* Lance en Mizore alleen graag *

Mizore zat in de shuttle terug naar de academy. Haar gezicht stond er niet vrolijk bij en dat zag ze zelf ook in de reflex van het raam. Met een kleine simpele handbeweging bevroor ze het raam zodat ze haar eigen treurige gezicht niet hoefde te zien. Ze zat in een licht blouw mauw loos jurkje met op het einde van de jurk een zwarte band en om haar middel een zwarte riem met een witte roos er op en wachtte rustig af totdat de shuttle zou landen. Ze had op controle moeten komen naar de gevangenis. Al ander half jaar was ze op vrije voeten omdat ze haar straf had uitgezeten, maar de politie had haar nooit vertrouwd en toch altijd nog in de gaten gehouden. Per brief had ze te horen gekregen dat ze acuut naar de gevangenis moest komen omdat ze anders weer opgepakt zou worden. Om dat te voorkomen, omdat het nu net wat beter ging zowel lichamelijk als sociaal wilde ze het niet weer allemaal riskeren. Zeker omdat ze niks fout had gedaan de afgelopen tijd. Maar toen ze eindelijk aan was gekomen bij die vreselijke gevangenis werd ze gelijk door twee bewakers vast gehouden en met vier man door de gevangenis geloodst. Uiteindelijk werd ze in een kamertje gebracht en op een stoel vast gebonden met handen en voeten. Verbaast had ze blijven zitten kijken en ze maar alles met haar laten doen wat de mensen daar wilde. Tegen werken had daar toch geen zin. Al snel werd haar duidelijk gemaakt dat ze een nieuwe manier hadden om erg gevaarlijke mensen onder controle te houden. Een ijzeren band zou om haar lichaam geplaatst worden met een naaldje in haar ader zodat haar magie stoffen gemeten konden worden en als ze teveel magie zou gebruiken zou er een piepje afgaan gevolgd door een stroom schok en als ze daarna nog meer magie zou gebruiken rukte ze vanuit de gevangenis uit om naar haar toe te gaan en de zaak te controleren. Mizore had het geluk dat ze op een acedemy zat waardoor ze haar magie wat meer mag gebruiken dan een ander gevaarlijke persoon die in die gevangenis hadden gezeten. Ze had er voor gekozen om de ijzeren band op haar boven arm te plaatsen zodat het er meer uit zag als een sieraad. De band was niet erg breed. Hij was ongeveer 2,5 centimeter breed en een halve centimeter dik. Omdat het in je ader geplaatst werd moest ze een tijdje blijven om te kijken of hij wel goed functioneerde en ze er niet allergisch voor was. Een tijdje had ze naar de band zitten staren en er aan zitten friemelen, maar omdat de armband nog niet zo heel lang geleden geplaatst was was het nog al gevoelig dus ze zat er niet al te lang aan. Een lichte bibbering was te voelen in de shuttle wat aanduiden dat de shuttle geland was. Met een paar sloffende passen liep ze de muffe shuttle uit en haalde diep adem. De frisse lucht deed haar goed en haar humeur ook wel. Het treurige verdween nog verder toen ze er aan dacht dat ze over een half uurtje met Lance in de bokkenburcht had afgesproken. Met een net niet vrolijk pasje liep ze naar het caffétje waar ze hadden afgesproken.

In de Bokkenburcht zaten her en der wat mensen gezellig een glaasje te drinken. Het was ongeveer 7 uur 's avonds. Mizore groette beleeft de barman die zich gelukkig niet meer kon herinneren dat ze een paar maanden geleden nog weg was gerend zonder de redelijk grote rekening te betalen. Ze zocht een tafeltje in de hoek bij het raam uit en nam er rustig plaats. De muziek speelde zachtjes op de achtergrond en het gezellige gebabbel van mensen was ook duidelijk te horen wat een kleine glimlach op haar gezicht liet komen. Starend naar de deur tot dat Lance binnen zou komen begon ze langzaam in een soort van trance te raken.

Zwijgzaam lag hij op zijn bed. Net een half uur aan zijn huiswerk voor vuurmagie gezeten maar het wilde maar niet lukken. Hij was zo afgeleid. Zijn handen gingen door zijn haren en hij keek naar de klok. Nog twee uur. Hij draaide zich om en keek naar zijn spiegelbeeld in de spiegel. "Waarom..." stamelde hij. Hij hielp Mizore met haar sociale kant en het ging goed. Tot op een gegeven moment ze niet meer op kwam dagen. Hij zocht haar op de school maar kreeg haar niet gevonden. Tot hij een brief kreeg afkomstig van Cassia. Het was Mizore en ze had gevraagd of hij een bepaalde dag in de bokkenburcht wilde zijn. Hij lieg zijn ogen nog een keer over de brief gaan. Lance was Lance niet geweest als hij daar niet naar toe zou zijn gegaan. Hij wist het fijne er ook niet van. Hij keek nogmaals naar zijn spiegelbeeld. "Je vind haar echt leuk he..." vroeg hij aan zichzelf. Hij schudde zijn hoofd. "Ach, wie vraag ik het ook..." sprak hij met een zuchtende stem. Hij draaide zich om naar zijn bureau en liep er naar toe. Hij ging rustig zitten achter zijn boek over vuurmagie en klapte hem open. Zijn ogen ging langzaam over de regels van het boek en zwijgzaam probeerde hij de tijd nog wat te doden. Hij had ditmaal een zwart shirt aan en een blauwe spijkerbroek. Gewoon casual niet al te netjes. Hij wist hoe Mizore was en ze wilde niets van al dat formele gebeuren. Hij had zijn haren in de normale kapsel wat hij doorgaans had. Hij glimlachte kalm en keek toen weer naar zijn boek. Toch nog even doorzetten.

Wanneer hij langzaam door Oak's field liep werd het echter moeilijker. In maanden had hij haar niet meer gezien en dit was weer de eerste keer. En hij had haar echt gruwelijk gemist. De avond dat ze zo dronken was, was dat haar ware zelf? Vond ze hem net zo leuk als hij haar. Hij schudde zijn hoofd> Hij moest het gewoon weten. Hij zweeg en legde zijn hand tegen de deur van de bokkenburcht. Hij duwde deze open en keek naar binnen. Hij knikte naar de barman en zijn blik ging langzaam door de pub. Er waren niet veel mensen aanwezig. Zwijgzaam bleef zijn blik hangen op een tafeltje waar een persoon met blauwe haren alleen zat. Ze keek al zijn richting op. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij wilde eigenlijk weglopen maar het ging niet. Hij stond vastgenageld, of om het beter te zetten. Hij had een barrière in zijn rug en hij kon alleen maar daar naar toe lopen. Zwijgzaam liep hij meer de richting in van Mizore en ging tegenover haar zitten. Zwijgzaam zochten zijn ogen haar ogen op en hij leek wel in een zwart gat te vallen. "Dat is een tijdje terug..." sprak hij kalm en keek haar aan. "Hoe is het met je..." sprak zijn stem toen vragend en zwijgzaam wachtte hij op antwoord.

Mizore zat te staren naar de deur terwijl de geluiden van mensen die gezellig zaten te praten en de zachte muziek door haar oren gingen. Lance was al naar binnen gestapt en stond even stil bij de deur voordat het pas tot haar doordrong dat hij daar stond. Ze had inmiddels een glaasje fris bij de barman besteld en stond nu dan ook voor haar neus. Lance zag er wat zenuwachtig uit maar ook had hij iets van een teleurstellende blik. De zenuwen sloegen haar lichaam binnen toen hij ging zitten en wat moeizaam begon te praten. Haar ogen staarde hem een paar tellen aan waarna ze 'Helaas wel' antwoordde. Haar stem was zachtjes en een klein beetje verlegen. Je kon zelfs als je goed keek kleine blosjes op haar wangen zien. Lance had haar goed geholpen met haar wat socialer te maken. Naar andere mensen was ze nog niet zo goed maar bij Lance wist ze dat ze veilig was. 'Het gaat wel' zei ze wat korter op zijn volgende worden. Haar ogen gleden van Lance af en gleden naar het glas toe waar een paar ijsklontjes in dreven. Voorzichtig pakte ze het glas vast en nam er een klein slokje van waarna ze rustig het glas weer terug zetten en even diep zuchtte. 'Het spijt me vreselijk dat ik zo abrupt weg was.' zei ze terwijl ze naar het glas keek zodat ze Lance niet aan hoefde te kijken. 'Ik kreeg een brief binnen en ik moest abrupt weg. Ik heb de eerste shuttle naar Cassia genomen en had daarna geen gelegenheid meer om iets naar je te sturen.' Ze had het vreselijk gevonden toen ze in de gevangenis weer een paar weken opgenomen werd en ze geen kans had gehad om fatsoenlijk even doei te zeggen tegen Lance. Met haar linker arm pakte ze haar rechter boven arm vast waarbij haar armband verschoof en er even een pijnscheut op haar gezicht te zien was. Snel lied ze haar arm weer los om meer pijn van dat ding te voorkomen. Uit een zakje in haar jurk haalde ze een gefrommeld briefje uit en legde die voor Lance op de tafel. Het was de brief die ze gekregen had waardoor ze zo snel weg moest. De datum op de brief stond op drie maanden geleden iets langer dan dat ze vertrokken was. In de brief stond uitgelegd dat ze zo snel mogelijk naar de gevangenis van Cassia moest komen. Als ze dat niet zou doen voor een bepaalde datum zou ze op de school opgehaald worden met een heel politie leger. Verder stond er niet in de brief waarom ze er heen moest. Alleen dat ze er heen moest en anders opgepakt zou worden. 'Ik heb deze brief de dag voor dat ik daar moest zijn aangekregen. Als ik niet meteen was gegaan had je me waarschijnlijk langer niet gezien.' Mizore vond het erg dat ze het zo aan Lance moest laten weten dat ze eigenlijk een erg gevaarlijk persoon was. Ze had het liever langer voor zich gehouden tot dat ze zeker wist dat Lance meer voor haar was. Zelf was ze daar al wel achter gekomen dat ze een grote liefde voor hem voelde, maar ze vond het nog te vroeg om het al op tafel te leggen. Maar nu moest het wel en had ze geen andere keus, omdat ze bang was dat als ze met een ander verhaal aan was gekomen Lance waarschijnlijk boos was geworden als hij er achter kwam dat dat niet zo is. Mizore had haar ogen op de borst van Lance gericht zodat ze niet erg naar beneden keek maar het ook niet in de ogen aan keek. Haar handen langen bij elkaar op de tafel en met haar lange smalle botterige vingers begon ze een beetje aan haar handen te frunniken tot ze een antwoord van Lance kreeg wat ze hoopte niet al te erg was. Het bangste waar ze nu voor was was dat Lance haar zou verlaten.

Hoe nerveus hij wel niet was, ergens voelde hij toch die teleurstelling over het feit dat ze er niet was komen opdagen. Ze zou er ongetwijfeld wel een goede reden voor hebben en hij wilde die maar wat graag weten. Zwijgzaam bleef hij kort staan en bekeek haar kalm. Hij kreeg een klein glimlachje. Ze zag er desondanks dat prachtig uit. "Dat komt er niet zo positief uit..." sprak hij zachtjes en nam tegenover haar plaats. Hij bestelde bij de ober een glas water en keek toen weer naar Mizore. Hij schudde zijn hoofd. "Geen zorgen, ik ben er niet boos over.." sprak hij en legde zijn hand op die van haar. "Ik was enkel bezorgd..." sprak hij kalm op haar woorden. Zijn ogen zochten die van haar. Er stond een bepaalde blik in haar ogen waarvan hij niet kon peilen hoe ze zich voelde. Zwijgzaam nam hij een slok van zijn drankje. Hij zag haar aan de band zitten gevolgd door een pijnscheut. Dat ding zat er dus niet voor haar plezier. Zwijgzaam keek Lance een paar tellen naar de verfrommelde brief. Hij vouwde hem zachtjes open en las hem rustig door. Zijn blik ging kort naar Mizore halverwege de brief maar daarna las hij gewoon weer verder. Hij vouwde de brief zo goed hij kon weer op en schoof hem weer naar Mizore. Hij keek haar kort aan maar zag dat ze zijn blik ontweek. Zijn glimlach was verdwenen. En desondanks dit vaak een slecht teken was betekende dit enkel dat Lance aan het beredeneren was wat hij zojuist gelezen had. "Dus..." sprak hij. "De gevangenis waar jij hebt gezeten roept je terug voor controle..." sprak hij. "Wat een onzin..." spraken zijn woorden zuchtend. "Ik ken je nu al een geruime tijd. Degene die als laatste op controle zou moeten ben jij.." sprak hij zacht en sloot zijn ogen in een ergerlijke trek. Hij legde zijn hand onder zijn kin en leunde er zwijgzaam op. Hij opende een oog en keek naar Mizore die nerveus met haar handen frunnikte. Hij legde zijn hand opnieuw op die van haar en keek haar aan. "Mizore..." sprak zijn stem kalm. "Het verleden is verleden. Ik ken je zoals je bent en daar kan zelfs die straf niets aan veranderen..." sprak hij kalm. "Maar ik neem aan dat het iets te maken heeft met dat metalen sieraad..." sprak hij zachtjes verder. "Het zit er namelijk niet voor je plezier of wel..." sprak hij kalmpjes en keek haar toen in haar ogen aan. Hij had een tevreden glimlachje. Hij was allang blij dat ze terug was. Dat stelde hem al meer dan voldoende gerust, puur haar veilig zien dat deed hem al goed.

Mizore zat rustig aan het tafeltje terwijl ze toe keek hoe Lance een glaasje water bestelde en naar haar tafeltje toe liep en plaats nam. Na wat korte woorden legde ze het verfrommelde briefje op tafel waarna Lance die oppakte en begon te lezen. Tijdens dat Lance aan het lezen was ging door haar hoofd alle mogelijke manieren hoe hij kon reageren. De gedachten gingen van kwaad naar erger met hoe hij kon reageren, maar hij reageerde echter totaal anders dan al die scenario's die door haar hoofd heen gingen. Hij reageerde juist uitermate kalm. Niet eens boos achtig of iets in die richting van. Hij reageerde eerder verbaast. Natuurlijk wist Lance nog niet dat ze naar de gevangenis had gemoeten voor het uitmoorden van meer dan de helft van een hele grote stad, maar dan nog. Het was alsof een moeder een kind gerust probeerde te stellen nadat het een vaas had om gestoten. Alsof ze een klein ongelukje begaan had. Mizore's ogen gingen langzaam wat meer omhoog totdat ze de ogen van Lance vonden. De wat omlaag hangende mondhoeken hadden zich nu weer in een klein glimlachje gevormd van opluchting dat hij het niet zo groot aanpakte. Lance pakte haar hand vast en stelde haar nog meer gerust. Ze wilde hem best vertellen wat er allemaal nog meer gebeurt was, maar wat hij nu wist vond ze wel voldoende voor nu. Als hij meer ging vragen zou ze daar wel eerlijk antwoord op geven, omdat ze zelf een vreselijke hekel heeft aan liegen of smoesjes. Lance begon over haar armband op haar boven arm waardoor ze haar blik van hem afwende en naar het sieraad keek. 'Hij zit daar met een buisje in mijn ader zodat ze mijn magie gebruik kunnen controleren. Als ik te veel gebruik krijg ik een waarschuwings-schok. Ga ik daarna nog verder met magie gebruik rukken ze vanuit de gevangenis uit om de boel te controleren en eventueel mij weer op te pakken.' zachtjes ging ze met haar hand nog een keer over haar armband heen, maar het bleef pijnlijk. 'Hij zit er nu 2 weken denk ik. Hij blijft helaas gevoelig, maar op de gevangenis zeiden ze dat het na een paar weken wel weg trok. Maar eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Die gevangenis houd nog al van leedvermaak van de gevangenen.' Ze richten haar ogen weer op Lance. 'Dankjewel dat je het zo goed begrijpt.' zei ze met een glimlach.

Lance kon boos reageren, maar dat zou niet veel goeds doen in de situatie. Hij keek naar het moment en momenteel zag hij geen crimineel in Mizore. Alles behalve. Men zei dat liefde blind maakte maar Lance kon daar doorheen kijken. Mizore deed geen vlieg kwaad zolang een persoon deze ook niets verkeerds deed. Zwijgzaam richtte Lance zijn blik op de omgeving voor kort moment en keek naar Mizore die begon over de armband. Hij zuchtte. Het deed hem eerlijk gezegd pijn om dat te horen en het maakte hem ergens boos. Hij sloot zijn ogen in een ergerlijke trek. "Degene die het laatst gecontroleerd moet worden ben jij..." sprak hij geërgerd. Het feit dat het pijn deed maakt hem alleen maar kwader. Hij legde zijn armen over elkaar en zijn glimlach was kort weg. Met een hand kneep in de bovenarm van zijn andere om zich te kalmeren. Hij wilde de gevangenis eens een hartig woordje mee spreken. Hij zuchtte opnieuw en opende zijn ogen. Zwijgzaam keek hij weer naar Mizore en stond op. Hij ging langzaam achter haar staan. Hij legde zijn hand op de bovenkant van haar arm boven de armband. "Het is het minimale wat ik kan doen..." sprak hij kalm en zijn hand gloeide lichtjes op. De gele deeltjes vormde een oud schrift wat vlak onder de rand van de band kwam en langzaam een soort zegel vormde. Het leek alsof de armband nu een zwart gekarteld randje had en zwijgzaam glimlachte hij. "Het neemt de pijn weg, aan de schokken kan ik niets doen..." sprak hij kalm en keek haar aan. Hij had de pijnsensoren verlamd waardoor ze geen pijn had op de plek van de armband. Grey ging weer tegenover haar zitten en keek haar aan. Hij betrapte zichzelf op het feit dat hij recht in haar ogen keek en wendde zijn blik kort af. Hij glimlachte lichtjes en zocht haar weer op. "Je ziet er prachtig uit..." sprak hij toen uit het niets. En dat was ook zo. Het jurkje stond haar werkelijk goed en zelfs de slechte verlichting van de kandelaren in het café konden haar uiterlijk schade doen. Hij wist even niets te doen en keek naar de ober. "Heb jij al gegeten, Mizore?" sprak hij toen vragend en keek haar toen aan. Misschien konden ze nog een hapje bestellen.

- As Promised ^^ -

Mizore keek verbaast in de ogen van Lance. Hij beschuldigde haar helemaal niet. Hij rende niet weg omdat ze in de gevangenis had gezeten. Haar hoofd stond helemaal op zijn kop. Alle mogelijke scenario’s die in haar hoofd hadden afgespeeld zat deze er totaal niet bij. Haar armband deed pijn waardoor ze er best wel chagrijnig van werd, maar ze probeerde dat zo veel mogelijk voor Lance te onderdrukken zodat ze het niet nog erger zou maken dan dat het al was. De hand van Lance in haar hand voelde warm en vertrouwd. Dat had ze gemist. In de gevangenis droegen ze allemaal ijzeren handschoenen dus als ze je aanraakte was het koud en onmenselijk. Lance stond op en ging achter haar staan. Ze luisterde naar zijn woorden en keek naar zijn hand die licht opgloeide. Een zwarte substantie ontstond en ging rond haar arm net onder en net boven de band. Omdat ze Lance nu volledig vertrouwde deed ze maar niks en wachtten geduldig af totdat hij nader uitleg zou geven wat ook gebeurde. Hij legde uit dat het de pijn weg zou halen maar de schokken niet. Dat was ook wel goed zo want anders zou ze misschien te veel magie gaan gebruiken en dat ze dan van uit de gevangenis gaan uitrukken naar de plek waar ze op dat moment was. Tijdens de uitleg was haar namelijk ook duidelijk gemaakt dat als er een zender naar de gevangenis ging je het niet aan het sierraad kon zien of merken. Mizore had hem een knuffel willen geven maar aangezien hij stond en zij zat leek dat haar geen goed idee. De plotse woorden van Lance lieten haar wangen ineens blozen waardoor ze nu een rood gezicht had. Snel draaide ze haar hoofd de andere kant op zodat Lance het hopelijk niet zo erg zou zien en probeerde ze zich te beheersen. “Jij zelf ziet er ook goed en gezond uit” Ze was niet zo goed met complimentjes. Zowel krijgen als geven. Maar ze vond wel dat Lance er goed uit zag. Nu al zelfs beter als toen hij naar binnen kwam lopen. Lance had toen hij binnen kwam lopen nog al een wit gezichtje na haar zin en hoe ze hem herinnerde. Maar al snel werd het voor haar toen ook duidelijk waarom want toen hij was gaan zitten merkte ze wel goed dat hij een beetje nerveus was. Na de vraag of ze honger had dacht ze kort even na. Tja dat gevangenis voedsel was nooit veel en lekker, maar ze at ook niet echt veel. Ze had nog altijd een ingevallen buik en haar eetlust was nu ook niet zo groot, maar waarschijnlijk als Lance ging zitten eten en ze zag het eten en rook het zou haar maag wel beginnen met knorren. Ze was bang dat als hij het hoorde dat hij dan een beetje beledigd zou zijn. ‘Ik heb nog wel een beetje trek .’ Zei ze zorgvuldig. Als ze zei dat ze honger had en maar een paar happen weg kon werken zou Lance waarschijnlijk daar weer te veel zorgen over gaan maken en dat wilde ze natuurlijk niet. Hij had al net een paar stressvolle weken gehad omdat ze zomaar weg was. ‘Een broodje of iets zou er wel inpassen denk ik’. Ze keek Lance nu weer aan en gaf hem een vriendelijke glimlach.

Lance had op vele manieren kunnen reageren maar hij reageerde net niet zoals Mizore het had verwacht. Hij reageerde kalm en hoewel hij verbaasd was wist hij er goed mee overweg te gaan. Zwijgzaam stond hij op toen hij zag dat de band zeer deed en voerde zijn spreuk uit. De substantie kroop onder de armband en zorgde er voor dat de pijn van Mizore weg zou gaan. Lance ging weer zitten en gaf toen een complimentje. Hij wist dat Mizore er niet goed mee overweg kon maar hij deed het enkel omdat hij zich niet kon beheersen. Hij vond haar er gewoon prachtig uit zien. En of het nu lag aan de setting waar ze waren of aan het feit dat hij haar lang niet had gezien, dat maakte hem geen enkele klap uit. Kalmpjes vroeg hij of ze wat honger had met in zijn achterhoofd dat ze geen grote eter was. Of het nu was dat ze echt trek had of om hem niet alleen te laten eten wist hij niet maar ze besloot toch iets mee te eten. Lance glimlachte lichtjes en stond toen op. Hij liep naar de bar en bestelde twee broodjes gezond. Niet veel later kwam hij terug met de borden en legde er eentje netjes voor Mizore neer en de andere voor hem. Hij stak zijn vinger op naar de ober die gelijk aan kwam lopen en bestelde tevens wat te drinken. "En ik trakteer..." sprak hij plagend en nam een hap van zijn broodje. Hij genoot van de heerlijke smaak en at rustig verder. Hij keek halverwege naar Mizore en keek toen kort naar buiten. "Weet je..." sprak hij toen ineens. "Ik heb je wel enorm gemist de tijd dat je afwezig was..." sprak hij kalm en glimlachte toen onschuldig. Na die woorden gezegd te hebben at hij rustig verder. Hij nam regelmatig een slok drinken en keek toen opnieuw terug naar Romance. Om een of andere reden werd zijn blik regelmatig naar haar toe getrokken en Lance had regelmatig nagedacht over wat het nou precies was wat hem zo bezig hield. Het duurde ook niet lang voor hij daar achter was gekomen, maar hoe zou hij dat vertellen aan Mizore. Hij zou het echt niet weten.

Met alle scenario's in haar hoofd met hoe Lance kon reageren was ze erg verbaast met hoe hij reageerde. Wat beduusd keek ze naar haar handen die Lance vast pakte. Een gevoel van opluchting stroomde door heel haar lichaam. Met grote opluchting was ze blij dat het gesprek verder gewoon normaal ging. De magie die Lance gebruikte voor haar armband deed haar nog meer goed. Het vervelende zeurende pijn ging weg en het lichtelijke misselijke gevoel in haar maag ook. Lance bood wat te eten aan wat ze ook wel lusten. Gevangenis voedsel is nooit een pretje. Lance stond op met een glimlach en liep naar de barman om twee broodjes gezond te bestellen. Niet veel later kwam Lance weer terug met de twee borden met eten. Als een heer zetten hij een bord voor haar neer en Eetje voor zichzelf waarna hij ging zitten en er aan begon te eten. Het eten zag er goed uit. Geweldig zelfs. Zoals voorspeld begon haar maag licht te grommen. Lance bestelde nog wat drinken waarna hij aankondigde dat hij zou trakteren en een hap van zijn broodje nam. De blosjes op Mizore’s wangen kwamen weer wat terug waarna ze haar broodje oppakte en er een kleine hap uit nam. Een kleine stilte ging voorbij terwijl ze rustig dooraten. Zelf had ze misschien nog maar drie kleine hapjes genomen toen Lance begon te praten. En bij zijn laatste woorden verslikte ze zich een beetje. Zachtjes probeerde ze een beetje te hoesten zodat het eten niet in de verkeerde keelgat zou komen. Na twee korte kuchjes gleed het de goede keelgat in en keek met wat waterige oogjes naar Lance. ‘Ik heb jou ook erg gemist.’ Een klein glimlachje kwam op haar lippen terwijl ze hem aankeek. Lance at weer rustig verder en zo Mizore ook. Net geen half broodje was op toen Mizore het broodje neer legde waarmee ze zegde dat ze vol zat. Ze nam nog een slok van haar drinken waarna ze haar handen op haar schoot legde. ‘De tijd die we tot nu toe hebben doorgebracht vond ik echt heel gezellig.’ De glimlach op haar gezicht werd wat groter. ‘Ik hoop dat we nog veel meer leuke dingen gaan doen.’ En ze keek Lance recht in zijn ogen aan. Hoe langer ze hem aan keek hoe meer ze er achter kwam dat ze Lance ook super erg had gemist. Nu ze er aan terug dacht had ze eigenlijk geen moment niet aan hem gedacht. De blosjes op haar wangen werden groter. Zachtjes beet ze wat op haar onderlip omdat ze zonder reden plots zenuwachtig werd. ‘Het eten was erg lekker.’ Zei ze om zichzelf te kunnen kalmeren voordat ze helemaal vuurrood zou zijn en misschien iets doms zou doen. Om maar iets te doen pakte ze haar glas en zette het aan haar mond en nam er kleine nipjes uit.

Lance kwam terug met twee broodjes gezond en zette als een gentlemen een bord voor Mizore neer. Het was niet de bedoeling van hem om zo galant over te komen maar hij kon op zijn minst het nog doen. Waarom? Ach hij vond het wel leuk om te doen. En het was netjes toch, om zoiets te doen. Hij at rustig door en sprak af en toe wat. Zijn laatste woorden deden haar echter haast verslikken in het broodje en hij wilde opstaan om haar op de rug te kloppen maar het hoefde al niet. Ze herstelde zich en sprak dat ze hem ook gemist had. Lance glimlachte en at zijn broodje verder op. Hij keek naar de vloer waar een paar mensen op danste. Een rustige dans was het en het waren voornamelijk wat oudere mensen. Het was misschien gek maar Lance kreeg er haast een idee door. Hij keek naar Mizore en glimlachte. "En we gaan er zeker nog een hoop maken..." sprak hij grinnikend. Zwijgzaam ging zijn blik weer kort naar de dansvloer en hij nam de laatste slok van zijn drinken. Zonder pardon stond hij op en liep naar Mizore's kant van de tafel. Hij stak zijn hand naar haar uit en keek haar glimlachend aan. "Mag ik deze dans van je." sprak zijn stem kalm en glimlachend keek hij haar aan. Om er zeker van te zijn dat ze er niet onderuit kon vulde hij zijn woorden aan. "In dit soort situaties is het ongepast om een nee te zeggen tegen de man..." sprak hij plagend en gaf haar een knipoogje. Zwijgzaam wachtte hij tot ze zijn hand had aangenomen en hij begeleide haar rustig naar de vloer. Hij bracht zijn hand tot net onder haar schouder blad en zijn andere vouwde hij samen met die van haar waardoor de twee in een danshouding stonden. Hij glimlachte en keek kort naar Mizore. "Als je me volgt komt het goed..." sprak hij kalm. Het was niet moeilijk om een simpele dans als deze mee te doen. En al kon Lance redelijk dansen hij zou het toch maar bij de basis houden. Halverwege de dans bracht hij zijn hoofd wat dichter bij haar oor. "Kun jij je nog die avond herinneren. Wanneer we hier wegrende en in de kelder waren..." sprak hij zachtjes en glimlachte toen. Hij doelde niet direct op wat er die avond hier had plaats gevonden maar wat de twee hadden gezegd toen ze in de kelder waren. Hij zweeg en ging weer rechter staan om haar reactie te peilen. Rustig danste hij verder. Tussen al de paren waren hun een van de jongste maar dat kon Lance niets schelen. Hij was met Mizore en dat was het enige wat telde.

Na bijgekomen te zijn van het lichte verslikken en wat gedronken te hebben probeerde ze haar traan ogen wat weg te werken. Nadat ze zelf klaar was met eten was Lance ongeveer ook klaar met eten. Hij keek naar de dansvloer waarna haar ogen ook volgde. Met eigenlijk alleen maar oudere mensen op de vloer die een rustige dans deden hoorde ze eigenlijk pas echt de muziek die er speelde. De muziek klonk zacht in haar oren. Een lange zachte zucht gleed over haar lippen. Het was alsof haar ziel even zachtjes gemasseerd werd. Een zwak voor muziek had ze altijd al gehad, maar omdat ze een tijdje geen muziek had gehoord was het toch wel erg prettig om die weer te horen. Lance keek haar weer aan en ze glimlachte op zijn woorden. Ze vond het erg fijn om dat te horen. In haar jeugd had ze niet veel vrienden gehad. De gene die het hadden gedurfd om met haar een beetje bevriend te raken lieten haar snel weer alleen achter. Mizore had al redelijk wat vertrouwen in Lance gekregen maar haar onzekerheid was nog niet weg. Lance was opgestaan en naast haar gaan staan en reikte zijn hand naar haar uit. Wat verbaast keek ze naar zijn hand waarna ze hem aan keek en zijn gulle en lieve glimlach. Zijn woorden deden haar rood worden. De verlegenheid sloeg ook wat toe. Ze twijfelde of ze zijn hand zou pakken maar na zijn zinaanvulling kon ze geen nee zeggen. Met een slap handje pakte ze Lance zijn hand vast en stond op en liep met hem mee. Ondanks dat ze absoluut niet kon dansen vond ze het niet erg om dit te doen. Als ze het compleet zou verknallen dan zou er op ten minste iets te lachen zijn. Lance legde zachtjes zijn hand net onder haar schouderblad terwijl de andere in haar hand vouwde. Niet goed wetend hoe ze hem vast moest houden en Lance zijn hand onder haar schouderblad had zag ze als enige plek voor haar andere hand zijn schouder was. Met een korte snelle blik rond zag ze dat ze het niet al te verkeerd had gezien en zag niet zo heel ver een stel staan in ongeveer de zelfde houding. “Als je me volgt komt het goed” zei Lance. Met de eerste bewegingen keek ze naar beneden maar na een klein tijdje zo te hebben gestaan begon ze het een beetje te leren. Na de slag goed te pakken hebben gekregen leunde Lance wat dichter naar haar toe en sprak vlak naast haar oor. Zijn adem gleed langs haar oor waardoor ze rillingen over haar rug kreeg. Ze dacht terug aan die nacht. Vooral aan toen ze in de kelder waren. De gevoelens die ze toen had heeft ze nu nog steeds. Na die nacht had ze er veel over na gedacht. Elke keer als ze samen waren moest ze daar wel een beetje aan denken, maar bij alles wat ze daarna samen hadden gedaan waren de gevoelens niet echt omhoog gekomen en haar hoop was gezakt. De woorden drongen goed tot haar door en ze wist niet hoe ze moest reageren. Haar hard ging tekeer omdat ze weer een kans zag dat het toch wel wat ging worden. Al snel danste ze weer verder. Haar hoofd was nog steeds rood. Haar mond opende zich een paar keer om iets te zeggen maar ze kreeg geen woorden gevonden om überhaupt iets te zeggen. Ze was kompleet sprakeloos. Lance was naar haar aan het kijken wat haar plots heel zenuwachtig maakte. Zijn ogen voelde alsof er twee gigantische ogen naar haar aan het staren waren. In haar hoofd speelde twee opties. Wegrennen of dichter bij gaan staan dat hij haar niet aan kon kijken. De keuze was snel gemaakt. Met een klein stapje naar voren stond ze dichter bij hem. Haar hand op zijn schouder gleed verder naar beneden waardoor haar arm over zijn schouder naar het midden van zijn rug ging terwijl ze haar andere hand uit de zijne haalde en om zijn middel sloeg. Met redelijk wat kracht gaf ze hem een knuffel. Het duurde een tijdje voor ze haar grip iets losser maakte. Het was niet echt haar bedoeling geweest om zo’n stevige knuffel in eens te geven maar ze had hem al zo graag willen omhelzen sinds het moment dat hij binnen kwam en ze hem weer zag dat het iets wat ruwer was dan bedoeld. ‘Natuurlijk’ zei ze zachtjes. Haar eigenlijke woorden waren “Natuurlijk iedere dag” maar ze vond dat nog te wanhopig om dat nu te zeggen. Ook omdat ze mede bang was dat haar kans dan weer voorbij zou zijn en hem wat af zou schrikken.

Lance speelde gemeen dat wist hij ook wel. Maar hij wilde gewoon haar de dansvloer op hebben en kon dit het beste om haar hier voor het blok te zetten. Hij glimlachte, hij had haar wel rood zien worden. Zwijgzaam bracht hij zijn hand voorzichtig onder haar schouderblad en keek haar kort aan. Hij sprak hij kalm aan om haar gerust te stellen. Hij glimlachte en danste rustig verder op de muziek. Hij bracht zijn hoofd dichterbij en sprak zijn woorden zachtjes maar bedachtzaam. Hij kon de laatste tijd al helemaal niet meer stoppen met het denken aan die nacht. Het was als iets dat hij leuk vond en het maar niet kon te pakken krijgen. En die gevoelens die hij had hij zonder enige twijfel nog steeds. Ze waren alleen maar sterker geworden. Erger nog doordat soms de hoop leek te zakken was hij alleen maar meer om haar gaan geven. Hij was nerveus, hij was misschien een stoere bink maar niet zo'n makkelijke prater in dit soort situaties. Hij glimlachte en danste rustig ver. Hij merkte niet dat ze iets probeerde te zeggen en keek haar aan toen het antwoord langer weg bleef. Hij stond abrupt stil toen ze een stapje dichterbij kwam en hem een stevige omhelzing gaf. Zijn ogen verwijdde zich maar hij reageerde er redelijk snel op. Hij legde zijn armen om haar middel en sloot zijn ogen terwijl hij zijn hoofd naast die van haar bracht. Hij kreeg ineens een neiging om wat te doen en hij wierp een blik in zijn omgeving geen plek waar hij het kon uitvoeren. Hij pakte de hand van Mizore en trok haar rustig mee. Hij betaalde netjes de rekening en trok haar rustig mee en keek even rond. Hij wist niet goed waarom hij het deed maar zwijgzaam trok hij haar mee naar een wat afgezonderd steegje in de buurt van de bokkenburcht. Hij glimlachte en keek haar recht in haar ogen. "Vanaf die avond heb ik..." sprak hij kalm. "Altijd iets willen doen..." sprak hij verder na een korte pauze. Hij legde zijn hand in haar nek en kwam wat dichterbij. Zonder nog een woord te zeggen raakte zijn lippen de hare. Hij gaf haar een tedere maar ergens een voorzichtige zoen. Vuurwerk leek hem alle kanten om te schieten en het gevoel was ronduit gelukzalig. Daarna trok hij zich terug en keek haar aan om haar reactie te bepalen.

- Kon het niet laten-

Na even wat moeite te hebben gehad om de slag te pakken met het dansen was het best wel leuk. Het liedje, wat maar een normale tijd duurde, duurden voor haar uren. Het leek een eeuwigheid die nooit leek te stoppen. De woorden van Lance leken haar terug re zuigen naar de werkelijkheid. Haar gedachte gingen terug naar de avond in de kelder. Een hardklop zo wild in haar borstkas dat ze bijna bang was dat het er uit zou springen of in haar borstkas kapot zou barsten. De spanning in haar lichaam was groot. Met een stapje naar voren lag ze met haar hoofd of Lance zijn borstkas. Het geklop van zijn hard kalmeerde haar een beetje. De warmte die van Lance zijn lichaam af kwam voelde goed en vredig. Alsof je na een koude winterdag tegen een warme kachel aan ging zitten met een warme kop chocolademelk in je handen. Kort sloot ze haar ogen, maar moest die al snel weer openen omdat Lance haar arm beet pakte en haar mee nam. Dit keer wel met betalen verlieten ze het café en gingen de frisse buitenlucht in. Het was al donker aan het worden en het moment dat Mizore buiten stapte kreeg ze kippenvel op haar armen. Al lopend keek ze alleen naar Lance zijn gezicht. Niet kijkend en niet wetend waar ze heen gingen volgde ze hem tot ze tot stilstand kwamen. Het was haar niet opgevallen dat ze een steegje in gelopen waren. Het enigste wat ze zich nu afvroeg was waar hij haar heen bracht. Ook nadat ze stilstonden lied ze haar blik niet van zijn gezicht af gaan. Totdat Lance vooroverboog om haar een kus te geven. Het moment dat hun lippen elkaar raakte en ze zijn warme zachte lippen voelde sloten haar ogen automatisch. Een warm gevoel stroomde door haar lichaam. Het warme gevoel was een bekent gevoel. Eentje die ze maar al te goed kende, Liefde. Mizore was nog al ouderwets ingesteld. Al helemaal als het ging in een relatie. Ook door haar verleden en eerdere afwijzingen durfde ze het sowieso niet meer te vragen. Voor haar was het de taak van de man geworden om de beslissende woorden te vragen. Hoe lang ze er ook voor moest wachten. Als de man het eenmaal zei zou het honderd procent waard zijn om er ja op te zeggen. Hun lippen scheurde van elkaar los. Mizore’s ogen opende zich langzaam om te zien dat Lance haar aan keek. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en tranen begonnen uit haar ogen te rollen. Mizore was zo hard tegen haar tranen aan het vechten dat het ijskristallen waren die naar beneden vielen en op de grond in duizenden stukjes spatten en vervolgens smolten. In tijden had ze zo veel gevoelens op het zelfde moment gehad dat het te overweldigend voor haar werd. Met ijskristallen vallend op de grond bleef ze Lance aankijken. Haar mond opende zich maar weer kwamen er geen woorden uit. Echter bleef ze wel haar mond bewegen die “ik hou van je” spelde waarna ze zich terug tegen zijn borstkas storten en zijn shirt zachtjes vastgreep.

Lance trok Mizore zonder twijfel mee. Hij moest het gewoon doen, zonder deze actie kon hij er niet achter komen of hij wilde er niet anders achter komen. Hij moest de stap gewoon zetten hoe groot deze ook was. Hij wist dat hij zichzelf de kloof van het onbekende ingooide. Zonder twijfel was dit een risico. Het kon uitlopen tot een klap van de vlakke hand tegen zijn wang of een totaal andere reactie die hij niet verwachtte. Hij trok haar echter gewoon mee en hield halt in een steegje. Hij glimlachte en bracht zijn gezicht nog net na dat ze gestopt waren dichter bij die van haar. Zijn hand belande enerzijds aan de zijkant van haar nek terwijl de andere haar heup opzocht. Hij gaf haar een tedere warme zoen die een vuurwerk bij hem losliet. Het voelde zo goed, zo vertrouwd. Hij had hier een aantal dagen op zitten wachten voor haar vertrek en dan kon hij het uiteindelijk doen. Echter was de reactie anders dan verwacht. Er was een huilend meisje voor hem ontstaan. Lance keek haar vreemd aan. "Sorry?" sprak hij zachtjes en keek op toen ze dichterbij kwam en haar gezicht in zijn shirt begroef. Hij kon het niet laten om zijn armen om haar heen te slaan en haar over haar rug te strijken op een troostende manier. "Heb ik iets verkeer..." wilde hij nog afvragen maar hij zag dat ze hem aankeek en de woorden kwamen als oorverdovend geluid binnen. Hij omhelsde haar steviger toen ze zijn shirt vastgreep. "Dus dat betekend dat we iets hebben....of niet?" sprak hij en glimlachte. Hij legde zijn vinger op haar lippen. "Reageer niet..." sprak hij en hief haar hoofd met een vinger onder haar kin. Hij haf haar opnieuw een tedere zoen. Hij zou de actie voor zich laten spreken. Hij genoot van de aanwezigheid van Mizore en al was de locatie eigenlijk niet met de juiste sfeer, het was en bleef een geweldige ervaring.

Mizore rende achter Lance aan. Niet wetend waar ze naar toe zouden gaan, maar daar gaf ze ook helemaal niks om. Ze was bij Lance en hij nam haar mee. Dus het zou wel een veilige plek zijn. Met volle vertrouwen ging ze gedachteloos achter hem aan. Hij stopte in een steegje en gaf haar een zoen. De zoen was zo warm en fijn. Haar liefde voor hem nam de overmacht van emotie in haar lichaam. De frisse buitenlucht voelde ze al niet meer en was er ook totaal niet bewust van. Een einde kwam aan de kus doen Lance zijn hoofd weer naar achteren deed om haar aan te kijken. Met ijskristallen vallend uit haar ogen en een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan. Een wat verbaasde sorry kwam uit zijn mond waardoor ze even moest lachen. Weer leunend tegen Lance sloeg hij zijn armen om haar heen. Het was een veilig gevoel die meteen mee ging met zijn armen. Ze keek hem weer aan toen hij begon te praten. Haar lippen spelden de woorden “ik hou van je” en Lance stopte abrupt met zijn zin. Even leek hij verstijft maar al snel had hij zich bij elkaar geraapt. Ze pakte zijn shirt vast en Lance zijn grip verstevigde. Lance zei de beslissende woorden en Mizore draaide haar hoofd wat zodat ze hem aan kon kijken en opende haar mond, maar Lance legde zijn vinger op haar mond en vertelde haar dat ze niet hoefde te reageren. Met een glimlach sloot ze haar mond weer. Lance kwam weer dichter bij en gaf haar een nog tedere zoen die zij net zo teder beantwoorden. Haar handen lieten zijn shirt los en gleden over zijn lichaam heen. Een hand gleed onder zijn shirt om daar op zijn onderrug plaats te nemen terwijl de andere omhoog ging en in zijn nek bij zijn oor een plaatje vond. Met haar vingers half in zijn haar die zacht en speels aanvoelde draaide ze een beetje met haar vingers er door heen. Mizore’s hoofd stond op hol. Deze avond had ze zo niet zien eindigen. Ze was bijna twee maanden weggeweest zonder iets te zeggen. Ze had verwacht dat Lance boos zou zijn en dat ze alles helemaal had moeten uitleggen, maar alleen dat briefje was genoeg geweest. De avond die ze helemaal mis was gegaan liep uit op zoenen in een steegje en een relatie krijgen met Lance. Een pijnscheut schoot door haar hoofd maar ze schonk er geen aandacht aan. Het was een te mooi moment om door een simpele pijnscheut te laten verpesten.

Lance zijn houding was anders toen hij haar had gezoend even terughoudend en minder zeker. Misschien was het wel niet zo’n slim plan om haar te zoenen. Misschien had hij beter dit niet kunnen doen en verder gedanst op de dansvloer. En toch voelde het ergens zo verdomd vertrouwd en voelde het heerlijk. Hij had haar namelijk net gevraagd en of het een succes werd hing af van haar woorden. De woorden bleven echter uit en haar reactie gaf het antwoord. Lance glimlachte en omhelsde haar toen ze tegen hem aan kwam. Hij genoot van het gevoel dat het hem gaf. Het was een gelukzalig gevoel waar iemand maar niet aan gewend kon raken. Alsof een kind continu een snoepje kreeg omdat het niets deed. Het blije gevoel wanneer je iets wint waar je kei hard voor had gewerkt. Het was gewoon geweldig.

Lance zijn houding werd weer wat rechter en hij keek Mizore recht in haar ogen aan. “Om te denken dat ik bij de eerste dag tegen mijn vriendin opstuitte…het toeval kun je niet doorgronden…” mompelde hij en grinnikte. Hij streek een lok achter haar oor en glimlachte lichtjes. “Weet je waar ik benieuwd naar ben…” sprak hij kalm en grinnikte kort. “De reactie van Savador….” sprak hij glimlachend. Die man kon geen zinnig woord over Lance praten en toen hij naar Mizore vroeg had de man alleen een afgunstige blik en snijdende woorden klaar. Lance had het al verwacht aan de toenmalige geruchten die over de gangen gingen, maar hij had zijn kans toch genomen. En nu was hij dan wel geen familie, maar hij ging Savador ongetwijfeld wat meer zien als het er op neer kwam. De man moest maar genoegen met hem nemen of zelf vertrekken. Voor nu zou hij Mizore’s zijde niet wijken want het zou alleen maar voor meer gemis zorgen. Zwijgzaam streek hij over de rug van Mizore en keek haar opnieuw aan in de ogen. “Dussss….” sprak hij zachtjes niet goed wetend wat hij moest doen. Lance had misschien eerder een vriendin gehad maar sinds het verraad had hij nooit echt meer over dit soort gevoelens na gedacht. Het was dus alsof hij opnieuw in het diepe gegooid werd.

Zoenend in een steegje met de jongen waar ze al maanden aan zat te denken iedere dag. Het was voor haar als een droom die uitkwam. Nou ja dat steegje kon wel romantischer, maar dat maakte voor haar helemaal niks uit. Of het nu in een steegje was of op een strand met een mooie zonsondergang het waren de gevoelens die telde en niet de omgeving. Zelfs al was het een vieze smerige donkere omgevingen je gevoelens mee kon laten slepen en het voor jou romantisch is. Dan is het ware liefde.
De lippen van Lance voelde zacht en op de een of andere manier vertrouwd aan. Een warm fijn gevoel kreeg ze tijdens de tweede zoen. Haar tranen waren opgehouden, ondanks dat het van vreugde was, was ze wel bij dat ze gestopt waren. De vreugde zat er nog steeds natuurlijk, maar het hele principe van huilen stond haar niet aan. Ze werd er veel te zwak door en vermeed het daardoor liever. Het vertrouwen in Lance was voor haar gevoel ook nog niet groot genoeg om daar goed bij te kunnen huilen. Na de kus keek Lance haar aan. Op zijn woorden kon ze alleen lief lachen en een klein beetje blozen. De avond ging allemaal zo snel voor haar. Er gebeurde zo veel dingen en eigenlijk geen een had ze voorspelt in haar hoofd. Alles gebeurde precies andersom. Lance was niet boos geworden omdat ze zomaar weg was gegaan en niks had laten weten. Met die brief had ze verwacht dat hij bang zou zijn geworden en gevlucht zou zijn en uiteindelijk haar nooit meer wilde zien, maar het was juist dat hij bezorgt was en blij was dat ze terug was en die brief vond hij maar overdreven. Nu stonden ze ook nog in een steegje te zoenen en wat ze zijn vriendin. Haar hoofd begon te tollen toen ze dit allemaal op een rijtje zetten. Lance streek een lok van haar haren achter haar oren. Ze luisterde naar wat hij te zeggen had. Tot dat de naam “Savador” in zijn zin voor kwam. Alsof ze geraakt werd door een baksteen werden haar ogen groot en het beetje pigment wat ze had vertrok. Ze zag lijk bleek. Wat mensen van haar dacht deed haar niet zo veel meer, maar Savador was daar echt een uitzondering van. Dat Savador haar mocht dat was voor haar van zelf sprekend, maar Lance… ‘Hoe zit het tussen jou en Savador?” vroeg ze nog al kleintjes en met een zacht stemmetje. Ze wist hoe Savador kon zijn. Bijna alle leerlingen die hier op school zaten konden niet met hem overweg of hadden een nare ervaring of zo met hem gehad. Dat ze vonden dat hij te veel straf of zo gaf. Het gesprek viel wat stil en Lance zei uiteindelijk. “Dussss….”. Mizore zelf wist ook niet goed meer wat ze konden of zouden doen. Het hele vriendje vriendinnetje concept was haar eigenlijk helemaal niet bekent. ‘Misschien moeten we het maar een nacht noemen en gaan slapen. Ik heb morgen ook wat dingetjes te doen.’ Een lieve lach stond op haar gezicht en haar ogen waren gesloten.