De zachte bries die de bomen liet ruisen bracht al een voorteken van de zomer met zich mee. Tot Savadors grootste ergernis, want het was nu niet bepaald zijn meest favoriete seizoen te noemen. Met wat stijve bewegingen bracht hij zichzelf over het grindpad langs een kleine vijver vooruit, al het groen, leven en bloei in de Kovomaka's Gardens nu al meer dan beu. Langs de lange lokken die in zijn bleke gezicht waren gaan hangen liet hij zijn blik langs de vele perkjes, struiken en bomen gaan om de omgeving af te speuren naar een fatsoenlijke zitplaats. Hij moest even ergens bijkomen, zijn gewrichten wat laten rusten. Zwijgzaam verplaatste hij de kruk onder zijn arm een aantal centimeters vooruit, herhaalde de routine van een kleine stap zetten om het tenslotte weer af te maken met het bijzetten van de kruk. De manier van lopen waar hij zich aan had moeten passen sinds hij zware wonden had opgelopen tijdens het incident met hem en Sigma. Die wonden waren nu gelukkig volop in herstel, een aantal waren al genezen. Maar het kostte tijd, en dat was juist iets dat Savadors koppigheid zwaar op de proef stelde. Hij was een drukke man, had al absoluut geen tijd om gewoon wekenlang in bed te blijven liggen tot hij volledig was genezen.
Bij Medusa, hij haatte de Gardens. Bloemen, bomen en exotische planten in oogverblindende kleuren zo ver het zicht kon reiken, water overal in elke vorm en momenteel geen enkel bankje in de buurt te bekennen. Traag paste hij zijn richting aan om aan de voet van een grote eik tot stilstand te komen. Minder opvallend in zijn duistere kledij nu hij in de schaduw stond, en ook iets minder stijlvol ogend doordat zijn gebruikelijke houding belemmerd werd door zijn gelimiteerde bewegingen. Eén van zijn armen rustte in een mitella en hij maakte niet voor niets gebruik van een kruk. Met een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen plaatste Savador de hand van zijn gezonde arm tegen zijn heup om hier onder de boom op Elveria te wachten. Hij had er moeite mee om er simpelweg vrede mee te hebben dat hij nu hier stond, zijn tijd verspillend aan haar. Het mocht dan wel uit opdracht van hem zijn, zoals hij geen enkele tegenspraak had geduld op het moment dat hij haar voor de afspraak op zijn kantoor verwachtte - als ze zich niet zo ongelooflijk opstandig gedroeg was dit helemaal niet nodig geweest. Maar hem uitlachen, zijn naam verdraaien en in dezelfde zin noemen als die verachtelijke Norwood in zijn bijzijn, onuitstaanbaar brutaal doen om hem nog eens extra dwars te zitten; je kon ook te ver gaan. En spijtig genoeg voor haar lag de grens bij hem niet al te hoog.

Langzaam zette Elveria haar stappen. Ze had deze keer een andere plek uitgekozen, een plek waar haar mentor waarschijnlijk een hekel aan had, maar daar voelde Elveria zich rustig. Terwijl een licht briesje met haar haren speelde dacht ze over vele dingen na. Vooral wat Savador tijdens de straf van Enya en haar had gezegd. Dat, als ze zo doorging, er nooit iets van haar zou worden, dat ze zich zou moeten aanpassen. Er zat een kern van waarheid in, dat wist ze, maar Elveria was koppig dus wilde ze de waarheid niet zien. De bloemperken begonnen al optekomen toen Elveria het gebied betrad. Komovaka's Gardens, een plek waar ze de laatste tijd wel eens kwam om tot rust te komen, maar het Duistere Bos was nog steeds haar nummer een plek. Ze had zichzelf voorgenomen om nu eens een keer op tijd te komen, om aan Master Savador te laten zien dat ze kon veranderen. Ze zag er deze keer ook wel eens wat vrouwlijker uit, haar haren waren langer en de Boblijn begon te vervagen, ze had een keer geen platte schoenen aan maar Hakken, al ging het nog niet helemaal goed. Ze zag er een stuk anders uit, niet onherkenbaar, maar anders, dat je eerst even met je ogen moest knipperen om te zien of ze het echt was. Haar rode ogen merkte de man op die daar stond met zijn mitella en een kruk, Elveria fronstte even terwijl ze met een ring, die langer was dan haar middelvinger, langs haar haren streek. De ring begon met een grote drakenkop, en uitliep op verschillende hoogste naar een ijzeren punt, hij was ongevaarlijk, maar viel wel op, en Elveria hield van opvallen. Ze wist niet dat Savador in de tussentijd van de trap was gevallen, maar je kon maar wat doen als je je verveelde en een aantal glazen wijn op had. Ze glimlachte even, en liep rechtstreeks naar hem toe, op tijd. Haar hakken klakten op de keien, de bloemen bewogen dansend mee met de wind. Elveria was nerveus, maar wie niet als je tegenover iemand stond die een niet al te goede reputatie in de school had, plus degene die jij niet mocht en wat werderzijds was. Ze glimlachtte aardig, haar handen zaten weggedoken in haar jas, het was wat frisjes, ondanks dat ze zon vollop scheen.'Dag Master Savador.' Begroette ze hem maar, wat kon ze anders doen? Haar hoofd schreeuwde om weg te rennen, maar dat kon moeilijk op deze schoenen.

Hoezeer hij het hier ook mocht haten; hij was nu toch liever hier dan in het duistere bos, om weer in de buurt te komen van het klif waar hij bijna ter dood gevallen was na het gevecht met Sigma. Hij had geluk gehad, vooral met zijn slechte rug. Zwaargewond en totaal onstabiel, en nog altijd had hij geweigerd om naar de ziekenzaal gebracht te worden. Het had niets te maken met een stomdronken ongeluk zoals sommige leerlingen concludeerden uit de roddels die zich als een lopend vuurtje door de school verspreidde, zo dom was hij niet. Hij keek wel uit. Ondanks dat alles haatte hij het om zich zo te moeten vertonen, maar het was voor nu niet anders. Hij had al zoveel botbreuken en wonden opgelopen sinds hij hier werkte, had vorige zomer door toedoen van het snelle handelen van dokters zelfs een hartstilstand overleefd. Hier kwam hij ongetwijfeld ook wel weer bovenop, ware het niet dat hij nu echt voorzichtig moest gaan doen met zijn rug, wilde hij niet verlamd raken of iets dergelijks.
In de verte zag hij het gestalte van het Shadraanse meisje al opdoemen. Kennelijk had Elveria zijn advies opgevolgd, want bij Medusa; langer haar, hakken, een minder brutale uitdrukking op haar gezicht - al om al meer een vrouw dan een meisje. En God, het was niet waar; ze was eens een keer niet veel en veel te laat. Zwijgend wisselde Savador van been om op te steunen. Zijn bleke gezicht stond nog hard en nors terwijl hij roerloos toekeek hoe het meisje hem naderde, maar van binnen voelde hij zich wel degelijk voldaan door dit voorkomen. Vrouwen zag hij graag, maar aan hakken kon hij zich mateloos irriteren, rumoerige klakkenlopers dat het waren. Hij kon er nu geen opmerkingen over maken, het zou toch eindeloos zonde zijn om dit totaalplaatje te verpesten. Savador staarde een beetje fronsend op haar neer op het moment dat ze hem bereikte, en hem een ongewoon vriendelijke glimlach schonk. Totaal ongewend van haar kant. 'Dag Master Savador,' werd hem ook een danige begroeting gegeven. 'Wel wel,' zei hij zacht. Hij reageerde amper op haar begroeting, steunde met een vrije hand op de kruk en staarde nog altijd wat wantrouwend op Elveria neer terwijl hij uit de binnenzak van zijn mantel zijn zilveren zakhorloge tevoorschijn haalde. 'Je hebt voor de verandering besloten maar eens op tijd te komen?' Alsof hij zijn wantrouwen wilde benadrukken wierp hij een blik op de kleine antieke wijzerplaat om na te gaan of ze écht op tijd was gekomen. Met een op het eerste gezicht sceptisch opgetrokken wenkbrauw keek hij vervolgens weer op Elveria neer. 'Dat is nieuw.' Hij klapte de deksel van het zakhorloge weer dicht zonder hierbij zijn blik van het meisje af te scheuren, en stopte het weer veilig weg in zijn binnenzak. Zijn bittere houding leek maar schijn te zijn toen hij een nog zuur, maar gemeend glimlachje op zijn dunne lippen perste. Al aangenaam tevreden over dit goede begin. 'Goed dan,' leek hij over te willen gaan op een ander onderwerp. Hij bracht zijn arm door de steunbeugel, greep de handgreep van de kruk vast en kwam langzaam in beweging om aan te tonen dat hij niet van plan was hier de hele tijd onder een boom te blijven staan. 'Nu ben ik benieuwd of dat ook hetzelfde geldt voor je.. onbeschaamde, ongelofelijk impertintente drieste houding.' De toon in zijn terugkomende bittere stem klonk spottend, bijna aanvallend - hij kon immers moeilijk geloven dat dat waar kon zijn. Savador wierp haar een scherpe blik over zijn schouder toe alsof hij Elveria nu alvast duidelijk wilde maken dat hij dat niet langer meer van haar kant wilde zien, en dat die hondsbrutale trekjes voor nu ook maar beter uit konden blijven.

Blijkbaar was Savador lichtelijk onder de indruk dat Elveria een keer op tijd was en dat ze er een stuk volwassener uitzag, tja, ze zat nou eenmaal vol verrassingen, leuke en minder leuke. Ze grijnsde even flauwtjes terwijl ze haar ene been over het andere gooide. Savador zag er niet tamelijk gezond uit met al die verwondingen, maar ze hield zich een beetje stil, niet direct uit de bochtliegend met allerlei opmerkingen. 'Wel wel,' zei hij zacht, en ze keek in zijn gouden slangenogen, je kon maar dat soort ogen hebben, Elveria had ze liever niet, ze kreeg er de rillingen van, en het joeg haar lichte angst aan. Hij leek nauwlijks op haar vriendelijke begroeting te reageren, wat Elveria toch best wel kwetsend vond aangezien ze wel haar best deed om niet onbeleefd over te komen. Langzaam haalde Savador zijn zilveren zakhorloge uit zijn binnenzak wat hij altijd bij leek te hebben. 'Je hebt voor de verandering besloten maar eens op tijd te komen?' Hij keek nadrukkelijk naar de wijzers van het horloge en staarde op haar neer. Elveria staarde terug. 'Dat is nieuw.' Hij klapte de deksel van het zakhorloge weer dicht zonder hierbij zijn blik van het meisje af te scheuren, en stopte het weer veilig weg in zijn binnenzak.Elveria voelde weer een vervelende opmerking opborrelen, maar ze hield zich in en slikte even. Rustig blijven, dat was de sleutel, rustig blijven, anders had ze hem zo weer op haar dak, en dat wilde ze niet al te graag. Ondanks de houding die vertelde dat hij het niet al te fijn vond om weer in haar bijzijn te zijn, kwam er een gemeend glimachje op zijn lippen. Pluspunt! 'Goed dan,' leek hij over te willen gaan op een ander onderwerp. Hij bewoog zich, duidelijk dat hij daar niet de hele tijd wilde staan, Elveria gaf een aanzet om te lopen. 'Nu ben ik benieuwd of dat ook hetzelfde geldt voor je.. onbeschaamde, ongelofelijk impertintente drieste houding.' De toon in zijn terugkomende bittere stem klonk spottend, bijna aanvallend, Elveria voelde woede opborrelen, ze haalde diep adem door haar neus en sloeg haar armen over elkaar. Rustig en beheerst kwamen de klanken uit haar mond, ging sprankje brulatiteit of iets in die richting, gewoon heel rustig.'Zo goed als Master.' Sprak ze, haal heldere, rode ogen richtte zich van onder en namen hem langzaam op. Hij was wel hard van de trap gevallen zo te zien.'U merkt het wel, meneer.' Tot nu toe ging alles goed, ze sprak hem netjes aan, beheerste zich, mooi. Ze zuchtte even en keek naar de zon, die nu haar hoogtepunt van de middag had bereikt en nu begon te zakken. De wind floot zachtjes in haar oren, en de wolken dreven rustig als kleine scheepjes zonder haast, ze ging naast hem lopen, rustig zodat hij zijn eigen pas kon zetten, ze paste zich aan aan hem, voor het eerst.

Beide meisjes leken een kleine transformatie te zijn ondergaan sinds Savador ze voor het laatst gezien had. Misschien om een strijd met elkaar aan te gaan om tenslotte de beste indruk als voorbeeldstudent bij hem achter te laten. Allemaal leuk en aardig, mocht dat werkelijk zo zijn; hij wist inmiddels wel met welke eigenschappen hij ze kon bestempelen. En een schone lei zag hij graag, maar het eerste beeld dat je van iemand had zou altijd bijblijven. Daarbij kon hij moeilijk geloven dat Enyana zoiets zou accepteren. Van Elveria's kant verwachtte hij zoiets nog wel, maar van het andere meisje..
Bah. Hij was zo verschrikkelijk moe en lusteloos. Alle slopende lessen, lange werkdagen, stapels nakijkwerk en administratieve papieren hadden alle energie uit hem gezogen. En van zijn vrije tijd genoot hij niet; er was niets te doen en hij was alleen. De goede ouden dagen dat er dames tussen zijn leerlingen zaten die voor zijn mystieke charmes vielen en wel bereid waren om iets op zijn kantoor te komen drinken, hem te vergezellen, het feit terecht ook als feit zagen dat hij er nog verbazend goed uit zag voor zijn leeftijd; stiekem miste hij het wel zo nu en dan. Het had hem dat kleine beetje affectie en aandacht gegeven dat hij vaak nodig had, maar simpelweg niet kreeg. Zelfs als het dezer dagen mocht baten had hij er spijtig genoeg maar bar weinig tijd voor door de zorg van zijn kinderen, zijn baan en Uda die tot zijn grootste ergernis iedere nacht bij hem onder de lakens mocht kruipen als zijn vrouw zijnde. Ook dat was behoorlijk uitputtend. Bij Medusa, hij was echt aan vakantie toe.
Het had wel degelijk lichte ontzetting bij hem opgewekt Elveria nu veel volwassener te zien. Dat hij het nog mee mocht maken. Een wonder was het. Een waar wonder. Hadden zijn woorden toch nog enig effect gehad, al mocht het niet zo hebben gebleken uit haar brutale opmerkingen de vorige keer. Zo moest het; hij had immers het gezag hier, en werd er niet geluisterd, dan kreeg men met de zweep. Figuurlijk dan. Meestal figuurlijk, althans. Met licht verwarde gevoelens moest Savador toch toegeven dat het meisje er ook knapper op was geworden. Haar vorige kapsel oogde veel kinderlijker en voegde het puntje op de i als totale aanvulling op haar brutale persoonlijkheid, uitbundig als het ook had gestaan. Maar dit was fijner, vrouwelijker, en dat zag hij uiteraard het liefst. Al mocht hij nog zo cynisch overkomen; hij was er vrij voldaan over dat ze voor nu eens wel op tijd was gekomen. Hij uitte het alleen niet duidelijk genoeg met de uitspraak van zijn vader in zijn achterhoofd dat iedereen die zijn emoties toonde zichzelf direct als zwak voordeed. 'Zo goed als, Master,' reageerde Elveria beheerst alsof ze het beschaafde zinnetje van buiten had geleerd en nu opdreunde. Traag zette Savador zichzelf in beweging om het kleine heuveltje onder de boom af te dalen en tot stilstand te komen op het wandelpad. 'U merkt het wel, meneer.' Zijn starende blik over zijn schouder bleef een lange tijd op Elveria gericht. Langzaam trok hij één enkele wenkbrauw op, liet zijn slangachtige ogen over haar figuur glijden met de indruk dat hij het nog niet helemaal vertrouwde. 'Als dit de zoveelste onacceptabele stunt van je is moet ik je spijtig genoeg teleurstellen, want werkelijk; daar zie ik dwars doorheen,' klonk zijn reactie stijf. Met een kleine ruk draaide hij zich weer om om zijn wandeling voort te zetten. Hij wilde wel eens zien hoe lang Elveria dit kon volhouden. Pas als ze weken, maanden dezelfde attitude kon behouden was hij volledig tevreden. Ze kon zich voordoen als wie en wat ze wilde, maar maskertjes vielen na tijden uiteindelijk toch wel af. Dat was totaal zinloos. Tenzij je het als je nieuwe permanente ik kon aannemen. Zwijgend liep hij met steun aan de kruk voort, zijn bewegingen wat stroef en lichtjes strompelend, maar het ging. Voor nu. 'Zo,' verbrak hij na enige tijd de aanhoudende stilte. Vanuit zijn ooghoeken schoten zijn slangachtige ogen opzij om op Elveria neer te staren. 'Waar zit de verborgen pijn die je de drang geeft om zo'n onvergeeflijke allure tegenover me aan te nemen in de zinloze hoop wat flinker te lijken? Je moet immers weten dat ik de afgelopen tijd nu niet bepaald tevreden over je ben geweest.. Beslist niet.' Savador sloeg zijn blik neer naar het grind op het pad, viel voor even weer terug in de stilte terwijl hij het proces als automatische handeling voortzette om zijn kruk na iedere stap steeds een halve meter vooruit te verplaatsen. 'Heeft het met je verleden te maken, wellicht?'

Elveria zuchtte even terwijl ze langzaam met Master Savador meeliep. Ze liep op zijn tempo, al vond Elveria dat behoorlijk sloom en wilde ze liever de pas in zetten, maar ze hield zich in en richtte zich tot haar mentor. Hij kon nog steeds op haar neerkijken, ookal was ze een paar centimeter gegroeid door de hakken. Elveria had een normaal formaat voor een zestienjarige betreft, slank, en ongeveer een meter vijfenzeventig. Ze was allen neit zo blij met haar bovenbenen, maar iedereen had van die puntjes. Savador was iets verder voor haar uitgelopen toen ze in gedachten verzonken slomer doorliep. Hij keek over zijn schouder naar haar, ze keek even terug en sloeg haar blik weg. Haar zintuigen hoorden alles wat er gebeurd, haar ogen zagen elk miniscuul bewgingkje, alsof alles geupdate was in haar lichaam, het beter had gemaakt, Elveria kon juist slecht zien, ze had ongeveer 1.75% min, maar ze had haar bril haast nooit op, kon het haar schelen, ze werd er alleen maar mee gepest. Hij trok een wenkbrauw op, en hij keek wantrouwig door haar heen, en rilling gleed over de rug van Elveria. 'Als dit de zoveelste onacceptabele stunt van je is moet ik je spijtig genoeg teleurstellen, want werkelijk; daar zie ik dwars doorheen,' klonk zijn reactie stijf. Met een kleine ruk draaide hij zich weer om om zijn wandeling voort te zetten. Elveria haalde hem in, kennelijk stond hij haar op de proef. Ze haalde even adem, haar armen gleden weer rustig naar haar lichaamen haar hoofd draaide zich naar hem toe.'Nope,' Begon ze, een klein sprankje brulatieit klonk in haar stem, maar ze paste wel op dat het niet te bont werd.'Dan had ik me wel wat geheimzinniger gedragen.' Een glimlachje sloot het perfect af. Er daalde even een stilte neer, die voor allebij nuttig was om na te denken. Al ging er in haar hoofd weinig om, alleen dat ze nu naast een nachtmerrie liep die iets had gedaan waardoor deze tot weet ik niet waar in het gips en botbreukingen zat en dat ze moest oppassen dat ze haar enkel niet zou omzwikken bij elke pas van haar hakken. Savadors bewegingen waar een beetej stroef, eigenlijk zorgwekkend en lachwekkend tegelijk. Er stond al de hele tijd een grijns op haar gezicht, maar steeds als de zwartharige man haar aankeek werd deze een aardige glimlach. 'Zo,' verbrak hij na enige tijd de aanhoudende stilte. Hij keek snel naar haar, Elveria deed alsof ze he neit merkte en staarde voor zich uit, hem negerend, maar toen hij begon te paraten vestigde ze haar aandacht op hem. 'Waar zit de verborgen pijn die je de drang geeft om zo'n onvergeeflijke allure tegenover me aan te nemen in de zinloze hoop wat flinker te lijken? Je moet immers weten dat ik de afgelopen tijd nu niet bepaald tevreden over je ben geweest.. Beslist niet.' Savador sloeg zijn blik neer naar het grind op het pad, Elveria leek ineens geintereseerd in een paar bloemperkjes en reageerde niet. Haar hakken krastte samen met de kruk van Savador over het grind. 'Heeft het met je verleden te maken, wellicht?' Ze zuchtte en keek hem even strak aan om vervolgens haar blik weer af te wenden naar de bloemen.'Ik heb geen idee.' Loog ze maar. Het idee dat deze man in haar Verleden ging zitten dat niet erg rooskleurig was, was geen mooi aandenken. Ze keek weg, een stilte die niet al te gebruikelijk was bij haar werd ongemakkelijk, Elveria zei niets, Savador moest maar beginnen.

Savador voelde er weinig voor zijn tred te versnellen. In de eerste plaats was dit voor zolang de genezing duurde zijn snelste tempo, en ten tweede was er geen haast bij. Hij haatte het om zijn handelingen plotseling af te moeten raffelen, deed het liever op zijn eigen snelheid om het zo precies mogelijk te doen dan snel en onaccuraat. Dat laatste was typisch het leerlinghoudinkje hier op school. Snel, snel alles af, des te meer vrije tijd je over had. Maar daar leerde je niets van. Met een stijve uitdrukking op zijn bleke gezicht bewoog hij zich over het wandelpad voort, ergens in de richting die verder de Gardens in leidde. Waarom het juist deze plaats had moeten zijn, begreep hij niet. Als Shadraan zou je al dat groen en leven met een groffe afkeer aan moeten zien. Hoe kon je hier nu vredig tot rust komen? Elveria liep vlak naast hem, hij hoefde niet eens zijn ogen op haar te richten om haar contouren vanuit zijn ooghoeken te kunnen zien - zijn blik bleef strak gericht op een recht punt in de verte. Ergens was het een nieuwe verbetering die hij bij haar opmerkte dat ze nu tenminste wat rekening met hem kon houden. Hij kende haar streken immers wel; normaal zou ze ongetwijfeld zo snel voortlopen dat hij zijn tempo ook automatisch aan zou moeten passen. Zelfs als ze het flikte zou hij niet eens overwegen om voor madame iets sneller te gaan lopen. Ze wachtte mooi maar. Hij was ook geen achttien meer.
In alle kalmte afwachten was wat hij nu het liefste deed, want ondanks dat Elveria's aangepaste gedrag hem wel aanstond had hij er nog niet zijn volste vertrouwen in. Een mens veranderde niet van dag op dag. Het meisje haalde hem in toen ze even achterbleef en keek hem recht aan. 'Nope,' luidde haar reactie op de pure wantrouw in zijn woorden. Vanuit zijn ooghoeken staarde hij haar aan. Tot zijn ongenoegen kon hij er een greintje brutaliteit in horen. 'Dan had ik me wel wat geheimzinniger gedragen.' Veelbetekenend kneep Savador zijn ogen even licht tot spleetjes voor hij zijn blik weer van haar afscheurde om zich met een klein fronsje op het pad voor hen te richten. Alsof dit al niet geheimzinnig genoeg was. Die opmerking hield hij echter voor zich, verstandiger als het was. Het proces van een onruststoker naar een modelleerling was te snel gegaan voor zijn gevoel. Bovendien was het Elveria zelf die eigenwillig voor de verandering in haar karakter had gezorgd, en dat was al helemaal zeldzaam. Dus vertrouwde hij het niet. Nog steeds niet. Het klopte ergens gewoon niet. Net zoals dat gevoel opborrelde wanneer hij na een drukke dag werken zijn persoonlijke kamer op de lerarenetage binnentrad, en Uda havenloos op de bank - stinkend naar alcohol en wiet - lag te ontkennen dat ze absoluut geen drugs gebruikte. Hij wist wel beter. Uiteindelijk zag hij alles toch wel in. Het was een automatisme, als een soort verborgen gave. Als je alle slimme trucjes en Saethion die omgekruld om een houten steunbalk bij het plafond op verscheidende locaties binnen het kasteel observeerde en als zijn ogen diende wanneer hij er niet was er niet bij optelde. Op een niet al te hartelijke manier besloot Savador maar op het punt te komen van hun samenkomst, want het moest toch gebeuren. Hij bleef het meisje afwachtend vanuit zijn ooghoeken aanstaren, de blik in zijn slangachtige ogen streng en aantonend dat hij geen mogelijkheden tolereerde om zijn vraag te negeren door er omheen te draaien of iets dergelijks. Hij stelde een directe vraag, en daar wenste hij graag een direct antwoord op te krijgen. Een antwoord kreeg hij echter niet. Niet eentje waar hij bepaald iets mee kon, althans. Het meisje ontweek afkerend zijn blik, mompelde iets tussen neus en lippen door dat leek op 'ik heb geen idee' en leek zich er verder niet over te willen bekommeren. Pech voor haar, want hij liet het heus niet zomaar rusten. 'Werkelijk,' zei Savador alles behalve op een toon die weergaf dat hij haar reactie geloofwaardig vond. Hij draaide fronsend zijn hoofd weer terug. 'Ik heb namelijk wel een idee. Een uithuwelijking, wellicht? Hoe zit het daarmee? De vorige keer kwam het onderwerp aan bod, vervolgens is het een lange tijd verwaterd en heb ik er verder niets meer over meegekregen. Mogelijk omdat je met het idee zit dat het me niets aangaat, maar als verwonderlijk als het is figureer ik toevallig als je mentor en gaat het me dus wel aan. Alzo..' Hij zweeg even, hield zijn tempo onbewust even in terwijl hij zich met haast een verbittering in zijn blik tot Elveria richtte. 'Je antwoord, graag,' sprak Savador op een langzame, bijna dwingende toon waarin duidelijk te horen was dat hij geen leugens of ontwijkende reacties accepteerde, zonder zijn blik hierbij van Elveria te scheuren.

Elveria was niet in haar beste vorm vandaag maar ze probeerde haar hoofd erbij te houden terwijl de woorden van haar zwartharige mentor goed en aandachtig aanhoorde. 'Werkelijk.'Sprak hij, een toon waarvan Elveria wist dat hij goed doorhad dat ze loog. Hij draaide fronsend zijn hoofd weer van haar weg, en Elveria bleef strak voor haar uitkijken. 'Ik heb namelijk wel een idee. Een uithuwelijking, wellicht? Hoe zit het daarmee? De vorige keer kwam het onderwerp aan bod, vervolgens is het een lange tijd verwaterd en heb ik er verder niets meer over meegekregen. Mogelijk omdat je met het idee zit dat het me niets aangaat, maar als verwonderlijk als het is figureer ik toevallig als je mentor en gaat het me dus wel aan. Alzo..' Hij zweeg even, Savador hield zijn tempo onbewsut in, en Elveria wilde haast stoppen, maar liep door. 'Je antwoord, graag,' sprak Savador op een langzame, bijna dwingende toon waarin duidelijk te horen was dat hij geen leugens of ontwijkende reacties accepteerde, zonder zijn blik hierbij van Elveria te scheuren. Elveria keek van hem weg, keek hem weer aan en keek toen even naar een boom. Wauw. Een boom, die had ze hier nog nooit zien staan, dacht ze sarcastisch. Ze keek hem toen weer aan na een tijdje er over nagedacht te hebben, er zat en brok in haar keel, en deze moest er eerst uit, aangezien ze er niet emotioneel zou willen opstellen voor deze akelige man. Hij had Elveria nog nooit zien huilen, en dat was maar goed ook. Ze slikte een paar keer krampachtig en haar bloedrode ogen vestigden zich op zijn slangachtige, gouden ogen.'Mijn uithuwlijking staat nog steeds vast, muurvast als ik het kan zeggen. Mijn ouders hebben me in de tijd dat ik hier nog niet was vreselijk verwaarloosd om een goede bruidegom te zoeken, en nu sturen ze me allemaal cadeaus om me over te halen om terug te komen en te trouwen. En als u het wilt weten, de cadeaus zijn erg duur.' Zei ze toen maar even in een snel tempo om de emotione stemklank niet op te laten merken. Even zonder leugens, dat was best wel moeilijk voor haar. Ze keek weer voor zich, geen idee wat nu te doen.

Sorry voor de late reactie D:

---

Hij negeerde het feit dat ze doorliep straal, de lichte dwang in zijn woorden moest haar toch wel bereiken. En als ze wist wat goed voor haar was zou ze maar beter antwoorden ook. Hij had absoluut geen zin in zwakke smoesjes en transparante leugentjes, daar prikte hij dwars doorheen. Jammer voor haar, en jammer voor alle andere van haar lotgenoten die hier op zijn school lessen volgden, want het leek wel standaard te zijn om je zo als tiener te gedragen. Belachelijk. Voor een klein moment keek Elveria hem een paar tellen aan voor ze haar hoofd afwendde en haar aandacht op een boom richtte. Als de plotselinge stilte maar niet zolang duurde omdat madame de tijd moest nemen om een nieuw leugentje te bedenken, of iets in die trant. In een langzaam tempo begon Savador weer verder te lopen zodat hij weer vlak naast haar liep, al bleven zijn slangachtige ogen in een zijdelingse blik strak op de zijkant van haar gelaat gevestigd. Afwachtend op haar reactie, en of het weer een antwoord was waar hij weinig mee kon. Pas na enige tijd keek Elveria hem weer aan, met een diep verborgen emotie in haar blik waaruit hij op kon maken dat het deze keer geen poging was om hem in één van haar smoesjes te laten trappen, maar klinkklare waarheid. 'Mijn uithuwlijking staat nog steeds vast, muurvast als ik het kan zeggen,' begon ze haar reden. 'Mijn ouders hebben me in de tijd dat ik hier nog niet was vreselijk verwaarloosd om een goede bruidegom te zoeken, en nu sturen ze me allemaal cadeaus om me over te halen om terug te komen en te trouwen. En als u het wilt weten, de cadeaus zijn erg duur.' De snelle toon waarop ze sprak was moeilijker te volgen, maar Savador leek het te begrijpen doordat hij zijn blik met een lichte frons neersloeg. Zwijgend staarde hij naar het grindpad terwijl zijn rechterarm het herhaaldelijke proces van motoriek moest vervolgen om de kruk na iedere kleine pas te verplaatsten. 'Dat spijt me,' zei hij zacht. Er klonk haast medeleven in de ondertoon van zijn stem. Uithuwelijkingen waren vreselijk; zijn mening erover was nog altijd niet veranderd. Alsook zijn respect voor vrouwen niet, waarvan hij vond dat ook zij het recht hadden op eigen keuzes en beslissingen. Hoe teisterend ook mocht zijn; ergens stak het hem te menen dat het niet alles was wat haar mogelijk dwars kon zitten. Er was meer, en ze vertelde het hem niet - terwijl het wel zo noodzakelijk was om te weten om voorgoed iets aan die walgelijke brutaliteit van haar te doen, en waar het aan kon liggen. Gedrag van kinderen werd immers altijd bepaald door de sfeer, vroeger of nu. 'En..,' verbrak hij de stilte toen zacht. 'Vergeet je me niet iets.. te vertellen?' De toon in zijn stem klonk veelbetekenend, alsof hij allang wist dat ze iets voor hem achterhield. 'Wellicht?' Savador trok zijn beide wenkbrauwen op en wierp Elveria vanuit zijn ooghoeken een quasi-vragende blik toe als in een stille hint dat dat wat ze nog voor hem achterhield, nu beter boven tafel kon gooien.

Een medelevende toon, dat was z totaal niet van hem gewend. Niet tgen haarzelf dan, tegen Enya leek hij het altijd te gebruiken, maar bij haar was het alleen verwijtend, vragend en afkeurend, dus laten we zeggen dat ze lichtelijk verbaasd was. Ze zuchtte even en keek naar een punt dat niet bestond. Dat spijt me, had hij gezegd, bedoelde hij het ook zo? Er daalde een stilte neer, en Elveria liep slomer, totaal niet meer op de omgeving lettend en diep in gedachten verzonken. Een briesje waaide aan haar haren en een vinger lag bedachtzaam op haar lippen. Ze zat de laatste tijd in een moeilijk parket, iets wat ze niemand kon vertellen, zelfs Enyana niet, maar aan Savador kon ze het wel vertellen, maar wilde ze dat? Ze liep aarzelend een paar passen verder. Bleef toen luttele seconden staan, deed weer aan aantal passen en stopte weer bedenkelijk zonder te letten op haar omgeving. Ze moest het maar vertellen, hij wist dat ze iets achterhield. Haar handen vormde een klein kommetje , waarbij ze een beetje nerveus zich tot hem wendde.'Nou, ik kan het eigenlijk niet vertellen, maar aangezien u het al van Diva weet...' Ze aarzelde en keek even langs hem heen. Ze staarde naar haar pumps en keek toen weer vaan haar mentor.'Ik zit bij de Suasama' Ze staarde naar beneden, wist eigenlijk niet wat ze moest doen. Ze was bang dat hij zich zomaar om zou draaien en weg zou lopen, haar negerend, of juist in owede uit zou barsten. Soms was hij zo onvoorspelbaar da ze het haast niet wist. Vooral bij die grappen. Trouwens, moest ze hem ook vertellen dat ze een affaire had met Lorenzo? Dat zou hij duidelijk niet op de prijs stellen, daar was ze zeker van. Ze slikte even krampachtig en streek met haar hand over haar rode nek. Daarna keek ze hem aarzelend aan.

---

Het feit dat er diep van binnen ook een andere kant school, iets geheel anders dan de strenge stijve man die hij was, en dat hij ook medeleven kon tonen als het moest - ongetwijfeld dat het voor Elveria allemaal nieuw moest zijn. Vooral nu het naar haar gericht was. Savador liep zwijgend door, negeerde een opstekende bries die door zijn lange sluike lokken streek. Hij was wel zo beschaafd zijn pas wat in te houden en zijn blik over zijn schouder te richten, wachtend op Elveria toen ze wat langzamer begon te lopen. Opmerkingen maakte hij er niet over; hij liet het meisje betamen. Waarschijnlijk was ze ergens diep in gedachten verzonken, iets dat haar bezig moest houden, aan haar knaagde. Om dat aan mensen te zien was niet echt heel moeilijk. Met een kleine ademteug plantte Savador zijn kruk in het grind en rechtte zijn rug, zijn slangachtige ogen geduldig starend naar Elveria. Het meisje stopte even, stapte dan weer een aantal passen verder, stopte opnieuw. Wat wilde ze nu? Ze had haar beide handen tot een kommetje gevormd terwijl ze op een traag tempo weer verderliep, en zich nu nogal wat timide tot hem wendde. Vragend trok Savador een enkele wenkbrauw op. Ze moest iets aan hem kwijt, en het bezorgde hem een wee gevoel in zijn maag. Bijna alsof hij nerveus was voor wat ze boven tafel wilde leggen. 'Nou, ik kan het eigenlijk niet vertellen, maar aangezien u het al van Diva weet...' Hij verloor bijna zijn balans bij het plotselinge moeten aanhoren van die naam. Zijn ogen waren iets verwijd en zijn mond stond halfopen op het moment dat hij zijn evenwicht weer vond en haar zowel boos als beangstigend aanstaarde. Hoe ze het durfde zo onverwachts over zijn vrouw te beginnen, haar zonder pardon te benoemen bij haar naam alsof ze haar persoonlijk gekend had. 'Ik zit bij de Suasama,' kwam er toen na enige aarzeling uit. Tuurlijk; recentelijk lid geworden van de beruchtste geheime organisatie in heel Kovomaka, normaalste zaak van de wereld. Maar niet in deze wereld. Zonder een blik of een woord greep Savador haar bij haar pols en trok haar in een rap tempo mee, waar hij Elveria achter een grote struik meenam. Daar duwde hij haar tegen een boom en helde met beide handen aan weerkanten van haar hoofd dreigend over haar heen. 'Ben je helemaal gek geworden?!' siste hij hees in haar gezicht. De verticale pupillen in zijn goudkleurige ogen hadden zich tot flinterdunne spleetjes versmald en er stond een verbeten trek om zijn smalle lippen. Overduidelijk niet in zijn beste humeur nu dit hem ter ore was gekomen. Hoe wezenloos ze ook was om dat zomaar in het openbaar te onthullen.
'Je mond een beetje voorbijpraten in de aanwezigheid van een derde partij betekent zonder twijfel je hart eruit! Heb je enig idee wat voor risico's je jezelf op de schouders haalt?' Zij bij de Suasama - onmogelijk! En hoe dan? Hij was uiterst voorzichtig met het delen van informatie wat betreft de Suasama, had er zelf zo ook zijn sluwe connecties mee. Deshas was het hoofd over de Suasama geweest, zijn leermeester en vriend. Diva zijn vrouw en lid van het huurmoordenaarsgenootschap. Hij was als bekende van die twee en opvolger zijnde dus opgenomen in de organisatie, had het verborgen hoofdkwartier op een strikt geheime locatie meerdere malen bezocht. Maar hij was nooit lid geweest en had net als ieder ander lid de zwijgplicht opgelegd gekregen, over van alles wat er binnen de organisatie gebeurde. En hij wist wat ieder lid te wachten stond bij het verbreken van die zwijgplicht. Zware, onmenselijke straffen, en - in het ergste geval - de dood. Waarom ze Elveria lid zouden maken, begreep hij gewoonweg niet. Het kind was naïef, waarschijnlijk nog alles behalve ervaren, en de examens om een volwaardelijk lid te worden waren extreem moeilijk en zwaar. Hij was erbij geweest toen Diva haar examens moest afleggen om hoger in rang te komen, eentje die ze op het nippertje gehaald had. Eén misstap op dat dodelijke parcour en je leefde niet meer. Furieus als hij was wilde Savador het niet eens begrijpen. Het was gekkenwerk, zowel voor Elveria als voor de Suasama. Langzaam klauwden zijn vingers zich om de stof van haar kraag. 'Hoe weet jij van Diva?' siste hij dreigend. Niemand behalve hij, Deshas en Kale die van Diva en haar lidmaatschap bij de Suasama wisten. En Deshas had het geheim mee zijn graf ingenomen. Waar Kale uithing wist hij niet, maar hij was ervan overtuigd dat de man ook niets had losgelaten. Dus wie het Elveria ook verteld had, Suasama of niet; die persoon liep het grote risico afgeslacht te worden om verspreiding van strikt geheime informatie te voorkomen.

Nog steeds ongemakkelijk en aarzelend staarde ze naar de punten van haar schoenen. Ze wist dat dit strikte, geheime informatie was en dat ze dit niet moest vertellen, maar hij had er om gevraagd. Haar hart klopte in haar keel, die opvallend droog aanvoelde. Haar armen hingen levenloos langs haar lichaam, ze had het nooit moeten vertellen, ze had gewoon een van de belangrijkste regels ooit, ze zou vreselijk op haar kop krijgen, misschien erger. Ze voelde hoe zijn koude hand om haar pols sloot en haar ruw en snel meetrok. Ze stribbelde neit tegn, hij had het olledig aan het rechte eind, en ze gaf het eindelijk eens een keer toe. Hij nam haar waar vanachter een grote struik en Elveria deed geen moeite om te laten merken dat ze het nogal ongemakkelijk vond.Hij duwde haar ruw tegen een koele boom aan en een steek door haar rechterschouder leverde een verontwaardige auw op. 'Ben je helemaal gek geworden?!' Siste hij toen heest in haar gezicht, en Elveria onderdrukte een brutale nee, dit was nou niet het moment om een grote mond open te trekken. Zijn gouden ogen waren flinterdunne streepjes geworden en glinsterden vervaarlijk in de koele schaduw van de grote boom. 'Je mond een beetje voorbijpraten in de aanwezigheid van een derde partij betekent zonder twijfel je hart eruit! Heb je enig idee wat voor risico's je jezelf op de schouders haalt?' Elveria week haar gezicht een beetje af. Tuurlijk wist ze dat, maar hij wilde het toch zonodig weten? Toch, ze had er omheen moeten draaien, ze had een zwijgplicht en ze wist wat haar te wachten stond, straf, de dood, misschien was ze niet meer te redden, de gedachte kroop haar hersens binnen en vertroebelde de anderen. Ze liet een lichte zucht slaken, nauwlijks hoorbaar. Zijn vingers klauwden zich in haar kraag en Elveria voelde hoe deze dicht bij haar melkwitte huid kwamen, ze slikte krampachtig maar maakte geen aanstalten om hem van haar af te duwen. Al die tijd had ze geen woord gezegd. 'Hoe weet jij van Diva?' Siste hij dreigend en Elveria wilde bijna haar ogen dichtknijpen van angst. De naam ging steeds de ronde door, maar zelf wist ze niet wie het eigenlijk was. Ja, ze wist dat ze dood was, vermoord en dat de ze vrouw van haar mentor was geweest, maar meer niet.'Nou...' Begon ze hakkelend en stamelend.'De naam hoor ik wel eens als ik op de basis ben.. En aangezien uw vrouw Diva heette legde ik daar een verband mee, maar verder weet ik niets.' Sprak ze daarna haast fluisterend en haastig. Ze voelde zich ellendig, kon ze de tijd maar terug draaien, dan was dit nooit gebeurd.

---

Voor een moment zou hij het als een wonder beschouwd hebben dat Elveria voor de verandering eens een keer wel meewerkte, maar nu had hij niet de tijdo m zich met het kleinste greintje verbazing bezig te houden. Ze stond hier for God's sake wel op een openbare plek strikt geheime informatie uit te kramen, want zelfs het noemen van een bepaalde naam en de Suasama in één zin kon al tot een fataal gevolg resulteren. Hoe naïef de jeugd vandaag de dag was werd maar weer eens overduidelijk bewezen. Zijn slangachtige ogen brandden als kolen in haar nu wat onderdanige blik. Hij besefte nauwelijks dat zijn vingers zich nog strakker om haar schouders klauwden. Het was gewoon geen realiteit meer. Welke achterlijke ziel hadden ze als Deshas' opvolger binnen het genootschap van de Suasama opgesteld om in zijn voetsporen te treden en de organisatie te leiden, inclusief alle cruciale beslissingen te maken? Zelf mocht hij dan geen lid zijn; hij was er op z'n minst wel van op de hoogte dat een lid van de Suasama niet zomaar iemand was die je in het alledaagse leven tegen kwam. Ze waren van zichzelf al hard en genadeloos geworden door een donker verleden, hadden zichzelf moeten redden, leerden zichzelf de basiskneepjes van vecht-en verdedigingssporten aan. Het waren figuren waar het bloedvergiet niets ongewoons meer bij was. Scherp en getraind, voor lange zware jaren en jaren lang, als bloedhonden die enkel en alleen op het juiste moment op hun doel afstormden. Elveria was in zijn ogen maar gewoon een opstandig kind dat nog geen onderscheid kon leggen tussen intelligentie en wijsheid, een rebelse tiener zoals alle anderen. Ze leverde hem nu al tekenen dat ze waarschijnlijk niet geschikt was om voor de organisatie te werken. Een ander Suasama-lid zou niets hebben losgelaten, zelfs niet als erom gevraagd werd of hij ertoe werd gedwongen. Vooruit denken en de mensen die je missie tot last zijn of iets meer leken te weten dan ze lief waren op een kille, onopmerkelijke wijze zo gauw mogelijk wegwerken. Zo gingen ze te werk, niet op deze manier. Dus wist hij ook niet of hij het wel moest geloven. Het ging hem er vooral om dat ze zo vreselijk onvoorzichtig was. En het feit dat ze Diva bij haar naam noemde en de connectie had gelegd dat ze voor de Suasama had gewerkt. 'Nou...,' begon Elveria uiteindelijk haast stamelend te spreken. Nog altijd met dezelfde furiositeit staarde Savador op haar neer, zijn ogen groot en woest, zijn pupillen klein weggevallen zoals bij een roofdier en zijn kaken strak op elkaar geklemd. 'De naam hoor ik wel eens als ik op de basis ben.. En aangezien uw vrouw Diva heette legde ik daar een verband mee, maar verder weet ik niets.' Hij moest zijn gehoor op scherp zetten om haar half fluisterende gemompel te kunnen verstaan, maar het antwoord dat hij geschonken kreeg bevredigde hem allerminst. Voor een paar lange tellen bleef hij nog op het meisje neerkijken voor hij uiteindelijk weer in beweging kwam. Verfomfaaid streek hij de lange sluike lokken uit zijn gezicht en ging met de rug van zijn hand langs zijn voorhoofd om het zweet weg te nemen terwijl hij zijn rug weer rechtte. 'Ongelofelijk,' verzuchtte hij met ongenoegen. Zijn woede leek wat weg te ebben nu hij weer wat afstand nam, al was er nog steeds een opgezwollen ader bij zijn slaap zichtbaar. En verbazingwekkend was het zeker. Hij kon nu in ieder geval concluderen dat ze het niet uit haar duim aan het zuigen was. Savador vestigde met een kleine ademteug zijn blik weer tot Elveria. 'Er is niets dat ik voor je kan betekenen,' sprak hij op een veel kalmere toon in vergelijking met zijn woorden zojuist. 'De Amaesiás heeft haar oordeel jegens ontrouwe volgers geheid al klaar liggen. Je hebt je niet aan het regelement gehouden.' De harde blik in zijn slangenogen maakte plaats voor een jammerlijke expressie. Amaesiás - een codewoord onderling, om het uitspreken van de naam te voorkomen en mogelijke spionnen te misleiden door ze te doen laten geloven dat het hier om een bepaalde geloofsrichting ging. Maar Elveria moest net zo goed als hij weten dat hij het hier nog altijd over de Suasama had. 'Het minste wat ik voor je kan doen is om je op te nemen in mijn bijzijn wanneer je vervolgd wordt. Maar staat hun beslissing al vast, dan kan ik niets meer voor je doen. Dat is in dat geval te danken aan je gebrek aan verstand en verantwoordelijkheid.' Hoewel zijn stem en uitdrukking weer de strenge aspecten vertoonden, zakten zijn schouders het volgende moment even omlaag. Savador wierp even een schuine, bedenkelijke blik naar beneden. Er stond een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen. Hij kon ook niet aan Elveria loslaten dat hij zijn connecties had en oude leden in hogere rang wisten wie hij was, en dat hij onder Deshas' gezag had gestaan. Behalve dat kon hij zich ook niet tegen de organisatie verzetten, maar hij kon met gladde praatjes en een klein beetje manipulatie op z'n minst wel een poging wagen om haar te dekken. Misschien met succes en gevolg dat haar straf geminderd werd. Als ze nu eens wat verstandiger van geest was geweest, had ze zichzelf nooit zo in een hoekje hoeven drijven.