Met een lichte grijns, probeerde Converse de waarschuwing van Allen diep weg te duwen in haar hoofd. Kom op, hij moest toch weten dat als hij zei dat iemand gevaarlijk was, zij het met haar eigen ogen wou zien en het dan pas zou geloven? Tenslotte vond ze het niet meer dan normaal dat ze een bezoekje gaf aan de directeur. Misschien was hij wel heel druk bezig met papieren aan het invullen en dat soort dingen, maar hij zou toch wel even tijd hebben voor haar? Even moest Converse stilstaan toen haar zicht even ontnomen werd. Zwakke vlekken dansten even rond haar zicht, maar ze wist het te negeren en liep door een voor haar onbekende gang. Ze had ondertussen al opgemerkt dat het gebouw heel groot was. Ook had ze opgemerkt dat de deuren veel op elkaar leken. Ze wist dus nooit precies waar ze was, maar dat zou wel beteren als ze wat langer hier zat. Tenslotte zou Allen haar vast wel willen helpen. De gedachte aan Allen liet kleine, kriebelende gevoelens oprijzen in haar buik. Ze glimlachte al bij het idee dat ze hem misschien gauw genoeg zou terugzien. Ze was benieuwd of hij ook in de mentorklas van Master Laurent zat. Want in dat geval zou ze hem vaker zien. Ze had ondertussen al vernomen dat de hoofdmeester Master Savador genoemd werd. Ze moest toegeven dat het een niet erg alledaagse naam was, maar welke naam was dat tegenwoordig nog wel? Ze kon zich er zo geen bedenken. Converse was ook niet echt een naam die je gauw tegen zou komen. Ze glimlachte even naar zichzelf in de weerspiegeling van een raam. Gelukkig had het ongeluk er niet voor gezorgd dat ze nooit meer zou kunnen lopen of zo. Ze had echt respect voor de mensen die daarmee om konden gaan. Nee, dan leed ze liever aan geheugenverlies, alhoewel dat ook niet al te prettig was. Iemand zou zich aan haar op kunnen dringen met het excuus dat ze ooit iets gehad zouden hebben. Ze rilde al bij de gedachte. Het idee dat Allen op school was en haar daardoor niets zou overkomen, was naïef, maar op een andere manier ook zeer aannemelijk. Ze glimlachte even en liet haar blik naar de deur glijden die haar en hoofdmeester scheidde. Ach, als was hij gevaarlijk, het waren maar een paar luttele minuutjes dat ze daar zou zitten.
Converse streek haar rokje even glad, waarna ze haar rug rechtte en haar blik zo zelfverzekerd mogelijk zette. Ze stond erom bekend dat ze zichzelf niet gauw liet kennen, alhoewel haar bijdehante opmerkingen en haar zelfverdediging totaal verdwenen leek te zijn dankzij het ongeluk. Of misschien gewoon na het ongeluk. Nee, ze zou ervoor zorgen dat ze deze keer wel voor zichzelf kon opkomen en zichzelf kon beschermen tegen boze reacties van anderen. Haar ogen sloten zich even, waarna ze de klink voorzichtig naar beneden duwde. De muffe geur, de stank van alcohol, drong langzaam haar neusgaten binnen. Haar ogen gleden langzaam door de kamer, waarna ze voorzichtig een paar stappen naar binnen zette. Ze besefte dat ze helemaal vergeten was om te kloppen, dus deed dit nog gauw even. Ze sloot de deur achter zich en liep daarna naar een stoel toe. Ze had geen idee of ze al mocht gaan zitten, maar waarom zou ze dat niet mogen. ‘Is hier iemand?’ vroeg ze, aangezien ze op het eerste zicht niet meteen iemand zag. Haar blik gleed heen en weer door de kamer. Waren dat nu wijnglazen? En waren dat nu allemaal flessen? Een siddering ging door haar heen toen ze de woorden van Allen herhaalde: De hoofdmeester is een stuk chagrijn, die wil je echt zo min mogelijk tegenkomen. Ze schudde haar hoofd even. De hoofdmeester was misschien chagrijnig geweest om Allens flauwe grapjes, wat zij zichzelf wel kon inbeelden. Ze had een beeld gekregen van een van de flauwe grapjes van Allen. Misschien waren ze wel leuk, maar hij moest er toch mee oppassen bij wie hij het deed. Ze was best bezorgd om Allen, merkte ze op. ‘Eh… meneer?’ vroeg ze zachtjes, waarna ze achter de stoel ging staan en haar handen liet rusten op de leuning.

[Het bovenstaande liedje is puur alleen voor die titel xD]

Als een grote kalm inhalerende massa lag een vreemde schim langs de wand in een donkere hoek in het kantoor. Het had het meeste weg van een groot tros touw, maar zelfs het touw van het dikste soort zou niet voldoen aan een juiste benaming. De uit zijn krachten gegroeide cobra die tussen alle spullen en meubilair verborgen lag was zoveel groter en dikker in doorsnee. De lente brak aan, en dat betekende dat Saethion er 's nachts op uit trok om zich te voldoen aan voedsel, en overdag zijn uren slaap inhaalde in de privé-vertrekken van zijn meester, waar vrijwel niemand anders zonder toezicht van dezelfde genoemde persoon mocht binnentreden. Eigenlijk was de reusachtige slang een spiegel die de persoonlijkheid en de karakteristieken van zijn meester reflecteerde. De Raziaanse Reuzencobra had een afschuw voor klaarheldere dag en de fel schijnende zon, naïeve leerlingen, andere handen die aan hem plukten en geschonden trots die hij voor zijn ras droeg. Maar behalve als simpel huisdier, zoals de dieren van de meeste andere individuen op school verdoemd waren die enkele nietige rol te vervullen, figureerde Saethion ook als stille dienaar, jachtopziener en toezichthouder. Niemand die zulke rollen in een dier verwacht, des te relevanter het was. Zo kwam de Hoofdmeester alle sappige details van de roddels die over hem werden verspreid te weten, de daden die leerlingen hun docenten voorlogen, en wist hij ook precies wie 's nachts stiekem naar de meisjesslaapzaal glipte of stiekem de plaatsen betrad waar hij een streng verbod op had geplaatst. Er was niets dat geheim voor hem bleef zolang zijn slang hem de verhalen toefluisterde, en op die manier kwam hij achter alles en wist hij alles. Pech voor de naïeve pubers die dachten hem te slim af te kunnen zijn. Alles wat voor hen als lollig grapje begon bij het overtreden van een enkele regel eindigde al snel in een rigide straf. En hij beleefde er lol aan ze al die tijd in de schaduwen gade te slaan, op heterdaad te betrappen en ze bij hun kraag te vatten om ze mee te sleuren richting zijn kantoor. De laatste tijd had Saethion in zijn soezelende staat zijn dienst en alertheid meer opzij gezet en leek hij alleen maar te willen slapen. Ook nu doezelde de slang zo nu en dan even in waarbij er automatisch een doorzichtig vaalwit lid over zijn ogen gleed en hij zich extreem langzaam enkele centimeters verplaatste. 'Is hier iemand?' Natuurlijk verwijdden de ogen van de slang zich direct en was hij opeens klaarwakker bij het horen en zien van die onuitgenodigde gast. Hij hield zich echter doodstil, onopvallend als zijn donkere schutkleur hem in de schemering al maakte, zich gefocust op de bewegingen van de leerling en de geluidstrillingen die er door veroorzaakt werden. Er was niets meer voor nodig dan een boodschap in gedachten om zijn meester op de hoogte te stellen van ongewenst bezoek. 'Eh… meneer?'
Alsof hij zich daar al de gehele tijd had schuilgehouden schoot een bleke hand naar voren om zich in een ijzersterke greep om de pols van het meisje te sluiten en doemde de bleke man als geroepen onverwachts vanuit de schaduwen voor haar op om zijn furieuze verschijning voor haar bekend te maken. Savadors dunne lippen waren vervormd in de woeste, verbeten trek op zijn gezicht zodat zijn op elkaar geklemde tanden deels zichtbaar waren, en de verticale pupillen in zijn slangachtige ogen hadden zich angstaanjagend versmald tot kleine streepjes. 'Wat denk je hier te doen?!' siste hij hees in haar gezicht. Zijn hand die zich helemaal om de pols van het meisje kon sluiten beefde onder zijn pogingen tot beheersing. Het hondsbrutale kind was zijn kantoor binnengekomen zonder een aankondiging vooraf, dat was duidelijk uit Saethions observatie. Daarbij had hij te kampen met een uitzonderlijk slecht humeur, en een leerling die ongevraagd in zijn privé-vertrek snuffelde maakte het er niet bepaald veel beter op.

Een lichte, zenuwachtige trek verscheen rond Debs lippen toen ze de muffe geur opnieuw rook. Allemaal schaduwen in de kleine ruimte zorgden ervoor dat ze niet alles even goed kon zien. Haar blik gleed heen en weer, terwijl ze een paar silhouetten probeerde te herkennen. Boeken bleven in elk geval uitgesloten. Ze zag verderop iets liggen, maar ze kon niet precies zien wat het was. Het kantoor gaf haar een slecht gevoel, ook een tikketeltje benauwd. Ze dacht aan de waarschuwing in Allens hoofd en begreep nu pas dat hij het meende. Ze dacht dat het kwam door zijn plagerijen dat de Hoofdmeester zo boos geworden was, maar misschien was het ook wel zijn gebruikelijke humeur. Een gil ontsnapte haar mond toen ze plots iets rond haar pols voelde. Haar blik schoot onmiddellijk opzij. Ze moest een gil inhouden toen ze een bleek gezicht zag. Het leek nog het meest op een of andere fenomeen dat vaak gezien werd tijdens Halloween, want opvallend was hij zeker wel. Haar pupillen verwijdden zich even, terwijl haar hart een beetje sneller klopte. Opnieuw dacht ze aan Allens waarschuwing. Nee, dit kon toch niet waar zijn? Was dit de Hoofdmeester? Om eerlijk te zijn, had ze een of andere dikke vent met een snor verwacht, die een veer in zijn hand had en rustig aan het schrijven was. Nou, dat was deze man zeker niet. Hij was verre van dik, leek zelfs een beetje te mager en had zwart, sluik haar. Hij zag er totaal niet vrouwelijk uit, ondanks zijn lang haar. Meteen al bij het aanzicht vermoedde ze dat het een Shadraan was. Ze kon niet heel veel voelen van zijn magie, want ze was een Raziaan, maar had ook Novaanse krachten. Lichtelijk slikte ze. Zijn stem klonk hard in het donkere kamertje. Terwijl ze een beetje van de schrik probeerde te bekomen, observeerde ze ondertussen zo goed en zo kwaad mogelijk zijn gezicht. Ook in zijn gezicht was te zien dat hij niet de jongste meer was, maar dat maakte hem zeker niet lelijk. Nou ja, wat was eigenlijk lelijk tegenwoordig? Ach, ze was aan het afdwalen. Ze kon beter zijn vraag beantwoorden, want hij zag er niet uit alsof hij alle tijd had. Misschien had hij het wel heel erg druk. Hadden die mensen dat altijd niet? Leerkrachten en Hoofdmeesters? Ze wist het niet. Ze slikte even en besloot toen om te antwoorden.
‘Eh, sorry dat ik u stoor, meneer. Ik ben nieuw hier en vroeg me af of ik me bij u moest inschrijven, omdat ik zonder aankondiging naar hier ben gekomen,’ zei ze rustig, maar vanbinnen woedde paniek. De sterke, koude hand rond haar pols voelde aan als steen, alsof hij haar een tijdje niet meer los zou laten. Nee, nu vond ze Allens waarschuwing terecht. Zou hij misschien teveel drank van te voren inhalen en dat hij daarom zo chagrijnig was? Hij leek zich eerder kwaad op te stellen dan echt chagrijnig, maar dat ging ze natuurlijk niet recht in zijn gezicht zeggen. Dan kon ze net zo goed een andere school gaan zoeken. Nee, tegen deze man kon ze beter beleefd blijven. Ze besloot dit dan ook maar te doen en ontspande een beetje. ‘Al… Iemand zei dat u de Hoofdmeester was,’ zei ze, zichzelf snel verbeterend. Ze wou Allen niet in de problemen brengen. Als de Hoofdmeester als boos op hem was dankzij zijn plagerijen, dan zou het vast niet veel in zijn voordeel werken als ze zijn naam zou noemen in het bijzijn van de man. Bovendien leek de man niet echt blij te zijn met het bezoek van haar. Zijn gezicht, dat akelig dichtbij was, vertoonde volgens Converse veel tekenen van slaap, maar ook van vermoeidheid. Zijn ogen leken haast rood te zijn vanaf hier, maar misschien kon dat ook zo zijn door haar op hol geslagen fantasie. Misschien zou ze net zo goed een boek kunnen gaan schrijven. Ze moest moeite doen om niet te lachen. Ze hield haar blik zo emotieloos mogelijk, maar voelde zich ondertussen zenuwachtig worden onder de blik van de man.

[Stoute Saf, u maakt Converse nerveus xD]

Zoals hij in de schemering wel verborgen bleef leek hij zelf bijna deel uit te maken met de schaduwen, alsof hij ermee versmolten was. Zijn gitzwarte sluike lokken waren nauwelijks zichtbaar in de duisternis, en ook zijn donkere kledij leken mee te helpen aan die onbewuste camouflage. Enkel zijn bleke gelaat zou als een lichtere vlek nog op kunnen vallen, maar het zou alsnog moeilijk te veronderstellen zijn dat diezelfde lichte vlek een menselijk individu was. Een meisje, die waren het ergst als het op nieuwsgierigheid aankwam. Maar achteloos zijn kantoor binnentreden.. - voor hetzelfde geld was hij druk bezig geweest met iets dat hij liever privé hield, en daar kon hij nu niet bepaald ergerlijke pottenkijkers bij gebruiken. De gil die het meisje vanuit het diepste van haar keel slaakte bij de verrassende confrontatie met hem, deed hem glunderen in de golf van opwinding die hem overspoelde, en die hij langs zijn ruggengraat kon voelen lopen. En tegelijkertijd bleef de razernij hem overmeesteren, zoals hij de ontembare woede al had proberen te handhaven nog voordat hij uit de schaduwen tevoorschijn was geschoten en het kind ruw bij haar pols gegrepen had. De woede was geen emotie die spontaan was ontstaan op het moment dat het meisje zijn persoonlijke vertrekken zonder toestemming van tevoren binnen was gekomen. Het was iets waar hij sinds het vroegst van de dag al mee te kampen had gehad, en de onaangename spanning die hij ermee afstraalde was veel te duidelijk voelbaar. Geen wonder dat iedereen zich vandaag snel uit de voeten maakte zodra ze merkten dat hij eraan kwam. Alleen aan de forse manier van lopen was al te zien dat zijn humeur op z'n slechtste punt was. Eigenlijk had hij een voorbeeld aan Saethion genomen en had zich als de furieuze slang die hij was in de duisternis teruggetrokken om daar diep en lang na te denken. Tot hij weer een beetje bekomen was van de woede. En dit kind had zojuist zijn diepe concentratie verstoord. Met een lichte plooi boven zijn neus wat hem nog het meest op een grauwende woeste leeuw deed lijken, stapte Savador langzaam meer uit de schemering, dichter naar het meisje toe. Ze leek wat van de schrik te bekomen terwijl ze de poging nam om zijn bleke gelaat eens van dichtbij te bekijken. Bij Medusa, ze verschilde ongetwijfeld geen haar van de rest. Denkend dat hij oud, griezelig, sluw en gemeen was alleen al bij het zien van zijn gezicht. Zijn sterke greep om haar pols verstrakte iets, wat het nu bijna knijpen maakte. Hij haatte het. Hij haatte de vooroordelen, de kwetsende opmerkingen achter zijn rug om, het geroddel, het gesmoes, de hele corrupte maatschappij. Hij had kinderen, verdomme! En hij werkte zich uit de naad om zijn gezin te onderhouden, zoals ieder zelfrespecterende vader zou doen. En momenteel, op het diepste punt van zijn woede als hij was, had hij zijn om al zijn razernij en onbegrip op dit achteloze kind af te reageren. Daarbij wilde hij niet toegeven dat hij drank op had, en misschien een glaasje teveel. 'Eh, sorry dat ik u stoor, meneer,' besloot het meisje een poging te wagen. In dezelfde oncontroleerbare woede staarde Savador met zijn ijzige ogen iets verwijd op het kind neer, zijn borst en schouders in een sneller tempo dan bij een regelmatige ademhaling opverend door zijn lichte hijgen. 'Ik ben nieuw hier en vroeg me af of ik me bij u moest inschrijven, omdat ik zonder aankondiging naar hier ben gekomen.' Even leek zijn ijzeren greep zich nog wat te versterken, alsof hij haar bloedbanen wilde afknellen, maar uiteindelijk liet Savador haar pols ruw los en draaide zich in een ruk om.
'Zitten!' beet hij haar snauwend toe terwijl hij met een stijve wuifbeweging van zijn hand alle kaarsen in het vertrek spontaan liet aanwakkeren om wat licht in de donkere kamer te creëren. 'Al… Iemand zei dat u de Hoofdmeester was..' Abrupt stond hij stil toen ze zich gauw verbeterde, zijn rug nog naar het meisje toe. Verdacht langzaam draaide hij zijn hoofd om om haar een scherpe blik over zijn schouder te werpen, alsof hij wist hoe ze haar zin eigenlijk had willen beginnen. Hij leek het echter te laten varen, want hij beende in een vlot tempo richting zijn bureau. 'Iemand?' vroeg hij op een macaber zacht toontje. Zijn bleke hand legde hij te rusten op de rugleuning van zijn bureaustoel terwijl hij het meisje met een blik vol minachting aanstaarde. 'Werkelijk.' Hij onderdrukte een zacht, honend geluidje. 'Ik denk dat er uit astrante monden nog wel meer beweerd is behalve het feit dat ik inderdaad de Hoofdmeester ben,' vervolgde hij op een rappe, bittere toon. Nog niet met dubbele tong gesproken, maar zijn Noord-Shadraanse accent schemerde meer door dan anders. En normaal gesproken lette hij er op om zijn manier van spreken zo monotoon mogelijk te behouden om geen stupide woordfouten te maken - gelijk aan de algemeen gesproken taal in Kovomaka - ook al lukte dat niet altijd.

That's his specialty =w=