Being the new one

Carmen liep langzaam de aula in. Ze had haar spullen net boven in de slaapzaal gezet en was nu naar onder gekomen om wat rond te kijken. Bijna niemand lette op haar, iets wat haar al een beetje zelfverzekerder maakte. Als iedereen haar aan had gestaard was ze per onmiddellijk omgedraaid en zeker weten teruggelopen naar waar ze vandaan was gekomen, terug naar de slaapzaal. Gelukkig viel dat echt mee. Haar blik gleed rond, opzoek naar een bekende. Het was eigenlijk z'n beetje onmogelijk dat dat gebeurde, geen van haar familie of vrienden was hierheen gegaan. Sommige omdat ze geen gave hadden, sommige omdat ze het gewoon onnodig vonden. Iemand keek haar recht aan, en meteen schoten haar ogen naar de grond. Iet wat nerveus begon ze aan haar truitje te frunniken. Kennis maken met nieuwe mensen was nooit haar beste vaardigheid geweest, misschien zelfs wel haar slechtste. Verderop zag ze een groepje lopen, het was duidelijk dat ze van Shadra kwamen. Ze kreeg het sterken gevoel bij hen uit de buurt te blijven, alhoewel het zeker geen gemene mensen hoefde te zijn. In de meeste gevallen was dat wel zo, maar er zaten natuurlijk vast wel uitzonderingen tussen. Ze ademde even diep in en liep toen de aula in. Nog geen tien meter was ze de aula ingelopen, toen ze opeens opzij weg geduwd door iemand die voorbij rende. Ze struikelde en viel bijna op de grond. Een beetje verstoord keek ze rond wie het was geweest, maar degene was al lang weg. Ze duwde een pluk van haar haar terug achter haar oor en ging weer fatsoenlijk overrijd staan. 'Wat een geweldige eerste dag' mompelde ze zacht.

Solomon had rustig door de gangen gelopen. Hij had nu een tussenuur dus hij had besloten maar even naar de aula te gaan. Hij zag nog net dat een meisje bijna omver werd gelopen. Hij wou haar al bij haar pols pakken om te voorkomen dat ze zou vallen maar hij zag dat ze zich zelf al wist te redden. ''Gaat alles goed met je?'' vroeg hij kalm aan haar terwijl hij haar even warm toelachte. Dat was wel het minste wat hij kon vragen nadat ze bijna onderuit was gegaan. Solomon kende de jongen wel. Hij kon hem er ook zo tussenuit plukken tussen alle kinderen die in de aula waren. ''Ben je nieuw hier?'' vroeg hij daarna. Hij kende het meisje tenminste nog niet. Maar hij kende ook niet iedereen in de school. ''Mijn naam is Solomon'' stelde hij zichzelf beleefd voor daarna. Het meisje leek hem iemand van Cassia. Tenminste zo zag ze eruit.

Een jongen kwam naar haar toe gelopen en een beetje nerveus gleden haar ogen naar de grond. Het kwam vast heel dom over, maar ze kon hem gewoon niet aankijken. "Gaat alles goed met je?" klonk de stem van de jongen. Ze knikte. 'Ja hoor, ik leef nog' zei ze, terwijl er een waterige glimlach rond haar lippen speelde. Ze richten haar hoofd weer iets op, omdat het gewoon ronduit onbeleefd was om naar de grond te blijven kijken terwijl je praten. Ook op zijn lippen zag ze een glimlach, het kalmeerde haar op een of andere manier een beetje. Hij vond haar dus niet raar of onbeleefd, tenminste dat leek zo. "Ben je nieuw hier?" vroeg hij haar daarna. Ze knikte. 'Ehm, ja. Ik heb net boven mijn spullen weggelegd. Ik was eigenlijk van plan nu even rond te gaan kijken.'. De jongen stelde zich voor als Solomon. Ze glimlachte naar hem, nu met iets meer overtuiging. 'Ik heet Carmen, leuk je te leren kennen' zei ze vriendelijk terug. Ze keek even opzij, misschien kon ze de jongen nog zien. Natuurlijk was dit zonder enig succes, en dat was eigenlijk ook helemaal niet zo ver. Zij was misschien ook niet blijven staan als ze iemand omver had gerend. Alhoewel, ze was hoogstwaarschijnlijk dan toch gewoon haar excuus aan gaan bieden.

Solomon had wel gezien dat het meisje die zich wat later voorstelde als Carmen hem niet aankeek in het begin. Dat maakte hem niet veel uit. Sommige mensen vonden het makkelijker om met wildvreemden te praten dan anderen. Gelukkig keek ze hem daarna wel aan zodat hij nu ook haar ogen kon zien. ''Wederzijds Carmen'' zei hij kalm toen ze zich had voorgesteld. Hij zag haar blik niet veel later opzij gaan en volgde die even. ''Ik zou er maar niet op rekenen excuses te krijgen. Ik ken die jongen en hij geeft niet bepaald graag zijn fouten toe'' zei Solomon zacht. Zijn leigrijze ogen keken Carmen ondertussen weer aan. Plotseling pakte Solomon Carmens hand beet en liep naar achteren terwijl hij haar meetrok. Achter hen liep een grote groep kinderen langs waar ze anders geheid tegenop gebotst waren. Solomon liet Carmens pols zachtjes weer los. ''Sorry, maar we kunnen beter niet voor de ingang van de aula blijven staan. Dan vraag je erom omver gelopen te worden'' zei hij met een lichte glimlach.

Ze glimlachte vriendelijk naar hem. "Ik zou maar niet rekenen op een excuus" hoorde ze Solomon zeggen. 'Ach, het geeft niet. Niet iedereen heeft manieren geleerd' zei ze met een licht grijnsje. Haar blik gleed weer even rond, toen Solomon haar plots bij haar pols greep. 'Hé, wat?' stootte ze verbaast uit. Toen zag ze dat er net een grote groep kinderen langs kwam. Als ze was blijven staan was ze zeker onder de voet gelopen. Solomon zei dat het hem speet, en dat ze beter bij de ingang konden blijven staan omdat ze anders omver zouden worden gelopen. 'Nou, het geeft echt niks. En je hebt gelijk, als je me niet had weggetrokken dan had ik nu wel op de vloer gelegen.' zei ze vriendelijk. 'Maar ik wou eigenlijk toch al verder gaan kijken om heel eerlijk te zijn' Haar blik gleed weer kort naar de grond.

PROFILE MAGICIAN