Het geneurie wat normaal gesproken uit Sils mond kwam was totaal vervlogen. De laatste tijd dacht hij maar aan twee dingen. Twee dingen die hem meer dan dwars zaten. Ze maakte hem kapot van binnen. Tijdens de lessen letten hij nog maar amper op en als hij vrije tijd had besteedde hij die vaak met huilen en boos gedrag. Sil liep met trage passen door de gangen. Het had hem veel moeite gekost deze beslissing te nemen. Hij had eerst gedacht dat het makkelijk zou gaan. Het snel weg zou zijn.. Niet dus. Met andere leerlingen praten was ook geen optie, hij was bang dat ze hem ging treiteren. Op zich zou hij het niet zo erg vinden maar hij kon het er nu niet bij hebben. Alles ging fout sinds zo een vijf dagen geleden. Alles wat hij zei kwam er niet zo uit als het zou moeten. Alles wat hij dacht werd donker en slecht en alle gevoelens die hij normaal gesproken had waren kapot. Normaal gesproken was Sil een lieve, aardige en rustige jongen die nooit hulp zou weigeren. Maar de laatste tijd was hij kwaad en toonde hij wraak gevoelens jegens andere. Hij was afwezig als andere hem iets wilde zeggen, hij was onrustig en sliep niet meer. Hij weigerde zelfs hulp te bieden aan andere. Sil stopte even en twijfelde. Hij keek achter zich en kneep zijn ogen dicht. Het vertellen aan een ander was.. Te lastig.. Sil draaide zich om en was net van plan om weer weg te lopen oen hij weer halt hield en zich bedacht dat als hij het niet zou doen, hij nooit meer DE Sil zou worden. Hij zou veranderen in iets wat hij niet wilde zijn.. Iets wat hij vreesde.. Elke keer als hij dacht aan wat hij zou kunnen worden dacht hij aan de ruzies die zijn ouders zo vaak hadden gehad maar die ze nu niet meer konden hebben. Sil zou willen dat hij die ruzies nog elke dag zou kunnen horen. Nog elke dag zou moeten luisteren naar de mondelinge gesprekken van zijn ouders die over gingen in een fikse ruzie. De steun die hij altijd van zijn tweeling zus had kunnen verwachten maar waar hij nu geen troost meer bij kon zoeken. Sil slikte en beet op zijn lip. Het was nu of nooit. Nu was hij nog een beetje zichzelf. Nu kon hij nog het besluit nemen erop af te gaan en hulp te vragen. Over twee weken zou dat voorbij zijn, zou hij zichzelf niet meer over kunnen halen. Zou hij veranderen in een monster. Sil draaide zich om en liep verder. Bij elke stap die hij zetten leek het of er lood in zijn schoenen zat. Elke stap werd zwaarder en lastiger te maken. Sil wilde nog een aantal keer stoppen maar voor het eerst in zijn leven had hij iets aan zijn koppigheid. Hij weigerde naar zichzelf te luisteren en liep koppig door. Eindelijk kwam hij bij het kantoor aan. Hij zuchtte diep en beet op zijn lip. Het was nu of nooit. Hij stak zijn arm uit en twijfelend klopte hij op de deur. Hij hoopte nu alleen dat iemand hem kon helpen.

Master Savador

Lokaal opgeruimd, spullen meegenomen, deur afgesloten. Zo. Dan had hij de rest van de dag ook nog de tijd om het administratieve werk dat nog op hem lag te wachten af te werken. Dan al niet met grote zin, maar toch. Stiekem vond hij het altijd nog beter dan voor een klas vol puberale chimpansees staan. Eigenlijk moest hij alles afkrijgen voor vieren. Dan moest hij richting Oak's Field om de kinderen van de crèche te halen, ze te eten geven en uiteindelijk weer terug naar het kasteel keren om ze in bed te leggen. Zijn vrouw van wie hij alles behalve hield en de stiefmoeder van zijn kinderen deed het niet. Als ze zich eerst niet lam gezopen had op haar werk kwam ze meestal bij zijn kamer op de lerarenetage aan en ging direct naar bed. Het betekende dubbel zoveel werk voor hem. Was hij overdag niet druk in de weer dan kon hij 's avonds nog eens aan de gang gaan. Misschien was het ook één van de redenen waarom hij graag het respect kreeg dat hij wilde zien. Een achtergestelde minderwaardigheid, alsof zijn werk, de energie en alle inspanning die hij iedere dag voor iedereen moest tonen maar slappe koek was. Hij wilde wel eens zien als iemand in zijn schoenen moest lopen.
Met de zwarte schrijfveer in een hand tikte Savador onrustig op de desk van zijn bureau, een tweetal vingers peinzend de plek van zijn slaap masserend. Zijn ogen waren gefixeerd op het document voor zijn neus dat hij moest doorlezen en ondertekenen, maar aan motivatie om de overige stapel op de hoek van zijn bureau af te werken kwam hij niet toe. Het was momenteel te saai en te langdradig, al die zakelijke lappen tekst. Alsof hij daar al niet genoeg mee geconfronteerd werd. Hij zuchtte zacht, legde zijn schrijfveer neer, strekte even kort zijn vingers en liet zich uiteindelijk lui naar achteren in zijn stoel zakken. Zijn bleke handen vouwde hij in een langzame beweging tegen zijn onderbuik. Ogen gesloten, met niets meer dan de stilte om hem heen. Met een miserabele uitdrukking op zijn gezicht gaf hij zichzelf een ogenblikje later een schouderklopje. Niemand anders die het deed, dus deed hij het zelf maar. Hij had vandaag al genoeg gewerkt. En dat zonder ook maar een druppel wijn te drinken vandaag. Zijn motivatie in een glazen fles. En toch was hij gedwongen die motivatie zo snel mogelijk weer terug te krijgen, op welke manier dan ook. Langzaam liet Savador zijn hoofd zakken tot hij met zijn nek op de rugleuning van zijn stoel steunde en glazig naar het plafond staarde, zijn ogen na een aantal seconden weer traag gesloten. Hij was moe. En hij had behoefte aan een secretaresse die hem steunde als hij afgepeigerd was, en hem gezelschap hield wanneer hij eenzaam was. Geen dom blond wicht dat alleen maar in de weg zou lopen. Gewoon een mooie rustige vrouw. Rood haar. Lieve vriendelijke ogen. Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog tot een zuinig glimlachje terwijl hij zijn secretaresse voor ogen probeerde te halen. Direct zwakte zijn glimlach weer af toen de vrije loop van zijn fantasie ruw verstoord werd door geklop op de deur. Altijd hetzelfde signaal dat hij zich moest rechten en terug moest vallen in zijn zakelijke houding, want alles voor zijn werk. Maar vandaag een namiddagje niet. Savador bleef gewoon in dezelfde uitrusthouding zitten.
'Binnen,' murmelde hij met zijn ogen nog gesloten, zijn hoofd nog rustend op de rugleuning. Wie of wat het ook mocht zijn, dit was zijn territorium, hij was moe en ze moesten er maar begrip voor hebben.

'Binnen,' hoorde hij een stem vanachter de deur murmelen. Sil slikte even en twijfelde nog heel even. Hij sloot zijn ogen even en zei zacht tegen zichzelf: 'Oke, Sil. Het is nu of nooit!' Met een beetje een angstige blik op zijn gezicht deed Sil de deur open. Zodra hij binnen was deed hij meteen de deur dicht. Hij draaide zich om en maakte een klein hoofd gebaar waarop hij zacht zei: 'Ik hoop dat ik u niet stoor..' voor de verandering had hij weer is iets gezegd wat echt van hem af kwam. Sil tilde zijn hoofd weer op en sloeg meteen zijn ogen neer. Hij schaamde zich dat hij dit moest gaan zeggen. Dat hij het niet gewoon zelf kon oplossen, dat hij niet simpel weg kon zeggen dat alles goed was en dat hij er zelf uit zou komen.. Sil zuchtte even en glimlachte toen hij bedacht dat Master Savador nogal lui in zijn stoel lag. Blijkbaar waren niet alleen de leerlingen moe van al die lessen. Sil slikte nog een keer en vervolgde toen: 'Ik wou eigenlijk ergens met u over praten.. Iets wat me al best lang dwars zit.' Sil voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Nu kon hij niet meer terug. Was dat goed, of juist slecht? Hij had geen idee. Iets in hem was blij dat hij hier nu stond en dat zijn probleem misschien opgelost zou worden. Iets anders in hem wilde hier niet zijn, wilde het zelf oplossen al was dat een onmogelijkheid. Sil beet zacht op zijn lip. Het lukte hem niet verder te praten. Er ging zoveel door hem heen. Alle gedachtes en herinneringen drongen nu pas echt tot hem door. Sil keek Master Savador aan. Zijn blik had iets.. Anders. Het kwam in de beurt van bezorgdheid, angst, wanhoop. Nogmaals slikte Sil waarop hij na een lange stilte verder ging: 'En.. Ik hoopte eigenlijk dat u me daar bij zou kunnen en willen helpen..' Sil wilde het nog een beetje afzijdig houden. Voor nu. Hij wilde eerst zeker weten dat überhaupt iemand hem kon helpen. Voor het zelfde geld kon niemand hem helpen. Zat hij opgescheept met de gedachte dat hij anders werd. Dat hij nooit zou kunnen omgaan met zijn verleden. Sil dacht dat als hij het nu nog afzijdig zou houden het makkelijker zou zijn om het straks te moeten vertellen. Maar ook wist hij dat het tegen deel waar was. Het zou het niet makkelijker maken, het werd juist elke minuut, elke seconde lastiger om zijn mond os te doen en te zeggen wat hem dwars zat. Sil sloeg zijn ogen weer neer en beet opnieuw op zijn wang. De beelden van de mannen die hun huis binnen waren gevallen en zijn moeder hadden meegenomen deden pijn, maar er waren andere dingen die meer pijn deden. Het feit dat hij Vanya achter had gelaten bijvoorbeeld, of dat hij nu alles alleen zou moeten doen.. Altijd. Maar hij twijfelde een beetje of dat laatste wel echt waar was. Was het wel zo dat hij alles alleen zou moeten doen? Hij had hier op SSA al meer dan genoeg andere leren kennen die hem de indruk gaven dat ze er voor hem waren. Dat ze hem wilde helpen, dat hij niet alleen was. Hij had ook mensen ontmoet die hem hadden alten inzien dat hij niet de enige was die zo een rot verleden had. Neem bijvoorbeeld William, die had hem laten inzien dat er mensen zijn die een erger verleden hebben als hem. Maar stuk voor stuk konden ze mee omgaan, of niet maar dan viel het niet op. Bij Sil viel het op. Zijn karakter leidde eronder. Hij was neit meer wie hij wilde zijn.. Hij beet iets harder op zijn wang en keek Master Savador met een beetje een angstige blik weer aan. Sil hoopte echt dat Master Savador of iemand anders hem zou kunnen helpen..

Over zijn borst vestigde hij zijn halfgesloten ogen op de deur en volgde de onbekend jongen met zijn blik toen hij binnenkwam. Alhoewel, onbekend - hij had hem al een paar keer op de gang zien lopen, geloofde hij. Sil - Silmaril. Ofzoiets. De deur werd netjes gesloten, de jongen maakte een klein hoofdgebaartje en het was voor hem het seintje dat hij zijn zakelijke rol weer aan kon nemen. Toch nam Savador er de moeite niet voor. Zijn halfliggende houding was niet echt gebeterd en zijn hoofd, die hij eerst te rusten richting het plafond had gelegd, steunde nu schuin tegen de rugleuning achter hem. 'Ik hoop dat ik u niet stoor..,' begon de jongen zacht. Savador knipperde even traag met zijn ogen terwijl hij de stilte die in de plaats van zijn antwoord kwam nog even rekte. 'Eigenlijk wel,' reageerde hij na een klein ademteugje uiteindelijk kalm. Hij had het druk. Zo moeilijk viel dat toch ook niet te zien? Zwijgzaam bleef hij Silmaril aanstaren, zijn slangachtige ogen afwachtend op de jongen gericht. Geduldig naar de verdere woorden van de jongen. Blijkbaar leek hij er wat moeite mee te hebben om de juiste woorden te vinden, of zich aan te zetten tot de reden van zijn komst. 'Ik wou eigenlijk ergens met u over praten..,' vervolgde Silmaril nogal onzeker. 'Iets wat me al best lang dwars zit.'
'Juist.' Hij veranderde geen enkele centimeter aan zijn houding, zat daar maar als een roerloos, streng maar vermoeid en nog altijd statig standbeeld. Problemen van leerlingen, bij Medusa. Hij had hier ooit al eens een overstuur meisje gehad uit het eerstejaar dat het uit had gemaakt met haar vriendje, iemand die kickte om de heisa zelf op te zoeken en een zesdeklasser die geen klap deed in de les en had besloten hem maar eens ergens tegen het eind van het schooljaar op de zoeken omdat hij dacht 'het niet meer aan te kunnen'. En dat gaf allemaal een hoop drama en natte achtergelaten zakdoekjes op zijn kantoor met zich mee, hij kon het weten. Silmaril stond daar maar een beetje wezenloos te weten. Kwam hij nog op zijn punt of niet? Want dan ging hij in de tussentijd wel even een dutje doen. Savador bleef met licht opgetrokken wenkbrauwen uit afwachting terugstaren toen de jongen hem weer aankeek, ditmaal met een blik van verwarring, wanhoop en angst. 'En.. Ik hoopte eigenlijk dat u me daar bij zou kunnen en willen helpen..,' maakte Silmaril af. Hij bleef hem nog een tijdje onbeweeglijk aanstaren, maar scheurde zijn smalle lippen uiteindelijk met een nieuwe ademteug van elkaar los. 'Het ligt eraan wat het is,' luidde zijn antwoord simpel. Hij ging geen dingen beloven als hij ze toch niet waar kon maken. Dat kon alleen maar voor meer tranen zorgen en daar had hij al helemaal geen zin in. Met een slap wuifje gebaarde Savador naar de voor gasten bestemde stoel die schuin langs de wand stond. 'Neem allereerst even plaats,' opperde hij nors. Met alle tegenzin die lichtelijk zichtbaar was in zijn ogen, vouwde hij zijn handen in een langzame beweging weer tegen zijn onderbuik en scheurde hierbij zijn starende blik geen enkele keer van Silmaril los. Nu ging het gemiep weer komen, hoor. En dan verwachten ze dat hij als reddende engel op zou treden. Hem wel een beetje achter zijn rug om zwart maken, maar als het puntje bij paaltje kwam moest hij altijd weer voor die jeugdige vlerken klaarstaan. Eens zien wat voor zielig verhaal hij nu weer voorgeschoteld kreeg.

'Het ligt eraan wat het is,' het was het simpele antwoord van master Savador zodra Sil uitgesproken was. Master Savador maakte een slappe beweging naar een stoel. 'Neem allereerst even plaats,' Sil knikte en zei zacht terwijl hij plaats nam: 'Dank u wel..' fijn, de onzekerheid die hij juist uit zijn stem probeerde te weren was juist duidelijk te horen. Sil nam plaats en keek Savador rustig aan. Ondanks de vrij rustige uitstraling rond zijn ogen waren de restjes van angst en wanhoop nog een beetje te zien. Sil zuchtte even om zichzelf wat tot bedaren te brengen zei toen, nu iets harder: 'Ik ben hier omdat ik wat in de knoop zit met..' even stopte hij. De woorden koos hij duidelijk. Het moest vreemd klinken maar hij had geen idee hoe hij het op een andere manier kon zeggen: 'Ik heb wat problemen met mijn verleden waar ik zelf niet meer uit kan komen.' jep, het klonk vreemd. Maar als Savador hem zou kunnen en willen helpen dan was Sil hem daar eeuwig dankbaar voor. Sil sloot zijn ogen even en wachtte geduldig op het antwoord. Zoals wel vaker dacht hij te begrijpen waarom master Savador zo reageerde. Sil was niet de enige die hulp kwam vragen aan het schoolhoofd.. Maar de rest van de kinderen, het grootste deel dan, bleef master Savador maar even dankbaar voor ze vergaten wat de man voor hen gedaan had. Er waren zat dagen geweest dat Sil door de gangen had gelopen en genoeg dagen dat hij al de kinderen slecht over hun hoofdmeester hadden gesproken. Veel van die kinderen had hij vervolgens met een hangend hoofd naar master Savador zien gaan, om na een dag of twee hem weer zwart te maken. Sil opende zijn ogen. Wat moest het vervelend zijn, nee het was erger, misschien wel bijna afgrijselijk. Master Savador had het altijd erg druk en als er dan kinderen kwamen, besteedde hij er toch wel eens tijd aan. En ondanks dat, konden de andere het gewoon niet laten hun mond dicht te houden, hem te waarderen voor wat hij deed. Als Savador zou weigeren Sil te helpen zou hij het niet fijn vinden, maar wel begrijpen. Sil staarde naar master Savador maar keek hem niet direct aan. Nu hij er zo over na dacht, keek hij bijna nooit iemand rechtstreeks aan. Behalve als hij boos was en de ander wilde pesten.. Sil zuchtte opnieuw. Hij moest echt leren zich rustig te houden. Er ging op dit moment eigenlijk maar een ding door zijn hoofd.. Wat moest hij doen als master Savador "nee" zou zeggen? Naar wie moest hij dan gaan? Sil slikte even en schudde zacht met zijn hoofd om zichzelf weer bij de werkelijkheid te brengen. Wat had hij toch? Waarom kon zijn verleden niet gewoon vergeten worden? Dan kon hij gewoon zichzelf zijn en zou hij hier nu niet zijn! Sil was ervan overtuigd dat hij net zo graag hier neit was als dat master Savador zijn werk neer moest leggen om naar de klaag preek van Sil te luisteren. Sil verschoof iets op zijn stoel en rechte zijn rug iets toen hij merkte dat hij nogal ingezakt op de stoel zat. Hij legde zijn handen op zijn schoot. Zijn blik wende hij iets naar links waardoor hij master Savador recht aankeek. Vreemd genoeg had hij toen hij hier binnen kwam het gevoel dat hij in tranen uit zou barsten zodra hij het had gezegd over dat hij er zelf niet meer uit kon komen maar in plaats daarvan.. Hij wist het niet, het leek of hij sterker werd bij elk woord dat hij sprak. Of de angst af nam. Al bleef de angst voor het antwoord "nee" groot. Bijna te groot...

De jongen bedankte hem zacht terwijl hij - naar zijn gevoel nogal onzeker - plaatsnam op de stoel voor zijn bureau. Het was niet alleen aan zijn houding te zien, het was ook degelijk te horen in zijn timide stem. Roerloos bleef Savador hem vanuit zijn stoel aanstaren, zijn blik afwachtend maar geduldig. Zolang het maar geen echte puberproblemen waren. Die werden uitgerekt, uitgemolken, tien keer erger gemaakt dan ze eigenlijk waren. En het kostte hem ziedelijk veel tijd om de ogen van die onwetende dwazen steeds opnieuw te moeten openen. Wat doe ik fout, wat heb ik gedaan? En maar simmen en snuiten. Het lag aan één en enkel oorzaak: hormonen. Dat ze het niet zelf in konden zien. Wat een schandelijke nakomelingen had de voorafgaande generatie uit deze eeuw voortgebracht, zeg. Hij maakte zichzelf nog liever van kant als zijn eigen kinderen net zo'n laag IQ-gehalte bleken te hebben.
'Ik ben hier omdat ik wat in de knoop zit met..,' Silmaril laste even een pauze in tussen zijn woorden. Savador, die zijn luie houding compleet had gemaakt door een elleboog op de armleuning van zijn fauteuil te zetten en met een vuist zijn hoofd te ondersteunen, staarde de jongen peinzend aan. Zijn wenkbrauwen waren daarbij verwrongen naar elkaar toegekropen, want bij Medusa - wilde hij nu nog op zijn punt komen of niet? Het moest de jongen kennelijk wel zwaar liggen als hij het er niet in één keer uit kon krijgen. 'Ik heb wat problemen met mijn verleden waar ik zelf niet meer uit kan komen,' besloot Silmaril uiteindelijk zijn reden te weergeven. Waarschijnlijk had hij zijn woorden zorgvuldig moeten kiezen, misschien had hij ze zelfs een tikkeltje verdraaid om duidelijker over te komen. Maar hoe dan ook, Savador kon er nog steeds niet behoorlijk veel mee. 'Werkelijk,' luidde zijn bittere, niet bepaald al te spontane reactie. Problemen uit je verleden waar je zelf niet meer uit kan komen. Goh - klonk bekend. Hijzelf leefde iedere dag nog in zijn verleden. Hoe buurtkinderen uit de Noord-Shadraanse wijk waar hij woonde hem naakt aan het klimrek bonden en hem van alle kanten bespoten met behulp van waterpistolen, hoe zijn klasgenootjes zijn lunch onderspuugden, hem als boksbal gebruikten en hoe ze er iedere keer weer in slaagden zo onschuldig over te komen dat alleen hij als schuldige aangewezen kon worden als de leraar briesend voor de klas stond. En dan vonden ze het vreemd dat hij zo'n ijskoude, norse man was; nauwelijks emoties tonend en zich als het ware afgesloten voor de rest van de wereld. Want het getreiter leek gewoon op oudere leeftijd en op zijn werk door te gaan. En omdat hij zich er ergens wel in kon herkennen, bereidde hij zich voor op Silmarils verhaal. Eerst eens zien in hoeverre het van zijn situatie verschilde en of het daadwerkelijk wel zo erg leek als de jongen in spraak en houding beweerde. Want nu kon hij eigenlijk niet meer terug. Zodra hij iemand gebood plaats te nemen betekende het eigenlijk al dat hij zijn tijd en geduld voor de zaak zou nemen. In de aanbrekende stilte tussen hem en Silmaril die steeds langer leek te worden, had hij zijn blik nog geen enkele keer van de jongen afgescheurd. Zijn weinig inhoudelijke reactie was al een aantoning geweest dat Silmaril zijn verhaal kon doen, maar het bleef doodstil aan zijn kant. Savador trok even een enkele wenkbrauw op. 'Wel?' vroeg hij op licht imponerende toon. 'Blijven we hier als zwijgende standbeelden zitten of kan ik me mijn positie als luisterend oor aannemen?' Want zo was het ook alleen maar verspelen van kostbare tijd. Niet alleen voor hem, maar ook voor Silmaril. Savador bewoog zijn bleke handen rustend op zijn onderbuik even over elkaar heen en gaf een nauwelijks zichtbaar hoofdknikje ten teken dat Silmaril zijn verhaal kon doen - verder veranderde niets aan zijn onbewegelijke houding. Alsof hij daadwerkelijk als zwijgend standbeeld figureerde.

'Werkelijk,' was het bitteren antwoord wat Sil kreeg. Sil bewoog amper. Hij had er normaal gesproken een hekel aan als andere zo bitter antwoorden op zijn.. Zegje om het maar even zo te noemen. Maar nu had hij weinig keus. Het was nou eenmaal een feit dat master Savador boven hem stond en Sil het maar moest laten bij wat het was. De lange stilte die viel was voor Sil niet ongemakkelijk. Eerder prettig. Zo kon hij even na denken over hoe hij zou zeggen wat hem exact dwars zat, voor hij werkelijk het verhaal zou vertellen wilde hij wel de goede woorden weten. Ondanks de prettige stilte hield de knagende gedachte over het "nee" antwoord niet op. Eindelijk hield de stilte op. Nadat master Savador even een wenkbrauw opgetrokken had en vervolgens zei: 'Wel?' het klonk imponerend. 'Blijven we hier als zwijgende standbeelden zitten of kan ik me mijn positie als luisterend oor aannemen?' Sils hart maakte een klein sprongetje. Dit was een ja! Een zacht hoofdknikje maakte Sil duidelijk dat hij kon beginnen met zijn verhaal. 'Ik weet niet hoeveel u weet over mijn verleden.' begon hij kalm. Ondanks de rust in zijn stem klopte zijn hart in zijn keel. Dit was een van de eerste keren dat hij iemand ging vertellen wat hem dwars zat. 'Maar toen ik klein was.. Laat ik zeggen dat als je moeder voor je ogen meegesleurd word door twee vreemde mannen.. Geen fijn gezicht is..' dat was al een deel van punt een. Nog altijd klonk zijn stem rustig en kalm. Geen spoortje van de wanhoop in zijn ogen klonk door in zijn stem. 'Eerst kon ik er wel mee leven, mede door de steun van mijn zus.. Maar sinds ongeveer vijf dagen geleden.. Alles doet me denken aan die dag. In de lessen let ik nog maar amper op en als iemand met me probeert te praten lijkt het of ik maar een enkel woord hoor van elke zin die gesproken word.' Sil hield even op en keek naar master Savador, om vervolgens zijn ogen te sluiten en verder te gaan: 'Maar dat is nog niet eens alles..' Sil zuchtte even. Dat hij amper opletten in de lessen en zijn concentratie verloor tijdens een gesprek, was niet het ergste: 'Toen ik nog niet zo veel bezig was met de dingen die zijn geweest.. Was ik altijd een rustige jongen die aardig probeerde te doen tegen iedereen en iedereen een tweede kans gaf.. Nu, nu ben ik een jongen die zichzelf kwijt is. Ik doe boos tegen al mijn vrienden en ik kan het niet meer hebben als andere een tweede kans vragen..' dit was even genoeg. Het was nu eerste van belang dat master Savador zou begrijpen wat het probleem was, dan zou Sil nog meer details kunnen geven. Sil opende zijn ogen en keek naar master Savador. Eindelijk kwam zijn hart een beetje tot bedaren en Sil glimlachte een vreugdeloos lachje: 'Snapt u wat ik bedoel?' was het laatste wat hij zei voor hij geduldig wachtte op het antwoord van master Savador. Sil was blij dat hij de wanhoop uit zijn stem had kunnen weren, oké, het was neit zonder slag of stoot gelukt, maar het was hem gelukt! Sil was alleen niet zo blij met het feit dat de wanhoop nog wel zichtbaar was in zijn ogen. Eerlijk gezegd zou die ook niet verdwijnen voordat hij daadwerkelijk een oplossing aangereikt zou krijgen.

Dat de jongen er onzeker over leek te zijn kon hij ergens wel begrijpen, maar hij had er een grote hekel aan om zijn kostbare tijd nutteloos te verspillen met lange, doodse stiltes en tevergeefse pogingen van de persoon die zijn verhaal aan hem wilde doen om een passende inleiding te maken. Meteen recht tot het punt komen was wellicht nog de beste manier. 'Ik weet niet hoeveel u weet over mijn verleden,' begon Silmaril zijn verhaal uiteindelijk kalm. Savador bleef hem zwijgend aanstaren, zijn houding nog altijd onbeweeglijk. 'Maar toen ik klein was.. Laat ik zeggen dat als je moeder voor je ogen meegesleurd word door twee vreemde mannen.. Geen fijn gezicht is..' Nee - daar kon hij zich ondanks zijn harde ijzige houding wel iets bij voorstellen. Vooral als het op moeders aankwam. Zijn eigen moederfiguur was er altijd voor hem geweest, maar had niets tegen alle vernederingen kunnen doen. En voor hij als kind op het punt was gekomen met alle zekerheid te kunnen zeggen dat ze zijn toevluchtsoord bleef, wat er ook gebeurde, stierf ze een onterechte dood. Toch bleef de blik in zijn slangachtige ogen streng en hard, afwachtend op meer van het verhaal. 'Eerst kon ik er wel mee leven, mede door de steun van mijn zus.. Maar sinds ongeveer vijf dagen geleden.. Alles doet me denken aan die dag. In de lessen let ik nog maar amper op en als iemand met me probeert te praten lijkt het of ik maar een enkel woord hoor van elke zin die gesproken word.' De jongen keek hem even kort aan, sloot toen zijn ogen om verder te gaan: 'Maar dat is nog niet eens alles..' Hij slaakte een zucht, en Savador gaf hem alle tijd van de wereld om zijn verhaal te hervatten. 'Toen ik nog niet zo veel bezig was met de dingen die zijn geweest.. Was ik altijd een rustige jongen die aardig probeerde te doen tegen iedereen en iedereen een tweede kans gaf.. Nu, nu ben ik een jongen die zichzelf kwijt is. Ik doe boos tegen al mijn vrienden en ik kan het niet meer hebben als andere een tweede kans vragen..' Zodra Silmaril zijn ogen weer opende zat Savador in een andere houding. De bleke handen die hij eerst op zijn onderbuik te rusten had gelegd, ondersteunden nu beiden zijn kin. Over zijn in elkaar gevouwen handen staarden zijn doorborende ogen de jongen kalm aan. 'Hmm,' luidde zijn binnensmondse reactie kort ten teken dat hij het begrepen had. 'Snapt u wat ik bedoel?' vroeg Silmaril voor alle zekerheid met een vreugdeloos glimlachje. Het bleef stil aan zijn kant, alsof hij er de poging niet eens voor wilde nemen om de jongen een steuntje in zijn rug te geven. 'Als je jezelf ervan verdenkt je 'ik' kwijt te zijn geraakt, moet je je persoonlijkheid simpelweg weer terugvinden, nietwaar?' Meer dan dat kwam er niet uit. Geen advies, geen tips, geen verdere maatregelingen. Alsof hij er al van op de hoogte was dat dit niet alles omrent het probleem waar Silmaril mee zat moest zijn.

'Als je jezelf ervan verdenkt je 'ik' kwijt te zijn geraakt, moet je je persoonlijkheid simpelweg weer terugvinden, nietwaar?' was dat het? kreeg hij verder geen reactie? Had hij zoveel moeite gedaan om dit als antwoord te krijgen? Sil keek verbaasd naar master Savador. Was dit echt.. Was dit zijn antwoord? Sil slikte en zuchtte om vervolgens zijn ogen neer te slaan. Zou master Savador weten dat hij meer te vertellen had? Zou hij weten dat dit nog het hele verhaal was? Dat dit pas een klein deel ervan was. Dat Sil nog zoveel meer uitleg kon geven. Nou ja.. Eigenlijk was het meer een uitleg over wat hij zou worden.. Hij slikte nogmaals en tilde zijn oogleden weer op. Met een verbaasde maar rustige blik in zijn ogen wachtte hij nog even op een ander antwoord. Maar toen hij die naar een paar minuten nog niet had gekregen begreep hij dat dit het simpele antwoord was dat hij kreeg. Iets waar hij zelf ook wel achter had kunnen komen. Sil zuchtte nogmaals en zei toen: 'Oke..' normaal gesproken had de jongen een hekel aan pauzes tussen gesprekken maar nu kon hij er simpel weg weinig aan veranderen. 'Zover was ik ook al..' Sil grinnikte even om vervolgens verder te gaan: 'Maar hebt u enig idee in 'wat' ik verander?' moest hij het zeggen? Niemand wist dat hij het had gedaan. Niemand wist dat hij die dag.. Niet thuis was geweest. 'Als ik boos ben doe ik dingen ie ik niet in de hand heb.. Ik..' hij kon het niet! Hoe kon je iemand iets vertellen waarvan je zelf nog neit eens wist of je het expres had gedaan of dat het geheel per ongeluk was gegaan.. Sil zuchtte even en zei toen: 'Ik.. Ik heb.. Ik heb ooit iemand aangevallen.' zo dat was er uit. Sil sloeg meteen zijn ogen neer. Hij hield het maar bij aanvallen. Het was erger geweest maar hij kreeg het niet op een andere manier over zijn tong. Hij zuchtte even en zei toen: 'Ik kom er zelf niet meer uit. Ik verander in iemand die ik niet wil zijn, en ik kan er zelf helemaal niks meer aan doen..' meer was Sil niet van plan te vertellen. Dit as genoeg! Hij kon wel vertellen hoe alles er in details uit zag vanuit zijn standpunt maar daar zat master Savador vast niet op te wachten. Waarom? Simpel, dan zaten ze hier over zes jaar nog. Sil beet zacht op de binnen kant van zijn wang en keek master Savador gespannen aan. Zou hij weer zo een simpel antwoord krijgen?

Beetje flut..

Silmaril zat in de knoop met zichzelf, dat was dus duidelijk. Maar hij was geen alwetende guru die ieder probleem van leerlingen met een vingerknip kon vervagen. Savador voelde er dan ook geen enkele schroom over dat zijn opmerking niet bepaald adviesbevattend was. De jongen tegenover hem daarentegen leek er enigzins wel verrast over te zijn. Silmaril zuchtte een keer, sloeg zijn ogen vervolgens neer. Teleurgesteld? Zichtbaar trokken Savadors mondhoeken lichtjes omhoog tot een schamper glimlachje op zijn dunne lippen. Wat had de dwaas dan verwacht? In alle kalmte bleef Savador geduldig afwachten op de rest van het verhaal dat ongetwijfeld nog zou volgen, zoals Silmaril op zijn beurt wachtte of er niets meer van een opmerking zou komen waar hij iets meer aan had. Toen de jongen tot het wrange besef kwam dat dit niet het geval was, slaakte hij opnieuw een zucht. 'Oke..,' kwam er een beetje onnozel uit. 'Zover was ik ook al..'
'Hm. Werkelijk.' Savadors reactie klonk als een barse afkeuring, met ergens ook een lichte vorm van spot erin te vinden. Als de jongen zijn ware 'ik' daadwerkelijk al gevonden had, dan had hij hier nu niet gezeten. Het strenge bleke gezicht van de Hoofdmeester bleef een karakteristieke hardheid behouden tijdens Silmarils gegrinnik. 'Maar hebt u enig idee in 'wat' ik verander?' Ditmaal reageerde Savador niet op de vraag, die waarschijnlijk ook retorisch zou zijn, en anders een vraagvorm waar hij zelf al antwoord op zou geven. Hij bleef Silmaril roerloos aanstaren terwijl hij wachtte op dat antwoord. 'Als ik boos ben doe ik dingen ie ik niet in de hand heb.. Ik..' Silmaril moest even zijn woorden vinden voor hij verder kon gaan: 'Ik.. Ik heb.. Ik heb ooit iemand aangevallen.'
'Wat een toeval,' reageerde Savador niet bepaald spontaan. Het was eerder een opmerking vol sarcasme te noemen. 'We doen allemaal vreemde dingen als temperament de overhand neemt, du Bois, meen je te geloven dat je op andere wijze buiten het schuitje valt? Ik denk het niet.' Enkel zijn smalle lippen bewogen bij het spreken van die harde rappe woorden. Aard van de mens, noemt men dat. Situaties niet meer in de hand hebben zodra emoties de overhand begonnen te nemen was zowaar een gewoonte geworden. Mensen zijn nu eenmaal zwak. 'Ik kom er zelf niet meer uit. Ik verander in iemand die ik niet wil zijn, en ik kan er zelf helemaal niks meer aan doen..,' klaagde Silmaril verder, een waar oppervoorbeeld van zo'n type mens. Werkelijk. 'Dan overweeg er in ieder geval nog een poging over te nemen om er iets aan proberen te doen!' viel Savador uit in een snauw waarbij hij zich met zijn bleke handen op de armleuningen half naar voren drukte in zijn stoel. Hij staarde Silmaril met een diepe frons en een giftige blik een tijdje aan in de ernstige stilte die hij met zijn sneer blijkbaar gecreërd had voor hij zich met een zucht weer terug liet zakken. Met geërgerd gesloten ogen vouwde hij zijn handen weer in elkaar op zijn onderbuik. 'Werkelijk, je hebt op deze wijze niets aan jezelf en je bespottelijke zelfmedelijden,' concludeerde hij wrevelig. Zachtjes omsloot hij met duim en wijsvinger de vingers van zijn andere hand, als een soort tic die hij uitvoerde wanneer hij nadacht. Savador opende langzaam zijn ogen weer om Silmaril recht aan te kijken met zijn kille blik. 'Denk je jezelf verder te kunnen helpen door direct allerlei ondoordachte conclusies te trekken?' vroeg hij op een plots veel kalmere toon. 'Wellicht is het verstandig om allereerst wat aan je zelfwaarde te doen voor je al je problemen aan me voorlegt als een dwars klein kind.' Want bij Medusa, wat zat het joch met zichzelf in, zeg. Hij kon moeilijk gesprekken voeren met personen die letterlijk gebukt liepen onder hun eigen drukkende emoties, zwak zoals ze meenden dat ze waren. En van oprecht geloven in eigen voorgehouden leugens volgde het resultaat dat men daadwerkelijk die leugens als de harde werkelijkheid gingen zien. Ziek werd hij ervan.

'Dan overweeg er in ieder geval nog een poging over te nemen om er iets aan proberen te doen!' was het snauw antwoord wat hij kreeg. Sil wist zichzelf in te houden voor de reactie die hij in zijn hoofd constant herhaalde. De blik waarmee master Savador naar Sil staarde beviel hem alles behalve. Met een zucht liet master Savador zich weer terug vallen in zijn stoel m vervolgens zijn handen weer in elkaar te haken en op zijn onderbuik ten ruste te leggen. 'Werkelijk, je hebt op deze wijze niets aan jezelf en je bespottelijke zelfmedelijden,' Sil trok een wenkbrauw op. Zelfmedelijden? Negeren. Voor nu! Sil wilde koste wat het kost weten wat master Savador nog meer te vertellen had. Nog meer van dit soort.. Praat. 'Denk je jezelf verder te kunnen helpen door direct allerlei ondoordachte conclusies te trekken?' ondoordachte conclusies? Had die man wel opgelet terwijl Sil zijn verhaal had gedaan? Sil zuchtte, maar zei wederom geen woord. 'Wellicht is het verstandig om allereerst wat aan je zelfwaarde te doen voor je al je problemen aan me voorlegt als een dwars klein kind.' nu pas viel het Sil op dat de toon kalmer was. Sil grijnsde en zei met een kille, hatelijke blik in zijn ogen: 'Ik heb mezelf hier heen moeten slepen en dan krijg ik dit als antwoord op mijn klaagzang?!' de toon was net zo hatelijk als zijn gezichtsuitdrukking. Het had de jongen zoveel moeite gekost hulp te vragen en wat kreeg hij? Dit! Sil schudde zijn hoofd om verder te gaan: 'Maar goed. Als u het vertikt me te helpen.. Sta er dan niet raar van te kijken als het straks fout gaat!' kwam dit uit zijn mond? Jep, dat deed het. Master Savador was over het limiet gegaan door Sil niet eens de kans te geven hulp te aanvaarde. Had de jongen daarvoor zijn verstand op nul gezet en was hij met een kloppend hart hier naar binnen gegaan? Om als antwoord te krijgen dat hij geen hulp hoefde te verwachte? Sil haalde diep adem en zei nu iets zachter maar met nog altijd de hatelijke na dreun in zijn stem: 'En geloof me maar als ik zeg dat ik het al vaak genoeg heb geprobeerd!' hier hield hij het bij. Ondanks de woede wist hij zichzelf in de hand te houden. Ineens begreep een deel van hem waarom zoveel kinderen al die dingen zeiden. Waarom ze vonden wat ze vonden. Waarom ze dingen liever zelf oploste of lieten bij wat het was. Maar Sil niet! Sil was hier gekomen om hulp te vragen en die zou hij krijgen. Was het niet makkelijk, dan wel moeilijk. Sil klapte zijn kiezen op elkaar en beet er hard op. Hij wist zeker dat als hij dat niet zou doen er elk moment een nieuwe uitbarsting kon plaats vinden. En ondanks het feit dat hij zijn doel hoe dan ook van plan was te bereiken, wist hij ook wel dat hij met zijn woede aanvallen niet bepaald de gewilde uitkomst hoefde te verwachten. Sil kneep zijn handen strak en staarde met de zelfde kille, hatelijke blik naar master Savador. Wat er ook zou gebeuren, hij zou deze kamer pas verlaten als hij een oplossing had!

Werkelijk, het was bespottelijk hoe verschrikkelijk nietig de jongen zich tegenover hem durfde op te stellen. Even langs de Hoofdmeester gaan, ik kom er zelf niet meer uit dus hij helpt me wel verder. Mocht hij willen. In ieder geval niet op deze manier. Zo kon Savador simpelweg geen helpende hand bieden, of hij nu met Silmaril inzat of niet. De schuld lag bij de jongen zelf, en hij zou toch echt eerst wat beginstappen moeten nemen vooraleer hij bij hem kwam wenen. Savadors strenge maar kalme gelaat betrok in een diepe frons en een giftige blik in zijn tot spleetjes geknepen ogen bij de hatelijke uitdrukking op Silmarils gezicht. Bij Medusa, ging hij nu over tot haat? Wat zwak. Hier zat hij dan, klaar om het joch een zetje in zijn rug te geven. Daar had hij alleen de aanleiding voor nodig, en Silmaril maakte het er niet bepaald beter op door zo'n verachtelijke houding aan te nemen. Wat waren kinderen toch domme wezens. 'Ik heb mezelf hier heen moeten slepen en dan krijg ik dit als antwoord op mijn klaagzang?!' leek het joch in alle frustratie van dien uit te barsten. Ditmaal liet Savador zich niet door zijn eigen vurige temperament van de kaart vegen, maar bleef Silmaril in plaats daarvan aanstaren en bewoog geen enkele spier. In een zachte ademteug haalde hij na een paar secondetjes zijn smalle lippen van elkaar los. 'Kennelijk,' was het enige wat er heel kalmpjes uit kwam als reactie. 'Maar goed. Als u het vertikt me te helpen.. Sta er dan niet raar van te kijken als het straks fout gaat!' Langzaam trok Savador een enkele wenkbrauw op. Na opnieuw een kleine ademteug opende hij zijn mond om te vervolgen: 'Je bewijst maar weer blind als de nacht te zijn, wellicht is het niet tot je besef gekomen maar ik ben - al - bezig - je - alle - hulp - te - bieden!' Zijn laatste woorden waar hij steeds typerende ijzige pauzes tussen legde kwamen er snauwend en veel killer uit dan de rest. Er gleed plots een verachtende trek over zijn bleke gezicht, alsof hij ergens in zijn lichaam opeens een stekende pijn leed. 'Ironisch om te zien hoe je zelf niet opmerkt dat je enkel je ogen hoeft te openen om een tweede stap te kunnen ondernemen,' sprak Savador zacht, zijn stem weer op een teruggevallen kalme toon. 'Geef me de aanleiding om je te kunnen helpen, en pas dán kan ik je daadwerkelijk ook verder helpen.' De oplossing was zo simpel. Alles wat Silmaril hoefde te doen was om zijn zelfmedelijden aan de kant te leggen en in opstand komen tegen zijn eigen emoties. Wat de jongen nodig had was expliciete training om zijn emoties te kunnen controleren. 'En geloof me maar als ik zeg dat ik het al vaak genoeg heb geprobeerd!' gooide Silmaril er nog een schepje bovenop. 'BLIJKBAAR DUS NIET GENOEG!' bulderde Savador uit in een plotselinge uitbarsting waarbij hij een bleke vuist met een dreun op zijn bureau liet neerkomen. Hij ademde nog even diep in en uit voor hij zich weer terug liet zakken in zijn stoel en kalmpjes zijn handen op de desk van zijn bureau vouwde alsof er nooit iets was gebeurd. Zijn slangachtige ogen staarden Silmaril kil aan. 'Novaanse kunsten kunnen in sommige gevallen zo helder zijn dat emoties ruime plaats krijgen. Wordt het wellicht veroorzaakt door je magie?' stelde Savador zijn vraag op een ijzig klamme toon.
Nova - wat een gruwelijke hekel had hij toch om zich met die planeet en alles daaromheen te associëren. Maar als het een rol speelde in Silmarils gedrag kon hij er zijn vinger mogelijk nog op leggen.

'BLIJKBAAR DUS NIET GENOEG!' bulderde master Savador terwijl hij een van zijn vuisten op het bureau sloeg. Sil bleef rustig naar master Savador kijken. Deels was de haat uit zijn gezicht verdwenen. Maar het restje dat er nog zat was wel duidelijk zichtbaar. Zijn houding daarin tegen was kalm geworden. Even trok Sil zijn wenkbrauwen op toen master Savador anders ging zitten waarbij leek of er nooit iets was gebeurd. 'Novaanse kunsten kunnen in sommige gevallen zo helder zijn dat emoties ruime plaats krijgen. Wordt het wellicht veroorzaakt door je magie?' Sil dacht even na en knikte: 'Dat is een mogelijkheid..' zijn stem was kalm. Langzamerhand begon Sil weer rustig te worden. Het feit dat master Savador hem in ieder geval hulp wou bieden. Sil zuchtte even en zei een beetje verlegen: 'Mijn excuses voor mijn uitbarsting.' Sil knikte en vervolgde: 'Het was niet erg netjes van me..' als een boer met kies pijn lachte hij naar master Savador. Het was inderdaad niet het slimste geweest wat hij had kunnen doen. Want als hij nadacht had hij uit de simpele antwoorden van master Savador ook makkelijk een antwoord op zijn vragen kunnen krijgen. Sil wende even zijn blik af en dacht na over de laatste vraag. 'Ik denk dat het zelfs een grote kans is. Ik bedoel dat het aan mijn magie ligt..' ergens voelde het fijn het idee te hebben dat je al een oplossing had. Nou ja, geen oplossing eerder een antwoord. Nu wist hij waardoor het kwam. Het kwam ook van het verdriet dat het verleden zich de laatste tijd meebracht, maar nu had hij meer om het op af te schuiven. Hier kon hij in ieder geval wel al wat mee. Hij keek master Savador aan. Alle haat en woede was verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een rustige uitstraling. Sil glimlachte even. Hij was behoorlijk nieuwsgierig geworden naar wat master Savador nu zou doen. De uitbarsting van eigenlijk allebei van net, had de zweer in de kamer verandert. Het was nu iets minder rustig bij beide kanten. Tenminste zo voelde het. Sil kon niet echt pijlen op master Savador nu nog steeds boos was of juist kalm. Aan zijn houding leek hij rustig, aan zijn gezichtsuitdrukking alles behalve. Sil bleef master Savador recht aankijken terwijl hij geduldig wachtte op dat geen wat de ander nu te zeggen had.

Tot tien tellen - dat was het advies dat hij al zo vaak aan had moeten horen. Maar waarom zou hij de moeite nemen zich te bedwingen als de ander het er overduidelijk naar maakte? Enkel met schreeuwen en barse stemverheffingen leek je als volwassene tegenwoordig nog enig fatsoen bij puberale kinderen bij te kunnen brengen. Een softe omgang werkte niet meer, daar was hij jaren geleden al achtergekomen. En dus werd hij op sommige momenten wel gedwongen zich een spottende houding aan te nemen. Silmaril leek ook zo'n naïef geval te zijn dat niet naar hem achtte te luisteren. De jongen zag de oplossing niet in die hij hem al een tijdlang voorhield, en bewees daarmee zijn eigen matige denkvermogen. Spijtig.
'Dat is een mogelijkheid..,' antwoordde Silmaril bedenkelijk op zijn getrokken conclusie, die hij voor nu nog in een vraagvorm tewee bracht. Het was een mogelijkheid, uitte de jongen - volgens hem was het een definitieve zekerheid. Emoties werden veelal ook omrent door soepele stromen die afkomstig waren van de magiebron die ieder individu bevatte dat ook maar een beetje talent in magie had. En het lag maar net aan je nationaliteit hoe de overvloed in je stemming bepaald werd - zo waren Razianen meer temperamentvol, Shadranen in staat om koelbloedige daden te verrichten, Novanen stonden bekend om hun zachtaardigheid en Cassianen waren de rust zelve van geest. 'Mijn excuses voor mijn uitbarsting,' besloot Silmaril zich maar eens te verontschuldigen over zijn gedrag. 'Het was niet erg netjes van me..' Alsof het allemaal weer vergeven en vergeten was werd hem vervolgens een moeizaam glimlachje geschonken. 'Nee,' zei Savador langzaam. Er veranderde niets aan zijn stijve rechte houding. Hij bleef Silmaril met dezelfde kille blik en strakke mond aanstaren, niet eens een poging tot een glimlachje of een andere aantoning van hartelijkheid. Waarom zou hij ook?
'Bepaald niet. Excuses onaarvaard - het zijn immers niets meer dan loze woorden.'
En behalve loos ook betreurend leeg. Hij had meer aan daden dan woorden die vaak toch niet gemeend waren. 'Ik denk dat het zelfs een grote kans is. Ik bedoel dat het aan mijn magie ligt..,' leek Silmaril het punt van hun speculatie weer te boven te willen halen. Savador bleef de jongen in de doodse stilte die volgde met een harde uitdrukking aanstaren voor hij zijn smalle lippen na een tijdje met een zachte ademteug van elkaar afscheurde. 'Dan verwacht ik je de eerstvolgende zaterdag bij de ruïnes te zien, zes uur in de ochtend stipt.' Zijn slangachtige ogen fonkelden even licht, alsof hij geen enkele vorm van tegenspraak dulde te zien. 'Hoog tijd om wat bedwang in je magie te kneden. Voor je betreurenswaardige emoties jou in beheersing nemen,' voegde Savador er op een zachtere toon aan toe. 'In de tussentijd wil ik dat je je gaat richten op je Novaanse studies.' Hij vouwde zijn bleke handen weer kalmpjes in elkaar. 'Leer voor je vakken!' kwam er plots wat luider op barse toon uit. 'Lichtmagie,' viel zijn stem weer terug op normale toon. 'Met name de praktijk-aspecten - je zult het nodig hebben.' Hij zweeg weer, nam een wat rechtere houding aan. 'Voor nu kunnen we enkel afwachten en hopen dat je doet wat ik je vraag.
Je bent vrij om te gaan.' Met een zwiep van zijn bleke hand liet Savador de deur zachtjes openzwaaien om niet de inspanning te moeten nemen op te staan en Silmaril uit te laten. Die jongen had extra training nodig, en hij wist al exact hoe hij die uit zou voeren. Het was alleen aan Silmaril zelf om ook die stap te nemen.

- Als je wil maak ik spoedig wel een topic bij de ruïnes aan

'Dan verwacht ik je de eerstvolgende zaterdag bij de ruïnes te zien, zes uur in de ochtend stipt.' Sils glimlach was een snelle beweging van zijn lippen om vervolgens weer emotieloos naar master Savador te kijken. Zes uur stipt, ging wel lukken. 'Hoog tijd om wat bedwang in je magie te kneden. Voor je betreurenswaardige emoties jou in beheersing nemen,' de toon was zachter dan eerst. Sil zei niks en besloot af te wachten wat master Savador nog meer te vertellen had. 'In de tussentijd wil ik dat je je gaat richten op je Novaanse studies.' Sil knikte zacht. 'Leer voor je vakken!' het klonk luider en barser, maar Sil begreep precies waarom. 'Lichtmagie,' sprak master Savador nu weer op normale toon. 'Met name de praktijk-aspecten - je zult het nodig hebben.' Sil kneep zijn ogen iets tot spleetjes en in de stilte die even viel vroeg hij zich af wat master Savador van plan was. 'Voor nu kunnen we enkel afwachten en hopen dat je doet wat ik je vraag. Je bent vrij om te gaan.' Sil knikte en glimlachte dankbaar en stond op. Sil maakte een klein hoofdgebaar wat het begin van een buiging had kunnen zijn waarbij hij zei: 'Dank u wel. Ik zal er zijn.' hij rechte zijn rug en draaide zich om. Hij liep naar de deur en opende die. 'Nog een fijne dag.' zei hij zacht terwijl hij de kamer verliet. Hij sloot de deur achter zich en ademde diep uit. Hij glimlachte bij de gedachte dat het hem was gelukt! Hij had hulp gevraagd en master Savador was bereid geweest hem die te bieden. Sil zou alle kansen die master Savador hem gaf aannemen. Al vroeg hij zich nog steeds af wat master Savador van plan was. Misschien moest hij zich nu maar eerste ven focussen op zijn lessen.

Graag ^^

Voldaan over zijn gesproken woorden vouwde Savador zijn bleke handen boven zijn bureau weer ineen en restte verder in een zwijgende staat. Alles was rap en bars over zijn smalle lippen gekomen, alsof hij een definitieve afspraak wilde maken zonder enige onduidelijkheden en Silmaril vervolgens bijna letterlijk het gat van de deur te wijzen. De jongen moest er maar mee instemmen, of hij nu wilde of niet. Het was zijn eigen initiatief geweest dat hem hier had gebracht. Nu was er ook geen weg meer terug. Hij moest en zou getraind worden op het magische vlak, want kennelijk waren zijn lichtmagie-lessen niet genoeg. Het was een simpele som die alles overeind hield om nog te kunnen begrijpen; had Silmaril geen controle over zijn magie, dan had hij ook geen controle over zijn emoties. En had hij geen controle over zijn emoties, dan had hij geen controle over zijn daden. Onbeheerste daden plus een sidderend temperament resulteerden al snel genoeg in incidenten waar hij zijn school en zijn hooggehouden naam niet mee betrokken wilde laten zijn. Hij hoopte dat Silmaril hier zelf ook begrip voor had. Het was niets meer dan noodzakelijk. Écht noodzakelijk. 'Dank u wel. Ik zal er zijn,' bedankte de jongen hem met een enkele hoofdknik. Savador gaf een stijf hoofdknikje terug en veranderde verder, zoals gewoonlijk, nauwelijks iets aan zijn klamme houding. 'Nog een fijne dag,' wenste Silmaril hem nog toe voor hij zijn vertrek verliet en de deur zacht dichttrok. Met een zachte zucht liet Savador zich terugzakken in zijn stoel. Fysiek vermoeid door het socializen heel de dag door, maar geestelijk al druk in de weer om van alles voor te bereiden voor Silmarils training komende zaterdag. Hij zou de jongen flink in het stof moeten laten bijten.

- Topic: https://staracademy.forumtwilight.com/t2619-tame-your-emotions