Met zijn zwarte shirt in een hoopje naast zich op de grond, zijn zwarte vleugels uitgeslagen, zat de jongeman in kleermakerszit op de grond … recht tegenover de schoolregels. Zijn goudzwarte ogen waren blijven hangen op de regel over het verplicht strikken van veters. Het feit wilde dat hij weer eens geen schoenen aan had en dus simpelweg niet in de mogelijkheid verkeerde om zijn veters te strikken. Hij vroeg zich af hij dan in strijd handelde met deze schoolregels, of dat hij zich kon beroepen op een zekere vorm van overmacht. Het feit dat hij überhaupt niet voldeed aan de regel dat hij zijn schooluniform diende te dragen, kwam niet eens in hem op: zoals gewoonlijk waren zijn gedachten volledig gefocust op één ding – en meer ruimte dan dat was er simpelweg niet in zijn hoofd over. Dat was typerend voor deze jongeman: waar de meesten hun emoties verborgen voor de buitenwereld, duwde hij ze tot het extreme naar buiten. Niet dat het hem makkelijker te lezen maakte – integendeel: wat moest je halen uit een blik waar liefde huisde naast haat? Verdriet naast tevredenheid, chaos naast rust. Hij gaf je alles, in de wetenschap dat alles altijd meer was dan je werkelijk hebben wilde. Mensen vroeg weliswaar wel om alles, maar ze beseften maar zelden wat ze zich daarmee op de hals haalde.

Het was een spel waar hij met de tijd in was gaan uitblinken: de pure eerlijkheid van het moment. Vroeg hem wat je weten wilde en hij zou je antwoorden verschaffen, eerlijke antwoorden, maar wel antwoorden die slechts voor het moment geldig waren. Immers Fingalls gezichtspunten en meningen veranderden minstens net zo vaak als het weer. Daarom kon hij nu in alle eerlijkheid claimen je vriend te zijn en je morgen, of misschien vandaag nog, je in de rug steken. Zonder spijt en zonder schuldgevoel: als je het hem gevraagd had, had hij je immers verteld dat hij niet te vertrouwen was, in ieder geval niet voor langer dan het moment. Maar jij hebt het nagelaten om iets te vragen – dus dat is dan jouw fout en zeer zeker niet de zijne.

Hoe het ook was, het feit wilde dat de jongeman nog steeds naar de schoolregels staarde toen er ergens ver weg een bel ging en hij besloot dat het tijd was om wat anders te gaan doen. Naar zijn les te gaan allicht. Hij spring overeind, griste zijn shirt van de grond en zette zich af. In een rustig tempo zweefde hij door de gangen: 'niet dansen, zoenen, rennen, omhelsen, schreeuwen, vallen of braken'. Check, check, check, allemaal aan voldaan. Vliegen stond niet op het lijstje. Perfect.

erza stapte rustig door de gangen, haar donker rode haren in een hoog opgestoken staart. Haar licht grijze ogen gleden rustig naar de omgeving. In haar handen had ze enkele boeken omklemd die ze alleen maar meenam om naar de volgende lessen te gaan. Niet dat ze er veel zin in had, maar ze kan er nu eenmaal niks doen. Normaal zou ze hebben gespijbeld, maar als ze van deze school nog eens zou worden geschorst dan zouden haar ouders woedend worden. Gefrustreerd zuchtte Erza, het was niet haar schuld dat ze altijd van school werd getrapt...oke misschien wel maar het was hun eigen schuld, maar goed. Daar kon ze nu niets meer aan doen en dat vond Erza dan ook helemaal niet erg, ze moest zowiezo niets van school hebben maar nu had ze jammer genoeg geen keus. Even draaide ze lenig toen er iemand niet goed genoeg oplette en bijna tegen haar opliep, gelukkig had ze snelle reflecten en kon het optijd ontwijken. Maar ze kon het niet laten een vernietigende blik hem te gunnen. de jongen was er snel vandoor toch sneller dan hij tegen haar was opgebotst. Tegenwoordig zijn mensen sneller wanneer ze bang waren, maar goed niet haar probleem.Het was zo'n angsthaas want hij ging er meteen vandoor. Lachend stapte ze achteruit terwijl ze de bange jongen nableef kijken, mischien was dat toch geen goed idee geweest juist toen ze zich omdraaide botste ze tegen iemand op, kon gelukkig wel juist haar evenwicht te houden."Wil je eens uit kijken ja" Sprak ze geirriteerd, haar boeken had ze wel op de grond laten vallen, dus raapte ze die met tegen zin weer op en keek toen de jongen strak aan met haar licht grijze ogen. Ondertussen haalde ze enkele plukjes van voor haar gezicht weg die er warrig hadden gelegen door de botsing

Hoewel het niet zijn stijl was om zich over anderen te verbazen, verbaasde hij zich toch toen een of ander roodharig wicht zich omdraaide en tegen hem op wist te botsen – terwijl toch zeker anderhalve meter boven de grond zweefde. Abrupt hield hij stil en lande hij behendig op twee voeten op de grond. Met zijn bijna twee meter lengte, was het niet moeilijk om boven de halve wereld bevolking uit te toornen: voor dit meisje gelde dat niet anders. Niet wetend of hij wel of niet geïnteresseerd moest zijn door haar aanvallende toon – al had hij geen idee meer wat ze exact gezegd had – bleef hij naar haar staan kijken. Haar rode haar was op haar hoofd samengeknoopt en stak vurig af tegen haar grijze ogen die hem een beetje aan zilver deden denken. Niet geheel vervelend om te in te kijken.

Zijn eigen waren momenteel een perfecte mengelmoes van zwart en goud: een zuivere reflectie van zijn twijfel. De blik erin was stormachtig en chaotisch als altijd. Uiteindelijk liet hij een snelle glimlach zien en bukte zich om haar boeken op te rapen. 'Het is maar goed dat je niet gevallen bent: dan zou je niet aan de regels voldaan hebben.' Hij verbaasde zichzelf erover dat hij nog in ieder geval één deel van één van de regels onthouden had, maar misschien had zijn lange gestaard dan ook wel nut gehad. Zijn toon was zacht en onderhoudend, maar bevatte een diepere laag die de duisternis en chaos van zijn ziel verried.

Ze wist dat ze nu beschaamd moest zijn over haarzelf omdat ze eerst die ene jongen van daarnet een vernietigende blik had gegeven omdat die niet had opgelet, maar nu was ze zelf tegen iemand opgebost, nouja iemand die vloog. Dat had ze toch vluchtig gezien. maar ze schaamde zich niet, waarom zou ze? het was niet haar schuld dat ze afgeleid was geweest. Ah wat maakte het uit. De jongen boog zich nu ook naar haar boeken. 'Het is maar goed dat je niet gevallen bent: dan zou je niet aan de regels voldaan hebben.' Hoorde ze de jongen zeggen waardoor ze nu naar hem opkeek en dicht genoeg was om zijn ogen te zien, ze keek meteen weer naar haar boeken, men zegt in iemands ogen kijken is de ziel zien als je er goed zou naar kunnen kijken, van hem was het allemaal chaos, natuurlijk waren zijn ogen facinerend maar daar ging het nu weer niet op. ook de toon in zijn stem, ze had er iets in gehoord maar wist het niet zeker, daarom trok ze er niet meteen verdere conclusies van omdat ze het niet zeker wist."Ah regels zijn er om te breken" Antwoorde Erza simpel weg terwijl ze samen met hem de rest van haar boeken opraapte, "Bedankt" Zei ze koeltjes terwijl ze weer overeind kwam en haar boeken weer stevig in de handen had."Ik heet trouwens Erza" Stelde ze zich rustig voor. En streek onbewust even haar kleren wat netter, niet dat het veel uitmaakte maar ze was het gewoon dat thuis te doen. Erza wachtte nu rustig af, om te zien of hij zich ook zou voorstellen of gewoon weer verder zou gaan.

--- verkeerde account (A)

Hij liet een geamuseerd geluid horen bij haar statement dat regels gemaakt waren om te breken. Hoewel hij het essentie met haar eens was, zou hij het meer formuleren als dat regels voor hem überhaupt niet bestonden. Hij liet zich simpelweg niet vertellen wat hij wel en niet moest doen. Je kon vijf kwartier in een uur tegen hem kletsen: hij zou alleen opslaan wat hem werkelijk interesseerde en dan het waarschijnlijk nog binnen een uur vergeten gaan. Zo simpel was het leven nou eenmaal voor hem en naar alle waarschijnlijkheid zou niemand daar ooit nog wat aan kunnen veranderen.

Haar naam ging compleet langs hem heen: zoals vrijwel iedere naam compleet langs hem heen ging. Het enige feit dat hij opsloeg, was dat ze haar boeken van hem overgenomen had en dat hij dus weer zijn handen vrij had. Nou ja, min of meer, gezien het feit dat hij nog steeds zijn shirt in zijn handen. Dat deed hem er toe aan zetten om zijn vleugels te laten verdwijnen en de zwarte stof over zijn hoofd te trekken. Waarschijnlijk zou ieder ander zijn vleugels als een enorme prestatie zien, voor hem was het simpelweg alles wat hij kon: waar anderen de wind konden laten waaien naar hun wensen, had hij geen controle over dit element. Zijn gehele leven had hij zichzelf maar in één ding geoefend: het oproepen en beheersen van zijn vleugels. Energievelden creëren door de wind te laten waaien, of zelfs hele stormen oproepen, dat zei hem niks. Het interesseerde hem ook niet. En zoals dat ging wanneer dingen hem niet interesseerde, verdiepte hij zich er niet in.

Het duurde even voordat hij zich realiseerde dat het meisje nog steeds voor hem stond en hem aankeek. Hij grijnsde soepeltjes. 'Dus, Vuurhaar, ga je mee de regels breken?' Hij was zich er niet in het minst bewust van dat hij waarschijnlijk geacht werd zijn naam te noemen. Net zo min als hij zich er bewust van was dat het meisje zojuist haar naam had genoemd. In zijn leven had hij waarschijnlijk maar één naam onthouden die niet aan iemand van zijn familie toe behoorde en hij achtte de kans klein dat een tweede naam aan dat lijstje toegevoegd zou worden. Al was ook dat niet iets waar hij bewust over na dacht.