Niah had een lange tijd op het lanceringsplatform gestaan en aan voorbijgangers gevragen of ze haar konden helpen. Na enige tijd daar te hebben gestaan en de mensen haar vreemd aan hadden staan staren kreeg ze er genoeg van. Ze draaide de plattegrond een stuk of 30 keer rond tot dat ze een beetje gevonden had waar ze heen moest. Met haar tas maakte ze langzaam voord naar het kantoor van de schoolhoofd. Ow, als Mirrelle nu maar die afspraak had gemaakt met de hoofdmeester en het niet vergeten was. Omdat ze haar shuttle eerder had laten vertrekken had ze nog wat tijd over om naar de hoofdmeester te komen. Dus als ze zou verdwalen zou het niet zo'n hele ramp zijn. Gangen, lokalen, eetruimte en alles ging voorbij haar ogen. Nee, die moest ze allemaal niet hebben. Een zucht gleed over haar lippen en met haar rechter hand pakte ze het stukje bot van haar neus vast om een beetje te ontspannen. Dwalend door het gebouw kwam ze een wat grotere houten deur tegen. Ze bekeek de plattegrond nog eens en de omgeving. 'hmm, Ja dit zou het wel eens kunnen zijn' Zonder enige verwachting klopte ze beleeft drie keer op de deur en wachten op antwoord. Na antwoord te hebben gekregen stapte ze rustig de kamer binnen. Snel zocht ze met haar ogen de man die haar wel het school hoofd leek en liep er kalmpjes op af. Zetten rustig haar tas neer en reek haar hand uit. 'Mijn naam is Niah Dovkin' Zachtjes boog ze even haar hoofd bij het zeggen van haar naam. 'Ik ben de nieuwe leerling hier. Als het goed is heeft mevrouw Mirrelle een afspraak met u gemaakt dat u wist dat ik zou komen?' Mirrelle vergat wel eens vaker dingen, maar omdat het zo'n aardige vrouw was en de hele familie goed met haar kon opschieten vonden ze het niet nodig om bij een paar foutjes haar te moeten ontslaan. Niah bleef de man aan kijken tot dat ze verdere instructies kreeg. Ze week haar ogen om twee redenen niet van de man af. Ze vond het altijd onbeleefd en niet netjes als je ergens nieuw binnen kwam gelijk je ogen over al op ging richten en dus bekeek wat ze allemaal in hun kamer hadden staan. Het andere was dat ze niks van info of andere dingen wilde missen, omdat ze soms nog wel eens een dromerig persoon kon zijn en dus wel eens iets niet mee kreeg.

De winter was een lange, donkere periode die zijn humeur er nog slechter op maakte. En toch vond Savador het nog altijd beter dan de lente. Het frisse seizoen van nieuw leven en flora, dartelende lammetjes in de wei en bloemen in bloei, overal waar je keek. Afschuwelijk. Ook Saethion was er niet al te enthousiast over. Ondanks dat het voor de slang betekende dat hij de kleine schaarse hapjes die hij normaal uit het donkere bos snaaide in die periode van leven voor het uitkiezen had, - van muizen tot reeën tot nietsvermoedende eerstejaartjes, variatie genoeg - baalde hij als een stekker. Het was maar weer eens een direct bewijs dat de slang vele karaktertrekjes van zijn eigenaar overgenomen had. Nu lag de immens grote Raziaanse Reuzencobra chagrijnig over de schoot van zijn meester, zijn reusachtige lijf gedrapeerd over diens bovenbenen en de armleuningen van de fauteuil. Hij werd tot rust gesteld door de klamme bleke hand van zijn meester die af en toe zacht strelend over zijn schubben ging. Savador zat met een ondersteunende vuist onder zijn kin een boek te lezen over de kunst van de Shadraanse magie. Het was een dikke pil, met hoofdstukken die werden opgedeeld in kleinere deelstukken, en ook die deelstukken hadden weer deelstukken. Het was dan ook niet vreemd dat er daarom extra diep op sommige aspecten in gegaan werd. Soms iets te diep en gedetailleerd, ook voor zijn hoog ontwikkelde brein. Toch bleven zijn slangachtige ogen razendsnel over de regels schieten, alle nodige informatie in zich opnemend. Hij keek nauwelijks van zijn boek op toener even later een drietal keer op de deur van zijn kantoor werd geklopt. Uiteindelijk sloeg Savador een vergeelde bladzijde om, legde het rode lint dat aan de rug van het boek bevestigd was en als bladwijzer diende over de pagina en las vervolgens gewoon verder in de volgende alinea. 'Jaaa?' vroeg hij op langzame toon zonder zijn aandacht van het boek af te halen. Hij keek een moment later toch maar even op toen de deur openzwaaide en er een nog onbekend groenharig meisje zijn kantoor binnenstapte. Op rustige wijze plaatste ze haar tas op de grond en reikte hem hartelijk haar hand toe. 'Mijn naam is Niah Dovkin,' stelde ze zich met een beleefd knikje van haar hoofd voor. 'Ik ben de nieuwe leerling hier.' Goh. 'Als het goed is heeft mevrouw Mirrelle een afspraak met u gemaakt dat u wist dat ik zou komen?' Savador staarde het meisje nors aan, zijn starende imponerende blik strak op haar gelaat gericht, en sloeg het boek in zijn hand uiteindelijk met een demonstratieve klap dicht. Zijn zwarte sluike lokken streken in de kleine bries die het veroorzaakte daarbij achter zijn schouders. 'Klaarblijkelijk,' luidde zijn reactie alleen kortaf. Hij liet traag het boek zakken en seinde in een stil gebaar dat ze haar achterwerk kon neerzetten op de gastenstoel. En dan hoopte hij niet dat hij het komende halfuur enkel zijn kostbare tijd zou verspillen aan nutteloze uitleg en het herhalen van regeltjes. Nieuw vlees in de kuip bracht altijd verrassingen met zich mee.

Omdat niemand Niah op het lanceringsplatform had geholpen en haar dus ook niet gewaarschuwd dat de hoofdmeester zelden goed gehumeurd was probeerde ze zo neutraal mogelijk over te komen voor alle zekerheid. Haar beleefdheid die er van jongs af aan er in was gebracht kwam nu ook wel goed van pas. De man wees haar een stoel aan waar ze zachtjes op neer zeeg. Of dat Mirrelle nu wel of geen afspraak gemaakt had kwam niet duidelijk uit zijn woorden voor haar, maar het maakte ook niet veel meer uit. Het boek dat hard dichtsloeg deed haar op het moment niks. Ze was te zenuwachtig om er nu van te schrikken en te geconcentreerd op de man waarvan ze ieder woord van probeerde op te slaan. Al waren dat tot nu toe nog niet veel woorden geweest. Niah haalde een ander papiertje uit haar jasje. Op het papiertje stonden alle regels van de school. Thuis had ze hem al vaak door gelezen en zelf vond ze de regels redelijk en begrijpelijk ‘Als het goed is staan hier alle regels op van de school. Ik zou u graag willen verzoeken om ze even te lezen om te kijken of er geen vergeten zijn.’ Met een rustige hand gaf ze het aan de man in de hoop dat hij het aan zou nemen en het zou lezen. Dit briefje had ze eigenlijk aan haar broer te danken. Hij vond het dan wel erg dat ze weg was maar hij was wel behulpzaam geweest en wist ook dat tegenwerken geen nut had. De man was niet erg spraakzaam en had tot nu toe alleen maar korte antwoorden gegeven. Echt erg vond ze het niet. Duidelijkheid vond ze zelf nog al erg fijn en zo met korte woorden spreken vond ze ook wel iets zakelijks.

Op langzame wijze stak Savador het dikke boek tussen zijn been en de armleuning van zijn bureaustoel in en vouwde zijn bleke handen vervolgens kalmpjes ineen tegen zijn onderbuik. Zijn slangachtige ogen gleden even kort over het meisje, Niah, heen terwijl ze rustig plaatsnam op de gastenstoel. Vrijwel alsof ze het zoveelste veedier was dat hij voor perfectie en geschiktheid voor zijn rigide school moest keuren. Uiteindelijk gleed zijn blik weer terug naar boven om zich op Niahs gelaat te vestigen. Vanonder haar overkledij haalde ze een stuk papier tevoorschijn. Enige tekenen van nieuwsgierigheid vielen niet op zijn bleke gezicht te herkennen. Zijn houding bleef star zoals hij daar bijna als een streng, onbeweeglijk standbeeld zat. 'Als het goed is staan hier alle regels op van de school,' verschafte Niah hem de nodige uitleg. 'Ik zou u graag willen verzoeken om ze even te lezen om te kijken of er geen vergeten zijn.' Savador trok een enkele wenkbrauw op terwijl hij iets voorover boog om het papier tussen duim en wijsvingers uit Niahs handen te snaaien. 'Je vergt direct al veel van me, mij het verzoek schenken om de honderden wetten uit het schoolregelement te overlezen,' zei hij op een afkeurende toon. Hij had ze dan wel zelf geschreven, maar toch. Hij scheurde zijn ijzige blik van Niah af om zich langzaam terug te laten zakken in zijn stoel en in de doodse stilte die volgde rustig de tijd te nemen om alles wat op het papier vermeld stond globaal te overzien. Na een poos wat wel een hele tijd had geleken kwam hij weer in beweging om zijn strenge blik weer tot Niah te richten.
'En wat exact is je punt om alle regels over te nemen als ze allemaal gewoon vermeld staan in het schoolregelement zelf?' stelde Savador de vraag op een humeurige toon terwijl hij Niah haar papier weer rustig terug overhandigde.