Ze viste uit haar schoudertas een klein spiegeltje die ze openklapte. Nauwkeurig bekeek ze haar make-up, werkte die nog een beetje bij en propte het spiegeltje weer terug in haar tas. Het zou niet lang meer duren voordat ze geland zouden zijn bij haar nieuwe school. Haar lichtblond haar viel over haar schouder heen. Amare had een donkerblauw shirt aan dat aan een kant was vastgemaakt. Vanuit het raampje zag ze de school al liggen. Ze maakt haar gordel vast en wachtte op de landing.

Eenmaal aan de grond haalde ze haar koffer te voorschijn. Ze liep de raket uit en keek eerst eens rond. Het was niet erg druk maar ook weer niet uitgestorven. De school was een oud kasteel, het zag er niet erg comfortabel uit. De wieltjes van haar koffer ratelden over de bestrating. Amare mistte haar vriendinnen nu al, de school op Nova was gesloten door geldgebrek. De meesten waren naar een andere school op Nova gegaan maar haar ouders wilden dat ze naar deze school zou gaan. Ze zou het beste ervan moeten maken. Haar moeder was vroeger ook naar deze school gegaan. Daarom moest en zou Amare hier ook naartoe gaan. Het zonnetje scheen maar het kasteel zag er nog steeds behoorlijk luguber uit. Hier zou ze dan nog 2 jaar moeten zitten. Om de paar meter bleven de wieltjes van haar koffer tussen de grote stenen vastzitten.

Haar vermoedens over deze school waren juist geweest. Het was een kille plek en het zag er overal vergaan uit. Ze vroeg aan iemand die langsliep waar het kantoor van de hoofdmeester was, die vervolgens een gebaar naar een richting maakte. Daar zou ze echt veel aan hebben. Dan moest ze het zelf maar gaan zoeken. Ze dwaalde nog ruim een kwartier door de gangen totdat ze eindelijk het kantoor vond. Opnieuw pakte ze het spiegeltje, controleerde haar make-up en klopte een paar keer op de deur. Ze zette de bomvolle koffer naast haar neer en rommelde er in. Het grootste deel van haar koffer zat gevuld met schoolboeken, de andere helft met kleren. Ze vond het jammer dat de boeken zoveel plek innamen zodat ze de helft van haar kleren thuis had moeten laten. Ze zocht verder in de koffer totdat ze vond wat ze zocht. Een kleine map met er boven op haar naam geschreven in sierlijke letters, Amare Luminitia. Met moeite ritste ze de koffer weer dicht en schoof het geval met haar voet opzij. Terwijl ze wachtte op een reactie van de andere kant van de deur dacht ze dromerig na. De school op Nova had geprobeerd om nog een jaar te kunnen blijven bestaan, misschien toch genoeg geld om door te kunnen blijven gaan. Maar het werd al snel duidelijk dat het echt niet meer zou gaan. Eigenlijk had Amare verwacht dat ze samen met haar vriendinnen naar een andere school had kunnen gaan maar daar hadden haar ouders een hele andere mening over. Die nieuwe school zou niet goed genoeg les geven en ook in financiële problemen zijn. Daarom moest Amare afscheid nemen van haar leventje op Nova en haar vriendinnen, niemand behalve zij zou naar deze school toegaan. Ze voelde zich best alleen hier en dit was pas dag één. Op haar oude school kwam ze elke dag terug naar huis maar dit was een kostschool. Hier zou ze dag en nacht moeten blijven. Ze hoopte dat ze geen heimwee zou krijgen, misschien zou dat nog wel gelukt zijn als het hier niet zo’n naargeestige plek was geweest. Vreemd, want volgens haar moeder was het hier vroeger in haar tijd nog best wel gezellig geweest. Of haar geheugen was niet zo goed als het eigenlijk had moeten zijn.

Het vluchtig hot naar her begeven door het reusachtige kasteel, de stapels aan onafgewerkt werk die iedere dag nog een beetje meer werden; het bleven twee stekende factoren. En zolang hij zijn twee banen behield om brood op de plank te krijgen zou het ook niet veranderen. Niet dat het nu zo erg was; zijn gezin moest onderhouden worden en zelf werd hij er alleen maar rijker op. Het kon immers gerust gezegd worden dat hij langzamerhand een stoefer was geworden. Maar hij werd het kotsbeu zich iedere dag in die jeugdige maatschappij te moeten schoppen en altijd maar klaar te staan voor leerlingen die hem toch het respect niet gaven waar hij om vroeg. Het nieuwe aanbrekende seizoen maakte het er nu ook niet bepaald beter op. Zoals vele anderen de lentekriebels kregen, zo had hij last van een erge drang om zich tijdens de zonnige dagen van groei en bloei terug te trekken in zijn kantoor, de gordijnen potdicht te trekken en zich tegoed te doen aan wijn en de eeuwige rust. Niemand die zich om hem bekommerde, dus dan bleef hij ook maar op de achtergrond. Bij Medusa, hoe graag hij gewild had dat ook daadwerkelijk te kunnen doen. Maar het duurde nog wel een tijdje voor hij zelf eindelijk wat vrije dagen beschikbaar had, en tot die tijd moest hij doorbijten en zich nog eventjes uit de naad werken. Voorbereidingen voor de aankomende mentorgesprekken, nieuwe stof voor zijn lessen, de komende evenementen waar hij nog co-organisators voor moest regelen. Zijn agenda puilde uit van de afspraken en deadlines. Hij hield het zelf allemaal niet meer bij. Er waren genoeg momenten waarop hij wenste even wat afstand van alles en iedereen te nemen. Het zat er voorlopig gewoon even niet in. Ook vandaag was hij verplicht alle specifieke dingen zorgvuldig af te werken.
Met een norse frons op zijn bleke gezicht beende hij in forse pas door de kasteelgangen, zijn altijd donkere kledij en de mantel die hij droeg daarbij achter zich aan ruisend. Onder zijn arm droeg hij een stapel documenten, in zijn andere hand zijn zwartlederen herentas. Ietwat ruw baande hij zich een weg tussen nietsvermoedende leerlingen door die druk met elkaar in gesprek waren en hangende groepjes op de gangen hadden gevormd. Hun spontane gesprekken verstomden abrupt, en ze weken zwijgend voor hem opzij bij het opmerken van zijn verschijning. Voor de meesten een angst, voor anderen was hij een haatfactor. Naïeve dwazen. Hij gunde ze ook geen enkele blik waardig en vervolgde met een minachtende uitdrukking zijn weg in een vluchtige pas alsof hij kwaad was. Respect kreeg hij immers ook niet in overvloed. Terwijl hij een aantal trappen opliep en vervolgens een hoek omsloeg naar de gang die naar zijn kantoor leidde, viste hij met een bleke hand onder alle plooien van zijn mantel in zijn broekzak. Sinds een aantal sadisten onder de leerlingen hadden besloten dat hij wel een 'oppepper' kon gebruiken en ze zijn kantoor tot in de kleinste hoekjes en plintjes hadden versierd met zoetroze strooisels, knuffelberen, permanente plakkers en ander hartaanval-bezorgend spul, had hij de nodige maatregelen getroffen om zijn privé-plekjes extra te beveiligen. Nog diep geërgerd over dat incident keek Savador van de sleutel op en bleef een afstandje van zijn kantoor verwijderd stilstaan, zijn bokkige blik gericht op een gedaante bij zijn deur. Ervoor stond een meisje zich druk te maken over haar uiterlijk, zojuist bezig om een poging te doen haar gezicht op te leuken met cosmetisch spul. God, meisjes vandaag de dag leken altijd in de weer te zijn met spiegeltjes en lipstiftjes in plaats van studieboeken en notities. Als een schaduw langs de muur bleef hij zwijgend toekijken hoe ze een keer op de deur klopte, bukte en iets uit haar tas haalde. Met iets dat leek op een mapje kwam ze vervolgens weer overeind en bleef roerloos voor de deur wachten. Langzaam kwam hij dichterbij. Hij gunde haar echter geen blik waardig - want bij Medusa, tot zijn grootste ergernis was het weer een misselijkmakende Novaan - en richtte zich meteen op de deur van zijn kantoor en de sleutel die hij in het slot stak. Zijn tas zette hij naast zich op de grond neer om zijn beide handen vrij te hebben. 'Ik neem aan dat je hier al langer stond te wachten?' sprak Savador haar met zijn bittere, monotome stemgeluid toe terwijl hij aan de sleutel in het slot sjorde.

Verveeld bleef Amare voor de deur staan wachten, het duurde wel erg lang voordat er een antwoord kwam. Ze wilde al voor de tweede keer op de enorme deur kloppen toen ze ineens de stem van iemand achter haar hoorde. Amare schrok opzij en keek achterom. Een man met lang zwart haar die de zomerzon duidelijk wel kon gebruiken. 'Ik neem aan dat je hier al langer stond te wachten?' ‘’Ehm… ik … uhm’ begon Amare, toch wel van haar stuk gebracht door de verschijning. De rillingen liepen over haar rug. Zou het de conciërge zijn? Wie de man dan ook was, het was iemand die haar moeder ‘’vergeten’’ was te vermelden, hoe bedoelde ze, ze had hier zo’n leuke tijd gehad? Het leek hier net een gevangenis zo kil en naargeestig zag het eruit. Hoe kon ze het hier ook leuk hebben gehad? ‘Ik zoek ehm… de hoofdmeester’ bracht ze er stotterend uit. Amare deed een stap achteruit om minder dicht bij dat griezelige figuur te zijn maar dat ging anders dan ze had verwacht. Haar koffer stond daar immers nog steeds, ze kon zich net op tijd vastgrijpen aan het deurkozijn voordat ze echt zou gaan vallen. Op wat voor een school was ze terecht gekomen, dit was in geen vergelijking tot waar ze vroeger op school zat. Een gevoel van heimwee overspoelde haar. Het liefst zou ze zo weer teruggerend zijn naar het lanceringplatform en daar de eerste reis terug naar Nova nemen. Maar wat zou haar daar te wachten staan? Daar kon ze niet naar school. Maar Amare wist zeker, als ze hier haar diploma had gehaald, dan zou ze onmiddellijk weer teruggaan.

Om de man met het lange haar niet direct aan te hoeven kijken, keek ze naar een van de muren. In een klein hoekje zag ze wat rozige glitters tussen het stof liggen. Deden ze in deze kerkers dan ook aan Valentijn? Dat had ze niet verwacht. Misschien was het in andere delen van dit kasteel ook wat vrolijker, wat meer zoals op Nova. In het hoekje met glitters zag ze een klein zwart puntje bewegen. Toen ze wat beter keek, zag ze dat het een spin was. Amare rilde, kippenvel liep over haar armen heen. Ze griezelde van die enge beesten. Het waren net minimonsters. Alsof er elk moment een grote broer van dat spinnetje kon verschijnen. Zolang dat beest daar bleef zitten, dan was er niets aan de hand. Het moment dat hij haar kant op zou komen, dan hoopte ze dat ze zichzelf rustig kon houden. Als een pestkop, die ze hier wel zou verwachten in deze vreselijke omgeving, haar zou zien schrikken, dan kon ze zeker zo’n eng insect ’s morgens vroeg over haar spullen zien lopen. Dan zou ze de komende paar jaar zeker nog eens een hartaanval krijgen.

Oude sleutels in oude sloten. Het geduld en de bekwaamheid waren er beide voor nodig om op een zeker moment de montere klik te horen die aantoonde dat de deur meegaf. Het was en bleef immers een eeuwenoud kasteel. 'Ehm… ik … uhm..' Het meisje leek onverwonderlijk van zijn plotselinge verschijning op te schrikken en deinsde daarbij iets achteruit, kennelijk zo overdonderd door zijn aanwezigheid dat de tas op de vloer totaal haar oog ontging. Nog net op tijd wist ze zich vast te grijpen aan de deurpost voor ze in al haar onhandigheid onderuit ging. 'Wel wel..' Langzaam had Savador zich van de deur afgewend, zijn starende slangachtige ogen die zeer intimiderend over konden komen waardoor hij haar angst niet kwalijk kon nemen op haar gericht, zijn mondhoeken nauwelijks zichtbaar omgekruld tot een schamper glimlachje. De ironie. 'Voelen we ons beangstigd?' vroeg hij op een zachte, omineuze toon. 'Beschroomd in verse doodsangst, lafhartig bevangen om je overige emoties niet langer meer een nietige plaats te gunnen.' Traag maar dreigend naderde hij dichterbij terwijl zijn onheilspellende rap gesproken woorden met zijn licht bevende stem de kilte bevordenden, alsof het zijn ware intentie was de situatie voor het meisje nog hachelijker te maken, en sloeg in die handeling zijn armen in een langzame beweging voor zijn borst over elkaar heen. Abrupt stond hij weer stil. 'Wellicht?' voegde hij er met vragend opgetrokken wenkbrauwen zacht aan toe. Op hetzelfde moment dat zijn gelaat weer terug in plooi trok, werd de verborgen lichte glimlach op zijn smalle lippen iets duidelijker en kwam de geamuseerde trek op zijn bleke gezicht meer tot uiting. Heerlijk, het evenaren van het koude zweet van iemand anders, de verduidelijkende aspecten dat hij hier het gezag had en niemand anders dan hij. De mededeling dat ze op zoek was naar de Hoofdmeester was hem niet ontgaan, maar hij leek het niet gehoord te hebben doordat hij de doodse stilte verlengde door enkel zwijgend op haar neer te staren. Hij had het echter wel degelijk gehoord.
'Toevallig kijk je nu naar hem,' gaf hij de koude bekendmaking dat het schoolhoofd niemand minder dan hijzelf was. Inmiddels scheen ze het niet meer aan te kunnen oogcontact te blijven maken, en had ze haar blik op een punt in de brede hal gericht. Het was voor hem een aanleiding om een bleke hand onder de lange mouw van zijn mantel tevoorschijn te schudden en de sleutel in het slot te omvatten, al bleef zijn starende blik nog altijd op het meisje gericht. Het was een hele verlichting dat alle pluchen beren, kaarten en kussens zijn privé-vertrek uit waren en alle glitters en stickers van zijn meubels waren ontdaan, zodat nieuwe leerlingen niet hun ogen zouden uitkijken bij het binnentreden. Alles wat men nu achter de deur aan kon treffen was een duister ouderwets kantoor waar het rook naar lichte zwavel en oude boeken, met een oude haard, een Shadraans tapijt, een bureau en grote boekenkasten opgesteld langs de muren - zoals het er voorheen altijd al had uitgezien sinds hij hier de macht in handen had.

De spin bleef gelukkig in zijn rozige glitterhoekje zitten. Amare werd bloedzenuwachtig van die man. Wat hij zei leek rechtstreeks uit een gedicht te komen, even onbegrijpelijk. Hij sprak te snel om het verhaal te kunnen volgen. Ze hield de map goed vast, haar knokkels begonnen wit te worden.Net zoals haar gezicht, die ook wit begon uit te slaan, ze wilde hier weer zo snel mogelijk weg. 'Toevallig kijk je nu naar hem,' Amare keek verbaasd weer naar de man. Dat kon toch gewoon niet waar zijn? Het zou wel verklaren waarom het hier zo naargeestig uitzag, elk straaltje zonlicht leek te vergaan in de zwarte uitstraling van de school. Was ze hier de enige Novaan, of was de rest langzamerhand veranderd naar even duistere mensen als de Shadranen hier. Het was hier immers niet erg gemakkelijk om positief te blijven. Krakend ging de deur open. Amare keek vanuit haar ooghoeken de donkere kamer in. Het interieur van de kamer was al net zo duister als het er buiten uit zag. De man moest hoofdmeester zijn geworden nadat haar moeder hier van school af was gegaan. Amare kon zich niet voorstellen dat haar moeder het hier ook zo fijn had gevonden als het hier toen al zo Shadraans eruit zag. Wie zou ooit zo’n man als opvolger benoemt hebben? Wat voor een persoon moest dat dan wel niet geweest zijn? Of had de vorige hoofdmeester niet veel keuze gehad?

Amare besefte zich dat ze de map nog steeds stevig vasthield. Ze keek naar haar handen. De zijkanten van het gele ding begonnen langzaam te verkreukelen onder haar grip. Ze schraapte even haar keel:’’Ehm…ik moest u dit geven’’ Ze liet met een hand los en stak haar arm met het mapje in haar andere hand zo ver mogelijk uit, om niet dichter in de buurt te hoeven komen, als of het een of andere leeuw was die elk moment haar arm eraf kon bijten. ‘’Mijn vorige school op Nova is halverwege het jaar gesloten’’ Ze rilde, ze wist nu niet of het van angst of van de kou kwam. Het viel haar nu pas op hoe koud het hier wel niet was. Op Nova was de lente al volop begonnen en scheen de zon al flink. Hier was de zon er ook wel, maar nog niet zo overtuigend. Het zag er naar uit of het elk moment weer in de winter kon vervallen. In plaats van de grote hoeveelheid zomerkleding die ze in haar koffer had, had ze beter een aantal winter truien in de kleine koffer kunnen stoppen, ook al was er dan weinig plek over geweest voor wat leukere kleding. Ze had kunnen weten dat het enkel op haar thuisplaneet zo vroeg lente zou worden en de rest nog in de winter zou zitten. Het was dat het ze het overgrote deel van haar garderobe aan vriendinnen had gegeven, anders had ze haar ouders gevraagd kunnen hebben of ze haar wat kleding hadden kunnen toesturen.

Anderen angst inboezemen was hetgeen waar hij onderhand een talent voor had ontwikkeld, niet eens helemaal bewust. Het was gewoon zijn manier van doen en zijn manier van spreken. Zelfs de schaarse personen die om hem gaven of die ooit om hem hadden gegeven waren hun leven niet altijd zeker wanneer hij in de buurt was, want zijn vurige temperament dat vanuit de meest onverwachte hoeken op kon spelen maakte het er nu niet bepaald veel aangenamer op om een directe confrontatie met hem aan te gaan. Maar no matter. Vandaag de dag was hij het nu wel gewend om in eenzaamheid te leven vanwege de haat of de angst jegens hem, en als een soort fantoomachtige boeman door de school rond te spoken om leerlingen te betrappen op hun verfoeilijke daadjes. Maar dit meisje - ondanks de manier waarop hij haar benaderde zou ze hem dankbaar moeten zijn. Hij was immers zo hartelijk om haar vast een voorproefje te geven aan hoe het hier de rest van de schooljaren dat ze hier zou zitten eraan toe zou gaan. Nog genoeg semesters dat ze onder zijn hoede zou vallen tijdens de vuurmagielessen die hij gaf, en genoeg aantal minuten per keer dat ze zijn geduchte handelingen moest overleven. Net zoals al die andere ongelukkige zielen die haar al voor waren. Starshine Academy; de reguliere school die aan top stond wanneer het ging om lesmateriaal, de verschillende mogelijkheden en de multi-educatie door de lessen in alle welbekende magiesoorten. Niet alle scholen richtten zich immers op álle magiesoorten - de meesten stonden enkel in het thema van één enkele, afhangend op welke planeet ze stonden. Dat nietsvermoedende nieuw en door hun enthousiaste ouders aangemeldde leerlingen hier voor het eerst kwamen zonder te weten wat voor persoon er achter de huidige Hoofdmeester school, daar kon hij niets aan veranderen. Des te meer het een totale verrassing voor ze zou zijn. Want werkelijk, hij ontving ze met open armen. Dan niet op een al te hartelijke manier. Maar ze vulden zijn portefeuille en hielden de school draaiende, en dat was de olie voor het tandwiel.
Ach, meende hij daar nu een wegtrekking van haar gezonde kleurtje te zien? Hoe vergenoegend. Hij kon de angst en de verwarring op haar gelaat bijna proeven toen het kind tot de realisatie leek te komen dat het Schoolhoofd recht voor haar neus stond. Zodat ze nog veel met hem te maken zou krijgen wanneer ze met een probleem zat waar ze alleen niet meer uitkwam, weggestuurd was met een straf of met een dringende vraag zat die enkel hij kon beantwoorden. Heuglijk. Met een onaangenaam, nauwelijks zichtbaar glimlachje op zijn smalle lippen, stapte Master Savador opzij na het openen van de kantoordeur om het meisje langs te laten. Het was nog schemerig doordat de gordijnen dicht waren geschoven, er lagen kleine stapels papierwerk verspreid over het bureau en Saethion moest vast ergens op koelere en donkere plaatsen ergens in het kasteel rondzwerven om zich te wijden aan een malse rat die hij de halve dag waarschijnlijk al op het spoor is, onnozel als het was. Het was niet dat de slang iets beters had te doen. In een enkele vingerknip van zijn bleke hand liet Savador alle voorheen nog half verborgen kaarsen in hun staande kandelaars verspreid door het kantoor aanwakkeren, zodat zich meteen een oranje onheilspellende gloed door de kamer verspreid werd. Zijn entree was nog niet verder dan de drempel van de deur, want dat laatste hield hij nog met een hand open om de gast voor te laten gaan. Ondanks zijn nogal lugubere uiterlijk had hij immers wel manieren, en kon hij zich vrij wel als een gentleman gedragen. 'Ehm…ik moest u dit geven,' haalde zijn nieuwe gast zijn aandacht van zijn kantoor af met een zachte keelschraap. Hij draaide langzaam zijn hoofd richting het meisje om op haar neer te staren, als een roerloze, dreigend ogende poortwachter die enkel zijn hoofd bewoog. Traag gleed zijn blik over haar gezicht naar een iets lager punt toen ze vervolgens haar hand in gestrekte positie uitstak en hem het mapje dat ze bij haar had toereikte. Op een zo'n ver mogelijke afstand, alsof hij levensbedreigend was binnen een straal van één meter. 'Mijn vorige school op Nova is halverwege het jaar gesloten,' deelde ze er als extra informatie bij mee. Savador reageerde niet direct, want zijn slangachtige half dicht geknepen ogen hadden zich strak gefixeerd op de in sierlijk handschrift geschreven naam op het mapje: Amare Luminitia. In een langzame beweging nam hij het mapje aan. 'Werkelijk,' sprak hij niet al te geïnteresseerd. Hij keek nog even neer op de map in zijn handen, al was het enkel de voorkant. Behoefte om het staand door te bladeren had hij niet. Met een bijna bevredigd glimlachje richtte hij zich weer tot Amare en maakte in een klein boogje een uitnodigend gebaar naar binnen. 'Voel je vrij allereerst mijn bureel binnen te treden, juffrouw Luminitia,' opperde de Hoofdmeester kalmpjes, de toon in zijn normaal zo bittere stem zo veelbetekenend dat flarden aan snoodheid er licht in te horen waren.

Twijfelend keek ze de kamer weer in. Het zag er meer als een rechtbank uit dan als een kantoor, donkere kleuren en een groot bureau. Ze had weinig behoefte om naar binnen te gaan, maar om haar eerste indruk niet nog rampzaliger te laten verlopen ging ze toch over de drempel heen. Het was al genânt genoeg dat ze hem eerst voor de conciërge had aangezien, gelukkig had ze dat niet hardop gezegd. Dat zou pas echt een slechte eerste indruk zijn, eentje die je nooit meer goed kon maken. Ze deed nog een paar stappen naar voren de kamer in zodat ze de ingang niet zou blokkeren. Binnen was het nog een stuk kouder dan er buiten, het enige licht kwam van de kaarsen die verspreid in de ruimte stonden, de gordijnen zaten dicht en lieten bijna geen licht door. Ze veegde een lok haar uit haar gezicht. Ondertussen hield ze de kamer goed in de gaten, overal waren verstopplekken voor allerlei ongedierte. Het kippenvel kwam weer terug op haar armen, ze sloeg haar armen over elkaar heen. Haar ouders hadden geprobeerd haar van deze angst af te helpen, maar tot nu toe onsuccesvol. Wanneer ze zo’n eng dier zag, lukte het haar meestal nog wel om rustig te blijven ook al klopte haar hart dan in haar keel. Tenzij het beest te dichtbij was of ze hem niet op tijd had gezien. Wat voor een monsterlijke beesten zouden hier in dit oude kasteel wel niet rondzwerven? Ze zouden vast groter zijn dan ze gewend was. Een angst bekroop haar, op Nova hielden de meesten er een leuk dier op na. Van konijnen tot vossen. Alles wat niet kroop, glibberde of meer ogen dan poten. Maar dit was een internationale school,sommigen zouden er andere definities van huisdieren op na houden dan zij op Nova. Wat zouden de andere leerlingen voor een beest hebben meegenomen van hun thuisplaneet? Amare draaide zich weer om naar de man toe. ‘Ehm… wat zijn de regels wat betreft huisdieren?’ vroeg ze. Ze hoopte erop dat de meeste enge mormels verboden zouden zijn. Al zou dat het probleem qua ongedierte nog niet oplossen. Van haar moeder had ze gehoord dat er verschillende slaapzalen waren, twee voor elke planeet. Hopelijk zouden de andere meiden ook erg gesteld zijn op een insectenvrije kamer.

Het kaarslicht zorgde voor grillerige schaduwen. Een hele tegenstelling tot het kantoor waar ze een aantal jaar geleden stond. In plaats van kaarsen, scheen er zonlicht naar binnen. En nergens was smerig ongedierte te bekennen, alles was keurig schoongehouden en netjes opgeruimd, wat van dit kantoor niet gezegd kon worden met alle stapels papier die rondslingerden. Het meubilair was moderner, met stoelen die nog uit deze eeuw kwamen. Maar het grootste verschil was het schoolhoofd. In plaats van een man die je de stuipen op het lijf jaagde, was op Nova een vriendelijke vrouw het schoolhoofd. Misschien te vriendelijk, zodat ze de schuldeisers niet kon ompraten. Dat zou deze man waarschijnlijk niet veel moeite kostten.

(sorry, laatste tijd nogal druk met examens enzo)

---

Het opvangen van nieuwe leerlingen en de welbekende aanmeldingsgesprekjes doorlopen binnen de vier muren van zijn kantoor was inmiddels een vertrouwd proces geworden waar hij zijn flappen aan verdiende. Dat maakte het niet minder anders, want het was vrijwel altijd hetzelfde riedeltje. Niet dat hij mocht klagen. Het was zijn taak als Hoofdmeester, en krap bij kas was hij er bepaald niet op geworden. Het was alleen de gedachte dat hij mogelijk nog meer herrieschoppers op zijn school toeliet wat stak. Hij wilde graag orde en regelmaat, discipline en respect. Hoe bang ze ook voor hem mochten zijn en hoe diep ze hem ook mochten haten. Anderzijds haalde hij eigenlijk ook zijn voordeel uit zijn onheilspellende verschijning, om juist de angst in te boezemen bij leerlingen die bij het deel hoorden die op hun hoede waren wanneer hij in de buurt was. Met reden om ze dat respect en de erkenning voor hem nog eens duidelijk in te wrijven. Hij werkte zich uit de naad om alles hier zo goed mogelijk op rolletjes te laten lopen, and well.. daar verdiende hij toch wel zijn lof mee. Spijtig dat niet alle leerlingen het er daarmee net zo eens waren zoals hij er tegen aan keek. Maar Amare was een meisje dat bij het angstige, maar meer verstandigere deel van de leerlingen hoorde. De rest werkte zich enkel grenzeloos in de problemen, en dat had beslist gevolgen voor later. Hij mocht het dan niet op een overduidelijke wijze laten merken, maar hij zette zich voor hen in om ze met diploma en verschafte kennis te laten slagen. Het was niet zijn schuld als ze het zelf wilden verknallen.
Zwijgend stapte Savador opzij om Amara allereerst voor te laten gaan voordat hij zelf verder zijn kille, donkere kantoor betrad. Rustig deed hij vervolgens de deur dicht en liet het meisje ondertussen de omgeving in haar opnemen. Misschien een vreemde, beangstigende plaats voor iemand die hier pas aan was gekomen. Voor hem was het niet meer dan vertrouwd. Een aantal meters van de deur verwijderd bleef Amara staan en sloeg haar armen over elkaar heen. Koud? Het was inderdaad niet zo warm hier. Misschien moest hij de haard wat opsteken met de pook. Zijn slangachtige ogen gleden even door het vertrek alsof hij al op zoek was naar de pook, maar richtten zich weer tot Amare toen ze zich naar hem omdraaide. 'Ehm… wat zijn de regels wat betreft huisdieren?' werd de eerste vraag gesteld. Savador bleef haar een momentje roerloos aanstaren. Langzaam zette hij zich uiteindelijk in beweging om zich naar zijn bureau te begeven. Daar plaatste hij zijn tas op en opende zijn mond met een zachte ademteug waarna zijn antwoord luidde alsof hij het uit het schoolregelement opdreunde; 'Huisdieren zijn toegestaan in alle soorten en maten, mits ze niet groter dan vier meter zijn, afgericht zijn en geen menselijke wezens op hun menu hebben staan.' Vanzelfsprekend was zijn eigen slang beslist niet ongevaarlijk en snaaide de cobra zo nu en dan een nietsvermoedend eerstejaartje in de bosjes - maar dat hoefde niemand te weten. Met strakke, vlotte bewegingen klikte hij zijn tas open om tussen de vele papieren te zoeken. Waarschijnlijk op zoek naar de benodigheden voor het gesprek. Geordend haalde hij er een aantal documenten uit die hij op zijn bureau legde en plaatste zijn tas op de grond, waarna hij achter zijn bureau neerzeeg en zijn handen rustig vouwde.
'Neem plaats,' gebood Savador kalmpjes met een klein gebaar naar de vrije stoel in het midden van het kantoor.

- Geeft niet hur, ik had het zelf ook druk.

'Huisdieren zijn toegestaan in alle soorten en maten, mits ze niet groter dan vier meter zijn, afgericht zijn en geen menselijke wezens op hun menu hebben staan.' Dat stelde Amare niet erg gerust. Als er een regel was dat ze geen menselijke wezens op het menu mochten hebben staan, betekende dat er leerlingen waren geweest die daadwerkelijk zo’n monster de school in hadden gehaald. En regels waren er om gebroken te worden. Maar het was gelukkig verboden, dus niet alle huisdieren waren levensgevaarlijk. 'Neem plaats.’ Nog een beetje onzeker nam ze plaats op de stoel tegenover het bureau, ze ging voorzichtig zitten aangezien ze de stevigheid van de middeleeuws lijkende meubels niet op de proef wilde stellen. De leuning van de stoel stak nog ruim een kop boven haar uit. Ze voelde zich meteen 10 centimeter kleiner.

Zo’n twee maanden geleden werd het duidelijk dat het niet langer zo zou gaan. Amare had gedacht dat ze met haar vriendinnen Maita en Arginia naar een nieuwe school zou gaan. Ze had er nog veel ruzies met haar ouders over gehad. Dat ze niet zomaar naar een onbekende school zou gaan, helemaal alleen. Meestal kon ze zo haar ouders wel ompraten maar dit keer niet. De ouders van Arginia hadden er nog even over gedacht om Argia ook naar SSA te sturen, maar waren hier uiteindelijk op terug gekomen. Haar vriendinnen hadden geprobeerd om Amare wat op te beuren, door te zeggen dat ze geluk had dat ze op een gemengde school terecht was gekomen, dat er vast wel leuke jongens zouden zitten, in plaats van de meisjes scholen waar ze vanaf kwamen en Arginia en Maita weer naartoe zouden gaan, maar het was niet echt van nut geweest. Amare was er zeker van dat ze hier niet zulke goede vriendinnen als die twee zou kunnen vinden. Voor wie maar een half woord genoeg was geweest. De laatste dag hadden ze haar geholpen haar koffer in te pakken, het was stiller dan gewoonlijk geweest. Alsof ze verbannen zou worden naar een of andere uithoek van de wereld, wat in dit geval ook helaas de werkelijkheid bleek te zijn. Ze hadden beloofd om contact te houden, maar Amare had er een hard hoofd in. Het was moeilijk om dagenlang te moeten wachten op brieven, in plaats van even naar elkaar toe te lopen. Bovendien zouden ze elkaar, als ze geluk hadden, drie keer per jaar zien. En op die nieuwe school waren natuurlijk ook andere aardige meiden. Een paar maanden, dan zou het contact verwateren. De nieuwe inside jokes niet meer kunnen begrijpen als ze elkaar dan weer een keer zagen, bijna niets om gezamenlijk over te kunnen roddelen.

Hier zat ze dan, ver weg van alles en iedereen die ze ooit had gekend, in een of ander kantoor in het oude donkere kasteel. Maar ze moest stoppen met dat pessimistische denken, er zouden hier wel andere meiden van Nova moeten zijn. Daar zou ze het vast wel gezellig mee krijgen, waarschijnlijk ook wel nieuwe vriendinnen maken. Rooster ophalen en dan op zoek naar de slaapzaal. Omdat de lessen nog niet waren afgelopen, zou het daar ook niet zo druk zijn. Dan kon ze nog even rustig rondkijken.

---

Dat er al vragen werden gesteld voordat het kennismakingsgesprek ook maar begonnen was, dat vond hij momenteel niet zo heel erg. Ondanks dat Amare het ook te weten had kunnen komen door allereerst het Schoolregelement door te nemen. Maar anderzijds kon hij ook niet ontkennen dat het ding volstond met allerlei regels over de kleinste punten. Rigide van karakter was hij nu eenmaal. Savador was al lang verlicht over het feit dat Amare absoluut geen herrieschopper leek te zijn, zo op het eerste gezicht. Natuurlijk kon dat misschien nog veranderen in de loop van het jaar, maar hij hoopte dat ze haar terughoudende, wellicht wat stille karakter behield. Daar kon hij immers veel beter mee werken dan de rebellen die geen greintje respect voor hem hadden en de te angstige angsthazen die hem niet eens durfden te benaderen voor een efficiënte vraag.
De vraag die ze stelde wat betreft huisdieren was normaal. Leerlingen liepen rond met kleine draken, paarden, slangen, beren, uilen. Van alles wat, en omdat het hier geen dierenpension was hielden ze hun huisdier meestal op hun slaapzaal of ravottend achter in het bos. Zolang er geen problemen van kwamen, hoefde hij ook geen maatregelen te nemen.
Als reactie op zijn verzoek nam Amare plaats op de voor gasten bestemde stoel voor zijn bureau, gereed om het gesprek aan te gaan. Het viel hem nu pas op dat ze behoorlijk klein was, of dat dit enkel zo leek door de stoel. Kalmpjes vouwde de Hoofdmeester zijn bleke handen boven het bureaublad, zijn sinister-overkomende slangachtige ogen op het jonge, waarschijnlijk nerveuze meisje gericht. Vrijwel iedereen die hier pas aankwam was timide, onzeker en stil. Maar de meesten vonden al gauw hun draai en hingen dan óf de rebelse clown uit, of de brave studiebol of een beetje daar tussenin. 'Goed..'
Met de intentie om het gesprek maar van start te laten gaan, pakte Master Savador er een bruin rechthoekig mapje bij. Amare's leerlingendossier. Wel zo relevant. Hij schudde enkele losse papieren uit het mapje en hield het in handen. Met een duim bedenkelijk strijkend over zijn kin nam hij even kort de tijd een aantal dingen door te lezen en te overzien, af en toe bladerend tussen de pagina's. 'Je komt van een damesschool af?' zei Savador op vragende toon. Het feit dat hij damesschool zei in plaats van meisjesschool was typisch een aantoning dat hij het andere geslacht zeer met respect waardeerde. Van het blad sloeg hij zijn blik weer op naar Amare. 'En ik neem aan dat deze gevestigd is op Nova?' Allereerst wat preciezere informatie afnemen van de persoon waar het om ging zelf. Er konden altijd nog wat enkele nalatige foutjes in zo'n dossier staan, tot zijn grootste ergernis.

'Goed..' Amare was nerveus. Als of het een toets was waarvoor ze niet had geleerd en elk moment door de mand kon vallen. 'Je komt van een damesschool af?' Ze knikte bevestigend. Op de vraag of de school op Nova had gestaan, reageerde ze ook positief. ‘Was’ verbeterde ze zacht. Amare beet op haar tong, ze kon beter niet meteen de eerste dag de betweter uit hangen, straks had ze een bijnaam te pakken. Waarom had ze haar mond niet gewoon kunnen houden. Om de aandacht van haar fout af te leiden vroeg ze iets waar ze zich wel zorgen om maakte. ‘Ik heb gehoord dat hier alle magie soorten als vakken worden gegeven. Zijn al deze vakken verplicht? Op mijn vorige school heb ik enkel de magie van mijn thuisplaneet geleerd en de vakken die belangrijk waren.’ Weer beet ze hard op haar tong. Waarom kon ze niet eerst nadenken over wat ze zei in plaats van alles zomaar te zeggen? De vakken die op haar school belangrijk werden gevonden, op licht magie na, hadden niets met magie te maken. Goede brieven leren schrijven, met inhoud in plaats van onzin. Duidelijk articuleren en met zinnige argumenten opkomen, waar haar cijfers niet heel erg hoog voor waren geweest. Voor de rest had ze pretvakken gekozen, koken, mode & handwerken en danslessen. Het was die jaren wel erg gezellig en leuk geweest maar ze had beter voor wat nuttigere vakken kunnen kiezen. Er waren wel vakken geweest over de magie van andere planeten maar dat had haar te saai en oninteressant geleken. De meeste andere leerlingen die naar die vakken toegingen waren buitenbeentjes en een beetje vreemd. Sommigen waren maar half Novaans. Nu zou ze al die stof moeten inhalen, dat zou nog een harde dobber worden. ‘Ehm… wanneer beginnen de lessen waar ik aanwezig moet zijn?’ vroeg ze, dit keer beter op haar woorden lettende. Ze ging wat rechter op zitten, met haar 1,74 was ze niet extreem klein, net zomin als erg lang, maar de stoel zorgde ervoor dat ze veel kleiner leek. Zou haar rooster erg negatief zijn, omdat ze zo laat in het school jaar erbij kwam en de meeste klassen vol zaten, of zou het wel meevallen? Ze hoopte op het laatste, dan kon ze in haar vrije tijd een beetje wegwijs hier worden. Ze had gehoord dat hier ergens een klein stadje was met een discotheek en winkels. Amare droomde weg in haar gedachten, hopend op een echte winkelstraat en niet een paar dorpswinkels. Een winkel met merkkleding waar ze hopelijk wat nieuwe dingen zou kunnen vinden, iets wat beter bij dit koude klimaat paste. En in het weekend naar de discotheek toe, op zoek naar leuke jongens. Of zou het daar ook zo kil en koud uitzien, zoals hier op het kasteel. Er moest hier toch wel tenminste één leuke plek zijn? Hoe zou je hier anders overleven? Amare zou zich dood vervelen als hier niets te beleven was en het hier zeker niet lang uithouden zonder kledingswinkels. Eigenlijk zou ze haar ouders om meer kleedgeld moeten vragen, een smoesje verzinnen dat het hier veel duurder was dan op Nova. Een zielige brief zou vast wel genoeg zijn. Misschien nog een paar beschuldigende hints dat ze haar naar niemandsland hadden gestuurd, dat zou vast wel zorgen dat ze nog een paar munten meer kreeg. Amare vond dat ze wel wat meer zakgeld verdiende, na wat ze allemaal wel niet had moeten achterlaten.

---

Als stilzwijgend antwoord op zijn vraag knikte Amare bevestigend. Damesscholen; hij had er niet veel ervaring mee en kon er ook niet echt over oordelen - maar naar zijn verwachtingen was de sfeer op zulke scholen vredig, kalm en zacht. Vanzelfsprekend om het feit dat er geen drukke jongemannen rondliepen, en de meeste meisjes er gedisciplineerd waren. Want het was geen onbekend feit dat zulke scholen bijna altijd in leiding stonden van een streng maar vastbesloten schoolhoofd, een wat oudere vrouw die haar grijzende haar in een strak knotje droeg. Maar sinds hij ooit op een paar enkele damesscholen was geweest in de tijd dat hij moest soliciteren voor zijn baan als leraar en nog zoekende was, was dat enkel zijn interpretatie geworden. 'Was,' roerloos richtte Savador zijn scherpe slangachtige ogen naar het meisje op toen ze zichzelf verbeterde. Een tijdlang staarde hij haar enkel aan, alsof hij haar reactie wilde peilen. 'Dat spijt me,' zei hij uiteindelijk zacht terwijl hij zijn blik weer neersloeg naar Amare's leerlingendossier. 'Ik heb gehoord dat hier alle magie soorten als vakken worden gegeven,' ging Amare even later verder. 'Zijn al deze vakken verplicht? Op mijn vorige school heb ik enkel de magie van mijn thuisplaneet geleerd en de vakken die belangrijk waren.' Met een kleine ademteug opende Savador zijn mond en liet zich langzaam iets achteruit zakken tegen de leuning van zijn stoel. Zijn bleke handen vouwde hij rustig tegen zijn onderbuik.
'Het is wel zo efficiënt om enige ervaring te hebben in alle magiesoorten. Maar als een aantal vakken je wellicht echt niet liggen, mede door botsingen met je eigen magiesoort - het onwel worden, weer op krachten moeten komen - dan kan er wellicht overwogen worden om dat vak te schrappen,' legde de Hoofdmeester kalmpjes uit. Het was niet zijn schuld als een oud-leerling zich later in de maatschappij niet kon redden door een gebrek aan ervaring. 'Ehm…,' Savador stopte midden in zijn handeling om een bladzijde in Amare's dossier om te slaan om nog iets over te zien en keek naar haar op. 'Wanneer beginnen de lessen waar ik aanwezig moet zijn?' In een langzame beweging maakte hij zijn handen vrij en trok een la van zijn bureau open. Terwijl hij dat deed vertelde hij zacht: 'Iedere gewone schooldag begint om klokslag half negen stipt, maar uiteraard hangt dit af aan de vraag of je het eerste uur wel les hebt om te moeten bijwonen.
Je rooster.' Hij schoof een wit vel perkament met een overzichtelijk blokkenschema in een sierlijk maar duidelijk handschrift alsof hij het zelf geschreven had over de desk van zijn bureau richting Amare. Het was wat handiger haar zelf een kijkje op haar lessenrooster te geven in plaats van de tijden per dag door te geven. Savador kon er niet over liegen dat hij de lesuren had moeten proppen en zo gelijk mogelijk verspreiden over de vijf schooldagen. Dat was altijd het geval met latere instromers. Amare zou er maar vrede mee moeten hebben, want hier zou ze het de rest van het schooljaar mee moeten doen. Althans, tot er enige aanpassingen aan het rooster kwamen.
'Zit je verder nog met enkele vragen, opmerkingen of problemen - je krijgt er nu de kans voor om ze af te handelen.' Bij deze woorden leunde Savador weer naar achteren en vouwde zijn handen weer tegen zijn buik. Hij vond het beter om alles waar het meisje mogelijk mee kon zitten in één keer te arrangeren dan dat hij meerdere malen een deel van zijn kostbare tijd moest weggeven als ze een tweede keer langskwam.

'Het is wel zo efficiënt om enige ervaring te hebben in alle magiesoorten. Maar als een aantal vakken je wellicht echt niet liggen, mede door botsingen met je eigen magiesoort - het onwel worden, weer op krachten moeten komen - dan kan er wellicht overwogen worden om dat vak te schrappen,' Het betekende dat ze hard moest werken om haar achterstand in te halen, maar als een vak haar echt niet zou lukken, dan kon ze gelukkig daar onderuit. Ze zou wel proberen om alles vol te gaan houden, zelfs de duistere magie.

Dat elke dag om half negen ’s ochtends begon, vond ze wel erg vroeg maar hopelijk zou ze daar snel aan wennen. Haar oude school begon een half uur later, de schooldag was er daar wel langer maar liever iets langer uitslapen dan al zo vroeg op te moeten. Om dit jaar te kunnen halen, zou ze al hard genoeg moeten werken en zeker niet meer spijbelen om naar het stadje toe te kunnen gaan voor nieuwe schoenen. Ze bestudeerde haar nieuwe rooster. Het viel mee, ze had tenminste één vrije middag per week. En het aantal tussenuren was ook beperkt gebleven, het had veel erger kunnen zijn. Morgen daar in tegen zou wel een behoorlijk drukke dag worden. Het eerste tot laatste met 3 tussenuren die verspreid over de dag lagen. Maar je kon ook niet alles hebben.

'Zit je verder nog met enkele vragen, opmerkingen of problemen - je krijgt er nu de kans voor om ze af te handelen.' Amare dacht even na, eigenlijk had ze al genoeg gehoord van haar moeder. Niet alles bleek waar te zijn, onder andere het verhaal dat het hier zo gezellig zou zijn, maar de rest zou ze zelf de komende weken wel uitvogelen. ‘Nee, meneer’ reageerde ze uiteindelijk. Ondertussen bedacht ze wat ze zometeen zou gaan doen. Eerst haar koffer, die ze nog steeds buiten had laten staan, bedacht ze zich nu ineens, naar de slaapzaal brengen. En een vest aantrekken, het kippenvel stond nog steeds op haar huid. Daarna even rondneuzen in het stadje, kijken of er nog iets te beleven was. Vandaag zou ze toch er niet meer aan toe komen om te gaan leren, de stof in te halen. Waarom zou het dan nog proberen ook? Dan kon ze beter gaan zoeken naar een leuke plek om vanavond rond te hangen. Hopelijk zouden de anderen niet van die brave studienerdjes zijn, die enkel in het weekend uitgingen en door de weeks op hun kamer bleven zitten om te studeren.

Ze zat ongeduldig in de stoel, het liefst wilde Amare hier nu meteen vertrekken. Ze vond het hier nog steeds niet erg prettig, een kerkhof zou nog gezelliger zijn.

---

Savador wist niet precies wat hij moest voorstellen bij de gegeven vakken op een damesschool. Ongetwijfeld zouden de vakken op magisch gebied er ook een onderdeel zijn, maar de de vakken waar meer handarbeid aan te pas kwam waren vast ook niet uitgesloten. Het was in de vroegere tijd zo geweest, en na al die jaren was er niet veel aan veranderd. Koken, breien, borduren, schilderen. Alles om een meisje tot een pienter zelfstandig dametje te maken. En owee als je jezelf een rebelse houding aannam; dan resulteerde dat in een fikse tik op je tafeltje met een meetlat om je tot de orde te brengen - en op sommige scholen gebruikten ze een nog hardere aanpak door op lichamelijke straffen over te gaan, of je nu een meisje was of niet. Ergens was hij verlicht over het feit dat hij in zijn jeugd niet naar een jongensschool moest. Ondanks dat hij altijd zwijgzaam en rustig was geweest als leerling en student, zouden ze hem toch wel steeds moeten hebben. Alleen al om hoe hij eruit zag.
In een trage beweging helde de Hoofdmeester wat naar achter in zijn stoel, zijn slangachtige blik op het meisje voor hem gericht. Hij liet Amare eerst rustig haar rooster bekijken voor hij al haar vragen beantwoordde. Maar verder leek het meisje voldoende geïnformeerd te zijn. Voor nu.
'Nee, meneer,' luidde de kalme reactie. Savador had zijn blik even neergeslagen en keek Amare weer even onbeweeglijk aan. Het was nauwelijks te zien dat hij zwijgzaam met zijn hoofd knikte. 'Dan ben je nu vrij om te gaan,' gunde hij Amare de vrijheid.
'Mocht er verder nog iets zijn; ik ben na vieren altijd beschikbaar.' Uitsluitend na vieren, want daarvoor was hij nooit zeker van zijn schema door de lessen vuurmagie die hij moest geven. Instromen kon soms moeilijk zijn, met drukke leraren die in alle haast van hot naar her liepen en geen tijd voor nieuwe verstrooide leerlingen hadden. Maar Amare leek vanuit zijn opzicht geen opstandig kind, en hij had er het volste vertrouwen in dat het allemaal wel moest lukken.