Het had lang geduurd voordat hij achter deze plek was gekomen. Nu was dat niet al te vreemd gezien de demon niet graag zich begaf in Oaks Field. Hij was er de laatste paar weken al te veel geweest, drie maal, de horror, om spullen voor de kittens te halen. Het was een wonder dat Alandria ze had laten blijven, maar Alpha kon het ook niet over zijn dode hart verkrijgen om ze achter te laten op straat. Hij had dan misschien niets met kinderen en babies, dieren waren iets anders. Ook al waren zij een deel van zijn dieet op dit moment. Het was te lang geleden dat hij überhaupt iets van een mens had geproefd. Zelfs nu hij zo door de straten liep, de zon stond laag en kon elk moment achter de huizen verdwijnen, en zijn ogen over de laatste mensen liet glijden die onderweg waren naar huis, vroeg hij zich af wie die ene persoon nu zou missen. Die nu achter de anderen aanslofte, duidelijk blij dat de dag er weer op zat. Onderweg terug naar zijn huisje, boompje, beestje. Wat was er nu leuk aan zo een leven leiden? Verschrikkelijk herhalend, saai en boven dat alles, levenloos. Er was niets om naar uit te kijken, de dromen waren al bereikt, de ambities de grond in gestampt omdat men niet verder kon groeien dan dat ze nu al zaten en er kon nergens naar uit gekeken worden want elke dag was hetzelfde. Alpha hield halt bij een kruising en leunde tegen de stenen muur aan om de terugtrekkende menigte gade te slaan. Het was dat een mens zo kort leefde, anders had hij nooit kunnen begrijpen hoe zij zo makkelijk en mak konden leven. In zijn zevenhonderd-en-nog-een-beetje jaar had de demon genoeg gezien om hem te overtuigen om het niet bij de pakken neer te zitten en iets te doen. Om er voor te zorgen dat elke dag tenminste iets had waar hij op kon terug kijken en kon zeggen dat het iets had uitgemaakt. Natuurlijk kon niet elke dag zo zijn en niet elke dag kon de demon even goed herinneren. In alle zevenhonderd jaar was hij blij dat hij überhaupt dingen vergat, want om met eeuwenoude herinneringen rond te lopen leek hem ook geen pretje. Daar was ook helemaal geen plek voor in zijn hoofd. En rondhangen in het verleden was fout en je kon er niets mee bereiken, dat was hem vaak genoeg in zijn hoofd gestampt. Zo erg, dat hij er ondertussen wel in begon te geloven. Maar niet erg genoeg om alles te vergeten wat hij had opgeofferd om nu te staan waar hij stond. Zijn gedachtes dwaalden af naar Astrea en zijn ijskoude ogen vonden de zilveren ring rond zijn ringvinger. Hij draaide er wat aan, haalde hem van de vinger af en bekeek hem in het licht van de ondergaande zon. Haar initialen stonden er nog steeds in alsof het er gisteren was ingegraveerd. Het was een van de weinige ringen aan zijn vingers die hem echt iets deed. Alleen rond zijn duimen en zijn linker ringvinger zat geen decoratie. De ring gleed weer terug en hij keek naar het brandmerk op de lege linker ringvinger. De haat die opborrelde verdween even snel weer toen de demon zich los maakte van de muur en zijn rug toe keerde naar de mensen. Met zijn handen in de zakken van zijn broek wandelde hij richting de tuinen.

De schemering was al zeker een tijdje bezig toen zijn ogen het gebouw hadden gevonden. De tuinen waren mooi, maar er was iets waardoor Alpha ze niet kon waarderen. Waarschijnlijk omdat het te mooi om waar te zijn eruit zag, het te levend was. De demon leek altijd iets te missen bij... positieve uitingen. Alsof hij het niet langer meer kon opbrengen om nog te spelen dat hij het mooi of leuk vond. Hij had er gewoon geen zin meer in.
Van binnen leek de kapel een compleet eigen wereld te hebben. De stilte die buiten al was gevallen leek hier nog erger tot nadruk te komen. De laatste zonnestralen gleden door de glas-in-lood-ramen en kleurden de grijze muren in een mengeling van regenboog en de creatie van een kind die net de vingerverf had ontdekt. Alpha had zich door het middenpad begeven en was tot de conclusie gekomen dat hij alleen was. Wat hem alleen maar meer op zijn gemak stelde.
De demon legde zijn klauwen op zijn rug en keek de ruimte rond. In de kapel was het al donkerder dan buiten en je moest misschien twee keer kijken om te zien dat de demon daadwerkelijk er stond. Zijn zwarte kleding en huidskleur ging haast op in de donkere omgeving. De omgeving van de kapel had een rustgevende werking op hem en hij sloot zijn ogen. Een aantal gebeden schoten door zijn hoofd heen maar geen enkel leek hij met zorg af te maken. De demon slaakte een diepe zucht, rechtte zijn schouders en opende zijn ogen weer. De kou die dit soort gebouwen altijd leken mee te nemen, deerden het wezen niet, terwijl hij zich half omdraaide om de kapel weer te verlaten, maar erachter kwam dat hij er ondertussen niet meer de enige was.

OOC; Master Shong

Let it shine, until you feel it all around you
And I don't mind - if it's me you need to turn to

♒

Het oude Oak's Field kreeg haar pittoreske, knusse indruk weer terug van een rustig dorpje zoals men haar kende en liefhad. De Fair die hier de afgelopen tijd had gestaan, was weer afgebouwd alsof het er nooit was geweest. Het jubelende geluid van lachende en roepende kinderen die als van ouds weer gebruik konden maken van een open pleintje, klonk door de straten. Ook Shong was daar aanwezig. De bescheiden, kleine leraar Watermagie leek op zichzelf een baken van rust te zijn; met het imago van ofwel een vriendelijk bundeltje optimisme dat strijk en zet klaarstond voor.. wie dan ook, altijd gewillig om tijd, geld en zelfs zijn eigen gemoedsrust op te offeren - of men vond hem maar een vreemde eend in de bijt waar er een sport van werd gemaakt om zijn nerveuze aard zoveel mogelijk te triggeren, voornamelijk aangevoerd door pesterige Shadranen waar hij zich tien keer kleiner bij onder voelde. Dat was het voornaamste dat bekend was, doordat de Syaori erg gesteld leek te zijn op zijn persoonlijke leven.
Er waren echter een hoop onbekende feiten die er op na werden gehouden. Bijvoorbeeld dat hij om de twee weken op een zaterdagochtend hier in Oak's Forest Inn een wandelingetje maakte met bejaarde dorpelingen door de idyllische tuinen van de Kovomaka's Gardens om ze gezelschap te houden. Vrijwillige mantelzorg, inclusief gratis spierpijn erbovenop: het was immers geen eenvoudig karwei om met een geringe lengte een rolstoel te duwen met daarin een mollige, zij het van genot kakelend lachende oma. Dat hij verder bijvoorbeeld iel en weerloos leek, maar zijn ervaring in vechtsporten intussen wel twee graden boven de zwarte band in shaolin en één graad eronder bij wushu gemeten kon worden. Een fysieke belichaming, zij het een kleintje, dat lengte of gewicht geen verschil hoefde te maken. Dat hij kosteloze cursussen in dit soort zelfverdediging gaf aan eerstejaars scholieren aan de Academy om ze sterker in hun schoenen te laten staan, veelal onzekere leerlingen die dagelijks werden gepest. Dat hij er een onbekende voorliefde op nahield voor klassieke rock, zoals dat het genre was dat van de antieke Erds gefabriceerde platenspeler schalde, waar aan vast gehouden werd in de moeilijke periode dat hij en zijn broer geïmmigreerd waren. Tevens dat hij soms in zijn vrije tijd buiten de school gezien kon worden in leren jacks, heel wat anders dan zijn gebruikelijke Cassiaanse livrei met de zachte kleuren. En dit - dit was er ook één van.
Het vrije potje voetbal met de eenzame kinderen van het plaatselijke weeshuis op de late woensdagmiddag. Gewoon simpelweg een balletje trappen, een uurtje vertier en vermaak in de hoop iets voor ze te creëren waar ze iedere week naar uit keken. Ze hadden immers niet zoveel. Af en toe deed hij dat weleens met de leerlingen op de Academy, en vormde met zijn kleine postuur en behendigheid een vliegensvlugge linksback. Hij was dan wel bij lange na geen natuurtalent, maar kon zichzelf toch aardig overtreffen met nieuwe recordtijden bij het hooghouden van een bal. En de blije, opgelaten gezichten.. de twinkelingen in ogen die een pijnlijk verleden verzwegen, maar voor kort toch even opbloeiden - daar deed hij het allemaal voor.

Gehuld in shorts, een shirtje en afgetrapte tweedehands voetbalschoenen die voor zijn schamele outfit door moesten gaan, stond Shong te midden van het pleintje. De bal onder zijn voet, een glimlach op zijn gezicht. Vandaag kroop hij in de rol van de spits - hoewel de regels van het spel losbandig waren en de teams ongelijk. Maakte allemaal niet uit! Het ging tenslotte puur om het plezier - iedere keer weer. Een eenvoudig spel waarbij hij er toch de moeite voor leek te willen doen om de spanning enigermate in op te bouwen. Dat ging dan gepaard met een schuin, olijk glimlachje terwijl hij opzettelijk wat tijd won en zijn blik veelbetekenend over de afwachtende gezichten gleed. Alsof het om een heel serieuze match ging waarin ze vrij waren om zich als heel belangrijke sterspelertjes in te denken.
Zijn donkere ogen schoten naar zijn jeugdige teamspelers, afwachtend en analyserend om het juiste moment uit te kiezen, het eindspel af te sluiten, een.. opening proberen te vinden. Als een kleine dondersteen raasde hij toen plotseling over het pleintje, de bal tussen de kinderen door manoeuvrerend naar het midden van hun geïmproviseerde speelveld. Daar speelde hij hem over naar een teamspelertje dat vrij stond en rende naar voren.
'Naar hier, meneer Daniël!' wuifde hij vrolijk naar achteren, voort trippelend richting doel. 'Probeert u over te passen - '
In een ietwat slordige boog werd de voetbal terug naar hem overgespeeld, en Shong schoot hem door naar zijn buurman die moeite moest doen om hem bij te houden. Een gelegenheid om te scoren - dat wilde hij dan graag weer aan de kids overlaten. De magere jongen haalde een elleboog langs zijn met een pleister beplakte neus, hobbelde een paar stapjes naar achteren, struikelde half naar voren, haalde uit, en - aah!
Met een rotvaart suisde de bal nét over het doel, stuiterde in grote lange bogen een aantal meters van hen vandaan.. en verdween toen uit het zicht.
Voor beide partijen was er vandaag echter geen verlies: buiten op de gevel van het weeshuis stond juffrouw Hogan, een strenge vrouw met haar grijzende haar opgestoken in een strak knotje, nors toe te kijken. Haar diepe rimpels werden nog eens extra benadrukt door het zure gezicht dat ze trok en haar lange dunne vingers als spinnenpoten tikten ongeduldig tegen de ellebogen van haar over elkaar geslagen armen. De hoogste tijd om het af te sluiten, wist de samendrommende groep.
'Goed gespeeld, mannen,' beaamde Shong met een quasi-ernstige knik. Zijn zachte gelaatstrekken waren echter niet gemaakt voor zo'n serieuze uitdrukking en lieten al veel te gauw één van zijn gebruikelijke, vriendelijke glimlachjes doorschemeren. 'En dames, niet te vergeten. Volgende week maken we het af: erewoord!' Hij nam afscheid met een goedkeurende aai over de bol van zijn hulpvaardige teamspeler, gevolgd door een saluterende groet die de grote missie voor de volgende woensdagmiddag plechtig bevestigde. De rondhollende kinderen verspreidden zich als één geheel over het plein en werden door hun teamcaptain tevreden nagekeken. Glimlachend zette Shong zijn handen in zijn zij en streek nahijgend het zweet van zijn voorhoofd. Ja - hij vond het wel een geslaagde middag! En aan de uitgelaten kinderen te zien, was hij niet de enige die er zo over dacht. De weeskinderen keerden weer richting huiswaarts, voor zover het in ieder geval een thuis voor ze vormden. En hij? Hij moest een zoektocht naar de verloren bal beginnen.

Ver weg kon die niet zijn, bedacht hij zich terwijl hij zich in de richting begaf waar de bal in was gedwaald. Vanachter een oude treurwilg keek hij uit over een ongestoord, mooi onderhouden plaatsje met.. O - maar, hier?
Hij wist al waar hij was. De grafzerken omringd met bloemenperkjes sprongen meteen in het oog, zelfs bij het vallen van de avond. Ze lagen gerankeerd als een veld van grijze stenen, veilig onder hoede van het beeld van een Heilige Godin die met gespreide handen over de rustplaats uitkeek - en daarachter doemde een spits gebouw op, bedaard en mysterieus. De naar binnen staande deuren deed de ingang lijken als een groot gapend gat.
Waarom hadden ze de oude kapel nog niet afgesloten? Nieuwsgierig piepte een klein silhouet met de aftekeningen van een warrige hanenkam en twee puntige oren tevoorschijn in de deuropening. Vanuit de kapel gezien viel dat misschien niet eens op. Schoorvoetend waande Shong zich vervolgens het indrukwekkende gebouw binnen. Hij vermoedde dat zijn bal over het schuin aflopende wandelpad tussen de graven door was gestuiterd en zo zielsverloren de kapel binnen was gerold. De nopjes van zijn schoenen lieten om de zoveel schuifelstapjes een zacht gepiep over de stenen vloer horen terwijl hij tussen de bankjes langzaam richting het altaar liep. Zijn handen klemden zich krampachtig om de zoom van zijn met zwarte vegen ontsierde voetbalshirt. Af en toe stilstaand, om zich heen kijkend en zijn scherpe oren met kleine dierachtige rukjes in verscheidende richtingen positionerend. Alert, en op zijn hoede. Een beetje angstig, misschien.
Het Huis van de Goden.. En zeker niet het thuisfront van zijn Godin, te onbekend als Nansra was in de rest van Kovomaka. Te bespot als Ze werd wanneer dit wel het geval was; Ze was immers de Heilige Schepper van een ander ras - en alles wat anders was, dat werd afgekeurd, bespot, uitgejouwd. Als men alleen maar verder kon kijken dan hun neus lang was; wat hij er wel niet voor over zou hebben. Hij was gewoon een man zoals ieder andere man met dromen, hobby's en wensen, alleen een stukje kleiner - alleen, wat je zou kunnen noemen, 'getint'. Percayanen werden toch ook niet uitgelachen om hun donkere huid, hun cultuur, hun doen en laten? Hoeveel erger was een lavendel huidskleur dan, het zijn van een Hoeder van Cassia? Hij begreep het niet. In feite vond hij het juist geweldig om een kleurenpalet aan mensengezichten in de wereld te hebben. Racisme was desalniettemin niet nieuw voor hem. Het had zich in zulke extreme mate vertoond, dat het in de vorm van grote onzekerheid bij hem was ingeslopen. Het voelde om die reden zelfs aan alsof zijn voeten deze grond ontheiligden. Hij voelde zich als een indringer in het verkeerde gebedshuis. Op ieder moment verwachtte hij een gebochelde priester uit de schimmen te zien opdoemen om hem verontwaardigd met een kelk om zijn vleermuisachtige oren te slaan.
Dat was echter niet de voornaamste reden; er was altijd iets met kerken. Er hing een eigenaardige, raadselachtige sfeer. Hoe het gevangen stof in de kleurrijke lichtspelingen van de glas-in-lood-ramen ronddwarrelden. De stilzwijgende marmeren beelden die de banken flankeerden en met hun stenen ogen de zondaars eruit wisten te pikken. De enorme pijpen van de orgel tegen de wand. Shadraanse maestro's in donkere herenhuizen op kale heuvels hadden zo'n ding. In ieder detail was het veel te imposant, veel te onbekend voor een klein persoon zoals hij.

Het begon te schemeren buiten, en ook de kapel was niet veilig voor de binnensijpelende duisternis die zich in ieder nevelig hoekje nestelde. Bal pakken, en.. en zo snel mogelijk weer weg hier! Dat leek hem een waterdicht plan. Met dat doel voor ogen versnelde Shong nerveus zijn pas, tot hij hobbelend de afstand overbrugde naar het altaartje. Een beetje hijgend trippelde hij de drie treetjes op naar de verhoging, misschien in de ruwe omlijningen van een voor hem nog onduidelijk concept om wat overzicht over de zaal te creëren. Een gefluisterd 'au!' ontglipte hem toen hij over iets struikelde en op zijn achterste bonsde, maar alsof zijn klunzige mankementjes nooit boven waren komen drijven, nam hij daarin meteen de gelegenheid om op handen en knieën zoekend rond te kruipen. Links en rechts - zelfs met zijn hoofd hangend, tussen zijn armen en benen door glurend, en de verkeerde kant op als een achteruit inparkerende koets. Of als het in gestippelde lijntjes aangegeven patroon van een insect. Hij kon het werkelijk niet helpen. De Syaori had tenslotte alleen zijn scherpe gehoor en het kleine beetje licht van buitenaf. Maar uiteindelijk, wat zich daar verloren in een hoekje aftekende - was dat.. ? Ja!
Opgetogen dribbelde hij motorisch gemakkelijker dan zou moeten op handen en knieën op de ronde vorm af en sloot het toen met een opgelucht zuchtje veilig tussen zijn armen en een wang als een gevonden dreumes. En dat was dat! Nu als de wiedeweerga terug naar de Academy, douchen en -
De gelukkige glimlach die leukweg op zijn gelaat was geglipt, gleed ook direct weer van zijn mondhoeken bij de realisatie dat zijn kleine vingers zich eerst om een klauw vast hadden gekruld als steuntje bij het overeind komen, en vervolgens naar de stof van een broekspijp grepen. Een klauw - een broekspijp..
Een klauw? Er ging een goede halve minuut overheen voordat hij uit zijn huidige positie ontdooide, waarin hij er bij stond als een ongelovige olympische duiker die zich analyserend over een stel zwarte klauwen boog. Langzaam maar zeker gleden zijn angstige ogen in een rechte baan over de silhouet die zich daar vaag aftekende, maar zeker stond, omhoog. Daar - hij kon het niet bevatten - daar onthulde zich twee zwarte gaten in een zilver masker die hem ter plekke leken op te willen slokken in al zijn kwetsbaarheid. De schrik was zo erg, dat zijn slikreflex als een slappe spaghetti uit bleef, zijn lichaam niet wist hoe erop te reageren en maar besloot om de schreeuw die hem ontglipte, halverwege om te zetten tot een onwillekeurige sproeipartij als de wapperende lippen van een vandaag even niet-functionerende eland. Afgesloten met iets dat leek op een piepkleine boer. Onder een hoop gebons en gekletter tuimelde Shong achterover, waarbij hij het altaarkleed in zijn val mee trok, de kandelaars tegen de vloer sloegen en de bal in alle tumult weg rolde. In een rustige, rechte baan. Ín de richting van de gemaskerde schaduw. Daar kwam het met een zachte tik tot stilstand tegen wat zijn voeten hoorden te zijn. Nu opeens wel heel, héél erg onhaalbaar buiten zijn bereik, onbegonnen, uitgesloten.
Hij - hij had zijn bo-staf niet bij om zich te kunnen verdedigen. Alaric! Waar was Heer Alaric? Hij bevond zich aan de rand van Oak's Field, een aardig stuk van de school en diens Beschermers verwijderd. Was dit dan het laatste wat hij zou zien? Hij zou niet eens sterven in zijn traditionele livrei als representatie voor Cassia. Maar hij wilde nog zoveel dingen doen - al van Kovomaka's Zeven zien met zijn eigen ogen, potentiële leerlingen begeleiden op hun pad naar het ontdekken van hun nog niet ontloken ik, juffrouw Eres bij staan in haar moeilijke tijd, juffrouw Emori beroemd zien worden om haar werken, een eigen gezinnetje..
Het rommelige hoopje snel op en neer bewegende doeken, een ademhaling gelijk aan een opgejaagd diertje, kon in alle duisternis alleen maar angstig afwachten.