Why?

Verstrooid en een beetje gefrustreerd zat Meadraid met een hand in haar haren aan een bureau. Ze klemde een pen tussen haar vingers. Af en toe schreef ze iets op of kraste juist iets door. Naast haar stond een microscoop waar ze zo af en toe even een blik in wierp. Ineens begon achter haar op een tafel een potje met een of andere vloeistof erin te borrelen. Meadraid keek even verstoort op maar toen ze zag welk potje het was stond ze zo overhaast op dat de stoel omviel en met een luidde klap op de grond terrecht kwam. Meadraid nam niet eens de tijd hem weer overeind te zetten en snelde naar de kast. Ze trok er een soort poeder uit en liep naar het potje op de tafel. Ze was net te laat en met een luidde knal ontplofte het potje. Beschermend hield Meadraid haar hand voor haar gezicht en wende haar gezicht af. Een scherp stuk scherf boorde zich dward door haar hand. Die begon direct te bloeden toen Meadraid de scherf er pijnlijk uittrok. Ze smeet het ding op de grond en hield haar hand stevig tegen zich aan. Ze keek naar het geexplodeerde potje dat aan diggelen op de vloer lag terwijl ze bloed op de grond liet druppen.

Shong had besloten om Mèadraid op te zoeken en om haar te vinden kon hij zich geen betere plaats dan de ziekenzaal voorstellen. Misschien hielp haar gezelschap om weer een beetje bij zinnen te komen en de positieve manier van leven op te pakken zoals hij altijd geleefd had. Hij bleef wat zenuwachtig voor de deur van de ziekenzaal staan en plukte onrustig aan de bontkraag van zijn wintermantel. Wat moest hij zeggen? En waar viel er over te praten, naast alle duistere gebeurtenissen die zich de laatste tijd op de school hadden plaatsgevonden. Shong likte zijn vingers vochtig en wilde net zijn haar een beetje fatsoeneren, toen hij achter de deur een luide knal hoorde. Zonder nog langer tijd de verspillen sloeg hij de deur met een klap open en snelde naar binnen. 'Mèadraid!' riep hij luid. De ziekenbedden gleden als wazige beelden aan hem voorbij terwijl hij op Mèadraid afrende. Hij schrok toen hij de diepe en bloedende wond in haar hand zag, en zijn blik was zo gefixeerd op haar gericht dat hij de glasscherven op de grond van het ontplofte potje niet eens opmerkte. Shong ging haast onderuit toen hij een glasscherf onder zijn schoen hoorde knerpen en er over doorgleed. Hij kon zich nog net op tijd aan Mèadraid vastgrijpen. Hij liet met een ernstig gezicht haar gewonde hand los en keek wanhopig om zich heen. Hij was hopeloos op het gebied van medische hulp. Hij pakte een aantal watjes om het bloed te stelpen terwijl hij pijnlijk glimlachend naar haar op keek in de hoop haar wat gerust te stellen. Om de pijn wat te verzachten bracht Shong met een spreuk een langzaam zwevende waterstraal bij haar wond binnen. Hij beet op zijn lip en de waterstralen lieten zich van zijn vingers los. Dit was niet bepaald een leuke hereniging.

Meadraid was een beetje verbouweerd blijven staan. Ze had niet echt begrepen wat er nou precies was gebeurd. Hoe had dat potje uberhaupt kunnen exploderen vroeg ze zich af. Ze keek even op toen Shong binnen kwam stormen. Ze zag hem vallen en kon hem nog net op tijd opvangen voordat hij helemaal onderuit ging. Daarmee ging er een stekende pijn door haar hand en bleef er een bloedafdruk achter op Shong's kleding. Zwijgend keek ze toe hoe hij haar probeerde te verzorgen. Ze vond het lief van hem maar hij bakte er niet zoveel van. Ze glimlachde even zwak terug. ''Dank je'' zei ze zacht. Ze trok daarna haar hand terug en verbond hem kundig. ''Niet bepaald een geweldig weerzien, wel dan?'' zei ze zacht en kon een klein beetje glimlachen terwijl ze op haar knieen ging zitten en de scherven voorzichtig opraapte. ''Ik snap echt niet hoe het kon ontploffen. Het ene moment staat het gewoon op de tafel en het volgende moment begint de inhoud te borrelen en explodeert de boel'' zei ze zacht, misschien meer tegen zichzelf dan tegen Shong.

Shong glimlachte breed en liet zich ook op zijn knieën zakken om de scherven op te ruimen. Om Mèadraid weer te zien deed hem zoals hij verwacht had inderdaad goed. 'Eigenaardig,' stemde hij er mee in. 'Ik heb alleen de knal gehoord. Misschien een verkeerde menging van twee stoffen samen?' Hij stond op en legde de verzamelde scherven op een tafeltje neer. Terwijl hij dat deed merkte hij de bloedafdruk op zijn kleding op maar deed geen poging om het eruit te krijgen. In plaats daarvan draaide hij zich met een wat bedroefd gezicht naar Mèadraid om. 'Zijn er de laatste tijd nog wat merkwaardige dingen gebeurd?' vroeg hij zacht. Een overbodige vraag naar zijn doen. Eigenlijk een hele stomme vraag. Natuurlijk zijn er merkwaardige dingen gebeurd. Shong haalde zuchtend een hand door zijn haar en toverde een flauw glimlachje tevoorschijn. 'Ik heb me heel veel zorgen zitten maken over je welzijn. Klinkt stom, hè?' zei hij zacht om maar gauw van onderwerp te veranderen. Hij draaide zich weer zwijgend naar de glasscherven op het tafeltje om, om Mèadraids blik te ontwijken.

''Waar moet ik beginnen'' zei Meadraid zacht op Shong's vraag. Ze keek even licht verbaasd op toen Shong zei dat hij zich zorgen om haar maakte. ''Nee helemaal niet'' zei ze zacht en stond ook op. Ze legde de scherven op tafel en gaf Shong sneel een kleine kus op zijn wang. ''Ik stel het zelfs zeer op prijs dat er iemand bezorgd om me is. Dat betekend dat je voor iemand belangrijk bent'' zei ze met een kleine glimlach. Meadraid verzamelde de papier van het bureau waar ze net aan had zitten werken en legde ze keurig op een stapeltje. ''Ik was bezig met een nieuw geneesmiddel. Dat wat ik dat potje zat was eigenlijk de ziekte om het maar algemeen te noemen'' zei ze zacht. Ineens bedacht Meadraid zich dat de scherf die zich in haar huid had geboord onder har gezeten met die ziekte. ''Als het maar geen kwaad kan'' mompelde ze haast onverstaanbaar zacht.

Shong hield zijn blik strak op de glasscherven gericht, alsof die heel interessant waren. Hij schaamde zich voor wat hij zojuist tegen Mèadraid had gezegd. Het liefste wilde hij nu gewoon door de grond zakken en pas weer tevoorschijn komen wanneer ze het helemaal vergeten was. Hij beet zachtjes op zijn tong toen ze naar de tafel liep om een aantal glasscherven op de tafel te leggen. De kus die ze hem op zijn wang gaf, nam gelijk heel wat schaamtegevoelens weg en maakte plaats voor verlegenheid. Shong drukte een paar vingers op de plek waar haar lippen zijn huid hadden geraakt en voelde zich rood worden. Hij wilde zeggen dat ze voor hem nog veel belangrijker was dan ze dacht, maar hij durfde het gewoonweg niet. Om het maar snel te vergeten toonde hij een brede glimlach en keek hij Mèadraid opgewekt aan. 'Nog altijd even handig op medisch gebied dan anders,' zei hij goedkeurend. 'Jij hebt tenminste nog wat gedaan. Ik heb enkel stilgezeten.' Shong liet een verontschuldigend lachje horen en wreef zich beschaamd over zijn nek. Wat kon hij ook doen nu iemand anders dan Madeline aan de macht was, die ongetwijfeld alles geheel volgens zijn eigen regels liet lopen. Hij klaagde een zachte zucht toen hij uitgelachen was en ging zwijgend op de rand van het bed zitten dat het dichtst bij het tafeltje stond.

Meadraid glimlachte even. ''Zo zuiver zijn de praktijken waar ik nu mee bezig ben anders ook niet'' zei ze zacht. Die ziekte die had ze stiekem aan Savador toe willen dienen. Als hij dan eenmaal zo ziek was dat hij niks meer kon zou ze hem dwingen om Madeline haar positie terug te geven. Maar dan moest ze wel eerst een geneesmiddel hebben. En als dat potje telkens explodeerde kon dat nog lang duren. Ze ging daarna even zwijgend naast Shong zitten. Eigenlijk wou ze hem een heleboel vertellen maar het ging gewoon niet. Ze was er bang voor dat hij niet hetzelfde voor haar voelde als zij voor hem. ''Shong, eigenlijk was er nog iets dat ik je moest vertrellen'' begon ze daarom maar erg zacht.

Shong glimlachte zwakjes. 'Juffrouw, ik weet zeker dat u nu of binnenkort vooruitgang boekt,' zei hij optimistisch en met een klein knikje van zijn hoofd. Hij richtte zijn blik op zijn schoot en speelde verlegen met zijn vingers toen Mèadraid naast hem op het bed kwam zitten. Hij hoorde zijn hart zo hard bonzen dat hij even bang was dat ze het ook zou kunnen horen. Zijn hart leek een aantal slagen over te slaan bij het horen van Mèadraids woorden, zodat hij zacht naar adem snakte en een hand op de plaats van zijn hart hield. Shong keek haar breed glimlachend aan. 'Brand maar los!' moedigde hij haar aan met een stem die geen onzekerheid verraadde. Van binnen was dat heel anders, want zodra hij dat gezegd had sloeg hij nerveus zijn ogen neer.

Meadraid haalde even diep adem. Nu eens geen watjes en soft gedrag. Meadraid staarde eveneens naar haar schoot. ''Ik vind je leuk Shong. Al een hele tijd eigenlijk. Ik durfde het nooit echt hardop te zeggen'' zei ze. De laatste zin klonk zachter dan de rest. Nu kon ze in elk geval weer normaal adem halen. Toch vreesde ze wel voor zijn antwoord. Misschien zou hij haar wel keihard in haar gezicht uitlachen.

Shong kneep van de spanning zo hard in de muis van zijn hand dat het even gevoelloos werd. Hij voelde zich tot de puntjes van zijn oren knalrood worden toen Mèadraid het uiteindelijk losliet wat hij al zolang had vermoed, en waar hij ook eigenlijk een hele tijd op gewacht had. Hij moest zwak grijnzen bij de gedachte dat ze die stap nog eerder dan hem had durven nemen. 'Mij?' vroeg hij kleintjes, meer om er zeker van te zijn dat ze er helemaal zeker van was. Shong durfde Mèadraid niet aan te kijken. Zijn blik was nog altijd vastgelijmd op zijn schoot. 'Ik denk dat ik ook een zwak voor u heb, juffrouw. En niet zomaar een zwak; ik krijg u niet voor niets uit mijn hoofd,' zei hij glimlachend. Shong draaide verlegen zijn hoofd de andere kant op en staarde nu naar het kussen.

Een enorme hoeveelheid spanning werd Meadraid ontnomen bij de woorden die Shong daarna sprak. Ze friemelde een beetje aan de rode steen aan het koordje om haar nek. Daarna keek ze recht naar Shong. Ze legde haar hand op zijn wang en draaide zijn gezicht terug naar haar. Ze boog zich langzaam voorover en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Haar hand bleef op zijn wang liggen. Meadraid had het gevoel alsof ze vleugels had gekregen of in elk geval dat haar hart zo hard bonkte dat het elk moment uit haar kon springen.

Shong schrok even op toen hij Mèadraids hand op zijn wang voelde en zijn hoofd naar haar werd teruggedraaid. Hij raakte helemaal de weg kwijt toen ze zich naar hem toeboog en hij haar lippen op de zijne voelde. Als kind had hij een vriendinnetje gehad, maar dit was veel anders. Geen kalverliefde meer. Hij voelde zijn spieren verslappen door Mèadraids zoen, maar hij forceerde zichzelf om zijn handen op te tillen en die op haar schouders te leggen. Shong gaf haar een zoen terug, al ging dat wel voorzichtig en terughoudend. Hij durfde haast te wedden dat zijn paarsachtige huidskleur plaats had gemaakt voor een rode.

Na een tijdje liet Meadraid Shong weer los en boog weer terug naar achteren. Ze glimlachte even lichte naar hem en wendde toen wat ongemnakkelijk haar blik af. Ze was nou niet bepaald goed in romantisch gedoe. Ze haalde even een hand door haar haren heen terwijl ze haar wangen een beetje rood voelde worden.

Shong draaide wat schokkerig van de inspanning zijn hoofd weer naar zijn schoot toen Mèadraid hem los had gelaten. Hij wist niet echt wat te zeggen of te doen, maar hij merkte dat Mèadraid zich ook wat ongemakkelijk voelde. Hij friemelde stilletjes aan de topazen oorbellen aan zijn oorlellen en schrok even toen hij voelde hoe warm zijn huid wel niet was. Het leek haast of hij koorts had. Shong staarde naar de glasscherven op de tafel. Zoals hij praatgraag binnen was gekomen, schoten de woorden hem nu tekort.

PROFILE MAGICIAN