I’m sorry for your pain.
I’m sorry for your tears.
For all the little things, I didn’t know.
I’m sorry for the words, I didn’t say.
But what I still do, I’m still loving you.

Blik strak naar de grond gericht, zichzelf helemaal afgesloten van de buiten wereld. Zijn gedachte waren totaal niet bij de prachtige sterrenhemel, waar de mooiste sterren zichzelf lieten zien. Zijn gedachte was ook ver te zoeken bij de omgeving. Er was geen mens te bekennen, maar goed ook. Hij was niet voor niets midden in de nacht zijn bed uit gekomen om alleen te zijn. Hij had de hele avond naar het plafond liggen staren. Hij had amper wat gegeten en het klagelijke geblaat van Nica begon hem te irriteren. Zijn gedachte waren enkel te vinden bij de koperkleurige lokken haar van Leylya. Hij haatte zichzelf voor alles. Soms merkte hij het gemis duidelijker, zoals nu. Er waren ook tal van dagen dat het leek alsof ze nooit had bestaan, alsof ze lucht was en enkel en alleen in zijn dromen had rond gelopen. Soms wilde hij dat dat het geval was, dan had hij haar niet in de steek kunnen laten, dan had hij nooit zo egoïstisch kunnen doen. Dan had ze nu nog geleefd..
Hij vroeg zich af waarom hij zo in zijn verleden bleef hangen. Hij was hier niet voor niets naartoe gekomen. Hij had genoeg andere dingen aan zijn hoofd. Hij wilde een nieuwe start maken, was het niet? Waarom deed hij dat dan niet? Waarom was hij te koppig om haar achter zich te laten?
Hij stopte even en slaakte een diepe zucht. Hij was allang blij dat hij hier helemaal alleen was. Nica was niet achter hem aan gekomen, gelukkig. Het geitje had hem waarschijnlijk krankzinnig gemaakt, met de nodige gevolgen. Hij liet zijn blik even over het landschap glijden. Het was hier prachtig. Zijn blik gleed naar de hemel, waar het bleef hangen. De duizenden sterren straalde pure rust uit. Niets meer dan rust. Het was stil.. Niet alleen in de omgeving, waar enkel een paar nachtdieren geluid leken te maken, maar ook in zijn hoofd. Hij wilde dat het altijd zo rustig was, dat hij die vervloekte waarschuwing signalen uit kon zette. Hij wist dat dat een zinloze wens was, een wens die toch nooit uit zou komen.
Hij schudde zijn hoofd even en liet zijn blik tot slot op het meer vallen. Hij rolde even met zijn ogen en liep ernaartoe. Zijn passen waren rustig en niks wees erop dat hij hier was om zijn verdriet te uiten of.. Dat was waarvoor hij zijn bed uit was gekomen, hij wist zelf ook donders goed dat dat nooit zou gaan lukken. Het verdriet dat Leylya's dood met zich mee had gebracht was gewoon te ingewikkeld om te uiten. En als het niet te ingewikkeld was, dan zou hij het nog niet uiten. Hij was zo gewoon niet. Het enige wat hij wel wilde, was wraak, wraak op de mensen die zich vrienden hadden genoemd. Hij liet zich op de grond zakken en ging in kleermakerszit zitten. Zijn linkerhand ging over het gras, om vervolgens door het water van het meer te gaan. Zijn blik was strak op het water gericht, alsof het hem hypnotiseerde. Hij haalde even wat huiverend adem en trok zijn hand terug. Hij sloot zijn ogen even en liet zijn rechterhand door het water gaan. Hij opende zijn ogen en mompelde zacht in zichzelf: 'Je bent echt de grootste zak die er bestaat..' Hij had het meer tegen zijn spiegelbeeld dan wat anders, maar als er een voorbijganger was, had die het anders op kunnen vatten. Kit stond op en liet zijn handen even snel door zijn haar gaan. Hij moest een woede kreet onderdrukken. Hij wilde zichzelf zo ontzettend graag straffen voor die idiote fout, al was dat onmogelijk.. Het had toch geen zin. Hoe graag hij het ook wilde, het had geen nut en het zou ook nooit nut hebben..
Hij draaide zich om. Zijn blik gleed naar een wat vaag silhouet in de verte. Hij glimlachte kort. Hij was dus niet alleen.. Niet meer althans. Hij knikte kort in de richting van de gedaante, een beweging die meer in de buurt kwam van een buiging dan wat anders. Hij zuchtte even en vroeg hard genoeg om het te kunnen verstaan: 'Ook een nachtelijke wandeling aan het maken?' Ook? Hoezo "ook"? Hij schudde zijn hoofd even voor zichzelf. Hij wachtte geduldig op het antwoord van de gedaante.

Hoop dat je er wat mee kunt, zo niet, zeg het maar ^^

Sabbelend op een aardbei loly liep Eleanor richting het meer. Het was een stille nacht, zelfs de nachtdieren waren moeilijk te spotten. Het enigen wat ze zo nu en dan hoorde was de wind die tegen de bomen aan blies en krakende takjes waar ze op stond. Het was echt rustig hier. Maar daar voor was hij ook zijn bed uit gekomen. De slaap kon hij toch niet te pakken krijgen dus was is er mis met een beetje rond dwalen. Het was nu het perfecte tijd stip om alles te verkennen. Hij hield er niet van als mensen hem maar aanstaren. Stiekem was Eleanor altijd bang dat ze zijn geheim zouden zien. Al was het niet zo duidelijk te zien, meestal droeg hij een jurk en zijn rode haar heeft hij lang laten groeien. Je kon dus moeilijk zien dat hij eigenlijk een jongen was. Maar er was wel altijd een ding, een ding waar hij de kerstman altijd om vroeg. En dat was waren van die zachte borsten! Waarom was hij geboren als een man! Hij wou ook die twee dingen aan zijn lijf hebben hangen! Alle mannen waren er dol op, en wat voor een vrouw was hij als hij die dingen niet had? Misschien als hij lang genoeg spaart is er een operatie mogelijk? Maar hoe komt hij aan geld? Werken? Nee, daar had hij al helemaal geen zin in. Maar als dat de enigen optie was zou dat wel moeten. Zuchtend liep hij verder in zijn pyjama jurkje naar het meer. Ja een pyjama jurkje. Soms had hij gewoon geen zin om zich helemaal omtekleden. Helemaal in gedachtes verzonken liep hij verder en verder en verder. Tot er een stem hem uit de gedachtes haalde: 'Ook een nachtelijke wandeling aan het maken?' vroeg een jongen die hem pas nu was opgevallen. Maar vroeg hij dat nou echt? Dit is een typische vraag waar je gewoon sarcastisch op moet antwoorden. ‘Nee, ik slaap nog. Hoe kon je nou denken dat ik een wandeling maak?’ Sarcastisch sprak hij de woorden tegen hem. Normaal gesproken zou hij op zijn schattigs reageren maar ook hij had zijn maandelijkse periode. Natuurlijk niet zo als alle meiden en vrouwen, hij werd er sacherijnig van dat hij niet zo als hun baby’s kon hebben! ‘Dus jij bent aan het wandelen. Waarom? Het is al laat. Alleen pervers zijn zo laat nog wakker.’ zei hij met een stem die meer op die van een meisje leek dan op een jongen. Pas nu dacht hij naar over wat hij tegen hem zij “alleen pervers zijn nog wakker”. Dus hij noemde zichzelf net een perv, diep van binnen gaf Eleanor zichzelf een facepalm, waarom moest hij altijd zo hard falen op dit soort momenten, waarom?

Hij kon zichzelf haten wat hij wilde, hij kon zichzelf tot zijn dood verwijten dat hij het meisje waar hij zoveel om had gegeven dood was, maar wat zou het voor een nut hebben? Wat zou het resultaat zijn? Een leven vol zelfhaat. Juist ja, niet echt iets voor hem.. Echt niet! Hij wilde geen zelfhaat en al helemaal geen zelfmedelijden. Hij kon er alleen weinig aan veranderen. Zeker op een nacht als deze. Als de stille lucht zijn hoofd geheel leeg maakte, dan vroeg hij er gewoon om. Dan had hij gewoon het idee alsof ze er nog een beetje was. Hij wist niet eens meer hoe vaak ze samen hadden afgesproken 's nachts, stiekem. Hoe vaak hij er wel niet voor op zijn kop gekregen had was eigenlijk onvoorstelbaar. Nu hij er zo over na dacht.. Hij kreeg bijna voor alles op zijn kop, zeker in tegen stelling tot zijn broer. Oke, die jongen deed naar zijn idee dan ook amper iets in zijn leven, maar toch. Het was oneerlijk. Wacht.. Nu klonk hij net als een klein kind en waarom? O ja, hij vond het oneerlijk dat zijn broer nooit iets deed. Maar waarom maakte hij zich daar nu eigenlijk druk over? Hij was hier toch heen gekomen om te zeuren over Leylya's dood, niet? Daar voor was hij wel gekomen ja, maar blijkbaar zou daar helemaal niks van komen. Hij was ervan overtuigd dat de gedaante in de verte hem voledig van zijn.. Plan af zou houden.
'Ook een nachtelijke wandeling aan het maken?' Gewoon uit beleefdheid stelde hij de vraag, omdat hij geen idee had hoe hij anders moest reageren. Oke, misschien was het een wat vreemde vraag, misschien was de vraag niet helemaal gepast en het woord "misschien" kon hij wel weglaten als hij eraan dacht dat hij het woord "ook" weg had moeten laten. Hij was zelf niet eens een nachtelijke wandeling aan het maken, waarom dan dat verdomde woord?!
‘Nee, ik slaap nog. Hoe kon je nou denken dat ik een wandeling maak?’ Sprak de gedaante, die nu duidelijk zichtbaar was als een meisje, sarcastisch tegen hem. Kit trok zijn wenkbrauwen op. wilde net iets zeggen toen het meisje alweer verder ging: ‘Dus jij bent aan het wandelen. Waarom? Het is al laat. Alleen pervers zijn zo laat nog wakker.’ Kit grijnsde even bij het begin van de zin, schrok bij de vraag die het kind stelde, maar herstelde zich ook weer snel. Hij schudde even met zijn hoofd om de dansende koperkleurige haten voor zijn geestesoog weg te jagen. Hij sloot zijn ogen even en vroeg zacht: 'Dus, jij behoord ook tot die pervers?' Hij opende zijn ogen en keek het meisje aan. Iets aan haar beviel hem niet, al wist hij niet precies wat. Misschien de manier waarop ze zojuist zijn "beleefde" vraag had afgekat. Oke, misschien was het niet echt afgekat, maar zo zag hij het.
Hij schudde zijn hoofd even en zei toen kalm: 'Ja, ik ben aan het wandelen of nou ja, ik was meer aan het genieten van de rust, van de stilte om me heen en de dieren die wakker zijn en me niet proberen af te katten.' Hij keek het meisje met een doordringende blik aan, voordat hij verder ging sloot hij zijn ogen even en beet hij zacht op zijn lip. 'Waarom ik een wandeling aan het maken ben, gaat je helemaal niks aan.' Misschien was het bot en kil gezegd, maar hij wilde het meisje niet vertellen waarom hij hier was. Er waren maar twee mensen op de hele wereld die ook maar iets wisten over Leylya's dood. Amyrran, waarvan het eigenlijk best logisch was.. Die jongen had Kit op zijn ergst mee gemaakt, de tijd dat hij iedereen het liefst ophing. En Alice, maar haar had hij eigenlijk niks verteld. Ze was er zelf achter gekomen.
Hij zuchtte even en liet zich op de grond zakken. Hij keek het meisje vragend aan en vroeg rustig: 'En jij? Mag ik wel weten wat jij hier doet? Of ben jij ook zo iemand die een vraag stelt en er niet tegen kan als jou de zelfde vraag wordt gesteld, hm?' Kit zuchtte even en wende zijn blik van het meisje af. Hij hoopte dat ze hem een antwoord zou geven. Hij had er geen zin in om op deze pracht nacht een meisje tegen te komen dat net als zo ontzettend veel andere hem een vraag stelde, die ze niet zelf terug wilde hebben..

Nu hij wat dichter bij hem stond zag hij dat de gene met wie ze zomaar een gesprek was begon blond achtig haar had. Zal die blonde jongen hem terug pakken met zijn eigen woorden? Als Eleanor degen was die dit te horen had gekregen zal hij dat wel doen. De kans dat blondie dat niet zal doen was klein. Ergens vond Eleanor hem wel de type om dat te doen. De jongen die ze onder de sterrenhemel tegen was gekomen schudde zijn hoofd: 'Dus, jij behoord ook tot die pervers?' vroeg hij hem zachtjes. En daar had je het al, hij deed het. Geïrriteerd keek ze hem aan: ‘Hoe durf je dat te vragen!?'Zo iets hoor je niet aan een meisje te vragen! Ook al was hij technisch gezien een jongen, Eleanor zag zichzelf in ieder geval als een meisje. Maar was hij een perv? Sommigen mensen hadden dat woord wel naar hem toegesmeten, maar klopte dat? De mensen die zichzelf vrienden van hem noemde vonden Eleanor een pervert, alleen maar om de feit dat hij er bij liep als een meisje! Wat dus nergens op sloeg. Maar zulke mensen had je er altijd bij zitten, mensen die te dom waren om anderen te begrijpen. Al voor de tweede keer schudde de vreemdeling zijn hoogd: : 'Ja, ik ben aan het wandelen of nou ja, ik was meer aan het genieten van de rust, van de stilte om me heen en de dieren die wakker zijn en me niet proberen af te katten.' sprak hij kalm tegen hem. Doordringend keek hij Eleanor aan. Wat bedoelde hij daar nou weer mee, met die blik? Was dit een waarschuwing? Of een uitdaging? Net toen hij er tegen in wou gaan ging hij al weer verder: 'Waarom ik een wandeling aan het maken ben, gaat je helemaal niks aan.' Verontwaardigt keek Eleanor hem aan. En dan vond hij haar kattig. Moet hij nodig zegen: ‘En dan vond jij mij kattig. En dat ene was niet zo bedoeld, If you don't want a sarcastic answer then don't ask a stupid question.’ Beide handen zette hij in zijn zij. Wat bij anderen waarschijnlijk arrogant over zou komen maar dit hoor je gewoon te doen op zulke momenten, allemaal geleerd van de film. Het zorgde voor een dramatisch effect. Blondie zuchtte even en lied zichzelf op de grond zakken: : 'En jij? Mag ik wel weten wat jij hier doet? Of ben jij ook zo iemand die een vraag stelt en er niet tegen kan als jou de zelfde vraag wordt gesteld, hm?' zuchtend wende hij zijn blik weer van hem af. Grinnikend liet hij zijn kleine lichaam ook op de grond zakken en ging op haar benen zitten, zo als je de Aziatische mensen vaak zag doen: ‘Bijna goed blondie, ik ben iemand die de vragen stelt niet beantwoord.’ met een grijns op zijn gezicht keek hij hem aan. ‘Laten we terug gaan op je eerste antwoord, als je zo praat klink je als een oude man. Mijn opa zei volgens mij ook een keer zo iets.’ Even gingen haar gedachtes naar de oude man, zal ze hem weer een keer schrijven? Zal hij dat waarderen? Misschien was het toch niet zo’n slim idee. Maar vandaag had hij geen tijd om hier over naar te denken, hij moest iets bedenken om te zegen. Stiekem was hij niet zo goed in gesprekken voeren, meestal stelde hij van die standaard vragen of als hij heel nerveus was zo iets als “Hoi vind jij kaas ook zo vreemd ruiken?”, “Ligt het aan mij of zijn jouw neus gaten groot?” ja, en met zulke vragen maakte je geen vrienden. In zijn gedachtes zocht hij naar iets om te zegen. Maar al snel schoot er iets te binnen: ‘En waarom mag ik niet weten wat jij hier doet?’ Vragend keek hij hem aan en wachtte op zijn antwoord. Als hij wel antwoord zou geven? Want er was natuurlijk kans dat hij niks zou zegen, aangezien Eleanor zijn vraag ook gewoon negeerde. Maar ze wou het perse weten. Dat was tenslotte de reden waarom hij hem op die ene vraag zo afsnauwde. Op handen en voeten kroop ik zijn richting op. Het zand bleef een beetje op zijn handen plakken maar daar bestede Eleanor geen aandacht aan. Voor hem hield hij halt. Voorzichtig kneep hij met een hand in beide wangen. Door dat hij er in kneep kreeg Blondie een soort van grappig vis mondje. ‘Vertel het me’ zei ik nep streng en ging een beetje op en neer met zijn gezicht.

~Zo goed?

Het was echt niet zo dat hij niet wilde dat het meisje er was, maar hij had toch net iets liever alleen gebleven. Hij had gewoon wat ruimte nodig, hij wilde gewoon alleen zijn. Oke, alleen vergat hij haar niet, dat was waar, maar met gezelschap dacht hij vaak niet eens aan het meisje dat door zijn toedoen gestorven was. Het was en bleef zijn schuld dat ze dood was. Ze had zeker weten nog geleefd als.. Wacht, stop.. Waarom dacht hij hier nu aan? Hij moest nu toch echt zijn gedachte bij zijn gezelschap houden.
'Dus, jij behoord ook tot die pervers?' Vroeg hij zachtjes. Het meisje had zichzelf zo in de problemen gebracht. Hij bedoelde het niet gemeen, maar hij wilde haar gewoon terug pakken met haar eigen woorden. Heerlijk was dat eigenlijk. Mensen terug kunnen pakken met hun eigen woorden. Geïrriteerd keek het meisje hem aan. ‘Hoe durf je dat te vragen!?' Kit lachte zachtjes. 'Sorry, hoor. Maar ik stel je enkel een vraag die jij me eigenlijk gaf. k wilde je niet beledigen.' Hij glimlachte even en had zijn handen de lucht in getild. Hij wilde haar echt niet beledigen, maar hij had de vraag gewoon moeten stellen. Zo een vraag, een vraag die je gewoon gegeven werd, kon je toch niet laten gaan?
Kit schudde weer zijn hoofd, dit keer meer om zijn gedachtes even weg te jagen dan wat anders. Kalm zei hij: 'Ja, ik ben aan het wandelen of nou ja, ik was meer aan het genieten van de rust, van de stilte om me heen en de dieren die wakker zijn en me niet proberen af te katten.' Doordringend keek hij het meisje aan. Hij vroeg zich af of het kind zou snappen wat hij bedoelde. De kans was best groot, maar hij wist het natuurlijk nooit zeker.
Hij kneep zijn ogen even dicht en beet zacht op zijn lip, puur om zijn gedachtes af te sluiten en te proberen zichzelf niets kwalijk te nemen, proberend niet weer te denken aan de mannen die aan zijn deur waren gekomen om te melden dat het meisje waar hij zijn leven voor had willen geven, gestorven was, vermoord. 'Waarom ik een wandeling aan het maken ben, gaat je helemaal niks aan.' Misschien was het bot en kil gezegd, maar hij wilde het meisje niet vertellen waarom hij hier was. Er waren maar twee mensen op de hele wereld die ook maar iets wisten over Leylya's dood. Amyrran, waarvan het eigenlijk best logisch was.. Die jongen had Kit op zijn ergst mee gemaakt, de tijd dat hij iedereen het liefst ophing. En Alice, maar haar had hij eigenlijk niks verteld. Ze was er zelf achter gekomen. Verontwaardigd keek het meisje hem aan. Jep, hij was te bot geweest, maar dat was puur en alleen om zichzelf tegen zijn eigen stomme verdriet te beschermen. Hij wilde niet dat het meisje het wist, dus dat gebeurde dan ook niet!
‘En dan vond jij mij kattig. En dat ene was niet zo bedoeld, If you don't want a sarcastic answer then don't ask a stupid question.’ Beide handen werden in haar zij gezet. Het kwam een beetje arrogant over, maar Kit negeerde het maar. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd, alweer. 'Sorry, ik wilde niet kattig doen.' Misschien een leugen? Ja, zeker weten een leugen! Hij wilde wel kattig doen, hij as bereid het kind weg te jagen als hij zijn eigen verdriet dan weg kon stoppen. Nee, misschien was dat wat overdreven..
Kit zuchtte even en liet zichzelf op de grond zakken. 'En jij? Mag ik wel weten wat jij hier doet? Of ben jij ook zo iemand die een vraag stelt en er niet tegen kan als jou de zelfde vraag wordt gesteld, hm?' Hij wende zijn blik van het meisje af, hopend dat ze nee zou zeggen.. Grinnikend liet het meisje zich om de grond zakken en ging op haar benen zitten. ‘Bijna goed blondie, ik ben iemand die de vragen stelt niet beantwoord.’ Kit rolde even met zijn ogen. 'Fijn..' Mompelde hij in zichzelf, duidelijk hoorbaar, dat wel. Met een grijns op haar gezicht keek het meisje hem aan. ‘Laten we terug gaan op je eerste antwoord, als je zo praat klink je als een oude man. Mijn opa zei volgens mij ook een keer zo iets.’ Kit lachte even. 'Dan klink ik als een oude man, nou en?' Zijn stem klonk vriendelijk en zacht. Niks wees erop dat het meisje hem een beetje irriteerde, al was het misschien wel een heel klein beetje zo. Of eigenlijk.. Het meisje irriteerde hem niet, zijn eigen gedachtes waren erger.
‘En waarom mag ik niet weten wat jij hier doet?’ Vragend keek het meisje hem aan, wachtend op zijn antwoord. Kit sloeg zijn ogen neer en slikte even krampachtig. Hij zuchtte even en wilde net zijn hoofd schudde toen het meisje zijn wangen vast pakte en erin kneep. Kit knipperde verbaasd met zijn ogen en keek het meisje met een wat verraste blik aan. Hij kon echt niemand bedenken die zoiets deed, nu dus wel.. ‘Vertel het me’ Zei het meisje op een nep strenge toon. Het meisje ging een beetje op en neer met zijn gezicht. Kit gromde wat en sloeg de hand van het meisje weg. Hij schudde zijn hoofd en zei zacht. 'Nee, ik zei net ook al nee. En waarom ik het je niet wil zeggen omdat..' Hij wende zijn blik beschaamd af en schudde boos zijn hoofd. 'Omdat ik het je gewoon niet wil vertellen, gewoon omdat het je geen donder aangaat!' Kit stond op en draaide zijn rug naar het meisje toe. Hij liet zijn blik naar het water glijden, negeerde de gedachtes die door zijn hoofd spookte.
Hij had het weer gedaan. Hij had weer naar het meisje gesnauwd, hij had weer gedaan wat hij ook niet van haar wilde. Hij gooide zijn handen de lucht in en zei net hard genoeg om het te horen: 'Omdat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik het je zou zeggen..' De wind voerde zijn woorden stilletjes mee. De koperkleurige, golvende haren danste voor zijn geestesoog. Een kleine traan rolde over zijn wang. Hij kneep zijn ogen dicht en schudde zijn hoofd. Hij veegde de traan weg en draaide zich weer om naar het meisje. 'Het spijt me.. Ik had niet moeten snauwen.' Hij liet zich weer op de grond zakken, hopend dat het meisje de eenzame traan van net niet gezien had..