Hij begon eigenlijk gewend te raken aan die hoofdpijn, had er allang geen moeite meer mee om hem te negeren. Nou was hier ook erg goed in geworden in de tijd dat hij zichzelf echt een alcoholist mocht noemen, iedere dag wakker worden met een dikke kater… Leuk. Nu was hij weer zo dom geweest om in zijn oude gedrag terug te vallen, terwijl hij nog zo goed tegen zichzelf had gezegd het nooit meer zover te laten komen. Hij wist hoe vaak hij vroeger wel niet had zitten zeuren tegen Francis dat dat hele rookgedoe slecht was omdat het vroeg om een verslaving, nou rookte de ander tegenwoordig ook als een ketter, maar hij had meer verslavingen op zijn naam staan dan de ander. Eigenlijk was hij wel de laatste die erover mocht zeuren, omdat hij ook nog eens twee van de beste had gekozen. Dat hij voor beiden aanleg had door zijn ouders had hij destijds niet geweten. Nu wel, maar dat kwam ook omdat hij zichzelf er de schuld niet van wilde geven.
Ergens was het vrij komisch hoe snel hij weer oude, slechte gewoontes had opgepakt. Je kon wel heel leuk tegen jezelf zeggen het nooit meer te doen, het zelfs te beloven; maar dat waren beloftes die je uiteindelijk toch altijd wel zou breken. Daarom nam hij alleen een goed voornemen en meer niet. Hij kon er niet tegen als hij beloftes moest breken, ook al waren dat beloftes die hij met zichzelf had gemaakt. Wat als hij wel beloftes had kunnen breken? O, dan was alles zoveel makkelijker geweest! Als hij niet zo’n groot geweten had gehad… Zich niet zo snel schuldig voelde en gewoon geen gevoelens had gehad. O, dat zou heerlijk zijn. Wacht eens eventjes… Misschien dat als hij niet zo’n ongelofelijk groot geweten had dit alles nooit was gebeurd. Hoefde hij zich nu ook niet zo rot te voelen; hoewel zijn geweten er eigenlijk vrij weinig mee te maken had, maar toch ook weer wel… Op een bepaalde manier…
Hij wist het niet, maar hij wist ook zo weinig de laatste tijd. Je kon niet zeggen dat er superveel was gebeurt, maar dat was het hem nou juist. Als het wel was gebeurt was alles nu normaal geweest, soort van, maar het was niet gebeurt en had voor een nogal pijnlijk en ongemakkelijk iets gezorgd. Voelde het als een verlies? Nee. Vond hij het vreemd dat hij er zo ongelofelijk erg mee zat? Ja, stiekem wel. Hij wist niet echt waarom hij er nog meezat, het was hem vaak genoeg over komen – vroeger weliswaar – dat het niet zijn naam was geweest die over de lippen van een vrouw was gekomen. In het begin had hij het irritant gevonden, maar je raakt aan dingen gewend. Nou was het ook wel weer een lange tijd geleden, alles hiervan. Misschien dat hij er daarom zo mee zat… Nee, het moest iets anders zijn. Want het was niet zozeer dat hij dacht aan wat had kunnen gebeuren, maar meer dat hij haar stem nog steeds na echode in zijn hoofd.
Nog steeds… Die ene naam wilde gewoon niet meer uit zijn hoofd. Gecombineerd met bepaalde gedachtes over een bepaald persoon… Waarom kon hij niet gewoon alles uit zijn hoofd bannen wat dit betreft? Het was vervelend en het leidde hem ongelofelijk af van werkelijk alles. De enige reden dat hij nu ook buiten was, was omdat hij hoopte hier afleiding te vinden van die gedachtes. Het enige wat het resulteerde was dat hij zich nu kon irriteren aan iets anders: de zon. Hij werd er nog eens blind van, eveneens dat hij gewoon nul pigment had en dat ieder moment kon verbranden. Zelfs bij deze zwakke, bescheiden zonnestraaltjes.
Zijn hart leek een slag over te slaan bij het voelen van haar aanwezigheid, ogen die groter werden. Nee, mens ga weg. Ga weg! Hij wilde schreeuwen dat ze weg moest gaan, want hij zou natuurlijk niet van zijn plek afkomen, maar hij kon het niet. Die kinderachtige gewoonte om de mogelijke, ongemakkelijke situatie te ontvluchten liet zich lichtjes blijken door het feit dat hij een figuurlijke brok in zijn keel kreeg; die hem er dus van weerhield om iets te zeggen. Het was enkel omdat alles in zijn lichaam zich klaar maakte om het op een rennen te zetten, spieren bij zijn keel die zich aanspanden en dus voor dat nare gevoel in zijn keel zorgden.
Waarom ging ze niet weg? Waarom bleef ze daar staan? Hij wilde wegrennen, maar het ging niet. Hij wilde haar verzoeken weg te gaan, maar ook dat ging niet. Hij kon enkel staren naar de grond, zijn handen nog steeds verborgen in de zakken van zijn jas. Wat nu? Ja, wat nu? Hij wilde het er niet over hebben en als ze erop plande om erover te praten met hem dan zou hij waarschijnlijk flippen, dat wist hij nu al. Waarom was ze nog steeds hier? Waarom was hij eigenlijk nog hier? Er moest iets gebeuren, hij hield het niet uit zo. Hij haalde diep adem, draaide zich vervolgens langzaam een kwartslag. ‘Kun je ’t zien?’ bracht hij schor uit, keek echter nogal fel in haar richting. Stomme boom… Dacht ze nou werkelijk dat hij haar niet zou opmerken?
‘Wat doe je hier? En waarom -’ Nee, maak die vraag niet af. Gewoon niet doen. ‘Kom achter die boom vandaan, Lesaiah.’ Waarom zei hij dat? Hij wilde haar helemaal niet zien! Hij wist dat hij het mentaal niet aankon. Natuurlijk wilde hij dat niet toegeven, maar alsnog. Wat als het helemaal mis zou gaan zodra hij ook maar één glimp van haar opving? Wat als hij… Als… Nee, stop. Wat als vragen waren vervelend en bedoeld voor mensen die zwak waren. Hij kon dat soort vragen niet harden, dus moest ze nu ook niet aan zichzelf gaan stellen.

» Alejandro is not amused

Hij liet zich vast teveel meeslepen door al dit gedoe, hij overdreef wel vaker. Zo had hij Andrew een harde klap gegeven dan nodig, had hij meer gehuild dan nodig op bepaalde momenten en dat idee van de grote buitenwereld was ook een goed voorbeeld. Het was altijd hijzelf geweest, tegenover de grote boze buitenwereld. Nou was dat boze gedeelte voor een grote gedeelte enkel Sophia geweest, maar later hield ook zij op. In vergelijking had hij wel meer tegenslagen te verduren gekregen dan mening mens en ze leken ook niet op te houden. De compensatie die hij zou moeten krijgen, in de vorm van goede dingen die hem blij maakten was wat dat betreft maar minimaal; je kon het bijna nihil noemen. Francis was er, maar of dat ook zoveel zou veranderen wist hij niet… Het deed hem goed om te zien dat de ander oké was, maar kijkend naar het feit dat ze het allebei druk genoeg hadden met andere dingen zou er niet veel tijd overblijven om echt een hele dag met elkaar door te brengen. Bovendien voelde hij zich altijd net een vrouw in de buurt van de ander, het enige wat hij kon doen was klagen en nog eens klagen en de ander moest hem maar een beetje opbeuren. Hij wist dat deze verhouding oneerlijk was en hij zou er ook graag iets aan veranderen, maar het feit dat hij van zichzelf gewoon niet kon laten zien hoe hij zich werkelijk voelde – wat hij werkelijk dacht – zorgde ervoor dat hij zich maar als een zeur gedroeg.
Eigenlijk had hij niets te klagen wat afleiding zoeken betreft, met zijn concentratie was het werkelijk geen enkel probleem om afleiding te vinden. Appeltje eitje. En toch leek alles ervoor te zorgen dat hij er toch weer aan moest denken, de manier waarop dingen gebeurden; hoe alles liep. Werkelijk alles leek een connectie met dat incident te hebben. Natuurlijk zou later blijken dat het niet zo was, maar op het moment ging het niet. Het ging gewoon niet. Hij deed zijn uiterste best om aan allerlei andere dingen te denken, maar er was een groot probleem: hij dacht niet perse aan wat er had kunnen gebeuren als hij het destijds had genegeerd nee… Hij dacht aan veel ergere dingen. Hij dacht er juist niet aan en dat was het probleem. Als hij gewoon zo’n puberale fantasietjes had, oké. Dat kon hij hebben; hij bleef qua hormonen een echte puber. Hij wist eigenlijk nog steeds niet hoe het kwam dat hij er nog steeds last van had, maar hij was eraan gewend geraakt. Maar hij dacht dus aan andere dingen gerelateerd met de vrouw en daar zat het hem in, dat waren dingen die ervoor zorgden dat hij zich zo rot voelde. Dat was hetgeen dat bestreden moest worden, maar dat was makkelijk gezegd dan gedaan.
Haar zachte stem… Hij wist niet wat hij ervan moest vinden. Aan de ene kant klonk het, eng genoeg, als muziek in zijn oren en aan de andere kant deed het ook gewoon pijn aan zijn oren. Alsof ze erdoor gingen bloeden, door haar zachte maar toch o zo zuivere stem. Ze leek zijn andere woorden te negeren. Zou hij ook hebben gedaan als hij haar was. Hij wilde hier niet zijn. Zij wilde hier niet zijn. Ze wilden hier beiden niet zijn, in deze situatie. Het was ongemakkelijk, pijnlijk… Een situatie die je het liefste koste wat het kost vermeed, maar als je er eenmaal in beland is het onmogelijk om jezelf er nog uit te trekken. Een staat waar ze allebei in verkeerden. Ergens was hij blij dat ze het negeerde, dat scheelde al een hoop. Dan hoefde hij haar niet te zien… Hoefde hij niet geconfronteerd te worden en aan de ene kant zou een confrontatie hem juist helpen. Zo kwam hij immers wel altijd het beste van zijn problemen af.
Hij had staan staren, merkte later pas op dat er iets was veranderd aan de omgeving. Het ging meer onbewust, liep er gewoon naar toe. Hij weigerde echter om opzij te kijken naar de vrouw, probeerde al zijn aandacht gevestigd te houden bij die hoed. Hij kon dit. Hij kon dit. Dit ging hem lukken. Hoewel het eigenlijk al mis was gegaan vanaf het punt dat hij in beweging was gekomen. Hij ging door zijn knieën, pakte de hoed op en keek ernaar. ‘Deze is van jou neem ik aan?’ zijn stem trilde lichtjes, kon het gewoon niet helpen. Het vergde gewoon zo ongelofelijk veel van hem om niet naar haar te kijken.
Uiteindelijk deed hij het toch, wierp een zijdelingse blik op haar. De bescheiden zonnestralen die met de ontblote huid van haar onderbenen speelden, zorgden voor een bepaalde gloed van haar bruine haren. Haar houding, hij vertelde gewoon boekdelen. Haar handen, kon niet precies plaatsen wat of hoe; maar het leek ernaar uit dat ze een poging tot vluchten had gedaan. Een poging die hij niet had kunnen doen. Ze wilde verdwijnen, wilde hem niet zien. O, waarom moest ze er zo uitzien? Hij wist niet precies hoe hij het moest beschrijven, hoe hij zich op het moment voelde. Hij herkende het gevoel vaagjes ergens van, maar het was hem te zeer vervreemd. Wel deed het hem denken aan hoe hij zich voelde vlak nadat Anna – Nee, het leek er helemaal niet op. Er was zo’n groot verschil. Het was niet mogelijk.
Hij ging weer rechtstaan liep naar haar toe. ‘Ga je boompje spelen?’ Zie je, hij kon dit wel. Hij bleef een meter van haar verwijderd staan, reikte de hoed naar haar uit maar weigerde haar aan te kijken. Dat benauwde gevoel, dat drukkende gevoel op zijn borstkas… Waarom moest hij zich zo voelen? ‘O, wacht,’ merkte hij opeens nogal emotieloos op, kon het niet helpen dat hij hun ogen voor één enkele seconde elkaars weg kruisten. Waarom, o, waarom? Waarom was het zijn naam niet geweest? Hij wilde op zijn knieën gaan, haar smeken waarom het zijn naam niet had kunnen zijn. Hij wilde zijn namen horen op die toon, met die intonatie… Hij wist niet waarom, maar hij wilde het zo ontzettend graag.
‘Je kunt hem nu niet echt… Aanpakken… Zeg eens A, dan ehm… Ik…’ Stop nou maar, het heeft zo geen zin. Nog steeds had hij zijn ogen neergeslagen, kon haar gewoon niet aankijken. Het ging niet. Maar alsof zij hem zou aankijken, hij betwijfelde het. Zoals eerder was vermeld sprak haar houding boekdelen en gaf het dus ook het feit weer dat ze… ‘Je weet dat ik gewoon weg zal lopen, toch?’ merkte hij ineens op, ‘Het hele spionage concept… Het heeft alleen nog maar zin als ik echt weet dat je er niet bent.’ Een ongemakkelijk, zacht lachje volgde. ‘En het is nu wel duidelijk dat ik weet dat je er… Bent.’ Dat lachje. O, wat haatte hij zichzelf door dat lachje. Net alsof hij een of ander jochie was dat voor het eerst met een meisje sprak, kom op zeg. Doe normaal, verman jezelf. Wees een vent. En toch, ondanks die gedachtes; kon hij haar nog steeds niet aankijken.

Hetgeen wat nog het meeste verwarde was welke naam het wel was geweest toen. Waarschijnlijk zou hij zich er nu allang overheen hebben gezet als het een andere naam was geweest, niet de zijne maar ook niet die ene. Het was vreemd… Waarom zou ze die naam op een moment als dat zeggen? Natuurlijk had hij wel een bepaalde verklaring voor verzonnen, maar die was zo absurd. Dat was echt gewoon niet mogelijk. Hoewel… Hij wist dat Lesaiah niet alles meer scheen te weten over haar verleden, misschien wist ze zelf niet eens meer hoe ze dit alles had bereikt. Die titel en zo. Misschien was ze vroeger wel heel anders geweest… Stel je voor; misschien was ze dan wél vriendelijk geweest, als ze alles nog wist. Het waren immers de dingen om je heen die je maakten tot wie je was, levenservaring. Die moest dan toch ergens ontbreken bij haar, in sommige maten. Hij wist het niet. Waarom dacht hij hier eigenlijk over na? Kijk, dat bedoelde hij nou met geen puberale fantasietjes; het waren diepgaande dingen en dat irriteerde hem. Hij dacht normaal nooit zo uitgebreid na over mensen, nooit. En nu ineens wel en over wie nog wel. Val al de mensen moest het haar zijn… Stom… Mens…
Eigenlijk was het ergens wel weer komisch, want het leek net alsof ze iedere keer dit soort situaties leken aan te trekken. De eerste keer was het enkel frustrerend geweest vanaf zijn kant, hij had een klap gekregen. Gelukkig had ze dat gedaan: anders had hij nu zijn plek nog steeds niet ingezien. Ze was iets onbereikbaars voor hem geworden, iets waar hij niet aan mocht zitten en als hij dat wel deed kreeg hij een klap. Zo werd hij dus afgericht. Toen was er nog die tweede ontmoeting… Met de piano, als hij het zich goed herinnerde. Vreemd genoeg was ze zo vriendelijk geweest om hem wat te leren… Soort van. Dat had wel licht laten doorschemeren hoe ze qua karakter in elkaar zat. Daarna was ze zo slim geweest om dronken te worden. Toen claimde hem ervan om haar te stalken omdat hij haar heel toevallig tegen was gekomen in de kassen; hij durfde op zijn eigen graf te zweren dat het puur toeval was geweest. Wie was eigenlijk nu de stalker? Zij. Dus stonden ze wat dat betreft quitte nu. Hij skipte dat gedeelte over dat doos gedoe, gewoon omdat hij zich er ergens voor schaamde. Dat gaf wel aan dat hij zijn magie niet altijd honderd procent onder controle had, dat was eigenlijk nooit zo. Kwam mede omdat hij vroeger weigerde op dat gebied te trainen, waren ook de enige keren dat hij tegen Deshas had durven ingaan; hij was bang voor zijn eigen kracht en dat was ook altijd zo gebleven. Hij zou er waarschijnlijk ook nooit vanaf komen, maar dat was zo met al zijn angsten. Geen uitzonderingen.
Welke situaties waren er nog meer geweest? O ja, natuurlijk! Het hele schaats incident waar alles een soort van begonnen was. Hij moest – Nee, wacht zij had hem meegetrokken. Dus eigenlijk was die kus haar schuld. Zie je nou wel dat hij niets verkeerd had gedaan, dat deed hij immers nooit. Weet je… Tot nu toe was zij eigenlijk, in principe, degene geweest die altijd voor de problemen had gezorgd. Hij had helemaal niets gedaan en dan wel eventjes de schuld op hem schuiven. Hoezo oneerlijk? Alsof zij zo braaf was, schijnheilig mens dat ze was. Dat hij ook nog eens had toegestaan om zich voor te doen als haar vriend… Nee… Dat was ook een val geweest! Ze lokte hem gewoon iedere keer in de val! Sluw, listig takkenwijs dat ze was.
In zijn gedachtes bedankte hij de vrouw voor haar opmerking. Dat was eigenlijk net wat hij nodig had. Er waren genoeg mogelijkheden ontstaan voor hem om flauw te kunnen doen, perfect dus. ‘Tja, ik weet ook niet wat jouw hobby’s zijn,’ merkte hij droog op, ‘Wie weet speelde jij vroeger wel stiekem verstoppertje met Ferost en deed je dit om je te verbergen… Maar het feit dat je zijn naam op een bepaalde manier kan zeggen verteld mij dat jullie wel wat meer dan verstoppertje speelden.’ Oké, misschien was die opmerking een beetje ongepast geweest… Maar een héél klein beetje hoor, maar zo zou hij er wel achter komen of zijn vermoedens goed waren. Ergens wilde hij het helemaal niet weten en dan toch was er ook weer die kant die een moord zou doen voor het antwoord.
Hé, haar handjes waren weer terug! Het was magie! Oké, genoeg sarcasme tegen zichzelf gebruikt voor vandaag. Ze keken elkaar echter beiden niet aan, enkel naar wat andere dingen. Hij probeerde eventjes alles zoveel interessanter te vinden dan haar ogen… Haar gezicht gewoon. Hij wilde het niet zien, maar die neiging om zijn blik er toch naar af te laten dwalen was gevaarlijk groot. ‘Je wilt me niet zien en toch keek je naar me? Je spreekt jezelf een beetje tegen, Lesaiah.’ Ergens vergde het heel veel moeite om die naam normaal uit te spreken. Toen hij haar niet zag ging het nog wel, maar nu… Het leek gewoon alsof hij bijna stikte terwijl hij de klanken probeerde te produceren.
‘Chagrijn,’ mompelde hij zachtjes, sloeg zijn ogen ten hemel. Zijn hand, die nu vrij was, legde hij in zijn nek en wreef er een beetje overheen. ‘Sorry, daarvoor.’ Waarom verpestte hij het voor zichzelf? Hij kwam bijna normaal over, zoals hij over zou moeten komen de vrouw, en dan bood hij zijn excuses aan. Logisch, heel erg logisch joh. Ergens had hij het ook gezegd om een mogelijke stilte te vermijden, hij wist gewoon dat deze óf pijnlijk zou worden óf ongemakkelijk. En geen van beiden was gewenst op het moment dus probeerde hij het maar te vermijden op een nogal… Handige manier. Sarcasme. Alweer. Hij had toch tegen zichzelf gezegd niet meer zo sarcastisch tegen zichzelf te doen vandaag?

» He's dead ;}

Het ergste van alles bleef nog dat hij niet meer gemeen over haar kon denken. Iedere keer als hij haar uitschold, zei dat ze stom was of wat dan ook; dan was er een klein stemmetje dat zei dat hij het niet moest doen. Dat hij zijn excuses moest aanbieden, enkel voor die gedachtes al. Leek net alsof er zo’n mini engeltje was, maar waar was dan dat duiveltje op zijn andere schouder? Hij wilde dat duiveltje, verdomme! Dan zou hij haar vast allang een klap hebben verkocht, om zich daarna weer een week schuldig te voelen. Het was niet dat het om haar ging, het ging om het feit dat ze een vrouw was en hij mocht van zichzelf vrouwen niet slaan. Een tik op hun achterhoofd, oké, maar een klap op hun wang met een vlakke hand was al een schande in zijn ogen. Waarom hij dit idee precies had gekregen wist hij niet. Misschien vanwege zijn vader… Want hij had het wel gezien hoor. O, hij had zoveel gezien. Zoveel dingen die voor eeuwig op zijn netvlies gebrand zouden staan, eveneens als geluiden die hij altijd zou horen na echoën. Het leek wel een of andere vloek.
Het kwam regelmatig voor dat zijn vader zijn moeder wel eens, als ze dachten dat ze alleen waren, een klap verkocht. Wisten zij veel dat hij zich altijd overal verstopte in de hoop niet gevonden te worden door zijn zussen. Het was dus of nare dingen zien van zijn ouders, of weer een marteling verdragen… Dan maar naar ondragelijke dingen kijken. Zij het zo dat hij ook gewoon had kunnen wegkijken, maar hij had weer de vage gewoonte dat hij altijd naar dingen moest kijken die hij niet wilde zien. Eveneens als mensen die hij liever niet zag, of die zo apart en vreemd waren dat hij ze liever ontweek met zijn blik, maar dan was er weer die nieuwsgierigheid naar hun acties. Door alles enkel op te nemen qua gehoor werd die nieuwsgierigheid alleen nog maar erger. En daarom moest hij kijken, hoewel hij wist dat hij dan voor problemen zorgde. Zo wist hij ook dat het onbeleefd was om mensen aan te gapen en toch deed hij het maar wat vaak als klein jochie. Hij had een volwassene op zakformaat moeten spelen, hoe leuk. Nu was hij echter bijna twee meter en gedroeg hij zich als een klein kind. Het leek wel een omgedraaide wereld bij hem.
Hij dwaalde weer eens teveel af in zijn gedachtes, nietwaar? Het was gewoon omdat hij liever niet aan andere dingen dacht gerelateerd aan de vrouw. Voornamelijk omdat hij dan weer moest denken aan… Dat. En dat deed hem weer denken aan waarom ze die naam had gezegd, waarom juist die naam en dan trok hij weer verkeerde conclusies. Het kon toch echt niet dat Lesaiah… Nee, dat was te gek voor woorden. Zelfs hij had dat nog niet gedaan. Nou was het bij hem ook weer het probleem wat geslacht betreft, bah dat zou echt vies zijn geweest. Ew, niet aan denken. Dan zou het bij haar nog meevallen, maar alsnog… Het bleef vreemd.
Het was duidelijk dat ze de opmerking niet leuk had gevonden, maar die blik – wow – was die echt nodig? Het was niet zozeer dat het hem bang – Wacht… Eigenlijk deed het dat ergens wel. Was hij nou serieus bang voor een vrouw? O god, dat was wel heel erg. Alhoewel… Die blik was echt eng, hij kreeg er bijna rillingen van. Hij had haar wel eerder boos gezien, maar nog nooit zo erg als nu. Was het dan werkelijk zo erg geweest? Hij had het maar als grapje bedoeld, jezus. Nou, ergens was het ook gemeend geweest, maar kom op; als je verwachte dat hij echt een uur niet aan dat soort dingen dacht dan was je gewoon gek. Alsof hem dat ooit zou lukken, hij wist altijd wel weer aan dingen in dat soort transen te denken.
Hij keek haar aan, leek ergens bloedserieus, maar dit kwam omdat hij niet kon grijnzen. Blik… Was… Zo… Miep, wat was hij toch weer een schijterd. ‘Waarom doe je er zo moeilijk over; wat is gebeurt is gebeurt, toch?’ Hij sloot zijn ogen. ‘Bovendien, wat maakt het mij uit als jij misschien deze titel hebt weten te bemachtigen enkel door iemand te verleiden, je charmes te gebruiken en verder niets? Dingen hebt gedaan die je normaal nooit zou doen. Het gaat me helemaal niets aan, behalve dat ik het ergens best zwak vind. Wie weet zou je hier helemaal niet hebben gestaan als je niet gezegend was met zo’n lief gezichtje en een mooi figuurtje. Nu zeg ik ook maar wat hoor.’ Hij zweeg, keek voor een tel weg waarna hij haar weer onder ogen kwam. ‘Je herinnert het je toch niet meer… Dus wat maakt het uit?’ Oké, ze mocht hem best een klap verkopen op het moment voor de toon die hij had. Net alsof hij een of andere tovenaar was die aan een kind vroeg waar dat centje nou was gebleven, om het vervolgens achter haar oor vandaan te halen.

» Ik vind mezelf nu gemeen :c
» FOEIAL.

Nu hij eenmaal een zwakke plek had gevonden bij de vrouw, op mentaal gebied, zou hij er lekker gebruik van maken. Zat hij er nog mee? Ja, stiekem wel. Natuurlijk zat hij er mee, want het was iedere keer zo. Dus waarom mocht hij dan niet gemeen doen? Bovendien deed hij het ook gedeeltelijk onbewust, maar dat was bij vrijwel alles bij hem. Kwalijk kon je het hem echter niet nemen, na tweehonderdjaar leer je jezelf veel gewoontes aan en vrijwel alles bij hem was een en al gewoonte. Het stond gewoon zo in zijn systeem geprogrammeerd en de kans dat hij het ooit zou deleten was klein. Dit kwam voornamelijk omdat hij die bepaalde file niet kon vinden, omdat het zoveel was daar zo; in zijn hoofd. Om dan een specifiek dingetje uit te zoeken en deze te verhelpen zou toch weinig zin hebben, omdat hij nog duizend en één andere vervelende gewoontes had. Dus veel zin zou het niet hebben, of hij zou alles gelijk in één keer moeten aanpakken; maar hem kennende zou hij dat dus nooit doen omdat hij te zeer op zijn persoonlijkheid was gesteld. Ja, hij was een eikel en een zak en noem het maar op; maar dat was met een reden. Als men die reden eens wist, dan zouden ze hem vast wel vergeven voor zijn irritante, kinderachtige gedrag.
Ze stelde zich gewoon aan, dat deed ze iedere keer. Alsof het werkelijk zo erg was dat hij eens outside the box durfde te denken, alsof haar gedachtes altijd zo leuk waren tegenover hem. Hij wilde alleen een punt maken, dat het misschien verkeerd over zou kunnen komen. Natuurlijk kwam het verkeerd over. Het was dat hij het niet doorvertelde omdat hij niet echt een roddelaar was, dat deden vrouwen maar, en hij zou zichzelf dan ook hopeloos voorschut zetten. Als iemand dat toch te weten zou komen… Dat hij… En zij… O god, nee. Alsjeblieft nee, dat hele gedoe zou nooit iemand mogen weten en als iemand er wel achter kwam dan zou hij er persoonlijk voor zorgen dat deze het zo snel mogelijk weer vergat. Het ging niet zozeer om het feit dat het mis was gegaan wat die naam betreft; het ging over wat er op Gren zelf was gebeurd. Wat was hij soms toch een softie, hij had het gewoon niet kunnen verdragen om met het idee rond te lopen dat hij haar aan haar lot overliet. Ze had er nota bene zelf om gevraagd bij die Andrew gast. Het was dat hij geen superhelden capeje op het momentzelf had gehad, anders zou het compleet zijn geweest. Super Alejandro to the rescue. Dat zij zich zo in de val liet lokken… Dat was pas dom. Zelfs hij was nog niet zo blind dat hij in zoiets zou tuimelen. Dus wie was hier nou eigenlijk dom?
Wie deed er nou moeilijk over wat? Hij gaf alleen maar aan dat de gedachte eraan vrij afleidend was, meer niet toch? Bovendien moest zij zich helemaal opfokken erover, dus eigenlijk deed zij moeilijk. Oké, hij zou er wel niets over zeggen. Het was duidelijk dat het haar boos maakte en omdat hij weer eens zichzelf was kon hij die blik niet harden. Moest ze nou perse zo naar hem kijken? Was het dan werkelijk zo erg? Hij kon ook wel eens fel kijken en hij had ook wel wat felle blikken toegeworpen gekregen maar dit… Dit sloeg echt alles. Het maakte hem, als hij eerlijk was, ergens wel bang ja.
Hij slaakte een zucht, moest hij het nou werkelijk gaan uitleggen ook? ‘In sommige opzichten; ja. Want wie windt zich nu op over dit onderwerp? Dat ben jij en niet ik. Bovendien heb jezelf gezegd dat je het niet meer wist, dus begin nou niet ineens alles om te draaien; het is zo ongeloofwaardig als maar kan.’ Geïrriteerd, ja hij was geïrriteerd en niet zo’n klein beetje. Kon ze niet gewoon voor één keer in haar leven dankbaar zijn? Hij had haar geholpen, zelfs nadat zij zo gemeen had gedaan en alsnog vertikte ze het om ook maar één klein dingetje van hem te verdragen. Alsof hij alles aan haar prettig vond, hij moest zich al inhouden om niet over werkelijk alles iets op te merken en zij deed niet eens de moeite om ook maar iets van zijn gedachtes te begrijpen.
‘Trouwens, Lesaiah, je weet toch dat ik een persoon ben die zich niets kan voorstellen bij een begrip als dat? Liefde is een van de grootste zwaktes die er is en ik haat het bovendien ook nog eens. Het is gemaakt voor de zwakkeren en ik -’ Hij kwam niet verder, kon het niet helpen dat ineens al de lucht uit zijn longen verdwenen leek te zijn. En dit bleek ook nog eens echt zo te zijn bij het horen van dat nogal hoge piepje dat uit zijn keel kwam. Hij had momenteel geen tijd om er sarcastische opmerkingen over te maken, kon enkel met een hand naar de plek tussen zijn benen grijpen en zakte langzaam door zijn benen. Hij plaatste een hand op de grond, kon niet meer ademen. God, waarom was hij ook zo overgevoelig wat zijn zenuwstelsel betreft? Hij kon alleen met grote ogen staren, kon zich enkel concentreren op die helse pijn.
Ze wist dat hij een man was, verdomme! Waarom had ze hem daar moeten raken, van al de plekken die ze kon uitkiezen? Uiteindelijk wist hij wel weer in te ademen, kon het helpen dat hij moest huiveren terwijl hij het deed. Hij zakte door zijn arm heen, plaatste zijn onderarm op de grond en drukte zijn voorhoofd ertegen aan. Het was te danken aan het feit dat hij hiervoor niets had gegeten, want anders zou hij echt hebben overgegeven of zo. Zo voelde het dan. ‘Está usted loca?!’ Zijn stem was hoger dan normaal, hees en hij kon het niet helpen dat hij het in zijn dialect schreeuwde. ‘Quieres verme muerto o algo así!’ Zijn stem sloeg ook nog eens over, hoewel dat ook een beetje onmogelijk was met zijn hoge stemmetje op het moment, maar alsjeblieft… Waarom… Waarom moest hem dit overkomen? Van al de plekken… De gedachte aan een inwendige bloeding was beangstigend, maar toen was die pijn er weer die maar niet scheen over te gaan om hem af te leidden. Hoewel hij het liefste geen van beiden had.

» Ik heb mijn best gedaan, echt waar x')
» Maar ik ben en blijf een meisje, derp.

Iedere man zou zo hebben gereageerd als hem. Het was waar dat zijn zenuwen misschien iets te gevoelig waren in vergelijking met anderen, maar dit was anders. Dit was bij iedereen hetzelfde. Het was flauw, enorm flauw en ook nog eens laf. De keren dat hij boos op haar was geweest van wegen haar woorden had hij haar toch ook niet omgeduwd om dan vervolgens op haar rug te gaan zitten zodat hij haar lekker kon gaan pijnigen op die bepaalde plek… Plekken… Bij haar borst. En nu maakte hij één verkeerde opmerking, die iedereen zou hebben gemaakt op het moment en dan deed ze gelijk zoiets! En dan noemde mensen hem soms onredelijk met zijn gehaaste oordelen over dingen; straffen uitdelen, handtekeningen onder dingen zetten en noem het maar op; bovendien werd hij daardoor ook als lui beschouwd. Niet dat hij erom gaf, hij gaf immers toch niet meer om de meningen van anderen. Hij had wel wat betere dingen te doen dan zichzelf aan te passen aan anderen, hij liep al tweehonderd jaar rond; dan viel er nog moeilijk iets te veranderen aan je systeem, toch? Vandaar dat hij het ook maar niet probeerde, maar hij probeerde ook echt niets meer aan zichzelf te veranderen. Zelfs niet dingen waar hij zichzelf ook aan irriteerde.
Sinds wanneer kon ze zo goed mikken met die knie van haar? Niet dat hij wist hoe het normaal zat bij de vrouw, maar alsnog. Het was immers ook langgeleden dat iemand dit überhaupt bij hem had gedaan, dus natuurlijk was het dan hels. Het was eigenlijk altijd hels, wat bazelde hij nou? En vooral aangezien ze uitgerekend precies op de goede plek had gemikt: die twee vrienden. Dat was hetgeen wat de pijn veroorzaakte. De pijn… God, die ging helemaal door tot in zijn buik. Hij had gewoon het gevoel dat hij ieder moment kon overgeven, zo erg was het. Bovendien was er ook nog het feit dat het wel een tijdje zo zou blijven; hij was dus helemaal uitgeschakeld. Hoe simpel dat ging zeg, maar het was het onverwachtse eraan. Als hij het had zien aankomen had hij het vast wel vermeden, zekerste weten. Waarom zou hij het vrijwillig toestaan dat iemand hem zoveel pijn deed? Was onnodig en ook nog eens erg onprettig.
In de hoop de pijn te negeren klemde hij zijn kaken hard op elkaar, hoopte dat die pijn die daardoor daar zou ontstaan hem een beetje zou afleiden, maar wie hield hij voor de gek? Er was niets ter wereld wat deze pijn kon overstemmen. Zelfs wanneer Sophia het in haar hoofd had gehaald zijn botten eventjes te breken was het nog minder erg geweest, waarschijnlijk omdat die pijn eigenlijk zo erg was dat het voor een verdovend gevoel zorgde. Dat had je soms. Hij wist niet precies hoe het zat, maar zijn zenuwen werden er ook half door gesloopt dus daar zou het ook wel aanliggen. Nu was dat echter niet zo, hij was ongeschonden en kon alleen de pijn uit… Liggen… Want zitten kon je zijn pose dus niet noemen.
Hij kneep zijn ogen dicht, wilde wat zeggen. ‘Vals… Speelster,’ wist hij met veel moeite over zijn lippen te krijgen, maar meer kwam er ook niet. Ze had vals gespeeld en meer niet, alsof hij dit niet kon. Hij kon zo iedere willekeurige ziel op deze laffe manier uitschakelen, dus ze moest alles behalve trots zijn op zichzelf voor deze overwinning. Alsof je het al een overwinning mocht noemen. Moest ze ook nog eens slim gaan doen, als ze toch een beetje kon vertalen; doe het dan ook gelijk terug in zijn dialect. Dacht ze nou werkelijk dat hij instaat was om iets te vertalen? Ze was gek. Dom mens, gewoon denken dat hij er nu weer boven op was… Laat hem niet lachen.
Zijn naam… Maar niet op de gewenste toon… En toch ergens was deze toon ook wel oké. Wat was er dan zo speciaal aan? Hij wist het niet, vooral ook omdat zijn concentratie op het moment zo laag was als maar kon. Hoewel dat wel een hele mooie afleiding was. Het was ietwat onzuiver geweest en daar ging het om, het was niet helder. Helder zoals haar stem meestal altijd was. Stiekem zou hij een moord doen om zijn stem altijd zuiver te hebben, niets ermee te laten doorschemeren. Dan zou hij perfect kunnen liegen. Nu kon hij het wel met zijn houding, maar verder kwam hij ook niet. Helaas, maar het zat er ook niet echt in. Eigenlijk zat er op het moment niets in omdat hij er maar zo zielig bij… Lag. God, wat was hij weer eens op zijn best zeg!
En – ze rende weg. Tuurlijk joh, laat hem maar alleen. Nee, wacht dit was eigenlijk beter. Nu kon hij zich gewoon oprollen tot een balletje en eventjes een paar minuutjes doen alsof hij doodging of zo. Jippie. Nee, eigenlijk helemaal geen jippie maar meer kon hij niet doen op het moment. Die pijn zou nog lang aanhouden, daar was niets aan te doen. En hij vroeg zichzelf eigenlijk af of hij ooit nog instaat zou zijn om te lopen, stel je voor zeg… Niet kunnen lopen… Dat zou zo onhandig zijn. Had hij nog iets om zich aan te irriteren, waarom niet? Hij had toch al zoveel dingen, eentje meer zou hem niet doodmaken of zo.
Zijn ogen gingen half open. Wat was dat? Gehijg? Waarvan? Identificeer het, dat kun je wel. Eventjes concentreren. Volgens zijn getrokken conclusies moest het een dier zijn, een hond nog wel. Hij kende maar één persoon met een hond. En die hond hield dan ook nog eens abnormaal veel van hem, vies beest. Oké, nog een klein beetje meer concentratie en dan – Oké, hij wist al wie het was. Perfect. Geweldig, het kon niet beter! Aan de ene kant maakte het toch niets meer uit. Tijdens de eerste ontmoeting was het al fout gegaan toen zijn stem perse moest overschieten. Niet dat deze nu zo charmant klonk, maar alsnog. Het deed er toch niet meer toe en toch kon hij er niet tegen. ‘Ga. Weg.’ Siste hij, verroerde zich echter niet. Want dit kon hij eigenlijk nog niet… Of ja, stiekem wel maar hij had geen zin. Het zou het er toch niet beter op maken.

Fealwen, hierkomenjij >3

» Nee, Al is nog niet genoeg gepest in dit topic >o

Waarom was hij in godsnaam een man? Als hij geen man was geweest had hij dit probleem nu nooit gehad. Hoe zou alles eigenlijk geweest zijn als hij gewoon een vrouw was geweest. Zou zijn visie op de wereld dan gelijk zijn veranderd? Waarschijnlijk niet, want hij wist wel hoe vrouwen konden zijn. En dan niet alleen negatief gezeur wat je zou verwachten. Hij snapte dat hele gedoe dat ze soms van kleine dingetjes van maakten. Hij snapte… Vrouwen… Meestal… Maakte dat hem tot een verwijfd persoon? Nee, dat lag meer aan je trekjes, je doen en laten; maar sommige van zijn trekjes konden wel als verwijfd worden beschouwd. Gelukkig was Francis daar, het toppunt van verwijfd-zijn, om ervoor te zorgen dat hij zich niet zo heel erg verwijfd hoefde te voelen. En ondanks dat het maar een klein beetje was zat hij er wel mee, hoewel hij nu – momenteel met die pijn – wel eventjes wenste dat hij een vrouw was gewoon omdat het moeilijker was om die op hun gevoelige plekjes pijn te doen. Want hij kon zich niet herinneren dat hij ooit – Nee, ho niet doen jongen. Niet. Doen.
Nou hij er eens over nadacht… Vreemd genoeg had Sophia het nooit in haar hoofd gehaald om zoiets bij hem te doen, meestal zette ze altijd haar hak op zijn wreef en bleef ze lekker duwen. Natuurlijk mocht hij geen kick geven omdat iedereen hem dan vreemd aan zou kijken en ja die treiteren gingen ook gewoon door tijdens bepaalde evenementen. Het enige wat hij ooit had gedurfd was aan haar haren trekken, op de leeftijd van vijftig – hoewel zijn leeftijd toen al stop was gezet, maar oké. Hij was toen stiekem vijftig geweest. Was dat ook niet de leeftijd dat je een bepaalde overgang moest maken die hij dus had gemist? Eentje waardoor die hormonen misschien wat minder waren geworden dan ze nu waren. Ja, zijn hele groei was een beetje door de war gegooid; niets klopte ervan. Zo was hij een letterlijke ukkepuk geweest tot de leeftijd van zestien, om daarna twee groeispurten te krijgen en het was gewoon allemaal verwarrend. Normaal snapte hij wel iets over het menselijk lichaam, zowel van man en vrouw, maar dat van hem… God, wat zat dat vaag in elkaar zeg. Er viel geen touw aan vast te knopen en hij durfde te wetten dat die hypofyse nog steeds op volle toeren aan het werken was, geen pauze dus. Misschien dat alles al zoveel gemakkelijker was geweest als dat ding, of hoe je het precies wilde noemen, zich een koest hield. Kon hij zich waarschijnlijk ook gelijk beter concentreren.
Tuurlijk, hijg maar weer in zijn nek. Dom beest dat het was. Was ook een van de redenen waarom hij meer een kattenpersoon was dan een honden persoon. Honden waren aanhankelijker dan katten, hoewel je uitzonderingen had. Het grootste verschil was nog dat je een kat gewoon je huis uit kon gooien en erop kon rekenen dat deze wel terug zou komen, maar een hond… Dat was toch gelijk wat riskanter. Hij wist niet precies hoe hij Francis moest omschrijven: zo aanhankelijk als een hond, maar wel weer zo zelfstandig als een kat soms. Bekeek hij mensen alsof ze dieren waren? Misschien… Hoewel hij nooit eentje voor zichzelf had bedacht… Weet je, het was waarschijnlijk ook maar beter als hij dat maar niet deed. Ging hij zich dadelijk weer aan zichzelf irriteren.
Ze was verbaasd, maar natuurlijk was ze dat. Hij zag zichzelf ook als de laatste persoon die er zo… Uitgeschakeld bij zou liggen, maar hij zag zichzelf ook als een perfect persoon qua uiterlijk dus eigenlijk was het beter als hij gewoon wachtte op de meningen van anderen. Nou klopte die van Francis ook niet, want die vond hem zelfs nog charmant als hij sliep wat ergens heel erg eng was. Dan kreeg hij dat gevoel dat hij bekeken werd en dan uiteindelijk bleek de ander daar te – Hoe deed hij dat eigenlijk? Had hij dat ook bij Anna gedaan? Waarschijnlijk wel, aangezien ze kwam aan proppen met slaapproblemen. Hoewel dat niet enkel en alleen door Francis kwam, ook door andere dingen. Zoveel andere dingen…
‘Wil ik niet,’ kwam het kinderlijke protest al snel om de hoek kijken. Het was dat hij haar niet aankeek, anders had hij zijn naam wat dat betreft echt waar gemaakt. Had hij grote ogen? Ja, stiekem wel. En hij kon er werkelijk alles mee voor elkaar krijgen, was een professional. Zo had hij het vroeger vaak gebruikt om een koekje te krijgen van een willekeurige schoonmaakster, zijn lengte had hem er destijds van weerhouden om bij die vervloekte kasten te komen. Of ja, de bepaalde planken waar de lekkere dingetjes lagen. Nou was hij geen zoetekauw, maar koekjes waren gewoon lekker. Dat kon niemand ontkennen.
Wacht… Wat?! Hij kwam langzaam een beetje overeind, eerst de o zo bekende kruippositie en vervolgens ging hij zitten, keek haar aan. ‘Wat weet jij over haar?’ Hij keek haar aan alsof hij haar een klap zou geven als ze zei dat ze niets wist. ‘Wat weet jij in godsnaam over onze omgang tussen elkaar? Nou?’ Misschien fokte hij zich iets teveel op, maar hoe had ze… Had ze het gezien? O, alsjeblieft nee. ‘Ik weet amper iets over jou en dat geldt ook andersom. En toch meen je dat je weet hoe mijn relaties zijn met mijn overige collega’s?’ Hij kon het niet helpen dat hij daarna zachtjes kon lachen. ‘Je bent grappig, Fealwen.’
Hij draaide zich naar haar toe, pakte haar kin vast tussen zijn duim en wijsvinger en dwong haar hem recht in de ogen aan te kijken. ‘Voor wat hoort wat,’ fluisterde hij, ‘Dus vertel jij maar mooi eens iets over jezelf en misschien… Ja, misschien geef ik dan wel antwoord op je vraagje. Iets van je verleden dat met Bela te maken heeft accepteer ik niet, die hond is gewoon gestoord en vies en ik hoef niets over hem te weten.’ Of hij ooit wat met de informatie ging doen… Tja, wie weet; waarschijnlijk niet. Misschien dat hij er per ongelijk wat over zou zeggen tegen Francis als haar naam viel, maar meer zou het ook niet echt zijn. Het was niet zo dat hij hele verhalen ging ombuigen om haar zwart te maken, dat was kinderachtig en onnodig.
Dit alles was echter wel een goede afleiding voor die pijn. Dat was toch wel een jeej waard, toch? Ja, vast wel. In dat geval: jeej. ‘Laat mij maar eens horen hoe graag je een antwoord wilt hebben van me.’ Hij liet haar kin los, maar bleef aankijken. Echter probeerde hij niet eens haar blik vast te houden, waarom zou hij? Als ze liever niet naar hem keek terwijl ze allemaal verhaaltjes ging vertellen accepteerde hij dat; zolang ze hem maar wat informatie gaf. Op welke manier dan ook, als het uiteindelijk doel maar bereikt werd.

» Vage post is vaag ._.

Natuurlijk had dat beest hem weer moeten vinden. Van al de dingen die hier rondliepen, uitgerekend… Dat. Was hij dan werkelijk zo aantrekkelijk? Hij moest toegeven dat zijn uiterlijk oogstrelend was – te groot ego wat dat betreft – maar dat hij zelfs in de smaak viel bij dieren ging te ver. En dan vooral aangezien Bela een reutje was. Dat was vies en gewoon… Bah. Hij kon niet ontkennen dat hij altijd wel lichte sympathie voelde jegens dieren, behalve kleine… Schattige dingetjes, maar daar zat een verhaaltje achter waar we maar beter niet te diep op in konden gaan nu. En bovendien moesten de dieren hun plek weten en goed afgericht zijn. Wat Bela dus absoluut niet was. Vies beest, hem gewoon eventjes ongevraagd helemaal aflebberen. Ja, aflebberen. Een andere omschrijving was er niet voor. Hij kon nog steeds die ijskoude rilling over zijn rug voelen kruipen enkel bij de gedachte eraan. Net alsof het regende of sneeuwde en er net een druppel was die zo irritant was om over je rug te glijden. Brr, dat was wel een van de naarste dingen die je zomaar uit het niets kon gebeuren. Als je dacht aan kleine dingetjes dan, want hij vond bijna niets meer toeval eveneens als wonderen; die bestonden ook niet.
Of hij ooit weer had overwogen om een nieuwe kameraad aan te schaffen in de vorm van een dier? Nee, hij had zijn handen al vol aan Francis. Het was wel lief aan aardig, maar dat geknuffel altijd… Als hij niet had aangegeven dat het genoeg was iedere keer zou hij nu vast nog ergens staan; te dicht tegen de ander opgedrukt. Knuffels waren handelingen die hij niet gewend was, het stond niet echt helemaal goed in geprogrammeerd. Natuurlijk was de ander dan ook wel de enige die een knuffel van hem zou krijgen, alsof hij ooit iemand zoals Lesaiah zou knuffelen. Nee, dank je. Dan koos hij nog liever Fealwen, ondanks dat dat heel vaag zou zijn vanwege hun lengte verschil. Bovendien was er ook nog het feit dat hij nogal aan de sterke kant was; had er eigenlijk nooit bij stilgestaan of hij Francis ooit pijn had gedaan met een omhelzen. Misschien had hij de ruggengraat van de ander wel eens beschadigd met zijn ongekende kracht… Ongekend… Nou, hij wist wel degelijk wat hij allemaal kon, maar typerend voor hem was hij er weer eens bang voor en zoals al zijn angsten ging hij het uit de weg. Om het dan natuurlijk vervolgens als afgehandeld te beschouwen en er nooit meer naar om te kijken. Hoewel dat gemakkelijk gezegd was dan gedaan, zo waren er vergelijkingen die gelegd konden worden waardoor je uiteindelijk de conclusie trok dat iets wat voorheen zo onschuldig was geweest wel erg veel overeenkwam met een van je angsten. Oké, hij moest nu echt gaan stoppen. Wie weet zou hij dadelijk nog weigeren om Francis aan te raken met zijn waanideeën en dat zou er dan uiteindelijk voor zorgen dat de man zou gaan huilen. Hem kennende.
Hij wist niet precies wat hij nou van haar glimlach moest vinden. Of ze had werkelijk niets voor hem te verbergen, wat hem nogal stug leek, of ze speelde maar een spelletje, maar daar zag hij haar dan ook weer niet voor aan. Echter had hij eerder gezegd dat ze elkaar amper kenden, dus wie weet. Hij knikte langzaam als antwoord op haar vraag. ‘Dames gaan voor,’ merkte hij op, enkel zodat hij er zeker van was dat hij niet als eerste hoefde. Vreemd genoeg zag hij haar er wel voor aan om hem dan eerst zijn verhaal te laten doen en er dan gewoon OP Bela vandaar te gaan. Zou dat eigenlijk kunnen… Dat ze op die hond reed… Met haar lengte, misschien… Misschien…
Verleden? Nee, wacht, hij hoefde geen heel levensverhaal aan te horen! Daar had hij de concentratie helemaal niet voor, of hij zou in slaap vallen dat kan ook. Hoewel hij wel nieuwsgierig was naar bepaalde dingen. Het was toch niet mogelijk dat iemand van zichzelf zo klein was? Misschien zat er wel een heel dramatisch verhaal achter – Wacht, dramatisch… Nee, daar kon hij niet tegen. Sentimenteel mietje dat hij ook was. Alsjeblieft, hij smeekte momenteel gewoon in zijn hoofd, laat het niet zo zijn dat ze een super tragisch leventje heeft gehad. Hem kennende zou hij het dan met moeite droog kunnen houden, of hij zou waarschijnlijk ineens weglopen omdat hij wist dat die dijken gingen breken.
Gewoon blijven knikken en doen alsof je interesse toont, dan moest alles goedkomen. Welk schilderijtje? Dat vage dinges ding? Moest wel. Niet belangrijk, kijken alsof het je interesseert en niet afdwalen in je gedachtes. Wacht… Ze was getrouwd? De nadruk op was kwam later pas, keek vrijwel gelijk weg bij de nogal subtiele hint van de vrouw. Geweldig, nu voelde hij zich schuldig. ‘Fealwen, ik…’ Ja, wat? Zij was klaar, nu begin je gewoon over je eigen leventje en klaar. ‘Het spijt me, ik wist niet dat… Ik had het je niet mogen vragen.’ Hij keek haar zijdelings aan, durfde haar enkel niet recht in het gezicht aan te kijken. Hij had het haar niet mogen vragen… Hij had het niet eens gevraagd, hij had haar gewoon een soort van gedwongen om het te vertellen. God, wat was hij toch een vreselijk persoon.
Hij keek weer weg, wist eventjes niet zo goed wat hij moest doen. ‘Hierbij lijkt mijn probleempje maar niets,’ merkte hij zachtjes op. Probleempje… Het was een van de velen. ‘Voor het geval je het nog steeds wilt weten; begin ik maar eens dan.’ Toch zweeg hij weer eventjes, kon het niet laten om eventjes haar reactie te pijlen. ‘Lesaiah is gewoon irritant, meer heb ik er eigenlijk niet over te vertellen.’ Nee, doe nou niet zo. Zij was ook eerlijk geweest, dan moest hij dat ook doen. ‘Het is gewoon zo dat… Zij… Ik… Het lijkt wel alsof ze het erom doet, alsof ze wilt dat ik haar niet mag. En zelfs als het lijkt alsof ze eindelijk bereidt is om het tij te keren verpest ze het weer! We waren zo dichtbij geweest en toen had zij weer een andere -’ Hij stopte resoluut, staarde met grote ogen voor zich uit. Frustreerde dat mens hem nou nog meer dan Savador? Ja, stiekem wel. Irriteerde hij zich zo erg aan haar dat hij er bijna alles uitflapte wat haar betreft? Ja. Had hij dat ooit eerder gehad? Nee… Niet dat hij het zich kon herinneren. Bij anderen die hem irriteerde was het gewoon zo dat hij het liefst iets een harde klap wilde geven, maar bij haar… Hij wist het niet. Wacht, was dat niet de waarheid? Ja, nou dan zeg het! ‘Om eerlijk te zijn… Weet ik het niet. Ik krijg hoofdpijn van haar en dat zorgt ervoor dat ik niet helder kan denken. Enkel al gedachtes aan haar… Ze… Ze… Het frustreert me gewoon, oké? Ik weet dat deze informatie niet op kan wegen tegen het jouwe; maar ik weet het gewoon echt niet.’ Hij keek haar ietwat verloren aan, had niet eens door dat hij zo keek. Erover praten was dus blijkbaar moeilijker dan er alleen over denken, ook handig om te weten.

Had hij enig idee hoe de vrouw zich moest voelen? Nee, niet echt en toch was hij weer zo’n over emotioneel persoon dat er diep vanbinnen toch door werd geraakt. Hou je in, jongen, je kunt dit. Stiekem was het best zielig dat hij zo gevoelig was, terwijl hij zich ergens heel slecht in anderen kon inleven. Dat was echter niet geheel correct, hij weigerde zich in te leven in anderen. Dat was het meer. Hij kon mensen prima analyseren, had er een oog voor om precies te zien hoe iemand zich werkelijk voelde. Zelfs de beste leugenaars kon hij nog doorzien. Wat dat betreft was hij net een wandelende leugendetector. Ergens was het handig en ergens was het ook een vloek. Het hielp niet echt bij die gevoelige kant van hem, die kant die hij zo niet kon uitstaan. Meisjes, ja kleine schoolmeisjes, die huilden om films. Niet grote mannen zoals hij en toch was het een van die dingen waarbij hij ging huilen. Hij probeerde het wel in te houden, echt waar! Echter was dit altijd tevergeefs en eindigde hij toch weer ergens met vochtige wangen van de tranen.
Bovendien was hij ook lelijk als hij huilde, maar zo was zijn glimlach ook niet echt aantrekkelijk. Vond hij dan, het kon altijd beter. Natuurlijk was dat ook zo omdat hij het ergens verkeerd vond om zijn eigen glimlach aantrekkelijk te vinden. Je mocht jezelf mooi vinden, maar dat was dan ook wel genoeg voor eventjes.
Waarom had ze hem dit eigenlijk verteld? Waarom was ze eigenlijk naar hem toe gekomen en nog een belangrijkere vraag: sinds wanneer interesseerde ze zich in hem? Het waren zijn zaken, niet de hare. Hij wist prima zelf hoe hij om moest gaan met zijn problemen. Hallo, hij liep hier al ongeveer tweehonderdjaar rond; hij was geen kleuter meer. Alhoewel hij wel erg kinderachtig was soms, maar dit kwam voornamelijk door het feit dat hij nooit echt een jeugd had gehad. Zijn ouders hadden hem gewoon gedwongen om zich al als een volwassene voor te doen. Ergens had hij Sophia wel begrepen, het feit dat ze altijd zo boos was. Het was begonnen met onschuldige dingen en uiteindelijk kwam ze zelfs te blij met het nieuws dat ze de kat en de hond in de fik had gestoken. Of dat ze zich een weg had weten te banen in de keuken, te samen met de goudvissen, zodat ze deze eens lekker kon bakken. Er zat veel proteïne in, maar opeten kwam er nooit van; ze stonken. Waarschijnlijk was dat ook nog de reden dat hij hier nu was, omdat hij anders ook zo vies zou gaan meuren. Het was immers wel zo dat niets zo erg stonk als een rottend mens, voor zover hij wist.
Het was de druk geweest. Gewoonweg alles om hun heen wat ervoor had gezorgd dat ze mentaal allemaal zo zwak waren geweest. Sophia was een sadist, Anna had een minderwaardigheidscomplex en hij? Hij was een geval apart. Hij kon niet ontkennen dat hij dingen in de vorm van leedvermaak soms iets té leuk vond, er net iets te hard om moest lachen. Echter was het feit dat hij zichzelf als perfect zag maar een grote leugen, hij wist dat hij toevallig een mooi uiterlijk had; maar daar bleef het ook bij. Daarom had die perfectie bij anderen hem ook zo geïrriteerd. Begon hij dingen over die personen te denken waarvoor hij allang gestraft zou moeten worden als hij ze echt had uitgevoerd. Hij was een mengeling van zijn zussen als je naar die twee dingen keek.
Geen schuldgevoelens? Kwam ze lekker laat mee, hij voelde zich al schuldig. Zijn geweten was zo sterk als maar kon en als hij zich schuldig voelde; was het ook echt verscheurend. O en zijn probleempje was serieus, nou kijk eens aan! Was dat nou eens leuk! Dat iets serieus was betekende nog niet gelijk dat het voor een evenwicht zorgde in de onderhandeling die een soort van hadden. Hij was oneerlijk geweest en dat zat hem dwars, dus moest hij er wat aan doen. Wat wist hij echter niet… En Fealwen moest ook weer doen net alsof er niet aan de hand was; terwijl er juist van alles aan de hand was. Verdorie.
”Een andere?” Geweldig, ze moest er weer eens over doorvragen. Hij zweeg eventjes, dacht na. Hij kon het niet zeggen; de waarheid. Dat zou voor teveel problemen zorgen, maar liegen kon hij ook niet zo goed. ‘Het is niet belangrijk, maar een kleinigheidje.’ Van het geheel was het inderdaad maar een kleinigheidje, geen leugen dus. Het had er echter voor gezorgd dat hij alweer ruzie had met Lesaiah, het leek wel een gewoonte om ruzie met haar te zoeken. Zocht hij er echt naar? Waarschijnlijk wel, onbewust weliswaar.
Hij sloot zijn ogen, klemde zijn kaken gefrustreerd op elkaar. ‘Ik zei toch dat ik het niet wist?’ siste hij, overduidelijk geïrriteerd. Hij wilde hier niet over praten, verdomme. Moest ze nou zo doordrammen? Vervelend mens. Hij gaf enkel antwoord omdat ze het van hem tegoed had, meer niet. Ja, het zat hem inderdaad dwars dat hij dingen niet wist, gewoonweg niet kon plaatsen. Was er iets mis mee dat hij daar niet tegen kon? Nee, er waren zat mensen die er ook niet tegen konden dus hij was geen bijzondere uitzondering of zo.
Zijn ogen schoten open bij het horen van haar volgende vraag, keek haar met grote ogen aan. ‘Buiten… Wereld?’ echode hij een van haar woorden zachtjes na, waarna hij zachtjes lachte. ‘De buitenwereld… Die interesseert iemand zoals mij dus werkelijk niets.’ Het was echt zo; het boeide hem niet echt wat men van hem dacht. Hij wist het weliswaar wel, maar had wel betere dingen te doen dan zich een beetje druk maken om meningen van anderen. Er waren immers niet meer zoveel mensen die hem mochten, dus als hij ging proberen alles recht te zetten zou hij vast en zeker wel vijfhonderdjaar bezig zijn. Langer zelfs, een oneindigheid. Hij had teveel dingen fout gedaan in zijn leven en het was te laat om die nog recht te zetten, vandaar dat hij er niet meer zoveel om gaf. Alsof het enig verschil zou maken als hij er wel om gaf, waarschijnlijk zou hij zich alleen maar rot gaan voelen en meer niet. Daar had hij dus niets aan en hij zou er ook niets mee opschieten, dus laat maar zitten.
Hij keek weer weg, legde een hand in zijn nek en wreef er een beetje over heen. ‘Natuurlijk is het anders, niets is wat het lijkt. En als ik eerlijk ben valt het niet te ontkennen dat ik fysiek wel aangetrokken tot haar ben – en dat ga jij aan niemand door vertellen anders doe ik je wat.’ Zijn woorden waren niet onvriendelijk geweest, meer nadenkend en op het laatste dan een beetje waarschuwend. Schaamde hij zich ervoor dat hij Lesaiah een mooie vrouw vond? Er waren zoveel mooie vrouwen en bij hun had hij altijd maar wat laten blijken dat ze oogstrelend waren. Bij Lesaiah was het echter zo dat haar innerlijk zoveel naar voren kwam dat het gewoon niet ging. Ze was te irritant, maar wat was er dan precies zo irritant aan haar? Het feit dat hij haar niet kon hebben? Het feit dat ze de gave had om werkelijk al het bloed onder zijn nagels vandaan te halen? Het feit dat ze het er zondig erin moest wrijven dat zijn jeugd niet prettig was geweest, onbewust nog wel.
‘En zo irritant is ze eigenlijk niet altijd,’ mompelde hij zachtjes, liet zijn hand uit zijn nek glijden en drukte de vingertoppen van zijn beiden handen tegen elkaar, ‘Het is gewoon het eerste woord dat altijd in me opkomt als ik haar moet omschrijven, meer niet. Ze kan ook… Ze kan ook wel normaal doen… Soms… Maar ze moet het altijd verpesten en weer zo Lesaiah… Achtig gaan doen. Ja, dat is bij deze een woord.’ Het viel niet beter te omschrijven; haar gedrag. Voornamelijk door die eeuwige stemmingswisselingen. Die had je normaal toch alleen maar zo heftig als vrouw als je in de overgang was? Ai, wat nou als ze voor eeuwig in de overgang zat door dat hele stilzetten van haar leeftijd? Geen prettige gedachtes, stop er maar mee. Dadelijk maak je jezelf nog misselijk met zo’n soort gedachtestromen.

Stiekem had hij nog steeds pijn en voelde hij zich ook nog steeds misselijk. Niet dat hij zich niet al eens eerder misselijk had gevoeld; dat deed hij wel vaker. Natuurlijk moest hij weer een zwakke maag hebben; hij werd vrijwel altijd wel wagenziek, zeeziek en kon ook niet zoveel hebben qua bloed enzovoorts. Ergens was het best zielig dat hij er niet zo goed tegen kon, met zijn titel nog wel. Mensen hadden altijd zo’n bepaalde beeld van mensen met bepaalde titels en dat van hem was alles behalve positief. Hij durfde ook te wedden dat sommigen zelfs dachten dat hij een of andere vampier was, een verslaving had aan bloed. En hij kon niet eens tegen bloed; of ja, grote hoeveelheden ervan. Er was een grens.
Tuurlijk wist hij wel dat die pijn nog wel een tijdje aan zou houden en dat misselijke gevoel dus ook, maar omdat dan gelijk te laten merken aan de hele wereld was ook zo overdreven. Bovendien was hij het soort persoon dat liever dingen voor zichzelf hield, voornamelijk omdat iets zoals dit nogal beschamend was. Ja, natuurlijk kon hij zich wel voor dingen schamen. Niet dat het zo leek, aangezien hij soms nog wel eens waagde om een hele dag zonder shirt rond te lopen, ondanks dat hij wist dat hij zo snel verbrandde als maar kon. Hij was mooi, punt. Dat kon niemand ontkennen en ergens was het ook het enige wat hij had. Mentaal moest hij het niet hebben, intelligent was hij ook niet echt… Maar zijn uiterlijk mocht er wezen en hoe.
Aangezien hij verder niets anders had focuste hij zich dan dus ook volledig op zijn uiterlijk. Iedere kleine imperfectie daar was onacceptabel en het moest dus ook weer verbeterd worden. Het was ook een van de vele redenen waarom hij zich vrij modern kleedde voor iemand van zijn tijd. Hij was oude gewoontes gewend, maar je kon niet voor eeuwig in je eigen tijd blijven hangen. Je moest meegaan met de tijd en dat deed hij dus. Ook was het weer zo dat hij niet stil wilde staan in het verleden… Een verleden dat hij uit zijn geheugen wilde bannen, maar het leek wel een onmogelijk iets. Iedere keer als het ook maar een beetje lukte om één herinnering te vergeten, dan kreeg je er drie nieuwe voor terug. Het was ergens zinloos, maar hij weigerde op te geven. Hij wilde het niet meer… Hij wilde het gewoon niet meer…
Gelukkig had ze er niet verder over doorgevraagd, maar haar houding zei echter wel dat ze een moord zou doen om echt antwoord te krijgen op die vraag. Stiekem was ze best schattig, zelfs nu het lengte verschil zich niet echt liet blijken door het feit dat ze allebei zaten. Kwam vast door het feit dat ze ergens die bepaalde onschuldig had, alsof ze niet beter wist. Natuurlijk moest ze wel beter weten, ze liep hier ook al een tijd rond. Echter was het wel weer zo dat ze zich heel anders gedroeg dan eerst. Kwam het misschien door die hond? Hun houdingen waren, ergens vrij beangstigend, altijd hetzelfde. Was Bela rustig, dan was zij dat ook. Was Bela over enthousiast, dan had zij een speels tintje in haar doen en laten. Hij had nog niet zoveel gezien van de vrouw, maar deze conclusie kon hij nu wel trekken.
Hij keek haar zijdelings aan en trok een mondhoek omhoog. ‘Sólo mírame,’ sprak hij met een scheve grijns op zijn gelaat. Hij was altijd goed geweest in het vinden van mensen, het vermijden van bepaalde personen en noem het maar op. Natuurlijk kwam het gedeeltelijk door de training die hij bij Deshas had gehad, maar het was ook gewoon zijn eigen levenservaring. Hij had Francis een soort van gestalkt omdat hij zijn zus stalkte. Stalkception, ja. Waarom hij dat deed? Gewoon omdat hij er zeker van wilde zijn wat de ander nou precies deed. Zag hij de ander ervoor aan om iets vreselijks, en daarbij dus onacceptabel, te doen bij zijn zuster? Op sommige momenten wel ja. Het was dat ze er nu niet meer was, anders was hij het vast blijven doen.
Ze… Snapte wat hij bedoelde?... Ergens was hij best blij dat iemand hem eindelijk eens een keer begreep. De meeste mensen hadden daar altijd moeite mee, gewoon omdat hij… Was hij nogal vaag soms? Blijkbaar. Daardoor kwam het ook meestal dat hij best boos kon worden tijdens een gesprek met iemand, omdat hij zich altijd zo onbegrepen voelde en zich daar gewoon aan irriteerde. Alsof de ander niet eens zijn of haar best deed! Stond hij daar een beetje wanhopig zijn best te doen zichzelf duidelijk te maken, terwijl de ander het allang op had gegeven. Het moest nou eenmaal wel van twee kanten komen.
‘Het geeft niet,’ grijnsde hij terwijl hij wegkeek, ‘Je glimlach is lieflijk, waarom zou je jezelf ervoor verontschuldigen?’ Nee, foei. Niet doen. Stout. Dit was een serieus gesprek en nu moest hij zichzelf er niet proberen onderuit te krijgen door een beetje met haar te zitten flirten of zo. Nou was het ook meer een gewoonte dat hij gewoon met alles flirtte wat leefde en van geslacht vrouwelijk was, dus kon het ook zijn dat het meer gewoonte was dan dat hij echt probeerde eronder uit te komen. Waarschijnlijk gewoonte, hij was niet zo slim om een heel ingewikkeld plan uit te stippelen om onder dingen uit te komen.
Zijn ogen werden langzaam groter en hij duwde zijn vingertoppen nogal hard tegen elkaar, eveneens als zijn kaken die misschien iets te hard op elkaar werden geklemd. Die vraag… Waarom stelde ze hem? Wilde ze hem pestten of zo? Hoe moest hij dat in godsnaam weten? Eigenlijk had hij er nooit echt bij stil gestaan, het was toch altijd van: ik mag jou niet en jij mag mij niet. Echter was er wel een hele grote mogelijkheid dat het misschien wel heel anders was dan hij dacht, want ergens hoorde Lesaiah ook bij de buitenwereld. Het was allemaal gewoon zo complex en hij kreeg er gewoon hoofdpijn van. Wegrennen ging jammer genoeg niet: dat zou een teken van zwakheid zijn en hij weigerde zichzelf opnieuw voorschut te zetten bij de vrouw.
Uiteindelijk slaakte hij een zucht, liet zijn handen zakken en ging in kleermakers zit zitten. ‘Nee, niet echt. Natuurlijk heb ik er wel een idee van, maar of dat ook klopt met de realiteit betwijfel ik ten zeerste,’ gaf hij eerlijk toe, waarna hij de kleine vrouw eventjes vanuit zijn ooghoeken aankeek. Daarna richtte hij zijn blik naar boven, dacht eventjes na. ‘Kijkend naar het feit dat ze me al een met een vlakke hand heeft geslagen en nu dit… Wijst het er wel op dat ze mij niet mag, haten durf ik het niet te noemen. Echter is het wel weer zo dat ze uit al de personen mij koos om mee te gaan naar Erdore en dan zijn er ook nog die stemmingswisselingen; of ja, ik neem aan dat het dat zijn. Een andere omschrijving is eigenlijk niet voor.’ Hij draaide zijn hoofd weer een beetje, keek Fealwen aan. ‘Het begrip Lesaiah-achtig houdt ook haar gedrag in,’ grijnsde hij, realiseerde zich een seconde later dat hij er bij grijnsde en keek toen maar weg en liet zijn mondhoeken zakken. Hij hoorde er niet bij te grijnzen, net alsof hij haar beschouwde als… Als… Als wat eigenlijk? Hij wist het niet. Waarom wist hij zo ongelofelijk weinig? En dan voornamelijk wat dit hele onderwerp betreft, het was allemaal gewoon zo… Verwarrend.

Ergens was er nog steeds dat stemmetje in zijn hoofd dat zei dat hij moest wegrennen. Gewoon weg van de situatie, deze moest ontvluchten tegen elke prijs. De reden: omdat alles er ongemakkelijk aan was. De enige waarmee hij dit soort gesprekken kon hebben was Francis en zelfs bij hem vermeed hij het alsnog. Kwam allemaal door het feit dat hij niet zo graag veel van zichzelf weggaf; zich er ergens weldegelijk voor schaamde, ondanks dat hij soms geen gevoel voor schaamte leek te hebben. Het was waar dat hij zich nergens voor schaamde wat zijn uiterlijk betreft, maar als het om bepaalde gedachtes ging of iets in die richting had je prijs. Dan was hij ineens weer een klein jongetje dat niet zo goed wist wat hij moest doen en het liefst gewoon wegrende, wat hij overigens vroeger ook deed.
Ja, het was waar dat hij vroeger het woord schattig hem precies omschreef. Zelfs na zijn eerste groeispurt bleef hij alsnog zo’n knullig ding. Zij het ook zo dat hij werkelijk niets deed qua training en dan vroeg je er gewoon om, om een slungel te zijn. Een onhandige ook nog eens en dan voornamelijk na die tweede. Hij stootte zijn hoofd vrijwel vijf keer tegen dezelfde deurpost voordat hij het in zijn systeem had geprogrammeerd dat hij daar echt moest bukken. Of de limbo dat kon ook, dat was hij voornamelijk later gaan doen. Waarom? Hij hield er niet van, het gaf hem het gevoel dat hij moest buigen voor anderen. Mensen hoorden voor hem te buigen en niet andersom. Pas op: hij zei niet dat hijzelf superieur was, maar hij was toevallig wel de machtigste op het moment en dat gaf hem het recht om dat idee te hebben.
Perfectie was iets wat eigenlijk niet bestond. Iemand zou het vast vroeger hebben bedacht, een zielig persoon, dat een smoesje nodig had zodat hij of zij zichzelf niet de schuld hoefde te geven. Het kwam ook zo vaak voor dat mensen de schuld op anderen schoven en hijzelf hoorde ook bij dat soort types. Hoe vaak had hij iemand anders nou wel niet de schuld gegeven? Kwam er wel bij kijken dat hij zichzelf eerst juist altijd de schuld had gegeven van alles. En dan ook echt alles. De omstandigheden van zijn moeder, het minderwaardigheidscomplex van Anna en zelfs het sadisme van Sophia. Wat zijn vader betreft… Tja, hij was gewoon een zak. Daar kon hij zichzelf niet de schuld van geven. Het was ergens grappig hoezeer dingen konden veranderen in de loop van de jaren, zowel positief als negatief en ergens was het ook beangstigend. Zo bleef hij nog altijd bang dat hij ooit zijn menselijkheid zou verliezen, of zichzelf niet meer zou herkennen. En dat vreesde hij zelfs nog meer dan de dood.
Hij keek haar met grote ogen aan, knipperde twee keer achter elkaar. Wacht… Wat? ‘Nee,’ kwam er heel snel, ietwat wanhopig, over zijn lippen. ‘Zo bedoelde ik het niet, echt waar! Ik…’ Hij hield zijn mond, wendde zijn blik af; gewoon omdat hij haar niet het plezier wilde gunnen om hem zo te zien. Hoewel ze toch wel toe kon kijken, maar alsnog. Zo was het minder erg dan dat ze hem recht in het gezicht kon aanstaren. Kijkend naar zijn blik, die gewoon… Vaag was voor zijn doen. Grote ogen, zo groot als ze hoorden te zijn bij die befaamde puppyface van hem. Ergens waren ze ook gevuld geweest met zowel angst als onbegrip. Het was zijn bedoeling geweest om het zo over te laten komen, het floepte er gewoon uit. En dan was hij ook nog bang geweest dat ze het niet zou kunnen waarderen en boos weg zou gaan. Hoewel dat er ook voor zou zorgen dat hij de situatie had kunnen ontvluchten… Echter was hij niet zo slim om zich dat op het moment zelf te realiseren en zat hij hier dan nu. Handig.
O, dus hij was niet de enige die de vrouw niet snapte? Betekende dat dan misschien iets, dat het dan toch niet zijn fout was… Want zo wanhopig was hij wel aan het worden, dat hij zichzelf gewoon de schuld van alles aan geven was. Hoelang geleden het ook was geweest dat hij dat had gedaan. ‘Het doet me deugd om te horen dat ik niet de enige ben die haar niet helemaal snapt. Ik begon bijna te denken dat ik me gewoon dingen inbeeldde.’ Ja, stiekem had hij dat wel gedacht ja. Echter kwam er dan weer die gedachte van: ja, maar ik ben geweldig! En stopte alles abrupt dus tja, het was gewoon altijd hetzelfde liedje.
Verdorie, hij had weer dingen gezegd die hij eigenlijk niet had mogen zeggen. Ach, als hij er toch mee bezig was zou het enkel een kwestie van tijd zijn voordat hij alles zou onthullen, dus waarom zou hij het niet gelijk doen? ‘Ja, naar Erdore,’ begon hij zachtjes zijn verhaal, ‘Ik had, onbewust weliswaar, een belofte gemaakt dat ik met Lesaiah mee zou gaan naar Erdore en me voor zou doen als haar vriend, meer niet. Gewoon omdat ze het zat was dat er sommige mannen waren die maar niet in wilden zien dat ze niet geïnteresseerd was – dat doe ik overigens wel, hoor.’ En dat was waar, hij zag na een bepaalde tijd zijn plaats wel in. Kijkend naar wat hij had gehoord over Andrew… Liep die vent waarschijnlijk al jaren achter de vrouw aan, als een of andere krolse kater die niet beter wist. Viezerik die het was geweest, zelfs hij had geen beter begrip voor de man kunnen vinden.
‘Later werd al vrij snel duidelijk hoe ernstig het wel niet was… Lesaiah… Ehm… Ze…’ Moest hij dit wel zeggen? Hij zag Fealwen er niet echt voor aan om het aan jan en alleman door te vertellen, maar alsnog. ‘Je moet me beloven dat je het niet doorverteld, oké?’ Hij keek naar de vrouw, had een serieuze blik die bij zijn toon paste. ‘Ik kan het me niet permitteren dat Lesaiah erachter komt dat ik achter haar rug om praat over dit soort dingen, dan ben ik nog lang niet jarig.’ Als ze hem dit enkel al aandeed omdat hij verkeerde conclusies trok… Brr, dan wilde hij zich niet eens inbeeldden wat ze hem allemaal wel niet aan ging doen als ze erachter kwam dat hij over dat incident had gesproken.

Best gênant, dat hij er geen controle over had. Het was een puur automatisme geworden en hij had er zelf niets echt meer over te zeggen. En daar kon hij gewoon niet tegen. Niet dat hij nog enige waardigheid had tegenover de kleine vrouw, maar alsnog; hij wilde het niet erger maken dan het al was. Zijn stem, laag en mannelijk – doordrenkt met dat Spaanse accent, had ervoor gezorgd dat hij nu eigenlijk niets meer kon weigeren tegenover de vrouw, was bang dat ze het aan iemand door zou vertellen. Het was zo beschamend, dat zijn stem over was geschoten. Ja, die kleine dingetjes zorgden er al voor dat hij zich doodschaamde, wilde zich dan het liefst verstoppen.
Net zoals hij zich soms onder dekens ging verstoppen omdat er onweer was en ja hij was bang voor onweer. Nou was hij ook gewoon bang voor harde geluiden, kon het niet helpen dat hij dan met grote ogen in de richting ervan moest kijken; dan ook nog een paar tellen bleef staren om vervolgens maar weg te kijken. Vertrouwde het echter nog steeds niet en iedere keer als hij langs die plek zou lopen zou hij er toch eventjes naar kijken; beschouwde het als verdacht. De meesten keken hem dan altijd heel erg vreemd aan, waar zijn reactie op verschilde als hij hun blikken opving. Of een vage glimlach, of hij keek ze gewoon fel aan en het zou niet veel schelen of hij zou er dan ook nog bij zeggen: had je wat? Want als iemand iets had op te merken aan zijn gedrag kon deze het maar beter gelijk zeggen, anders zou die persoon er spijt van krijgen.
Oké, eigenlijk werd hij gewoon altijd boos en chagrijnig. Behalve als het een complimentje was, dan was hij weer dolgelukkig. Wat was hij toch een sul. Kon er slecht tegen als iemand iets op had te merken aan zijn gedrag of uiterlijk en was meestal dan zo kinderachtig om te gaan van: dat ben jezelf. En dan wel nog denken dat de gehele wereld zelf kinderachtig was en hij gewoon een volwassene, terwijl het stiekem andersom was. Ergens wist hij dat ook wel, dat hij niet wilde opgroeien. Vroeger had hij al gelijk een volwassene moeten zijn, op de leeftijd van zes werd het al van hem verlangd. Hij wist niet eens wat twee plus twee was en dan moest hij wel eventjes discussies gaan voeren of allerlei moeilijke onderwerpen waarvan hij de benaming niet eens kende.
Zij het wel zo dat het hem geholpen had, het hem nieuwsgierig had gemaakt naar de betekenis ervan. Ja, er was een tijd waarin hij slim was geweest en het had ook een tijdje geduurd voordat hij al die intelligentie inruilde voor wat anders. Niet voor macht, niet voor respect… Voor vrijheid. De enige reden dat hij altijd opzoek was geweest naar meer kennis was omdat hij bang was iets niet te weten, bang was dat hij dan klappen zou krijgen omdat hij niet slim genoeg was. Niet voldeed aan het beeld van zijn ouders, terwijl die destijds allang niets meer over hem te zeggen hadden. Het was het punt geweest waarop hij eindelijk zijn verleden een beetje los had kunnen laten en zichzelf kon gaan zijn, maar het viel te betwijfelen of dat wel zo goed had uitgepakt voor hem… Kijkend naar hoe dom hij nu wel niet was, met werkelijk alles.
Had hij niet beloofd er niets over te vertellen? Eigenlijk wist hij het niet meer en waarschijnlijk zou het dan ook niet plaats hebben gevonden, een belofte herinnerde hij zich altijd. Misschien dat hij had beloofd niet over dat huilgedeelte te praten. Hij wist het niet echt meer, dus dan was hij er ook vast niet geweest. En anders had ze maar pech, hij had zich wel aan genoeg beloftes gehouden. Beloftes gemaakt door haar, want ze wist dat hij onmogelijk een belofte kon breken. Stom mensen, een beetje profiteren van zijn zwaktes. Niet dat hij iets anders deed, maar alsnog. Ze was gewoon gemeen, punt uit.
Hij trok zijn mondhoeken omhoog. ‘O, maar je mag best lachen hoor,’ grijnsde hij, ‘Zolang je snoezige glimlach maar aanstekelijk werkt vind ik het goed; van teveel fronsen krijg ik toch hoofdpijn.’ Dat was waar. Bovendien was glimlachen, grijnzen of lachen gewoon veel aangenamer dan fronsen of huilen of… Iets in die trans, het was nu wel duidelijk. Niet dat hij mensen snel vertrouwde, maar Fealwen leek niet echt het soort persoon dat alles aan de klokkentoren ging hangen. Of hoe dat gezegde ook al weer ging. Hij zat er vast wel bij in de buurt, dan was het wel goed.
Een zucht verliet zijn keel, waarna hij wegkeek. ‘Nou, er was dus deze kwal… Andrew en hij… Hij was gewoon een viezerik, hoe hij er al gewoon uitzag. Als ik een vrouw was had ik hem al gewoon een klap verkocht omdat hij naar me keek.’ Nee, hij kon echt niet positief zijn over de man; kon niet eens één positief straaltje licht op hem laten vallen. Het ging gewoon niet. ‘Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij Lesaiah min of meer… Aanrandde. En ik kon daar moeilijk blijven staan en niets doen, dus heb ik hem toch een klap gegeven. Gewoon omdat het onacceptabel was wat hij deed, dus ik had het volledige recht en ik deed het enkel om Lesaiah te helpen, niet meer en niet minder.’ Natuurlijk had er niets anders achter gezeten, want dat hij zijn kansen had verkeken bij Olivia… Hij kon het nog steeds niet geloven dat hij dat had gedaan.
‘En er is nog wel meer… Maar dat is alleen voor grote mensen,’ merkte hij nogal flauw op, keek haar aan vanuit zijn ooghoeken. Natuurlijk was het flauw om de vrouw te pesten met haar lengte, maar hij kon het gewoon niet laten. Hij voelde zich al lomp genoeg dat hij alles zo vertelde, alsof het niets was; maar als hij het zo over dramatisch ging vertellen was het ook weer niet goed.