"Je had me beloofd het te vertellen en je doet het gewoon niet!" Hopeloos gooide ze haar armen in de lucht, voelde haar ogen waterig worden maar liet de tranen gewoon over haar gezicht dwarrelen. Het meisje dat voor haar stond kneep haar handen tot spleetjes en gooide daarna haar handen in de lucht, evenals Yelena die het al had opgegeven. "Jij verteld me ook nooit wat, je moet niet zo liegen!" Het meisje balde haar vuisten en haar gezicht stond kil. Yelena perste haar lippen op elkaar, draaide haar lichaam om en stak nog net haar middelvinger de lucht in vooraleer ze begon te lopen en zelfs al niet meer luisterde naar de woorden die haar vriendin, párdon, éx-vriendin naar haar rug gooide.
Haar donkere, zwarte haren vlogen elegant de lucht in -tot tegenstelling van Yelena, die haar passen zodanig groot plaatste dat het leek alsof ze zo'n struise gast was van tachtig kilogram- en een fris windbriesje streek langs haar rode wangen die nog lichtelijk vochtig waren. Het zou niet lang duren of Yelena zou gewoon struikelen over haar eigen voeten aangezien ze in een zodanig snel tempo zat dat ze van zichzelf wist dat ze het niet lang meer zou uithouden. Dus hield ze bruusk halt, wreef met haar handpalm langs haar wangen en keek terneergeslagen naar haar hand die nog een druppel veilig hield. Verwoed gooide Yelena haar hand naar rechts, zag dat de druppel eraf viel en knikte goedkeurend. Nooit meer zou ze vrienden vertrouwen, nooit meer zou ze ze dingen vertellen en nóoit meer zou ze ze ook maar één geheim vertellen. Damn, dat wijf dacht écht wel dat ze het was. Onwillekeurig gooide ze een warme gloed, dat eerder leek op een vuurbal, op een al half verwoeste boom, en keek nog net de bladeren na die in vlammen opging. Van zichzelf wist ze dat er hier nog veel bomen het slachtoffer zouden worden van haar razernij. Niet dat ze er mee inzat, in tegendeel, iedereen kon gewoon maar best uit haar buurt blijven. Ze kon misschien zo een bordje op d'r hoofd plakken; 'Naar mij komen op eigen risico.' In haar knalrode jurkje met haar haren los over haar schouders stapte ze op een veld af die vol bezaaid was met gras dat de hoogte had van haar enkels. Ze wist niet goed of ze er wel goed aan deed hier te komen, al wist ze dat gras niet direct fikte dus in brand steken zou toch niet lukken. Met andere woorde, hier was iedereen veilig want hier kon haar magie niets uithelpen.
Lichtelijk geïrriteerd richtte ze haar blik op de felblauwe hemel die de kleur had van haar ogen maar nog nét ietsje blauwer was dan die van haar. Yelena's ogen waren fel, schitterachtig en stonden soms vervaarlijk als ze kwaad was; wat in dit geval dus was. Dus de eerste die haar zou tegenkomen zou dat ook wel merken, hopelijk. Áls er al iemand naar haar kwam want een echt aantrekkelijk persoontje was ze niet; althans, dat dacht ze van zichzelf. Haar blauwe kijkers gingen naar een alleenstaande boom die een schaduwplekje vrij liet en goedkeurend liet ze zich op het plekje vallen om dan haar ogen te sluiten. Haar rug duwde ze tegen de ruwe stam en haar benen krulde ze op om daar haar armen losjes overheen te gooien. Damn, dit was de eerste keer in tijden dat ze nog eens op haar gemak in de schaduw kon zitten, weg van alle andere mensen en magie. Hmmn, laten we hopen dat ze zo een tijdje kon blijven zitten, misschien dat dan haar allerslechtste humeur toch een beetje naar omhoog kon gaan.

Wat hadden ze gisteren weer gedaan? Met een pijnlijk grimas op zijn gezicht lag Charlie languit op de bank in de lightmagicans etage. Gisteren waren hij en zijn broer zoals bijna elke avond naar de discotheek geweest, proberend om hun zusje te ontlopen. Waarschijnlijk had Charlie veel te diep in het glas gekeken en daarom had hij nu een gigantische kater. Zijn blauwe ogen waren gesloten terwijl de pijnstiller zijn werk probeerde te doen. Dat goedje was echt smerig, maar dat moest je er dan maar voor over hebben als je naar de discotheek wilde om lekker los te gaan. "Je neemt heel de bank in beslag." Met tegenzin opende de jongen een oog en keek recht in het gezicht van een meisje. "Er zijn toch nog andere banken?" Zijn stem klonk redelijk hees, gewoon omdat hij al een lange tijd niets gezegd had. Het meisje trok een wenkbrauw op en keek in het rond. Fijn, blijkbaar was er geen plaats meer over en moest hij maar opzouten. Dan ging hij liever naar buiten dan in zo'n drukke etage te zitten. Voorzichtig stond Charlie op, keek eerst of hij zijn evenwicht kon bewaren en streek even door zijn haren om ze een beetje fatsoenlijk te krijgen. "Nu heb je plaats." Wat wankelend liep hij de etage uit, door de gangen en zo naar buiten. Eigenlijk had hij beter een jas moeten meebrengen, maar hij leed nog liever kou dan helemaal terug naar die etage te moeten strompelen. Sommige mensen wisten echt niet hoe het voelde om een kater te hebben, anders zouden ze niet zo lopen te zeuren. Niet dat hij medelijden nodig had, nee dat zeker niet, maar ze moesten hem op die momenten gewoon gerust laten. Met zijn handen in zijn zakken liep Charlie richting het grasplein, de verschroeide bomen die hij tegenkwam niet eens opmerkend. Normaal zou hij zoiets allang gezien hebben, maar meestal had hij dan ook niet het gevoel dat zijn hoofd elk moment kon exploderen. Oe, schaduw onder een boom met een leuk uitziend meisje eronder. De pijnlijke grimas op zijn gezicht veranderde in een charmante glimlach terwijl hij op het meisje afliep. "Charlie, aangenaam." Met een zucht plofte hij naast het meisje naar en bekeek haar eens even. Ze zag er goed uit met haar zwarte haren en blauwe ogen. "Wat doet zo'n mooi meisje als jij alleen buiten?" Het eeuwige geflirt kwam weer op gang, het maakte niet eens uit of hij een kater had of niet. Zijn onderzoekende blik eindigde terug bij haar ogen terwijl hij haar antwoord afwachtte.

Geïrriteerd liet ze een klagelijke zucht horen die wel leek te weergalmen over heel de omgeving. Haar ogen kneep ze dicht tegen het felle zonlicht dat wel recht in haar gezicht scheen. Geërgerd ging ze een paar passen naast het schaduwplekje zitten zodat ze verborgen zat achter de bladeren van de wilg en die zin takken beschermend om haar geen sloeg. Aan de lucht was er geen enkel vuiltje te zien en stiekem wilde ze daar wel verandering in brengen. Jammer dat ze bij haar geboorde de magie 'lucht' of 'bliksem' had gehad, anders kon ze hier wel wat doen gieten. Een plotselinge gedaante deed haar schrikken, een jongen met fel oranje haren liet zich naast haar vallen en lichtelijk twijfelachtig ging ze wat verder van hem zitten. Ook al had de jongen een best leuk uiterlijk, knap zelfs, toch moest ze er niet meteen van weten. Zijn manier van doen was veel te vrolijk voor de stemming waarin Yelena zich bevond. Maar goed, afsnauwen was ook geen optie; helaas. "Hye." Ze was nog niet van plan haar meteen voor te stellen dus keek ze hem maar afwachtend aan met haar felblauwe ogen. Zijn geflirt maakte niet echt indruk op haar stemming maar goed, beter dan zo'n depressieve dude die met haar kwam meehuilen. "Ik weet niet óf je het ziet maar ik ben niet in de stemming van dat flirtgedoe. Dus oftewel doe je normaal oftewel hoepel je maar op." Haar toon klonk opeens wel heel hard en bitter. Een verontschuldigende blik verscheen op haar gezicht terwijl ze nogmaals zuchtte en haar armen in de lucht gooide. "Iedereen denkt me te vertrouwen, ik vertrouw hun; schenk ze mijn geheimen. En wat krijg je ervan terug? Gooien ze wat scheldwoorden naar je kop!" Yelena liet haar armen weer zakken en schudde met haar hoofd, alsof het de grootste zonde is om iemand niet in vertrouwen te nemen. "Ik doe het nooit meer, iemand mijn geheimen toevertrouwen; never again." Ze zijn het niet waard, niemand niet. Met haar hand streek ze een zwarte pluk haar van voor haar ogen om daarna de jongen eens wat beter te bekijken. Hij zag er niet uit om slechte bedoelingen te hebben dus perste ze maar een glimlach op haar gezicht. "Yelena, aangenaam." Ze vond het zelf nogal erg om zichzelf niet voor te stellen dus deed ze het dan toch maar. En daarbij, als die dude haar zo nodig wilde leren kennen dan stemde ze daar mee in. Behalve haar geheimen en dergelijke, daar mocht iédereen naar fluiten.
Een fris windbriesje zorgde ervoor dat Yelena kouwelijk over haar armen streek en een beetje lucht liet passeren langs haar lippen. Het voelde langs de ene kant wel goed om haar 'problemen' te kunnen vertellen aan iemand, maar langs de andere kant vertrouwde ze die Charlie nog niet volledig. Tenslotte kende ze hem maar van 'zicht' en had ze hem verder nog nooit gezien, laat staan mee gepraat. "Wat brengt jou hier?" Haar ogen boorden zich in de zijne terwijl ze haar haren een stukje platter legde en ze over haar schouders plaatste. Ze had geen idee wat deze jongen van haar verwachtte, dat ie wilde dat ze opeens vriendelijk zou gaan doen. Misschien dat het hem zou lukken, al zou dat liggen aan hemzelf.

Misschien was het toch niet zo'n goed idee om naar buiten te gaan met hoofdpijn en al zeker niet om naast een meisje te gaan zitten die niet echt in een goede stemming was. "Ik weet niet óf je het ziet maar ik ben niet in de stemming van dat flirtgedoe. Dus oftewel doe je normaal oftewel hoepel je maar op." Nee, ze was helemaal niet goed gezind. Charlie besteede niet veel aandacht aan het gesnauw en rekte zich even uit. Het was echt slecht voor hem om overdag te slapen. "Iedereen denkt me te vertrouwen, ik vertrouw hun; schenk ze mijn geheimen. En wat krijg je ervan terug? Gooien ze wat scheldwoorden naar je kop!" De jongen schoot bijna een meter de lucht in door die plotselinge mededeling en trok een pijnlijk gezicht. Als ze nog zo veel zou gaan schreeuwen, zou hij hier niet lang blijven zitten. Daar was zijn leven hem te dierbaar voor. "Ik doe het nooit meer, iemand mijn geheimen toevertrouwen; never again." Oh great. Ze had dus een geheim aan haar vriendin ofzo verteld en die had dat waarschijnlijk doorverteld of iets dergelijks. Kijk, dat was nu de rede waarom hij en zijn broer geen geheimen voor elkaar hadden, eigenlijk hadden ze voor niemand een geheim tenzij ze een plan hadden om iemand te treiteren ofzo. "Waarom schelden ze je dan uit?" Dat was toch ook niet logisch? Iemand anders verteld je geheim door en dan gaan ze je ook nog eens uitschelden? Nja, dat waren waarschijnlijk meisjeszaken. "Yelena, aangenaam." Met een glimlach zag Yelena er al een stuk beter uit. Alle meisjes zagen er leuker uit als ze lachten dan dat ze met een lip tot op de grond rondliepen. Zijn mondhoeken krulden terug om in een glimlach en even kromp hij weer in elkaar door een pijnscheut in zijn hoofd. Man, normaal moest hij er onderhand toch al tegen kunnen, want dit was zegmaar niet de eerste keer dat hij een kater had. Waarom werkte die pijnstiller niet gewoon? "Wat brengt jou hier?" Hij zou maar eerlijk zeggen dat hij gisteren iets te diep in het glas gekeken had zeker? Liegen deed hij sowieso al niet graag, tenzij het ging om een grap die ze wilden uithalen zoals het versieren van het kantoor van de hoofdmeester. Dat was gewoon geweldig geweest, al vroeg hij zich nog altijd af wat die straf in houd. Misschien wat strafregels schrijven of iets dergelijks, niet iets wat ze niet gewoon waren. "Kater," mompelde hij na een tijdje zachtjes en hij grijnsde als een boer met kiespijn. Het was nooit leuk om toe te geven dat een paar biertjes toch te veel waren voor een jongen van zestien. Tja, niets aan te doen, zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. "En jij zit hier zeker omdat je je vriendin of wie dan ook even niet wilt zien en je bent nu redelijk gefrustreerd omdat ik je nu kom lastigvallen." Inschatten van mensen, niet zo moeilijk. Ze waren gewoon allemaal gefrustreerd als ze hem of Allen een beetje leerden kennen en tot de ontdekking kwamen dat ze wel heel graag grapjes uithaalden.