Rustig liep Tári richting het grasveld. In haar hand had ze een klein tasje waar wat eten in zat. Terra liep wat sneller dan Tári eigenlijk wilde voor haar bazin uit. Ze had nog niks over de snelle pas van het dier gezegd, maar ze betwijfelde of ze dat nog lang vol ging houden. In de tas zaten een paar sneeën brood en twee flesjes water. Tári stopte even toen ze even bang was dat ze iets vergeten was. Ze pakte de beide hengsels van de tas vast en trok hem open. Sneetjes brood en water.. Ze was bij haar weten niks vergeten, maar iets zei haar dat dat wel het geval was.. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Terra was onderhand al een paar meter verder op toen ze besefte dat haar bazin niet meer achter haar aan liep. Terra draaide zich om en keek met een half schuin kopje naar haar bazin. Tári lachte zacht en wenkte dat Terra vast vooruit mocht lopen. Ze wist dat het dier graag eerder wilde zijn. Al snapte Tári nog steeds niet helemaal waarom het dier nou precies zo blij was dat het Mats weer zou zien. Voor eergisteren had ze iedereen gehaat die ook maar de gedachte had gekoesterd haar op te sluiten. Mats had haar opgesloten en nog geen uur later had ze hem letterlijk voorgetrokken. Ze zuchtte even en pakte de tas weer vast in een hand. Het bleef ergens toch wel vreemd. De afgelopen twee dagen waren bijzonder en toch ook weer vaag geweest. Ze lachte zacht en liep weer verder. Ze was blij dat ze Mats ontmoet had, al had ze daar anders over gedacht toen ze hem voor het eerst had gezien. Die grijns die hij toen had gehad had haar misselijk gemaakt, maar als ze hem nu zou zien grijnzen zou haar maag in brand staan. Oke, ze moest toegeven dat het een andere grijns was. De een was voor haar gevoel nagemaakt, de ander was echt. De echte kreeg nog steeds haar voorkeur. De glimlach die haar lippen sierde voelde nog steeds wat vreemd aan. Voordat ze Mats had ontmoet had ze enkel geglimlacht als andere naar haar zin danste, als andere precies deden wat ze wilde.. Nu kon ze ook glimlachen als ze plezier had. En dat allemaal dankzij Mats. Hij had letterlijk al haar emoties gezien.. Ze had gelachen, ze was boos geweest, verdrietig.. Ze moest toegeven dat ze er niks voor voelde andere meer emoties te laten zien dan wraakzucht en woede, maar Mats mocht haar zo vaak zien lachen als hij maar wilde. Ze grijnsde toen ze zag dat terra toch maar besloten had te wachten op haar bazin. 'Wat is er, Terra?' het was eerder een vraag die ze aan zichzelf stelde dan aan de Tasmaanse duivel. Maar zoals gewoonlijk wilde Terra er toch op reageren. Het dier kantelde haar kopje weer iets. Tári bleef staan en keek het dier rustig aan. Ergens vormde zich gedachtes in haar hoofd die zeiden wat de Tasmaanse duivel van plan was. Als het waar was en het dier gewoon te lui was om te gaan lopen, dan was dat eigenlijk niet iets nieuws. Terra zette voorzichtig haar nagels in Tári's broek en klom via de broekspijp omhoog. Tári zuchtte even en keek het diertje aan toen het op haar schouder genesteld was: 'Je weet hopelijk toch wel dat je de terug weg wel zelf mag lopen..' als antwoord op haar vraag piepte Terra zacht. Tári glimalchte en keek even doelloos voor zich uit. Na gister had ze amper opgelet tijdens haar lessen. Ze voelde zich nog steeds schuldig over bepaalde vragen die ze Mats gesteld had. Ook al had hij telkens gezegd dat het niet uit maakte... Ze begon weer te lopen. Dit keer liep ze wat sneller. De tas kwam zo nu en dan tegen haar bovenbeen aan. Ze was gekleed in een blauwe broek die vrij strak om haar been heen zat en ze had een T-shirtje aan dat net over haar heup viel. Zoals eigenlijk altijd had ze twee kleine vlechtjes in en de rest van haar haar los. Haar glimlach verbrede zich toen ze het grasveld bereikte. Ze stopte even en keek kort voor zich uit. Terra sprong van haar schouder en rende een bepaalde richting op. Tári schrok even van de actie van het diertje, maar zuchtte toen ze besefte dat Terra allang wist welke kant ze op moesten. Ze grinnikte zacht en liep rustig achter het dier aan.

Mats