Just silence

Het was lang geleden, het meer was nog steeds even prachtig als altijd. Het was avond en Mizuki was aan het wandelen langs het meer sinds dat ze de laatste tijd niets meer te doen had. Geen Mineko meer naast haar zijde en de verveling sloeg toe. Ze had echt nood aan een persoon waarmee ze kon praten en lol mee kon hebben. Waaraan ze haar kookkunsten kon laten zien, hem of haar kon laten genieten van haar zoetigheden. Ze zuchtte en ze ging aan de rand van het meer zitten. Ze deed haar sandalen uit en ze liet haar voeten in het water glijden. Het water was geweldig van temperatuur dat het water alleen kon zijn als het 7 uur was. Dat had ze al ondervonden eenmaal ze hier was. Ze kwam hier vaak om tot rust te komen. Sinds ze terug was van haar thuisplaneet en Sasori haar had geleerd om rustig te blijven en kalm te zijn, maar soms kon ze wel weer een uitbarsting krijgen en dan was de andere de klos. Ze zuchte zachtjes en leunde achterover. Ze was blij dat ze even alleen kon zijn maar toch had ze nood aan iemand die met haar wou praten. Ze miste het feit dat ze gewoon niet tegen iemand kon praten zonder dat ze werd beoordeeld, maar dat gebeurde niet veel. Ze nam een gebakje uit haar tas en begon er rustig van te eten en dat betekende dat ze dan enorm kleine hapjes nam. Ze glimlachte kort na het laatste hapje en ze keek om toen ze voetstappen hoorde. Ze was blijkbaar niet de enigste die hier zo laat was…

(Jake, flutpostje, beginposts zijn lastig)

Het was avond. Je kon al zien dat de dagen langer werden. Normaal zou het al pikkedonker zijn geweest rond dit tijdstip. Maar nu was de zon net te zien boven de bomen. Jake kwam rustig aanlopen. Met zijn handen in zijn zakken. Hij stopte even. Het meer. Hij keek even naar de weerspiegeling van de zon in het water. Wat was het toch wonderbaarlijk mooi. Hij had dan ook nooit een hekel aan de zon gehad. Eerder de warmte die het met zich meebracht. Nu de zon wat lager was, was er minder van deze warmte te merken. Maar toch. De zon hield het niet bij de schoonheid van de maan. Jake keek even naar boven en zocht naar de maan. Hij kon deze niet vinden. Ach ja. Gisteren was het volle maan kon hij zich nog herineren, dus vanavond was er geen maan. Jammer. Hij keek nog even naar de weerspiegeling van de zon, en liep toen verder langs de waterkant.
Na een tijdje lopen, zag hij een meisje aan de waterkant zitten. Ze had haar voeten in het water, en zat rustig van iets wat op een gebakje leek te eten. Hij keek even goed. Nee het was niet Gaya, die zou hij allang herkent hebben. Nee, dit meisje had iets kalms over haar heen. Iets meer...mysterieus.. Het kon aan de verschijning liggen. Hij zag haar als niet meer dan een schaduw bij het water omdat hij tegenlicht had. Hij besloot er maar naartoe te lopen. Hij had nu even geen zin om gemeen en onaardig te zijn. Waarschijnlijk omdat het al zo laat was, en omdat hij de sfeer niet wou verzieken. Dit was misschien dan ook Jake's goeie kant. Hij hield van een rustige, aangename sfeer. Ondertussen was hij dichterbij het meisje gekomen. Hij zag een donker blauwe bloem in het zwarte haar van haar. Mooi detail, maar het zou mooier zijn geweest als deze bloem indigo was geweest. Ze nam net haar laatste hapje. Toen keek ze om. Jake schrok even. Die ogen..het zou toch niet..Forana? Hij keek nog even goed. Toen schudde hij die gedachte uit zich, en herstelde zich vrij snel.
"Goedenavond." Hij keek weer naar het meer. "De schittering van de zon...het is altijd al inspirerend voor mij geweest." Hij zuchtte, en keek weer naar het meisje. "Maar niets houd het bij maanlicht" Hij meende het. Maanlicht had al sinds dat hij klein was al geboeid.

De dagen werden langer en dat deed Mizuki goed, zo kon ze langer buiten blijven zonder dat de leerkrachten er iets op tegen hadden. Ze had de laatste tijd veel te doen buiten in de avond, bijvoorbeeld terug wennen aan het uitzicht hier want in Shadra scheen er niet veel zon en hier wel. Ze glimlachte eventjes, ze genoot van het water dat haar voeten tot rust brachten, ze leken zich helemaal weer te ontspannen van de lange reis die ze achter de rug had. Maar de maan gaf een zachtere gloed dan de zon en dat bracht haar tot rust, ze kon ernaar staren zonder blind te worden, dat was al zeker een positief kantje aan de maan. Maar ook had de maan iets mysterieus, iets onverklaarbaars, maar haar gedachtegang werd verstoord door voetstappen. Ze nam de laatste hap van haar toetje en keek dan om, de jongen schrok en dat liet haar een beetje gekwetst achter, was ze dan zo eng? Ze schudde de gedachte al snel uit haar hoofd toen de jongen naar haar keek en sprak: "Goedenavond." Hij keek weer naar het meer. "De schittering van de zon...het is altijd al inspirerend voor mij geweest." Hij zuchtte, en keek weer naar het meisje. "Maar niets houd het bij maanlicht" Hij meende het, dat hoorde ze aan zijn stem. “ De zon is een mooi iets dat ons in leven houdt. En de maan zorgt ervoor dat we met een gerust hart kunnen gaan slapen. “ Ze zweeg even en keek naar de maan die aan de andere kant opkwam. Ze glimlachte en haalde haar voeten uit het water om ze dan vervolgens in haar sandalen te laten schuiven. Ze keek dan even naar de jongen, zijn gezicht was haar compleet onbekend, maar wel interessant. Ze glimlachte naar hem en keek dan weer naar de glinsteringen in het meer.

“ De zon is een mooi iets dat ons in leven houdt. En de maan zorgt ervoor dat we met een gerust hart kunnen gaan slapen. “ Jake knikte. "Eensgelijks" Het meisje draaide zich weer om en keek weer naar het meer. Hij bekeek het meisje goed. Ze leek inderdaad ergens op Forana..maar die was nu ergens op Nova..
Hij ging naast het meisje staan. Hij keek naast zich. Naar haar. "Sorry trouwens dat ik even schrok. Je deed me denken aan iemand die mij...dierbaar is." Hij bekeek het meisje nog eens goed. Hij kan nu haar blauwe ogen zien, die tuurde over het water. Ze zag er zeer Shadraans uit. Maar dit hoefde nog niets te zeggen. Hij was namelijk wel eens op andere planeten geweest. Daar waren ook genoeg mensen die er als een Shadraan uitzagen, maar eigenlijk van een andere planeet afkwamen. Maar toch..nee er was geen twijfel mogelijk. Dit meisje was volbloed Shadraan."Oh, voor ik het vergeet, mijn naam is Jake." Hij maakt een korte buiging. Hij keek nu ook naar de glinstering in het meer. Dit meisje...dit had zeker iets interessants..maar wat. Jake kon er even niet opkomen. Misschien kwam het door die ogen..dezelfde ogen als Forana had. Ondertussen was de zon al een stuk lager gegaan, en waren de eerste sterren al te zien. Ook kon Jake eindelijk de maan zien. Vol. Maar het was toch gisteren volle maan? Of misschien een dag ervoor? Dat zou ook nog kunnen.
Dat deed hem ergens aan denken. Vroeger. Toen hij nog een klein kind was, klauterde hij vaak als het volle maan was, op het dak van zijn huis, om naar de donkere sterren hemel te kijken, met vaak als middenpunt de volle maan. Ook kijk hij toen naar het verduisterde landschap, verlicht door de maan. Later had hij ook een telescoop gekocht om naar de maan te kijken. Hij zette deze dan iedere keer als het volle maan was voor het raam om naar de maan te kijken. Dan telde hij de kraters, fantaseerde hij dat er vreemde wezentjes rondliepen die naar hem zwaaide. Jake deed even zijn ogen dicht en glimlachte om dit laatste. Wat was hij vreemd toen.

“ De zon is een mooi iets dat ons in leven houdt. En de maan zorgt ervoor dat we met een gerust hart kunnen gaan slapen. “ Jake knikte. "Eensgelijks" Het meisje draaide zich weer om en keek weer naar het meer. "Mooi dat we gelijk hebben" zei met een glimlach. En toen luisterde ze wat de jongen nog meer zei: "Sorry trouwens dat ik even schrok. Je deed me denken aan iemand die mij...dierbaar is." Hij keek haar nog eens aan en vond het best grappig hoe ze bestudeerd werd. "Oh, voor ik het vergeet, mijn naam is Jake." Hij maakt een korte buiging. "Mizuki, aangenaam." ze glimlachte en ze keek weer naar het meer. Het was weer even mooi als altijd en de maan kwam op, maar ze was niet compleet vol, zij met het autisme had al gezien dat er een miniem klein kwartje af was, dus de maan was niet compleet vol. Ze had extreem goede ogen en ze nam snel al het detail op. Ze had nog een aantal cakejes over, misschien wou Jake er wel eentje? Ze zou het zo vragen. "Kom je bij me zitten Jake?" Ze glimlachte en klopte op het plekje naast zich. Zo moest ze alleen maar haar hoofd draaien en niet ook nog eens naar boven kijken. Ze focuste zich dan om de twee cakejes die ze nog had uit haar tas te halen. Ze reikte er eentje naar Jake "alstjeblieft" Ze legde het cakeje dat nog in een papiertje zat voor Jake's voeten en begon dan aan dat van haar.

(inspiloos)

"Mizuki, aangenaam." Mitzuki. Mooie naam. Het meisje keek weer naar het meer. Ze keek weer om. "Kom je bij me zitten Jake?" ze klopte op het plekje naast haar. Toen zag ze dit ze in d'r tasje aan het rommelen was. Ze haalde daar 2 pakketjes uit. Het waren 2 cakjes! "alstjeblieft" Ze legde er eentje neer op het gras. Voor de voeten van Jake. Hij was verbaasd. Nog nooit had iemand behalve zijn familie hem iets aangeboden. "Natuurlijk." bukte zich, legde het cakeje even opzij, en ging zitten. Het gras was een beetje vochtig, maar dat leek hem niet te deren. Hij pakte het cakje dat naast hem lag. "Bedankt trouwens." Hij haalde het cakje uit de verpakking. Hij nam er een hap van. Meteen kregen zijn ogen een andere blik. Niet de normale serieuze blik van hem, maar er was een soort van blij in te zien. Hij slikte de eerste hap door. "Lekker cakje" Hij nam nog een hap.
De zon was nu bijna helemaal onder. Er was alleen een vaag licht nog te zien. Er begonnen al meer krekels te tsirpen, en ergens in de verte hoorde hij een uil. Een Bosuil. Jake had veel verstand van deze vogels omdat zijn dierenvorm zelf een zwarte uil was. Al veranderde hij niet graag. Alleen als het echt nodig was.
Hij keek weer naast zich. Dit meisje..het had iets...maar wat..hij kampte er al mee sinds hij haar had gezien. Ze was geen normaal persoon..oke nou mocht hij niet te snel oordelen. Ze was in ieder geval Shadraans. Dat was zeker. Hij had al genoeg Shadraanse mensen in zijn vaders winkel voorbij zien komen om dat te weten. "Ik zie aan je dat je Shadraans bent. Ik kom zelf ook van de planeet namelijk."

(Oeh ze heeft autisme Very Happy

Ik heb zelf ook autisme vandaar ^^)

"Mizuki, aangenaam." Mitzuki. Mooie naam. Het meisje keek weer naar het meer. Ze keek weer om. "Kom je bij me zitten Jake?" Jake had haar naam verkeerd uitgesproken maar ze probeerde om het niet te laten merken en daar was ze vrij goed in geslaagd. Ze klopte met een glimlach op het plekje exact 5 centimeter van haar weg. Ze nam met een elegante zwaai twee cakejes uit haar tasje en zette er eentje net voor de voeten van Jake, zo moest hij moeite doen en giechelde ze zachtjes. "Natuurlijk." Zei Jake en hij bukte zich, legde het cakeje even opzij, en vervolgens ging hij zitten. Hij bedankte haar en ze glimlachte, “graag gedaan”. Hij complementeerde haar voor haar kookkunsten en ze grinnikte zachtjes. Ze hoorde de krekels zo helder en de uil die 500 meter verder zat ook even helder dus het was even een warboel in haar hoofd. Ze deed even haar oren dicht voor al het lawaai dat ze hoorde en ze kneep haar ogen even stijf dicht. Eenmaal het geluid gedaan was haalde ze opgelucht adem. Ze was inderdaad anders, ze had heel gevoelige oren en hoorde enorm veel dingen, dus dat kon haar even gek maken. Daarom de actie van haar oren dichtdoen. Normaal gilde ze er nog bij ook maar deze keer kon ze zichzelf beheersen en daar was ze blij om. Ze wou Jake niet meteen wegjagen zoals ze met Mineko had gedaan. Hij keek weer naast zich en zij keek terug en ze wende dan haar blik af. "Ik zie aan je dat je Shadraans bent. Ik kom zelf ook van de planeet namelijk."
Ze reageerde hierop met een zachte stem “Ik ben eigenlijk Shadraans-Novaans, een vreemde combinatie maar mijn novaanse moeder werd verliefd op mijn shadraanse vader en dan kwam ik. Maar ik werd geboren en getogen op Shadra dat wel.” Ze keek hem weer even aan en dan weer naar de opkomende maan.

“Ik ben eigenlijk Shadraans-Novaans, een vreemde combinatie maar mijn novaanse moeder werd verliefd op mijn shadraanse vader en dan kwam ik. Maar ik werd geboren en getogen op Shadra dat wel.” Jake was verbaasd. Shadra-Nova...nogal..ja excentrieke combinatie. Dat dat bestond zeg. Maar goed., ze was dus een halfbloed. Ach, beter dan geen Shadraan. Maar ze was dus ook half Novaans..hmmn..Tot nog toe had hij niet echt een hekel aan haar. Waarschijnlijk omdat ze zelf op Shadra was opgegroeid. Jake had over het algemeen een hekel aan Novanen. Optimistische, softe, levensgenietende lichtknuffelaars noemde hij hen vaak spottend. Hij zou dan ook niets liever willen dan ooit een Novaan doden. Puur omdat hij ze gewoon haatte. Jake keek weer naar Mizuki. Hij nam nog een hap van het cakeje. Hij glimlachte. Zij leek hem nou niet bepaald zo'n lichtknuffelaar. Maar goed. Zou ze dan een donkere magie gebruikster kunnen zijn? Vast. Ze was tebslotte op Shadra opgegroeid..Maar zou er dan misschien ook een kans bestaan dat ze licht magie beheerste..Als dit zo was, dan..ja..dan zou hij dat eigenlijk helemaal niet erg vinden. Hoe hij ook een hekel had aan lichtmagie en alles wat ermee te maken had, beoordeelde hij pas als hij de persoon heeft gezien die het gebruikte. Maar toen hij op Nova was, had hij trouwens ook mensen ontmoet met Shadraanse karaktertrekken. Deze beoefende dan ook duistere magie, en waren vaak heel rebels. Dat vond Jake ook zo interessant. Per planeet verschilde het karakter van magie gebruikers. Ondertussen was Mizuki naar de maan aan het kijken. Hij zag de weerspiegeling van de maan in haar ogen. Dit was een best wel mooi gezicht moest Jake toegeven. Toen keek hij ook naar de maan. "Inderdaad..vreemde combinatie..maar goed alles kan in Kovomaka niet? Maar beoefen je eigenlijk dan alleen duistere magie, of ook lichtmagie?"

“Ik ben eigenlijk Shadraans-Novaans, een vreemde combinatie maar mijn novaanse moeder werd verliefd op mijn shadraanse vader en dan kwam ik. Maar ik werd geboren en getogen op Shadra dat wel.” Jake was verbaasd en Mizuki begreep dit, het was inderdaad een enorm vreemde combinatie die niet echt in de smaak viel bij vele mensen, maar zij begreep dit niet, ze was normaal net zoals al de rest, op haar autisme na was ze perfect normaal. Ze keek Jake aan maar wel een beetje bezorgd. Hij ging haar nu al laten vallen, gewoon omdat ze deels novaans was. Ze zuchte eventjes lichtjes maar ze nam dan nog een hapje van haar deeltje van de cake en stopte het weg eenmaal ze het in een papiertje had gewikkeld. Ze had opeens geen honger meer en ze sloot haar tas. Ze keek nog eventjes naar Jake en glimlachte heel eventjes. Ze had niet veel zin om nog iets te zeggen, het kwam niet door hem, maar door haar afkomst waarvoor ze zich lichtjes schaamde. Meestal zei ze het niet eens. "Inderdaad..vreemde combinatie..maar goed alles kan in Kovomaka niet? Maar beoefen je eigenlijk dan alleen duistere magie, of ook lichtmagie?" Ze had deze vraag eigenlijk wek verwacht, ze gebruikte beide, maar lichtmagie gebruikte ze alleen in gevallen van nood, maar wou ze dat wel zeggen? Ze wist het niet goed maar toch besloot ze om de waarheid te vertellen: “Vooral Dark, en licht in geval van nood voor het helen van wonden.” Ze zweeg en ze keek Jake afwachtend aan.

“Vooral Dark, en licht in geval van nood voor het helen van wonden.” Jake knikte. Dat was alweer een opluchting. Ze gebruikte vooral Dark. Hij vergaf haar dus dat ze een halfbloed was. Je moet je mede planeetgenoten niet beoordelen op de afkomst van de ouders. Zelfs een halfbloed kon nog wel een 1 van de sterkste magiebeoefenaars van shadra zijn. Dat deed hem denken. Zijn overgroot oma, Ariana Patreus, was ooit 1 van de beste magie beoefenaars van Noord-Shadra. Zij was door haar stiefvader en moeder verstoten omdat ze een halfbloed was. Haar ouders kwamen orgineel van Pufoon, maar waren naar Shadra verhuisd. In die tijd was de haat tegenover halflingen veel groter dan nu. Haar ouders waren toen ook vermoord door Shuma-leden. Niemand wist hoe ze dat opeens was geworden, aangezien ze geen leraar had waarvan ze les had gehad. Sommige mensen zeggen dat er een schaduwdemoon met een pompoenhoofd aan te pas was gekomen, maar Jake vond dit onzin. Schaduwdemonen bestonden immers niet meer.
"Ah, oke. Nou ja ik ga je niet beoordelen op wat voor magie je beoefend hoor." Hij gaf een knipoog naar Mizuki. "Het gaat immers om de persoon die het beoefend niet?" Hij wou absoluut niet beledigend over komen. Hij was immers een voorstander van beleefdheid, en zeker tegenover meisjes.

“Vooral Dark, en licht in geval van nood voor het helen van wonden.” Jake knikte. Hij bleek haar te accepteren maar dat vond ze niet leuk dat hij niet van halfbloeden hield, dat maakte haar niet op haar gemak eerlijk gezegd. Ze schuifelde eventjes wat opzij en keek hem niet meer aan, ze verachtte hem nu wat omdat hij het niet had voor halfbloeden. Ze had haar lippen opeengeklemd tot ze een dunne fijne rechte streep was en ze staarde naar de horizon. Ja ze was nu best op haar teen getrapt, ze had zijn gedachten maar niet moeten lezen maarja, zo leerde ze wel de waarheid kennen. "Ah, oke. Nou ja ik ga je niet beoordelen op wat voor magie je beoefend hoor." Hij gaf een knipoog naar Mizuki. "Het gaat immers om de persoon die het beoefend niet?" Maar ze was te koppig om naar de knipoog te kijken. "Je beoordeeld, net zoals iedereen, alleen maar omdat ik geen volbloed Shadraan ben. Helaas kan ik je gedachten voor een korte tijd horen en projecteren in mijn gedachten." Ze keek hem onverschillig aan. "Ik kan je ook alles laten doen wat ik wil, zeker nu de schaduw op zijn sterkst is." Ze grijnsde heel eventjes en ze keek dan weer naar de horizon. Ze had nu een klein beeld van Jake, hoe een echte Shadraan hij wel was. Maar iedere mens was anders, dus haar beeld kon natuurlijk helemaal fout zijn.

PROFILE MAGICIAN