My dear - Requille

Bij de waterval moest je gewoon komen zonder iets bij je. Zonder het boek en zonder Lara, Huoriel haar kat. Juist omdat het een oude, magische plek was moest je met enkel jezelf komen, niets anders. Het hele punt ging om je bloot te geven aan de magie, de oeroude magie te voelen en je thuis voelen op deze plek.
In alle jaren dat Huoriel hier op school zat, was dit de enige plek waar ze vrijuit zou kunnen praten. Vooral omdat er haast nooit mensen bij haar zijn op deze plek, voelde ze zich hier thuis. Het was voor haar moeilijk te bereiken. Ze wilde graag niet gezien worden als ze haar weg naar de waterval maakte, zodat er ook een mindere kans was voor iemand om haar te volgen. In de drukke zalen, etage's en klaslokalen van Starshine kon ze niet tot rust komen. Wel concentreren, als de beste. Maar niet tot rust komen. En vooral dat was een belangrijk aspect van het rouwen. Het enige was Huoriel stoorde was dat ze hier niet close voelde met haar moeder. Ze was geen afstammeling geweest van de magicians, maar een 'normale' burger op de planeet Razen. Desondanks kon haar moeder er mee leven dat al haar kinderen, evenals haar man, van magische aard waren. Telkens als er 'perongeluk' iets in de fik vloog omdat één van de kinderen onbenullig of onervaren met vuur speelde, kwam ze met haar eeuwige kalmte het vuurtje blussen. Ze wilde niet hebben dat haar man haar hielp om het fornuis aan te krijgen, als het haar zelf niet lukte met de oude gasbrander. Daar was ze nog best primitief in, geen hulp van Magicians willen hebben.

Een diepe zucht ontsnapte uit de diepte van Huoriel's longen. Het leek te weerkaatsen tegen de rotsen dichtbij de waterval, maar dat kon ook haar illusie zijn.

For my dear Requille

Met haar smalle blote voeten stond Requille boven op één van de rotsen, niks anders dan starend naar het water dat naar beneden stroomde. Ze kon niet ontkennen dat het haar niet interesseerde, het water. Vooral omdat Erd voornamelijk een Woestijn was geweest, had ze weinig stromend water meegemaakt in haar leven. Dat maakte dit haar favoriete plekje op de Academy. Ze kon er wel urenlang naar kijken, zonder ergens aan te denken. Ze wierp een blik op haar tenen en zag dat ze verrimpelden, iets wat ze niet snapte en dus liever niet had. Ze sprong van de rots af en verstopte haar voeten weer terug in haar schoenen. Ze trok te gespen van het leer aan en wilde haar plekje verlaten, totdat een diepe zucht van een persoon haar aandacht trok. Vanwege instinct ging ze er juist op af en zag een meisje dat ze niet eerder herkende staan. Ze had haar wel eens zien lopen op de Academy de afgelopen jaren, maar nog geen contact mee gehad. 'Alles okay?' vroeg ze rustig. Requille had zich bedacht dat eenzaam bij een waterval gaan zitten, waar het al zo rustig is en daar ook nog eens gaat zuchten, er wel iets dwars moest zitten, of in ieder geval niet lekker zat.

Spontaan begon het puntje van Huoriel's kin te jeuken. Ze bracht haar vingers naar haar kin toe en wilde gaan krabben. Net op het laatste moment besefte ze dat ze helemaal geen nagels meer overhad door het bijten erop. Lachend schudde Huoriel haar hoofd en wreef dan maar met haar handpalm over haar kin. Soms had ze echt domme en random acties, maar meestal was ze zelf degene die er van kon genieten en er om lachen.
Huoriel nam plaats op de vochtige, groene grond toen ze iemand van een rots af hoorde sprinegn. Het was erg lichtjes, maar alsnog hoorde ze het. De bewegingen die ze maakte was zeer sierlijk, evenals toen ze haar gespen aantrok van haar schoenen.
Huoriel was nog in de ban geweest van het verschijnen, toen ze hetzelfde meisje hoorde praten.
''Alles okay?'' vroeg ze met een kalme, mooie stem. Ja, ze was het persoon wat veel op de stem van een ander lette. Evenals op het haar.
Deze dame had lang, rood haar. Rood was mooi, het weerspiegeld Razen. Rood was ook de kleur van de gloed die vrijwel altijd in haar ogen lag. Enkel als ze zich totaal op haar gemak voelde, verdween die gloed en werden haar ogen lichtblauw.
Huoriel schraapte haar keel, en met een klein piepstemmetje antwoorde ze haar.
''Hoi.''

Requille had onderhand wel door dat ze bekeken werd door het meisje hier voor zich. Meeste mensen zouden zich gaan voorstellen en een heel verhaal aan gaan over iets wat je niet zo snel zou horen of zou verwachten. Alleen, Requille was niet zo. Levensverhalen van anderen deden haar nog minder dan het urenlang bekijken van een gras sprietje. Het meisje tegenover haar sprak terug. Er was al geen weg terug meer en ze zou toch maar moeten blijven. Ze begon zich nu ook wel te realiseren dat ze nu al teveel tijd stak in andere mensen. Meer dan dat ze gewend was tenminste.
'Hi,' zei ze droogjes terug, Requille merkte direct op dat ze geen antwoord had gekregen op haar vraag. Iets waar ze in haar achterhoofd meestal direct aantekeningen van maakt. Ze hield haar hoofd iets schuin. 'Kan ik hier naast zitten?' vroeg ze dan maar aan haar. Het zou raar zijn om opeens geen aandacht meer aan de persoon te besteden en misschien had ze wel wat gezelschap nodig. Zo te zien was ze een rustig meisje, iets waar Requille zich prettig bij zou voelen. Ze hield met haar ene hand, haar andere arm vast, zoals ze vaak als houding aannam.

'Hi,'' werd er geantwoord door het meisje. Ze zag er volwassener uit dan de meeste leerlingen die hun opleiding genoten op Starshine. Ze hield ervan als mensen zich volwassen opstelden, aangezien Huoriel zich nogal kinderachtig kon gedragen. Kón, ja. Vroeger, toen ze nog gelukkig met haar moeder, vader en broertje samen had geleefd. Dat was verleden tijd, er was geen weg meer terug om die oude ik te kunnen bereiken. Misschien was de tijd aangebroken om zich wat meer open te stellen. Iets meer, zodat ze net een luchtig gesprekje kon voeren met iemand waar ze zich bij op haar gemak voelde, meer niet. Maar ze was bang. Bang dat er weer iemand weg ging uit haar leven als ze zich er teveel aan zou hechten. Dat ze iemand te belangrijk vind om diegene te verliezen.
'Kan ik hier naast zitten?' onderbrak het meisje haar gedachtenwaterval. Ha, ironisch. Een gedachtenwaterval terwijl je bij een waterval zit.
Huoriel knikte, als antwoord op de vraag van het meisje - waarvan haar naam nog altijd onbekend was. Normaal had iemand zich allang uitgebreid voorgesteld en het levensverhaal van haar kat of hond verteld, maar er al snel achter zijn gekomen dat het geen nut had om tegen haar te praten. In welk aspect dan ook.
'Tuurlijk,'' antwoorde ze daarom met een klein glimlachje, terwijl ze opkeek naar het gezicht van de dame. Het was tijd.

Requille glimlachte zwakjes toen ze toestemming kreeg om te zitten maar liet dat ook weer snel onderdrukken en ging zitten. Ze wist eigenlijk verder niet zo wat ze aanmoest. Ze heeft al uit eerdere ervaringen opgemaakt dat allerlei vragen stellen aan anderen, alleen maar awkward is voor de persoon waarom het gaat. Voor haar was dat in ieder geval wel zo, en dit meisje leek haar niet zo heel anders in op dat gebied, aangezien ze ook weinig energie in een goedlopend, bloeiend gesprek heeft gestoken. En dat vond Requille niet erg, sterker nog, daar voelde ze zich juist beter bij. Wetend dat de ander zich niet af zou vragen: Waarom praat jij zo weinig? Ze keek uit over de rustige zijde van de waterval, nadat het de grond had geraakt, het glinsterde mooi in het licht, met maar een vaag wolkje mist, afkomstig van het vallende water.
'Requille,' stelde ze zich zonder enige waarschuwing of hint droog voor, niet wetend hoe ze de persoon naast zich anders zou kunnen benaderen. Ondanks ze vele mensen om haar heen gewend was, had ze toch heel wat communicatie problemen.

Het meisje, Requille, ging naast haar op de grond zitten en kennelijk begon ze met het bestuderen van het neerkomen van de waterval. Zonder enige waarschuwing had ze haar naam vermeld, waar Huoriel best van geschrokken was. Ze schrok niet vaak, maar vandaag was toch en dag van uitzonderingen.
'Huoriel,' zei ze al even kort, 'maar je mag me ook Riela noemen.'
Dat was serieus het langste wat ze sinds de dood van haar moeder heeft gezegd, achter elkaar. De lessen en het kennismakingsgesprek buiten beschouwing gelaten, natuurlijk. Voorheen was praten geen probleem geweest. Alle problemen die ze had kon ze neerleggen bij haar moeder. Sindsdien...
Nee, vandaag is het niet de dag om oude herinneringen aan haar moeder op te halen. Vandaag was een dag van veranderingen.
Huoriel trok haar benen wat meer op, om zo haar schoenen uit te kunnen trekken. Met twee simpele bewegingen waren de veters los. Niet veel later lagen haar schoenen naast haar neer, evenals haar sokken. Haar voeten stak ze in het koele water.

PROFILE MAGICIAN

» Requille Shiëll
» Excuse me, miss? [Queralena]
» oh dear...
» Oh dear ~! [ open ]
» GZ: a dear Friend

My dear - Requille

My dear - Requille

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen