"Je bent niet alles kwijt Tari, je hebt Terra en misschien... Mij als je dat wilt." reageerde Mats op Tári. Tári snikte nog steeds. Mats droogde haar tranen en zei: "Kom niet huilen, je bent veel mooier als je lacht. Je hebt meer dan ik heb, je hebt de vriendschap van Terra, mijn vriendschap als je die wilt." Tári luisterde maar half. Er ging teveel door haar hoofd. Maar de woorden die Mats uitsprak raakte haar op de een of andere manier toch. Mats aaide Tári voorzichtig over haar haren, een nauwelijks waarneembaar gevoel. "Je mag de hoop niet opgeven, je bent een leuk meisje, je bent niet alles kwijt. " Tári draaide zich om naar Mats en legde haar hoofd op zijn borstcast. "Ik ben alles kwijt, en die alles is mijn kat, ze is dood. Jij bent niet alles kwijt." Tári schudde met haar hoofd: 'Nee, Mats, je begrijpt het niet! Ik ben alles kwijt.. Tenminste alles wat ik vroeger bezat..' Ze wilde graag gebruik maken van Mats' vriendelijkheid, maar dat ging nergens iets aan veranderen. Ze was alleen. Ze had niemand meer die ze in haar jeugd wel had gehad. Mats pakte Terra op en zetten haar op Tári's schouder: "Ze heeft je hard nodig." Terra maakte een zacht piep geluidje en duwde haar kopje tegen Tári's wang. " Tari" begon Mats: "Ik en Terra zijn er voor je." Mats maakte een lichte buiging en glimlachte. Mats pakte zijn tas en haalde de viool eruit: "Zal ik nog een stukje spelen voor je?" Mats zette de viool al tegen zijn kin en bracht de strijkstok al naar zijn plek. Tári reageerde niet direct, maar na een tijdje zei ze zacht: 'Meende je het Mats? Meende je echt dat je er voor me zal zijn?' in haar stem was een lichte verbazing te horen, maar ook blijdschap. Het was lang geleden dat iemand er voor haar had willen zijn, voor haar had klaar willen staan. 'Zou je me echt te hulp schieten als ik dat nodig had?' vroeg ze duidelijk ongelovig. Terra wende haar kopje iets bij en keek Mats vragend aan. Tári's blik was kalm maar in haar ogen lag een lichte ongelovigheid. Was Mats daartoe echt bereid?

'Nee, Mats, je begrijpt het niet! Ik ben alles kwijt.. Tenminste alles wat ik vroeger bezat..' zei Tari en Mats keek haar aan "Misschien weg maar je hebt nu een nieuwe start gemaakt. Je mag nu niet opgeven."
" Tari" begon Mats: "Ik en Terra zijn er voor je." Mats maakte een lichte buiging en glimlachte. Mats pakte zijn tas en haalde de viool eruit: "Zal ik nog een stukje spelen voor je?" Mats zette de viool al tegen zijn kin en bracht de strijkstok al naar zijn plek. Tári reageerde niet direct, maar na een tijdje zei ze zacht: 'Meende je het Mats? Meende je echt dat je er voor me zal zijn?' in haar stem was een lichte verbazing te horen, maar ook blijdschap. Hij glimlachte "Natuurlijk, jou ongelukkig zien is niet fijn."
'Zou je me echt te hulp schieten als ik dat nodig had?' vroeg ze duidelijk ongelovig. Mats lachte en wreef over haar hoofd "Natuurlijk gek meisje, ik ben er voor je zolang jij dat wilt. Nu voor jou een vraag, ben jij er dan ook voor mij?" Hij grijnsde breed. "Zou je echt er voor me willen zijn Tari? Ik ben iemand zeer moeilijk en raar zoals je hebt gemerkt, zou je me accepteren zoals ik ben? Ik ben lastig, irritant, wreed. Misschien zelfs te lelijk." Hij grijnsde breed en keek haar aan, afwachtend van wat ze zou zeggen. De ongelovigheid in haar ogen zou wel weggaan. Het was zijn toer om eens ongelovig te doen. Hij trok een van zijn zieligste gezichten die hij kon en keek haar daarmee aan. Met de gedachte dat ze ermee zou kunnen lachen. Dat hij haar weer blij kon maken, haar weer kunnen doen laten lachen.

"Natuurlijk, jou ongelukkig zien is niet fijn." antwoordde Mats op Tári's eerste vraag. 'Zou je me echt te hulp schieten als ik dat nodig had?' vroeg ze duidelijk ongelovig. Mats lachte en wreef over haar hoofd "Natuurlijk gek meisje, ik ben er voor je zolang jij dat wilt. Nu voor jou een vraag, ben jij er dan ook voor mij?" Mats grijnsde waarna hij verder ging: "Zou je echt er voor me willen zijn Tari? Ik ben iemand zeer moeilijk en raar zoals je hebt gemerkt, zou je me accepteren zoals ik ben? Ik ben lastig, irritant, wreed. Misschien zelfs te lelijk." Mats grijnsde breed en keek Tári aan. De ongelovigheid verdween uit haar gezicht toen Mats een zielig gezicht trok. Tári zuchtte en dacht even na. Voorzichtig stapte ze naar voren en deed toen iets wat ze nog nooit eerder had gedaan. Ze gaf Mats een knuffel. 'Ik zal er ook voor jou zijn.' zei ze rustig toen ze Mats weer had los gelaten. Ze was rustig geworden en er speelde een kleine, beginnende glimlach rond haar mond. Tári's glimlach verbreden toen ze beseft dat Mats alles voor elkaar kreeg wat e al in jaren niet meer had gedaan. 'En ik zal je moeilijke gedrag, je vreemde gedrag. Het lastige, irritante, wrede, alles, zal ik op mijn beurt accepteren. Al is er misschien een ding..' begon Tári. 'Ik heb die lelijkheid liever niet.. Dus.. Hoe wil je dat oplossen, meneer wijsneus?' het was Mats gelukt. Tári was op weg om weer vrolijk te worden. Ze ging naast Mats zitten. Terra kroop naar Tári's hoofd en gromde zacht tegen Mats: 'Volgens mij wilt ze wat horen.' Tári's glimlach was kalm en oprecht. Ze was blij dat ze Mats juist vandaag had ontmoet. Niet op een dag als normaal, waarschijnlijk had ze hem dan niet gezien zoals hij kon zijn, had ze hem niet geaccepteerd en was ze zonder iets te zeggen of tijd aan hemt e verspillen weg gelopen. Bedenken hoe ze hem zou terug pakken. Want een ding was zeker, als Tári Mats een andere keer tegen gekomen was, had ze hem waarschijnlijk kapot gemaakt tot hij het nut niet meer in zou zien van het leven.. Tári schudde haar hoofd vaag bij die gedachtes, niet willend dat ze dit moment zouden verpesten. Het moment voor het eert in twaalf jaar waar ze zich gelukkig voelde, lol had, verdriet kon tonen aan een ander. Ze durfde zichzelf te zijn bij Mats. Haar emoties te tonen, en dat had ze gedaan ook. En ze meende het oprecht. Mats zou haar hulp altijd kunnen verwachtte..

"Natuurlijk, jou ongelukkig zien is niet fijn." antwoordde Mats op Tári's eerste vraag. 'Zou je me echt te hulp schieten als ik dat nodig had?' vroeg ze duidelijk ongelovig. Mats lachte en wreef over haar hoofd "Natuurlijk gek meisje, ik ben er voor je zolang jij dat wilt. Nu voor jou een vraag, ben jij er dan ook voor mij?" Mats grijnsde waarna hij verder ging: "Zou je echt er voor me willen zijn Tari? Ik ben iemand zeer moeilijk en raar zoals je hebt gemerkt, zou je me accepteren zoals ik ben? Ik ben lastig, irritant, wreed. Misschien zelfs te lelijk." Mats grijnsde breed en keek Tári aan. De ongelovigheid verdween uit haar gezicht toen Mats een zielig gezicht trok. Het had gewerkt, de ongelovigheid was weg. Hij keek trots en dan naar Tari die haar handen om hem heen sloeg. Hij schrok maar dan sloeg hij zijn armen om haar heen. Toen sprak ze weer verder: 'En ik zal je moeilijke gedrag, je vreemde gedrag. Het lastige, irritante, wrede, alles, zal ik op mijn beurt accepteren. Al is er misschien een ding..' begon Tári. 'Ik heb die lelijkheid liever niet.. Dus.. Hoe wil je dat oplossen, meneer wijsneus?'
"Hmm make-up is geen oplossing, misschien een zak over mijn hoofd trekken? zo'n papieren bruine zak met twee kijkgaatjes in. Of ben ik mooi genoeg voor jullie?" Hij keek vooral naar Terra omdat ze zacht gromde en Tari zei: 'Volgens mij wilt ze wat horen.' Tári's glimlach was kalm en oprecht. Hij was blij dat hij dit leuke duo was tegengekomen. "Ik ben blij dat ik jullie beiden ben tegengekomen." zei hij "Jullie zijn het beste wat me is overkomen." Hij keek beiden met een brede glimlach aan en hij zette zich dichter tegen Tari om dan zijn arm over haar schouder te leggen.

'En ik zal je moeilijke gedrag, je vreemde gedrag. Het lastige, irritante, wrede, alles, zal ik op mijn beurt accepteren. Al is er misschien een ding..' begon Tári. 'Ik heb die lelijkheid liever niet.. Dus.. Hoe wil je dat oplossen, meneer wijsneus?' maakte Tári haar zin af. "Hmm make-up is geen oplossing, misschien een zak over mijn hoofd trekken? zo'n papieren bruine zak met twee kijkgaatjes in. Of ben ik mooi genoeg voor jullie?" Mats keek bij de woorden vooral naar Terra die zacht grommend naar Mats keek: 'Ik vind het zak idee nog niet eens zo raar. Heb je gelijk een kostuum voor carnaval.' grapte Tári. Terra begon iets duidelijker te grommen: 'Volgens mij wilt ze wat horen.' haar glimlach was kalm en oprecht. "Ik ben blij dat ik jullie beiden ben tegengekomen." begon Mats: "Jullie zijn het beste wat me is overkomen." Mats keek met een brede glimlach naar Tári en Terra, zette zich dichter bij Tári en sloeg zijn arm over haar heen. 'Ik ook..' was het enige antwoord. Zonder te twijfelen trippelde Terra over de arm van Mats naar zijn schouder om zich daar weer te nestelen. Tári trok een wenkbrauw op en vroeg een beetje beledigd: 'Zit Mats' schouder fijner meid?' Terra wende haar kopje even naar Tári en maakte een afkeurend geluidje jegens Mats. Tári bedacht zich ineens dat Terra wilde dat Mats ging spelen: 'Mats..' begon Tári, haar kiezen op elkaar geklemd en de stappen van Terra nauwlettend in de gaten houdend. Net toen ze verder wilde praten hapte Terra in Mats oor. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd. 'Terra!' nu hopte Tári met hart en ziel dat Mats niet aan zou komen met: Huisdieren lijken op hun baas.. Ja, in veel opzichte.. Maar dit was.. Tári opende haar ogen en keek met een beetje een pijnlijk gezicht naar Mats. Tasmaanse duivels waren vleeseters en Tári wist hoe het voelde als Terra je beet. 'Misschien is het tijd dat je die viool van je pakt..' zei ze met nog steeds de zelfde uitdrukking op haar gezicht. Langzaam liet Terra los en trippelde ze weer terug naar Tári. Even keek Tári de Tasmaanse duivel afkeurend aan om vervolgens te glimlachen en het een korte aai te geven. Vaak waren de tactieken van Terra effectief, maar of ze nou altijd even slim waren.. Dat betwijfelde Tári..

"Hmm make-up is geen oplossing, misschien een zak over mijn hoofd trekken? zo'n papieren bruine zak met twee kijkgaatjes in. Of ben ik mooi genoeg voor jullie?" Mats keek bij de woorden vooral naar Terra die zacht grommend naar Mats keek: 'Ik vind het zak idee nog niet eens zo raar. Heb je gelijk een kostuum voor carnaval.' grapte Tári. Terra begon iets duidelijker te grommen: 'Volgens mij wilt ze wat horen.' haar glimlach was kalm en oprecht. "Ik ben blij dat ik jullie beiden ben tegengekomen." begon Mats: "Jullie zijn het beste wat me is overkomen." Mats keek met een brede glimlach naar Tári en Terra, zette zich dichter bij Tári en sloeg zijn arm over haar heen. 'Ik ook..'
Terra besloot om op Mats zijn schouder zich te nestelen. Hij glimlachte en Tari zei: 'Zit Mats' schouder fijner meid?' Terra wende haar kopje even naar Tári, die zei: "Mats.." net op dat moment beet Terra in zijn oor. Mats grijnsde en voelde een prikkeling in zijn oor dat lichtjes brandde. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd. 'Terra!'
Mats lachte en keek haar aan. "Geen zorgen" zei hij met een glimlach. "Heeft ze honger Tari?"
Tári opende haar ogen en keek met een beetje een pijnlijk gezicht naar Mats. "Echt geen zorgen, dat geneest wel. Zo hard heeft ze niet doorgebeten."
'Misschien is het tijd dat je die viool van je pakt..' zei ze met nog steeds de zelfde uitdrukking op haar gezicht. Langzaam liet Terra los en trippelde ze weer terug naar Tári, dan begon Mats met een stukje stof uit zijn broekzak de wonde te deppen. Hij nam zijn viool weer bij de hand en begon een van zijn favoriete stukken te spelen.

(https://www.youtube.com/watch?v=L7Y04ymUydk vioolstuk)

'Mats..' begon Tári kijkend naar Terra. Net op dat moment beet Terra in Mats' oor. Mats grijnsde. Tári sloot haar ogen en schudde haar hoofd. 'Terra!' zei ze. Mats lachte en keek haar aan. "Geen zorgen" zei hij met een glimlach. "Heeft ze honger Tari?" Tári opende haar ogen en keek met een beetje een pijnlijk gezicht naar Mats. "Echt geen zorgen, dat geneest wel. Zo hard heeft ze niet doorgebeten." zei Mats haar geruststellend. 'Misschien is het tijd dat je die viool van je pakt..' zei ze met nog steeds de zelfde uitdrukking op haar gezicht. Langzaam liet Terra los en trippelde ze weer terug naar Tári, Mats pakte een stuk stof uit zijn broekzak en depte tegen de wond. Hij nam vervolgens zijn viool en begon te spelen. Het stuk wat Mats speelde was prachtig. Tári genoot van elke noot, elke noot klonk meermaals door haar hoofd. Een glimlach verscheen rond haar gezicht toen Mats klaar was met spelen. Even keek ze wat bezorgd naar zijn oor: 'Gaat het echt wel?' een paar kleine puntjes waren te zien op het oor van Mats. Terra hief ijdel haar kop en deed net of Mats het verdient had. Die kreeg ze later nog wel terug. Tári was echt blij dat ze Mats had ontmoet. Ze had niet meer gelachen sinds twaalf jaar, ook al had ze dat gewild. Het was Mats gelukt haar te laten lachen, haar gelukkig te krijgen. Tári had sinds jaren niet meer haar gevoel met andere gedeeld. Het was Mats ook gelukt dat voor elkaar te krijgen. Terra gaf niemand ooit kopjes, zelfs Tári hoefde ze niet te verwachten. Het was Mats allemaal gelukt. En dan te bedenken dat Tári Mats een paar minuten gelden het liefst had vermoord. Ze haatte het haat gevoel dat ze nog koesterde jegens hem. Hij was.. Anders dan ze had verwacht. 'Mats.. Mag ik je iets vragen?' vroeg Tári na een korte stilte. Ze sloeg haar ogen neer en beet zacht op haar lip, waar ze al snel achter kwam dat dat dom was. Een pijnscheut ging door haar lichaam. Erg slim, eerst je lip open bijten om vervolgens je tanden er weer in te zetten. Tári slikte en zei zacht: 'Beloof me dat je me nooit in de steek laat..' hoe meer ze aan Mats vroeg, hoe zwakker ze zichzelf vond. Ze hoopte dat niemand haar ooit zo zou zien. Zo.. Zo open. De vraag die ze stelde was oprecht. Er waren al te veel mensen geweest die haar iets hadden beloofd, om haar vervolgens te laten stikken. Om haar vervolgens in de steek te laten en als oud vuil op de straat achter te laten. Vaak vol wanhoop en woede. Tári hief haar hoofd en staarde voor zich uit. 'Dat je me nooit laat stikken als ik je nodig heb..' Tári had slechts twee woorden voor zichzelf: Sentimenteel watje. Als Mats het zou beloven.. Als hij wilde voldoen aan die kleine regel.. Dan zou ze hem eeuwig dankbaar zijn, dan zou ze hem koste wat het kost haar woord geven. Ze had al gezegd Mats te helpen als hij dat nodig had, hem te accepteren zoals hij was. Maar als Mats hiermee in zou stemmen, zou Tári bereid zijn haar leven te geven voor Mats. Ergens hoopte ze op een nee. Ze wist niet waarom, maar waarschijnlijk kwam dat door de miljarden nee's die ze al had gekregen. Een ander deel van haar hoopte dat het woord nee nooit zou vallen. Ze zou Mats waarschijnlijk dan iets aandoen. Iets waarvan ze later spijt zou krijgen..

'Misschien is het tijd dat je die viool van je pakt..' zei ze met nog steeds de pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. Langzaam liet Terra los en trippelde ze weer terug naar Tári, Mats pakte een stuk stof uit zijn broekzak en depte tegen de wond. Hij nam vervolgens zijn viool en begon te spelen. Mats sloot zijn ogen en ging helemaal op in het stuk dat hij speelde. Een van zijn zelf geschreven stukken, ook zijn favoriet van allemaal. Zijn viool was zijn instrument. Eenmaal zijn vioolspel gedaan was opende hij zijn ogen en zag hoe bezorgd Tari naar zijn oor keek en zei: 'Gaat het echt wel?'.
Hij knikte met een glimlach "Natuurlijk, ik ga niet dood dus het is allemaal in orde. Je moet je geen zorgen maken Tari."
'Mats.. Mag ik je iets vragen?' vroeg Tári na een korte stilte. En ze beet zachtjes op haar lip terwijl ze naar de grond keek. Mats keek haar wat bezorgd aan "Natuurlijk wat wil je vragen?" Hij glimlachte al snel weer. Tari slikte en zei zacht: 'Beloof me dat je me nooit in de steek laat..'
"Dat beloof ik je Tari, als ik me niet aan mijn belofte hou, dan zal ik me dit nooit vergeven."
Tári hief haar hoofd en staarde voor zich uit. 'Dat je me nooit laat stikken als ik je nodig heb..'
Mats glimlachte en zette zijn wijsvinger onder haar kin zodat ze hem aan keek: "Ik zal er altijd voor je zijn wanneer je me nodig hebt. Ik ben jouw luisterend oor, jou toevluchtsoord in moeilijke tijden, jouw uithuilschouder. Wat je maar wil, ik ben dat allemaal voor je."
Zijn woorden waren zorgvuldig uitgekozen en zeer gemeend. Enkele minuten geleden, die wel eeuwen leken, konden ze elkaar niet luchten en nu ging alles zo goed. Hij glimlachte en keek haar aan.

'Mats.. Mag ik je iets vragen?' vroeg Tári na een korte stilte. En ze beet zachtjes op haar lip terwijl ze naar de grond keek. Mats keek haar wat bezorgd aan "Natuurlijk wat wil je vragen?" Hij glimlachte al snel weer. Tári slikte en zei zacht: 'Beloof me dat je me nooit in de steek laat..' Mats gaf al snel antwoord: "Dat beloof ik je Tari, als ik me niet aan mijn belofte hou, dan zal ik me dit nooit vergeven." Tári hief haar hoofd en staarde voor zich uit terwijl ze verder ging: 'Dat je me nooit laat stikken als ik je nodig heb..' Mats glimlachte en zette zijn wijsvinger onder Tári's kin waardoor ze hem wel aan moest kijken. "Ik zal er altijd voor je zijn wanneer je me nodig hebt. Ik ben jouw luisterend oor, jou toevluchtsoord in moeilijke tijden, jouw uithuilschouder. Wat je maar wil, ik ben dat allemaal voor je." de woorden waren zo oprecht dat Tári er met open mond naar luisterde. Mats glimlachte en keek haar aan. Tári bleef even verbaasd naar Mats staren. Hij had.. Hij had haar net.. Hij had het beloofd! Tári kon een lach niet onderdrukken. De rode ogen van Mats deden haar denken aan de eerste keer dat ze er in keek. Vol woede en nijd jegens hem. En nu.. Enkele minuten later, had hij haar iets beloofd wat nog nooit iemand had kunnen doen. Hij had haar beloofd wat zelfs haar eigen ouders nooit waar hadden kunnen maken. Terra maakte een kort klik geluidje en sprong van Tári's schouder af. Wetend dat het ander geplet zou worden. Zonder na te denken omhelsde Tári Mat terwijl ze in zijn oor fluisterde: 'Dank je wel Mats.' ze wilde de jongen niet meer los laten. Tári glimlachte. 'Nog nooit heeft iemand het kunnen beloven.. Je weet niet hoe.. Hoe blij ik ben.' dat was de vreemdste zin die ze zichzelf ooit had horen zeggen. Blijdschap linkte ze al ruim twaalf jaar niet meer aan zichzelf, niet meer aan het meisje dat ze was. Vroeger was dat anders geweest. Tot haar vierde was ze het gelukkigste kind ter wereld geweest. Gevuld met liefde en blijdschap. Daarna was het weg.. Tot nu. Nu voelde ze zich gelukkiger dan ze ooit was geweest. Na een knuffel die uren had geleken liet Tári Mats los. Haar ogen twinkelde en ze keek Mats dankbaar aan. Ze wist niet hoe vaak ze het al had gedacht. Maar ze vond hem leuk!

'Mats.. Mag ik je iets vragen?' vroeg Tári na een korte stilte. En ze beet zachtjes op haar lip terwijl ze naar de grond keek. Mats keek haar wat bezorgd aan "Natuurlijk wat wil je vragen?" Hij glimlachte al snel weer. Tári slikte en zei zacht: 'Beloof me dat je me nooit in de steek laat..' Mats gaf al snel antwoord: "Dat beloof ik je Tari, als ik me niet aan mijn belofte hou, dan zal ik me dit nooit vergeven." Tári hief haar hoofd en staarde voor zich uit terwijl ze verder ging: 'Dat je me nooit laat stikken als ik je nodig heb..' Mats glimlachte en zette zijn wijsvinger onder Tári's kin waardoor ze hem wel aan moest kijken.
"Ik zal er altijd voor je zijn wanneer je me nodig hebt. Ik ben jouw luisterend oor, jou toevluchtsoord in moeilijke tijden, jouw uithuilschouder. Wat je maar wil, ik ben dat allemaal voor je." zei Mats met een glimlach en Tari staarde met open mond naar hem. Tari begon te lachen en omhelsde hem. "Ik ben er voor je" zei hij zachtjes en Tari reageerde: 'Dank je wel Mats.' ze wilde hem niet meer los laten en hij haar ook nier. Tári glimlachte. 'Nog nooit heeft iemand het kunnen beloven.. Je weet niet hoe.. Hoe blij ik ben.' Mats grijnsde:"En ik zal het waarmaken Tari, al moet ik er mijn leven voor geven. Beloftes zijn er om niet te breken. Maar om te houden en te koesteren. Niets is zo waardevol als een belofte."
Hij keek haar aan en dan aaide hij voorzichtig haar rug. Hij legde zijn hoofd op haar schouder. Na een tijdje liet Tari hem los. Hij zag de twinkelingen in haar ogen die echt prachtig was en ze keek hem dankbaar aan. Hij glimlachte en hij nam haar weer vast en hij sloot zijn ogen.

Tári glimlachte. 'Nog nooit heeft iemand het kunnen beloven.. Je weet niet hoe.. Hoe blij ik ben.' Mats grijnsde: "En ik zal het waarmaken Tari, al moet ik er mijn leven voor geven. Beloftes zijn er om niet te breken. Maar om te houden en te koesteren. Niets is zo waardevol als een belofte." voorzichtig aaide Mats over Tári's rug en legde zijn hand op haar schouder. Na een tijdje, wat wel uren leek te duren, liet Tári Mats los. Haar ogen twinkelde en ze keek hem dankbaar aan. Mats glimlachte en pakte haar weer vast. Tári glimlachte. In haar ooghoek zag ze hoe Terra haar kop iets scheef liet hangen en de twee vragend aankeek. Het moest vreemd zijn twee mensen eerst elkaar willen zien vermoorden, om vervolgens te kijken naar hoe ze elkaar omhelzen. Voorzichtig kwam Terra dichter naar het tweetal toe. Zonder iets te zeggen liet Tári Mats los en boog ze zich voorover om het diertje op te pakken. Ze keek Mats aan en zette Terra voorzichtig op zijn hoofd. 'Je blijft me verbazen weet je dat..' zei Tári zacht. Het ene moment was hij hard en emotieloos, het ander zacht en gevoelig. Hij was de enige, de enige die haar gevoelens daadwerkelijk had gezien. Zodra Tári zeker wist dat Terra een goed plekje om Mats' hoofd had gevonden stond ze op. Ze stak haar hand uit en zei met een glimlach: 'Zullen we een stukje wandelen?' in de vraag lag een kleine dwang. Tári hield er niet van om lang op een plek te zijn. Zodra Mats antwoord gegeven had sloot ze haar ogen en zei ze zacht: 'Maar eerst zou ik mijn mes graag terug willen..' Mats had het niet terug gegeven nadat hij het gevangen had. Tári opende haar ogen en haar blik gleed naar de handschoenen. De wond zou niet zo erg zijn. De handschoen zag er negens roodachtig uit. Tári haalde even kort, opgelucht adem. Terra gromde tevreden, wetend dat haar bazin een stuk vrolijker was dan Tári een paar minuten geleden was geweest.

Tári glimlachte. 'Nog nooit heeft iemand het kunnen beloven.. Je weet niet hoe.. Hoe blij ik ben.' Mats grijnsde: "En ik zal het waarmaken Tari, al moet ik er mijn leven voor geven. Beloftes zijn er om niet te breken. Maar om te houden en te koesteren. Niets is zo waardevol als een belofte." voorzichtig aaide Mats over Tári's rug en legde zijn hand op haar schouder. Na een tijdje, wat wel uren leek te duren, liet Tári Mats los. Haar ogen twinkelde en ze keek hem dankbaar aan. Mats glimlachte en pakte haar weer vast. Tári glimlachte. Mats besefte dat Terra beiden met een scheef hoofdje aankeek en hij moest lachen: "Het is vreemd, eerst konden we elkaar niet luchten en zie ons hier nu zitten, precies verliefde pubers." Hij grijnsde breed en Tari zei dan op een zachte toon: 'Je blijft me verbazen weet je dat..'
"Dat weet ik, jij blijft me ook keer op keer verbazen." Terra werd door Tari op zijn hoofd gezet en Mats glimlachte toen ze vroeg: 'Zullen we een stukje wandelen?' in de vraag lag een kleine dwang. "Natuurlijk" zei hij en hij stond op. Zodra Mats antwoord gegeven had sloot ze haar ogen en zei ze zacht: 'Maar eerst zou ik mijn mes graag terug willen..'
"Natuurlijk" zei hij en hij stak het terug op de plaats waar het hoorde. "Ziezo, het zit waar het hoort. Nog iets mevrouw Tari?" Met een brede grijns nam hij haar hand vast en vroeg hij zich af naar waar ze heen wou. "Naar waar wilt u heen? IK zal u volgen." Hij grijnsde breed en aaide Terra die zich op zijn hoofd genesteld had.

(normaal staat het in een van mijn posts dat ik het terug stak waar het hoorde xD)