» G E N E R A L
Naam:Choshi Eiji
Roepnaam: Eiji
Leeftijd: 23
Afkomst: Puffoon
Magie: Air
Lengte: 1.89
Gewicht: 68 Kg
Thuistaal: Japans - Italiaans met een Zuid Puffoons accent.
Bouw: Eiji is lang en licht gespierd. Wat inhoud dat hij een goed lichaam heeft. Hij is echter niet té gespierd omdat hij ook het zwaardvechten beoefend en daarbij zouden die stramme spieren alleen maar in de weg zitten. Hij is wel tamelijk breed geschouderd en heeft in verhouding tamelijk smalle heupen. In verhouding zijn zijn benen erg lang. Maar niet op zo’n manier dat het storend is. Het siert hem wel.
Haarkleur: Paars
Haarstijl: Lang, soms los gedragen maar meest van de tijd houdt hij het bijeen gebonden in een staart waarbij twee lange plukken langs zijn hoofd vallen.
Kleur ogen: Violet / Paars
Likes: Muziek, Zwaardvechten, Traditionele muziek
Dislikes: Haatdragende mensen, The Dark Side, pestkoppen, nonchalant gedrag.
Geaardheid: Bisexueel
Partner: None
Dierlijke vorm: Zwarte panter met violetkleurige ogen.

»P E R S O N A L I T Y:
Silent;
Eiji is niet de persoon die meteen opvalt omdat hij op de voorgrond wilt staan. Hij is geen hyper actief geval dat staat te stuiteren van energie. Heeft geen grote mond of praatjes. Zal niet diegene zijn die voor zijn plezier een gesprek met iemand aan knoopt. Het is niet zo dat hij zich volledig af sluit voor de buitenwereld maar hij is gewoon niet zo uitbundig is alles.

Modest;
Hij zal zijn emoties niet tot weinig tonen. Houdt alles voor zichzelf omdat hij dat persoonlijk vind en niet vind dat anderen daarmee opgezadeld moeten worden. Daarnaast is hij door zijn rustige persoonlijkheid nooit zeer uitbundig geweest in het uiten van die emoties. Dat houd echter niet in dat hij geen emoties heeft. Want die heeft hij wel degelijk. Hij heeft zichzelf alleen geleerd er mee om te gaan en ze in de hand te houden.

Brave;
Ondanks dat hij afstandelijk en reserveert over komt is hij eigenlijk heel erg vriendelijk. Daarnaast komt hij vaak op voor de zwakkeren en zeer tegen pestgedrag en vriendjes politiek. Hij staat eigenlijk voor het goede in de wereld ook al is dat qua uiterlijk niet van hem af te lezen. Vaak genoeg hebben mensen hem als een koelbloedige Samurai ingeschat terwijl hij nooit iemand opzettelijk gedood heeft. Enkel verwonden. En zelfs dat in zekere mate.

Tender;
Zo hard hij van buiten lijkt zo zacht is hij in werkelijkheid. Je moet alleen door dat harde schild van hem heenkijken. Want in feite heeft hij enkel het beste met je voor. Eiji ziet graag het beste in mensen en probeert dat ook bij ze naar boven te halen. Zelfs als niemand het niet meer ziet en het eigenlijk tevergeefs is. Hij vind dat ieder persoon iets ‘goeds’ heeft.

» H I S T O R Y
Eiji is geboren in een arm gezin. Zowel vader als moeder heeft altijd al hard moeten werken om geld binnen te halen. Iets wat zeker niet minder geworden was na de komst van maar liefst vijf kinderen. Een gezin waarvan Eiji de jongste was. Hij heeft een oudere broer die vier jaar ouder dan hem is. Boven hem komt eerst nog een zus, waarna nog twee oudere zussen volgen. De een vijf jaar ouder dan hem en zijn aller oudste zus die ruim zes jaar ouder dan hem is. Ondanks dat hun ouders en zijzelf het niet altijd even makkelijk hadden hielden ze wel heel erg veel van elkaar. En dat was wat telde voor hen. Toch kon het niet uitgesteld blijven. Aangezien Eiji de jongst was, was hij degene die ook voor het geld moest zorgen. Terwijl zijn broer en zussen zwaardere klussen deden deed hij dat op zijn geheel eigen manier. Want aangezien hij een ontzettend leuk, schattig kind was waren mensen bereid meer geld aan hem te geven. Dit geld verdiende hij niet met boodschappen doen voor ouderen of ramen zemen, om maar een voorbeeld te noemen. Nee, dit deed hij door zijn zwaardkunsten te laten zien. Altijd had hij de zwaardvechters die op straat hun kunsten vertoonden bewonderd. Had met grote ogen hun oefeningen aanschouwd en was zelf gaan oefenen. Toen het hem ook nog eens goed scheen te liggen en zijn ouders hem zagen oefenen dachten ze, waarom ook niet. Waardoor kleine Eiji ook begon met geld bij elkaar halen.
Volwassen vonden hem geweldig. Smeten met geld om de kleine jongen met het opvallende paarse haar en de violetkleurige ogen te zien optreden. Te zien zwaaien met zijn katana terwijl hij acrobatische kunsten uit haalde. Elke dag trad hij op. Om iedere dag weer beter te worden. Trainde, oefende alles om beter te worden. Om alles er uit te halen wat er in zat. Om zijn ouders trots te maken. En vooral omdat hij er van genoot. Dan was hij een volledig ander persoon. Wanneer hij met een zwaard in zijn handen stond leek hij het tegenovergestelde van wie hij werkelijk was.

Echter werd hij ook ouder naarmate de tijd vorderde. Mensen vonden het dan niet meer schattig maar de dames vonden het wel degelijk aangenaam om naar te kijken. Op straat kende iedereen hem. Iedereen die ’s ochtends goedendag riep. Stalkers die hem soms volgden wanneer hij ging trainen. Hem opwachtten. Alles om maar een beetje aandacht te krijgen. Dat was echter niet iets waar hij aan deed. De popie jopie dude uithangen. Hij deed gewoon zijn ‘ding’. Omdat hij daar van genoot. Omdat hij het leuk vond. Dat anderen dat nou zo ontzettend leuk vonden, tja dat was alleen maar mooi meegenomen. Alle aandacht die hij kreeg wuifde hij vaak maar weg. Want wat iedereen niet wist was dat hij het helemaal niet zo breed had. Het was niet zo dat hij zich er voor schaamde maar als ze het zouden weten zouden ze hem zeker anders behandelen. Ze hadden niet eens geld gehad om een van hun kinderen ook maar naar school te laten gaan, om maar een indicatie te geven van hun gebrek aan geld. Echter, Eiji, zo bedreven als maar kan. Wilde steeds meer en meer. Vroeg steeds meer van zichzelf. Wilde maar blijven verbeteren. Was echt nooit tevreden met het resultaat dat hij behaald had. Was dan ook altijd meest van de tijd alleen. Nu was hij nooit echt een druktemaker geweest maar vroeger haalde hij nog wel eens streken uit met andere kinderen maar naarmate hij ouder werd zonderde hij zich steeds meer en meer af. Bewust of niet. Ook werd hij bekend doordat hij het opnam voor zwakkeren, ouderen en een ieder die het nodig had. Zo zorgde hij er voor dat dieven tegen gehouden werden. Of hij daar nou zijn zwaard voor moest trekken of niet. Nog niet eerder had hij opzettelijk iemand gedood. Enkel en alleen verwondt. Net zoals hij in straatgevechten deed. Wanneer hij uitgedaagd werd. Nooit zou hij iemand bewust doden. Enkel uitschakelen.

Er kwam uiteindelijk ook een tijd dat hij meer dan alleen herkend en gestalkt werd. Er kwamen mensen die hem aanbiedingen deden. Die hem vroegen voor hen in privé op te treden. Of mee te trekken naar een ander gebied op Puffoon. Alles wees hij af. Tot dat ene aanbod kwam. Het aanbod van een mysterieuze man. Gehuld in prachtige kledij. Kledij die hij nooit in zijn leven betalen kon. De man die zich voorstelde als Matsumoto Jun. De man straalde een bepaalde zekerheid, een bepaalde kracht uit. Iets wat Eiji nog niet eerder ervaren had. Hij stond dan ook niet snel met zijn mond vol tanden maar moest toegeven dat hij nu wel onder de indruk was. Jun, zoals Eiji hem al meteen mocht noemen, maande hem met hem mee te komen om een blokje om te maken. Vertelde hem. Vertelde hem dat hij hem al eerder geobserveerd had. Dat er een kracht in Eiji schuilde die anderen niet bezaten. Natuurlijk geloofde hij dit niet. Dacht dat Jun hem voor de gek hield. Hem belachelijk maakte. Tot die hem echter een voorbeeld gaf. Met grote ogen had Eiji toe gekeken hoe hij bladeren rond zich verzamelde. Deed dit met de wind. Beheerste de wind. Wist niet wat dit nou was. Hoe kon dit. Hoe was dit mogelijk? Zijn mond zou nog net niet open gezakt zijn. Dat alles was het begin. Het begin van een heel nieuw leven. Want het aanbod dat hem gedaan werd. Kon hij gewoon niet meer afslaan. Al helemaal niet na wat hij gezien had.

Het aanbod dat hem gedaan was, was namelijk om met Jun mee te gaan om te gaan studeren aan een van de hoogste universiteiten van Puffoon. Daar zou hij onderwezen worden in luchtmagie. Maar zou hij tevens ook leren lezen en schrijven. Zou hij ook andere magiesoorten leren en leren over de andere planeten en hun bewoners. Hij had er ooit wel over gehoord, maar zo uitgebreid. Dit moest allemaal wel op de waarheid slaan. Overdonderd had hij deelgenomen aan lessen. Maar had al meteen ondervonden dat hij niet echt in het plaatje van de leerlingen hier paste. Met zijn lange paarse haar en opvallende kleding viel hij erg op. Dat ontging de andere leerlingen ook niet. Zo geweldig ze het in zijn dorpje gevonden hadden zo vreselijk leken ze het hier te vinden. Zo ondervond hij het tenminste. Die starende blikken, het gefluister achter zijn rug om. Volgens Jun zou het zo voorbij zijn. Maar toch.. Het bleef aan hem knagen. Daarnaast nog eens het feit dat hij niet eens kon lezen en schrijven. Iets waarmee ze hem ook vaak genoeg voor de gek hielden. Het was dat hij het zich niet al te veel aan trok. En zich maar bleef verbeteren, hoe vaak hij dezelfde fouten ook maakte. En verbeterde dan ook zeer snel. Dat bleef ook niet onopgemerkt. Zowel de leraren als leerlingen ondervonden dat al snel. Toen hij dan ook de kans kreeg zijn zwaardkunsten te beoefenen en dit werd ‘ontdekt’ ging dat al snel als een lopende vuurtje rond en werd hij bijna gedwongen wat van zijn kunsten te laten zien. Dat, nu in combinatie met de luchtmagie die hij leerde beheersen, werd nog spectaculairder. En op die een of andere manier had hij zo wat respect bij zijn medeleerlingen verworven. Hoewel er altijd pestkoppen bij bleven zitten die hem maar een meisje bleven noemen. Echter tot op zekere hoogte. Want ook daar rekende hij mee af. Op zijn eigen manier. Netjes en beschaafd. Maar dan had je het ook wel heel bont bij hem gemaakt. Want gewoonlijk zag hij, zelfs bij die pestkoppen, nog positieve punten.

Zo vervolgde hij school. Leerde door aangezien het hem allemaal wel zeer goed beviel en hij er een gave voor leek te hebben. Hij studeerde af in luchtmagie, om daarna een studie als leraar te volgen. Is eerst een tijd stagiaire geweest bij zijn sensei Jun. Die hem zelfs na school nog bleef helpen en begeleiden. Om uiteindelijk verder te kijken. Nam zijn suggestie aan om buiten Puffoon te studeren als stagiaire. En zo kwam hij op aanrader van zijn leermeester op Starshine terecht. De school der scholen zoals ook wel genoemd mag worden. Dé school waar leerlingen van alle planeten bij elkaar komen om onderwezen te worden in magie. Iets wat voor hem een hele verrijking zou gaan worden.