Tsukimiya zuchtte en streek door haar witte haren. Eindelijk had ze haar juiste haar kleur weer. Ze herinnerde zich maar al te goed dat ze vroeger vaak in de spullen van haar moeder zocht. perongelijk iets genomen dat niet slim was waardoor heel haar haar zwart was geworden. Verschrikkelijk was het op dat moment geweest. Haar moeder had zich natuurlijk kapot gelachen. Miya natuurlijk neit.... Het had heel lang toch wel enkele maanden geduurd voordat het zwart eruit was maar Tsukimiya had haar lesje natuurlijk neit echt geleerd en nam uiteindelijk een jaar later een nieuwe fles, deze keer roze. Het was nog erger. Maar gelukkig is dat nu toch ook voorbij en heeft ze weer haar naturel kleur van haar wit. Met sierlijke passen stapte ze verder. Focuste ze niet meteen op de plek waar ze naartoe ging. Ze volgde gewoon haar instinct wat ze wel vaker deed. Even wreef ze door haar ogen. Niet dat ze moe was nee dat niet. Maar ze deed dat nu gewoon. Net als op haar onderlip bijten wanneer ze nerveus of zenuwachtig was. Dat kon ze niet verbergen. Maargoed. De laatste tijd was dat verminderd en uiteindelijk is ze nog gestopt met op haar onderlip te buiten. Wat dus iets goed was. Wat verderop zag Tsukimiya een boom. Interesant.. Niet echt maargoed ze had niets te doen dus nam ze haar Ipod vanuit haar zakken en stapte richting de boom was, waarna ze er tegenaan ging gaan zitten en de oortjes in haar oren stak. Vervolgens nog de Ipod in gang zette en met gesloten ogen naar de muziek luisterde. Het eerste liedje was rustig. Maar die was snel gedaan waarbij ze naar het volgende luisterde dat trouwens helemaal het tegenovergestelde was van dat eerste liedje. Er zat gewoon van alles op haar Ipod. Uiteindelijk opende ze toch haar ogen waarbij haar twee kleurige ogen de omgeving scande. Miya dacht daar even over na. Zou ze ooit weer haar twee helder blauwe ogen terug krijgen? Of blijft ze de ene rood en de andere blauw hebben. Een vraag waar ze geen antwoord op wist. Ah wat maakte het uit, het hinderde haar niet meteen dus zo erg was het niet. Wat verderop voelde ze de lucht trillen. Dus er was nog iemand op het grasveld? Wat gezellig. Niet dus. het kon haar niet echt veel schelen wie het was, en wat die hier deed. Ze sloot niet meer haar ogen maar bleef wel luisteren naar haar Ipod, ondertussen afwachtend of degene die hier was haar richting op kwam of gewoon weer weg zou gaan.

-sorry flutje volgende word beter >.<-

Het maakte haar niet uit wie het nu was en wat die van plan was te doen. Maar aan de lucht te voelen rond hem leek hij niet een al te goede stemming. Niet dat dat voor haar veel uitmaakte, maar ze was natuurlijk wel voorzichtiger dat wel. Maar goed. voor het moment dacht ze er niet meer overna. Misschien zou hij gewoon haar voorbij gaan. En moest ze haar concentratie niet meer op hem richten. ZOu dat niet geweldig zijn? Gewoon weer genieten van de zon en de stilte die ze daarstraks ook had. Niet dat ze het erg zou vinden als die zou worden verstoort want ze was nu eignelijk best wel nieuwsgierig wie het kon zijn dat in zo'n stemming terecht was gekomen. Even lachte ze diep in zichzelf. Maar dat was aan de buitenkant natuurlijk niet zichtbaar. Haar muziek verzette ze even omdat ze het liedje zat was. Wat verderop zag ze de jonge gast al op haar af komen. En ze moest toegeven dat hij nog niet mis was ook. Haar mening hield ze natuurlijk voor haar zelf, zoals gewoonlijk. even streek ze behendig door haar witte haren en staarde even voor haar, had al door dat hij ook bij de boom stond waar gewoon wat aan de zijkant waardoor ze nog maar een deel van hem kon zien in haar ooghoeken. De jongen haalden een blad tevoorschijnt dat haar nog maar al te goed bekend voorstond. Ze snoof stilletjes even verontwaardigd. Nu begreep ze waarom hij in zo'n stemming was. Hij verbranden dan de brief uiteindelijk en zorgde ervoor dat er een geamuseerde grijns op Miya haar lippen verscheen." Ook al zo'n brief ontvangen?" Sprak ze rustig, maar keek hem niet aan. Het was aan hem of hij wel wou gestoord zijn of niet.