~ Algemeen

Naam: Lorenzo Blake
Roepnaam: Loren
Leeftijd: 24
Afkomst: Cassia
Magie: Water x Lucht
Partner: I married with my life
Geaardheid: Bi
Familie: - Ebben Blake {vader}
- Valentine Blake {Moeder}
- Soraya Blake {zus}

~Uiterlijk

Lengte: 1.95m
Gewicht: 50kg
Bouw: Lang en redelijk slungelig
Haarkleur: Bruin
Haarstijl: Warrig
Kleur ogen: Blauw

~Innerlijk

Likes:bungee jumpen, grappige mensen
Dislikes: Lepels, duisternis
Angst: Lepel fobie

Karakter: Lorenzo is eigenlijk best een zweverig type, staat bijna nooit echt met beide voeten op de grond. Meestal is er wel een glimlach op zijn gezicht te vinden, tenzij je hem gekwetst hebt of met lepels in de buurt komt. De man is iemand die nogal snel van zijn stuk gebracht is en is de onschuld zelve, zou nooit iemand voor de gek kunnen houden of tegen iemand kunnen liegen. Een karaktertrek die iedereen meteen opvalt is het feit dat hij redelijk goedgelovig is. Zeg tegen hem dat zijn neus langer wordt als hij liegt en hij zou meteen naar een spiegel rennen om te kijken of dat echt zo is. Lorenzo voelt zich het meest op zijn gemak bij vrouwen, omdat deze hem op de een of andere manier altijd begrijpen. Die grote gespierde kerels maken hem gewoon bang waardoor hij soms wel in een hoekje weg durft te kruipen. Mannen begrijpen hem gewoon niet en zullen dat ook nooit doen, tenzij ze bijna hetzelfde als hem zijn. Altijd als er een lepel in de buurt komt begint hij te hyperventileren, soms is de angst zo erg dat hij gewoon spontaan begint te huilen. Lorenzo gebruikt vanaf zijn elfde geen lepels meer, probeert soms soep te eten met zijn vork of mes. Ondanks die eigenschappen is hijvrij betrouwbaar en zou nooit een vriend of kennis laten vallen. Om zijn frustraties kwijt te kunnen doet de man redelijk veel dingen waardoor er adrenaline vrij komt, zoals bungee jumpen. Het is iets dat hij elk jaar een of twee keer met zijn zus doet, gewoon omdat het leuk is. Soraya is naast zijn zusje ook zijn beste vriendin en niets of niemand zou dat ooit kunnen veranderen.

~Geschiedenis

heeft eigenlijk een vrij normaal leven geleid, met alles erop en eraan inclusief pesterijen. Hij was het buitenbeentje, de jongen die niets durfde. Als alle jongens van zijn klas naar een discotheek gingen om te drinken en met de meisjes te flirten, ging hij liever met zijn zus opstap, winkelen ofzo. In het begin vonden mensen het raar, maar zeiden er niets over. Hoe langer ze met hem opgescheept zaten, hoe duidelijker het werd waarom de bruinharige jongen nooit meedeed met van die suffe acties. Ze gingen hem pesten en niet echt onschuldig. Het begon allemaal met scheldwoorden, maar werd steeds erger en erger. Na een tijdje verdwenen zijn boeken gewoon en werden er waardevolle dingen zoals geld en het horloge dat hij van zijn opa het gekregen, gestolen.Een keer ging het zelfs zo ver dat ze hem begonnen te slagen met de dingen die binnen handbereik lagen, lepels. Ja, lepels en hun vuisten. Overal waar de lepels contact maakten met zijn huid bleven paarsige en blauwe plekken achter en toen ze hem gerust lieten, moest hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht werden. Vanaf die dag is zijn angst voor lepels begonnen en werd hij bijna gek als er ook maar eentje in zijn buurt kwam. Het was zo erg dat hij het bijna had opgegeven door uit het leven te stappen, alleen zijn jongere zus hield hem op de been. Elke dag sprak ze hem moet in, zorgde ervoor dat hij meer zelfvertrouwen kreeg. Na een tijdje trok hij zich niets meer aan van de woorden die men elke dag riep en stapte gewoon naar de directeur van de school die ingreep. Na die dag werd Lorenzo's leven weer draaglijk en ging hij met een glimach op zijn gezicht naar school. Mensen begonnen hem steeds aardiger te vinden en begonnen meer en meer met hem te praten om hem beter te leren kennen. Meestal was hij wel in de buurt van een groep meisjes te vinden, gewoon omdat hij zich dan op zijn gemak voelde. Zo maakte hij zijn middelbare school af en begon aan de universiteit in Cassia. De man heeft er altijd al van gedroomd om les te kunnen geven, daarom is hij ook naar Kovomaka vertrokken toen hij te horen kreeg dat er een plekje voor een stagaire vrij was.