Terra gromde zacht terwijl ze achter haar bazin aan rende. Tári zuchtte even en stopte toen ze merkte dat Terra moe begon te worden. Ze keek het dier vragend aan en schudde haar hoofd: 'Wat heb jij de laatste tijd?' Terra gromde en hief haar kop de lucht in. Tári zuchtte en schudde opnieuw haar hoofd. Ze begon weer te lopen. Het gekletter van de waterval trok haar aandacht. Sinds wanneer kwam ze eigenlijk zo vaak op dit soort plekken? Te vredig, te.. Schattig.. Ze huiverde even. O ja.. Sinds de zelfde dag als dat ze zich af vroeg wat ze deed bij het meer. Al had die vraag perfect uitgepakt. Was ze nu in de stemming iemand tegen te komen? Nee, absoluut niet. Hoogstwaarschijnlijk zou ze iedereen die ze nu tegen kwam een giftige blik toe werpen en kinderachtig de rug toe keren. Tenzij het in haar ogen nut had te luisteren naar de persoon die ze tegen kwam. of het moest ineens heel erg interessant worden. Terra siste even en Tári wende zich tot het dier. Ze was dus niet de enige die zich af vroeg wat ze de laatste tijd had met deze te schattige plekken. Het paste niet bij haar. Nee, nu niet, nooit niet! Oke, er was misschien.. Nee, deze plekken paste niet bij haar. Ze zuchtte even en hurkte neer om Terra op te pakken en op haar schouder te zetten. 'De volgende keer mag je wel zelf lopen.' Terra piepte zacht en drukte haar kop tegen Tári's wang aan. De Tasmaanse duivel leek ineens alles prima te vinden. Zolang ze maar met haar bazin mee kon liften. Tári zuchtte even. Hoe zou het zijn geweest zonder Terra? En waarom stelde ze zichzelf die vraag ineens? Ze glimlachte even toen een zacht briesje haar haar op deed wapperen. Ze had een stuk vaker geglimlacht sinds ze Mats kende. Hoe hij het precies voor elkaar had gekregen was een geroot raadsel, maar het was hem wel gelukt. Emoties los te krijgen. Anders om ook.. Iets wat ze niet altijd even prettig had gevonden.. Ze begon weer te lopen. Nu iets rustiger dan eerst. Ze had deze ochtend alles behalve zin gehad haar haar helemaal perfect te doen. De vlechtjes die normaal gesproken voor in haar haar zaten had ze er niet in gedaan en haar haar hing nu helemaal los. Ze had een rok aan die net iets over haar knieën heen kwam en een T-shirt dat vreemd genoeg bij de rok leek te horen, terwijl als je ze apart zou zien je dat nooit zou zeggen. Terra gromde zacht en tilde haar kop op toen Tári zonder rede stopte. Haar blik was strak op het water gericht. Langzaam vormde er een grijns rond haar lippen. Ze sloot even haar ogen en haalde voorzichtig de brief uit haar zak. Ze opende haar ogen en keek zwijgende naar de brief. Ze had al van Wendy gehoord dat al haar vrienden opgepakt waren, maar dit was het eerste bewijs van een van hun.. Terra stopte met grommen toen Tári de brief langzaam open vouwde. Ze slikte even en las de brief nog eens over.

Tári,

Lang niet gesproken.. Nou ja, dat is begrijpelijk aangezien je al een tijdje niet meer thuis bent.
Wel jammer eigenlijk.
Maar buiten dat, je zal je vast af vragen waarom nou precies ik je een brief stuur.
Ik gok dat Wendy je al het een en ander heeft gemeld.
Lieke en Sam zouden met liefde een brief schrijven, maar op de een of andere manier wordt dat niet toegestaan.
Ik wilde even melden dat we alle drie nog steeds weten wat we je hebben beloofd, wat we elkaar hebben beloofd..
We houden je er aan, net als jij waarschijnlijk bij ons doet..

Damian

Tári glimalchte even. Damian was de slechtste brieven schrijver die ze zich kon bedenken. Ze was blij geweest met deze bevestiging. Ze was sinds ze het nieuws wist niet bang geweest of ze het wel zouden redden, maar wel of ze zich aan hun eed konden houden. De eed die ze met zijn drieën hadden gesloten. 'Wat denk je, Terra? Houden ze dat vol?' Terra piepte zacht en drukte haar natte neus tegen Tári's wang. Tári zuchtte en schrok op van de brief toen ze iets hoorde. De glimlach veranderde in een grijns en binnensmonds sprak ze: 'Volgens mij zijn we niet meer alleen, kleintje.' Terra ging verzitten en moest even moeite doen haar evenwicht te bewaren. Tári grijnsde breed en stopte langzaam de brief terug in haar zak terwijl ze haar ogen en oren open hield..

Esmira

Ze had het raam wagenwijd opengezet. Ze keek er met een frons naar. Toen keek ze achterom naar Tess en daarna naar het raam. “Zouden we daar tussendoor passen?” vroeg ze toen met nog altijd die frons tussen haar wenkbrauwen. Tess kraste zachtjes. “We kunnen het proberen,” vervolgde ze toen. Ze draaide zich om naar Tess en wreef haar zachtjes over haar snavel, die Tess naar haar uitgestoken had. “Durf jij dat aan meisje,” Tess kraste nogmaals, alleen dit keer harder.Natuurlijk, durf ik dat. Dat kan ook prima. Leek ze te zeggen. Esmira schoot even in de lach. Natuurlijk konden ze elkaar niet verstaan, maar soms leek dat wel zo. Soms leek het of Tess elk woord verstond die ze zei. Ze liep terug naar haar bed, waar het nog steeds een rommeltje was. Aangezien ze net uit bed gekomen was en ze niet veel zin gehad had om alles meteen op te ruimen. Dat alles dan overal lag en dat het twee keer zoveel werk was, dat vergat ze dan liever even. Ze griste haar pyjama van haar bed en vouwde hem op. Daarna legde ze haar pyjama onder haar kussen. Toen pakte ze haar haarborstel en tandenborstel van haar bed af en legde ze terug op het nachtkasje. Voordat ze haar huiswerk van haar bed haalde en in een lade van haar kast deed. Ze had nog snel even de laatste dingetjes gemaakt die ze had moeten maken. Ze trok haar dekbed glad en knikte toen tevreden. Nou lag alles er acceptabel bij. Ze had nog niet echt trek, dus eerst een eindje vliegen leek haar een beter idee. Ze liep terug naar Tess, die nog steeds geduldig stond te wachten. Tess vond het wel prima als Esmira uiteindelijk maar met haar weg ging. Ze had altijd het idee dat ook Tess genoot van hun vlieguitjes samen. De grote adelaar zakte iets door haar poten, zodat Esmira er gemakkelijker op kon springen. Ze lande zachtjes achter de vleugels. “Straks eventjes stil in de lucht blijven hangen Tess. Ik weet dat dat lastig is, alleen ik moet het raam nog dichttrekken,” Ze bukte zich zodat ze niet haar hoofd tegen de bovenkant van het raam zou stoten. Tess schuifelde voorzichtig naar de opening en liet zich toen uit het raam vallen, aangezien het anders niet paste. Daarna spreidde ze haar vleugels en vloog weer omhoog, omdat Esmira haar een tikje op haar vleugel gegeven had. Ze wist daardoor wat ze moest doen. Vlak bij het raam bleef ze een paar seconde hangen. Langer lukte het haar ook niet, maar het was net genoeg om het raam snel dicht te trekken. Voor het geval er veel wind op zou steken en er van alles door de kamer zou waaien.
Tess zette kracht en ze schoot hoger de lucht in, waardoor haar grijze haren naar achter waaiden. Er lag een gelukkige glimlach om haar lippen. Dit was echt genieten, het ding waarvoor ze leefde. Ze wist dat er een kans was, al was die klein, dat ze ooit zelf zou kunnen vliegen. Alleen ze wist niet of ze dat wel wou, ze vloog net zo lief op Tess haar rug. Maar als ze samen zouden kunnen vliegen, dat zou natuurlijk heel bijzonder zijn. Wie weet, misschien zou ze het proberen te leren. Alleen op dat moment nog niet, ze vond het eerst wel prima zo. Ze keek naar beneden waar de school steeds kleiner werd. Toen kwam het water in zicht, de rivier en de watervallen. Ze klopte Tess twee keer op haar nek, als teken dat ze mocht landen. De adelaar klapte haar vleugels in en scheerde naar beneden. Vlak voordat ze de grond zou raken spreidde ze haar vleugels en lande ze zachtjes op het gras. Ze sprong van haar rug en aaide haar over haar borst. “Dankjewel Tess,” zei ze toen. Ze sloeg haar armen zachtjes om de nek van de adelaar en liet haar toen weer los. Daarna gleed de blik in haar grijze ogen over het gebied.
Haar blik viel op een meisje in de verte. “Ga je mee?” vroeg ze terwijl ze Tess aankeek. De adelaar kraste even. Toen liep Esmira de kant van het meisje op. Het was helemaal niks voor haar om gewoon maar op anderen af te stappen. Alleen ze durfde het steeds beter, al zou ze altijd wat aarzelend blijven. Doordat ze steeds meer in contact was met anderen, ging het haar steeds beter af. Ze stond voor het andere meisje stil en glimlachte naar haar. “Hallo,” zei ze toen. Ze leek haar ongeveer even oud als haar, tenminste dat schatte ze. Je wist het natuurlijk nooit helemaal zeker. Tess was half achter haar blijven staan. In haar ooghoek keek ze even naar de adelaar en toen naar het diertje op de schouder van het meisje. “Die ziet er lief uit,” vervolgde ze toen met een glimlach. Daarna keek ze het meisje aan. “Mijn naam is Esmira,” Ze knikte naar Tess. “En haar naam is Tess,” Tess kraste zachtjes. Ze zag dat de adelaar het meisje in haar op nam, net als zij deed.

“Hallo,” sprak het meisje dat voor haar stil was gaan staan en glimlachte. De grote adelaar achter het meisje viel meteen op. Tári's grijns verdween niet, werd enkel wat angstaanjagend. “Die ziet er lief uit,” zei het meisje, duidelijk doelend op Terra. Tári knikte: 'Ze "ziet" er lief uit.. Dat wilt niet zeggen dat ze lief "is".' haar stem was emotieloos al zag je in haar ogen amusement liggen. “Mijn naam is Esmira,” Ze knikte naar de grote adelaar achter zich. “En haar naam is Tess,” Tess kraste zachtjes. Tári knikte opnieuw. Op dit moment kwam maar een woord haar te binnen. Direct. Esmira was echt heel direct. Maar als het kind nu dacht dat zijzelf haar naam zou geven.. Nog niet in elk geval. 'Aangenaam.' zei ze kalm. Iets wat haar eigenlijk verbaasde. Dat woordje.. Aangenaam, hoorde niet in haar woordenboek thuis.. Wat was er aangenaam aan. Terra hief haar kop en siste kort. Tári grijnsde: 'Dit is Terra.' Terra's gegrom klonk een beetje boos. Waarschijnlijk omdat Tári wel de naam van de Tasmaanse duivel had gezegd, maar die van zichzelf niet. Terra ging heel even op haar achterpoten zitten. De laatste tijd deed ze dat wel vaker, en het dier leek maar niet te begrijpen dat ze dan haar evenwicht verloor. Maar blijkbaar had het dier nu een nieuwe tactiek bedacht. Terra zette de nagels van haar achterpoten in Tári's schouders waardoor ze iets meer houvast had. Tári voelde de nagels wel, ze deden alleen niet echt pijn. Ze was erger gewend van de Tasmaanse duivel. Ze bekeek Esmira is goed. Veel viel er niet aan het kind te zien. Tári's blik gleed naar de adelaar die voorgesteld was als Tess. Ze glimlachte en knikte: 'Tess is in elk geval mooi.' juist ja.. Was dat alles wat ze kon bedenken? Jep. Ze moest toch iets zeggen? Nou ja, niks moest, het was wel handiger.. Ze zuchtte even. Terra ging even normaal zitten waarna ze zacht begon te grommen en haar kop weer tegen Tári's wang legde. Tári gaf het dier een korte tik op haar snuit en meteen hield het grommen op. 'Niet nu, kleintje.' mompelde ze. Als Esmira dat had verstaan kreeg ze een medaille. Maar Terra had het zeker verstaan. Het dier sloot haar oogjes en siste zacht, amper hoorbaar. Alleen het getril dat erbij kwam maakte voor Tári duidelijk dat het dier geluid maakte. Op de een of andere manier maakte Terra altijd zulke zachte geluiden dat je ze bijna nooit kon horen. Voelen kon je het wel, nou ja, niet iedereen. terra was nou niet bepaald open.. Zijzelf kon alles met het dier doen, Mats op zich ook wel, al was er toch ergens een grens. En dan kreeg je nog Sucic. Tári kon nog steeds niet geloven dat hij nog leefde. Ach ja, ze had het met eigen ogen gezien. Maar ook hij on vrij veel met Terra doen. Al was dat in het begin meer, voordat Iblis de Tasmaanse duivel altijd aanviel.. Tári keek Esmira strak aan en grijnsde breed.

Ze voelde meteen aan dat dit meisje heel anders was als haar. Ze zag het aan de manier hoe ze deed en voelde het aan het bepaalde gevoel die om haar heen hing. Ze vroeg zich heel sterk af of ze haar wel zou mogen. Ze was niet iemand die ruzie zocht of die vervelende opmerkingen naar iemand maakte, maar ze was ook niet iemand die zich op de kop liet zitten. Niet door vreemden tenminste. Ook al was ze normaal vriendelijk en verlegen, ze kon ook opeens heel anders uit de hoek komen. Zoals die keer op de zwarte markt met Soul samen, toen die kerels hun lastig hadden willen vallen. Toch bleef ze het meisje vriendelijk aankijken, alsof ze haar net niet helemaal in zich op had zitten nemen. Ze was niet iemand die vooroordelen over iemand had, voordat ze diegene beter kende. Misschien was het wel een masker die het meisje had, of schatte ze het helemaal verkeerd in, dat wist ze later pas. Ze wachtte daarom geduldig totdat ze iets tegen haar zou zeggen. Ze keek het meisje aan toen ze knikte. 'Ze "ziet" er lief uit.. Dat wilt niet zeggen dat ze lief "is".' Het meisje begroette haar niet, maar daar trok ze zich niks van aan. Als ze daar geen zin in had of dat het haar gewoonte niet was, dan accepteerde ze dat. Zij was simpelweg zo opgevoed, waarschijnlijk heel anders als het meisje die nou voor haar stond. Ze zou het snel genoeg merken. Ze keek even naar het diertje, ze kon niet goed thuisbrengen wat voor diersoort het was. Daarna keek ze het meisje aan. “Nee, dat snap ik.” Zei ze toen. Ze zag dat het meisje zich amuseerde en ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze daar van moest denken. Wou ze haar voor schud zetten? Of vond ze die opmerking gewoon grappig. Nee, ze kon haar niet zo goed peilen. “Elk levend wezen heeft een ander karakter,” vervolgde ze. “Wat voor dier is het?” vroeg ze toen rustig. Ze negeerde de sfeer die om het meisje heen hing.
'Aangenaam.' Ze glimlachte en knikte het meisje even toe. “Aangenaam,” zei ze. Als het meisje haar naam niet wou vertellen was dat haar eigen keuze, daar deed ze niet moeilijk over. Het was makkelijker om iemands naam te weten, maar het was niet noodzakelijk. Misschien was het om haar te treiteren of misschien zei ze het liever echt niet. Ze ging zich daar niet druk over maken. 'Dit is Terra.' Ze schoot zachtjes in de lach toen Terra begon te grommen. “Ze is het er duidelijk niet mee eens dat je haar naam noemt,” ze stopte met lachen en volgde de bewegingen die Terra maakte. Ja, ze vond het een bijzonder dier.
Tess deed een stapje naar voren waardoor ze naast haar kwam staan. Esmira verplaatste haar gewicht op haar rechterbeen, waardoor ze zachtjes tegen Tess aanleunde. 'Tess is in elk geval mooi.' Ze glimlachte en knikte meteen, terwijl ze omhoog keek in de ogen van Tess. “Dat is ze zeker,” stemde ze met het meisje in. Ook Tess kraste zachtjes alsof ze daarmee instemde. “In welk jaar zit jij?” vroeg ze toen. Ze keek het meisje weer aan. Ze veegde haar haar uit haar gezicht waardoor het naar achteren viel en haar grijze ogen keken in die van het meisje.

“Nee, dat snap ik.” zei Esmira op het commentaar dat Tári haar had gegeven. Ze grijnsde geamuseerd. “Elk levend wezen heeft een ander karakter,” vervolgde Esmira. “Wat voor dier is het?” vroeg Esmira toen rustig. Tári lachte zacht. Het kwam vaker voor dat mensen het dier soort niet herkende. Vreemd? Niet echt. Het dier had van verschillende dieren wel iets. Zo vonden sommige het op een klein beertje lijken, andere weer op een rat. Sommige vergeleken het met een klein aapje, al snapte ze niet precies wat er op een aap leek.. 'Een Tasmaanse duivel.' misschien was dat antwoord iets bitser dan gehoopt. Maakte het haar überhaupt wat uit? Nee. Als Esmira begreep dat ze eerlijk gezegd geen zin had in.. Gezelschap, was dat al goed genoeg. 'Aangenaam.' sprak Tári en ze knikte naar Esmira die op haar beurt terug knikte. “Aangenaam,” Tári glimlachte kort en stelde Terra voor: 'Dit is Terra.' Esmira schoot zacht in de lach toen Terra begon te grommen. “Ze is het er duidelijk niet mee eens dat je haar naam noemt,” Tári grinnikte. Dat was waar, maar Terra zou het onderhand gewend moeten zijn. Dat ze niet altijd alles in de hand had. Correctie, bijna nooit. Esmira stopte met lachen en volgde Terra's bewegingen. Tess deed een stap naar voren en kwam daardoor naast Esmira e staan. Esmira verplaatste haar gewicht waardoor ze iets tegen het dier leunde. 'Tess is in elk geval mooi.' Esmira glimlachte en knikte meteen. Ze keek omhoog in de ogen van Tess. “Dat is ze zeker,” stemde ze met Tári in. Tess kraste zachtjes, alsof ze ook in stemde. “In welk jaar zit jij?” vroeg Esmira. Ze veegde haar haar uit haar gezicht waardoor her naar achter viel en haar grijze ogen keken in die van Tári. 'Het zesde, hoezo?' moest ze die "hoezo" er echt achteraan plakken? Het was een vraag die ze zelf ook zou kunnen stellen.. Wat maakte het eigenlijk ook uit. Ze maakte zich er nu gewoon te druk over. Ze kreeg een wat kille blik op haar gezicht. Hoe? Geen idee. Terra gromde zacht en sprong op de rond. Het dier bleef voor haar bazin staan en weigerde een stap naar Esmira te zette. Tári grijnsde even. 'Jij? In welk jaar zit jij?' ondanks haar kille blik klonk haar stem kalm. Niet vriendelijk, aar wie had haar stem ooit vriendelijk gehoord? Behalve Mats dan. Sucic.. maar dat was ook maar een of twee keer in zijn hele leven geweest..

Flut, sorry..

Het meisje wisselde het grijnzen de hele tijd af met wat gelach om een opmerking van haar. Ze begon het idee te krijgen dat het meisje het wel grappig vond haar onwetendheid. Alleen ze kende niet zoveel van de wereld, ze had er wel dingen over gelezen. Alleen in de bibliotheek van haar ouders lag ook niet alles. Nee, ze was hier dieren in levende lijve gaan ontmoeten en het kwam dan nog wel eens voor dat ze iets niet wist. Zij kon natuurlijk niet weten dat er veel meer mensen waren die de diersoort niet kenden. Toch zat het haar niet lekker dat het meisje lachte. Ze had er een hekel aan als iemand haar uitlachte. Alleen ze kon er niet goed uit opmaken of ze haar nou uitlachte of gewoon moest lachen. Ze moest zichzelf inhouden er niet iets van te zeggen, het gewoon te negeren. 'Een Tasmaanse duivel.' Ze zei het nou niet bepaald aardig. Opnieuw begonnen de hersens van Esmira te malen en ze moest haar gedachten echt even aan de kant zetten. Ze was met een gesprek bezig, niet met de manier waarop er tegen haar gepraat werd. Als het meisje geen gezelschap wou, kon ze dat gewoon zeggen. Of had het meisje een andere manier om dat duidelijk te maken? “Een Tasmaanse duivel,” herhaalde ze zachtjes in zichzelf. “Nee, daar heb ik echt nog nooit iets van gehoord, interessant.” Er ontstond een klein glimlachje om haar lippen. “Dan weet ik het voor de volgende keer,” ze nam het diertje nog eens goed in haar op zodat ze het niet weer zou vergeten en het opgeslagen werd in haar geheugen.
Toen vroeg ze in welk jaar het meisje zat. Gewoon uit nieuwsgierigheid, uit interesse. Ze wou laten zien dat ze een poging deed een normaal gesprek te voeren. 'Het zesde, hoezo?' Ze haalde even haar schouders op. “Gewoon uit interesse,” zei ze toen simpel. “Niet overal is een specifieke reden voor,” vervolgde ze. 'Jij? In welk jaar zit jij?' Ze glimlachte rustig. “Ook in de zesde,” Ze knikte terwijl ze dat zei. “In welke klas zit jij dan?” vroeg ze verder.
Ze voelde dat Tess zachtjes haar snavel tegen haar schouder duwde. Ze keek omhoog, vragend. Tess vroeg duidelijk om aandacht, dus aaide ze haar zachtjes over haar snavel. Daarna richtte ze haar aandacht weer op het meisje. “Als je liever hebt dat ik weg ga, kun je het ook zeggen hoor.” Zei ze toen opeens uit het niets. “Ik was aan het vliegen met Tess en ik zag je toevallig staan. Ik ben meestal niet iemand die zomaar op een ander afloopt, alleen jou gewoon voorbij lopen is ook zo onbeleefd. Daarbij vind ik het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten,” ze was eerlijk zoals altijd. Ze zei het gewoon hoe het zat, ook al liet ze daarmee zien dat ze meestal niet iemand was die anderen aansprak. Ze was wie ze was en dat mochten anderen best weten. “Vandaar dat ik jou aansprak,” Ze glimlachte rustig.

“Een Tasmaanse duivel,” herhaalde Esmira zacht, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen Tári. “Nee, daar heb ik echt nog nooit iets van gehoord, interessant.” Er ontstond een klein glimlachje om haar lippen. “Dan weet ik het voor de volgende keer,” Tári knikte. Esmira nam Terra nog even in zich op, waarschijnlijk om het niet te vergeten. 'Het zesde, hoezo?' antwoordde Tári op de vraag die Esmira haar gesteld had. “Gewoon uit interesse,” weer knikte Tári. “Niet overal is een specifieke reden voor,” Tári glimlachte: 'Dat is waar.'
'Jij? In welk jaar zit jij?' Ze glimlachte rustig. “Ook in de zesde,” Ze knikte terwijl ze dat zei. “In welke klas zit jij dan?” vroeg ze verder. Tári lachte zacht. 'Master Savador. Jij?' dit gesprek begon een over en weer spelletje te worden. Erg? Nee. Misschien zelf wel interessant. Het gaf een wat afstandelijke sfeer. Tess duwde haar snavel tegen Esmira aan, die op haar beurt aandacht aan het dier schonk. “Als je liever hebt dat ik weg ga, kun je het ook zeggen hoor.” Zei ze toen opeens uit het niets. “Ik was aan het vliegen met Tess en ik zag je toevallig staan. Ik ben meestal niet iemand die zomaar op een ander afloopt, alleen jou gewoon voorbij lopen is ook zo onbeleefd. Daarbij vind ik het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten,” Tári leek even te schrikken. Ze herstelde zich snel en schudde haar hoofd: 'Sorry, heb niet echt mijn dag..' leugens en smoesjes.. Waarom wilde ze dat Esmira hier bleef?! Had ze toen straks niet nog gezegd dat ze absoluut geen gezelschap wilde? Wel.. Er klopte vandaag gewoon even niks van haar logica. “Vandaar dat ik jou aansprak,” Ze glimlachte rustig. Tári knikte. 'Snap ik.. Zou ik mogen vragen waarom je andere niet snel aanspreekt?' haar stem was ineens een stuk rustiger, maar de hatelijke blik kreeg ze niet uit haar ogen. Terra gromde zacht en hief haar kop. Zelf kende ze weinig mensen die niet zomaar iemand aanspraken. Maar kende ze eigenlijk wel mensen die zo.. Aardig waren? Ja, maar die mocht ze over het algemeen niet.. Ze had niet heel veel vrienden.. Maar.. Genoeg. Eerlijk gezegd wilde ze dat ze er nooit een paar had gehad. Oke, ze waren prettig als je hulp nodig had of iemand zocht waar je je hart kon luchten.. Maar ze konden ook onhandig zijn. Zoals Lieke, Sam en Damian op dit moment. Automatisch ging haar hand naar haar zak en pakte ze de brief vast. Ze haalde hem er niet uit of zo, maar ze hield hem tussen haar wijs- en middelvinger vast. Ze keek Esmira strak aan en wachtte rustig af.

Ze keek naar de Tasmaanse duivel en nam het diertje nogmaals in haar op. Hoe hij eruitzag, hoe hij haar aankeek. Zo zou ze het nooit meer vergeten, zou het nieuwe kennis zijn die ze haar hele leven mee zou dragen. Ze zou het koesteren al wist ze dat niet door zouden hebben. Ze liet het niet zien, de bewondering sloeg ze alleen in haar hoofd op. Ze wou er niet opnieuw over beginnen, dus gooide ze het gesprek de andere kant op en begon ze over school. Ze zag dat Tári knikte toen ze zei dat ze ook in de zesde zat. Dat betekende dat ze waarschijnlijk veel lessen samen volgden, alleen dat was haar nog niet opgevallen. Ze was altijd zo met de stof bezig, dat ze niet echt op de andere leerlingen lette. Ook uit onzekerheid omdat ze zichzelf op sociaal gebied nog steeds niet vertrouwde. 'Master Savador. Jij?' Er speelde opeens een klein grijnsje om haar lippen terwijl ze ook dit gegeven in zich opnam. “Wat grappig. Ik ook,” zei ze toen. “Dat is wel heel toevallig, dan hebben we vast veel lessen samen.” Vervolgde ze.
Ze zag dat Tári iets leek te schrikken toen ze voorstelde om weg te gaan. Vond ze het gesprek dan toch leuker dan ze liet blijken? Misschien wel, misschien liet ze het gewoon niet zien. 'Sorry, heb niet echt mijn dag..' Ze glimlachte rustig en knikte toen. Ze wist niet of dat de waarheid was, maar ze vroeg er verder ook niet naar. Ze vond het wel best zo. Niemand hoefde het over dingen te hebben waar diegene het liever niet over had. Soms begon ze per ongeluk over iets waardoor ze een onderwerp aansneed die niet prettig viel, maar dan was dat onbewust. “Kan gebeuren,” vervolgde ze.
'Snap ik.. Zou ik mogen vragen waarom je andere niet snel aanspreekt?' Ze knikte. “Ja hoor, dat is geen geheim.” Begon ze. “Ik heb nooit echt gezelschap gehad van leeftijdgenoten, omdat mijn ouders me thuis hielden. Daarom vertrouw ik mezelf niet echt op sociaal gebied,” Legde ze toen rustig uit. Het was haar niet ontgaan dat de hand van Tári kort naar haar zak was gegaan, waar duidelijk iets inzat. Ze keek even naar Tári haar hand, maar keek haar al snel weer aan. Als ze het er over zou willen hebben dan zou ze er zelf wel over beginnen.

[Sorry, voor het lange wachten…]