Sasuke had geen zin om nog iets te doen vandaag, alhoewel hij nog enorm aan zijn conditie moest werken. Hij besloot maar naar de waterval te gaan om daar voor een dagje uit te rusten. Want hij had echt geen zin, ook niet in gezelschap of alleen zijn. Hij voelde zich wel eenzamer de laatste tijd waar hij eigenlijk nog nooit last van had gehad. Hij wandelde afwezig met zijn handen in zijn zakken naar de plek dat zijn bestemming was. Hij hoorde stilletjes het oorverdovend geluid van de waterval naderen. Hij liep wat sneller tot hij er haast een sprintje van maakte. Hij deed zijn t-shirt uit en legde zijn reservebroek vlak aan de waterkant. Hij dook in het water zonder na te denken. Hij dook omlaag en dan weer naar boven. Hij ging recht onder de waterval staan, want daar was het water ondiep. Hij spreidde zijn armen en hij sloot zijn ogen. Hij genoot van al het water dat op zijn gezicht spatte. Ook al zag je het niet aan zijn gezichtsuitdrukking. Alleen zijn broer was voorlopig de enigste die wist wat er in Sasuke's hoofd omging. Opeens deed hij zijn ogen wijdopen en hij keek alle kanten uit of Itachi hier wel was of niet. Hij hoopte natuurlijk van niet. Want dat was zijn enigste vrees, dat zijn broer hem zo zag, dat gaf hem dan nog meer rede om Sasuke te kleineren en hem nog meer de grond in te stampen. Hij zuchte opgelucht, geen Itachi te zien, maar toch zag hij wel een schim in de verte aanlopen. Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen weer. Hij bracht zijn hoofd naar achteren en liet het frisse water op hem neerdalen. Eenmaal de schim voor hem stond, opende hij zijn ogen en viel van het schrikken in het diepere stuk van het meer. Hij zakte naar beneden maar kwam al snel weer proestend boven. Hij spuwde het water dat hij in zijn mond had gekregen uit en hij keek het meisje met grote ogen aan, wat deed ze hier? En wat moest ze van hem? Maar hij had geen woorden om zijn vraag nog maar uit zijn mond te laten komen, zo verbijsterd was hij helaas wel.

(Vivespa)

Het bos werd steeds dichter. De bomen begonnen steeds meer op elkaar te lijken en Vivespa had weer eens geen flauw idee waar ze heen moest. Haar voeten liepen als vanzelf, maar ze kon niet echt vertrouwen op haar intuïtie. Ze was al eindeloos lang aan het zoeken en gaf het toen zuchtend op. Ze liet zichzelf tegen een boom (die verdomde boom die haar hielp de weg kwijt te raken.) zakken en telde de secondes dat ze zo zat. Toen hoorde ze een ruisend geluid. Ze moest iets. Vivespa stond op en begon in de richting van dat geluid te lopen. Een paar keer liep ze verkeerd, maar toen het steeds harder klonk in haar oren glimlachte ze. Ze was bij de waterval. Vanaf hier zou ze de weg wel kennen. Het was benauwd weer en Vivespa overwoog even om een duik te nemen. Ze ging bij een rots staan en zag toen een zwartharig hoofd in het water dobberen. Bezet. Nou ja, ze moest hem maar niet storen. Op een andere rots lagen zijn kleren. Ja, ze moest snel weg. Opeens keek het hoofd omhoog. Het had haar gezien. Volgens haar was het een hij. Met grote ogen zocht hij de plek waar Vivespa stond. Een tijdje staarde ze naar elkaar. Toen zwaaide Vivespa. Ze lachte even om de blik van de jongen en zei toen: "Is het water lekker?" Waarschijnlijk kon die jongen er niets van verstaan, Vivespa zelf kon dat al amper. Het machtige, bulderend geluid van de waterval overstemde haar woorden, zodat ze de oren die bij het hoofd hoorden waarschijnlijk nooit konden bereiken. Zou ze naar hem toe gaan? Er was toch genoeg plek in de riviertje onder de waterval?"Ik kom ook!" Schreeuwde Vivespa. Ze keek naar haar schoenen en trok ze uit, zette ze ook op een rots. Daarna trok ze haar vest over haar hoofd en legde het er ook bij. Haar witte jurkje hield ze aan. Daarna zette ze haar voeten op de rand en keek naar benden. Ze slikte even, best hoog. Maar toen wierp ze zich gillend over de rand en kwam met een harde plons in het water terecht. Het was heerlijk verfrissend en koel. Ze zwom omhoog omdat haar longen naar zuurstof begonnen te schreeuwen. "He!" Riep ze terwijl ze naar de jongen toe zwom, hier konden ze beter praten.

Eenmaal de schim voor hem stond, opende hij zijn ogen en viel van het schrikken in het diepere stuk van het meer. Hij zakte naar beneden maar kwam al snel weer proestend boven. Hij spuwde het water dat hij in zijn mond had gekregen uit en hij keek het meisje met grote ogen aan, wat deed ze hier? En wat moest ze van hem? Maar hij had geen woorden om zijn vraag nog maar uit zijn mond te laten komen, zo verbijsterd was hij helaas wel.
Sasuke keek best verbaasd wanneer ze haar schoenen uittrok en iets naar hem schreeuwde wat klonk als: "Is het water lekker?" maar echt reageren deed hij er niet op, ze zou vast wel doorhebben dat hij er best wel van genoot, ook al zag je dat niet. Hij keek haar met grote ogen aan en toen schreeuwde ze, deze keer wel excellent verstaanbaar: "Ik kom ook!" Met grote ogen keek hij hoe ze al gillend het water in sprong en ze een vloedgolf van water op hem afstuurde. En natuurlijk was hij te laat om dit te ontwijken dus werd hij helemaal door het water naar beneden geduwd. Hij kwam weer naar boven en keek het meisje aan dat nu voor hem dreef. "Hé" riep ze en ze kwam nog dichter naar hem toe. Hij zei dan vervolgens "Hé, wat doe jij hier?" terug, de vraag was misschien ongepast.Hij kon er niet al te veel emotie instoppen, terwijl hij dat deels wel wilde maar hij kon het niet. Dat was nu het negatieve aan hem, tenzij je hem door en door kende.

"Hé, wat doe jij hier?" vroeg de jongen aan haar. "Zwemmen. Jij?" Vroeg Vivespa lachend. Ze dook in het water en zwom een rondje. Alle zorgen in haar hoofd kwamen er even uit, om de golfjes te volgen. Dit was ontspannen. Wat stom dat een mens moest ademhalen. Toen ze boven was kwam de hoofdpijn weer terug. Ze dook weer even onder. Vivespa was de afgelopen maanden veel veranderd. Toen ze hier pas op school was durfde ze geen woord tegen iemand te zeggen, wat ze dan ook niet deed als dat niet hoefde. Nu sprong ze eventjes in het water omdat ze 'hallo' wilde zeggen tegen een jongen die ze wel eens rond had zien lopen, maar verder wildvreemd was. Daar stond tegenover dat ze doordat ze zo haar best deed contact te zoeken problemen kreeg. Zo deed ze bijvoorbeeld minder aan school, waar de stress niet bepaald minder van werd. Vivespa glimlachte naar de jongen toen ze weer boven kwam. Ze draaide zich een kwartslag om en dreef op haar rug met de stroming mee. Haar kleding was doorweekt, maar dat mocht niet deren, ze droogde straks wel weer. Het kalmerende geruis van de waterval op de achtergrond maakte haar hoofd weer even leeg en ze sloot haar ogen. Toen ze bedacht dat ze die jongen helemaal niet kende opende ze haar oogleden weer en plantte haar voeten in de rotsachtige bodem. "Hoe heet je eigenlijk? Ik heb je wel eens rond zien lopen volgens mij." Ze sprak vriendelijk en kalm. De toon die ze meestal gebruikte om iemand aan te spreken. Nu wel. "Ik ben trouwens Vivespa." Ze glimlachte vriendelijk naar hem. De zon zich even door de dichte begroeiing heen vallen zodat het in Vivespa's ogen viel. Ze was gedwongen haar ogen dicht te knijpen. Ze vond het maar vervelend. Het was niet dat ze die jongen niet vertrouwde... ja misschien wel. Hij moest het in ieder geval niet persoonlijk nemen, want ze vertrouwde bar weinig mensen. Ze deed gewoon alsof. Maar haar wantrouwende karakter bleef altijd ergens in haar opgeborgen, om zo nu en dan zijn hoofd de hoek om te steken. Dat bleef vervelend, want ze werd daardoor steeds herinnerd aan de tijd die ze nu juist zo probeerde te vergeten.

"Hé, wat doe jij hier?" vroeg de jongen aan haar. "Zwemmen. Jij?" Vroeg Vivespa lachend. Ze dook in het water en zwom een rondje. Hij keek er alleen maar naar, hij was nu eenmaal een stijve hark. Maar uiteindelijk dreef hij ook op zijn rug en hij bleef verbazend goed drijven vold hij zelf, hij schrok ervan. "Hmm" mompelde hij zachtjes toen hij zijn ogen sloot en dacht aan hoe zijn broer zijn familie had uitgemoord.
Our family... Hij snapte het nog steeds niet waarom Itachi dat had gedaan, maar dat zou vast iets zijn wat hij nooit zou snappen. Hij haalde zijn schouders op in het water en hij ging weer recht drijven toen het meisje zijn naam vroeg: "Hoe heet je eigenlijk? Ik heb je wel eens rond zien lopen volgens mij." Ze sprak vriendelijk en kalm. Het maakte hem vreemd genoeg ook kalm. "Ik zal eerlijk zijn, ik heb jou eigenlijk nog nooit gezien, maar alsnog aangenaam. Mijn naam is Sasuke Uchiha."
"Ik ben trouwens Vivespa." Ze glimlachte vriendelijk naar hem. Sasuke wrong er een glimlach uit en die lukte niet echt "Sorry, ik kan niet echt glimlachen. Hoe vaak ik het ook echt wil en meen. En mooie naam." De zon scheen recht in het meisje haar gezicht en ze kneep haar ogen dicht. Hij hief zijn hand omhoog en de begroeiing sloot hen beiden af van de zon. "Zo beter?" vroeg hij. Hij keek dan even in de richting van zijn kleren. Gelukkig lagen ze er nog.

'Mijn naam is Sasuke Uchiha.' Sasuke probeerde te glimlachen meer dat lukte niet echt. "Sorry ik kan niet echt glimlachen. Hoe vaak ik het ook echt wil en meen. En mooie naam." Vivespa luisterde naar hem en lachte even. "het lukte mij ook niet echt vroeger, toen ik nog geen reden had om blij te zijn, nu zit deze er standaard. " Ze wees op haar mondhoek en duwde die omhoog. "Bedankt, ik vind jou naam ook mooi." Zei ze niet omdat ze aardig wilde doen, maar omdat ze het echt meende. De zon kwam weer terug en Vivespa moest haar ogen weer dichtknijpen. Sasuke hief zijn hand omhoog en de begroeiing zorgde er voor dat de zon niet meer in haar gezicht scheen."Zo beter?" Vroeg sasuke. "Ja, veel beter, bedankt." Sasuke keek even in de richting van zijn kleren. Hij leek opgelucht dat ze er nog lagen, dacht hij dat Vivespa ze had gepikt of zo? Vivespa gniffelde even. "Sorry, binnenpretje." Ze herstelde zich weer en keek naar hem. Hij had zwart haar en zwarte ogen. Over het algemeen zag hij eruit als een doorsnee Darkmagican. Maar dat zei nog altijd niets, als ze mensen liet raden was het laatste wat ze van haar dachten wel Darkmagic. Misschien omdat ze zichzelf niet helemaal liet zien. Vivespa gooide een hand vol water in haar gezicht. En wrong haar krullen even uit. Toen glimlachte ze alweer, omdat ze niets meer te zeggen wist. Misschien kon een vraag haar vermoeden bevestigen. "Welke soorten magie beheers je, als ik vragen mag?" Vivespa's ogen volgde een klein groen visje dat eventjes uit het water sprong en toen richting de waterval zwom. Toen keek ze omhoog, naar de waterval, die zich denderend naar beneden stortte. "Wat zou daar achter zijn?" Vroeg Vivespa zich hardop af. Waarschijnlijk gewoon een rotswand. Maar haar nieuw denkende hart klopte voor een avontuur en ze zwom langzaam in de richting van die massale water stort.

'Mijn naam is Sasuke Uchiha.' Sasuke probeerde te glimlachen meer dat lukte niet echt. "Sorry ik kan niet echt glimlachen. Hoe vaak ik het ook echt wil en meen. En mooie naam." Vivespa luisterde naar hem en lachte even. "het lukte mij ook niet echt vroeger, toen ik nog geen reden had om blij te zijn, nu zit deze er standaard. " Ze wees op haar mondhoek en duwde die omhoog. "Bedankt, ik vind jou naam ook mooi." Hij duwde met zijn wijsvingers zijn mondhoeken omhoog. Dus hij volgde haar voorbeeld gewoon. De zon kwam weer terug en Vivespa moest haar ogen weer dichtknijpen. Sasuke hief zijn hand omhoog en de begroeiing zorgde er voor dat de zon niet meer in haar gezicht scheen."Zo beter?" Vroeg sasuke. "Ja, veel beter, bedankt." Sasuke keek even in de richting van zijn kleren. Hij leek opgelucht dat ze er nog lagen en toen begon Vivespa te grinniken. "Binnenpretje was het antwoord dat luidde toen hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. . "Welke soorten magie beheers je, als ik vragen mag?" Vivespa's ogen volgde een klein groen visje dat eventjes uit het water sprong en toen richting de waterval zwom. Zijn antwoord luidde "Ik beheers shadraanse en razen magie, dus simpelweg duister en vuur."
"Wat zou daar achter zijn?" Vroeg Vivespa zich hardop af. Hij keek ernaar en hij zwom ernaar toe "Een grot Vivespa" was zijn simpele antwoord. "Misschien wil je er heen?" Hij verdween eenmaal hij door de waterval was gezwommen "Kom" schreeuwde hij.

"Ik beheers shadraanse en razen magie, dus simpelweg duister en vuur." Ja dus, Vivespa had het goed geraden. Half dan. Ze keek weer naar de waterval. "Wat zou daar achter zijn?" Sasuke keek ernaar en hij zwom ernaar toe "Een grot Vivespa" was zijn simpele antwoord. "Misschien wil je er heen?" Hij verdween eenmaal hij door de waterval was gezwommen "Kom" schreeuwde hij. Vivespa aarzelde. Maar ze wist dat ze ook niet kon achter blijven, dat zou raar zijn. Dus ze zwom in de richting van de waterval, Sasuke achterna. De waterval was krachtig en maakte veel lawaai. Vivespa zou erdoor heen moeten zwemmen, ook al wist ze niet of dat wel zo'n goed idee was. Het idee dat daar achter wel eens een heel spannende grot zou kunnen zitten, gaf haar weer moed. Ze kneep haar ogen dicht en zwom door de waterval heen. De kracht van het water verbaasde haar. Het duwde haar terug, maar met moeite zwom ze verder. Happend naar adem kwam ze weer boven waar ze bijna tegen Sasuke aan botste. "Oeps." Giechelde ze. Toen keek ze om zich heen. Sasuke had gelijk, hier achter was een grot. Nieuwsgierig trok Vivespa zich op uit het water en ging zitten op de rand, waar de grot begon. "Naar binnen dan maar?" Vroeg ze terwijl haar mondhoeken omhoog krulde toen ze avontuur rook. En weer een glimlach. Zo ging dat als je blij was.

// Het spijt me heel erg voor de late reactie, had het nog al druk.

"Ik beheers shadraanse en razen magie, dus simpelweg duister en vuur." Maar dat was ook letterlijk bij Sasuke te zien, zijn haar is zwart en als hij kwaad werd werden zijn ogen vuurrood. "Wat zou daar achter zijn?" Sasuke keek ernaar en hij zwom ernaar toe "Een grot Vivespa" was zijn simpele antwoord. "Misschien wil je er heen?" Hij verdween eenmaal hij door de waterval was gezwommen "Kom" schreeuwde hij. Het duurde eventjes voor ze er was en hij grijnsde lichtjes geforceerd. Happend naar adem kwam ze weer boven waar ze bijna tegen Sasuke aan botste. "Oeps." Giechelde ze. "Was het zo moeilijk?" hij bedoelde het plagend, maar hij was niet zeker of het er zo wel uitkwam, maar hij haalde in zichzelf zijn schouders op. "Naar binnen dan maar?" Vroeg ze terwijl haar mondhoeken omhoog krulde. Blijkbaar was ze blij. Hij bood zijn hand aan en keek haar aan "Kom dan gaan we".
De grot ging eigenlijk verder dan dat hij verwachtte. Hij pakte haar hand en hij ging verder. De grot was donker en het piepen van vleermuizen was hoorbaar. Hij grijnsde eindelijk eens uitzichzelf zonder hij moeite moest doen. Met zijn vrije hand liet hij een vlammetje verschijnen dat hen volgde. Het was een grot met wandtekeningen en hij keek er belangstellend naar, met nog steeds Vivespa's hand in dat van hem. Ze zou het vast vreemd vinden, maar hij vond het in dit geval normaal. Dit deed hij vroeger ook met zijn broer voordat Sasuke hem begon te haten.

"Was het zo moeilijk?" Vroeg Sasuke toen Vivespa bijna tegen hem aanbotste. Hij bedoelde het waarschijnlijk plagend. En dan nog als hij dat niet deed, haar nieuwe ik was te druk met andere dingen bezig dan met of ze zich gekwetst moest voelen. "Ja, nogal." Lachte ze. "Naar binnen dan maar?" Vroeg ze terwijl haar mondhoeken omhoog krulde. Nieuwsgierig trok Vivespa zich op uit het water en ging zitten op de rand, waar de grot begon. Sasuke bood hem zijn hand aan en keek haar aan. Vivespa keek terug, in zijn zwarte ogen. Wat moest ze doen. Mineko's hand had ze toch ook gewoon vastgehouden? Waarom dan niet de zijne? Ze haalde lichtjes haar schouders op en pakte zijn hand vast. Ze klommen naar binnen. In de grot was het donker en overal was het geluid van beestjes hoorbaar, ze begroette hun gasten. Ze hoorde ze het gepiep van vleermuizen, of kleine vogeltjes die met hun vleugels sloegen en een keer hoorde ze ook iets lopen, wat acht poten had, dus daar dacht ze verder niet bij na. Sasuke liet in zijn vrije hand een vlammetje opgloeien en Vivespa bekeek het gefascineerd. Ze vond vuur zo mooi. Maar het was ook dodelijk. Ze draaide haar hoofd weer weg van het vuur. "Fijn, wat licht." Zei ze alleen maar. Sasuke hield even halt bij een muurschildering. Vivsepa kwam bij hem staan. "Wauw, die zijn echt oud." Fluisterde ze. De grot liep nog heel veel verder door, maar Vivespa ging zuchtend zitten. "Als we nog verder gaan wordt ik claustrofobisch." Legde ze uit. Vivespa had in haar leven al genoeg opgesloten gezeten, zowel letterlijk als figuurlijk. In zichzelf, in ruimtes, in mensen die haar commandeerde, of die zij probeerde te helpen. Ze had geen zin om nog een keer zoiets mee te maken. Ze zocht Sasuke's hand en greep hem stevig vast. "Kom je ook even zitten?" Vroeg ze. "Heb je iets te vertellen?" Ze voelde dat hij ergens mee zat, of in zijn verleden bleef hangen. Ze hoopte dat ze hem kon helpen, maar niet zo als vroeger. Ze zou wel uitkijken dat Sasuke niet haar 'slachtoffer' werd.

"Was het zo moeilijk?" Vroeg Sasuke toen Vivespa bijna tegen hem aanbotste. "Ja, nogal." Lachte ze. "Naar binnen dan maar?" Vroeg ze terwijl haar mondhoeken omhoog krulde. "Inderdaad naar binnen" zei hij. Sasuke bood hem zijn hand aan en keek haar aan. Vivespa keek terug, in zijn zwarte ogen. Alsof ze niet kon beslissen maar toch nam ze zijn hand vast. Ze klommen naar binnen. In de grot was het donker en overal was het geluid van beestjes hoorbaar, het gepiep van vleermuizen die hun kleintjes eten gaven. Sasuke liet in zijn vrije hand een vlammetje opgloeien en Vivespa bekeek het "Het is niet gevaarlijk" zei hij zachtjes "Het is slechts een illusie, door mijn sharingan gecreeërd. Kijk." Hij stak zijn hand door de vlam, die geen meterje opzij ging en zijn hand werd niet rood. "Fijn wat licht" was haar enige antwoord. Sasuke hield even halt bij een muurschildering. Vivsepa kwam bij hem staan. "Wauw, die zijne echt oud." Fluisterde ze. "Sasuke hield even halt bij een muurschildering. Vivsepa kwam bij hem staan. "Wauw, die zijne echt oud." Fluisterde ze. "Ik neem aan dat ze van de oertijd zijn. Zo'n 6000 jaar geleden." Tenslotte ging Vivespa ging zuchtend zitten. "Als we nog verder gaan wordt ik claustrofobisch." Legde ze uit. Hij knikte en ze greep zijn hand stevig vast " Kom je ook even zitten?" Sasuke ging naast haar zitten en dan stelde Vivespa een vraag: "Heb je iets te vertellen?" Wat bedoelde ze ermee? Dat ze zag dat hij met iets kampte. "Ik neem aan van wel. IK had of heb een broer en die heeft het in zijn bol gekregen om heel onze familie uit te moorden. Ik weer nog steeds niet waarom en datgene kan ik niet loslaten." Hij wou niet te veel lossen en dacht wel dat hij met dit genoeg had gezegd.

Niet-begrijpend keek Sasuke Vivespa even aan, maar daarna kwam hij zitten en begon hij te praten; "Ik neem aan van wel. IK had of heb een broer en die heeft het in zijn bol gekregen om heel onze familie uit te moorden. Ik weer nog steeds niet waarom en datgene kan ik niet loslaten." Het waren maar een paar zinnen, maar ze hadden grote impact op Vivespa. Ze keek hem aan, maar sprak geen woord, omdat er in haar hoofd te veel om ging. Waarschijnlijk was het raar dat ze niets zei, maar dit kon haar even niets schelen. De herinneringen vlogen door haar hoofd en botste tegen haar schedel aan. Brandende huizen, haar moeder die de deur sloot en Meggie mee uit het huis nam, het raam dat ze probeerde open te schuiven, Shadra, waar ze heen vluchtte, of meer eigenlijk wegliep en de tienduizend scholen waar ze mee te maken had gekregen. De talloze verleden-filmpjes ontnamen haar het zicht en ze kon zich alleen maar daarop op concentreren. Ze kneep in Sasuke's hand om weer terug te komen in de grot. Het vlammetje in zijn andere hand mocht dan wel een illusie zijn, maar Vivespa werd er niet echt vrolijker van. Ze keek Sasuke aan. "Zou je dat vuur willen doven?" Ze kreeg het nauwelijks over haar lippen en Sasuke zou waarschijnlijk niet berijpen wat ze bedoelde, maar het kwam wel allemaal door het vuur. Het voelde goed om de schuld op iets anders dan haar eigen familie te schuiven. Ze wist dat ze eigenlijk met Sasuke zou moeten meeleven op dit moment, het zou raar overkomen als ze alleen maar aan zichzelf dacht. In gedachte leefde ze meer mee dan dat hij ooit zou weten, maar aangezien haar keel schor was, en ze niets wist om tegen hem te zeggen, hield ze haar mond. Ze draaide haar hoofd weg en schudde het kort. "Sorry." Ze probeerde haar stem zo min mogelijk te laten trillen of en normaal te laten klinken, maar dat was nog een hele klus. "Wat rot voor je." Fluisterde ze terwijl ze over zijn hand streek. "Ik snap dat je dat het verleden niet los kunt laten, dat is ook moeilijk." Zei ze geruststellend, waar ze totaal niet goed in was. Misschien kwam het doordat ze meer voor zichzelf sprak dan voor Sasuke.

Niet-begrijpend keek Sasuke Vivespa even aan, maar daarna kwam hij zitten en begon hij te praten; "Ik neem aan van wel. IK had of heb een broer en die heeft het in zijn bol gekregen om heel onze familie uit te moorden. Ik weer nog steeds niet waarom en datgene kan ik niet loslaten." Ze keek hem aan, maar sprak geen woord. Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze kneep in Sasuke's hand en hij streelde met zijn duim over de rug van haar hand. Ze keek Sasuke aan. "Zou je dat vuur willen doven?"
"Natuurlijk" zei hij met een brok in zijn keel en hij ging dicht bij Vivespa zitten, wat hij niet echt begreep waarom hij dit deed maar hij deed het gewoon. "Sorry." Ze probeerde haar stem zo min mogelijk te laten trillen, maar dat was mislukt. Hij ging met zijn hand over haar haar "Viv, nu moet jij mij wat vertellen denk ik."
"Wat rot voor je." Fluisterde ze terwijl ze over zijn hand streek. "Ik snap dat je dat het verleden niet los kunt laten, dat is ook moeilijk." Zei ze geruststellend en Sasuke keek haar aan "Nu jij meisje, maar eerst zal ik je nog wat vertellen." Hij haalde even rustig adem. "Je bent de eerste aan wie ik dit vertel maar ooit zou ik wraak willen nemen op wat mijn broer me heeft aangedaan, maar hij is zo... Machtig. Beter als ik, helaas genoeg en er is nog een ding, maar dat kan ik beter later vertellen." Hij voelde zich vreemd vanbinnen, van sinds hij Vivespa's hand vasthield was het alsof hij het nooit meer wou loslaten. Maar toch liet hij haar hand los en wendde hij zijn blik af, uit afschuw van zichzelf, hij had te ver laten komen. Zijn emoties kwamen door, iets wat hij al zolang probeerde tegen te houden. Maar nu was er geen weg meer terug, hij liet zijn emoties zien en langzaam welden tranen op uit zijn ogen, die hij haastig dicht deed om dan met zijn mouw over zijn ogen te gaan.

De vlam doofde en meteen werd Vivespa een stuk kalmer. Sasuke kwam dicht tegen haar aan zitten, wat ze wel prettig vond. Ze gaf de kou de schuld daarvan. Hij ging met zijn hand over haar haar "Viv, nu moet jij mij wat vertellen denk ik." Nee. Echt niet. Hoe kom je er bij!...
Ja je hebt gelijk. Ze wilde iets zeggen maar er kwam niets uit haar keel. "Wat rot voor je." Fluisterde ze uiteindelijk maar, hij moest getroost worden. Sasuke keek haar aan. "Nu jij meisje, maar eerst zal ik je nog wat vertellen." Hij haalde even rustig adem. Ze zou hier niet onderuit komen..."Je bent de eerste aan wie ik dit vertel maar ooit zou ik wraak willen nemen op wat mijn broer me heeft aangedaan, maar hij is zo... Machtig. Beter als ik, helaas genoeg en er is nog een ding, maar dat kan ik beter later vertellen." Hij liet haar hand los toen hij dat zei en wendde zijn hoofd af. Even later veegde hij haastig met zijn mijn over zijn ogen. Maar het maakte niet uit of er tranen over zijn wangen rolde, of dat de pijn en het verdriet gevangen zaten in zijn diepste binnenste, Vivespa wist toch wel van zijn verdriet. Misschien zelfs al voordat hij het zelf wist. Toen herdacht ze zijn woorden. Wraak? "Nee. Nee, je mag geen wraak nemen. Je mag niemand van het leven beroven, hoe hartgrondig je die persoon ook haat. Ik... Ik wilde het eerst ook doen, maar het enige wat er gebeurt is dat die persoon je achtervolgt tot je er gek van wordt! Echt, je bent beter af als je hem laat leven." Ze wist niet waar ineens al die woorden vandaan kwamen. Ze had Sasuke bij zijn schouders gepakt en recht in zijn gezicht gekeken. Toen werd ze weer herinnerd aan het feit dat Sasuke ook nog iets van haar wilde weten en ze liet hem snel los en keerde haar hoofd naar om naar het duister te turen. En nu? Hij wachtte toch wel op een fatsoenlijk antwoord, niet op een preek over dat de wereld zo mooi was en iedereen gelukkig moest blijven leven. Want dat was de waarheid niet. Niemand op de hele wereld, die Vivespa ontmoet had was intens gelukkig geweest. Niemand. Ze hield iedereen voor de gek met haar gepraat over dat de wereld zo prachtig was. Want dat was het niet. Overal had deze planeet deuken opgelopen, er was nog van alles geprobeerd te verdoezelen, maar tevergeefs. Mooie plaatsen waren schaars, ze mocht gelukkig zijn dat ze hier was. Maar dat was ze niet. Want ook hier had de planeet deuken opgelopen, omdat Sasuke en Vivespa hier waren geweest, allebei ongelukkig. "Dus, nu wacht je op mijn kant he?" Ze rekte het weer uit... Vivespa kon maar beter meteen beginnen. Ze zou het kort houden, zodat ze niet zou breken. Ach, wat maakte het ook uit. Hij was ook niet in opperbeste stemming... Ze schraapte haar keel en begon te praten; "Mijn familie is ook dood, met de uitzondering tot mijn halfzus Meggie. Ik ben er vorige maand achter gekomen dat ze mijn halfzus was. Toen ik dacht dat mijn familie dood was, ben ik naar Shadra gegaan, waar mijn boosheid en verdriet thuishoorde, mijn schaduw van pijn. het was daar... niet echt leuk... Ik ben weggelopen, een jaar geleden ongeveer en nu, nu ben ik hier." Dat was de kortste samenvatting ooit over haar leven. Maar goed, hij moes het er mee doen. Want nu rolde de tranen ook over haar wangen. Gelukkig was het een beetje donker.

"Viv, nu moet jij mij wat vertellen denk ik." zei hij en hij keek haar met een kleine glimlach aan. Een... Glimlach... "Wat rot voor je." Fluisterde ze uiteindelijk maar, wat voor hem al voldoende was sinds hij nooit echt medeleven had gekregen, wat hij eigenlijk ook zelfs niet eens wou. "Nu jij meisje, maar eerst zal ik je nog wat vertellen." Hij haalde even rustig adem. Natuurlijk wilde hij weten wat er mis was met Viv. "Je bent de eerste aan wie ik dit vertel maar ooit zou ik wraak willen nemen op wat mijn broer me heeft aangedaan, maar hij is zo... Machtig. Beter als ik, helaas genoeg en er is nog een ding, maar dat kan ik beter later vertellen." Hij liet haar hand los toen hij dat zei en wendde zijn hoofd af. Even later veegde hij haastig met zijn mouw over zijn ogen. Vivespa nam Sasuke bij zijn schouders vast zodat hij enorm dicht met zijn hoofd tegen dat van haar was gekomen. Het bloed steeg naar zijn wangen die nu zo rood werden. "Nee. Nee, je mag geen wraak nemen. Je mag niemand van het leven beroven, hoe hartgrondig je die persoon ook haat. Ik... Ik wilde het eerst ook doen, maar het enige wat er gebeurt is dat die persoon je achtervolgt tot je er gek van wordt! Echt, je bent beter af als je hem laat leven." zei ze en ze liet hem dan haastig los om dan haar hoofd af te wenden. "Misschien dat ik het dan beter niet doe. Ik was er wel bijna in geslaagd."
"Dus, nu wacht je op mijn kant he?" Sasuke knikte en hij draaide Vivespa's hoofd naar hem toe. "Je voorkant is prachtiger dan je achterkant" zei hij.
Ze schraapte haar keel en begon te praten; "Mijn familie is ook dood, met de uitzondering tot mijn halfzus Meggie. Ik ben er vorige maand achter gekomen dat ze mijn halfzus was. Toen ik dacht dat mijn familie dood was, ben ik naar Shadra gegaan, waar mijn boosheid en verdriet thuishoorde, mijn schaduw van pijn. het was daar... niet echt leuk... Ik ben weggelopen, een jaar geleden ongeveer en nu, nu ben ik hier." Sasuke trok haar dicht tegen zich aan toen ze begon te huilen. Hij sloot zijn ogen. "Het leven is een regelrecht rommeltje, een zooitje. Zeker als je dan nog eens een nieuw gevoel erbij krijgt zoals interesse, verliefdheid.." Hetgene wat hij voor later wou bewaren was eruit. Misschien kon hij haar eens uitvragen. Maar nu wou hij hier zitten, met zijn armen rond haar heen. Met zijn hand over haar haren gaande.

"Misschien dat ik het dan beter niet doe. Ik was er wel bijna in geslaagd." Zei Sasuke. Het was niet de bedoeling dat hij naar haar luisterde... Nou ja, hij mocht het ook allemaal zelf weten. Maar hij moest niet gaan denken dat iedereen iets goeds in zich had, dus ook zijn broer. "Dus nu wacht je op mijn kant he?" Vivespa draaide zich om. "Je voorkant is prachtiger dan je achterkant" Vivespa draaide haar hoofd vlug weer weg toen ze voelde dat ze bloosde. Daarna schraapte ze haar keel, keek Sasuke aan en begon. Ze vertelde over Meggie, haar ouders, Shadra, het weglopen. Naar deze school. Het was weliswaar een korte samenvatting, maar toch maakte het alweer haar diepgewortelde emotie's los. Sasuke trok haar dicht tegen zich aan. Even schrok ze daarvan, maar toen ze hem hoorde snikken legde ze haar hoofd op ze schouder en streelde zijn diep zwarte haar. Ze was niet zo goed in het troosten van personen aangezien ze niet tegen tranen kon. Er druppelde wat vloeistof uit haar oog wat ze snel wegveegde. Plotseling begon Sasuke te praten. "Het leven is een regelrecht rommeltje, een zooitje. Zeker als je dan nog eens een nieuw gevoel erbij krijgt zoals interesse, verliefdheid.." Ongemakkelijk onderwerp. Maar hij was dus verliefd. Hmm... Nog een puntje waar ze hem misschien mee kon helpen. "Ik weet niets van liefde, maar wel waar mensen van houden. Misschien kan ik je helpen? Hoe heet ze? Of hij... dat kon natuurlijk ook... Omschrijf haar/hem eens, ik ken nog niet alle namen in deze gigantische school." Dan kwam er weer zoiets, een situatie waarin ze iemand kon helpen, en werd ze spontaan zo vrolijk dat ze van alles wat onzin heette uitkraamde. Sasuke vond het waarschijnlijk heel raar, ineens die schakel. Ze keek hem aan. Zocht zijn zwarte ogen, waar een vers spoor van tranen uit gelopen was. Met haar hand veegde ze het vocht van zijn gezicht weg. "Het komt wel goed." Niet dat het waar was. Maar goed, ze moest ook iets hebben om die jongen te troosten. Gelukkig had ze flink geoefend met acteren, ze hoopte dat het een beetje geloofwaardig over kwam.

"Misschien dat ik het dan beter niet doe. Ik was er wel bijna in geslaagd." Zei Sasuke. . "Dus nu wacht je op mijn kant he?" Vivespa draaide zich om. "Je voorkant is prachtiger dan je achterkant" en ze draaide haar hoofd weer weg, tot spijt van Sasuke. Ze vertelde over Meggie, haar ouders, Shadra, het weglopen. Naar deze school. Een korte samenvatting, maar daar nam hij genoegen mee. Hij trok Vivespa dicht tegen zich aan en zij legde haar hoofd op ze schouder en streelde zijn diep zwarte haar. "Het leven is een regelrecht rommeltje, een zooitje. Zeker als je dan nog eens een nieuw gevoel erbij krijgt zoals interesse, verliefdheid.." zei hij zachtjes, hopend dat ze zich aangesproken zou voelen. Helaas was dit niet het geval. "Ik weet niets van liefde, maar wel waar mensen van houden. Misschien kan ik je helpen? Hoe heet ze? Of hij... dat kon natuurlijk ook... Omschrijf haar/hem eens, ik ken nog niet alle namen in deze gigantische school." Hij keek haar aan, ze had geen flauw benul. Dus misschien kon hij dit beter gewoon vlak af zeggen. "Het meisje waar ik interesse heb heeft mooi blond haar met een prachtige reeks van bloemen er in. En toevallig zit dat meisje naast me." Zijn hoofd was nu ondertussen enorm rood geworden, iets wat hij haatte. Hij snapte niet hoe hij verliefd kon worden. Maar het was nu een feit en hij moest het gewoon vertellen. Hij zweeg voor de rest en hij keek haar zwijgend aan.

Vivespa leg met haar hoofd op zijn schouder en zijn warme hand in de hare, toen ze besefte hoe vreemd het was. Zij lag in zijn armen en hij beschreef op wie hij een oogje had. Het was misschien vreemd, maar Vivespa wilde hem niet loslaten. Ze vond het prettig om van iemand een omhelzing te krijgen, hoe lang was dat geleden? Sasuke keek haar aan en begon toen te praten; "Het meisje waar ik interesse heb heeft mooi blond haar met een prachtige reeks van bloemen er in." Wacht even. Wat...? "En toevallig zit dat meisje naast me." Vivespa's hart sprong zowat uit haar borstkas. Was hij verliefd op... Haar? Waarom? Hoe..? Ze tilde haar hoofd op om hem aan te kijken. Zo ver waren ze nog niet in de grot dus zijn gezicht was best duidelijk zichtbaar. Vivespa onderzocht hem. Meende hij dit wel echt? Of was het een grapje? Als het echt zo was hoefde ze het gevoel dat geheel wederzijds was, niet meer weg te stopen. Dat deed ze immers altijd als ze van iemand hield, en die iemand het nog niet gezegd had. Ook gewoon bij vrienden. 'De kat uit de boom kijken', had ze het een keer gedoopt. Maar stel dat hij het echt meende. Ze wist het niet. Normaal voelde ze meteen emotie's van andere personen, maar bij hem leek het niet helemaal te werken. Alsof ze niet door hem heen kon kijken. Dat had ze vaker bij Shadranen. Misschien omdat ze zo'n sterk schild opgebouwd hadden. Ze zat een tijdje zo. Vivespa had echt geen idee wat ze moest zeggen, bleef hem maar aanstaren in zijn heldere, zwarte ogen. En toen wist ze dat hij het meende. Waarom zou hij haar voor de gek houden in een donkere grot waar verder toch niemand bij was? Hij had geen reden om dat te doen. Vivespa hees zichzelf overeind tot ze rechtop tegen de rotswand zat, nog altijd niet wetend wat ze moest antwoorden. Een tijdje bleef ze zo zitten. Toen boog ze zich voorover tot zijn gezicht op een paar centimeter afstand was. Ze glimlachte even. Waar was ze mee bezig? Hoe was ze nu opeens zo roekeloos geworden? Ze overbrugde die paar centimeter tot haar lippen de zijne raakte. En ze kuste hem. Een duidelijker antwoord was er niet geweest.

Vivespa lag met haar hoofd op Sasuke's schouder en zijn warme hand in de hare. Dit gevoel, hij kon het niet langer verbergen. Hij had nooit gedacht dat hij ooit nog zoiets zou voelen. "Ik weet niets van liefde, maar wel waar mensen van houden. Misschien kan ik je helpen? Hoe heet ze? Of hij... dat kon natuurlijk ook... Omschrijf haar/hem eens, ik ken nog niet alle namen in deze gigantische school." Hij keek haar aan, ze had geen flauw benul. Dus misschien kon hij dit beter gewoon vlak af zeggen. "Het meisje waar ik interesse heb heeft mooi blond haar met een prachtige reeks van bloemen er in. En toevallig zit dat meisje naast me." Hij keek haar aan en dan zei hij "Ik moet eerlijk zijn, ik heb je al vaak genoeg gezien. En weliswaar had ik een warm gevoel elke keer als je naar me keek. Ik begreep het eerst niet. Ik heb het onderdrukt denk ik. Maar hoe vaak ik het probeerde tegen te houden, kon ik het niet verhelpen, ik werd langzaamaan verliefd op je. En als dit niet wederzijds is, zal ik uitzonderlijk mijn enorme best doen het te laten verdwijnen." Hij hapte even naar adem en vervolgde dan zijn hele uitleg: "Ik zal er voor je zijn als een vriend dan en ik zie hoe je naar me kijkt, alsof ik het niet meen. Ik meen het, ik kan het je altijd bewijzen."
Sasuke zag hoe Vivespa zich verzette en nog maar een paar centimeter van zijn lippen verwijdert was. Ze waren alleen in een grot en ze beantwoordde zijn hele uitleg, tot grote verassing van Sasuke, met een kus. Zijn ogen werden groot en hij keek haar met een verraste blik aan. Toen glimlachte hij voor de eerste keer, van puur geluk: "Je bent niet meer alleen. En..." Hij zweeg en hij ging met zijn hand over haar kaak om dan Vivespa's lippen met zijn lippen te raken. "Je laat me voor de eerste keer sinds jaren me gelukkig voelen. Je bent zo vrolijk, je maakt me vrolijk. Ook al 'kennen' we elkaar net, toch voelt het alsof ik al mijn tijd alleen nog met jou wil spenderen." Hij ging met zijn andere hand naar haar kaak en kuste haar nog eens. "Je hebt zo'n prachtige ogen Viv, weet je dat?"
Hij accepteerde het, zijn gevoelens voor haar die een strijd hadden gehad in zijn buik. Hij gaf de strijd op, de gevoelens hadden gewonnen. Hij was er blij om en hij tilde Vivespa op zijn schoot. "Wil je wat viool horen? Of ben jij meer het type van ruigere muziek? Want eigenlijk, ik wil je ook kennen, ik zal je altijd accepteren." Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak, hierop had hij stukjes opgenomen van zijn eigen vioolspel. Hij stak het ding dan weer in zijn zak. Hij ging even door zijn zwarte haar en streek dan door het goudblonde haar van Vivespa.

"Je laat me voor de eerste keer sinds jaren me gelukkig voelen. Je bent zo vrolijk, je maakt me vrolijk. Ook al 'kennen' we elkaar net, toch voelt het alsof ik al mijn tijd alleen nog met jou wil spenderen." Zei Sasuke nadat Vivespa zijn lippen losliet. Ze wilde niet vertellen hoe ze zich in werkelijkheid voelde, maar als hij er gelukkig van werd zou zij vanzelf ook gelukkig worden. Voordat Vivespa ook maar iets kon zeggen werd haar stemgeluid gesmoord door zijn lippen. "Ik wil je gelukkig maken." zei ze er snel tussendoor. "Je hebt zo'n prachtige ogen Viv, weet je dat?" Waarom moest hij nu, precies nu, over haar ogen beginnen. Ze wilde nu gewoon gelukkig zijn, de rest kwam later wel. Sasuke was blij en tilde Vivespa op zijn schoot. Ze slaakte een klein gilletje, maar protesteerde niet meer toen ze zijn warme handen haar blonde krullen aaide. "Wil je wat viool horen? Of ben jij meer het type van ruigere muziek? Want eigenlijk, ik wil je ook kennen, ik zal je altijd accepteren." Vivespa nestelde zich op haar plekje en dacht na. Ze wilde hem ook leren kennen. Nog nooit in haar hele leven had ze zo iets roekeloos gedaan. Ze kende hem niet eens. Een glimlach viel niet te onderdrukken, ook al sloeg ze haar hand voor haar mond. Daarna zei ze; "Ik houd wel van rustige muziek ja." Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak en stopte deze toen weer terug. Was hij soms bang dat ze het niet mooi zou vinden? Zijn hand streelde Vivespa's krullen. "Dus je vind viool een mooi instrument? Ik weet eigenlijk niet wat ik mooie muziek vind. De enen keer is het rustig, de andere keer ruig, ligt aan mijn stemming denk ik... Ze zweeg. Zou ze hem ook vragen moeten stellen? ze wilde hem wel beter leren kennen, "En... Heb je hobby's?" Ze lachte om haar afgezaagde vraag. Maar ja, het was beter dan zwijgen in een ongemakkelijke stilte of spreken in over een ongemakkelijk onderwerp.

Je laat me voor de eerste keer sinds jaren me gelukkig voelen. Je bent zo vrolijk, je maakt me vrolijk. Ook al 'kennen' we elkaar net, toch voelt het alsof ik al mijn tijd alleen nog met jou wil spenderen." Zei Sasuke nadat Vivespa zijn lippen losliet. Voordat Vivespa ook maar iets kon zeggen werd haar stemgeluid gesmoord door zijn lippen. "Ik wil je gelukkig maken." zei ze er snel tussendoor.
"Ik wil jou ook gelukkig maken Viv."
"Je hebt zo'n prachtige ogen Viv, weet je dat?" Oke misschien had hij dat beter nu niet gezegd, dat zag hij zo al. Hij keek haar een beetje geschrokken aan. Sasuke was blij en tilde Vivespa op zijn schoot. Ze slaakte een klein gilletje, maar protesteerde niet meer toen ze zijn warme handen haar blonde krullen aaide. "Wil je wat viool horen? Of ben jij meer het type van ruigere muziek? Want eigenlijk, ik wil je ook kennen, ik zal je altijd accepteren."
"Ik houd wel van rustige muziek ja." Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak en stopte deze toen weer terug. Hij twijfelde enorm want zijn broer speelde hierop de piano en dat deed hem emotioneel worden. "Dus je vind viool een mooi instrument? Ik weet eigenlijk niet wat ik mooie muziek vind. De enen keer is het rustig, de andere keer ruig, ligt aan mijn stemming denk ik... " Sasuke knikte en haalde dan weer zijn mobiel tevoorschijn . Hij zette het muziekje op en hij sloot zijn ogen om de tranen te verdringen. Hij haalde even een aantal keren diep adem en zei dan: "Ik hou van viool ja, het is een prachtinstrument, ik ben blij dat ik het kan spelen." Dan vroeg Vivespa naar zijn hobbies, misschien wat afgezaagd maar hij vond dat helemaal niet erg. "Ik hou van basketbal, en het vioolspelen. Ook vind ik zwemmen zeer leuk en dat maakt me rustig, net zoals mijn training voor beter te leren mikken enzo. Wat zijn jouw hobbies Viv?" Hij was net zo nieuwsgierig als zij. "Misschien wil je ook wel eens met me een date? Want ik weet het, het gaat allemaal snel. Maar ik moest het gewoon kwijt." Hij drukte zijn lippen zachtjes op haar voorhoofd en hij luisterde dan naar zijn muziekstuk, eigenlijk het muziekstuk van hem en Itachi.

(muziekje: https://www.youtube.com/watch?v=HCUFe8G42_k)

Sasuke haalde zijn mobiel weer uit zijn zak en zette een liedje aan. Prachtige klanken vulde de grot en gaven het kille koude plekje wat kleur. Eerst alleen piano en daarna viool. "Het is prachtig..." Vivespa werd er bijna sprakeloos van, van het mooie nummer en de mooie muziekinstrumenten. Vivespa legde haar hoofd op zijn borst en luisterde hoe hij een paar keer diep adem haalde. "Ik hou van viool ja, het is een prachtinstrument, ik ben blij dat ik het kan spelen." "O.. Heb jij dit gespeeld? Wat mooi...Het is echt..." Ze wist niet wat ze moest zeggen en luisterde maar weer naar Sasuke's ademhaling en de klanken die uit zijn mobieltje kwamen. Ze vroeg zich hardop af wie de piano speelde. Daarna vroeg ze naar zijn hobby's. Een heel afgezaagde vraag, maar hij leek het niet erg te vinden. "Ik hou van basketbal, en het vioolspelen. Ook vind ik zwemmen zeer leuk en dat maakt me rustig, net zoals mijn training voor beter te leren mikken enzo. Wat zijn jouw hobbies Viv?" "Met sport heb ik helemaal niets, ik kan het gewoon niet. Wel houd ik ook van zwemmen, omdat daarbij weinig mis kan gaan. Soms vraag ik me af of er ongeluks-magneten bestaan, als dat zo is. Dan ben ik er eentje." Ze glimlachte. "Ik heb het meer op dingen waar van op aan kan dat ik mijn been niet breek of zo. Rustiger. Schrijven bijvoorbeeld. De laatste tijd heb ik ook veel geoefend op acteren. Handig om de lastige vragen te ontwijken. En... ik houd ook wel van zingen." Zo open als Vivespa nu deed was eindelijk eens niet geacteerd. Maar ze wist niet of ze dat moest vertellen, want dan zou hij te weten komen dat ze al die tijd geforceerd had gedaan. "Misschien wil je ook wel eens met me een date? Want ik weet het, het gaat allemaal snel. Maar ik moest het gewoon kwijt." Sasuke drukte zijn lippen zachtjes op haar voorhoofd. Een date? Er vlogen vlinders kriskras door elkaar in haar buik. "Waar dan?" Het kwam misschien iets geïrriteerd over, snel vervolgde ze: "Lijkt me leuk! Ik wil ook graag weten wie je nou eigenlijk bent. Het spijt me voor mijn haastige actie." Lachte ze.

"Het is prachtig..." zei Vivespa die sprakeloos was. Het deed Sasuke glimlachen, ze legde haar hoofd op zijn borst en hij begon lichtjes te blozen. "Ik hou van viool ja, het is een prachtinstrument, ik ben blij dat ik het kan spelen." zei hij met een glimlach. Zijn ogen werden vervolgens groot om wat ze antwoordde: "O.. Heb jij dit gespeeld? Wat mooi...Het is echt..."
Vivespa vroeg zich hardop af wie de pianospeler was. Sasuke's glimlach verdween.
"Je dacht dat ik niet speelde hé, de jongen die piano speelde is trouwens mijn enige overlevende familielid dat ik nog heb... Mijn broer." Het laatste kwam er met moeite uit. Itachi Uchiha was een groot talent, beter dan hem, dat was zeker, maar Sasuke deed zo zijn best. "Ik hou van basketbal, en het vioolspelen. Ook vind ik zwemmen zeer leuk en dat maakt me rustig, net zoals mijn training voor beter te leren mikken enzo. Wat zijn jouw hobbies Viv?" "Met sport heb ik helemaal niets, ik kan het gewoon niet. Wel houd ik ook van zwemmen, omdat daarbij weinig mis kan gaan. Soms vraag ik me af of er ongeluks-magneten bestaan, als dat zo is. Dan ben ik er eentje." Ze glimlachte. "Ik heb het meer op dingen waar van op aan kan dat ik mijn been niet breek of zo. Rustiger. Schrijven bijvoorbeeld. De laatste tijd heb ik ook veel geoefend op acteren. Handig om de lastige vragen te ontwijken. En... ik houd ook wel van zingen." Hij keek haar vragend aan "Viv? Ik hoop dat je dit tussen ons niet acteerd dat is alles waar ik nu eigenlijk bang voor ben." Hij zweeg weer en vergat het onderwerp, hij mocht er niet te veel over piekeren. "Misschien wil je ook wel eens met me een date? Want ik weet het, het gaat allemaal snel. Maar ik moest het gewoon kwijt." Sasuke drukte zijn lippen zachtjes op haar voorhoofd, wat onzeker. "Waar dan?" Het kwam er geïrriteerd uit en Sasuke zei dan zachtjes: "Als je het niet wilt, zeg het me dan wel hé Viv." Dan vervolgde ze weer: "Lijkt me leuk! Ik wil ook graag weten wie je nou eigenlijk bent. Het spijt me voor mijn haastige actie." Lachte ze.
"Nou.. Als ik eerlijk moet zijn.." Zijn hoofd begon weer die rode kleur terug te krijgen "Vond ik dat helemaal niet erg.." Hij sloot zijn ogen en kuste haar opnieuw, minder onzeker en hij ging met zijn ene hand over haar haar terwijl hij haar echt niet meer wou loslaten. Hij keek haar na die kus even aan en glimlachte lichtjes. "Wil je die date met me Viv? Ik had gedacht dat ik wel iets voor jou kon proberen te koken mocht je willen." Hij grijnsde, dat was nog een ding dat hij wel kon maar het was niet echt zijn favoriete bezigheid, maar voor haar was hij tot alles in staat. "Wat is je favoriete voorgerecht, hoofdgerecht en dessert?" Drie simpele vragen die hij wel moest weten want als hij het verkeerde maakte, was dat gewoon geen aangename date voor zowel hem als voor haar en dat wou hij absoluut niet.

"Je dacht dat ik niet speelde hé, de jongen die piano speelde is trouwens mijn enige overlevende familielid dat ik nog heb... Mijn broer." En weg was de stemming. Het werd weer de koude kille grote van toen voor Sasuke en Vivespa naar binnen waren gewandeld. Hij sprak de woorden met moeite uit, vooral het woord 'broer'. Begrijpelijk. "O... Sorry, ik wist niet..." Vivespa's stem stierf weg in het donker en botste tegen de wanden van de grot zodat haar zwakke stem een beetje nagalmde. Om de stilzwijgende ellende te verbloemen vroeg ze snel naar zijn hobby's. Zijn hobby's? O, kom op, een vraag die nog afgezaagder was om te vragen aan iemand waarmee je in een grot zat en je net gekust had. Maar Sasuke scheen het niet zo erg te vinden. "Ik hou van basketbal, en het vioolspelen. Ook vind ik zwemmen zeer leuk en dat maakt me rustig, net zoals mijn training voor beter te leren mikken enzo. Wat zijn jouw hobbies Viv?" "Met sport heb ik helemaal niets, ik kan het gewoon niet. Wel houd ik ook van zwemmen, omdat daarbij weinig mis kan gaan. Soms vraag ik me af of er ongeluks-magneten bestaan, als dat zo is. Dan ben ik er eentje." Ze glimlachte. "Ik heb het meer op dingen waar van op aan kan dat ik mijn been niet breek of zo. Rustiger. Schrijven bijvoorbeeld. De laatste tijd heb ik ook veel geoefend op acteren. Handig om de lastige vragen te ontwijken. En... ik houd ook wel van zingen." Sasuke keek haar vragend aan "Viv? Ik hoop dat je dit tussen ons niet acteerd dat is alles waar ik nu eigenlijk bang voor ben." Daar was ze zo goed in, in het opwekken van verkeerde indrukken bij mensen als ze het over een doodgewoon onderwerp hadden. En een doodgewoner onderwerp dan hobby's bestond er niet. "O nee... nee ik bedoelde niet dat..." Weer stierf haar stem weg omdat ze de woorden niet klaar had liggen. In elk onderwerp schuilde een gevaar. Vivespa besloot te zwijgen en hem een onderwerp te laten bedenken. "Wil je die date met me Viv? Ik had gedacht dat ik wel iets voor jou kon proberen te koken mocht je willen." Ze glimlachte en sloeg haar ogen neer omdat ze rood werd. Waarom? Ze moest niet blozen, dat was echt idioot. Ze trok haar gezicht snel weer in de plooi, maar bedacht toen dat dat misschien ongeïnteresseerd over zou komen, wat ze totaal niet was. "Ik zou graag een date willen." Ze probeerde haar rode wangen te verbergen maar dat ging niet gemakkelijk dus tenslotte hield ze ermee op. "Dus je kunt koken, dat heb je niet vertelt?" Zei Vivespa terwijl ze Sasuke een zacht tikje gaf om hem te straffen. "Maar goed, we kennen elkaar pas een half uurtje... "Wat is je favoriete voorgerecht, hoofdgerecht en dessert?" Daar moest ze ven over nadenken, dat had ze eigenlijk nooit bedacht. "O, dat maakt helemaal niets uit, vast alles wat je maakt is lekker." En dat meende ze. Vivespa sprak met zichzelf af dat ze bij hem geen toneelstukjes ging spelen, niet dat ze het van plan was, maar echt als een belofte zodat ze altijd eerlijk tegen hem zou zijn. Vivespa keek hem aan en pakte zijn hand. "Zullen we dan uit..." Ze werd onderbroken door een gerommel van diep binnen uit de grot en toen een regen van gruis die op beide neerdaalde.

"Ik hou van basketbal, en het vioolspelen. Ook vind ik zwemmen zeer leuk en dat maakt me rustig, net zoals mijn training voor beter te leren mikken enzo. Wat zijn jouw hobbies Viv?" "Met sport heb ik helemaal niets, ik kan het gewoon niet. Wel houd ik ook van zwemmen, omdat daarbij weinig mis kan gaan. Soms vraag ik me af of er ongeluks-magneten bestaan, als dat zo is. Dan ben ik er eentje." Vivespa glimlachte. "Ik heb het meer op dingen waar van op aan kan dat ik mijn been niet breek of zo. Rustiger. Schrijven bijvoorbeeld. De laatste tijd heb ik ook veel geoefend op acteren. Handig om de lastige vragen te ontwijken. En... ik houd ook wel van zingen." Sasuke keek haar vragend aan "Viv? Ik hoop dat je dit tussen ons niet acteerd dat is alles waar ik nu eigenlijk bang voor ben." Een bezorgde blik onstond op zijn gezicht en hij trok haar dicht tegen zich aan. "O nee... nee ik bedoelde niet dat..." haar stem stierf weg. "Oké geen zorgen dan Viv." zei Sasuke sussend. "Wil je die date met me Viv? Ik had gedacht dat ik wel iets voor jou kon proberen te koken mocht je willen." Ze sloeg haar ogen neer en begon te blozen. "Zo schattig" zei hij met een grijns. "Ik zou graag een date willen." en Sasuke glimlachte breed. "Dus je kunt koken, dat heb je niet vertelt?" Zei Vivespa terwijl ze Sasuke een zacht tikje gaf, hij porde haar zachtjes in haar zij "Dat moest een verrassing zijn, daarom."
"Wat is je favoriete voorgerecht, hoofdgerecht en dessert?", een essentiële vraag, dan kon hij haar lievelingsgerecht klaarmaken.
"O, dat maakt helemaal niets uit, vast alles wat je maakt is lekker."
Vivespa keek hem aan en pakte zijn hand. "Zullen we dan uit..." Ze werd onderbroken door een gerommel van diep binnen uit de grot en toen een regen van gruis die op beide neerdaalde. Sasuke keek er geschrokken naar en begon een paar woordjes te mompelen om dan een schild voor Vivespa en hem te maken. Hij pakte haar op en hij begon te rennen naar de uitgang van de grot en hij sprong in het water eenmaal hij aan de uitgang was. Hij zwom naar de rand en hij zette haar op de rand bij het water. Hij ging naast haar zitten en hij hapte even naar adem "Van een avontuur gesproken." Hij lachte eventjes en omhelsde Vivespa. "En trouwens jij trekt geen ongeluk aan meis. Jij trekt avontuur en spanning aan." Hij gaf haar voorzichtig een kus op haar wang en dan op haar lippen.