Here I am with a Reason.

Haar zachte voetstappen met haar bemodderde kistjes leken onopgemerkt over het zachte tapijt te stappen. Voor de zoveelste keer had ze zich in de problemen gewerkt, maar deze keer had ze het blijkbaar te bond gemaakt al snapte het zelf niet, ze corigeerde alleen, maar ze kon haar mond weer niet houden, gign een discussie aan en werd eruit gestuurd, maar dan wel naar haar favoriete leraar. Master Savador, Mentor en rector. Laten we zeggen dat Elveria hem meer de op de onaardige manier leek te kennen aangezien ze al voor de zoveelste keer met hem te maken kreeg. Ze was met hem op Soical Binding geweest en door haar brutale karakter leek het alleen maar meer bezoekjes te worden. Maar deze keer was het ook Enya's schuld geweest ,aangezien zij ook de correctie wist en Elveria het wilde verbeterde. Maar het was toch zo dat de leraren het juist goed wilde doen voor hun leerlingen, en hen alles leren wat ze wisten, op de goede manier? Maar deze keer dus blijkbaar niet. Elveria zuchtte en schopte tegen een omkrullend eind van het tapijt. Ze liep de welbekende gang in, die zo ongeveer uit haar hoofd wist, tapijt, planten schilderijen, en de welbekende deur naar Master Savadors kantoor. Ze zuchtte en sjorde haar tas nog wat verder over haar schouder terwijl ze haar Ipod shuffle opborg, twee kleine witte oortjes staken er nog uit haar broekzak. Ze draaide met haar ogen bij het klinken van de bel, en het open gaan van de deuren, het gelach van de eerste jaars, het gemompel en gestommel van leraren, en 3de jaars. Geschreeuw van voldoendes bij proefwerken, het zat Elveria ook niet mee, goede cijfers haalde ze niet, deed niet haar best, en veroorzaakte net zo veel problemen als de tweeling Allen en Charlie bij elkaar, maar dan waren de problemen dan niet zo erg. Ze zuchtte, geen pauze vandaag, plus nablijven, plus strafwerk, plus nog wat andere dingen maakte haar humeur er niet beter op. Haar hand hief zich om te kloppen, maar gign weer naar beneden. Master Savador zou waarschijnlijk in een slechte bui zijn, en als zij eraan kwam zou hij waarschijnlijk ontploffen, ze glimlachte bij het idee dat zijn hoofd rood als een ballon opzwol en ontploftte, helaas beschikte ze niet over die kracht, misschien als ze het te bont maakte? Ze glimlachtte bij het idee en hief haar hand weer op. Een korte klop galmde door de gang, maar deed dit na luttele seconden wegsterven. Zonder op antwoord te wachten duwde Elveria de klink naar beneden en stapte in het kantoor van Master savador.''Hier ben ik weer,'' Sprak ze doodleuk uit, en in haar ogen glansde niets meer dan pret, haar blik gleed even naar Savador's slang, prachtig best vond Elveria zelf, helaas niet aaibaar.

(saffie&Enya)

Enya wist niet hoe ze zichzelf hierin had gewerkt. Ze had het voor Elveria opgenomen en was daarom eruit gestuurd. Hmmpf! Stelletje achterlijke mummie's! Haar voetstappen werden steeds norser en ze greep het handvat van haar tas zo krampachig vast dat haar knokkels wit werden. Het ging er niet om dat ze eruit was gestuurd, dat was niet zo'n ramp voor haar, maar het feit dat ze uitgerekend naar hem toe moest... Ze was echt bang voor hem, nog meer dan voor de pestkoppen. Ze kon er niks aan doen. Haar moeder was het met haar eens als het over Master Savador ging, ook zij had niet veel met hem op gehad. Enya zuchtte, Elveria was haar beste vriendin maar ze kon soms zó brutaal zijn! Toch kon ze het niet laten het voor haar op te nemen, behalve als Elveria er gewoon om vroeg. De bel, openzwaaiende klaslokalen, luide kinderstemmen, nerveuse eerstejaars en stoere zestejaars die hoog boven iedereen uit torende. Ze zwaaide even flauwtjes naar Alysia en stak haar tong uit naar joelende pestkoppen. Haar verlegenheid was veel minder geworden de laatste tijd, allemaal dankzij de steeds groter wordene vriendengroep. Ze had haar moeder voor het eerst kunnen schrijven dat ze het naar haar zin had op school. Enya zuchtte, geen vrije tijd vandaag. Ze naderde de lege gang die leide naar het kantoor van de hoofdmeester en ze werd steeds zenuwachtiger. Haar hart klopte snel en het zweet stond op haar voorhoofd. Ze zag net iemand naar binnen gaan. Elveria naturlijk. Enya stond voor de deur, ze zuchtte en klopte op de deur. Ze liep naar binnen en kreeg meteen de rillingen. Bedompt en benauwd, schemerig en griezelig! Ze zag de slang en ze maakte er een grote boog omheen. Ze ging naast Elveria staan en wisselde even een blik van schuldbewustheid uit. Ikkuhm....hier ben ik meneer. zei ze trillerig en ze slikte doodsbang.

Nippend aan een nieuw glas wijn stond Savador in parmantige houding voor het raam van zijn kantoor, gehuld in zijn gebruikelijke zwarte kledij en zijn lange mantel. Zijn pantalon netjes en strak gestreken en zijn herenschoenen tot glanzend opgepoetst zoals dat hem betaamde. Nors keek hij uit over het buitenterrein en alle ingorante leerlingen die zich er in hun tussenuurtjes waagden. Om te leren voor een proefwerk, huiswerk te doen, maar meestal alleen om pret te maken en daarbij zo luidruchtig mogelijk te zijn. Alsof dat het enige was dat telde in het dagelijkse leven. Misselijkmakend.
Langzaam stak hij een bleke hand onder de mouw van zijn mantel vandaan, bewoog het traag opzij om Saethion - die lamlendig over de rugleuning van een stoel gedrapeerd lag - van kop tot staart over zijn paarse schubben te strelen. De trouwe slang begreep hem tenminste, zoals weinigen hem begrepen. Tot nu toe had hij zoveel aan het dier gehad. Niet alleen in de vorm van huisdier en toewijdige dienaar, maar ook als vriend en metgezel. Savador bracht het glas van zijn smalle lippen en rechtte zijn hoofd op met een bittere uitdrukking op het moment dat Saethion zijn aandacht op de deur vestigde en een zacht, dreigend gesis uitbracht. Automatisch draaide hij zijn hoofd om een blik over zijn schouder te werpen, want niet veel later zwaaide de deur inderdaad open en onthulde een inmiddels bekende gast hier in zijn kantoor opnieuw haar aanwezigheid. Zonder op antwoord te wachten naar aanleiding van haar voorafgaande aankondigende klop, en met een haast vrolijk 'Hier ben ik weer' alsof het er helemaal niet aan toe deed dat ze er ongetwijfeld weer uitgestuurd was - met of zonder reden. Elveria; ze was inmiddels vaker in zijn kantoor gekomen dan welke andere leerling ook, vaak door reden van haar brutaliteit of tegendraadse gedrag in de les. En het leek haar daarbij helemaal niets te kunnen schelen. Met overduidelijke ergernis op zijn bleke gezicht draaide Savador zich naar haar om, het wijnglas daarbij nog in een hand. Het kind mocht dan wel problemen hebben, zoals hij wist uit haar leerlingendossier en hun gesprek tijdens de Sociale Binding, maar haar omvang op school was beslist niet terecht. Het zinde hem alles behalve. 'Bij Medusa, je lijkt er onderhand een belachelijke gewoonte van te maken,' gaf hij zijn bittere kritiek. Want hij werd hier niet bepaald vrolijk van. Alsof het nog niet erger kon werd er het volgende moment nogmaals op de deur geklopt en nam Elveria schoorvoetend naast haar vriendin plaats. 'Ikkuhm....hier ben ik meneer.' Alsof hij dat nog niet had gezien. 'Jij ook al!' schoot hij direct snauwend uit zijn slof, de verlegenheid en de spanning van het meisje straal negerend. Verdomme nog aan toe. Eén misdragende leerling was al meer dan genoeg, en eigenlijk al teveel. Het was weer een nieuw vermoeiend bewijs dat zijn harde aanpak en strenge maatregelen om leerlingen tot absolute perfectie te kneden geen moer uithaalden. Spijtig, verschrikkelijk spijtig. Met een strakke zwiep van zijn hand liet hij de deur achter de meisjes met een harde klap dichtslaan, zijn woede daarbij duidelijk benadrukkend. Zijn harde slangachtige ogen zochten de meisjes met een ijzige blik weer op. 'Zitten en zwijgen!' Het woedende gesnauw hield aan, maar hij vond er alle redenen voor hebben. Eigenlijk wilde hij niet eens de moeite nemen om ze een zitplaats aan te bieden. Zelfs dat verdienden ze niet. Terwijl Savador een aantal passen naar voren zette, dichter naar zijn bureau toe, liet hij het wijnglas iets lager zakken en plaatste zijn vrije hand op de rugleuning van zijn stoel. 'Goed. Brand maar weer los.' Het was iedere keer weer hetzelfde liedje. Zijn stem klonk zacht en beefde licht door de moeite die hij in zijn woedebeheersing moest steken, want iedere leerling die hier een voet over de drempel zette door reden van wangedrag had het besef niet hoeveel inspanning hij er weer voor moest leveren. En dat voor jongelui die het naar zijn mening niet eens waard waren.

Elveria stapte nonchalant het lokaal binnen, Master Savador had zich al omgedraaid, en zijn gezicht leek niet al te blij te zijn haar te zien.''Bij Medusa, Je lijkt er onderhand een belachelijke gewoonte van te maken,'' Sprak hij bitter.''Nee hoor meneer, dit is pas......de negende keer dat ik kom, bij de tiende keer wordt het een gewoonte,'' Sprak Elveria, met haar handen op haar rug alsof er niets aan de hand was. na luttele seconden of minuten schaarde Enya zich bij haar, Ze keek schuldbewust naar haar, Elveria knipoogde alleen dat Enya niet alleen was en dat Savador haar dus niets kon doen.''Jij ook al!'' snauwde hij en Elveria draaide met haar ogen. Het waren er maar twee, en ze waren bij mekaar heus geen Allen en Charlie, de probleemtweeling, Enya was nou gewoon een beetje betweterig, en Elveria gewoon brutaal, als beste vriendinnen kon je dat best combineren, maar dan ging het wel stroef. Hij liet de deur met een harde klap dichtslaan, en Elveria schokschouderde even, maar herstelde zich weer.''Zitten en zwijgen!'' Snauwde hij, en Elveria kwam tot de conclusie dat ze nu zijn hele dag hadden verpest. Hij keek weer naar hun, en Elveria durfde terug te kijken. Ze liep zwijgzaam naar een van de stoelen voor het bureau, en met een zachte plof kwam ze er op neer. De stoelen zaten altijd heerlijk, en ze keek even naar het wijnglas dat Master Savador had laten zakken terwijl zijn hand over de rugleuining van zijn stoel gedrapeerd lag. Everia kreeg de slang in het oog, paarse schubben, dat was haar nog niet opgevallen, maar ze was ook nog niet zo héél dichtbij geweest.''Goed, brand maar weer los,'' Sprak hij toen, nog steeds met de ondertoon in zijn stem dat ijn hele dag verpest was. Elveria keek even naar Enya, en glimlachte smalend.''He was Enya's schuld meneer,'' Zei de Shadraan simpel, even de schuld op iemand anders leggen, dan kwam alles wel weer goed, en kwam ze voor het avondeten nog uit zijn kantoor.

(flut D:)

'Jij ook al!'' snauwde haar hoofdmeester. Enya ging onrustig naast Elveria staan. De deur werd dicht geklapt en er ging even een schok door haar heen. 'Zitten en zwijgen!'' Snauwde Savador. Dat liet Enya zich geen twee keer zeggen. De stoel zat comfortabel maar Enya zat zo te trillen dat ze dat niet merken terwijl Elveria er koel en rustig bij zat. Savador leunde op de armleuning van zijn stoel. 'Goed, brand maar weer los,' sprak hij tegen hen. Elveria keek even naar Enya, en glimlachte smalend.''He was Enya's schuld meneer,'' Zei de Shadraan simpel. Enya keek haar diep verontwaardigd aan. 'Wat krijgen we...Ik heb het voor je opgenomen!' Zei ze boos. Ze keek Savador zenuwachtig aan. Ze was woedend op Elveria, de schuld op haar afschuiven om daar zo snel mogelijk weg te komen. 'Ik ontken niet dat ik een leraar heb tegengesproken maar Elveria begon, ik heb haar alleen verdedigd!' Ze keek haar vriendin woedend aan. Wat dacht ze wel niet?! Haar handen balde zich krampachtig tot vuisten en haar wangen waren zo rood als haar haar. Haar ogen flitsten even rood op, dat gebeurde wel eens als ze echt kwaad was. Ze keek weer naar Savador en zag iets van ergenis op zijn ijzige gezicht, hij leek niet echt zijn dag te hebben.

(faal, ik kan iet tegen safs posts op)

Als de nonchalance zelve trad Elveria verder zijn kantoor binnen, ongeacht het feit dat haar al heel wat waarschuwingen onder de riem waren gestoken. Dat hij het eigenlijk nog toe moest staan haar in zijn persoonlijke vertrekken te laten komen om vervolgens op dat reine terrein alles te komen vervuilen met haar smerige achteloosheid. Als er iets was waar hij een ontzettende hekel aan had, dan waren dat wel de onachtzame leerlingen van het brutale soort. Respect en discipline waren er tegenwoordig niets meer bij. Hij begreep daarbij ook niet waarom hij als een naargeestige harde man werd gezien in plaats van het grote voorbeeld. Hij was welgemanierd, beschaafd, hield zijn glimmende schoenen netjes bij, deed zijn werk. Alleen streng wanneer het nodig was, en jammer genoeg was dat met de jeugd van tegenwoordig altijd het geval. Te jong en onwetend om in te zien hoeveel inspanning de vrijwel altijd in zwart gekleedde man voor de klas moest leveren om hen als de wilde apen die ze waren op het rechte pad te houden. Alsof hij het nog niet druk genoeg had met zijn eigen lesmateriaal. En Elveria leek hem net zo min te begrijpen als alle anderen. Heavens, nu hij er even over nadacht kwam het ergerlijke feit weer tot hem terug dat hij zelfs zijn kostbare tijd in dat verwende nest had gestoken bij de Sociale Binding. Met alle steun en advies van dien, maar het leek waarschijnlijk teveel gevraagd om een béétje meer inzet in return te krijgen - al was dit maar een pietluttelig klein beetje.
'Nee hoor meneer,' waagde het kind om tegen hem in te gaan, 'dit is pas......de negende keer dat ik kom, bij de tiende keer wordt het een gewoonte.' De brutaliteit. Roerloos bleef Savador haar aanstaren, zijn armen daarbij strak voor zijn borst over elkaar geslagen en zijn strenge slangachtige ogen geen seconde van haar afscheurend. Het zelfs niet waardig vindend om er iets op terug te antwoorden, en dat moest ze zelf ook vast weten. Soms leek het alsof ze het er gewoon om deed. De situatie leek nog een tikkeltje erger te kunnen worden toen ook Enyana zich even later bij de relschopper voegde. Dat had hij nu niet van het meisje verwacht - in tegenstelling tot Elveria deed ze tenminste wel iets beter haar best en liet ze vaak genoeg een welgezinde indruk achter bij leraren door haar grenzeloze betweterigheid. Hij betoonde de twee dames te gaan zitten - al dan wel niet op zijn typische temperamentvolle manier wanneer een uit de klas gestuurde leerling zijn kantoor binnen kwam geschuifeld - en kwam met tegenzin tot de orde door ze meteen hun verhaal te laten doen. Iets wat waarschijnlijk toch niet veel zinvols zou zijn, want serieuze gesprekken voeren met apathische jongelui was als een leeuw eigenhandig voeren terwijl je het dier gebood om alsjeblieft niet je handen af te bijten. 'Het was Enya's schuld meneer,' viel Elveria direct met de deur in huis. Smalend, alsof ze er nog niet eens moeite voor wilde doen het iets geloofwaardiger te maken. En vanzelfsprekend dat Enyana dit niet bezinde. 'Wat krijgen we... Ik heb het voor je opgenomen!' schoot ze direct in de verdediging. 'Ik ontken niet dat ik een leraar heb tegengesproken maar Elveria begon, ik heb haar alleen verdedigd!'
'Stilte!' kwam Savador snauwend tussenbeide. Hij had geen zin in een heen en weer gesmijt van onterechte verwijten en beschuldigingen. Mensen waren net verontwaardigde kippen wanneer het daar op aan kwam. Scherp bleef hij beide meisjes even in stilte langdurig aanstaren. In een langzame beweging bracht hij zijn bleke hand van de stoelleuning traag naar zijn heup, half verborgen achter de plooi van zijn mantel. 'Klikspanen bevredigen mijn geest niet,' sprak hij zacht, nu op een veel kalmere toon. 'Het zijn de overduidelijke uitsteeksels aan de laagste keten van de corrupte maatschappij, enkel levend en voortlevend op de onschuld van een ander. Daarbij lijden ze onder een tic om hun zwakzinnige mentaliteit op de meest ridicule manieren te bewijzen. Komt dit jullie wellicht maar al te bekend voor?' Zijn mondhoeken krulden smalend om tot een klein glimlachje bij de indirecte spot. Zwakzinnige pubers. Alsof hij nooit de opmerking voor zijn eigen voldoening gemaakt had viel zijn bleke gezicht het volgende moment direct weer terug in een norse plooi, en hij hief vanonder de nauwe mouw van zijn mantel een hand op om terechtstellend op Elveria te wijzen. 'Jij moet echt op je tellen gaan passen,' vervolgde hij streng. 'Dit is de laatste keer dat ik je hier in mijn kantoor wil zien! Ik wil je al met al niet meer zien rondhangen op mijn etage als dit niet om reden van weer een nieuwe straf is, want het hoeft niet lang meer te duren of ik schrijf je moeder met de terechte verklaring dat een speciale inrichting voor moeilijk handelbare kinderen wellicht een betere optie voor je is! Soort zoekt soort - god, kind, wat zul je het daar voor het uitkiezen hebben.' De spot droop hoorbaar van zijn woorden af, maar Savador leek zich er niet om te bekommeren. Hij sloeg zijn armen weer over elkaar heen om zich nu weer tot alletwee de meisjes te richten. 'En nu wil ik de expliciete reden van jullie komst tot in detail horen. De waarheid graag.'

- Hoeft ook niet hur, ik vind uw postjes fijn c:
No worries.

'Wat krijgen we... Ik heb het voor je opgenomen!' schoot Enya in de verdedeging, maar Elveria keek alleen maar onschuldig. 'Ik ontken niet dat ik een leraar heb tegengesproken maar Elveria begon, ik heb haar alleen verdedigd!' Elveria draaide met haar ogen.''Stilte!'' Kwam Master Savador tussenbeide, en Elveria richtte haar aandacht weer op hem. Het bleef een lange tijd stil, en Savador keek hen ijzig aan, en Elveria keek terug. 'Klikspanen bevredigen mijn geest niet,' sprak hij zacht, nu op een veel kalmere toon, Elveria keek nukkig weg. 'Het zijn de overduidelijke uitsteeksels aan de laagste keten van de corrupte maatschappij, enkel levend en voortlevend op de onschuld van een ander. Daarbij lijden ze onder een tic om hun zwakzinnige mentaliteit op de meest ridicule manieren te bewijzen. Komt dit jullie wellicht maar al te bekend voor?' Zijn mondhoeken krulden smalend om tot een klein glimlachje bij de indirecte spot. Elveria had alles zojuist verstaan, maar er niets van begrepen, veel te moeilijke woorden voor haar. Haar borstkas rees even op en neer voor de volgende zin eruit kwam.''Sorry Master, maar ik heb zojuis niets begrepen van de vorige zin, zou u hem kunnen vertalen?'' Een kleine glimlach volgde. Zijn gezicht kwam terug in zijn norse plooi, maar blijkbaar had de zin hem goed gedaan. Hij wees met de mouw van zijn mantel naar Elveria, die onschuldig terug keek, en de neiging had om haar vinger vragend op haar borstkas te leggen. 'Jij moet echt op je tellen gaan passen,' vervolgde hij streng, god dat had ze nog niet eerder gehoord. 'Dit is de laatste keer dat ik je hier in mijn kantoor wil zien! Ik wil je al met al niet meer zien rondhangen op mijn etage als dit niet om reden van weer een nieuwe straf is, want het hoeft niet lang meer te duren of ik schrijf je moeder met de terechte verklaring dat een speciale inrichting voor moeilijk handelbare kinderen wellicht een betere optie voor je is! Soort zoekt soort - god, kind, wat zul je het daar voor het uitkiezen hebben.' De spot droop hoorbaar van zijn woorden af, maar Savador leek zich er niet om te bekommeren. Elverias ogen waren donker, ennu had ze echt zin om met haar vuisten op het tafelblad te rammen en hem eens de waarheid te vertellen wat ze nu echt dacht. Hij sloeg zijn armen weer over elkaar heen om zich nu weer tot alletwee de meisjes te richten. 'En nu wil ik de expliciete reden van jullie komst tot in detail horen. De waarheid graag.' Elveria volgde zijn voorbeeld, sloot haar armen over elkaar, keek hem nijdig aan, en keek toen weer nukkig weg.

Hij onderbrak hun geruzie met een geirriteerd 'Stilte!' Hij keek hen een moment lang boos aan en Enya zag dat er iets begon te dagen op zijn geharde gezicht. Al met al had ze wel respect voor hem, haar angst ging vaak voor maar er schol ook ontzag in haar gedachten. Afgezien van haar vader had ze nooit zo'n persoon ontmoet. 'Klikspanen bevredigen mijn geest niet,' sprak hij zacht, nu op een veel kalmere toon. 'Het zijn de overduidelijke uitsteeksels aan de laagste keten van de corrupte maatschappij, enkel levend en voortlevend op de onschuld van een ander. Daarbij lijden ze onder een tic om hun zwakzinnige mentaliteit op de meest ridicule manieren te bewijzen. Komt dit jullie wellicht maar al te bekend voor?' Zijn mondhoeken krulden smalend om tot een klein glimlachje bij de indirecte spot. Enya bloosde even, hij had wel gelijk. Elveria vond het weer eens het moment om een brutale opmerking te maken. ' Sorry Master, maar ik heb zojuis niets begrepen van de vorige zin, zou u hem kunnen vertalen?' Enya voelde zich een heel klein beetje zelfvoldaan toen hij met een lange witte vinger op Elveria wees. Maar ze verdrong die gedachte, haar preek zou nog komen. 'Jij moet echt op je tellen gaan passen,' vervolgde hij streng. 'Dit is de laatste keer dat ik je hier in mijn kantoor wil zien! Ik wil je al met al niet meer zien rondhangen op mijn etage als dit niet om reden van weer een nieuwe straf is, want het hoeft niet lang meer te duren of ik schrijf je moeder met de terechte verklaring dat een speciale inrichting voor moeilijk handelbare kinderen wellicht een betere optie voor je is! Soort zoekt soort - god, kind, wat zul je het daar voor het uitkiezen hebben.' De spot droop hoorbaar van zijn woorden af. Enya moest moeite doen niet in lachen uit te barsten, ze keek naar haar knieen. 'En nu wil ik de expliciete reden van jullie komst tot in detail horen. De waarheid graag.' Elveria keek donker en sloeg haar armen over elkaar. Enya bedacht maar dat zij dan het woord moest nemen. 'Tijdens de les woudmagie vertelde Master Norwood ons over het effect van een aanval met die magie. Enuhm.....Elveria was het niet met hem eens.' ze keek even naar Elveria. 'Nou...toen werd hij boos en stuurde hij haar eruit, ik....vond dat ik iets moest doen en ik nam het voor haar op...en toen werd ik er ook uitgestuurd.' Ze was klaar, ze verwachtte een lichte tegenspraak van Elveria maar die bleef nukkig zitten kijken.

(ik moest in elkaar flansen oke? Stare

)

Misschien was het gemeen van hem om zijn profijt uit zijn intelligentie te halen. Er liepen niet veel mensen op de school rond met een hoog IQ-gehalte gelijk aan het zijne, en dat was maar beter ook. Hij was het alles behalve gewend als mensen erin slaagden hem te slim af te zijn. Juist omdat vrijwel niemand hem ooit echt wist out te smarten. Er zaten altijd leerlingen tussen die gevatte opmerkingen maakten om hun mening of kritiek over iets te laten blijken, maar ten alle tijden had hij er dan zijn weerwoordje op klaar. Hij hoefde er amper over na te denken of het kwam uit zijn mond gerold. Een nadeel dat eraan vastzat was dat mensen hem vaak genoeg niet konden volgen, of het verkeerd begrepen. En dat ergerde hem. Domme mensen tolereerde hij niet. Kennis was de sleutel tot succes. Iemand die daar niet bepaald in gekneed was kon het nooit lang redden in de maatschappij. En kennelijk leek het de twee meisjes - en vooral Elveria - niets te kunnen schelen, want zoals verwacht begreep het kind er geen sikkepit van. 'Sorry Master, maar ik heb zojuist niets begrepen van de vorige zin, zou u hem kunnen vertalen?' Nukkig bleef Savador haar een lange tijd roerloos aanstaren, zijn ene hand nog elegant tegen zijn heup gezet. Zijn zelfvoldane glimlach was op slag verdwenen. Vertalen, alsof dat zo genoodzaakt was. Kon je iets niet opvatten zoals het op zijn simpelst al werd voorgelegd, dan kon je ook geen verdere linken leggen. Zo eenvoudig was het. Het nam niet weg dat hij het misschien in een makkelijkere verwoording kon herhalen, maar hij had absoluut geen zin in het verlagen van zijn niveau om het relevanter voor iemand anders te maken. 'Nee,' klonk daarom ook zijn simpele antwoord kortaf. Ze pluisde het zelf maar uit. Daarbij vroeg ze al behoorlijk veel van hem. Zijn strenge preek was in dat geval ook terecht. Ze was de ontucht in persoon, net zoals wel meerdere leerlingen die zich niet helemaal leken te bevatten dat ze hier zaten voor een diploma, en niet met reden om de boel eens flink op stelten te komen zetten. Het was mooi geweest. En hield het gedoe langer aan, dan trapte hij het kind met alle plezier van school. Ze mocht blij zijn dat ze hier überhaupt nog lessen en dergelijke mocht volgen. De harde woorden die hij sprak mochten dan bedrenkt zijn met spot, het was wel degelijk de waarheid. Daar leek Elveria niets op terug te hebben, dus sloeg ze haar armen bokkig over elkaar en keek boos van hem weg. Whatever.
Oh, de andere tiran besloot het woord te nemen en hem de verduidelijkende uitleg te geven waar hij om had gevraagd. Van Elveria zou hij het nu waarschijnlijk niet meer krijgen. Zijn slangachtige ogen vestigden zich kil op Enyana toen het meisje begon te spreken: 'Tijdens de les woudmagie vertelde Master Norwood ons over het effect van een aanval met die magie.' Zijn blik betrok zichtbaar. Norwood; dat begon al goed. 'Enuhm.....Elveria was het niet met hem eens.' Enyana wisselde even een blik met haar 'vriendin'. Voor zover je ze als vriendinnen kon beschouwen, die elkaar de schuld opschoven en terechtstelden. 'Nou...toen werd hij boos en stuurde hij haar eruit, ik....vond dat ik iets moest doen en ik nam het voor haar op...en toen werd ik er ook uitgestuurd,' vervolgde ze. Een simpel verhaaltje met simpele redeneringen. Met over elkaar geslagen armen bleef Savador fronsend op de twee meisjes neerstaren. 'Goh,' zei hij alles behalve spontaan. 'Werkelijk.' Hij zweeg weer even en plaatste in een langzame beweging zijn wijnglas op zijn bureau. 'Dan weet je wat je in het vervolg te doen staat, Luccas, want het moet immers tot je bezinning komen dat dit me nu niet bepaald behaagt. Je sympathieke vriendinnetje is een ander verhaal, maar van jou had ik dit allerminst verwacht.' Bij zijn bespottelijk gesproken woorden schoot zijn blik expres even richting Elveria. 'Zo..,' kwam hij weer terug tot de orde, nu weer in het algemeen. 'En wat gaan we uit eigen initiatief hieraan doen om het in de toekomst te voorkomen?' Jaja, maatregelen stellen was ook weer genoodzaakt. Een straf zouden ze beide eigenlijk sowieso moeten krijgen. Maar Savador voelde er weinig voor om ze terecht te stellen als dit maar een blijvend effect had. Het belangrijkste was dat het hen ook zou bijblijven, om niet weer dezelfde fout in het vervolg te maken.

Master Savador was blijkbaar niet in de stemming om alles te vertalen voro haar, en Elveria had de neiging om haar tong naar hem uit te steken. Enya vertelde kort, maar krachtig wat er nou eigenlijk was gebeurd, en Elveria haalde alleen haar schouders onverschillig op, het boeide haar niet, ze wist toch dat dit niet de laatste keer zou worden. 'Goh,' zei hij alles behalve spontaan. 'Werkelijk.'Master Savador zweeg weer even en plaatste in een langzame beweging zijn wijnglas op zijn bureau, met nauwkeurige ogen inspecteerde Elveria het glas alsof er vingerafdrukken opzaten die niet van hem waren, daarna richtte ze haar blik op haar mentor. 'Dan weet je wat je in het vervolg te doen staat, Luccas, want het moet immers tot je bezinning komen dat dit me nu niet bepaald behaagt. Je sympathieke vriendinnetje is een ander verhaal, maar van jou had ik dit allerminst verwacht.' Spotte hij, en zijn slangachtige ogen vlogen expres naar Elveria die het niet meer kon laten en haar tong uitstak. Eigen schuld, dikke bult.'Zo..,' kwam hij weer terug tot de orde, nu weer in het algemeen, Elveria bedacht zich hoeveel stopwoordjes hij al had gezegd. 'En wat gaan we uit eigen initiatief hieraan doen om het in de toekomst te voorkomen?' Elveria haalde alleen nukkig haar schouders omhoog.''Weet ik veel,'' mompelde ze hoorbaar, en ze keek hem strak aan. Haar kookpunt was bijna bereikt, dus hij moest niet verder gaan. Blijkbaar moesten zij nu de regels bedenken, maar bij Elveria had je geen regels.''Is dat niet uw taak, regels verzinnen?'' Anders had je toch ook heen headmaster nodig? Elveria had haar armen uit elkaar gehaald, en keek hem nu uitdagend aan. Hij kon de pot op, met alle stomme regels, zij, zij wilde vrijheid.

[Take that :3]

Savador leek overtuigd maar alles behalve tevreden. 'Werkelijk.' vroeg hij schamper. 'Dan weet je wat je in het vervolg te doen staat, Luccas, want het moet immers tot je bezinning komen dat dit me nu niet bepaald behaagt. Je sympathieke vriendinnetje is een ander verhaal, maar van jou had ik dit allerminst verwacht.' Spotte hij. 'J-ja meneer...' Zei ze zacht en staarde naar haar knieen. Elveria stak haar tong uit en bleef Savador nukkig aankijken. 'Zo..,' kwam hij weer terug tot de orde, nu weer in het algemeen. 'En wat gaan we uit eigen initiatief hieraan doen om het in de toekomst te voorkomen?' Elveria haalde alleen nukkig haar schouders omhoog.''Weet ik veel,'' mompelde ze hoorbaar, en ze keek hem strak aan. Enya kneep even haar ogen dicht, onee! Niet doen! Dacht ze paniekerig. ''Is dat niet uw taak, regels verzinnen?'' Enya keek niet op, Elveria kwam echt zwaar in de problemen als ze zo doorging. 'Ik...ik kan wel zeggen dat ik het nooit meer zal doen...maar daar schiet u denk ik niets mee op...' Zei ze verlegen en keek hem weer aan. Ze voelde zich doodongemakkelijk, dit was echt om gek van te worden!

Ironisch toch hoe verschillend mensen konden zijn. Hij kreeg vaak probleemkinderen en andere speciale gevallen voor zijn neus geschoven als ze weer naar zijn kantoor waren doorgestuurd, maar dit was nog wel het meest frapant. Een betweter en een brutale vlerk, menend goede vriendinnen te zijn terwijl ze elkaar uit hun woordwisselingen op sommige momenten niet konden luchten of te zien. Al zo leek het. Hij was leraar en al een vrij lange tijd Hoofdmeester op de school, en hij was zich ervan bewust dat het veel werk opleverde, evenals puberale problemen die hem geen moer konden schelen. Maar eigenlijk was het vooral hij geweest die de moeilijke gevallen voor zijn kiezen kreeg. Misschien doordat zijn harde aanpal bij sommigen wel degelijk effectief waren. Of zijn vroegere collega's waren kort gezegd gewoon lui geweest en droegen hem de zwaardere taken op. Alsof hij het nooit geen probleem had gevonden. Ze moesten eens weten.
Alles opnieuw voor het opstandige kind naast het stille, schuldbewuste meisje vertellen - daar had hij geen zin in. Het bleek maar weer dat ze niet naar hem kon luisteren, en daarbij naar niemand van de leraren. Maar goed, ze was op verzoek terecht gekomen in zijn kantoor. Dat was al iets. En toch was er iets aan haar dat hem gewoon niet beviel. De brutaliteit, het eigenzinnige uiterlijk, de apathische manier waarop ze sprak. Het kon van alles zijn. Had ze haar gedrag iets meer aangepast zodat het overeen kwam met dat van Enyana, dan zou het ook beter voor hem zijn geweest. Enyana nam later het initiatief om hem het verhaal iets preciezer uit te leggen, want hij meende dat hij het van Elveria niet kon verwachten. 'J-ja meneer...,' luidde de reactie van het roodharige meisje zacht. Tevreden keek Savador van haar weg en liet zijn blik daarbij met toeval weer op Elveria vallen, die doodleuk met haar tong naar hem uitgestoken zat. Direct leek zijn bleke gezicht iets te verharden en boorde hij zijn furieuze blik in de dieprode ogen. Even leken zijn slangachtige ogen zich vervaarlijk tot kleine dunne streepjes te versmallen. Het was duidelijk te zien dat hij zich in moest houden; zijn knokkels waren nog witter dan normaal zoals hij zijn hand kwaad om de rugleuning van zijn stoel kneep in de hoop zich te bedwingen. Hij leek erin te slagen het volgende moment terug in zijn kalmte te vallen. Voor zover hij nog over enige kalmte beschikte. 'Was je een jongeman geweest, dan had ik dat stuk vlees in je mond afgeknipt. Een broedplaats voor vulgaire woorden,' sprak hij kalm, maar met een licht bevende stem. Had je een opvoeding gehad in een beetje zelfrespecterend gezin, dan stak je je tong gewoon niet naar oudere mensen uit. Laat gaan. Niet verder meer op in gaan. Hij wist precies hoe dat eraan toe ging met de rebelse jeugd van tegenwoordig. Geen respect, voor niets en niemand niet. Hij was genoodzaakt weer tot de orde te komen, want een straf was genoodzaakt. 'Weet ik veel,' luidde Elveria's reactie mompelend. Daar had hij dus weer lekker veel aan. 'Is dat niet uw taak, regels verzinnen?'
'En het is jouw taak je eraan te houden, jezelf erin af te richten en bij Medusa toch eens op een normale wijze deel uit te maken van de maatschappij!' viel Savador weer snerend uit. 'Dus mijn vraag aan jou is: wat kun je er zelf aan doen om dit te veranderen en te verbeteren?' Hij kon er niets tegen doen of hij liet zijn woede uit zijn handen glippen, resulterend in een nieuwe snauw. Maar het kind zat hem tot hier met haar impertinente opmerkingen. 'Ik...ik kan wel zeggen dat ik het nooit meer zal doen...,' besloot Enyana haar mening te uiten, 'maar daar schiet u denk ik niets mee op...' Savador bleef het verlegen meisje een lange tijd grimmig aanstaren met een blik waarom ze die logische logica niet klaar als een klontje vond. 'Beslist niet,' zei hij op een langzame, bittere toon.
'Wel dan..' Traagjes kwam hij een ogenblik later in beweging, draaide zich met een hand tegen zijn pijnlijke rug gedrukt en een zucht om om zijn stoel naar achteren te schuiven met de intentie om eindelijk eens te zitten. Hij bleef echter staan, want vanaf dit oogpunt kon hij op de twee meisjes neerkijken, met extra benadrukking dat hij hoger in rang stond en zij niets te zeggen hadden. 'Ik zou het al een prestatie vinden als jullie met een enkel kleinzielig idee kwamen - zover dat in jullie mogelijkheid ligt met die driestig lage capaciteiten - maar aangezien er een gebrek aan een creatieve geest is, zal ik maar weer iets uit mijn duim zuigen.' In een moeizaam proces liet hij zich uiteindelijk toch neerzijgen achter zijn bureau, en vouwde daar zijn handen elegant onder zijn kin. 'Ik wil dat jullie iedere open plek, ieder perkje en ieder veld ontruimen van al die felgekleurde vrolijkheid - afzichtelijke bloemen. Zowel in het bos als daarbuiten! In de plaats daar voor terug planten jullie maanlelies - ze groeien uitsluitend op Shadra en bevorderen de duistere magie. Handmatig, het gebruikmaken van magie is verboden.' Savador zweeg even om de twee meisjes beurtelings aan te kijken. 'Jullie hebben daarbij nog het geluk dat jullie dames zijn. Ik kan je met hart en ziel verzekeren dat je straf anders lang niet zo mild was geweest,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe.

'Was je een jongeman geweest, dan had ik dat stuk vlees in je mond afgeknipt. Een broedplaats voor vulgaire woorden,' sprak hij kalm, maar met een licht bevende stem. Elveria wilde nog een tandje verder gaan, hem tot waanzin drijven en met een sarcastische stem die een brutale ondertoon had sprak ze hem recht in het gezicht.''God, wat ben ik blij dat ik geen jongen ben,'' Ze draaide met haar ogen, om er nog als een kers op de taart te doen.Traag kwam hij in beweging, Elveria volgde hem nauwlettend, zodat hij niks kon doen wat zij niet zag, en hij schoof zijn bureaustoel naar achteren, toch bleef hij een moment staan, donker neerkijkend op haar en Enya, om te laten zien dat hij baas was, maar het maakte geen Impact op Elveria, ze vond het maar gelul, maar keek niet weg, ze keek alleen donker in zijn goude slangenogen. 'Ik zou het al een prestatie vinden als jullie met een enkel kleinzielig idee kwamen - zover dat in jullie mogelijkheid ligt met die driestig lage capaciteiten - maar aangezien er een gebrek aan een creatieve geest is, zal ik maar weer iets uit mijn duim zuigen.' Langzaam ging Master Savador zitten, Elveria zette haar handen naast zich neer op de uiteindes van de stoel en ging verzitten.'Ik wil dat jullie iedere open plek, ieder perkje en ieder veld ontruimen van al die felgekleurde vrolijkheid - afzichtelijke bloemen. Zowel in het bos als daarbuiten! In de plaats daar voor terug planten jullie maanlelies - ze groeien uitsluitend op Shadra en bevorderen de duistere magie. Handmatig, het gebruikmaken van magie is verboden.' Savador zweeg even om de twee meisjes beurtelings aan te kijken. 'Jullie hebben daarbij nog het geluk dat jullie dames zijn. Ik kan je met hart en ziel verzekeren dat je straf anders lang niet zo mild was geweest,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe. Elveria's ogen schoten open, het hele buitenterrein van de school? Ze kon zich even niet bedwingen en ze schoot van haar stoel omhoog. Haar ogen flitste vurig terwijl haar handen hard op het tafelblad neerkwamen waarbij de pennen trilde.''Nee,'' Was haar enige, korte, sissende antwoord, en donkere, zonder enige angst keek ze hem recht aan.

[Moeten wij een topic ervan maken?]

'Was je een jongeman geweest, dan had ik dat stuk vlees in je mond afgeknipt. Een broedplaats voor vulgaire woorden,' sprak hij kalm, maar met een licht bevende stem. Enya slikte en keek naar Elveria. 'God, wat ben ik blij dat ik geen jongen ben,' zei Elveria die met haar ogen rolde. Onee! Dacht Enya. Niet doen Elveria! 'Is dat niet uw taak, regels verzinnen?' 'En het is jouw taak je eraan te houden, jezelf erin af te richten en bij Medusa toch eens op een normale wijze deel uit te maken van de maatschappij!' viel Savador weer snerend uit. 'Dus mijn vraag aan jou is: wat kun je er zelf aan doen om dit te veranderen en te verbeteren?' snauwde hij tegen haar. Enya keek naar haar knieën. 'Beslist niet,' zei hij op een langzame, bittere toon toen Enya vertelde wat ze eraan kon doen. 'Ik zou het al een prestatie vinden als jullie met een enkel kleinzielig idee kwamen - zover dat in jullie mogelijkheid ligt met die driestig lage capaciteiten - maar aangezien er een gebrek aan een creatieve geest is, zal ik maar weer iets uit mijn duim zuigen.' In een moeizaam proces liet hij zich uiteindelijk toch neerzijgen achter zijn bureau, en vouwde daar zijn handen elegant onder zijn kin. 'Ik wil dat jullie iedere open plek, ieder perkje en ieder veld ontruimen van al die felgekleurde vrolijkheid - afzichtelijke bloemen. Zowel in het bos als daarbuiten! In de plaats daar voor terug planten jullie maanlelies - ze groeien uitsluitend op Shadra en bevorderen de duistere magie. Handmatig, het gebruikmaken van magie is verboden.' Savador zweeg even om de twee meisjes beurtelings aan te kijken. 'Jullie hebben daarbij nog het geluk dat jullie dames zijn. Ik kan je met hart en ziel verzekeren dat je straf anders lang niet zo mild was geweest,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe. Enya keek op. Bloemen? Daar was ze dol op! Dat viel inderdaad nog wel mee. 'Nee,' siste Elveria daarintegen. Enya stootte haar aan. 'Kom op joh! Maak het nou niet erger! Je komt alleen maar meer in de problemen!' Ze voelde zich opgelucht. Ze hield van bloemen, van Shadra of niet. Ze ging wat gemakkelijker zitten en toverde een glimlachje op haar gezicht. 'Natuurlijk meneer.' Zei ze vast en beleefd.

'God, wat ben ik blij dat ik geen jongen ben.' Kennelijk wilde één van de twee het er behoorlijk erg naar maken. Er was een enkel ding dat je beter niet bij Savador kon uithalen, hoe ver de grens ook mocht liggen door zijn strenge kille kalmte wanneer hij niet op het punt stond om uit te vallen - en dat was om uit te testen hoe ver je eigenlijk bij hem kon gaan. De stoerdoenerij, de brutaliteit. Hij had er een absolute hekel aan. Had hij zich zo gedragen op hun leeftijd, dan had hij al lang vijf slagen met de meetlat gehad. Op zijn vlakke hand of raak tegen zijn hoofd - dat lag er in de tijd van zijn jeugd maar net aan hoe je meester of mejuffrouw van karakter was. Met een ijzige blik in zijn slangachtige ogen bleef Savador Elveria langdurig aanstaren, daarbij geen enkele keer met zijn ogen knipperend. 'Ik heb ook liever dames over de vloer,' reageerde hij toen verrassend kalmpjes terwijl hij langzaam plaatsnam op zijn stoel. 'Maar in jouw gedrag valt nog geen beetje vrouw te herkennen. Wordt toch eens volwassen!' Het was altijd ergerlijk om het feit te evenaren hoe pubers vaak zelf niet doorhadden hoe ze bezig waren. Dat kwam pas veel later tot hun kleinschalige realisatie. En hij moest ze om zoveel redenen al een motiverende duw in hun rug geven, anders kwam er helemaal niets van ze terecht. Allicht dat hij er vermoeid door raakte steeds dat tegendraadse gedrag op zijn hals te krijgen. Alsof hij nog niet genoeg aan zijn hoofd had. Met weinig plezier opperde Savador een toepasselijke straf voor de twee meisjes, al dan wel niet voorgesteld op zijn eigen manier van spot. Maar dat vond hij immers wel nodig bij iedereen die uit de klas was gestuurd en in alle schroom of opstandigheid op het matje moesten worden geroepen door hem. Afgrijselijke lentesymbolen uit de aarde rukken - zo erg was dat toch niet? Ze mochten blij zijn dat hij het voor nu nog zo mild hield, en hem nog niet zoveel opstandigheid hadden bewezen dat hij overging op de optie van een emmer ijswater. Hun hoofd net zo lang onder het ijzig koude water houden tot ze niet meer wisten wat nu realiteit was en wat niet. Maar kreeg je zulke zware straffen, dan moest je het echt bij hem hebben verknald. Net zoals Wren die door dat incidentje door de hele school vanaf die ene dag het ijswatermeisje werd genoemd. Veel medelijden had hij er niet mee. In vergelijking met dat viel deze straf nog ontzettend mee. Voor Elveria was het planten van de Shadraanse maanlelies zelfs een gelegenheid om haar magie als het ware op te laden, positief beïnvloedend als de lelies in voor duistere magie waren. Maar zelfs ondanks dat moest het kind zonodig weer haar verwaandheid laten blijken. In haar zichtbare woede verwijdden haar roodgekleurde ogen zich en schoot het meisje kwaad van haar stoel op, ondanks het feit dat haar iets slimmere vriendin haar nog tegen probeerde te houden. 'Natuurlijk meneer,' luidde Enyana's dankbare antwoord. Zijn mondhoeken leken de neiging te hebben om een paar centimetertjes om te krullen bij dat ontvangen respect, al kon het ook schijn zijn. 'Genoeglijk dat tenminste één iemand hier nog over enig verstand beschikt. Wellicht is het een idee om daar een voorbeeld aan te nemen als je weet wat goed voor je is.' Savador bleef doodkalm, maar met een grote vleug razernij flakkerend als vlammen tegen zijn irissen toekijken hoe Elveria haar handen plotseling hard met een klap op de desk van zijn bureau liet neerkomen. Zijn zwarte schrijfveren - netjes rechtop in een pot gestoken op de hoek van zijn bureau - tikten ervan tegen de glazen randen, maar aan zijn lichaam bewoog geen spier. 'Nee,' kwam er als een zacht gesis uit, diezelfde woede gesymboliseerd in haar stem. Als hij een heel andere persoonlijkheid had gehad, zou hij er misschien nog bang van kunnen worden. Maar of hij het daadwerkelijk was - in haar fantasie. Zonder zijn koude blik van Elveria af te scheuren, kwam Savador langzaam overeind zodat hij een groot aantal meters boven haar uit torende. In de lange ongemakkelijke stilte die volgde staarde hij haar furieus aan, enkel van elkaar gescheiden door het bureau dat tussen hen in stond. Want ondanks zijn kalme houding was hij diep ongezind. Het was geen gewone woede meer - het was withete woede. Traag plaatste hij zijn bleke handen op zijn bureau en boog zich langzaam naar voren tot zijn gezicht maar een paar enkele centimeters van dat van Elveria verwijderd was. Vastberaden en zonder enige angst. Maar bovenal overduidelijk dat hij niet van plan was zich onder te laten sneeuwen door een puberaal snotkind zoals zij.
'Ja,' siste hij zacht tussen zijn tanden door terug. Eigenlijk was het gewoon teveel dwang en minachting om in een stem te kunnen stoppen, maar daar was de zijne nu juist zo perfect voor. 'Je doet,' vervolgde hij bijna fluisterend met een grote nadruk, 'wat ík zeg.' En een andere manier bestond er niet zolang hij hier nog de boel terroriseerde. Langzaam sloot hij zijn dunne lippen weer op elkaar nu hij zweeg, al was hij waarschijnlijk niet van plan om zijn gezicht terug te trekken. De slangachtige ogen boorden zich zo diep in die van Elveria alsof het zijn intentie was haar op die manier wel tot enige ongemakkelijkheid te forceren. Als je er te lang in staarde kon je er zelfs van in hypnose raken, of iets dat daarop leek. Een soort trance waar je niet gemakkelijk meer uit kon komen zodra hij zijn ogen op je richtte. Dat was het typische effect van een roofdierenblik. Of een slangenblik, in zijn geval. En met die enkele blik alleen al had hij al heel wat mensen voor hem door het stof laten kruipen. Puur omdat ze een doodsangst voor hem hadden ontwikkeld. En het zou bepaald niet vreemd zijn als zijn vorige slachtoffer niet de laatste was.

- Dat is goed.

[Ik heb gewoon serieus gedroomd over Savador vanacht 0.o]

Haar handen kwamen met een harde klap op het tafelbald, en de netjes gerangschikte pennen in de glazen bakjes rinkelden.''Nee,'' Siste Elveria, gehandelt voordat ze had nagedacht. Savador kwam overeind, en torende een paar meters boven haar uit, waardoor ze moest opkijken. In de lange ongemakkelijke stilte die volgde staarde hij haar furieus aan, Woest staarde Elveria terug, niet bang, geen enkel sprankje angst, enkel van elkaar gescheiden door het bureau dat tussen hen in stond. Sloom plaatste Master Savador zijn handen op het bureaublad, en zijn hoofd boog zich naar voren, nog maar enkele centimeters van haar gezicht af, ze bleef hem aankijken zonder aarzeling.'Ja,' siste hij zacht tussen zijn tanden door terug, Elveria haalde diep adem, en haar borstkas rees even zwaar op en neer om een aantal woorden die niet erg gepast waren in te slikken. 'Je doet,' vervolgde hij bijna fluisterend met een grote nadruk, 'wat ík zeg.' Langzaam sloot Master Savador zijn dunne lippen weer op elkaar nu hij zweeg, al was hij waarschijnlijk niet van plan om zijn gezicht terug te trekken, dat was gewoon iets voor hem, hijwilde altijd alten zien dat hij een meerdere was. De slangachtige ogen boorden zich zo diep in die van Elveria, maar Elveria, die nu toch een kleine, lichte aarzeling had, keek nog steeds dapper terug. Ze snoof, zijn slangachtige ogen waren toch nog best wel eng van dichtbij, maar ze leit zich niet kennen. Na een aantale stille seconden, die bijna overgingen naar minuten, was ze het zat. Ze scheurde haar blik van hem los, al voelde ze dat het moeilijk ging, draaide zich om, greep haar tas van de stoelleuning, net iets te hard, want de stoel viel met een doffe klap op de grond terecht, ze beende de deur uit, en met een harde klap viel de deur dicht, waarbij de ramen trilden. Elveria zelf trilde ook, maar van woede, wat dacht hij wel niet, het hele buitenterrein losmaken van al die kleurige pret? Daar waren ze minsten een hele vrije dag mee bezig, een hele vrije dag! Ze keek even naar buiten, en zag dat de schemering was ingevallen, blijkbaar was het toch al zo laat. Nu ze nog een beetje bekomen was van haar woede, en besefte dat ze Savador echt tot het uiterste had gedreven moest ze bijna lachen, maar ze hield zich nog even in, het was haar nog nooit gelukt om Savador zo te zien. Maar haar blik veranderde bij de gedachten aan Enya, die doodleuk bedankt had gezegd, hoe kon ze dat nou doen? Elveria schudde haar hoofd even, ze snapte niets van Wood Magicans. Ze liep weer stilletjes verder, en sloeg de gang in naar haar etage. Nog gauw even haar boeken dumpen en dan gauw nog meeschuiven bij het eten, en dan npg huiswerk voor de vuurles maken, al keek ze er tegen op. Ze zuchtte en keek even achterom. De deur was dicht, begrijpelijk, ze had hem zelf dicht gegooid. Ze wist neit zeker of Enya er al uit was, maar ze zei toch maar in het niets:''Dag Enya,'' en ze verdween in de donkere gang van haar Etage.

Savador keek haar zo ijzig aan dat Enya haar stoel een beetje achteruit schoof. 'Ja,' siste hij zacht tussen zijn tanden door terug, Elveria haalde diep adem, en haar borstkas rees even zwaar op en neer om een aantal woorden die niet erg gepast waren in te slikken. 'Je doet,' vervolgde hij bijna fluisterend met een grote nadruk, 'wat ík zeg.' Langzaam sloot Master Savador zijn dunne lippen weer op elkaar. Enya zat zachtjes te trillen op haar stoel, Savador leek op dat moment zó sterk op een slang, dat het Enya niets zou hebben verbaasd als hij een gevorkte tong had. Ze slikte, Elveria leek ook niet echt meer op haar gemak maar hield zich dapper. Stomme shadraan! Ze moest blij zijn dat het niks ergers was. Elveria draaide zich om, greep haar tas en beende het kantoor uit. Enya voelde er helemaal niets voor om alleen achter te blijven met Savador. Maar haar opvoeding dwong haar te blijven zitten. Ze keek hoe de deur met een klap dichtzwaaide, Elveria was weg. Radeloos bleef Enya naar de deur staren. Wat moest ze nou? Ze voelde de slangachtige ogen van Savador in haar rug en draaide zich om. Haar ademhaling ging snel en jachtig maar was niet hoorbaar. Ze staarde hem aan vanonder haar rode lokken die over haar gezicht waren gevallen toen ze haar hoofd had gebogen. Ze aarzelde, het leek haar onbeleefd om ook zo weg te lopen. 'Ehm...kan ik gaan meneer?' vroeg ze trillerig.

Maar moeilijk kon hij zich verplaatsen in de koppige persoonlijkheid van een ander, vooral als dit ook ondersteund werd door insolentie en de wil om zelfverzekerd over te komen. Flink was het bepaald niet. Spijtig voor onontwikkelde puberbreinen om niet te beseffen dat het enkel en alleen je eigen zwakheid toonde. Daar had hij zich al zoveel jaren mee kunnen amuseren. Het besef, het onbesef. Wat waren kinderen toch driestige wezentjes. Afhankelijk van elkaar en zwak, zo bewees Elveria maar weer. Het kind kreeg een welverdiende straf opgelegd, daar kon ze niet tegen en dus botsten verschillende emoties in dat kleine zwakzinnige hoofdje om uiteindelijk te escaleren. Het was niets nieuws meer en dat zou het ook niet meer worden. In een expressie van eindeloos geduld en woedende strengheid stond Savador recht voor haar, en terwijl hij met zijn scherpe blik op het meisje neer bleef staren, vroeg hij zich af waarom ze überhaupt indruk probeerde te maken op deze ongepaste wijze. Verwachtte ze soms dat hij in elkaar dook bij haar afwerende argument? Als er iemand een afschrikwekkend persoon was waar je liever een stap opzij voor zette dan dat je er mot mee zocht, dan was hij dat wel. Zijn eigen onvoorspelbaarheid; daar verbaasde hij zichzelf nog vaak genoeg mee. Maar kennelijk leek het niet door die dikke hersenpan van Down door te dringen dat hij niet altijd in was voor begrip en medelijden. Teleurstellend.
Een lange ongemakkelijke stilte heerste in het kantoor, het tafereel alleen Elveria en Savador voorleggend die elkaar nijdig en roerloos aan bleven staren, en Enyana die er in alle onzekerheid bij zat en enkel kon toekijken hoe haar vriendin haarzelf weer in een verdere penarie had geholpen. Bijna als een standbeeld stond hij daar, of een slang die zich in het hoge gras doodstil hield om te wachten op het juiste moment en in een fatale beet toe te slaan op zijn prooi. Elveria leek echter geen angst te willen kennen en keek brutaal terug. Toch meende hij in een fractie van een seconde iets van twijfeling in haar bloedrode ogen te kunnen ontdekken. Moeilijk hè, om meer verontrusting te willen tonen dan slangenogen die dat van zichzelf al uitstralen. Minachtend kneep Savador zijn ogen tot spleetjes, zich absoluut niet laten kennend door een minderjarig secreet dat dacht hoger dan hem te kunnen zijn. Het meisje tegenover hem snoof laatdunkend, en nam nog even langer de tijd om de poging tot indruk te maken aan te houden. Tevergeefs. En dat moest ze schijnbaar zelf ook weten, want na niet veel langer scheurde Elveria haar blik uiteindelijk van zijn ogen los en draaide zich met een ruk om. Overduidelijk kwaad over haar verlies van het staarcontestje, of een andere reden hierachter - want ze griste haar tas mee, liet haar stoel met een harde dreun op de vloer kletteren, beende in vlotte passen weg en gooide de deur met een klap achter haar onbeschaamde achterste zo hard dicht dat de ramen ervan trilden. Nog een lange tijd bleef Savador naar het punt staren waar Elveria zojuist nog voor zijn neus had gestaan, ter ooghoogte alsof hij al die tijd zijn blik nog niet had afgescheurd. Langzaam kwam hij uiteindelijk weer in beweging door zijn vuisten steunend op zijn bureau te plaatsen. Met een geërgerde frons sloot hij zijn ogen en slaakte een diepe zucht via zijn neus. Het bleef altijd onveranderd op deze school en in zijn dagelijkse leven. Leerlingen die een voorkeur hadden om zoveel mogelijk lol te trappen vonden de omgang niet met hem, en hij vond de omgang niet met zijn leerlingen. Zodra hij een halve minuut later weer zijn ogen openden, staarden ze Enyana vanonder zijn lange zwarte lokken recht aan. Nu niet met de intentie op angst op te wekken, maar het was geen onbekend feit meer dat hij dat onbewust al deed - of hij nu wilde of niet. Het roodharige meisje had daar braafjes gezeten, zonder enige vorm van opstand te tonen. En nu zat ze er nog, achtergelaten door een leeftijdsgenoot die ze onterecht als 'vriendin' bestempelde. 'Ehm...kan ik gaan meneer?' Enyana leek de moed te hebben verzameld om hem de vraag te stellen, maar Savador bleef haar enkel onbeweeglijk aanstaren. Al was het niet zijn bedoeling om ook een angst inboezemend staarwedstrijdje op te zetten met haar. Na een paar luttele seconden rechtte de Hoofdmeester zich traag uit zijn gebogen houding, zonder zijn blik hierbij van Enyana af te scheuren. 'Verdwijn,' siste hij zacht, het meisje de bijna dwingende toestemming gevend om uit zijn gezichtsveld te gaan. Zijn humeur was flink verpest door Elveria's onstuimige gedrag, de ongegeneerdheid en het opnieuw bewezen punt dat tieners met een te eigen wil tot zijn grootste ergernis ook niet eenvoudig door zijn hand te sturen zijn.

- @Elveria; nu ben ik ook benieuwd wat u hebt gedroomd

De stilte duurde heel lang. Enya begon zich af te vragen of hij haar nog zou laten gaan zonder haar flink uit te foeteren, Elveria had hem echt razend gemaakt. Ze schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer op haar stoel en wierp af en toe een blik naar het ijskoude gezicht waar ze zo bang voor was maar gek genoeg ook medelijden mee had. 'Verdwijn,' siste hij zacht na een moment dat eeuwig leek te duren. Dat liet Enya zich geen twee keer zeggen; ze pakte vlug haar tas en schoof van haar stoel. Uit beleefdheid zette ze ook Elveria's stoel overeind. Ze wilde net de klink naar beneden duwen toen ze zich iets bedacht. Ze slikte moeizaam, zou ze het durven? Ze draaide zich weer even om en dwong zichzelf hem recht in zijn ogen te kijken. Een koude golf overspoelde haar maar ze hield zich sterk. 'Meneer.....' Begon ze zacht. Haar ogen straalde warmte en genegenheid uit, misschien wenste ze hem dat wel toe want ze vervolgde: 'Het spijt me echt van wat Elveria net deed, ze had u niet zo mogen toespreken.' Het was allemaal onschuldige waarheid, maar ze wilde niet dat mensen zich afzonderden van de rest. 'Ik.....als ik iets voor u kan doen.....ik sta nog altijd onder u....' het was genoeg zo. 'Goedendag meneer.' Zei ze kort en scheurde haar blik los. Ze deed de deur zacht achter zich dicht en liep de koude gang op. Elveria zou voorlopig niet tegen haar willen praten en Enya nam zichzelf voor haar ook niet meer zachtaardig te behandelen. Elveria had zich schandalig gedragen, ze had haar de schuld gegeven en haar hoofdmeester op het randje van waanzin gedreven. Ze sloeg de hoek om en liet een klein glimlachje zich meester van haar maken. Misschien had Savador wel een zachte kant, misschien verborg hij die achter zijn starre masker van haat en kilte. 'Het spijt me...' Fluisterde ze zacht.

Hij wilde niet de zekere feiten overdenken dat Shadranen door hun kille omvang en veelal strengere manier van opvoeding moeilijker handelbaarder waren dan de gemiddelde andere puber. Vrijwel alle leerlingen die het flink met hem aan de stok hadden waren Shadraans, en dat ergerde hem. Hij had geen belang om slecht te denken over zijn eigen nationaliteit, zijn volk en zijn thuis. Zoals iedere volbloed Shadraan was hij er trots op. Trots op Shadra en haar cultuur. Hij sprak ieder Shadraans woord met fier, en ook de moeder van zijn kinderen had per se een volbloed Shadraan moeten zijn, zoals ze tot zijn voldoening ook was geweest toen ze nog leefde. Dus was het in zijn ogen eigenlijk niet geoorloofd om leerlingen van andere planeten te prijzen omdat zij zich wel konden gedragen. Enyana en Elveria leken precies het tegenovergestelde van elkaar te zijn. En Savador had er haat aan dat hij alleen werd achtergelaten in zijn kantoor met een Grenaan. Zwakzinnig, misselijkmakend, boomknuffelend volk. Maar een Shadraan en een Grenaan; dat ging nooit soepel werken. Hij kon überhaupt moeilijk de link leggen waarom de twee vriendinnen waren. Niet dat het hem iets kon schelen. Veel over vriendschap wist hij niet, want de enige vriend die hij ooit had gehad was verdwenen. Met de noorderzon vertrokken zoals Elveria de hare had achtergelaten. De lange stilte bleef voortduren, zelfs toen het opstandige Shadraanse meisje al weg was. Hij werd er gewoon doodvermoeid en verdrietig van om steeds de dupe te moeten zijn van het tegendraadse gedrag van zijn leerlingen. Nerveus schuifelde Enyana een beetje heen en weer op haar stoel. Hij merkte dat het meisje hem af en toe aankeek, maar zag dit alleen in zijn ooghoeken. Zijn bleke gezicht was immers naar beneden gericht naar zijn bureau, strengen sluik haar streken geluidloos langs zijn schouder naar voren en drapeerden zich over zijn borst. Het leek alsof Enyana niet wist hoe snel ze zich uit de voeten moest maken bij zijn korte, ijzige bevel, en meteen had hij spijt van zijn kille toon. Het meisje had zich dan wel misdragen in de les, gedurende haar bezoek op zijn kantoor was ze stil en voorbeeldig geweest in vergelijking met Elveria. Maar ze had trillend op haar stoel gezeten, had waarschijnlijk ook geen langdurig oogcontact met hem durven maken. Weer iemand die bang voor hem was. Want dat was hoe het ging: leerlingen haatten hem of hadden een doodsangst jegens hem, en niets meer dan dat. En hij mocht zich nog zo streng en kil voordoen - het deed de binnenste pijn niet verzachten. Met hangend hoofd hoorde Savador hoe ze in alle haast uit haar stoel kwam, haar tas pakte en vervolgens de omgevallen stoel van Elveria weer netjes overeind zette. Alles ongetwijfeld zo snel als maar mogelijk was, des te eerder kon ze weg uit de buurt van die angstaanjagende, enge, moordlustige Master Savador. Futloos liet hij zich traag neerzakken in zijn stoel, zijn hoofd nog altijd in een hangende positie. 'Meneer.....,' haalde Enyana's zachte stem hem plotseling uit zijn gedachten. Langzaam richtte hij zijn hoofd op om het roodharige meisje tussen de lokken die in zijn gezicht waren gaan hangen emotieloos aan te kijken. Ze had haar spullen bij haar, klaar voor vertrek, maar had zich bij de deuropening naar hem omgedraaid. Zijn slangachtige ogen bleven starend hangen bij de hare, tot zijn verassing de zeldzame warmte en genegenheid in zich opnemend die hij alles behalve verwacht had. Niet van iemand die bijna letterlijk stond te knikknieën van angst in zijn bijzijn. 'Het spijt me echt van wat Elveria net deed, ze had u niet zo mogen toespreken,' sprak Enyana kalm. 'Ik.....als ik iets voor u kan doen....,' hij had zijn blik weer afgescheurd in de hoop niet al te eng over te komen, maar keek haar weer voorzichtig aan. Vragend, want dat boden leerlingen hem niet bepaald vaak aan. 'Ik sta nog altijd onder u....' Een tijd lang bleef Savador haar verstomd aanstaren. De warmte en de genegenheid waren elementen die hij niet gewend was, maar het feit dat hem hulp werd aangeboden door een leerlinge die ervoor nog zat te beven om hem - daar had hij geen idee op hoe erop te moeten reageren. 'Goedendag meneer.' Het was nauwelijks zichtbaar, maar wel degelijk zo dat zijn blik verzachtte en zijn mondhoeken een paar centimeters omkrulden. 'Dat waardeer ik zeer,' reageerde hij zacht. Hij wist niet of Enyana het nog hoorde of ook maar iets had opgemerkt van zijn dankbare uitdrukking, maar dat hoefde ook niet. Een leerling tussen de andere hatelijke leerlingen die hem leek te willen accepteren, ondanks zijn altijd rigide en strenge houding. Het zorgde voor opluchting, vreugde die hij nooit echt vaak meemaakte. Als een dolgelukkig kind dat eindelijk kreeg waar hij al zolang naar verlangd had. Overspoeld door blijdschap bleef Savador met zijn amper zichtbaar glimlachje naar de gesloten deur staren nadat Enyana zijn vertrek rustig had verlaten. Want hij was immers ook maar een mens met behoefte aan lof en liefde.

PROFILE MAGICIAN