[Leviathan] vurige vlinders

F O X Y ☆

Met haar nauwelijks 1.60 en nog geen veertig kilo, viel Mohave bij uitstek in de categorie 'bijzonder fragiel'. Dat zou sexy kunnen zijn, ware het niet dat 'graatmager' ook wel bij haar paste. Het was dat ze momenteel een oversized shirt droeg, maar anders waren haar ribben te tellen geweest. Hoewel de donkere stof, welke vermoedelijk eens rood was geweest, maar inmiddels behoorlijk verwassen was, haar ribbenkast dan mocht verhullen, gaf het haar middel en buik wel prijs: zes maten te groot kon nog steeds te kort zijn, wanneer je de stof bij het middel afknipte – of scheurde. Het meisje had niet alleen de onderkant van het shirt onder handen genomen, maar ze had meteen de moeite genomen om de mauwen af te scheuren en de halslijn wat te verruimen. Niet voldoende om haar, geringe, decolleté vrij te geven, maar wel genoeg om suggestief te zijn. Zoals 'bijzonder fragiel' absoluut buiten de categorie sexy kon vallen, zo kon een oversized shirt kennelijk overduidelijk ook binnen die categorie vallen. Al had je misschien een persoon als Mohave nodig om een dergelijk saai kledingstuk bijzonder te maken.

Haar verdere kleding was nauwelijks de moeite van het benoemen waard – en misschien maakte het dat juist wel de moeite waard. Ze had niet de moeite genomen om schoenen aan te doen, en droeg niet meer dan een zeer korte short die maar net over haar kont kwam. Om uiteenlopende redenen was Mohave niet iemand die gesteld was op kleding en het mocht duidelijk zijn dat het begrip 'school-uniform' haar vrij weinig zei. Zeer zeker niet genoeg om iets dergelijks te dragen. Om haar rechterpols droeg ze een smalle, gouden armband met diverse bedeltjes, waaronder een klein, kristallen hartje. Boven in haar linkeroor had ze lang geleden twee gouden ringetjes laten schieten, maar verder leek ze zich net zo min aan sieraden te hechten als aan kleding. Sieraden hadden toch alleen maar de neiging om te blijven haken, waardoor ze of stuk gingen, of haar beschadigden, of op den duur kwijt raakten.

Opgesmukt, uiterlijk schoon was niet aan haar besteed. Ze had een rond gezicht met grote ogen en fijne wenkbrauwen, smalle lippen en een kleine neus. Ze zou een bijzonder mooi meisje kunnen zijn, maar had wat meer vet op haar lichaam nodig om daadwerkelijk aantrekkelijk te zijn. Toch had ze zo haar eigen charmes: rebellie en dierlijke gratie draagt altijd een zeker magnetisme met zich mee. En Mohave was geboren om een rebel te zijn. Om dingen op haar eigen manier te doen en om in opstand te komen wanneer het haar allemaal niet beviel. Allicht was dat dan ook de reden dat ze zich nu niet in een klaslokaal bevond, maar buiten op het grasveld. Ze had het sowieso al niet op de benauwdheid van de lokalen: ze was licht claustrofobisch en verlangde altijd naar buiten, en als de studiestof haar interesse dan ook nog eens niet wist te vangen, was de keuze snel gemaakt.

Lichtvoetig als ze was, en onbelemmerd door de tassen die de andere studenten altijd mee schenen te moeten slepen, danste ze over het grasveld. Hoewel haar stappen gelijk waren aan die van een gewone wandelaar, was haar pas zo licht en soepel dat het woord 'lopen' haar zonder meer te kort zou doen. Ze had de souplesse van een jonge ree: dezelfde gratie, kracht en vrijheid, welke maar zelden bij mensen voor kwam. Zij was er mee geboren en ze gebruikte hem met een doeltreffendheid die angstaanjagend was. Over haar schoonheid viel dan misschien te twisten, maar de manier waarop ze liep, was zonder meer verleidelijk.

Abrupt hield het meisje haar pas in toen haar blik viel op een jongen die even verderop op het grasveld zat: kennelijk was ze niet de enige die de moeite nam om niet naar de les te gaan. Zo te zien, en dankzij haar scherpe ogen zag ze veel, zelfs vanaf deze afstand, was hij bezig met vuurmagie. Hij zat gebogen over een open geslagen boek en maakte verschillende gebaren in de lucht – riep uiteindelijk een kleine cirkel van vuur op. Er waren maar weinig dingen die haar meer boeiden dan de glinsterende, hypnotiserende vuursintels. Onwillekeurig hield ze haar adem in terwijl ze toekeek hoe de vlammen langzaam groeide – tot hij de vlammen weer liet verdwijnen en zich opnieuw op het boek concentreerde.

Het kleine, magere, meisje hurkte in elkaar en bleef zo gedurende bijna een minuut bewegingsloos zitten. Toen begon ze haar handen over elkaar te wrijven en zette de ontstane warmte om in energie: bij het van elkaar halen van haar handen kwamen de hete vonken enthousiast te voorschijn. Met een geconcentreerde stoot energie uit haar geest zette ze de vlammen om in kleine, vurige vlinders en zond de kleine vlammen in de richting van de jongen. Eerst één, toen twee, tot er al snel twintig vlinders om hem heen zweefde: op zijn boek en schouders gingen zitten, en hoewel ze warmte uitstraalden, brandde ze noch hem, noch de rest van hun omgeving.

Zoals de laatste tijd wel vaker het geval was zat Leviathan ergens op het grasveld met een boek naast hem. Zijn ogen gleden over de regels en zo nu en dan probeerde hij het te beoefenen, dat was altijd al een van zijn favoriete bezigheden geweest. Hij had zich de laatste tijd enorm gericht op zijn studie en had zijn aandacht dan daar ook volledig op gericht. Niet dat Leviathan veel andere hobby's of bezigheden had dan dat maar hij was gewoon gemotiveerd om sterker te worden. Je zou bijna kunnen zeggen geobsedeerd, al zou hijzelf dat niet zo zien. Leviathan bladerde wat door het boek en hield de bladzijde bij het hoekje vast om ze tegen te houden tegen de wind. Zijn blik bleef hangen op de bladzijde in het midden van het boek. Het ging over dieren gemaakt van vuur magie. Langzaam legde Leviathan zijn boek weer naast zich neer en wou net het zelf proberen toen hij vanuit ze ooghoek ineens een vlinder van vuur zag aan komen zweven. Snel flitsten ze ogen van links naar rechts en bleven uiteindelijk op een meisje hangen die haar ogen op hem gefixeerd had. Langzaam trok hij een wenkbrauw op toen de vlinders op hem en ze boek landen. Eerst wou hij achteruit deinzen maar toen merkte hij dat de vlinders zowel hem als zijn boek niet branden. Leviathan relaxte weer een beetje maar hielt het meisje toch achterdochtig in de gaten. Hij hield er niet van om ineens bestookt te worden met magie en hij kende haar niet. Zijn grijze ogen namen haar in zich op en langzaam kwam hij overeind. Hij besloot te blijven staan en af te wachten, hij had al niet veel vertrouwen in mensen of in deze situatie dus hij wou dit gewoon af wachten.

F O X Y ☆

Geamuseerd keek Foxy toe hoe de jongen afgeleid werd door de vlinders: eerst onzeker, om niet te zeggen angstig, en toen nog slechts verbaasd. Zijn ogen schoten over het grasveld tot ze de hare ontmoette en ze wierp hem een uitdagende glimlach toe. Dankzij haar scherpe ogen, kon ze zelfs van deze afstand zien dat zijn blik argwanend was: hij was duidelijk niet van plan om zomaar dichterbij te komen. Al leek hij ook niet zonder meer van plan om zomaar weg te lopen. De gedachte dat zij dus in zekere zin de controle in handen had, deed haar opnieuw glimlachen. Ze zette haar ranke lichaam soepel in beweging en liep met de gratie van een koningin die ze soms kon zijn. Meestal koos ze er voor om zichzelf onzichtbaar te maken: klein en in elkaar gedoken, verborg ze zichzelf in de schaduwen. Maar als ze dan toch de aandacht op zich vestigde, dan rechtte ze haar schouders en liep ze met een trotse tred die benadrukte dat de wereld, in ieder geval in haar belevenis, van haar was.

Toen ze de jongen op een meter of drie genaderd was, stegen de vlinders op, kwamen terug naar haar: vestigde zich op haar schouders en in haar haar, of verdwenen simpelweg. 'Ook een vuur-magican, huh?' Ze glimlachte. Haar stem was hoog, onverwacht meisjesachtig in verhouding tot de berekende, trotse blik in haar goudachtige ogen, maar paste goed bij haar magere postuur en geringe lengte. Uiteindelijk was ze maar een klein, mager wezentje, dat qua uiterlijk dichter in de buurt kwam van een kind dan van een meisje dat binnenkort een vrouw zou zijn. Toch had haar stem een diepere onderlaag die verraadde dat er meer achter dat haast poppige uiterlijke was. Dat er meer was dan een kind van binnen: iets wat in haar ogen weerspiegeld werd. Felle, berekende ogen die je er voor waarschuwde dat je misschien beter afstand kon hogen. Hongerige ogen, die altijd opzoek waren naar een prooi.

'Zit je hier al lang op school?' Ze had verder kunnen gaan over zijn magie, maar er was iets wat haar daarvan weerhield. Noemde het gerust haar dierlijke instinct, maar wanneer Foxy's gevoel opspeelde, dan luisterde ze daarna. Wetend dat dieren vaak een stuk dichterbij de waarheid zaten dan mensen. Al was het maar omdat dieren niet de haast obsessieve behoefte hadden om het 'weten' te moeten uit leggen en te verklaren. Ze leefden er gewoon naar, wat vaak resulteerde in een alwetendheid die haast telepathisch was. Een gewoonte die Mohave zonder enige twijfel had overgenomen, met een doeltreffendheid die haar haast gewoon was geworden. Zeker wanneer het haar meer dierlijke bewustzijn betrof.

Leviathan ze ogen bleven haken in de ogen van het meisje wat nu dus dichterbij kwam. Toen ze vlak naast hem stond verdwenen de vlinders weer dus nam hij ook een wat meer ontspannen houding aan, natuurlijk nog altijd op ze hoeden. Toen kwam het gene wat Leviathan vooral net graag deed, een gesprek aan gaan met een vreemde. Ze stoorde hem ook altijd als hij net ergens mee bezig was. Langzaam deed hij ze mond open en sloeg ze armen over mekaar. '' Onder andere ja..'' zei die toen langzaam. Zijn ogen gleden over het meisje heen. Ze leek hem te jong om hier op school te zitten en anders was het misschien een eerste jaars. Maar toch hadden haar ogen iets wat hij niet kon beschrijven, een aparte felheid. Hij haalde ze armen langzaam weer van mekaar af en knikte toen bij haar volgende vraag. '' Ongeveer 6 jaar nu.'' zei die toen waarna hij besloot zelf maar een vraag te stellen. '' En jij bent wie?'', Leviathan had de vraag natuurlijk op een aardige manier kunnen brengen maar daar was ze nu nog te onbekend voor. Opnieuw namen zijn grijze ogen haar in zich op en keek naar haar lichaamstaal, ze was niet bepaalt groot maar toch straalde ze uit alsof dit haar grasveld was. Op de een of andere manier vond Leviathan het wel amusant om te zien, hij richten ze ogen weer op die van haar en wachten op zijn antwoord.

F O X Y ☆

Mohaves lippen krulden omhoog in een vluchtige, haast wolfachtige grijns terwijl haar ogen over het lichaam van de jongeman tegenover haar gleden. Natuurlijk was hij ook een vuur-magican, anders zou hij niet met vuur spelen. Letterlijk – en figuurlijk, maar wist hij veel. Hij praatte het alsof hij het tegen een kind had. Een kind dat nota bene traag van begrip was. Kennelijk had ze hem gestoord in zijn bezigheden – of ze hem irriteerde hem nu al. Die gedachte zorgde er opnieuw voor een vluchtige, haast minzame glimlach om haar lippen. Maar ondanks het feit dat hij haar liever kwijt dan rijk leek te zijn, nam hij wel de moeite om haar vragen te beantwoorden. Niet dat die antwoorden haar werkelijk interesseerde – daarvoor waren de vragen te oppervlakkig geweest, stelde ze de moeite wel op prijs.

Zijn vraag was afgemeten, maar ze meende een spoor van miniem amusement in zijn ogen te zien. Zo weinig dat ze niet met zekerheid durfde te zeggen of het er werkelijk was geweest. Ze wierp hem een brutale blik toe en gleed een pas dichterbij; negeerde daarbij de algemene grenzen van een persoonlijke ruimte en kwam net te dichtbij staan. Waarschijnlijk zou hij überhaupt het niet laten merken als hij zich er al geïntimideerd door voelde. Als. Maar daar deed ze het ook niet voor. Ze deed het om haar eigen positie te versterken – en deels ook om zijn vraag te beantwoorden. Hij had willen weten wie ze was. Dit was deel van haar.

'Mohave.' Ze merkte op dat zijn ogen een interessante koele kleur hadden. Heel anders dan de hare die ergens tussen goud en amber zweefden. Dit was eerder een diep soort grijs, haast zilver. Het paste bij zijn koele, blanke huidtint en het zwart van zijn haar – en niet te vergeten bij de ijzige blik in die ogen. Onwillekeurig glimlachte ze opnieuw: een flits van uitdaging en amusement deed haar gouden ogen oplichten. 'Reyes.' Ze haalde een keer adem en keek nog altijd geamuseerd, niet onder de indruk van zijn ijzigheid, in zijn zilvergrijze ogen. 'Mohave Reyes. Maar je mag ook Fox of Foxy zeggen … als je dat meer bevalt, mister...' Ze liet de zin suggestief open, hem zo woordeloos uitnodigend om zijn naam te noemen – of dat niet te doen. Het eindresultaat liet haar koud, waar hij ook voor zou kiezen, het zou meer over zichzelf zeggen dan hem vermoedelijk lief was.

PROFILE MAGICIAN

» Leviathan

[Leviathan] vurige vlinders

[Leviathan] vurige vlinders

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen