Al dat papierwerk hing hem echt de keel uit en hij was het eigenlijk een beetje beu om de hele tijd in Cruinne te zitten. Flynn was niet echt iemand die dagen achter zijn werktafel kon zitten om papier te lezen en eventuele vragen te beantwoorden, hij was toch geen secretaris? Na een tijdje had hij gewoon al zijn spullen weg gelegd, had zijn jas gepakt en was naar buiten gegaan. Sommige leerlingen die hem toevallig tegenkwamen, keken eerst met grote ogen naar hem op en begonnen daarna achter zijn rug met hun vrienden of vriendinnen te roddelen. Waarom konden mensen de hoeveelheid kracht die iemand bezat altijd voelen? Als dat niet zou zijn zou dat aan de ene kant veel gemakkelijker zijn, maar aan de andere kant moest je dan eerst bewijzen dat je werkelijk legendarisch was voordat mensen je zouden geloven. Soms snapte de man echt niets van sommige mensen: op het ene moment behandelden ze je alsof je God was en op het andere moment was het net alsof je een besmettelijke ziekte had. Misschien had hij dat wel, zo'n ziekte. Welke normale man had nu bindingsangst gewoon omdat zijn vroegere partner was overleden? Wel, hij dus. Samantha was zijn alles geweest, de enige vrouw waarvan hij echt had gehouden. Natuurlijk had hij voor haar nog andere vrouwen gehad, maar die vervaagden helemaal bij haar schoonheid. Flynn wist nog goed hoe ze een grapje had gemaakt over zijn mond die blijkbaar van verstomming opengevallen was. Je kon het liefde op het eerste gezicht noemen, maar dan tien keer zo sterk. Ze had het beetje eenzaamheid die hij voelde toen Fennon naar Starshine was vertrokken in een klap weggenomen. De wind die als een mes langs zijn gezicht sneed haalde de man uit zijn dagdroom. Het had zo echt geleken, het was precies ofdat Samantha er terug was, maar dat was niet zo. Samantha zou nu voor eeuwig bij de sterren horen, had haar rust verdiend na al dat vechten voor hem, om toch nog even bij elkaar te kunnen zijn. Flynn had de mooie vrouw zien aftakelen en nog altijd liepen en rillingen over zijn rug als hij terug aan die momenten dacht. Haar eens zo stralende ogen waren dof en haar wangen waren helemaal ingevallen. Haar eens zo volle lippen waren helemaal kapot en haar haar glansde niet meer zoals toen ze nog gezond was. Ondanks de pijn die ze gevoeld moest hebben glimlachte ze altijd haar stralende glimlach als ze hem zag. Het deed hem pijn om de vrouw van zijn leven zo te zien lijden. Voor de tweede keer in vijf minuten werd hij zich bewust dat dit allemaal verleden tijd was. Hij moest echt eens gaan stoppen met dagdromen wilde hij Fennons taak overnemen. Deze keer was hij uit zijn dagdroom gehaald door een aanwezigheid van earthmagic, vermengt met firemagic. Flynn had het altijd al raar gevonden dat er mensen waren die twee soorten magie beheersden. Op deze school liepen er blijkbaar veel mensen rond die meer dan een magie beheersden, soms zelfs twee magiesoorten die totaal niet bij elkaar pasten, zoals Licht en duister, water en vuur, lucht en aarde. Dat iemand Earth en Fire beheersde kon hij nog mee leven, al vond hij het wel een soort van verraad. Geen idee waarom, zoals hij wel meer dingen niet wist, het was gewoon zo. Flynn besefte pas dat hij zich bij de ruïne bevond toen hij er bijna tegenaan knalde. De stenen waren net op tijd zijn gezichtsveld binnengekomen waardoor hij net op tijd had kunnen stoppen met lopen. De man legde zijn hoofd in zijn nek en zijn blauwe kijkers zochten naar de bron van die twee magiesoorten. De jongen die ergens helemaal van boven zat was blijkbaar diep in gedachten verzonken, anders had hij Flynn heus wel zien aankomen vanop die hoogte. Zo lui als hij was deed Flynn niet eens moeite om te gaan beginnen te klimmen. Hij beval de aarde die overal wel aanwezig was om hem naar boven te dragen, wat na enkele seconden ook gedaan was. Glimlachend liet hij zich naast de jongen neervallen en keek over het landschap heen. "Rustgevend deze plek, vind je niet?" De ruïne straalde een soort kracht uit, een kracht die earthmagicans wel aantrok. Afijn, hij werd er toch door aangetrokken, anders was hij hier nooit gekomen.

If you don't mind?

Papierwerk. precies het enige waar Legendarische magicans voor bestonden, om papierwerk in orde te brengen. De man was nog maar pas op Starshine of had nu al wat lucht nodig. Het was net alsof de muren van zijn werkkamer op hem afkwamen en de stapels papieren op zijn werktafel een eigen leven gingen leiden. Een beeldige fantasie was iets wat Flynn al van jongs af aan had en dat was er niet op gebeterd met het ouder worden. Het feit dat Lesaiah hier zijn collega was, maakte het werk toch al wat minder zwaar. Het was fijn om hier toch iemand te kennen, iemand wie aan wie je je eigen leven zou toevertrouwen. Ja, hij beschouwde de vrouwe van het woud als zijn kleine zusje, niet meer en niet minder. Sommige broers en zussen konden het totaal niet met elkaar vinden en hadden constant ruzie. Bij hen zat dat net iets anders: het kon zijn dat ze soms eens een discussie hadden, maar dat wilde niet zeggen dat ze elkaar naar de haren zouden vliegen, maar misschijn speelde al hun werk daar ook wel een grote rol bij. De jongen naast wie hij was neergeploft schoot bijna twee meter de lucht in toen hij hem opmerkte. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat hier iemand rondhing, of überhaupt naast hem ging zitten. Flynn kneep zijn ogen tot spleetjes en probeerde zo ver mogelijk te kijken. De mensen die nu nog op het schoolterrein rondliepen, waren nog maar minuscule puntjes, veel te veraf om details te kunnen onderscheiden. Het beetje geluid dat de wind meebracht klonk zacht, maar wat wilde je ook als je een beetje afgezonderd zat van de rest en dan nog op zo’n hoogte. Veel kon het hem eigenlijk niet echt schelen wat de leerlingen op het schoolterrein deden, zolang ze hem niet te veel lastigvielen en hij zo op zijn tijd even rustig dronken kon worden. Alcohol zorgde ervoor dat al zijn problemen voor even naar de achtergrond gedwongen werden. Flynn wist zelf ook wel dat dat slecht was, drinken zodra je de pijn weer voelde opkomen, maar hij deed geen roekeloze dingen als hij dronken was zoals andere mensen. De man scheurde zijn blik van het landschap voor hem los toen de jongen wat zei. De laatste zin leek wat onafgemaakt, maar dat waren Flynns zaken niet dus zei hij er ook niets van. Mensen mochten geheimen voor hem hebben, als het maar niet te veel tot gevolg had. “Flynn Cédric Lumière Yuan, maar van mij mag je het gewoon op Flynn houden.” Het leek hem eigenlijk wel netjes om zichzelf voor te stellen, niet dat hij de jongen nog veel zou tegenkomen, maar je wist nooit.

Derp

De laatste persoon die hij verwachtte tegen te komen was wel een legendarische magiër. Ze leken hem gewoon zo... mysterieus. De kracht en elegantie die ze uitstraalden, de manier waarop ze keken: wijs en alwetend. Alles aan hun vond Riley mystiek en bijzonder. Dat was dan ook de voornaamste reden dat hij ze nooit durfde aan te spreken. Ze hadden wel wat beters te doen dan te praten met een nornale magiër. Deze jongen echter niet. Hij was aangenaam verrast hierdoor maar het maakte het ook alleen maar duidelijker: De legendarische magiërs waren.ook gewoon maar mensen. Iedereen was een normaal mens. Hij had vaak genoeg het idee dat mensen die bovenaan stonden een eigendunk van hier tot Razen hadden, of dat had de leider van de bende in ieder geval. Inmiddels wist hij wel beter, was hij ook wijzer. Maar de schuwheid tegenover anderen bleef. Een vertrouwen van nul, gewoon omdat het vroeger altijd zo was. Riley, pas op voor verdachte personen. Riley, je moet iemand vertrouwen. Riley, niemand is goed meer. Dezelfde praatjes, constant herhaald en hij werd er haast gek van. Als hij niemand kon vertrouwen, wat dan? Vroeg hij zich vaak af. Moest hij als eenzame strijder gaan leven, zich afzonderen van alle personen en alle contact vermijden? Dat was niet uit te staan, concludeerde hij. Maar na een lange tijd van vechten, het instampen van de woorden en de hardheden van de wereld te hebben gezien, geloofde hij het. Het was voor zijn eigen bestwil geweest maar intussen was het vertrouwen in anderen zo drastisch gedaald dat hij zelfs personen met een hoog aanzien niet meer vertrouwde. Iedereen kon een bedrieger zijn, of het nou je tante of je verloofde was. En wanneer je daar achter zou komen, zou je je onnodig bezeren. Een harde maar denkbeeldige klap in je gezicht, zo voelde het wanneer je verraden werd en dat was helaas vaak genoeg gebeurd.
Toch wou Riley het niet meer, al die ideeën van verdenking en wantrouwen. Het was niet goed, niet gezond. Ook al had hij zo het idee dat banden voor onnodige pijn zouden kúnnen zorgen, hij voelde wel het verlangen ernaar ookal had hij Nez. Zijn stoornis was echter nog steeds de hindernis. Hij wist dat mensen hem een freak zouden vinden wanneer ze ook maar één keer ervaarden wat zijn stoornis in hield. En tot nu toe was alleen Nez bij hem gebleven dus hij verwachtte niet echt dat er nog zo'n persoon was.
Riley wendde zich af van zijn gedachten, wierp een blik op de blauwharige jongen wanneer deze zich voorstelde. Hij wist niet waarom, maar hij voelde zich meer op zijn gemak bij hem dan bij anderen. Misschien doordat de jongen over dezelfde magie bezitte, misschien omdat hij ook een bewoner was van Erd, de planeet waar hij zich werkelijk thuis voelde. Kovomaka voelde nog steeds zo... vreemd en onwennig. Kon best zijn, hij was er nog maar een week of drie en hij had niet veel tijd gehad om rond te kijken door onder andere huiswerk et cetera. 'Ik noem je wel Flynn, ja. Lijkt me een bloody klus om al die namen te gaan opnoemen.' Hij grijnsde lichtjes, en ookal was ie niet erg expressief, het was een grijns. Iets wat hij niet vaak deed. 'Riley Marx Ashwoods.'

Gah.
Bloody is trouwens zijn stopwoord, kijk er niet raar van op xD

Hier vanboven op de ruïne kon hij al dat gedoe van legendarische magican even achter zich laten. Niet dat hij al veel moest doen sinds hij die titel gekregen had, enkel zorgen dat er op Erd niet te veel misging en soms eens kijken of de school niet in gevaar kwam. Eigenlijk was het best wel grappig hoe mensen naar hem keken als hij nog maar voorbij liep, net alsof ze een geest gezien hadden. In feite was dat ook wel zo als je eens goed nadacht en hoorde hij al lang diep onder de grond te liggen. In het begin was het raar geweest dat mensen er met de jaren slechter uit gingen zien en dat hij er doodleuk als een dertiger bleef uitzien. Flynn had zijn ouders zelfs niet zien sterven, omdat hij het te druk had gehad met zijn training, best ironisch, vind je niet? Maar ach, zijn ouders hadden hem toch altijd al een schande gevonden voor de familie Yuan omdat hij gebrandmerkt was als een dief. Dat deel van zijn jeugd vergat de man het liefst, het deel dat hem deed beseffen hoe wreed sommige mensen op Erd wel niet zijn. Spijtig genoeg voelde hij op sommige momenten het hete metaal nog altijd in zijn nek en hoe hij er als kleine jongen niets tegen had kunnen doen. Zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen de jongen ermee instemde om hem gewoon Flynn te noemen met het excuus dat het een 'bloody klus' moest zijn om al die namen te onthouden. Wacht, bloody, een nieuw stopwoordje ofzo. Jees, hij voelde zich nu al oud terwijl hij nog wel even mee moest. Het zou hem eerlijk gezegd niet verbazen als hij bijna de oudste van het groepje LM's was. "Aangenaam, Riley." Tja, hij was misschien al meer dan drie eeuwen oud, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet beleeft moest blijven. Alleen als hij iets te diep in het glas gekeken had vergat hij die beleefdheid meestal. Het was fijn dat hij een leerling was tegengekomen, even weg uit die grote hoeveelheden magie die in de toren hing waar hij soms misselijk van werd.
"Even voor de zekerheid: er gebeuren toch niet te veel erge dingen op Erd die ik over het hoofd heb gezien, of wel." Het was best handig om met een gewone burger van Erd te kunnen praten, want die wisten meestal meer dan hijzelf wist.