Just watching the history.

Het was weer eens een zonnige dag op het terrein van de SSA dus de jongeman die nu in de ruïnes stond was ook van plan om er van te genieten. Zijn donkere ogen gleden over de afgebroken muur waar allemaal schriften op stonden in het Shadraans en volgde de de regels met zijn rechterhand. Aan het einde van de regel trok hij ze hand van de muur en deed een stap naar achter, Cress hielt van dit zonnige weer en de rust die er in de ruïnes lag. Dit was ook een van zijn favoriete plekken om te zijn als hij op de academy was, hij was geïnteresseerd geweest in de historie die in de ruïnes lagen en dan vooral van zijn volk : de Shadranen. Cress draaide zich om en liep verder de ruïnes in terwijl zijn ogen van de ene muur naar de anderen gingen. Terwijl hij verder liep werd zijn aandacht getrokken door een andere muur waar een schrift op stond in het Shadraans. Die had hij nog nooit gezien, dus liep hij erop af en bleef er vlak voor staan. Opnieuw begon hij het schrift te bestuderen en glimlachte lichtjes, het schrift was oud en niet zo een klein beetje ook. Dit was al van voor het instorten van deze helft van de school als Cress het zo moest inschatten. Na het lezen liep hij opnieuw verder tot hij bij een andere deel van de ruïnes kwam. Hier waren veel meer muren en zo ook in anderen talen, Cress zijn aandacht bleef hangen op eentje die hij niet kon lezen, het was Cassiaans als hij het goed had. Hij kantelde zijn hoofd lichtjes en nam het in zich op, en hoe erg hij het ook probeerde hij begreep er niks van. Dus hij draaide zich om en zag toen ineens een schaduw groter worden bij het pad waar hij net vandaan kwam. Abrupt bleef hij staan en wachten wat er tevoorschijn zou komen.

Rhine liep gehuld in haar zwarte mantel door de ruines ze had even tijd nodig op te recupureren van haar laatste ontmoeting met de dood. Rhine kon vandaag niet veel hebben ze had koorts en ze zag alles dubbel maar ze weigerde om in die muffe ziekenzaal te blijven ze was niet ziek teminste dat vond zij ze wilde doorgaan blijven bewegen haar schoenen kletterden op het brokkelige pad ze had gehoopt dat ze alleen zou zijn dat dacht ze trouwens. Ze vloekte en tierde dingen in het oude latijns ze was echt boos op zichzelf dat ze die "jongen" ooit vertrouwt had en daardoor haar hele leven vergooid ze hoorde iets kraken en toen ze opkeek zag ze een jongen in haar gezchtsveld. Haar heldere blauwe ogen keken hem verrast aan. Niet veel mensen hingen hier rond. En wat deed hij hier? ze bleef verstijfd staan ze bleef naar hem staren niet wetend wat te zeggen.

Requille had al wat tijd doorgebracht op haar doorsnee plekje, afgelegen van waar de meeste mensen kwamen maar nog steeds met overzicht op wat er in de omgeving afspeelde. Het begon haar opeens ook te vervelen, teveel tijd had ze hier verspilt en wat kreeg ze er voor terug, eigenlijk helemaal niks. Ze besloot eens een nieuwe wending te nemen, ze had eens wat behoefte aan wat beweging.
Ergens wist ze wel dat ze op het terrein bij de ruïnes terecht gekomen zou zijn, nadat ze na een tijdje op een niet zo voor haar bekend pad liep. Wanneer ze om haar heen zou kijken had ze de muren van de ruïnes nog kunnen zien langs de bomen, maar zoals gewoonlijk had ze weinig interesse in waar ze naar toe liep. Verdwalen leek haar stug om te gebeuren. Ze zag dat het pad op hield en niet ver van haar verwijderd stond daar een jongen, waardoor ze verstijfde.
'Oh,' liet ze uit haar mond ontsnappen. Ditmaal keek ze wel om haar heen en kwam ze tot de conclusie dat haar intuïtie klopte en ze inderdaad bij de ruïnes zou uitkomen. Haar ogen vielen weer op de jongen die ze niet kon ontwijken.
'Hoi,'

Met zijn donkere ogen zag hij een blonde jonge vrouw tevoorschijn komen met heldere blauwe ogen die hij nog nooit had gezien. Hij kantelde lichtjes zijn hoofd en nam haar schattend in zich op. Hij herkende haar vaagjes van de academy maar kon haar geen naam of titel geven. Cress wou net zijn mond open doen om te vragen wie ze was en wat ze kwam doen toen er nog een andere jonge vrouw tevoorschijn kwam. Dit meisje had rood haar en begroeten hem met een simpele 'Hoi'. Heel even wist hij niet wat te doen, hij kon niks doen en gewoon doodleuk weglopen van beide of blijven staan en een begroeten eruit gooien. Hij besloot het laatste te doen en richten zijn ogen op de ogen van eerst het blonde meisje en toen het roodharige meisje. Cress ze aandacht bleef echter hangen op het roodharige meisje, ze had iets over zich heen wat hem interesseerde terwijl het blonde meisje iets had wat hem niet op ze gemakt stelde, iets duisters terwijl haar ogen hem wel aantrokken. Hij besloot dus een algemeen begroeting in het midden te gooien. 'Aangenaam schone dames, met wat kan ik jullie helpen?' zei die toen maar en gooide er nog een charmante glimlach achteraan. Als hij iets genoten had dan was het wel een opvoeding dus altijd beleeft zijn tegen de dames.

Requille had na de begroeting van de jongen door gekregen dat er nog iemand aanwezig bleek te zijn. Ze draaide haar hoofd en zag toen het blonde meisje pas. Ze kwam een beetje terughoudend over en wist dat er weinig aandacht aan haar houding gegeven moest worden, omdat het in dit driehoekige gesprek nogal lastig voor haar kon worden.
Ze vestigde haar aandacht weer op de jongen die zojuist vroeg of hij hen met wat kon helpen, waar ze niet direct antwoord op had gegeven. Ze haalde haar schouders op.
'Eigenlijk met niks, ik kwam hier gewoon per toeval terecht,' zei ze met een glimlachje terwijl ze de afstand met een paar passen verkleinde. 'Ben je hier soms vaker?' merkte ze toen random op.

Ze zag iets in haar ooghoeken het was een roodharig meisje dat aangerend kwam ze keek niet echt om zich heen en botste bijna tegen de jongen. Hij had nog eerst naar haar zitten staren zelfs zijn hoofd wat gekantelt. Maar nu keek hij naar het roodharige meisje omdat zij integenstelling tot Rhine wel wat had gezegd. De jongen keek haar aan en toen weer naar het meisje hij leek niet te kunnen beslissen wat te doen. Rhine ging woorichtig dichterbij. Hij bleef naar het roodharige meisje kijken. Ze wist wel waarom Rhine had altijd wat doods om zich heen. 'Aangenaam schone dames, met wat kan ik jullie helpen?' zei die toen maar en gooide er nog een charmante glimlach achteraan. Rhine keek hem even aan en keek vanuit haar ooghoeken naar het andere meisje. Aangenaam. Zei ze met haar zachte rustgevende stem. Ze keek naar de jongen maar haar ogen flitsten een paar keer naar het meisje. Rhine was niet iemand die snel tegen vreemde praatte of ze moesten haar storen in een slechte bui dan zette ze een mond van jewelste op.

Cress zijn ogen flitsen nog steeds van de een naar de ander maar omdat het rood harige meisje hem interesseerde en hem een antwoord gaf op zijn vraag besloot hij ze aandacht voor nu op haar te vestigen. 'Ik kom hier inderdaad vaker, ik hou van de rust die hier hangt, gewoon even weg van al die schoolkindertjes die laten we zeggen.. mijn aandacht niet waard zijn.' Cress richten toen ze aandacht op het blonde meisje en gooide haar opnieuw een glimlach toe. 'Jullie kunnen mij Cress noemen' zei die toen in het algemeen en hij draaide zich weer terug naar de muur die hij net nog bekeek en wenkte zijn kant op. 'Een van jullie kan dit wel lezen' zei die toen langzaam. Hij zag meteen dat het geen Shadranen waren zoals hijzelf was dus een van hun dit cassiaanse schrift wel kon lezen. Zijn donkeren ogen gingen nogmaals over het schrift heen maar konden nog steeds niet lezen wat er stond. Cress besloot dus te wachten op een van de twee jonge vrouwen die vast wel zo lief waren om hem met dit te helpen.

Requille knikte even toen de jongen, die blijkbaar Cress heette, haar antwoord gaf. 'Ja, ik snap het, ik heb ook al veel van die gevallen rond zien rennen,' zei ze terug denkend aan wat ze zojuist een paar uur geleden voor uitzicht ze had gehad. Best wel storend was dat geweest.
Toen Cress zich naar de muur toedraaide en vroeg of één van hen het wel kon lezen liet ze haar ogen ook vallen op de geschriften die geschreven stonden.
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik kom van Erd, en dit is dat niet,' antwoordde ze toen. 'En ik ben Requille,' Eigenlijk had ze nu al meer gesproken dan dat ze gewend was, tegen een vreemde. Maar ze verveelde zich toch en had toch niemand op het moment om naar toe te gaan, dus waarom niet.

Hij richtte zijn aandacht vooral op het roodharige meisje kompleet aanvaarbaar natuurlijk omdat Rhine nog maar één woord had gezegd en zij hem keurig had geantwoord. Hij schonk haar soms een glimlach maar haar gezicht bleef sereen ze vond het nog steeds moeilijk om weer aardig tegen mensen te zijn. hij draaide zich weer terug naar de muur die hij net nog bekeek en wenkte zijn kant op. 'Een van jullie kan dit wel lezen' zei die toen langzaam. Rhine kwam dichterbij het was de taal van het water dat was zeker. Rhine had wel een tijdje rondgehangen op die planeet eigenlijk op zo goed als alle planeten voor ze naar hier gesleurd werd teminste. Ze had het eerdere vraag en antwoord eigenlijk niet echt gehoord ze had natuurlijk wel opgevangen dat ze bijde niet van irritante stundenten hielden dat mocht Rhine wel en een kleine glimlach was op haar volle lippen te zien. Ze mochten hem Cess noemen ze had alleen geknikt en ze had gehurkt voor het schrift gezeten het nauwlettend aan het bekijken. Het roodharige meisje stelde zich ook voor maar ze kon het niet vertalen omdat ze van de aard planeet kwam. Rhine kreeg een denkrimpel van concentratie wat een lastige tekst. "Het is een deel van een verhaal. Over water en een beker met bloed ofzoiets maar veel kan ik er niet uit opmaken daarvoor is mijn kennis niet groot genoeg. Zei ze terwijl ze weer opstond en eerst naar het meisje en toen de jongen keek. Mijn naam is Rhine lafee. Zei ze rustig met een kleine glimlach.

Cress wachten tot een van hun een antwoord zou geven. Requille was van Erd dus kon het ook niet lezen. Het blonde meisje kwam dichterbij en hurkte neer voor de schriften, toch kon ze geen goeie beschrijving geven want was niet bekend genoeg met de taal om een perfecte vertaling te geven. Zijn ogen gleden naar zijn ooghoeken naar het blonde meisje en glimlachte lichtjes terwijl hij zich omdraaide. '' Het is me een genoegen geweest mooie dames, maar ik ga verder de ruïnes in.. geen idee wat jullie gaan doen maar als jullie me willen vergezellen zijn jullie welkom.' Hij gooide beide nog een keer een glimlach toe en liep het rechterpad op dieper de ruïnes in. Hij was normaal geen persoon die makkelijk met mensen omging maar beide hadden ze wel iets wat hem interesseerde dus had hij er geen moeite mee om door hun vergezeld te worden dieper de ruïnes in, misschien kwamen ze nog wel wat leuks tegen. Cress ze ogen gleden van links naar rechts en bestudeerde het pad waar hij doorheen liep en nam de omgeving in zich op, hij kon al aardig de weg in de ruïnes maar dit pad had hij nog nooit genomen, gelukkig was hij niet het type dat snel verdwaalt raakte.

Requille luisterde naar de vertaling van Rhine en probeerde gefocust nog te kijken of ze er iets uit kon halen wat er op leek zodat ze er toch nog iets van snapte, maar tevergeefs. 'Oh, okay,' mompelde ze even, meer tegen haarzelf. Toen Cress wegliep, maar haar onder andere uitnodigde om met hem mee te gaan dacht ze even na. Zou ze meegaan met een vreemde? Meestal niet, hoewel, hij was tot nu toe nog wel fijn gezelschap dus ze knikte.
'Okay,' antwoordde ze en ze liep achter hem aan. Wat had ze hier anders nog te zoeken? Ze wist nog amper wat ze hier van plan was om te doen en tot op heden heeft het andere meisje nog geen woord tegen haar gezegd, dus wist ze ook niet wat van haar te verwachten viel.
'Ik neem aan dat je de weg hier ook kent,' merkte ze toen op en ze keek hem aan. Ze was er ook geen fan van om met een vreemde mee te gaan die niet wist wat die van plan was. Daar heeft ze al vaak genoeg ervaringen mee gehad.

Ze zag dat hij haar aankeek vanuit zijn ooghoeken. Ze wendde haar blik af bang dat ze zou gaan blozen iets wat ze wel vaker had sinds ze zich weer aan het verzoenen was met haar oude ik. Ze zag ook de kleine glimlach en haar mondhoeken krulden omhoog waardoor en kleine kuiltjes in haar wangen kwamen. '' Het is me een genoegen geweest mooie dames, maar ik ga verder de ruïnes in.. geen idee wat jullie gaan doen maar als jullie me willen vergezellen zijn jullie welkom.' Hij gooide beide nog een keer een glimlach toe en liep het rechterpad op dieper de ruïnes in. Rhine dacht even na en ze wandelde achter hem aan ze had toch niets beters te doen. Ze wandelde langs hem maar ze zei niets ze wist niet echt wat te vertellen. Rhine zag dat hij zijn omgeving in e gaten hield dat mocht ze wel. Ze hield niet van mensen die recht op hun bestemming afgingen en daardoor niets zagen van hun reis. haar schaduwachtige wolf kwam in de vorm van een rookpluim uit een buisje in haar riem tot hij de contouren van een wolf had aangenomen zijn gifgroene ogen keken even naar de jongen voor hij door de ruines rende. Rhine plukte een witte bloem ze keek ernaar en ze zag tot haar grote spijt dat hij verwelkte in haar handen zoals zoveel dingen dood gingen in haar hadnen ze wist niet hoe ze het kon stoppn soms gebeurde het gewooon.

Terwijl Cress verder liep en de vraag hoorde van Requille knikte hij. 'Natuurlijk , tot hier ongeveer ' zei die met een kleine grijns op ze gezicht en hij knikte naar de grote diepe scheur op de muur waar hij nu voorbij liep. ' Ik ben hier nog nooit geweest , maar de rest van de ruïnes ken ik wel redelijk goed.' vervolgde hij toen. Cress stopte toen ineens met lopen toen de zwarte gedaante van een wolf uit het buisje kwam van het meisje dat dus Rhine heten. Hij richten ze arm omhoog en hielt ze hand -die omringt was met vuur- nu bij de keel van het meisje waarbij het vandaan kwam. 'En wat was dat?' zei die koel. Hij hielt er niet van als er iets gebeurde zonder dat hij ook maar ergens weet van had, en al helemaal niet van een vreemde in een oude ruïne. Zijn donkeren ogen boorde zich in de blauwe van het meisje en flitsten even naar Requille voor ze weer terug gingen naar Rhine. 'Een antwoord.. Nu' zei die doordringend. Cress had als het even tegenzat een kort lontje en dit was iets om hem vooral op zijn tenen te trappen.

Ze liep rustig door ze luisterde niet echt naar hun gesprek ze kende de wegen hier ongeveer ze had hier al zo vaak rond geslenterd en ze had geen moeite met in het donker kijken. Hij richten ze arm omhoog en hielt ze hand -die omringt was met vuur- nu bij haar keel. Ze keek hem op een srene manier aan. 'En wat was dat?' zei die koel. Ze antwoorde niet...nog niet en dat vuur aan haar keel beviel haar niet echt. Zijn donkeren ogen boorde zich inde haarre en flitsten even naar Requille voor ze weer terug gingen naar Rhine. 'Een antwoord.. Nu' zei die doordringend. Rhine hield haar lippen stijf op elkaar en ze ging uiteen in een soort zwarte mist. De mist kroop over de grond tot 2 meter voor Cress. Waar het weer verzamelde en Rhine weer terug kwam. Dat is mijn beste vriend. Hij doet niets zolang ik het niet wil. Zei ze droogjes haar ogen keken hem recht aan en flitstte ook een paar keer naar het andere meisje. Rhine bleef overal heer rustig onder.

Cress zijn blik in zijn ogen werd met de seconde koeler, toen ze ook nog besloot zich door middel van duistere magie in zwarte mist te veranderen en even verderop weer te verschijnen volgde zijn koele blik haar en boorde zich opnieuw in haar ogen. 'Ik ben me eigen beste vriend, en ik doe wel iets als jij iets doet wat ik niet wil, zoals dat dus.' zei die nu met een kille stem. Hij had nog altijd het vuur om zijn hand zitten en bekeek haar nog eens, Cress besloot het vuur te laten verdwijnen en draaide zich om. Zonder Rhine nog een blik waardig te gunnen bleef hij even staan. ' Het is beter als we onze wegen hier scheiden..' zei die nog voor hij Requille wenkte en wegliep de andere kant op. Dat kleine beetje vertrouwen wat hij in haar had gestoken was met een klap weg en hij vond dat zij zijn gezelschap niet meer waardig was. Hij vertrouwde haar en haar zwarte wolf gewoon niet en besloot dus nu zijn aandacht nu volledig te richten op de ruïnes en zijn andere gezelschap wat dus de naam Requille droeg.

'Ik ben me eigen beste vriend, en ik doe wel iets als jij iets doet wat ik niet wil, zoals dat dus.' zei die nu met een kille stem. Hij had nog altijd het vuur om zijn hand zitten en bekeek haar nog eens. Rhine haalde haar schouders op. Je eigen beste vriend zijn leek me ook niet echt gezellig. Hij doofde zijn vuur en hij gunde haar geen blik meer ze vond het niet kwetsend ze was het gewoon om alleen te zijn. Ze was al jaren alleen dus nee mensen deerde haar niet meer echt. ' Het is beter als we onze wegen hier scheiden..' zei die nog voor hij Requille wenkte en wegliep de andere kant op. Wat jij wil.... Zei ze met haar zachtte stem ze draaide zich al om haar wolf kwam aangerend en hij liep dwars door Cress heen. Je voelde het niet als hij dat deed maar het zag er wel raar uit. Rhine liep terug naar de muren naar de tekst van het water ze zou die tekst ontcijferen kosten wat het kost. Ze dacht niet meer aan de jongen of het roodharige meisje het kon haar niet deren met de jaren kwetsten woorden of daden je niet meer nee je borg ze op en liet ze je sterker maken.

Requille was niet tevreden geweest met het antwoord wat ze eerder kreeg toen ze vroeg of hij de weg rende. Serieus? Echt tot daar? Verder geen idee? Waar was ze toch aan begonnen? Die laatste vraag stelde ze zich opnieuw toen Cress opeens een uitbarsting kreeg op Rhine toen ze iets onverwachts deed wat haar even ontgaan was. De zwarte mist was niet mis te lopen en ze vroeg zich af wat ze had moeten doen; Cress stoppen en dat meisje een kans geven om bespaard te worden, of maar gewoon afwachten. Een keuze maken was niet nodig, want het was zo al weer voorbij. Toen Cress haar wenkte en wegliep draaide ze zich nog even naar Rhine om en liep toen met Cress mee.
'Was dat nodig?' vroeg ze toen rustig. Haar maakte het niet zoveel uit wat Rhine deed, of ze nou echt wegging of dat ze ruzie met hem ging maken, sinds ze het tweetal beide niet kent.

Zijn ogen waren opnieuw gericht op de ruïnes waar hij doorheen liep tot hij zag dat de wolf door hem heen rende. Aprubt bleef die staan en hij liet in beide hand nu vuur verschijnen, Cress zag dit als een uitdaging. Hij wist wel zeker dat een uitdaging van haar kant zeker geen goed idee was, ze zou er spijt van krijgen. Cress bedacht zich en besloot geen aandacht meer te besteden aan haar en het vuur verdween weer net zo snel als het gekomen was. Hij liep verder met Requille blijkbaar in zijn rug en glimlachte lichtjes bij haar vraag. 'Het lijkt me niet dat je die vraagt ook echt stelt omdat je bezorgd bent dat ik mijn hand door haar hart heen brand of wel ' zei die een klein beetje sarcastisch. Hij besloot aardig te blijven en het voorval te vergeten, Cress gooide haar een glimlach toe en schudde toen lichtelijk zijn hoofd. 'Het was niet nodig, maar ik hou er niet van als een vreemde ineens zoiets uit het niets laat verschijnen, laten we zeggen slechte ervaringen mee'. Cress sloeg een ander pad in en herinnerde zich haar vraag van eerder. ' Toevallig ken ik dit deel van de ruïnes wel' Hij gooide er een klein lachje uit en draaide ze hoofd naar het meisje naast hem. 'Zit je al lang hier op school? ik heb je nog nooit gezien hier' vroeg hij toen maar, hij mocht haar wel en ze had dus iets wat hem interesseerde al kon hij niet benoemen wat.

Requille trok haar wenkbrauwen op.'Nou, het was of dat, of die zwarte wolkjes die langs je benen bleven dwalen trokken misschien wel je beenhaartjes eruit,' merkte ze droog op. Voor het eerst in tijden keek Requille een beetje om haar heen en nam ze het allemaal in haar op. Ze wist niet zeker of ze dat nou deed omdat ze in vreemd gezelschap was, of dat omdat ze weet dat ze misschien wel ergens zouden kunnen belanden waar ze de weg niet uit konden vinden en die gedachte speelde toch wel in haar achterhoofd.
Ze liep achter hem aan het andere pad op en ontspande toen een beetje meer toen ze hoorde dat hij dat gedeelte wel weer kende. 'Oh, beter,' antwoordde ze toen. Dus toch nog niet verdwaald. Nog niet, tenminste. Bij zijn volgende vraag knikte ze kort. 'Ja, leerjaar 4 nu,' zei ze en ze keek hem aan. 'En jij?' Ze had niet snel interesse in iemand eigenlijk, ook al had iemand dat wel in haar. Maar dit keer zat het gewoon een beetje anders.

Bij de droge opmerking die ze terug kaatste zorgde ervoor dat er een klein glimlachje op ze gezicht verscheen. Hij besloot er geen opmerking op terug te plaatsen en liep gewoon rustig door. Ze vertelde dat ze nu in het vierde leerjaar zat wat dus betekende dat hij haar gewoon nog nooit opgemerkt had, dat was best wel raar want ze was best een interessant persoon. ' vierde jaar dus, heb je nog wel wat te gaan'. Hij stopte bij een muur opnieuw vol met schriften onder anderen in het Shadraans en toevallig ook in haar taal. Hij wou eerst antwoord te geven op haar vraag voor hij haar zou vragen om het voor hem te vertalen. 'Ik zit nu in mijn zesde leerjaar, bijna klaar met me school wat ik eigenlijk ook helemaal niet erg vind, veel van deze mensen zijn zwak en beneden mijn stand' zei die terwijl hij haar een blik in de ogen gunde en toen weer naar de schriften opkeek. 'Je kwam van Erd zei je? zou je dit dan voor me kunnen vertalen?' Hij gleed met zijn rechterhand over de paar regels die in haar taal waren geschreven, het Shadraans kon hij natuurlijk gewoon zelf lezen.

Requille haalde haar schouders op. 'Ach, het is te doen hier,' antwoordde ze. Niet dat het veel verschilde met thuis, waar het altijd druk was en anders wel drukker werd gemaakt. Dus het maakte niet uit of ze nou hier was of thuis, het was altijd.. te druk. Toen Cress weer bij was geschriften stopte keek ze eerder even gefascineerd omhoog naar de lengte van de muren en toen keek ze naar Cress vlak voor hij antwoordde. Ze dacht even na bij zijn antwoord. 'Nou, de verschillen tussen de mensen hier zijn niet voor niets zo heel groot. Daarom ben je me nog nooit eerder tegengekomen, denk ik,' zei ze, nadenkend of ze hem toch nog niet ergens van kende, misschien ooit eens in de gang, of buiten, maar ze kon niks bedenken wat hem geweest had kunnen zijn. Voor de vertaling waar hij om vroeg kwam ze wat dichterbij zodat ze kon zien welke regels hij bedoelde. 'In feite staat er wat beschreven over de oude tradities die ze willen blijven voortzetten, maar de tradities die ze bedoelen hier zijn nu al zo'n beetje weggevaagd,' antwoordde ze.

Cress ze ogen gingen over de schriften en toen naar Requille die uitlegde wat er stond. 'Inderdaad, de traditie's zijn eigenlijk alleen nog op de planeet zelf te vinden'. Hij draaide zich om en keek nogmaals een goed om zich heen, Hij had al aardig veel van de ruïnes gezien maar nog lang niet alles. Hij was wel geïnteresseerd in de ruïnes maar vooral de rust die hier was trok hem aan, Hij had gelukkig iemand tegengekomen die ook wel rustig was dus perfect gezelschap voor deze omgeving. Zijn blik gleed naar zijn ooghoeken en bleef op het meisje naast hem hangen, hij wist dat ze dus een earth magician was maar ze zou vast wel een tweede kracht hebben en genoeg kennis van de anderen. Cress ging het dus gewoon aan der vragen, 'Wat is je tweede kracht naast je Earth Magic?' vroeg hij toen. Hij had ze blik ondertussen weer voor hem gericht en zichzelf tegen de muur aangezet terwijl hij wachten op een antwoord. Het kon eigenlijk van alles zijn al had hij niet echt een idee, ze had ook nog niks laten zien.

Requille liet de de woorden van Cress langs haar heen gaan en reageerde er niet meer op. Nog steeds waren haar ogen gericht op de geschriften, eigenlijk lichtelijk geïrriteerd aan het feit dat het oud Erds was en een aantal woorden anders waren geplaatst of gespeld. Ze had niet vaak de oude Erdse geschriften hier bij de Ruïnes bezocht, dus had er maar enkele ook gelezen. Het was vreemd om Erd ouderwets in te beelden, dat dit de basis was geweest van wat er nu opgebouwd was. Ze fronste even bij de laatste regel en keek toen om naar Cress.
'Je vindt deze omgeving echt prettig hé?' merkte ze toen op. Hij had al gezegd dat hij hier redelijk vaak kwam en hij had ook heel wat kennis van de omgeving, nog niet te beginnen over zijn interesse in de talen die hij niet kon lezen. Toen hij vroeg naar haar tweede kracht knipperde ze een paar keer met haar ogen en liet een korte stilte ontstaan tussen zijn vraag en haar antwoord. Het was niet de eerste keer in vier jaar dat ze die vraag kreeg, ze vond het eerder gewoon een rare vraag, ondanks het gewoon puur uit nieuwsgierigheid is. Misschien kwam het omdat ze zelf niet zo'n interesse had in andere mensen. Zelf gokte ze gewoon wanneer ze iemand tegenkwam die ze niet eerder had getroffen, of ze wachtte af tot ze het vanzelf zag.
'Licht,' antwoordde ze uiteindelijk.

Cress had geduldig gewacht op haar antwoord toen er een korte stilte ontstond na zijn vraag. Toen ze uiteindelijk besloot te antwoorden knikte hij kort. 'Licht dus, laat is wat zien dan' antwoorden hij terug met een grijns op zijn gezicht. Hij was benieuwt naar wat ze allemaal zou kunnen, hij had nog helemaal niks van haar krachten gezien. Langzaam scheurde hij zich van de muur los en liep een klein stukje van haar af. 'Of je wacht daar mee en we gaan eerst naar een open plek toe.' Cress draaide zich om richting het pad wat naar links liep terug de ruïnes uit. Hij had geen idee waar die heen zou gaan , maar dat was wel vaker zo. Cress kwam overal als het maar rustig was en geen mensen erbij waren die hij er niet bij wou hebben dus wat kwam goed uit. Hij had verder ook niks beter te doen op het moment dus eigenlijk zonder op antwoord te wachten liep hij het pad op. Cress wist dat Requille hem wel zou volgen, en zo niet dan niet.

Off : ik ben echt inspiratieloos bezig vandaag

Verbaasd om wat Cress nu van haar verwachtte te zien bleef Requille stil. Wantrouwend dacht ze na over hoe ze dit ging aanpakken. Zijn motief was haar te onduidelijk. Voor zover ze wist had ze geen onrust verstort, dus de kans dat het kwade bedoelingen had was zeer klein, omdat het een uitdaging was, is ook zeer klein. Ze is kleiner, jonger en heeft minder ervaring en kennis, dus tijdverspilling als hij dat soms dacht. Toen hij zonder antwoord het pad op was gelopen wist ze dat ze een beslissing moest maken, of hier achter gelaten worden en met veel moeite de weg terug of een alternatieve manier om terug te komen vinden, of toch maar achter hem aanlopen. Natuurlijk lag het antwoord al voor de hand.
'Je weet dat ik geen andere keus heb dan je te volgen,' merkte ze met opgetrokken wenkbrauwen op toen ze hem toch maar het pad op had gevolgd. Best wel oneerlijk, ze was op dit moment echt weerloos en kon dat slecht hebben. Ze kon nu met gemak overal in geforceerd worden en overal naartoe gelokt. 'Zo vervelend,' mompelde ze merendeels tegen haarzelf.

PROFILE MAGICIAN

» Watching the sky
» I'll be watching || Aiden
» Someone's watching over me {Open}
» Just watching [Horo]
» Watching it grow~Yazuki

Just watching the history.

Just watching the history.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen