Een wandeling. Gewoon een wandeling. Het kon er een als zovele zijn. Een wandeling midden op de dag, midden in de zomer. Een heerlijk zonnetje, iets wat voor Luce geweldig was, het voedde haar energie, haar krachten en haar zelfvertrouwen. En zoals zovele wandelingen die ze in de zomer maakte, had ze nu gekozen voor een plek die misschien we de mooiste was, maar een waar ze neit vaak kwam. Door haar onzekerheid bleef ze vaak dicht bij school. Ook omdat dat haar vertrouwen voedde. Luce was veel gesteld op vrouwen. Maar ze moest en zal haar angst voor mannen overwinnen. Op een dag zou dat kunnen. Maar daarvoor had ze nog een lange weg te gaan. De mannen die ze tot nu toe had gesproken, daar had ze weinig vertrouwen bij en bij Eric had het immers ook jaren geduurd. Maar ze kon het. Daar was ze zeker van. Het ging telkens een stukje beter, maar het feit dat ze ooit zo mishandeld was.. het kwam haar elke keer weer boven drijven. En hier op SSA nog het meest. Elke dag zag ze wel wat omhoog komen. Een herinnering over een mishandeling, over een "geëist" avontuurtje of over de abortus. Hoe zou het zijn geweest als het kindje er wel was geweest. Als ze dat kleine levende murmel wel in haar handen had kunnen houden, in plaats van dat het kleine garnaaltje uit haar buik werd gehaald. Het waren nare herinneringen en Luce praatte er nooit over. Het zat te diep, het was te pijnlijk, maar om de een of andere reden kwam het hier steeds vaker opduiken. Terug in haar hoofd spoken. Die man.. zijn naam kon ze niet eens meer uitspreken. Het was afschuwelijk.
En nu ze hier zo liep, ronddwaalde in Oaks Field, een uitstapje die haar lief was maar die ze niet vaak maakte, kwamen er weer herinneringen boven. Ditmaal die van de abortus. Ze had altijd gedacht dat het een meisje was. En als het een meisje was kreeg het de naam van haar zus. Tenminste zo dacht ze er nu over. Ze zat met haar gedachten er al helemaal bij. Haar mooie zwarte haren, haar trekjes op de mond. Of misschien wel zijn.. Nee niets van die.. die... Nee daar mocht het nooit wat van erven. Hoewel, dat zou het toch wel. Het was ook zijn kind. Luce zuchtte. Ze liep op een kalme pas de tuinen in. De prachtige tuinen die een magisch tintje kregen door de zon. Alsof ze in de hemel was beland, zo prachtig mooi. Luce knikte afwezig naar mensen en liep op een kalme pas door. Haar stappen waren vederlicht en haar lange beige rok ruiste geluidloos over de grond heen. Haar schoonheid was te zien maar haar energie voelde heel anders aan, haast treurig. Luce haar gedachten dwaalde weer af. Naar een klein meisje. Gitszwart haar, de zelfde helder blauwe ogen. Net een ander postuur, maar het was een mini Luce. Het was net of het kind even echt bestond. Alsof het nu voor haar rende, een jaar of 7 was en keihard 'Mammie" riep. Even kreeg Luce een gelukzalige lach op haar gezicht. Het kind was van haar, kwam naar haar toe gerend.
Terwijl ze helemaal opging in die gedachte, in haar eigen fantasie van haar mini Luce.. Knalde ze keihard tegen iemand op. Ze wankelde even en leek te gaan vallen maar ze hield zich nog net staande. Haar gezicht begon rood op te lopen en ze keek de persoon verontschuldigend aan. "Sorry, sorry.." mompelde ze zachtjes terwijl ze naar de grond begon te staren. Oow, wat was dit genant..

[open voor iedereen, het liefst leraar/LM]

Norwood had voor de gein gereageerd op een advertentie die stond in het krantje. Hij kon wel wat afleiding gebruiken. En wat bracht er meer tevredenheid in de man dan helpen in de tuin. Zwijgzaam liep Norwood rond de schoffelen in het grote park. Het was weekend dus hij had vrij en had een vrijwillig taakje op zich genomen. Het was mooi werk en hij kon het met dit weer goed volhouden. Zo zwaar was het niet. In zijn tuinbroek stond hij met de schoffel met een aantal andere mannen te schoffelen. Zwijgzaam ging zijn blik naar de voorbijgaande mensen. Een vader liep met zijn zoon een balletje te trappen. Norwood zijn ogen gingen over zijn schouder. Met een gieter stond een roodharig jongentje de planten water te geven. Norwood glimlachte tevreden. Hij had Aageth meegenomen. Hij kreeg kleine taakjes maar hij genoot er van. Norwood zette de schoffel weg en keek naar de lucht. "Het wordt middag..." sprak hij tegen een collega. "We zijn zowat klaar hier, ik denk dat het tijd wordt dat ik met mijn zoon weer eens vertrek." sprak Norwood. De wat oudere man met baard knikte en aaide over de bol van Aageth. Goed gewerkt jonguh... complimenteerde hij de jongere versie van Norwood en glimlachend ontving ook Norwood de bedankjes van de man.
"Het was een kleine moeite." sprak Norwood en wuifde met de man weg. Norwood glimlachte en trok de tuinbroek uit en stond nu in zijn schone kledij. Een witte shirt met daarop een vlinder en een donkerblauwe spijkerbroek. Samen met Aageth liep hij verder en kwam langs een ijsco stand. Norwood wees er even naar en Aageth kreeg een bekende twinkeling in zijn ogen. Norwood kocht voor Aageth een roomijsje en glimlachend liep hij met zijn zoon verder. Hij zou met Aageth toch in het park blijven en zwijgzaam liepen ze verder. Norwood dwaalde net zo af als Luce en daarom merkte ook hij haar niet op. Pas toen de dame tegen hem opliep keek hij op.

De zachte verontschuldiging deed Norwood naar de persoon kijken. Norwood kreeg een klein glimlachje. "Luce?" sprak hij. De vrouwe van het licht had hij al geruime tijd niet meer gezien. Sinds de begrafenis al niet meer. En ook Luce wist niet dat Norwood ee nlast op zijn rug had gekregen na de opgraving. Hij zweeg even en glimlachte toen. "Dat is een tijdje terug. Hoe is het met je..." sprak hij vriendelijk om een gesprek op gang te helpen. Norwood had nooit bewust meegemaakt dat Luce een angst voor vrouwen had dus daarom hield hij er per direct ook geen rekening mee. Norwood glimlachte kalm en Aageth keek schuin omhoog naar de vrouw en pakte de broek van zijn vader vast omdat hij deze vrouw nog niet kende en daarom niet helemaal vertrouwde.

- if you don't mind ^^ -

Waarom, waarom moest ze in Jan met de korte achternaams naam nou weer hieraan denken. Konden haar hersens haar dan nooit met rust laten. Konden ze niet gewoon heel even, gewoon heeel even weg blijven. Gewoon aan niks denken, of aan de dingen hier op SSA. Of gewoon, gewoon niet aan die 10 afschuwelijke jaren. En waarom, waarom bleef het haar zo achtervolgen en dwars liggen na ruim 200 jaar? 200 jaar was veel. Was lang. Je zou haast denken dat het met zo veel jaar wel over ging, dat je er na een aantal jaar wel over heen groeide, de trauma zou verwerken. Maar ergens kon Luce dat niet. Het bleef maar rond spoken. Het bleef maar terug komen. Bijna dagelijks. Alsof het haar iets wilde laten weten, maar Luce had geen idee wat. Elke keer kwamen er weerk die kinderkopjes boven. Zwart haar, slank postuur. Soms was het een jongetje maar de grootste tijd een meisje.
Soms dwaalde ze rond op SSA met haar gedachten. Door het school gebouw, of ijsberend op haar kamer. Soms ging ze het akelige bos in, vracht een bezoekje bij de watervallen of verstopte zich bij de ruïne. Soms liep ze over de velden heen of streek ze neer bij het meertje. En zo heel af en toe maakte ze een uitstap naar Oaks Field. Dan haalde ze een kopje koffie bij dat ene cafeetje. Of zoals een dag als vandaag ging ze naar de garden. De tuinen die er zoals altijd prachtig bij lagen. De tuinen die extra geliefd bij haar waren in de zomer. De rede voor zo een wandeling had eigenlijk altijd de zelfde, 10 jaar in haar leven die haar leven tot een hel hadden gebracht.
Luce was zo diep verzonken in alles. In de herinneringen van de tijd, n de verhalen. In alles van die stomme 10 jaar. De gedachten over hoe het zou zijn als het kindje in haar buik was blijven zitten. Luce zuchtte. Het beeld van het meisje kwam terug voor haar ogen. En normaal liep ze met zicht op haar pad. Maar het was alsof het dit keer werd verblind door de fantasie. Niks zag ze meer, behalve dat ene beeld. BAM. Luce wankelde. Wist zich nog net staande te houden nadat ze tegen iemand op was gebotst. Vluchtig keek ze naar de persoon, maar al snel nam haar verlegen persoontje het over en staarde ze naar haar schoenen terwijl ze een verontschuldiging mompelde. "Luce?" Luce keek verschrikt op. Ze kreeg een klein glimlachje om haar mond heen. "Norwood." Zi ze nog steeds zachtjes. "Dat is een tijdje terug. Hoe is het met je..." Luce glimlachte. "Ja, het gaat opzich wel." Ze probeerde zo min mogelijk los te laten. Want haar eeuwige angst voor mannen kwma meer omhoog. Haar eeuwige onzekerheid en wantrouwen. "Hoe is het met jou Norwood, al een beetje opgeknapt?" Zo snel mogelijk het onderwerp op hem leggen, scheelde heel veel gedoe.

Norwood gaf Aageth een aai over zijn oranje haren voor zijn goede werken en gaf hem een compliment. Als beloning ging hij met hem langs de ijscokraam die er stond. Al likkend aan het ijsje liep Norwood met Aageth verder. Hij raakte net zo in gedachten verzonken als Luce. Maar die van hem waren anders. Het ging meer om zijn toekomst. Norwood liep met een vloek rond die hij binnenkort achterna zou gaan. Zijn trip naar Erd kwam akelig dichtbij en hij was bang om er weer naar toe te gaan. Het bracht hem zo veel dichter bij de aanstichter. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet door had dat de twee recht op elkaar af liepen. Aageth pakte de broek van Norwood vast en trok er lichtjes aan om zijn vader te waarschuwen en toen Norwood zich weer bij realiteit bevond was het te laat. Luce botste frontaal tegen hem op en Norwood keek op. Hij wilde zich klaar maken om haar op te vangen mocht ze vallen maar ze wist zich net staande te houden. Hij keek naar Aageth die wat achter hem ging staan omdat hij de vrouw niet herkende. Hij likte daar veilig aan zij ijsco. Zwijgzaam sprak Norwood de naam van Luce uit. Haar reactie werd al snel duidelijk. Hij glimlachte vriendelijk terug en knikte bij haar woorden. "Mooi om te horen dat het goed gaat..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Haar vraag deed hem even nadenken. Moest hij het zeggen? Nee, hij wilde haar niet betrekken daar bij. "Ja, ik ben weer opgeknapt..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Nu ik er over nadenk, ik heb je nooit op een goede manier bedankt...." sprak hij kalm. "Kan ik misschien een drankje aanbieden in het lokale cafétje. Of heb je het momenteel iets te druk?" sprak hij vriendelijk en keek kort naar Aageth die de vrouw met een strakke blik bestudeerde. Ieder detail te onthouden zodat hij wist wie zijn vader vertrouwde en dus wie hij ook kon vertrouwen. Norwood glimlachte vriendelijk niet doorhebbend dat Luce's angst opspeelde.