Can you feel it? Taste it? Hear it?

De wind sloeg genadeloos toe op alles wat ze maar kon raken en smeet hierbij sneeuw tegen alles en iedereen aan wat er maar bedolven kon worden. Want als de sneeuw tegen een obstakel aan kwam bleef het liggen, en tegen die sneeuw aan bleef ook weer sneeuw liggen, en zo ontstond er uiteindelijk een ophoping van sneeuw die veroorzaakt kon zijn door een verdorde, natte tak. Zelfs een verschrompelt blaadje dat afgelopen herfst van de boom was gevallen kon de oorzaak van zo’n berg sneeuw zijn. Maar eronder konden zich ook veel minder onschuldige dingen bevinden. Een kadaver van een door hongersnood gestorven diertje, een verdwaald bot dat door de wolven was achtergelaten of een val die bedoeld was om de stropende dieren de das om te doen. Soms voor hetgeen wat het dier op kon brengen. De pels van een beer of wolf was op dit momenteel een gewild product, het hield je warm op de koude nachten waar je huis door de eeuwige wind ook niet echt warm meer te noemen was. Zo’n dikke wintervacht kon je dan prima warm houden. Maar als je er nu per ongeluk in zou stappen zou je een grandioos probleem hebben. In de kou, zonder je te kunnen bewegen, raakte je snel onderkoeld. En dan nog niet te spreken over de wond en het feit dat je ergens in de middle of nowhere was. Dan kon je alleen maar hopen dat iemand je zou vinden op puur toeval, of je moest een weg vinden door middel van je magie. Echter betwijfelde Zephyr het of er iemand zou zijn op het schoolterrein die daar al bekwaam genoeg voor zou zijn. Misschien een van de docenten –zoals docent en hoofdmeester Master Savador– wel, maar de leerlingen? Nee. Daar kon hij zich absoluut niets bij voorstellen. De meesten waren bij lange na nog niet eens bekwaam genoeg voor de basis, of het door het gebrek aan scholing of de discipline lag wist hij niet, maar hij wist wel dat hij én zijn zusje de basis perfect beheersten. En dat mocht ook wel na die jaren van thuisstudie, docenten aan huis en bedienden die er een oog op hielden als ze bezig waren met het opgedragen werk. De tijd die hij per jaar had doorgebracht was grotendeels in twee categorieën in te delen. Het ene deel was de tijd die hij alleen, met zijn zusje of vage vrienden doorbracht, het andere deel was wanneer de zoveelste thuisdocent aanwezig was in het gigantische landhuis. Het had geen zin gehad om simpelweg niet te komen opdagen, ze wisten hen uiteindelijk toch wel te vinden en de straf die erop stond was verschrikkelijk geweest voor een jong kind. Ook voor Zephyr en Yazuki. Braaf hadden ze de ene na andere les gevolgd. Van lessen betreft Dark magic tot Water magic en van danslessen tot muziekles. Een oude, traditionele opvoeding dus. Maar dat moest ook wel, moest hun moeder geld willen erven van haar steenrijke moeder. Niet dat ze zelf krap bij de kas zaten? Het tegendeel was waar. Zijn ouders bezaten ontzettend veel geld en verdiende nog meer geld door de grootste feesten te geven. Feesten waar hij en zijn zusje een attractie waren geweest. Welke volwassen raakte nu niet half vertederd door het zicht van twee jonge kinderen, die overduidelijk broer en zus waren, samen over de grote dansvloer zwierden en de ene na de andere perfecte dans opvoerden. Ook hadden hun ouders ooit van hen verlangd dat ze een muziek solo deden, of samen zouden schaatsen. Hij genoot ervan als hij samen met Yazuki aan het dansen was. Of het nu de tango, de wals of de chachacha was, terwijl ze dansten bestond er niets anders. Vervaagde alle mensen rond hen tot een witte, kale achtergrond. Het enige waar hij oog voor had was zijn zusje. En ze zou het belangrijkste in zijn leven blijven tot zijn dood. Om haar rouwen zou hij zeker doen.

In een opwelling was Zephyr naar buiten gegaan. De wind trok aan zijn halflange donkere haar en deed de zilverwitte plukken dansen in de lucht. Zijn kraag stond omhoog getrokken om te voorkomen dat hij een kou zou vatten, de kraag hield de wind perfect tegen. De onderkant van zijn zwarte jas werd ook door de wind heen en weer getrokken. De kou hield hem niet tegen, schrok hem niet af. Op Shadra was het vaak koud geweest, de winters waren er hard, dus waarom zou het hier voor problemen zorgen? Hij kon de koelte op zijn gezicht voelen, maar hij was er tegen beschermd door jaren lange blootstelling. Het had hem gehard, hem gekneed. En het paste perfect bij wie hij was. Hij genoot op dit moment van de stilte om hem heen, van het ijzige landschap dat zo bij de blik in zijn blauwe ogen paste. Stap voor stap vond hij zijn weg richting de ruïnes, de overblijfselen van een gebouw, het bewijs dat zelfs steen niet eeuwig was, dat alles zou vergaan. Moeder natuur gaf terug was ze gegeven had, of het nu levend materiaal of levenloos materiaal of dood was. Ooit zou alles terug keren naar de grillen van moeder natuur die zich door niets of niemand tegen liet houden. Ze deed wat ze wou en wanneer. Diep zuchtte Zephyr, waardoor er een condens wolkje opsteeg en uiteindelijk uit het zicht verdween. Onbewust vroeg hij zichzelf af waarom hij ook alweer naar Starshine Academy was gekomen en niet gewoon zijn laatste jaar op Shadra had afgemaakt. Dan zou hij met een half jaar klaar zijn geweest, nu had hij eerst nog een half jaar herhaling voordat hij zijn laatste jaar in kon. Toch stelde dat vrij weinig voor. Zonder er lang over na te denken wist hij waarom hij gekomen was, waarom het de moeite en ongemakken waard was. Een antwoord dat hij zuchtend toe moest geven. Hij was op Starshine Academy omdat het persoon waar hij het meest om gaf hier was. Maar ze had ook haar eigen leven, was niet langer afhankelijk van hem zoals ze in het verleden wel was geweest. Op dit moment moest hij delen vanaf de zijlijn meemaken, en dat was niet iets wat hem tevreden stelde. Het liefst had hij haar gewoon naast zich, haar lichaam tegen de zijne. Samen konden ze alles, waren ze perfect, volmaakt, maar alleen hadden ze hun eigen karaktertrekken. Die maakten hen weer verschillend. En verschillen maakte samen weer een geheel. En pas als het geheel weer onafgebroken zou zijn zou hij weer rust vinden. Want zelfs deze koude, rustige omgeving kon hem niet de innerlijke rust verschaffen waar hij naar op zoek was.

Anyone,
Maar please niet iemand waar ik al een topic mee heb lopen..

Miya kon het nog steeds niet geloven. Dat haar ouders haar naar een school hadden gestuurd. Nee het was gewoon ongeloofelijk. Ze was toch altijd een goede leerling geweest thuis? Waarom moest ze dan inneens zo onverwacht hoog nodig naar een school. Miya bleef er maar over piekeren. En daar stond ze nu. Voor de poort, nogal stijfjes terwijl ze had gemerkt dat haar ouders er wel snel vandoor waren gegaan. Geirriteerd alsof het leek dat ze was gedropt schudde ze kwaad met haar hoofd waardoor haar haren even voor haar ogen gleden. Automatisch legde ze die terug op haar plaats. Het waaide goed. Dat zorgde er wat voor dat ze wat kalmeerde. Miya had dat echt nodig, vooral op een grote plek als deze....Waarom mocht ze thuis niet verder les krijgen. Altijd was ze goed geweest in alle lessen. Maar hier, ze voelde dat ze zo'n buiten beetje zou zijn. Op deze school zou ze vanaf nu moeten beginnen. Nou mischien ook weer neit maar daar moest ze nu ook weer niet echt op hopen. Als ze dat wel zou zijn en het was niet waar dan was ze echt down geweest dus moet ze momenteel nu nog niet echt veel verwachten. Miya voelde dat de wind even sterker werd waardoor ze haar ogen enkele minuten sloot en genoot van de wind tegen haar gezicht, en die door haar lange heel licht bruine haren wapperde. Het was een heerlijk en rustgevend gevoel dat er voor zorgde dat ze wat kalmeerde en niet meer zo veel zat te piekeren wat de rede zou zijn geweest dat ze naar school moest gaan. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. Op dat moment zag ze enkele leerlinge naar buiten komen. Geschrokken sperde ze haar ogen open en zette het zonder na te denken direct op een lopen. Het kon haar niet schelen naar waar. Zolang ze momenteel geen leerlingen zou tegenkomen. Ze zou maar beter eerst de schoolhoofd zoeken en wat vragen hoe het heir nu eigenlijk precies werkte voor ze al vijanden of vrienden zou maken. Even keek ze nog eens vluchtig naar achteren en merkte dat de leerlingen haar even wat verbaast na staarde. Ookal zag Miya de leerlingen niet meer toch liep ze nog een tijdje voort. Ze wou juist haar hoofd weer naar voren draaien toen ze ergens hard tegen botste en ze pijnlijk op de grond viel.3au" Kreunde ze. Ze was geschrokken. Ze hief haar hoofd op en keek met haar helder blauwe kleurige ogen recht in de ogen van en andere jongen. Geschrokken beet ze even op haar onder lip." Het spijt me...Het was echt mijn bedoeling niet.." even zweeg ze" om tegen je op te lopen" Voegde ze er toen maar bij. Ze was echt lomp. Nog maar juist nieuw en al direct tegen een leerling oplopen die hier waarschijnlijk al lang was. Even bleef ze zitten, en veegde het vuiligheid van haar kleren. Ach ja, ze zal dan wel eens kijken of ze die vuile strepen van haar kleren zou krijgen."Het spijt me echt"Veronderschuldigde ze zich opnieuw.Ondertussen wou ze nog niet recht staan want de pijnlijke steken waren nog niet voorbij waardoor ze nog even bleef zitte. Ookal leek het onozel, het kon haar niets schelen. Hopenlijk was het niet zo'n jongen die hoog met zichzelf had, Je had er overal wel zo'n gasten.Angstig wachte ze op zijn reactie af.

Als het aan hun ouders had gelegen was Zephyr degene geweest die op Shadra gestudeerd had en Yazuki diegene die op Starshine Academy had gezeten. Dat ze nu beide hier naar school gingen kwam doordat Zephyr die beslissing zelf had gemaakt. Hij was oud genoeg voor die keuzes, niemand kon hem nog vasthouden, vastbinden. Het enige terrein waar zijn ouders nog verantwoordelijkheid over hem droeg was betreft financiële zaken. Als hij schulden had die hij niet kon betalen moesten zijn ouders dat doen. Niet dat het van harte zou gaan, maar geld hadden ze zat en de kosten zouden ze ongetwijfeld niet eens op hem proberen te verhalen. Dat koste teveel moeite en met een maand werk hadden ze het dubbel en dwars terug. Het was nu eenmaal een feit dat de Kuchiki’s veel geld bezaten. Niet alleen oud geld als nieuw geld. Het oude geld kwam van hun moeder, die het had geërfd van haar ouders en die daarvoor weer van hun ouders. Het nieuwe geld was het geld dat zelf verdiend werd, geld dat zijn vader verdiende in zijn bedrijf. Het bedrijf waarvan ze graag zagen dat Zephyr het over zou nemen. Dat was dan ook de reden waarom zijn vader hem graag op Shadra had willen houden, maar dat had hem niet weerhouden om naar Starshine Academy te gaan. Hier was Yazuki, de enige waarvan hij gezelschap écht kon waarderen. Zijn zusje was alles voor hem, de enige die hem echt kende, met een blik begreep. Woorden hadden ze niet nodig. Voor de buitenwereld leken ze ontzettend op elkaar. Beide duister, stil en mysterieus. De blik in hun blauwe ogen was hetzelfde, hun haar had dezelfde donkere kleur en op hun beiden gezichten waren geen emoties te herkennen. Toch waren ze verschillend, beiden hadden ze hun eigen manier van doen en gingen op hun eigen manier met situaties om. Zo was Yazuki de sadist van hen twee, die genoot van het opzettelijk pijn doen en zien lijden van anderen, tuurlijk zag Zephyr daar ook de lol wel van in, maar hij was meer de genieter van de twee. Zijn pleziertjes waren de nachten, met een warm goed gevormd lichaam naast hem. Het draaide niet alleen om hem, maar ook om de ander, die genoot ook, anders was er wat hem betreft ook geen bal aan. Het liefdesspel was iets bijzonders, niet iets wat je onderging omdat het moest. En voor geld al helemaal niet. Dan was je in zijn ogen echt een goedkope trut, een slet. En met hun beiden eigenaardigheden vormden Zephyr en Yazuki samen een. Samen waren ze compleet, af, finished. Maar zonder elkaar hadden ze hun eigen leven, hun eigen bestaan. Onafhankelijk van elkaar. En toch konden ze tegelijkertijd elkaars gezelschap niet missen. Hoe vaak had hij de nacht niet doorgebracht in Yazuki’s bed? Die nachten lag hij gewoon met zijn arm om haar heen, haar hoofd op zijn borst. Hij zag haar niet op een seksueel getinte manier en zo zou hij nooit over haar denken, maar het was prettig om niet alleen in een koud bed te liggen. Zijn eerste nacht op Starshine Academy had hij ook bij haar doorbracht.

Toen iemand tegen hem op botste werd hij uit zijn gedachten getrokken. Automatisch stond hij stil, zonder zijn pas af te maken. Luid zuchtend sloot hij voor enkele seconden zijn ogen waarna hij zich al draaiend op zijn voeten een kwartslag draaide. Zijn ogen waren ondoorgrondelijk op het meisje op de grond gericht. Vervolgens duurde het niet lang voordat het meisje haar excuses aanbood. Hier reageerde hij niet op, zelfs in zijn gezicht was niet te zien dat hij haar excuses had gehoord of opgemerkt. Waar was ze zo plots vandaan gekomen? En waarom moest ze zo lomp zijn om tegen hem op te botsen? Hij was niet zomaar over het hoofd te zien. Bijzonder lang of gespierd was Zephyr niet, maar toch was hij geen kleintje te noemen en ook geen krielkip. Zijn lichaam verkeerde in wat hij zag als een prima conditie. Daarnaast stak zijn gestalte donker af tegen de sneeuw. Zijn lange jas, broek en schoenen waren zwart. Zijn halflange haar was donker en toonde enkele zilverwitte plukken. Die plukken waren niet geverfd en ook niet aangeboren. Ze waren het resultaat van een ruzie, een knokpartij. Op de plaatsen waar wit haar groeide zaten littekens verstopt onder zijn halflange haar. Zijn haarzakjes waren zo beschadigd dat ze geen pigment meer aanmaakte, wit haar was het gevolg geweest. Erg had hij het nooit gevonden. De littekens waren niet te zien en daarnaast paste het ook wel bij hem. Hij wist niet eens meer beter. Zijn ijzig blauwe ogen gleden over het gestalte van het meisje heen en uiteindelijk deed een glimlach zijn mondhoeken opkrullen. Deze was niet onprettig om te zien, maar overdreven charmant was het ook niet. Tegelijkertijd stak hij zijn rechterhand naar haar uit, de rug van zijn hand naar beneden en de palm omhoog. Als ze wou kon ze zijn hand pakken om overeind te komen. ”Het maakt niet uit, het had iedereen kunnen overkomen” klonk het op zijn ‘masker’ afgestemde stem. Niemand, op één persoon na, wist dat als hij op deze manier sprak niet alles van zijn woorden oprecht meende. Alleen richting Yazuki zou hij geen woord spreken die niet de waarheid vertolkte. Natuurlijk vertelde hij haar ook lang niet alles, hield dingen voor haar achter als hij vond dat ze het niet hoefde te weten. Hij wist dat ze het niet echt op prijs stelde, maar als haar oudere broer, de enige die oprecht om haar gaf, wou hij haar behoeden voor dingen die haar meer pijn zouden doen dan dat ze zouden opleveren. Door lichtelijk met zijn hoofd te schudden plaatste hij zichzelf terug in het nu. Zijn ogen vonden die van het meisje weer. ”Mijn naam is Zephyr, en mag ik naar de jouwe vragen? Ik heb je nog niet eerder op Starshine Academy gezien, ben je nieuw?” klonken zijn vragen kalmpjes terwijl hij rustig op antwoord wachtte.

Maar als deze jonge gast daarom iets tegen haa zou hebben dan zou ze zich niet zomaar van haar af laten bijten. Ze was niet zo'n laf meisje dat zich snel terug trek bij ieder kleine opmerking. Ze dacht even aan haar eigen vertrouwde omgeving. Waar ze woonde. De kinderen waar ze mee omging wisten waar ze tegen kon en waar niet tegen, maar natuurlijk is dit een onbekend gebied waardoor ze wist dat ze dat hier niet zouden weten. De beweging van de jonge gast trok haar aandacht, ze zag dat hij zijn hand naar haar uitstak. Ze twijfelde wat koppig. Uiteindelijk besloot ze het toch maar te pakken en trok zich met zijn hand op."Bedankt" Sprak ze nogal afwijkend.”Het maakt niet uit, het had iedereen kunnen overkomen” Even trok ze een wenkbrauw op niet echt een reactie die ze had verwacht. Maar je weet maar nooit met jongens. Dat waren altijd al types geweest dat ze nooit echt helemaal begreep. Ze was van plan om hem met rust te laten doordat ze hem omver had gelopen maar die gedachten werden weg geduwd toen ze hem hoorde spreken tegen haar. ”Mijn naam is Zephyr, en mag ik naar de jouwe vragen? Ik heb je nog niet eerder op Starshine Academy gezien, ben je nieuw?” Ze keek hem voorzichtig maar kalmpjes aan. Ze moest oppassen. Je weet nooit wat voor types hier zitten, in een school daarom vond ze het altijd zo super dat ze thuis les kreeg, en dat werd nu verstoord door iets wat ze nog niet had ontdekt. Maar ze zal er snel genoeg voor zorgen dat ze dat wel te weten komt
."Tsukimiya, maar zeg maar Miya" antwoorde ze nogal wat kort als antwoord."Jammer genoeg ben ik dat wel"Moest Miya bekkenen ookal wou ze dat helemaal niet. Ze wou hier ook niet zijn en vooral niet als nieuweling. Dat was altijd nadelig. Niemand kennen. Niet weten voor wie je moet oppassen en weten met wie je goed overeen kan komen. Dat was altijd nooit te raden, die moest je altijd wel ontdekken door het mee te maken. Af en toe was het wel leuk als je iemand tegenkomt waar je goed mee kan opschieten maar je hebt wel soms zo'n irritante pesters die je het leven willen zuur maken gewoon omdat ze geen eigen leven hadden." Sorry voor daarstrak nog" Ze kon het gewoon niet laten" Had neit echt zin om al direct leerlingen tegen te komen...." Er zat niets achter haar zin. Maar als ze niet tegen hem was opgelopen zou het haar wel zijn gelukt om alleen gewoon ergens te zitten totdat ze zin had om naar een leeraar te gaan. Even keek ze naar haar gekreukelde kleren. Niet dat het Tsukimiya wat kon schelen want die kreukels waren er toch wel makkelijk uit te krijgen."Waarschijnlijk ben jij hier toch wel langer dan ik" Vroeg Miya toen maar. Nu ze hier toch was kan ze even goed al zien wat voor karakter deze Zephyr had. Je weet maar nooit.

Als hij eerlijk was moest hij bekennen dat hij al een tijdje droog stond. Op Sharda waren de eenzame nachten maar zelden geweest, er was genoeg vermaak voor hem te vinden. Lang niet al zijn scharrels waren echt knap geweest, maar elk van hen had iets bijzonders gehad. Het ene type sprak hem wel aan, het andere niet. Zo had hij op het christmast event ook zijn ogen over de aanwezige dames laten gaan, onbewust een oordeel gevormd in zijn hoofd. Zo was er een hoogblonde jonge dame geweest die de avond grotendeels achter het chocomel kraampje had doorgebracht. Master Savador en diens kinderen waren ook veel in de buurt geweest en de manier waarop ze hem aansprak gaf aan dat ze hem naast school ook persoonlijk kende. Er was een of andere relatie tussen die twee. Die relatie kon in de vorm van familie zijn, maar ook in de vorm van een minnares. Welke van die twee het was maakte hem ook niet uit, ze moesten zelf maar uitzoeken hoe of wat ze hun leven leiden. De keuzes, beslissingen en veranderen die ze ondergingen zouden hem niet schaden, dus waarom zou hij zich er druk om maken? De hoofd meester kon doen waar hij naar verlangde in de tijd dat hij buiten de rol als hoofd meester trad. Dit was ’s avonds, in de weekenden en vakanties. Hetzelfde gold voor de meeste leerlingen. Er was een persoon van wiens daden hem interesseerden, ze kon zijn bloed doen koken, maar tegelijkertijd ook een ware glimlach op zijn gezichten toveren. Ja, Yazuki was iets bijzonders. Het was nog net niet zo dat zijn leven om haar draaide, op elkaar afgestemd waren ze echter wel. Een zendertje dat hem vertelde wat ze deed en waar ze was had hij niet, hij hoefde dit ook echt niet te weten. Maar een soort van eigen alarm had hij wel. Áls ze in nood zou zijn, hem nodig zou hebben, zou hij een onbehagelijk gevoel hebben. Zo goed waren ze wel met elkaar verbonden, opgegroeid met alleen magie en elkaar. Hun ouders waren niet echt in the picture geweest, hij had hun schoonmakers zelfs vaker gesproken dan zijn moeder zelf. Sommige zouden zeggen dat hun jeugd niet geweldig was geweest, maar hij had het niet echt als iets negatiefs ervaren. Samen sloegen ze zich er wel doorheen. Maar goed, hij dwaalde af. Zijn gedachten waren bij de dames van het event. De blonde achter kraampje en het meer mysterieuze meisje alleen op het bankje. Ondanks dat hij had moeten bekennen dat de blonde knapper was sprak de andere hem meer aan. Ze oogde niet zo overdreven vrolijk en irritant en haar mysterieuze kant had zijn aandacht even getrokken. Echter had de druk op zijn arm zijn aandacht weer naar Yazuki terug getrokken. Het was een heerlijke avond voor hun tweetjes geweest, lekker samen op het haast verlaten ijs. Het had een poos geduurd voordat nog meer leerlingen met hun schaatsen waren komen aanzetten.

Een antwoord trok Zephyr terug naar de werkelijkheid. Het waterige zonnetje scheen flauwtjes op hen neer, deed de sneeuw in licht baden waardoor deze irritant schitterde als je er te lang naar keek. Zijn blauwe ogen namen die van het meisje nog steeds kampjes op. Het leek erop alsof ze een gesprek niet zag zitten, voor hem gold hetzelfde. Toch moest had hij willen weten wat er te halen zou vallen, en of dat er wel iets te halen viel. Onaangenaam om te zien was ze niet, niet helemaal zijn type maar zeker eentje met potentie. Behalve als haar karakter haaks op haar verschijning stond. Met de woorden die ze als antwoord gaf op zijn vragen kon hij vrij weinig, dus knikte hij een enkele keer om haar te laten weten dat hij haar gehoord had. Het waren mededelingen waardoor hij niets kon bijdragen aan het gesprek door er wel op te reageren. ”Daar sla je de plank volledig mis, dit is welgeteld mijn derde week op Starshine Academy. Al had ik wel mijn zusje die me gemakkelijk wegwijs kon maken” antwoorde hij Miya terwijl opnieuw een glimlach zijn mondhoeken optrok. Een grijns kon hij niet volledig verbergen en tegen gaan, maar het zag er niet onaangenaam uit. Echter kon Miya –dat lag veel makkelijker in de mond dan Tsukimiya– het wel zien als ze er echt op zou letten. Niet iedereen had de gave om de kleinste veranderingen op het gezicht van de ander te spotten. En als je de verandering al zag moest je ook nog kunnen bepalen waar die verandering vandaan kwam en welke emoties en gedachten erachter zaten. Zephyr zelf kon bepaalde emoties herkennen op het gezicht van een ander, maar ook lang niet alles. Echter kon Yazuki helemaal niets voor hem verbergen, ze was als een open boek voor hem. Naar de buitenwereld waren ze echter allebei gesloten, afgezonderd, stil, mysterieus. ”En wat brengt jou naar de Academy?” vroeg hij uiteindelijk maar om iets van een gesprek op gang te houden. Als ze hier niet van gediend was kon ze altijd rustig gedag zeggen en weglopen. Hij zou geen moeite doen haar tegen te houden, in tegendeel. Hij zou Miya uit zijn hoofd zetten, zich omdraaien en verder gaan waar hij mee bezig was. Genieten van de rust en stilte die de ruïnes met zich mee brachten.

It really sucks..

Ze dacht even rustig op haar gemak na toch was ze niet helemaal met haar gedachten weg. Juist genoeg nog op de wereld om Zephyr te horen als hij iets zou vragen of zeggen. Even sloot ze haar ogen rustig toe, snoof de lucht diep in haar longen, en hield dat zo enkele minuten vast, maar toch liet ze die uiteindelijk weer los. Doordat te hebben gedaan ontspande ze zich weer helemaal. Niet meer gestresst om andere leerlingen tegen te komen, en ook niet om binnenkort naar de klas te gaan. Waarschijnlijk zou ze die stress niet hebben kunnen laten verdwijnen als ze heel even een grote hap lucht had genomen. Ze is niet voor niets van Puffoon. Even begon ze met een sierlijke beweging lichtjes te glimlachen die haar ogen bereikte en er voor zorgden dat haar kristal blauwe ogen begonnen te twinkelen. Haar spieren die eerst zo gespannen waren geweest waren helemaal verdwenen. Het had haar goed gedaan. Ze stond weer op haar normale rustige manier. ”Daar sla je de plank volledig mis, dit is welgeteld mijn derde week op Starshine Academy. Al had ik wel mijn zusje die me gemakkelijk wegwijs kon maken" hoorde ze hem zeggen waardoor ze weer haar ogen strak op die van hem richte, de gespannenheid kwam helemaal niet meer terug en haar achterdochtig gedrag was er samen mee verdwenen. Ze lette niet perfect op maar toch had ze een soort verandering gezien na die grijns van hem. Maar omdat ze er niet zo goed had opgelet, kon ze niet goed genoeg denken om te ontdekken wat er daar achter lag. Toch zag je even dat ze iets had opgemerkt wat haar aandacht had getrokken. uiteindelijk verdween ook die houding en stond ze weer in haar sierlijke pose."Zo te zien heb je meer geluk gehad dan ik" Antwoorde ze vaagjes, terwijl ze weer even door haar haren ging. . ”En wat brengt jou naar de Academy?” hoorde ze hem vragen. Ze dacht er niet echt over om te liegen, maar natuurlijk ook niet om alles te zeggen. Ze was niet dom."Het was niet echt van mij gepland om naar hier te komen....Meer mijn ouders onverwachte beslissing, het gebeurde gewoon allemaal veel te snel. Weet niet eens waar ik naar hier moest komen, maar...." De laatste zin was wat afstandelijk en geheimzinnig geworden zodat de laatste woorden niet meer te verstaan waren."Maar ah ja....Ik zal hier toch het beste van maken, en nieuwe magie leren vind ik helemaal niet erg." Grijnsde ze vriendelijk terwijl ze even haar schouders had opgetrokken. Zonder na te denken,vroeg ze"Wat voor euh...magie heb jij" Ze dacht er niet meer direct zo gespannen overna omdat ze nu zo relaxt was."Ik kom van puffoon, maar een deeltje shadra zit er wel ook in me door men...." Ze stopte bij het woord dat ze juist niet uitsprook 'vader'. Mischien was het niet echt zo slim om dat gedeelte tegen iedereen te zeggen.

Wat hij moest denken van het meisje voor zijn neus wist hij niet. Het zag ernaar uit dat ze in een nerveuze bui tegen hem was op gebotst omdat ze probeerde weg te rennen voor een aantal leerlingen. Waarom zou ze dat überhaupt doen? Waar was ze bang voor? Niemand beet of zou zomaar iets uithalen. De meeste haalde dat wel uit hun hoofd zo lang Master Savador aanwezig was. Hij had sommige leerlingen horen mompelen dat het wel leek alsof de man overal ogen en oren had, die iedereen vierentwintig uur per dag in de gaten hield. Natuurlijk had ook de hoofd meester maar een paar ogen, echter twijfelde Zephyr er niet aan dat de man bepaalde methodes had om al zijn leerlingen in de gaten te houden. Zoals hij de man van middelbare leeftijd gezien had zag hij er niet naar uit dat hij geroddel achter zijn rug om zou waarderen. In dat opzicht was hij heel anders dan Zephyr. Het kon hem helemaal niets schelen wat anderen over hem zeiden of dachten, en of dat nu in zijn gezicht was of achter zijn rug om. Hij zou geen moeite en tijd verspillen door met hen in discussie te gaan, of waar het ook op uit zou draaien. Over hem mochten ze zeggen wat ze maar wilden, zolang ze maar geen verkeerd woord spraken over zijn zusje. Dat zou hem echt heel kwaad maken, maar zijn precieze reactie zou nog behoorlijk kunnen verschillen. Of hij ging heel duidelijk laten merken dat hij het absoluut niet waardeerde en op prijs stelde, of hij zou het allemaal heel subtiel aanpakken en ze zonder zichzelf in de nesten te werken wel laten weten dat ze het niet nog eens in hun bolle koppen moesten halen. En de enige die wat uit zijn gezicht kon halen was Yazuki. Ze hadden maar een blik nodig om elkaar dingen duidelijk te maken, terwijl anderen helemaal niets van zijn gevoelens of gedachten konden ontfutselen uit de blik op zijn gezicht. Maar zodra hij een mogelijkheid zag van vermaak, van een warm bed en een nacht die hij niet alleen hoefde door te brengen verscheen zijn masker. Dan kon je ineens een glimlach zien of menen iets van een twinkeling in zijn ogen te spotten. Echter was er niets van gemeend, zo fake als het maar kon, echter zouden de meesten dat niet opmerken. Alleen diegene die extreem goed waren in het lezen van anderen, die zich erop gespecialiseerd en getraind hadden. Niet een van de leerlingen op deze school dus, hier was iedereen te jong om zich officieel in een tak van magie te specialiseren. Eerst moesten ze de ruime basis van alle vormen van magie beheersen. Niet dat er veel soorten van magie waren die zijn aandacht trokken. Alleen dark en fire magic kon hem wat interesseren, dat lag hem ook goed. Daar stond tegenover dat hij veel meer tijd en moeite moest stoppen in light en wood magic. En dan nog wel te bedenken dat hij het verschrikkelijk vond, dan was hij liever bezig met opdrachten voor dark of fire magic, maar helaas, die twee kostte hem geen moeite. De overige takken gingen hem vrij normaal af, hij hoefde zich er niet bijzonder voor in te spannen, maar kon hij het zich ook niet veroorloven niets te gaan doen. Zeker volgend jaar zou hij het daarmee niet redden, dit jaar zou wel moeten lukken. Het vijfde jaar had hij immers ook al afgesloten op Shadra, met allemaal prima cijfers dat ze niet over zijn prestaties hoefde te discussiëren, maar ook niet zo dat hij cijfers had die geprezen werden. Veelal zesjes en hier een daar een zeven en duidelijk een acht voor dark magic.

Het was geen geheim dat Zephyr dit jaar half overdeed, omdat hij niet kon instromen in het examen jaar zonder het eerste half jaar gehad te hebben. En hij kende zichzelf goed genoeg; als hij nu niet zou studeren zou er volgend jaar niets van terecht komen, daar had hij de motivatie niet voor. Het betekende wel dat hij alle stof opnieuw zou krijgen, en dat deed hij bijna fluitend. Dit kende hij toch allemaal al wel. En zolang hij voldoendes had zou geen docent klagen, zijn zusje natuurlijk wel, maar dat deed hem toch allemaal niets. Zijn blauwe ogen richtte hij weer op het meisje voor zich, dat zich nu geheel anders opstelde dan daarstraks. Het leek wel alsof ze zichzelf had weten te kalmeren, gelukkig maar, want een zenuwachtig persoon kon hem ook behoorlijk op zijn zenuwen werken en zijn irritatie leven doen stijgen.
Zephyr knikte eens met zijn hoofd als teken dat hij haar woorden gehoord had, zonder daadwerkelijk echt te luisteren naar de in houd. ”Bewust gekozen voor Starshine Academy, beter dan thuis zijn” was zijn luchtige reactie terwijl hij zijn schouders ophaalde. Maakte het hem wat uit. Hij was achttien, officieel niet eens meer leerplichtig, hij kon doen wat hij zelf wilde en waar hij naar verlangde. Niemand had hem tegen kunnen houden toen hij besloten had Yazuki achterna te gaan. Haar vraag verbaasde hem licht, wat maakte het nu uit welke magie iemand bezat? Maar als ze het graag wou weten, hij zou er geen doekjes om winden. ”Ik kom van Shadra en daarbij gaat mijn voorkeur uit naar dark magic” was zijn antwoord, geen acht slaand op het feit dat ze haar zin niet had afgemaakt, hem niet vertelde waar het beetje Shadra bloed vandaan kwam. Dat moest ze helemaal zelf weten, het was voor hem niet interessant. Het enige wat hij wou weten was of hij in haar bed de nacht door zou brengen of niet.

PROFILE MAGICIAN

» Can you feel it? Taste it? Hear it?
» 「TASTE OF LIFE」
» Defeat does taste harsh [Verhaallijn (afronding)
» Try to hear everything, but I can't
» What is it What you want to hear?

Can you feel it? Taste it? Hear it?

Can you feel it? Taste it? Hear it?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen