Just Have A Little【P A T I E N C E】;;

De zachte dekens en de oorverdovende stilte waren zalig. 'Screw this.' Kon hij nog net Alan uit horen spreken voordat zijn ogen echt dichtvielen. Het duurde dus niet lang voordat Kanda in een diepe slaap lag. Het zag er wel komisch uit. De bijna altijd chagrijn, had nu kattenoortjes en een staart en lag op zo'n manier te slapen dat je zou denken dat hij een klein kind was. Kanda lag met een van zijn benen onder de deken en de ander er omheen geklemd. Hij zat te dromen, dat was duidelijk. Tranen vormden zich een baan over Kanda's slapende gezicht voordat ze op het kussen belandde.
Het was leeg en koud waar Kanda zich bevond. 'Yuu, dit is ons afscheid...' Zei een vrouwen stem waarbij zich een vrouw voor Kanda verscheen. 'Ryumi...' Een tweede figuur verscheen, een mannelijke dit keer. 'Live our share too...' Kanda kon niet zien wie het waren maar de stemmen waren overduidelijk. 'Alma? Wha...' Kanda kon zijn zin niet uitspreken want er verscheen een derde figuur. Dit keer kon hij duidelijk zien wie. 'Sorry, ik ga...' Kanda stak zijn hand uit om hem tegen te houden. 'Nee, Alan. Laat me niet alleen...' Tranen verschenen in Kanda's ogen. Hij was helemaal alleen, op een plek waar hij de weg niet wist. Hij kon zich niet bewegen van de angst. Hij kon er niet tegen dat hij alleen was. Het deed afschuwelijk pijn.
Met die shokkende beelden schrok Kanda wakker. Zijn ogen kalde open maar verder bleef hij behoorlijk stil liggen. Hij ging een beetje rechtop zitten en net op het moment dat hij helemaal wakker werd, kwam Alan uit de badkamer lopen. Kanda keek even naar Alan. Heeft hij nou een vies overhemd van míj aan? Was het enige wat hij kon denken toen hij Alan naakt met zijn overhemd zag. Obviously was het veel te groot voor hem dus bedekte de stof alles. '...En je draagt een vies overhemd van mij omdat?' Kanda's staart kreeg ongeveer de vorm van een vraagteken. (Geniaal XD) Hij was vergeten dat hij zijn tranen nog niet had weg geveegd dus deed hij dat op een behoorlijk katachtige mannier. Daarna gingen zijn handen, nat van tranen, over zijn oren om ze schoon te maken. Het was best schattig om te zien. Zo'n katachtige Kanda. Ookal was hij nog steeds naakt maar nu had hij de deken wel een beetje over zijn edele delen. Hij bleef Alan aanstaren met die doordringende donkergrijze ogen van hem. Het staat hem eigenlijk best...Schattig.

~Kyaaaa! Ze zijn beide gewoon super schattig

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Hij voelde zich... naakt. Het maakte niet uit dat het overhemd hem bedekte. Zijn benen waren bloot, hij had absoluut niks onder het overhemd aan en hij kreeg telkens het gevoel dat dat ding zou gaan opwaaien. Zijn handen - die bijna verborgen waren door de lange mouwen - hadden zich om de stof geklemd en trokken het omlaag, nog verder over zijn korte maar dunne benen. Met een heftige blos op zijn wangen keek hij naar Kanda. Hij voelde zich zwaar ongemakkelijk nu, het was ook wel te merken aan zijn licht knikkende knieën en zijn gefronste wenkbrauwen. Het was ook geen wonder. Hij stond immers in alleen een overhemd in de kamer en het overhemd was ook nog eens van Kanda, omdat hij wist dat zijn eigen overhemden zijn edele delen niet zouden bedekken. En met al die disturbing gedachten in zijn hoofd werd het er niet veel beter op.
Wacht, had Kanda nou gehuild? Vanaf waar hij stond kon hij iets op zijn wangen zien glinsteren. Of het waren tranen, of het dak lekte gewoon... Het dak lekte vast en zeker. Hij had Kanda nog nooit huilend gezien, behalve voor die ene keer dat hij... hét had gedaan en na de dood van Alma maar voor de rest niet. '...En je draagt een vies overhemd van mij omdat?' Hij schrok op uit zijn gedachten en keek Kanda aan met dezelfde ongemakkelijke uitdrukking. 'De handdoek was te klein en er was niks anders in de badkamer om mezelf mee te bedekken. Hij is trouwens helemaal niet vies, je hebt hem maar één dag aangehad.' Oh god, doe dat nou niet, dacht Alan toen Kanda zijn oren begon schoon te maken als een kat. Het was schattig om aan te zien, heel schattig zelfs en dat idee kon Alan niet uitstaan. Hij liep vlug naar zijn kledingkast, gooide de deuren open en trok er wat random kleding uit. Voor hij de badkamer weer in wou om zich om te kleden, viel zijn oog terug op Kanda en zag hij zijn tattoeage. Het baarde hem zorgen dat dat ding steeds maar bleek te groeien. Hij gooide de kleding op een stoel en liep op Kanda af, waarna hij het bed op kroop en zonder pardon zijn tattoeage aanraakte. De zwarte tattoeage die zich in vlammen over zijn borst en schouder verspreidde en die zijn eind kon betekenen. Alan's vinger volgde één van de vlammen en zijn blik was inmiddels overgeschakeld naar een bezorgde blik. Hij wist niet hoe lang het zou duren voor Kanda zich niet meer zou kunnen bewegen. Misschien een jaar, misschien wat langer. Hij gokte op een jaar. Hij wist ook niet of de tegenvloek uberhaupt zou helpen en of hijzelf wel in leven zou blijven. Eigenlijk wist hij niks zeker. Er was een kans van misschien 90 procent op overlijden na de tegenvloek te hebben uitgesproken. De vloek was moordend omdat het zoveel energie opslokte, het zou daarnaast verschrikkelijk pijn doen en het zou zomaar kunnen zijn dat hij de controle kon verliezen. Als dat gebeurde was het noch gunstig voor hem, noch voor Kanda. Het was echt een risico maar toch eentje die hij wou nemen.
Alan liet zijn hand zakken en plaatste het op het matras. Hij sloeg zijn blik neer en beet zachtjes op zijn lip. Het feit dat Kanda naakt was, was hij alweer helemaal vergeten. 'Ik ga je redden van deze vloek, Kanda. Het maakt me niet uit wat jij daarvan vindt. Ik ga je koste wat het kost redden. Ik... wil niemand meer kwijtraken...' zei hij zachtjes.

Ja, ze zijn cute <3
Maar nu sad D:

Kanda bleef naar hem kijken. Het was een schattig gezicht, Alan met dat veel te grote overhemd aan. 'De handdoek was te klein en er was niks anders in de badkamer om mezelf mee te bedekken. Hij is trouwens helemaal niet vies, je hebt hem maar één dag aangehad.' Kanda keek hem vies aan. Terwijl hij bezig was zijn oren aan het wassen. 'Kijk maar onder het boordje. Het. Is. Vies.' Het was een inimini vlekje wat bijna niet te zien was. Maar elk vlekje werd door Kanda als vies beschouwd. Waarscijnlijk daarom was de kamer altijd perfect schoon en de kleren altijd op de juiste mannier gewassen. Toen Kanda klaar was met het wassen van zijn oren voelde hij zich op een of andere manier heel schoon, desondanks hij nog niet gedoucht had. Toen hij weer opkeek zat Alan half in de kast in de kleding te wroeten. Eindelijk had hij wat gepakt maar bleef Kanda aanstaren voor de ingang van de badkamer. Kanda voelde zich een beetje ongemakkelijk toen hij werd aangestaard door een naderende Alan. Hij deed niets maar ging wel even rechterop zitten. Alan ging naast hem zitten en...raakte de tattoo nou aan? Dat was iets wat zeer onverwachts was. Zover Kanda wist had Alan de tattoo altijd ontweken. Achja, wist hij veel. Door de aanraking ding zijn staart heen en weer en zijn oren bewogen ook weer mee. 'Alan...' Kanda wist dat hij aan de vloek dacht. Waar anderskon je aan denken als je die tattoo zag. Alleen de hoge magieërs wisten waar het voor stond. Het stond in de hoge rangen bekend als 'The curse that kills'. De vinger verplaatste zich over de tattoo, over een van de vlammen voordat de hand zich wegtrok en zich op het matras had geplaatst. Kanda kreeg een kleine rilling over zijn rug heen door de zachte aanraking. Alans zachte vingers hadden zijn blote huid teder aangeraakt. Hij werd al langer niet meer aangekeken. De blik van Alan was in de verte verte niet alsof hij aanwezig was. 'Ik ga je redden van deze vloek, Kanda. Het maakt me niet uit wat jij daarvan vindt. Ik ga je koste wat het kost redden. Ik... wil niemand meer kwijtraken...' Was hij helemaal gek geworden? Als hij dat zou doen zou het zijn einde worden. Als hij dat...alleen zou doen. Er schoot Kanda iets tebinnen. Hij pakte Alans kin beet en zorgde ervoor dat Alans blik de zijne opving. 'En ik ga ervoor zorgen dat wat er ook mag gebeuren, jou niks overkomt. Ik kan het ook niet meer aan om degene naast me telkens te verliezen.' Een kleine stilte viel er voordat Kanda weer verder ging. 'Ik wil niet dat jij ook slachtoffer word door deze vloek. Ik laat je dit niet alleen doen...En daarom gaan we...hulp erbij halen.' Kanda keek Alan scherp aan voordat hij zijn blik verzachtte. De grip op Alans kin werd vervangen door een hand die zacht de onderkant van de wang streelde. Kanda kwam naar vooren totdat zijn voorhoofd die van Alan raakte en hij had zijn staart om hun twee gelegd. Verder gebeurde er nog niet iets. Het was nog niet nodig. Het was heel vredig en lief.

~Lief -> Sad en nu weer lief :3

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Alan stond bij de meesten bekend als ''het beschermertje''. Mensen dachten vaak dat hij té onzelfzuchtig was en anderen te veel in bescherming nam. Ze vonden zijn beschermende gedrag overdreven. Ze konden natuurlijk voor zichzelf zorgen maar daar moest Alan dan weer tussen komen omdat hij zogenaamd bezorgd was over hun. Leek iemand dieptreurig, dan kon Alan het niet helpen om zich met die persoon bezig te houden. Hij kon niemand die in tranen was zomaar achterlaten. Dat liet zijn tere hartje niet toe. Ook was hij iemand die nooit aan zichzelf dacht. Dat was op het eerste gezicht niet zo heel erg vreemd, sinds hij natuurlijk wel rondliep met een verminkte arm en een tattoeage over zijn oog en het liefst alle littekens van zijn jeugd onder lange kleding verborg zodat hij er niet naar hoefde te kijken. Hij wou er gewoon niet aan denken. Niet aan die foeilelijke arm, niet aan de littekens die hem elke keer weer terugbrachten naar die vreselijke tijd en ook niet aan alle fouten die hij had gemaakt. Daarom richtte hij zich vaak op anderen, zodat hij niet aan zichzelf hoefde te denken. Hij gaf anderen meer aandacht dan aan zichzelf, probeerde altijd behulpzaam en een schouder om op te huilen te zijn en al lag hij zelf op sterven, dan nog zou hij zijn alles geven om iemand anders te redden. Dat was zijn situatie nu. Hij wou Kanda helpen, hij wou alles doen om hem te redden van zijn ondergang. Zijn eigen ondergang boeide hem voor geen ene reet. Hij verdiende geen leven, alleen maar de dood.
Het feit dat Kanda's shirt een miniscuul vlekje onder het boordje had, boeide hem even niet. Hij was bezig in gedachten en aan zijn gezicht te zien waren het niet bepaald fijne gedachten, ook al keek hij Kanda niet aan. Het werd pas echt duidelijk dat hij in lichte wanhoop was toen hij gedwongen was Kanda aan te kijken. Als Kanda had opgelet, had hij het gezien want zo vlug als zijn hoofd was opgetild, had hij alweer die wanhopige blik achter een stenen masker verscholen. Nu keek hij slechts een beetje sip, meer niet. 'En ik ga ervoor zorgen dat wat er ook mag gebeuren, jou niks overkomt. Ik kan het ook niet meer aan om degene naast me telkens te verliezen.' Hierdoor moest Alan lichtjes op zijn lip bijten. De stilte die volgde was haast dodelijk. Het voelde alsof ze betrokken waren in een oorlog die elk moment op uitbarsten stond. Hij wist dat de dammen zouden breken als hij nu zou gaan vertellen wat hij écht dacht. 'Ik wil niet dat jij ook slachtoffer word door deze vloek. Ik laat je dit niet alleen doen...En daarom gaan we...hulp erbij halen.' Daarop schudde Alan zijn hoofd gelijk en trok hij zijn hoofd terug, zodat hij Kanda's warme voorhoofd niet meer tegen de zijne voelde. 'Nee.' bracht hij alleen uit en keek naar zijn vuisten, waarvan de knokkels wit werden omdat hij ze zo aanspande. Hij. Moest. Niet. Huilen! Hij raapte al zijn moed bijeen en hief zijn hoofd om met een vastberaden blik naar Kanda te kijken. 'Ik ga het alleen doen, Kanda. Ik wil niemand hiermee lastig vallen, zeker niet met zo'n gevaarlijke vloek. Maak je geen zorgen over mij. Ik zal de vloek niet uitvoeren tot ik hem volledig beheers. Daarbij ga ik niet dood. Hoor je me, Kanda? Ik. Ga. Niet. Dood. Ik ga pas dood als jij ook dood gaat.' zei hij in een - voor hem verrassend - vaste stem. Hij veegde een paar natte witte lokken uit zijn gezicht en zette ze vast met een random knipje die ergens op zijn nachtkastje dwaalde. Hij keek Kanda weer aan en glimlachte een neppe glimlach naar hem.

Kanda wou het liefst voor altijd zo bij Alan blijven. Helaas werd het hen niet gegund door de verdomde vloek. Maar er was hoop. Misschien zou de vloek verbroken kunnen worden zonder dat er iemand dood zou gaan. 'Nee. Ik ga het alleen doen, Kanda. Ik wil niemand hiermee lastig vallen, zeker niet met zo'n gevaarlijke vloek. Maak je geen zorgen over mij. Ik zal de vloek niet uitvoeren tot ik hem volledig beheers. Daarbij ga ik niet dood. Hoor je me, Kanda? Ik. Ga. Niet. Dood. Ik ga pas dood als jij ook dood gaat.' Dit was te verwachten dat Alan het aleen wou doen. Kanda keek Alan met een nog nooit gebruikte blik aan. Het was een onbeschijflijke blik die perfect bij zijn volgende woorden paste'Geen zorgen maken? Don't be so ridiculous. You won't let me die en dat is wederzijds, zo te horen.' Kanda pakte Alans handen die zich helemaal tot vuisten hadden gevormd. Hij pakte ze zo vast da Alan zichzelf niet pijn kon doen om zijn handen zo bij elkaar te knijpen. Het knipje in Alans haar stond hem wel...erg schattig. Maar die fake smile was op een of andere manier niet gepast. Altijd weer hetzelfde. Hij moest overal doorheen lachen met die afschuwelijke neppe lach van hem. Kanda's hand begon Alans gezicht min of meer te strelen. 'You don't have to wear that mask in front of me.' Hij had zijn staart om Alans middel gewikkeld en trok Alan dichterbij. Zijn armen hadden zich om Alan heen gevormd en de twee werden bijeen gebracht in een krachtige omhelzing. Wat had Kanda dat gemist. Een doodnormale omhelzing. Ookal was dit absoluut niet de normaalste...Ze waren beide naakt... Nouja, bijna dan. Alan had als enige bedekking een shirt aan van Kanda en Kanda had een deken half over zijn edele delen heen. Waarom voelde het zo goed maar te gelijkertijd ook weer zo fout? Hij dacht er even over na voordat hij erachter kwam dat het antwoord zo simpel was. Hij had nog nooit zoveel liefde gevoeld en zeer zeker nog nooit deze pijn. De pijn van het niet willen verliezen was het niet...Dat had hij al te vaak gevoeld. Nee dit gevoel was nog erger. Het weten dat er nog meer pijn zal zijn voor iemand die dat absoluut niet verdient. Zo'n iemand zoals Alan. Hij verdiende het om te leven. Hij wel, Kanda niet. Door alle gebeurtenissen zou het terrecht wezen om hemzelf nog eens van kant te maken. Dat was beter dan Alan ook de dood in te trekken door die vloek. Dat zou niet gebeuren, hij zou het niet laten gebeuren. Kanda liet na een tijdje Alan weer los en keek even weg voordat hij zijn hoofd weer naar Alan draaide. Hij keek hem aan met weer een blik zonder woorden. Zijn ogen zouden genoeg moeten zeggen. Je kon in zijn ogen zien dat hij niet wou dat Alan pijn had maar de liefde die Kanda had voor Alan was ook duidelijk weerspiegeld. Ja, Kanda wist het zeker. Hij hield van zielsveel van Alan. Ookal was het erg laat om daar nu nog achter te komen.

~ When you say, what you say, what you do to me ~
~ I didn't know what to do, I just wanna stay close to you ~

Hoe nep zijn glimlach eruit zag wist hij niet. Hij vermoedde dat het er prima uit zag, dat zijn masker nog steeds intact en steenvast was na die jaren. Het had hem nooit echt teleurgesteld. Hij wist er mensen altijd mee te misleiden, ermee te zeggen dat het prima ging en hij niet zogenaamd langzaam uit elkaar viel. Mensen geloofden het altijd, puur en alleen omdat hij het zo overtuigend speelde. Toch waren er van die momenten dat het niet werkte en dit was dus zo'n moment. Zijn ogen lachtten niet mee, de glinsteringen waren er zelfs een beetje uit waardoor zijn ogen niet meer op zijn ogen leken. Geen glinstering, geen uitdrukking. Gewoon twee bollen in oogkassen en meer ook niet. 'Geen zorgen maken? Don't be so ridiculous. You won't let me die en dat is wederzijds, zo te horen.' Zijn glimlach verzwakte wat hierdoor. Hij sloeg zijn ogen neer en keek slechts met een zwaarmoedige grimas naar de dekens onder hem. Natuurlijk laat ik je niet sterven, idioot. Wie was degene die mij altijd beschermde? Wie was degene die altijd aan mijn zijde stond, wat er ook gebeurde? Wie was degene die de moeite nam om mij te zoeken? Hij slikte een brok in zijn keel weg en bleef stilletjes zitten. Hij wou zeggen wat er in zijn gedachten rond ging maar ergens ging het niet, kwam het er gewoon niet uit. Hij zou geheid breken als hij dat zou doen, terwijl hij zichzelf had beloofd sterk te blijven voor Kanda. Hij mocht het niet zien, hij mocht niet zien hoeveel hij hieronder leed, onder het idee dat Kanda in twee jaar zou verdwijnen en hij praktisch machteloos was, tenzij hij de spreuk dus op tijd onder de knie zou krijgen. Hij voelde gewoon dat hij dat moest doen. Hij kon er niet omheen nu hij had gehoord dat er wél een oplossing voor was, ongeacht de risico's. Als hij het niet zou doen, zou hij zich er schuldig over gaan voelen, zou hij Kanda -voor zijn gevoel- gewoon in de steek laten en hem gewoon laten sterven. Dat wou hij niet en hij wou zich zeker niet machteloos voelen in dit probleem. Niet weer. Nooit weer. Door machteloosheid was hij Mana al verloren en velen van zijn andere vrienden. Hij liet het zich niet nog eens verslaan. Kanda zou blijven leven! Punt.
Hij keek op naar Kanda, glimlachte opnieuw en wou net iets zeggen voor Kanda zijn gezicht begon te strelen en de glimlach vrijwel gelijk weg viel en plaats maakte voor een rode gloed op zijn wangen. 'You don't have to wear that mask in front of me.' Hij had hem helaas door. Het verbaasde hem eigenlijk niet. Kanda kende zijn gezichten en kon zeker wel onderscheid maken tussen een neppe en een echte glimlach. Het maakte niet uit of hij nou acteerde of niet. Kanda kende hem gewoonweg te goed. Ergens best vervelend omdat hij zijn gevoelens gemakkelijk zou kunnen aflezen en dus dwars door zijn vertrouwde dekmantel heen kon kijken. Hij zuchtte diep, zei verder niks en voelde opeens iets om zijn middel. Hij keek -het was Kanda's staart- naar beneden maar werd snel weer afgeleid doordat hij tegen Kanda aangedrukt werd. Zijn ogen groeiden wat in formaat en zijn wangen werden nog iets roder. Hij was een beetje overrompeld omdat de omhelzing uit het niets was gekomen maar desondanks de verbazing sloeg hij zijn armen om Kanda heen en legde hij zijn hoofd tegen zijn blote schouder. Het feit dat ze beiden praktisch naakt waren ontging hem compleet. Het maakte niet uit want hij wist dat er niks fouts ging gebeuren. Dit was gewoon een normale omhelzing, één die hij zijn vrienden vaak ook gaf maar toch het soort omhelzing waarachter hij steun vond. 'Shimpai-suruna, Kanda... Het komt wel goed... Ik moet het doen. Ik weet dat als ik het niet probeer, ik er mijn hele leven lang spijt van zou hebben dat ik het niet geprobeerd heb. Ik zou het gevoel krijgen dat ik je gewoon heb laten sterven zonder ook maar iets te doen. Het is net als water, Kanda... Je glipt langzaam weg uit mijn handen... Maar ik laat je niet weg glippen. Ik verander dat water in ijs.' Hij kwam los uit de omhelzing en keek Kanda vastberaden aan. Zijn blik verzachtte op een gegeven moment. Hij leunde naar voren, legde zijn hand op Kanda's schouder en liet zijn lippen de zijne raken. Hij gaf hem een kus, een klein en zacht kusje op zijn lippen. Het duurde niet heel lang. Alan trok zich al terug en keek Kanda verder niet meer aan. Hij stond op van het bed en liep naar de stoel toe waar hij zijn kleding op had gedropt had en ging de badkamer in om zich om te kleden. Daar zakte hij op de wc-pot, waar hij zijn tranen in de vrije loop liet.

*sadface*

Eigenlijk was hij heel blij dat Alan hem wou redden. Maar hij wist als geen ander de gevaren van de tegenspreuk. En vooral het gevecht tussen leven en dood wat er nog komen zal. Kanda bleef zich vasthouden aan Alan. Het voelde zo goed om hem zo dichtbij te hebben. 'Shimpai-suruna, Kanda... Het komt wel goed... Ik moet het doen. Ik weet dat als ik het niet probeer, ik er mijn hele leven lang spijt van zou hebben dat ik het niet geprobeerd heb. Ik zou het gevoel krijgen dat ik je gewoon heb laten sterven zonder ook maar iets te doen. Het is net als water, Kanda... Je glipt langzaam weg uit mijn handen... Maar ik laat je niet weg glippen. Ik verander dat water in ijs.' Kanda wou het nog niet. Zelfs met deze verklaring van Alan. Ze splitsten. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk door de aparte vastberade blik van Alan. Alan leek wel even op een klein kind. 'Alan...'De harde blik verzachte en Alan kwam dichterbij. Kanda lette even op de hand op zijn schouder en voordat hij het wist gaf Alan hem een kus. Zacht en lief. Een beetje zoals Alan zelf. Kanda bleef verbaasd kijken naar Alan en hoe hij de badkamer invloog met keding. Hij gaat toch niet? Kanda trok even snel een broek uit de kast, maakte er een gat in voor zijn staart en trok hem aan. Zijn voorspelling was juist. Hij hoorde Alan huilen in de badkamer. Kanda kon er niet tegen. Hij moest en zal naar binnen gaan. Alan mag niet alleen zijn als hij huilt. De deur van de badkamer zat op slot dus moest hij eerst het slot zien te forceren. Uit het niets kreeg hij een idee. Hij zat nog in halve transformatie dus zou hij zijn katachtige nagels kunnen gebruiken. De nagel van zijn wijsvinger werd langer. Hij gebruikte het om het slot open te maken. En met succes. Langzaam opende hij de deur en zag Alan op het toilet zitten, met tranen. Kanda liep rustig op hem af en knielde voor hem neer. Net als hij zelf gingen zijn oren en zijn staart ook naar beneden. Zijn handen maakte zich een weg naar Alans gezicht. 'Please, don't cry alone...' Z'n duimen veegde de tranen weg en streelde het gezicht. Hij keek Alan met een bezorgde maar toch zachte blik aan. Dit wil hij niet zien. Tranen over dat gezicht. Dat gezicht was bedoelt voor een glimlach die ieders hart liet smelten. Hij wou die tranen niet meer zien. Kanda gebruikte zijn handen rond Alans gezicht om hem dichterbij te laten komen terwijl hij zelf ook dichterbij kwam. De lippen kwamen elkaar tegemoet in een kus. Zacht en teder maar wel langer dan die van Alan. A gentle kiss will blow those damn tears away. Hij liet Alan niet gaan. Nee dat zou hij nooit meer willen doen.

~Het is een beetje faal...bear with it >U...Will Alan give in? Or will he kick Kanda away?....
Please. Laat het toe *puppyeyes* Ik vond een perfect plaatje voor deze post...(Je kent hem al maar toch) ITSSOFLUFFYIMGONNADIE! XD:

Spoiler:

Hij kon het niet meer. Hij kon het echt niet meer in houden. Alles wat hij tot dan toe verdrongen had, had er zojuist in de kamer kunnen uitbarsten als hij het toegelaten had. Hij wist niet op welke manier, of het nou zou resulteren in een woedeaanval of iets anders waarvan hij misschien spijt zou krijgen maar hij wist dat het eraan zat te komen. Hij had het nog even in willen houden en alles eruit willen huilen wanneer Kanda er niet zou zijn maar toen hij eenmaal in die badkamer stond en zich bewust werd van zijn eigen woorden, was het wanhopige gevoel dat hij erbij kreeg de druppel geweest. Samen met alle mistroostige gedachten en gevoelens stroomde alles eruit als een waterval in de vorm van zoutige druppels emotie die over zijn wangen liepen. En zittend op een toilet zat hij te rouwen om alles wat hem tegenzat en alles wat nooit van hem zou kunnen zijn. Het deed pijn om te denken en pijn om te voelen. Het voelde alsof er een gat in zijn kloppende hart was geslagen. Een gat wat hij zo wanhopig had proberen te dichten door zichzelf telkens voor te liegen. Waar was die zekerheid nu? Waar was dat steenvaste gevoel over dat alles wel goed zou komen? Nergens. Ze waren de vergetelheid ingeslagen. In zijn leven was niks goedgekomen. Hij had niks meer over, slechts een scala aan herrineringen die hij zich niet eens wou herrineren, een karkas dat zijn lichaam hoorde te zijn en een geest dat aan het draadje van complete krankzinnigheid hing. En de zwartharige samurai in de kamer die net zoals al het andere zou verdwijnen. Je bent een naïeve idioot, Alan! Die spreuk zal je nooit lukken, hoe je hem ook uitvoert! Je bent niet sterk of goed genoeg! Anders had je Mana wel kunnen redden! Hij kromp ineen op de toiletpot, sloeg zijn armen om zijn buik en kneep zijn ogen dicht. Hij schudde zijn hoofd heftig. 'Nee, nee...' fluisterde hij zachtjes in een haperende stem. Hij besefte het zich niet maar hij was zichzelf letterlijk gek aan het maken in zijn hoofd. Of het hijzelf was die sprak of iemand anders wist hij niet maar hij wou dat het ophield. Hij wou dat het stopte, dat die stem hem niet meer zulke dingen toeschreeuwde, dat die stem hem niet steeds maar meer ontmoedigde.
'Please, don't cry alone...' Hij keek vlug op toen hij die woorden hoorde, gevolgd door zachte handen die zich op zijn wangen plaatsten. Zijn grote betraande ogen staarden recht in die van Kanda, wat het eigenlijk alleen maar erger maakte. Hij sloeg zijn blik neer en staarde naar de grond, zachtjes snikkend en in geen staat om een enkel woord uit te stoten. Nee, je mag me niet zo zien... Ga weg! Hij scheidde zijn lippen, probeerde diezelfde woorden op te bouwen maar het leek alsof zijn stembanden het begeven hadden. 'N-N... N-Nee... J-Je...' Hij snikte opnieuw, snoof even en probeerde zichzelf op te pakken voor Kanda. Hij hief zijn hoofd weer iets en richtte zijn betraande ogen op Kanda, waar nog steeds tranen uit vloeiden. Kanda's gezicht was nu dichterbij de zijne dan eerst en hij voelde hoe zijn eigen gezicht nog iets dichterbij werd getrokken. In een soort reflex zette hij zijn hand op Kanda's schouder maar duwde hem niet weg. Hij sloot zelfs zijn ogen al als voorbereiding voor wat er ging komen. En zoals altijd overheerste dat hemelse gevoel hem weer toen Kanda's lippen de zijne raakten. Het voelde fijn, zo veel fijner dan wat hij eerder had gevoeld, de pijn. Hij verroerde eerst geen vin tot hij uiteindelijk toe gaf aan zijn gevoelens. En of dat een goede zet was, was hem nog niet zeker. Hij leunde wat naar voren en kuste Kanda terug. Eerst wat aarzelend maar daarna wat zekerder. Een heerlijk en hemels gevoel nam de plaats van het vervelende pijnlijke gevoel wat zich eerder nog meester van hem had gemaakt. En hij wou dat het bleef.

Blij nu? xD

Zijn hart kon het niet aan Alan zo te zien. Elke traan dat Alans gezicht verliet, deed meer en meer pijn bij Kanda. 'Nee, nee...N-N... N-Nee... J-Je...' Kanda hoorde hem woorden proberen te maken zonder enig succes. Ik weet het. Je wilt niet dat ik je zo zie. Zijn handen bleven de zachte huid van Alans wang voelen. Het was zo zacht, gewoonweg onbeschrijfelijk. Hij trok het gezicht dichterbij voor en kus zo teder dat het elk moment kon breken. De kus had de woorden gestild en zorgde voor een confortabele stilte in de badkamer. Kanda schok een beetje dat Alan hem terug kuste. Even had hij zijn ogen geopend en keek een klein moment naar de anders z'n ogen voordat hij zijn eigen weer sloot. De handen op Alans gezicht verplaatste zich langzaam naar Alans rug. Hij aaide praktisch over de kleine rug. Rustig trok Kanda Alan dichterbij waardoor hij Alans mond open forceerde op een wat meer liefelijke mannier dan je van Kanda zou verwachten. Hij liet zijn tong naar binnen glijden. Elk klein stukje van Alans mond werd onderzocht met een passionele dans met Alans tong. Kanda trok zich teerug van de kus al waren ze nog verbonden door een dun speeksel draadje. Hij verplaatste zich naar Alans nek en gaf een klein kusje voordat hij zijn mond verder over de zachte huid streelde. Er knapte iets in zijn hoofd. Wacht...waar ben ik mee bezig? Zijn lichaam wou niet luisteren en ging gewwon door. Nee, nee. Ik moet nu stoppen voor het te laat is. En met al zijn wilskracht brak hij los van Alan, draide zich om en liet zich op de grond zakken. Waarom deed ik dat? Zijn hoofd zakte tussen zijn benen met zijn hand voor zijn mond en zijn oren naar beneden. Hij schaamde zich kapot. Zijn gezicht had een lichte roze kleur gekregen uit de schaamte maar ook door de spijt. 'Gomen, Alan. Dit...Dit..' Hij maakte zijn zin niet af. Hij kon het niet. 'I can't get a hold of myself and hold back, sorry.' Hij kon er niets aan doen. Eenmaal bij Alan was het te moeilijk om zichzelf in te houden. Gelukkig had hij zichzelf nog op de valreep kunnen stoppen, anders was het een rotzooi geworden. Alan zou hem nu vast haten als dat zou gebeuren. Of hij zou zwaar getraumatiseerd worden. Kanda wist het niet zeker. Zijn hoofd was gewoonweg leeg. Hij kon niet meer denken. Het enige wat er door zijn hoofd ging op het moment was het feit wat hij net gedaan had was fout. Meer niet. Alles stond stil. Zijn gedachtes, lichaam en alles om hem heen. Het was afschuwelijk.

Het moest blijven, dat heerlijke gevoel moest blijven nu het er eenmaal was. Het verloste hem van de pijn, van de gedachten. Het was maar een kus, één zachte kus maar toch deed het hem zoveel. Hij werd er warm van, voelde zich vederlicht in zowel zijn hoofd als zijn lichaam, al was het duidelijk dat dit niet voor eeuwig zou duren. Als Kanda zich terug zou trekken, dan zou hij weer terugvallen, zou hij weer die pijn voelen. Nee, hij wou het niet! Hij wou geen pijn meer voelen, noch wou hij nog denken. Alsjeblieft, stop niet! dacht hij wanhopig en kuste Kanda terug zodat hij niet zou stoppen en hem terug zou zoenen. En dat deed hij. Hij voelde hoe Kanda ze dichterbij elkaar bracht en dat versterkte Alan nog even door zijn armen om Kanda's nek te slaan en zijn lippen ietsje harder tegen die van Kanda te duwen. Zijn lippen werden geforceerd om zich van elkaar te scheiden maar dat vond hij niet erg, opende zijn kleine mond nog ietsje wijder zodat Kanda het makkelijker zou hebben. 'Hnn...' kreunde Alan zachtjes toen hij Kanda's tong voelde, die elk hoekje van zijn mond onderzocht en zijn tong uitnodigde om met de zijne te dansen, de uitnodiging die Alan gek genoeg accepteerde. Hij deed vrijwillig mee, liet zijn tong rond die van Kanda glijden en kreeg hier zo'n warm en opgewonden gevoel van dat hij automatisch naar meer van dat gevoel snakte. Hij besefte zich totaal niet wat hij deed en wou dat ergens ook niet. Het was goed zo. Kanda liet hem alles vergeten, gaf hem het gevoel dat zij twee de enigen op de wereld waren en er absoluut niks als een vloek of een traumatisch verleden bestond. Gewoon hij en Kanda, twee doodnormale jongens (nou ja, dat doodnormaal viel mee) en meer ook niet. Vandaar dat Alan ook zacht piepte toen Kanda zich terug trok van de hete zoen. Hij opende zijn ogen langzaam, die duidelijk ''meer'' zeiden. En Kanda deed ook meer. Zijn lippen dwaalden af naar zijn nek, die een lieflijke behandeling kreeg maar die Alan toch weer rillingen over zijn ruggegraat bezorgde. Hij rilde licht door die zachte fijne lippen maar de lippen verdwenen al vlug, net als het warme gevoel. Wat gebeurde er? 'K-Kanda?' Hij opende zijn ogen en keek naar Kanda die op de grond zat en zich duidelijk dood schaamde voor iets waar Alan gewoon mee had gedaan. 'Gomen, Alan. Dit...Dit.. I can't get a hold of myself and hold back, sorry.' hoorde hij van Kanda's kant. Hij staarde een tijdje naar de zwartharige jongen voordat hij op stond en achter hem ging zitten. Nee, nee, nee, hij begon weer te denken over dit alles! Hij moest niet meer denken! Zijn handen glipten onder Kanda's armen door, één ervan plaatste zich op zijn borst en de andere op de heup. Hij drukte zijn trillende lijf strak tegen die van Kanda en gaf een zacht kusje in zijn nek. 'Het maakt niet uit, K-Kanda...' bracht hij fluisterend en wat hees uit. Opnieuw voelde hij tranen in zijn ogen, deze keer door de gedachte dat hij dit nooit meer zou kunnen voelen als hij eenmaal zou verdwijnen. Hij zou hem nooit kunnen vertellen wat hij werkelijk voelde... Maar als hij het nu vertelde... zou het alleen maar voor meer pijn zorgen. Hij wou hem niet meer pijn doen dan hij al had gedaan, noch wou hij ze opzadelen met zo'n pijnlijke band. Opnieuw rolde er een traan over zijn wang, maar het was er deze keer maar één. Hij verplaatste zich, ging voor Kanda zitten en duwde hem op de grond. Hij leunde over hem heen, zijn ene been aan een heupzijde en de andere tussen Kanda's benen. Zijn handen zette hij naast Kanda's hoofd. 'P-Please... J-Just... Free me of these thoughts and this... pain.' Hij liet zijn hoofd naast die van Kanda zakken en fluisterde trillerig in zijn oor: 'T-Take me...'

You heard moyashi, Kanda~ NOW GO.
Geschreven op: Flesh - Simon Curtis

Warning 16+
(Athans dat denk ik...)

Kanda zat op de grond met een knie omhoog en het andere been gestrekt. Hand nog op zijn mond door de grote schrik. Wat hij net gedaan had, was voor hem zo erg dat hij echt niet meer wist wat hij zou moeten doen. Hij kon zelfs geen woord meer uitbrengen. Zijn ogen waren gesloten en het enige wat hij nog kon doen is heel hard denken wat hij nu zou moeten doen. Oren plat van schuld en staart strak langs zijn lichaam. Hij hoorde Alan naar hem toe bewegen en verwachte het ergste. Maar wat er daadwerkelijk gebeurde, had hij nooit gedacht. Twee armen kwamen om hem heen en hielden hem vast en er lande een klein kusje in zijn nek. 'Het maakt niet uit, K-Kanda...' Al voor Kanda deed het dat wel. Hij had tegen zichzelf gezworen zichzelf niet meer te laten meeslepen na wat er gebeurd was. 'Baka' Mompelede hij meer binnensmonds dan dat hij het zei. En alweer schrok hij. Hij werd op de grond geduwd. De hand die eerder over zijn mond heen zat, viel naast zijn hoofd met een gezicht vol verbazing en verwarring. Hij kon even niet plaatsen wat er gebeurde, maar al snel had hij zijn gedachtes op een rijtje gezet en zijn blik verzachtte. 'P- Please... J-Just... Free me of these thoughts and this... pain.' Kanda bewoog zijn rechter arm die langs zijn lichaam lag op Alans rug. 'T-Take me...' Sprak Alan hem in zijn oor waardoor hij een lichte rilling over zijn rug kreeg. 'Alan...you' Hij zuchtte even lichtjes. Kanda rolde Alan van zich af en rolde zelf mee om boven op hem te komen op de manier hoe ze net lagen maar dan andersom. 'As you wish.' Kanda's haar viel langs de ene kant van zijn hoofd naar beneden. Al halverwege raakte het de grond naast Alans hoofd doordat het haar heel lang was geworden in de afgelopen jaren. De plukken die normaal langs zijn gezicht liepen, vielen nu half over Alans gezicht. Even staarde hij in de licht grijze ogen voordat hij zijn eigen donkere grijze ogen sloot veer een diepe en lustvolle kus. Niet al te lang maar toch vol met allemaal goede emoties. Kanda brak de kus en verplaatste zich naar Alans nek met kleine kusjes. 'I'll be gentle so I won't hurt you.' Like I did last time... Hij maakte de zin af in zijn hoofd maar wou het zeker niet uitspreken. Nu was niet een goed moment om hem daar aan terug te laten denken. Kanda maakte donkere markeringen op Alans lichaam. Dat soort wat net boven elke kleding uit zou komen en ook lang bleven zitten. Terwijl hij daarmee bezig was, begon hij de knoopjes van het overhemd los te maken. Zijn staart streelde Alans bovenbenen en zijn oren bewogen niet. Hij was te druk bezig. Eindelijk waren alle knoopjes los en Alan lag compleet zonder enige vorm van kleding op de grond. Elke centimeter van het kleine lichaam werd besteelt en onderzocht door Kanda's tong en een aantal plekken kregen wat meer aandacht. You taste so damn sweet... Hij kwam weer omhoog en kuste Alan weer. Diep en vol lust.

Langzamerhand stierf de wanhoop die in hem geheerst had weg, vond zijn plekje ergens in de achtergrond maar nog steeds hoorde hij de stemmen die in discussie waren over alles. Ja, doe het gewoon want je wilt het stiekem wel en het is afleiding. Nee, je doet het uit zelfmedelijden en daar zal je spijt van krijgen. Ja, dit. Nee, dat. Hij werd er gek van maar hij wist dat nu hij ''ja'' had gezegd, hij zich niet terug kon trekken. Dat zou heel flauw zijn. ''Ik wil het. Oh, wacht. Toch maar niet.'' Zo iets. Het was daarbij geen leugen dat hij dit stiekem wel wou maar ook het deel over zelfmedelijden was waar. En hij kon er ook goed van spijt van krijgen en hij kon Kanda het gevoel geven dat hij hem enkel gebruikt had. Hoewel Kanda vast niet zo zou denken, maakte hij zich er toch wat zorgen over. Niet dat hij nu wat kon doen. Hij zou maar op de blaren moeten zitten als hij er toch spijt van kreeg. Het was beter dan die drukte in zijn hoofd, dat zeker.
In een ademtocht rolden ze om en wisselden ze van rol. Hij belandde onder Kanda, zijn ogen nu gericht op het witte plafond boven hem, lichtelijk peinzend. Daarna sloot hij zijn ogen, zuchtte zacht maar rillerig toen Kanda zijn lippen op de zijne perste. Hij ging mee in de kus en legde zijn handen in Kanda's nek om hem ietsje dichterbij te trekken voor een diepere kus. Niet al te lang na de kus verplaatsten Kanda's lippen zich naar zijn nek, begonnen de gevoelige huid te bestrooien met kusjes, elk kusje even fijn als de andere. Hij opende zijn ogen half en keek Kanda half starend aan terwijl de zwartharige sprak. 'I'll be gentle so I won't hurt you.' Hij maakte de zin automatisch in zijn hoofd af, kon gewoon raden dat Kanda er nog een stuk achteraan had willen plakken maar het toch maar niet had gedaan. Hij zei er niks op, slechts een zacht kreunend geluidje ontsnapte uit zijn keel. Intussen werd het steeds warmer voor hem en zijn wangen hadden al de maximale roodheid bereikt, terwijl Kanda nog niet eens zo ver was gegaan. Het was voor Kanda niet heel moeilijk om hem te laten blozen, zeker nu was het een eitje. Het overhemd werd bevrijd van de knoopjes en hulde zijn lichaam na een tijdje niet meer. Hij rilde door de lichte koude bries die zijn ontblootte gelittekende huid streelde en gedeeltelijk ook door Kanda's staart die zich om zijn dij gewonden had en die streelde. De vacht voelde aan als fluweel en kietelde zijn been, waardoor hij een giechel moest inhouden.
Het duurde niet lang voor Kanda verder ging. Zijn tong bespeurde zijn bovenlichaam al vlug, vond een cirkelende weg verder naar beneden. Hij kon zich niet stil houden en liet zachte kreuntjes uit. Zijn bloed voelde warm aan, stroomde sneller door zijn aderen en het werd aardig warm daar beneden. Het was dezelfde hitte als toen terug, toen ze gingen pokeren. Het was wel anders geweest maar het voelde ongeveer hetzelfde, al wou hij het toen niet en nu deels wel. Er was nog steeds een tegenstribbeling ergens maar daar lette hij niet meer op. Het voelde gewoonweg té goed, meer dan hij verwacht had. Elke plek die Kanda aanraakte zond rillingen en een soort elektrische schok door hem heen. En die maakten alles nog iets warmer, vooral aan zijn benedenkant. Hij snakte naar adem toen Kanda zich uiteindelijk terug trok van één van de roze nipples en keek Kanda aan, die zich over hem heen boog en hem weer diep en lustvol kuste. Alan legde zijn handen in Kanda's nek en streelde die terwijl hij hem terug kuste, zijn tong cirkelend om die van Kanda in een passionele dans. Hij hield zijn ogen half open, keek naar Kanda's gezicht maar niet voor lang. Hij sloot zijn ogen maar stopte langzamerhand met zoenen en terwijl hij stopte, deden zijn handen iets anders. Ze klemden zich trillend maar strak om Kanda's hals, knepen zijn keel en luchtpijp dicht. Zijn ademhaling steeg op naar zijn borst en hij begon te hijgen alsof hij een marathon had gerend. 'Sterf... Sterf, sterf, sterf!' Hij rolde ze hardhandig om en ging bovenop Kanda zitten terwijl hij zijn keel verder dichtkneep en hem probeerde te wurgen. Grote ogen staarden naar Kanda met een uitdrukking van woede gemengd met paniek. Maar ze waren niet blauw. Nee, ze hadden een gouden kleur. 'Één van hen... Je bent één van hen! Die vuile bende!'

Ik ben zo gruwelijk~ *evil laugh*
En dit was nodig, ja. Het is het begin van een verhaallijn die ik voor Alan heb bedacht o3o

Het werd alsmaar erger. Het gevoel van liefde gemengd met passie. Liefde en passie op de vloer in de badkamer. Kanda kreeg een rode kleur op zijn gezicht. Nog lang niet zo rood en zichtbaar als die van Alan maar toch wel behoorlijk rood voor iemand zoals Kanda. Het was een lichtroze kleur, een die wel heel goed bij het donkere losse haar, de oortjes en de staart. Hij keek neer op het ontblote lichaam onder hem. Het kleine gespierde lichaam met vele littekens. Ze stonden voor al het leed wat hij had meegemaakt en nog belangrijker, hij had het overleefd. Ze hadden het beide overleefd. De moeilijke tijd was achter hun en bracht hun samen. Niet zodat ze samen zielig konden zijn maar meer om elkaar te steunen. Net zoals nu. Als liep het anders dan verwacht. Ze lagen op de grond in de badkamer te vechten met hun tongen. Vechtend voor dominantie die Kanda uiteraard won. Hij merkte de streling in zijn nek niet een op. Totdat Alans handen zich strak om zijn hals hadden gevormd en zijn luchtpijp dichtklemde. 'Moya-' Voordat hij verder kon praten werd hij afgekapt door Alan. 'Sterf... Sterf, sterf, sterf!' In een flits waren de rollen weer omgedraait en kon Kanda zich niet meer bewegen. Hij keek recht in Alans ogen. Ze..waren verandert. Niet het prachtige zachte lichtblauwe kleur, maar een intense gouden kleur vol woede en paniek. Dit had Kanda nog nooit bij hem gezien. Wat is dit? Waarom doe je dit? Dit is niet Alan. Wie ben jij? Al die vragen galmde door zijn hoofd heen. Hij wist het antwoord niet. 'Één van hen... Je bent één van hen! Die vuile bende!' Die vuile bende. Kanda had dat duidelijk begrepen. De Suasama. Wat anders kon hij bedoelen? Maar hij was al lang bij die moordenaars weg. Waarom het verleden terug halen? Het was voorbij. De Suasama was verleden tijd. Het was nu alleen hun. Hun en de tijd die ze nog samen hadden om te bestenen aan elkaar. Dus waarom dit? Kanda kon geen adem meer krijgen en kreeg amper nog een woord uit zijn keel. Niet dat hij zo'n prater was maar toch. Hij hief zijn handen naar Alans gezicht. Even steelde hij Alans wangen. 'Gomen...' Hij kreeg nog net een woord uit zijn keel met het laatste beetje lucht wat nog in hem zat. Zijn handen gleden af naar Alans schouders en grepen die vast. Met alle kracht en macht die hij had gooide hij Alan van zich af tegen de muur aan. Met een grote klap kwam Alan tegen de muur aan waardoor enkele handdoeken van het rek op Alan vielen. Al meteen had Kanda een enorm schuldgevoel om zo met hem te gooien. Hij kon in die positie niet anders. Hij veegde even over de rode striemen op zijn hals voordat hij opstond en neerkeek op Alan. Of nu op iemand die zich al die tijd schuil hield in Alan. Kanda wist het niet meer. Eigelijk wist hij niet eens zeker of dit een ander persoon in Alan was. Maar hij ging erop uit dat Alan nooit zoiets zou kunnen doen. Alan zou nog geen vlieg kwaad doen laat staan iemand wurgen. Dit kon Alan niet zijn. Het kon NIET! Dat dacht hij elke stap dat hij dichterbij Alan zette weer. Maar toch twijfelde hij. Zou het toch de echte Alan zijn? 'Moyashi...Alan...' Hij ging voorzichtig bij hem staan en ging op zijn hurken. Hij ging met zijn hand over Alans hoofd heen door de witte lokken. 'Please wake up...as you...' Hij ging naast het, zoals het nu leek, bewusteloze lichaam zitten. 'Wake up, my red star...'

Hij zag hem niet. Hij zag hem niet meer. Hij voelde zijn aanwezigheid, hoorde hem naar adem snakken maar het beeld was zwart, leeg, alsof er een zwart gordijn voor zijn ogen geschoven was, eentje die hij niet zomaar weg kon trekken. Was hij dood aan het gaan? Had hij plots een hartaanval gekregen en stierf hij daar nu aan? Maar het was niet pijnlijk. En de dood was áltijd pijnlijk, niet? In zijn opinie wel, gezien hij redelijk bekend was met bijna-dood situaties. Hij was zo vaak dodelijk verwond geweest dat hij maar al te goed wist hoe het voelde om dood te gaan. Nee, dit was geen doodgaan. Dit klopte niet bij het gevoel. Het was nu eerder alsof hij op een zwaar schommelende boot was gezet(en Alan, die werd zeeziek) en probeerde te slapen. Maar slapen kon hij niet. Hij mocht niet slapen. Het voelde niet hoed, alsof hij in zijn slaap vermoord zou worden. Terwijl Kanda eigenlijk degene was die nu vermoord werd.
Een lichte grijns sierde zijn bleke gelaat, steeds weer breder bij het horen van de stikkende geluiden die Kanda maakte. Hij - niet Alan, maar het monster verscholen in hem - voelde er een prikkelende sensatie bij. Zijn geluiden, die als halve smeekbedes klonken, zijn vertrokken gezicht, zijn warme kloppende hart die hij met zijn eigen handen zou laten stoppen met kloppen. Onder zijn vingers bij Kanda's halsslagaders kon hij het voelen. Het snelle kloppen van het rode orgaan, dat zijn bloed in vlugge doodsbange stromen door zijn lichaam vervoerde. Hij wou het zien vloeien, hoewel hij daar nu geen instrumenten voor had. 'Iedereen moet dood! Iedereen uit die smerige horde moordenaars! Vernietigd, aan stukken gereten en het skelet bij zijn graf!' stootte hij luid uit, hoog hijgend in zijn borst, en verstrakte zijn greep nog meer, schudde zelfs aan zijn hals alsof Kanda daardoor sneller zou sterven. Maar dat zou niet gebeuren, al vingen zijn gouden kijkers een instrument op wat dat proces wellicht zou versnellen: Een schaar op de wastafel. Wat zou het toch geweldig zijn om dat ding in zijn borstkas te douwen of een gat in zijn keel te maken. Allerlei gruwelijke ideeën kwamen in zijn hoofd. Gelukkig voor Kanda kon hij ze niet uitvoeren. Met een zwier werd hij tegen een muur geworpen. 'Urgh!' De lucht werd met een klap uit zijn longen geslagen. Handdorken daalden op hem neer, creërden een laken van onschuldig wit over het net zo witte kleine lichaam. Zijn oogleden vielen dicht, knepen zich heel even samen door de pijn en ontspanden zich weer. De klap had voor een switch gezorgd, waardoor Alan zich plots helemaal bewust werd van wat er gebeurde. Maar uit het diepe klimmen lukte niet, hoe hard hij ook probeerde. Ijzeren klauwen hielden de verloren ziel vast terwijl die zich zo wanhopig probeerde te redden van de ondergang.
Zijn lichaam deed compleet wat anders. Langzaam kwam het omhoog. De handdoeken gleden van hem af n belandden op zijn schoot en de vloer. Zijn haren vielen voor zijn ogen, verscholen de uitdrukking nog even voor zijn hoofd zich langzaam hief en twee gele ogen langs de witte lokken naar Kanda keken. Met een duivelse misplaatste grijns op zijn engelengezicht, zat hij daar, diep van binnen gillend maar tamelijk rustig aan de buitenkant. 'Let's hope you can keep your red star on burning.' zei hij in een distorted stem. Hij liet zichzelf vallen, ving zich op op zijn handen en kroop langzaam naar Kanda toe. 'Or rathrr, watch out for him. He might mean the death of you.' Met die woorden hief zijn hand zich, zijn wijsvinger wijzend naar de zijkant van Kanda's keel. Zijn wijsvinger bewoog zich in een horizontale lijn langs Kanda's hals, vergezeld met een 'Kgggt' geluidje afkomstig van Alan. Vlak daarna viel het lichaam naar de grond, belandde met een doffe klap op de koude tegels. Een paar seconden lag hij daar, zijn ogen gesloten en zijn lichaam roerloos, tot hij weer ontwaakte. 'Hmhh, auw... Mijn hoooofd~' jammerde zijn stem terwijl hij rechtop ging zitten en met dichtgeknepen ogen over zijn achterhoofd wreef, daarbij nog een kreuntje uitliet. Hij opende zijn ogen, de zachte blauwe kleur weer aanwezig in plaats van het duivels gelige. Zijn ogen rolden van de vloer naar Kanda. Heel even merkte hij niks vreemds aan hem op, tot hij de rode striemen op zijn hals zag. 'K-Kanda...?' Toen vielen meer dingen hem op: De handdoeken, de gejaagde ademhaling van Kanda en die van hemzelf. En dat maakte Alan heel bang. 'Wat... Wat is er gebeurd... ?'

Kanda kom het nog steeds niet plaatsten. Wie was die persoon? En waarom deed hij dit? Maar nu was de belangrijkste vraag, hoe kreeg hij Alan terug? Hij keek naar Alan die nog op de grond lag. Met een van de oortjes naar zij gericht en de ander naar boven bleef hij staren. Eigenlijk durfde hij niet dichterbij te komen dan dat hij al was. Hij was eerder bang dat het Alan niet meer was en dat hij hem ook niet meer terug kreeg. Hij deinsde een beetje achteruit toen Alan omhoog kwam. Zou het Alan zijn? Of was het nog steeds die ene persoon? Allemaal vragen dwaalde door zijn hoofd heen en hij kon en geen woord aan knopen. Hij bleef elke beweging volgen, stamvast bleef hij de anders ogen volgen ook al waren die van Alan verborgen achter de witte lokken. Al snel wist Kanda dat het Alan niet was. Hij werd aangekeken door de gele ogen van die ene persoon. Maar die misplaatste duivelse grijns maakte hem wel deels onzeker of Alan wel terug zou kunnen komen. 'Let's hope you can keep your red star on burning.' Toen Alan zich liet vallen wou Kanda hem opvangen, maar bewoog niet. Hij wist dat het die persoon was en niet Alan. Hij bleef zitten en het enige wat bewoog was zijn staart toen Alan op hem af kwam kruipen. 'Or rathrr, watch out for him. He might mean the death of you.' 'I rather be killed by him,' Dramatisch schoot zijn arm opzij. 'than die by this curse. Nu kwam zijn hand op zijn borst terecht. Op de grote tattoo. Hij bewoog zich niet verder door de hand die zich wederom naar zijn keel bewoog. Zijn ademhaling was echter nog niet vertraagd, het was nog steeds snel. Een enkele vinger van Alan bewoog zich horizontaal over zijn keel heen. 'Kgggt' Was het geluid wat van Alan kwam. Nouja, die persoon die zijn lichaam overnam. Kanda zat daar vrijwel verstijfd op de grond. Zijn gedachtes maakten overuren. Hij wist hier echt geen raad meer mee. Wat zou er gebeuren als Alan niet terug zou komen. Zou hij dan met die persoon opgescheept zitten? Hij dacht even aan de tijd hoe het was zonder problemen. Wat zou het mooi geweest zijn als het voor eeuwig zo bleef. Maar helaas werkt het leven niet zo en al helemaal niet voor hun. Kanda schrok een beetje toen Alans lichaam uit het niets naar beneden viel. Hij kon hem zelf niet vangen. Maar waarom wist hij zelf ook even niet. Kanda kwam rustig dichterbij maar stopte toen Alan weer omhoog kwam. 'Hmhh, auw... Mijn hoooofd~' Was het waar? Was het Alan weer? Hij hoopte en geloofde van wel maar bleef toch voor de zekerheid op een veilige afstand. Hij was hevig opgelucht toen hij de zachte blauwe ogen weer zag. Wat had hij die gemist. Al was het niet lang had hij ze toch gemist. Zo te zien was Alan aan het bijkomen en werd weer een beetje bewust waar hij was. 'K-Kanda...?' Een korte stilte viel en ze keken elkaar aan. 'Wat... Wat is er gebeurd... ?' Kanda was oprecht heel blij dat Alan weer terug was. 'A..Alan... Zijn stem was schokkerig van blijdschap en opluchting. Hij greep Alan vast en bleef hem vast houden. Hij zou niet meer loslaten. Hij trilde en beefde zelfs nog erger dan zijn stem. Zijn ademhaling was al een beetje gezakt. Hij hield Alan nog steeds vast. Niet te strak maar meer van het idee dat hij het meest kostbare breekbare iets in zijn handen had. Maar hij zei niets hij bleef alleen hem vasthouden en genoot van het moment.

Hij kon Kanda alleen maar angstig en met grote ogen aan kijken, bang voor datgene wat hij het meest vreesde de waarheid was. Het idee dat hij Kanda misschien gewurgt had, beangstigde hem zo dat hij de neiging kreeg om weg te rennen, te verdrinken in verdriet en duizenden ''Waarom?''-gedachten. Waarom. Een woord dat vaak bij hem voorkwam, vaker dan hij eigenlijk wou. Er waren veel waarom-gedachten. Waarom was hij zo dolverliefd op Kanda? Waarom had hij zo'n hoofdpijn? Waarom had hij hem waarschijnlijk gewurgt? Waarom, waarom waarom? Hij wou dat verdomde woord niet meer horen, maar elke keer kwam het weer terug. En zeker nu, na de schokkende gebeurtenis waar Kanda blijkbaar nog steeds ondersteboven was. Hij trilde. Hij trilde als een klein kind dat wakker geschrokken was door een nachtmerrie. Hij wou hem troosten, hem omarmen en hem gerust stellen maar een gevoel van binnen zei dat hij dat beter niet kon doen. Alsof hij opnieuw iets vreemds zou gaan doen.
Kanda trok hem op dat moment tegen zich aan, drukte Alan's kleine fragiele lichaam tegen zijn sterke spieren. Hij voelde toen pas hoe hard Kanda trilde en hoe bang hij was geweest. En dat maakte zijn ergste vermoedens waar. Hij had hem inderdaad... proberen te wurgen. Zijn vingers om Kanda's keel geklemd, zijn spieren aangespannen om hem te verhinderen van het ademhalen. Hij zag het opeens voor zich, de scene. Hoe Kanda stikkende geluiden maakte, hoe hij hem door halfopen ogen aan keek. Hij zag alles levensecht voor zich en stikte bijna zelf, of zo voelde het in ieder geval. Nog meer angst maakte zich meester van hem. Hij kon zich niet herrineren dat hij ooit zó bang als nu was geweest. 'K-Kanda... I-I-Ik... d-deed dat... T-t-toch?' stotterde hij, al hoefde hij dat niet meer te vragen. Het was helemaal duidelijk voor hem, zo helder als glas. Hij begon zelf te trillen en kreeg een misselijkmakend gevoel in zijn maag, alsof hij elk moment kon overgeven. Hij moest hier weg. Hij moest deze kamer uit en een plek vinden voor zichzelf, waar hij gerust kon overgeven, schreeuwen, huilen, in elkaar kon krimpen en even helemaal afgezonderd kon zijn van Kanda, van de hele mensheid. Hoewel hij dan niet van zijn gedachten af zou zijn maar op het moment was elke plek beter dan hier of in een menigte.
Zijn handen plaatsten zich toen op Kanda's borst, die hem dan met een ferme duw wegdrukten. Hij duwde hem nogal ruw, wat niet helemaal zijn bedoeling was, maar hij kon hier niet blijven, zeker niet bij hem. Hij sprong overeind, rende de badkamer zo snel hij kon uit en wikkelde onderweg zichzelf in een zwarte mantel, gemaakt van zijn eigen schaduwen. De zwarte mantel verborg zijn hele lichaam, van zijn voeten tot aan zijn witte haren - mede mogelijk gemaakt door een capuchon - zodat hij niet halfnaakt door school zou rennen. Op blote voeten rende hij hun kamer uit, vloog door de leerlingenkamer en maakte dat hij weg kwam. Onderweg stroomden de tranen over zijn wangen en terwijl hij ontsnapte aan alles om hem heen, kon hij alleen nog maar ''waarom''-vragen aan zichzelf stellen.

'Waarom moest dit gebeuren?'

Topic uit~
Of in ieder geval voor mij x]

PROFILE MAGICIAN