Een persoon liep met een zwarte gitaar koffer over het grasveld. Het was weer een zonnige dag en een klein briesje waaide over het gras en liet en op sommige momenten zachtjes fluiten. Een man met rode haren op de voet gevolgd door een witte wolf liep rustig langs het meer zich niets aantrekkend van de omgeving. Hij zuchtte even kort. Hij liep rustig het bospaadje op dat zou leiden naar de top van de waterval en zonder enig woord tegen de wolf te zeggen liep hij naar de waterval dat enkel een kabbelend rivier was om zich daarna met luid geruis in het stille meer te storten. Boven was amper iets van het kabaal te horen en daarom was het de geschikte plek om simpel een liedje te spelen. Hij had zich bij de zwarte gilde aangesloten om zijn ellende weg te rennen. Om zijn verdriet van Malaika een plek te geven in zijn inspanning. Katherine had hem overgehaald om dat niet te doen, het was geen goede bedoeling om zo je verdriet te verwerken had ze gezegd. Zwijgzaam ging de man op een rots zitten en klikte de gitaarkoffer open. Hij haalde een akoestische gitaar tevoorschijn. Zette hem op een been. De wolf ging naast de man liggen en legde zijn hoofd neer. Zwijgzaam stemde hij de gitaar. Hij had er al lang niet meer op gespeeld. En hij zou zijn ellende proberen weg te spelen in de muziek. Wat had de man al lang niet meer gezongen en het waren vaak rocknummers die hij had gezongen. Als tiener hield je daar van. Langzaam is zijn smaak over gegaan naar wat akoestische nummers, wat rustigere nummers die je gedachten op nul konden zetten. Vaak ook droevige nummers maar dat kwam door de recente gebeurtenissen. Het duurde daarom ook niet lang voordat de eerste klanken van de gitaar klonken. Norwood speelde met al zijn gevoel. Niet veel later zette hij een zuivere zang in. Een triest nummer klonk over het water en de het veld. Hij hield zich niet in, zong uit volle borst en schaamde zich nergens voor. Hij kon zingen dus niemand zou zijn oren dichthouden. Zijn ogen sloten, over zijn wang viel een traan. Het voelde perfect. Hij voelde niets, als alleen maar een rust die hem overspoelde. Hij zong alle stress weg even helemaal niets en hij kon wennen aan dit gevoel gewoon rust in zichzelf, geen verdriet, geen blijdschap. Even helemaal niets. Tegen het einde van het liedje speelde Norwood's gedachten een spelletje met hem. Een hand kwam op zijn schouder te liggen. Hij opende zijn ogen en speelde verder in de gitaarsolo en keek in het niets. Echter zag hij als enige Malaika staan. Hij beet zijn kaken op elkaar en zong toen weer verder. Hij moest niet er aan toegeven. Maar het voelde goed om haar nog een keer te zien. Zijn ogen voelde alleen nog maar meer vochtig door de actie. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen om de laatste noot in te zetten en maakte het liedje af. Zijn houding verzwakte en hij legde zijn hand op de gitaar. De wolf stond op en gaf een paar bemoedigende likken over de hand van Norwood. Norwood glimlachte. "Ja ik weet het Eyolf....ze komt niet meer terug..." sprak hij kalm en aaide de wolf kalm. Eyolfs zijn houding verstrakte toen en leek iets op te merken alsof er iemand in de buurt was. Norwood staarde kort voor zich uit en merkte dit niet op. Zwijgzaam verzonk hij in gedachten en merkte de naderende persoon niet op.

Norwood singing a song ^^ *le klik*

- Miss Arianna only -

De witte houtduif koerde, Arianna zuchtte. Hoe had ze het in godsnaam in haar haar hoofd gehaald om ook nog ens Afdelingshoofd te worden van de Cassianen? De wind speelde met haar haren, het was een koele bries die je gedachten ophelderen, maar Arianna had zoveel aan haar hoofd dat ze nauwlijks wist waarom ze hier ookal weer liep. Ze had een wit-lichtblauwe lange rok aan, waarvan een klein stukje over de grond sleepte, ze had blote voeten, met grijs gelkate nagels. Haar handen lagen in elkraar verstrengeld op haar borst, en haar lichte ogen staarden ene tikje groot en verbaasd voor zich uit. Ze moest nog zo wennen, ze was bang dat ze iets fout deed, altijd, maar meestal kwam ze er wel weer boven op. Haar blauw-achtige haar lag krullerig over haar schouders, en ze voelde even aan de bloem in haar haren, hij was er nog. De houtduif koerde weer, en spreidde haar vleugels uit waardoor Arianna haar hoofd even moest wijken.''Stil maar Mysta, het is niets, ik ben gewoon een beetje onrustig, ik moet ook nog wennen, ik moet er niet aan denken om voor zo'n grote klas te staan, ik krijg er al de rillingen van, waarom ben ik dit uberhaupt begonnen? Ik heb het gewoon niet in me...'' Arianna stopte met praten, dat mocht ze niet zeggen van haarzelf, de Duif koerde geruststellend.''Dankje Mysta...oh!'' Ze stond stil, en keek nar de ijswitte wolf, een stukje verderop. Een bruinharige man aaide de wolf, maar leek haar niet op te merken, logsich, je kon Arianna ook niet aan horen komen. Ze zuchtte weer, haar handen zakte langs har lichaam, terwijl haar ogen van de wolf naar de man gingen. Hij speelde gitaar, het klonk wonderlijk en een trieste glimlach verscheen op haar gezicht, zijn stem was ook al zo mooi! Hij speelde de laatste noot, en Arianna friemelde wat aan haar tuniek. Hij sprak tegen de wolf, die Arianna had opgemerkt, en nu naderbij kwam. Echter merkte de man haar niet op. Mysta werd onrustig door de grote wolf, en ging verzitten, waarbij haar poot pijnlijk in de Casiaanse vrouw terecht kwam. Ze knielde naast de man neer, om ook te gaan zitten. Ze aarzelde even, wilde hij wel gestoord worden?''Dat was...Mooi'' Sprak ze toen hoorbaar maar zacht.''Vind u het erg dat ik naast u kom zitten?'' Ze glimlachtte even, haar oude twinkeling die ze geerfd had van haar moeder kwam terug in haar ogen, die helder leken te zijn, nog gingen haar gedachten sneller dan het licht en was haar hoofd een grote chaos. Mysta koerde weer, en ze streek met haar dunne vingers over de houtduif.''Ik ben Arianna, Arianna Dove.'' Stelde ze zich voor.

Eyolf lag rustig op zijn buik te genieten van de zon en de rust die het lied met zich mee bracht. Het was een droevig lied maar eentje vanuit het hart. Norwood voelde zich ook niet op en top, hij was immers iemand dierbaars verloren. Een onvervangbaar persoon, een onvervangbaar hoofdstuk dat spijtig genoeg niet verder geschreven kon worden. De begravenis was ook niet denderend geëindigd doordat Savador op kwam dagen. Norwood sloot zijn ogen en zong verder. Merkte een sterke bron van watermagie op maar negeerde het. Het zou wel voorbij gaan. Aan het einde van het lied sloot hij zijn ogen en hing wat over zijn gitaar heen. Hij beet zijn kaken op elkaar om zijn tranen in te houden maar een traan wist toch te ontsnappen. "Malaika..." mompelde hij zacht om haar te roepen om haar terug te halen. Hij wist echter dat hoe vaak hij zou roepen het niet uit zou maken. Hij zou haar niet meer terug zien, alleen maar op foto's en herinneringen. Zwijgzaam opende hij zijn ogen toen hij merkte dat de bron van de watermagie naderde. Hij veegde zijn tranen weg. Eyolf ging langzaam overeind zitten en keek met zijn oren overeind en zijn kop vriendelijk naar de vrouw die naderde. Norwood keek naar de vrouw die zonder pardon naast hem kwam zitten. Hij hoorde haar woorden en kreeg een zwak glimlachje. "Dank je..." sprak hij kalm. "Ik speel de laatste tijd weer vaker muziek. Het is nog wennen maar zo te horen kan het er mee door..." sprak hij glimlachend. "Nee, absoluut niet..." sprak hij kalm. Hij kon misschien beter het gezelschap gewoon verwelkomen, aangezien je afzonderen ook niet het beste was wat je kon doen. Norwood knikte op haar voorstelling. "Aangenaam Arianna..." sprak hij. "Mijn naam is Norwood, Norwood Vavyendor. Ik geef de studenten woudmagie op de school..." sprak hij en keek kort naar het schoolgebouw dat in een prachtig uitzicht lag vanuit dit stuk grond. Zwijgzaam ging zijn blik naar de duif. Norwood koerde kort wat om de duif gerust te stellen. Woudmagie, daarhoorde ook communicatie met dieren tussen. Eyolf was een jager, dat klopte, maar hij kon perfect aanvoelen of een dier een partner of vriend was van een persoon. Ook jaagde Eyolf alleen op fataal gewonde dieren en zieke dieren die waarschijnlijk nog aantal dagen hadden. En in het duistere bos waren deze er vollop. Zwijgzaam ging Eyolf weer liggen op zijn borstkas en legde zijn hoofd tussen zijn twee voorpoten. "En uw functie hier is?" sprak hij om het gesprek aan te knopen.

De roodharige man stelde zich voor. Norwood, hij gaf Studenten blijkbaar woudmagie op school. Woud en Water gingen aardig samen, maar deze man leek daar weinig oog voor te hebben.''Wat ik doe....'' Begon ze even zachtjes, ze moest het woord even vinden dat net de hele tijd door haar hoofd had gespookt, en nu plotseling verdwenen was uit haar geheugen.''Ik geef Water Magic, Ik ben gisteren aangekomen, beetje aan het verkennen.'' Ze glimlachtte stil. Norwood Koerde naar de duif, Mysta werd weer gerustgseteld.''Het is nog vreselijk wennen, maar iedereen doet tot nu toe aardig tegen me, teminste degenen die ik heb ontmoet.'' Ze schoof haar knieen omhoog, waardoor ze haar armen eromheen kon slaan, haar favoriete pose. Ze zuchtte even, en bracht haar kin tussen haar twee knieschijven in. Mysta vloog even op, omdat ze zo niet lekker kon zitten, en landde op een tak bij de boom niet veel verder op. Een stilte daalde neer, niet pijnlijk, maar het gaf Arianna de tijd om na te denken. ot nu toe had ze alleen die Norwood ontmoet, waarom zat ze dan te liegen dat ze al veel mensen had ontmoet? Ze had alleen maar luidruchtige leerlingen zien lopen, en haar Collega's leken haar haast te negeren. Alleen dat schoolhoofd...Ze voelde hoe kippenvel even over haar armen streek. Daar kreeg ze gewoon de rillingen van, die ogen die naar je staren, Brrr. Arianna's gedachten werden onderbroken door een pluk haar, die aangaf dat het lichtjes waaide. Ze besloot om het gesprek weer op gang te zetten, anders zaten ze hier alleen maar Depressief.''En, hoe is het om hier les tegeven?'' Wat een stomme vraag, die kwam er zo vervelend uit dat het haast klonk alsof ze een Intervieuw aan het geven was. Ze hield haar mond nu even dicht, liet Norwood even bedenken, zij was net ook een tijde stil geweest, dus ze was geduldig op zijn antwoord. Al bekroop haar het gevoel, dat Norwood veel liever alleen was met zijn wolf, dan dat hij gezelschap had van Ariannan.

Norwood had zijn houding wat slapjes en keek voor zich uit. Hij keek niet opzij naar de nieuwe persoon die naast hem was komen zitten. Hij zuchtte kort en keek naar de lucht. Eyolf hief zijn kop toen er een wolf in de verte huilde. Hij stond gelijk op en keek naar Norwood. Norwood knikte enkel waarop de spierwitte wolf blafte. Norwood glimlachte en ging wat rechter zitten en knikte enkel. Norwood werd door Eyolf streng toegesproken dat hij zich moest vermannen en gewoon weer contact moest zoeken met de mensen. Desondanks dat ze nieuw waren. Norwood glimlachte en pakte zijn gitaar. Zonder een woord te zeggen legde hij hem in de glanzende zwarte koffer en klapte deze dicht. Met twee klikjes was de koffer vergrendeld. Norwood keek opzij. "Dat is voor zowel docent als leerling. Verkennen zal nog wel langer duren. Je zult steeds weer nieuwe dingen vinden..." sprak Norwood. En dat was ook zo, zelfs na zijn 3 jaar hier les geven was Norwood lang niet op ieder plekje van het kasteel geweest. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Arianna. Ze ging zitten in een houding die enigzins wat onzekerheid uitstraalde en waarin vaak personen gingen zitten als ze zich kwetsbaar voelde. Norwood zou er ongetwijfeld op gereageerd hebben als hij zich niet zo ellendig voelde maar hij kon het niet laten om warm te glimlachen. Hij probeerde het, al was het niet een succesvolle actie, op zijn minst nog oprecht te laten uit zien. Watermagie, dat had hij kunnen raden aangezien haar bron van magie water van zich afstraalde. Norwood zweeg kort en een stilte volgde. Een stilte die Norwood niet pijnlijk aanvoelde en waarin hij zichzelf moed in sprak. Het kon geen kwaad om nieuwe contacten te leggen. Zelfs niet als hij pas geleden zijn partner was verloren. Norwood richtte zijn blik weer op Arianna toen ze de stilte verbrak. Hij knikte enkel en ging wat naar achter hangen en keek naar de lucht. "Ik geef al drie jaar les en ik sta versteld hoe getalenteerd de leerlingen van tegenwoordig zijn..." sprak hij kalm. "Het is iedere dag weer een uitdaging. In tegenstelling tot de scholen op de planeten, waar je maar één soort magiër moet lesgeven, geef je hier les aan verschillende soorten. Het kan zijn dat je een woudmagiër of zelfs een vuurmagiër les zal moeten geven..." sprak Norwood kalm. "Het is leuker omdat de meest vreemde dingen kunnen voorvallen..." sprak hij kalm. "Niet alleen dat, het werken in het team van docenten wat SSA nu heeft is eveneens gezellig." sprak hij. "Op een enkeling na kan ik het met een hoop het goed vinden..." sprak hij kalm. "Het schoolhoofd...tsja, daar moet je maar niet teveel van aantrekken..." sprak hij. "Hij kan fel uit de hoek komen en om te bekennen. Ik kan niet met hem door een deur." sprak Norwood. Ze zou er ongetwijfeld hem al ontmoet hebben bij de sollicitatie. Savador nam amper mensen aan zonder hun eerst te zien. "Maar het feit dat je aangenomen bent wijst op een goed vertrouwen van hem..." sprak hij kalm. "Savador is desondanks zijn harde schil een methodes om leerlingen te straffen waar ik het niet mee eens ben, een goede werkgever.." sprak hij. "Hij betaalt stipt uit, weet de kracht van zijn personeel goed in te zetten en bovendien weet hij wat voor personen hij aanneemt.." sprak hij. "En zoals ik al zie, het feit dat je het team van SSA mag versterken is een goed teken. Niet iedere persoon wordt hier zomaar aangenomen.." sprak hij kalm en glimlachte toen lichtjes naar haar. "En geen zorgen, als je vragen hebt en je durft ze niet aan het schoolhoofd te stellen. Je kunt altijd tussen de lessen door een bezoekje brengen aan mijn lokaal..." sprak hij vriendelijk en knikte. Hij was geen verkeerd persoon. Hij was wat down doordat hij zijn partner kwijt was maar daarmee was hij nog niet harteloos. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar de waterval. De zon kwam ineens fel achter een wolk tevoorschijn en Norwood voelde de warmte zijn gezicht opwarmen. "Het is mooi weer..." stelde hij kalm en zweeg toen.

- Inspiratie was ineens ingegoten. Hopelijk kunt je er wat mee -