Stripped down to the bone~

Come with me
Into the trees
We'll lay on the grass
Let the years pass
Take my hand
Come back to the land
Let's get away
Just for one day

Het incident in de kantine was een paar dagen geleden gebeurt maar nog steeds kon Alan het niet van zich afzetten. Die gemene geintjes ook van hem… Deze keer had hij zich echt overtroffen, had Alan niet alleen een ongemakkelijk gevoel gegeven maar maakte het ook zo dat hij de samurai niet eens meer aan kon kijken uit lichtelijke schaamte. Zijn wangen neigden altijd wel weer naar die rode kleur wanneer hij in die donkere poelen keek, poelen die als openstaande ramen zijn gevoel van binnen reflecteerden. De kleine glimmertjes in zijn ogen maakten het geheel af, konden Alan zo in een trance trekken als hij niet zou opletten. Het was gek hoe erg hij zich aangetrokken voelde tot de oudere jongen. Ergens verlangde elk stukje van zijn lichaam en geest naar hem, naar zijn aanraking en zijn dichtbijheid. Naar het geluid van zijn adem en het gevoel van zijn warmte. Maar nog steeds kon Alan het niet toegeven, deed zo koud mogelijk tegen hem en bouwde blokkades op die fungereerden als zijn weerstand tegen de aantrekkingskracht. Het ging met moeite, de verleiding weerstaan maar hij geloofde dat als hij maar lang genoeg door ging hij het wel zou redden en er misschien voorgoed van af zou zijn. Maar wou hij dat eigenlijk wel?
Zoveel gevoelens van twijfel en verwarring, ze maakten zich meester van hem en dat was ook de voornaamste reden dat zijn stoornis verergerde. Insomnie, een slaapstoornis. Op sommige momenten wat erger, de andere keren wat lichter. Hij leek altijd wel eens wakker te schrikken midden in de nacht en was dan niet meer in staat om weer in slaap te vallen. Hij werd daarnaast altijd te vroeg wakker of viel te laat in slaap. Het was niet goed voor de jongen, vermoeide hem werkelijk waar zoveel dat hij tijdens lessen ook in slaap viel terwijl hij dat helemaal niet wou. Hij was dan ook vaak bij de Hoofdmeester geroepen vanwege zijn geringe inzet. Hij kon het toch niet helpen dat hij een slaapstoornis had? Wat kon hij er trouwens aan doen? Ja, medicijnen slikken of naar een therapeut gaan. Maar dat wou hij helemaal niet. Hij was te bang dat hij nooit meer wakker zou worden of dat hij zo diep zou slapen dat hij niks meer zou opmerken, zoals geluiden of gebeurtenissen in zijn kamer. Hij moest alert zijn, constant alert. Hij moest de hoede niet laten zakken. Hij was misschien weg bij de Suasama maar dat betekende niet dat hij zijn alertheid moest laten vallen. Het kon zijn dood worden, dat wist hij heel goed. Het was belangrijk, essentieël. En ook al liep hij niet veel gevaar hier, hij kon het toch niet laten. Was te paranoïde.
Hij vroeg zich af wat hij hier deed, zo in zijn gedeelde kamer. Het was de avond van het Rozenbal, een evenement dat hoorde bij Valentijnsdag. Met Valentijnsdag deelde hij altijd rozen uit aan mensen uit de organisatie die dichtbij hem stonden. Hij gaf er één aan Tiedoll, Kanda kreeg er vaak ook een (met alle moeite), zijn overige vrienden kregen er ook allemaal één. Ook maakte hij vaak chocolaatjes, het meest omdat hij ze zelf wou opeten. Deze keer deed hij niks, ging ook niet naar het bal omdat hij geen date had. En zonder date op een bal was nogal lonesome. De meisjes hier waren wel aardig maar helaas hadden die al zogenaamd een date. Alan wist dondersgoed dat ze hem niet als date wouden dankzij Kanda, die hem midden in de kantine een kus had gegeven. Waarschijnlijk hadden ze allerlei fantasieën over hem en Kanda die over de dansvloer zwierden. Pff, stomme meiden.
Alan ging overeind zitten op zijn bed, legde zijn leesboek even weg en zuchtte diep. Hij verveelde zich. Er was niemand aanwezig, allemaal op het Rozenbal en hij lag maar zielig en in zijn eentje op bed te lezen. Voor eens hoopte hij Kanda te zien. Konden ze in ieder geval een spel spelen of zo. Of kon hij wraak nemen voor zijn actie in de kantine. Nee, zo was hij niet. Wraak loste niets op… Maar soms voelde het zó goed. Maar dan nog, hij had geen idee hoe hij wraak kon nemen. Hij kon zijn shampoo misschien vervangen door roze verf maar dan zou hij aan zijn geliefde katana gerijgd worden en dat leek hem niet zo heel fijn. Nee, hier moest over na gedacht worden. Maar eerst moest hij iets te doen vinden. Hij had vast wel een pakje kaarten ergens. Kon hij tenminste een spel doen als patiencen, het eenzame spel.

K A N D A O N L Y

Kanda had een hekel aan al die vrolijkheid en die roze kleur. De aura van verschillende mensen was compleet omgekeerd door een paar woorden. Hij kon het niet uitstaan, dat dromerige gedrag. Zelfs de leraren deden niet meer normaal. Kanda kwam de school binnen lopen nadat hij op het grasveld heeft gemediteerd. Al kun je het geen mediteren noemen als je je concentratie niet kan houden en gestoord word door een of ander meid. Hij was al chagrijnig daardoor maar al die rozen en dat roze maakte hem echt boos. Hij was op weg naar zijn kamer. Hopelijk was hij even alleen. Alan zou vast wel naar het bal zijn. Of niet. Misschien door die kus in de eetzaal schaamde hij zich. Dat zou wat zijn, moyashi die zich schaamt voor zo iets kleins. Het interesseerde Kanda niet wat mensen van hem zouden denken, hij zou ze gewoon kwaad aankijken en alle roddels waren weer verdwenen. In de gangen kwam hij inderdaad wat meiden tegen die begonnen te roddelen over hem en Alan. Kanda keek hun heel moordlustig aan. Ze keken heel bang en liepen weg. Hij liep gewoon door en liet merken dat hij vandaag niet blij was. De donkere aura om hem heen liet mensen schrikken en weg lopen. Ondertussen zag hij vele stellen klef doen tegen een muur aan. Dat was dus NIET wat hij wou zien. Hij kwam op de dark magicans etage en uiteindelijk bij zijn kamer. Hij pakte de sleutel uit zijn zak. Hij moest even zoeken tussen de sleutelbos maar vond de sleutel. Langzaam opende hij de deur en keek naar binnen. Hij zag dat Alan binnen zat een zielig potje patience te spelen. 'Oi, moyashi. Moest je niet naar het bal ofzo?' Hoezo vroeg ik dat? Tuurlijk gaat hij niet naar het bal. Dacht hij nadat hij zijn woorden sprak. Kanda liep naar zijn bed en ging even liggen. Hij pakte zijn boek er even bij en ging lezen.

WHAAA eindelijk een reactie gegeven :p jij zou vast ook wel blij zijn XD

x I wanna love you but something's pulling me away from you x

Langzaam wiebelend met zijn benen had hij de kaarten voor zich liggen. Hij lag op zijn buik op het zachte tapijt, keek met een enigszins geconcentreerde blik naar de kaarten. Hij gebruikte nog steeds hetzelfde pakje kaarten als altijd: Witte kaarten met zwarte ruiten erop. Eigenlijk was het zijn pakje valsspeelkaarten maar patiencen kon je nog wel gewoon. Hij gebruikte het pakje meestal in combinatie met een ander pakje om zo talloze spelletjes poker te winnen en meer geld binnen te halen, wat uiteindelijk toch weer naar zijn idiote meester ging die het geld weer opmaakte aan drank. Verspilde moeite, ja. Maar hij moest wel. Hij wou liever niet in elkaar getrimd worden door de mensen aan wie hij hun geld nog moest terugbetalen. Hier had hij daar gelukkig geen last van. De vent was immers zoek en geen levende ziel had hem nog gezien na zijn vertrek. Maar goed ook, vond hij. Als hij zijn leerling al zulke gruwelijke dingen aan deed, wat zou hij dan bij onbekenden doen? Nee, daar wou hij niet aan denken. Zijn eigen ervaringen met Cross waren al erg genoeg en godzijdank dat hij daar nu vanaf was.
'Oi, moyashi. Moest je niet naar het bal ofzo?' Alan keek vlug op, had niet eens gemerkt dat Kanda de kamer binnengekomen was. Hij kreeg een beledigde uitdrukking op zijn gezicht. 'Het is Alan. Hoe vaak moet ik dat nou zeggen, bakanda?' Pff, hij leerde het ook nooit. Er was tot nu toe maar één keer geweest dat hij hem gewoon Allen noemde en daarna viel hij gewoon weer terug naar zijn onuitstaanbare ge-moyashi. Hij was niet zó klein! 1,68 was een prima - nee. Nee, dat was echt geen goede lengte. Met die lengte was hij de helft van de tijd kleiner dan sommige meisjes. Niet dat hij zich daar zorgen om maakte, het was gewoon vervelend dat Kanda hem steeds moyashi noemde. Want Alan had wel een goede reden om Kanda baKanda te noemen, hij was nou eenmaal een idioot. Hij verdiende het gewoon, naar Alan's mening en hij vond dat hijzelf het niet verdiende om moyashi genoemd te worden. Hij legde zijn kaarten op de grond, rolde zich om zodat hij op zijn rug op het witte pluizige tapijt lag en stak zijn benen in de lucht. Hij had verloren, hij verloor altijd met patience maar als je valsspeelde was het ook niks aan. Eigenlijk was het hele spel niks aan maar hij moest toch iets? 'Als íemand hier mijn kans bij de meisjes niet verwoest had-' En na die zin keek Alan heel pissig naar Kanda. '-Was ik misschien nog wel gegaan. Ze vroegen me de hele tijd of ik met jou naar het bal zou gaan!' Hij zette voor het volgende een meisjes-stem op, gewoon om de nadruk te leggen op de reacties. 'Oh Alan, zien we jou en Kanda nog op de dansvloer? Jullie zijn vast heel goede dansers! En zijn jullie nu officieel een koppel? En krijg je nog rozen van hem? Nou, vergeet het maar!' De laatste zin riep hij haast uit. Hij ging rechtop zitten, sloeg zijn armen over elkaar als een soort kleutertje dat geen koekje kreeg. 'Niet leuk! Een frons tussen zijn wenkbrauwen, een lichtelijk pruillipje. Het zag er al met al nogal schattig uit ook al baalde hij als een stekker. Waarvan hij baalde wist hij niet precies.

Ik ben zeer blij ;D

Kanda vond het wel grappig. Alan die mokkig tegen hem deed door een grap. Nouja grap. Kanda meende het wel. Hij wist zijn gevoelen voor Alan maar al te goed. En Alans reactie was gewoon sprakeloos geweldig. Elke keer dat Alan bloosde zag hij er zo kwetsbaar en onschuldig uit. Al wist Kanda maar al te goed dat dat niet het geval was. Hij begon een beetje te lachen. 'Haha, als je dat zo erg vind dan zeg je het hun toch gewoon? Of geloven ze je niet?' Kanda begon Alan de spot aan te drijven. Hij gedroeg zich net als een klein kind, net zoals Alan even deed. Hij keek naar de kaarten en terug naar Alan die nog steeds met een frons en een kinderlijke houding naar Kanda keek. Kanda gedroeg zich niet zoals hij normaal zou doen maar dat maakte hem niet meer uit als hij bij Alan was. Alleen Alan mocht hem zo anders zien. Het maakte niet echt veel meer uit na de eetzaal-scène. 'Je kan er ook zelf wat aan doen. In plaats van hier in je eentje patience te spelen.' Kanda ging weer rechtop zitten. Hij stampte met zijn rechter voet op zijn schaduw en Mugen vloog eruit. Kanda pakte de lange katana en legde hem op de haakjes aan de muur boven zijn bed. Hij was door de hele dag uitgeput. Eerst de hele scène in de eetzaal en dan daar bovenop kon hij niet mediteren door gebrek aan concentratie en Romance die hem stoorde en zich helemaal druk maakte omdat hij een klein beetje bloed op hoestte. Hij had zijn lange jas nog aan. De jas en de kleren die hij droeg tijdens de missies van de Suasama. Hij kleedde zich om. De kleren die hij had gewassen waren weer schoon en het was ook weer aan elkaar genaaid. Hij had zijn normale kleding in een paar seconde weer aan. Het omkleden deed bij Kanda nooit langer dan een paar seconde. Zo kon hij altijd snel zijn Mugen pakken in tijd van nood. Hij keek Alan weer aan. 'Over mij hebben die meiden al geen roddels meer. Één keer kwaad kijken en ze houden meteen hun mond.' Kanda lag op zijn bed met zijn armen onder zijn hoofd en keek naar het plafond. Zonder iets te zeggen bleef hij kijken.

x I wanna love you but something's pulling me away from you x

Het was ook weer niet zo dat Alan er dolgraag heen had willen gaan, het was immers maar een bal, maar hij wist dat het veel beter was geweest als hij op het bal aanwezig was. Dan zat hij hier tenminste niet verveeld op zijn kamer patience te spelen, kon hij zich wellicht nog vermaken en had hij ook geen irritante kamergenoot op zijn dak. Hij kon nu misschien wel weg gaan maar dan? Wat moest hij dan? Trainen had hij al gedaan, mediteren ook wel ookal ging het nogal moeizaam, daarnaast had hij ook al zijn huiswerk af en hij had nou niet bepaald veel vrienden waarmee hij een avondje kon stappen, vermoedend dat Wren en Yazuki ook naar het bal waren. Op dit moment had hij alleen Kanda maar die zou sowieso niet mee gaan als hij hem al zou vragen. Bovendien was een dronken Kanda waarschijnlijk nog beangstigender dan een nuchtere. Wie weet wat hij zou doen in een dronken bui... Nee, bedankt. Alan plofte weer neer op zijn buik op het tapijt, ruimde zijn kaarten op terwijl hij naar Kanda luisterde. Als ze in een anime leefden, zou er nu een gigantische rode ader op Alan's hoofd verschijnen. 'Dat is het hem nou juist. Ze geloven me niet, bakanda. Je hebt de statement dat wij een koppeltje zijn nou eenmaal gemaakt. Als ik het idee uit hun hoofd wil krijgen moet ik één van jouw moordlustige blikken opzetten en dat is iets wat ik gewoon niet doe.' Hij kon natuurlijk ook doen alsof het uit was maar daar voelde hij om de een of andere reden de behoefte niet voor. Kanda had dit gat zelf gegraven en hij vond dat hij degene moest zijn die het moest oplossen. Hij beet zachtjes op zijn lip terwijl hij een stapeltje maakte van zijn speelkaarten en ze ging schudden, snel en handig als een echte circusartiest. Hij probeerde in de tussentijd iets te bedenken om te doen maar er kwam niks in hem op. Patience was saai en al die andere eenzame kaartspelletjes ook weer. Hij ging geen huisje bouwen van kaarten, daar was de vloer te bobbelig voor en voor de rest viel er niks mee te doen behalve spelletjes zoals poker en pesten en... Wacht even... Poker.
Alan ging rechtop zitten, keek even naar het stapeltje kaarten en kreeg langzaam een ideetje als wraak voor het incidentje in de eetzaal. Kanda mocht misschien de spot met hem drijven door... te doen wat hij deed in de eetzaal maar dat kon Alan net zo goed. Ja... Hij wist hoe hij wraak moest nemen. Hij moest eerst rustig beginnen, het opbouwen en daarna zou hij hem pas vernederen. En niet zomaar. Hij zou het doen met hetgene waar hij het beste in was: Poker. 'Kanda?' mompelde hij half-verveeld om niet door te laten schemeren dat hij iets van plan was. Hij liep op zijn bed af, kroop erop en ging in kleermakerszit op het matras zitten. 'Ik verveel me. Wil je pokeren?' Hij keek Kanda traagjes aan, was nog steeds bezig met de kaarten te schudden terwijl hij in zijn hoofd nog allemaal plannen smeedde. Dit zou echt de perfecte manier zijn om hem terug te pakken omdat Kanda het hemzelf aan ging doen. Alan zou gewoon steeds maar winnen en zeggen dat het niet zijn schuld was dat Kanda zo slecht was met poker... Terwijl hij zelf valsspeelde. Ha, alsof hij daar ooit achter zou komen.

Alan kwam met het idee om te pokeren. Nee maar wat een verrassing. Alan Pokerde heel vaak en Kanda wist dat hij altijd vals speelde. Hij speelde nooit tegen Alan omdat dat gewoonweg oninteressant was. Als hij vroeger tegen hem zou spelen dan had Kanda altijd verloren. Nu er twee jaar verstreken is, had Kanda behoorlijk wat dingen geleerd om zijn hoofd boven water te houden in de koude, kille wereld. Hij had geleerd te pokeren en had al sinds dat hij Alan heeft zien spelen ook leren vals spelen op zo'n manier dat niemand het zou merken. 'Ach, waarom ook niet.' Het was niet dat Kanda wat anders te doen had dus wat maakt het uit. Heel vaak als hij niets te doen had en ook geen huiswerk had, ging hij mediteren. Dat heeft hij vandaag ook wel geprobeerd maar tevergeefs. Zijn concentratie was helemaal niet zoal het hoorde. Hij kon maar niet echt tot rust komen. Zelfs nu hij Alan gevonden heeft kon hij niet rustig blijven. Het enige wat hij kon denken was waarom hij nou zo raar deed in het bijzijn van Alan. Hij kreeg zijn gedachtes niet meer op een rij. Kanda zuchtte diep en ging overeind zitten. Hij stond op en ging tegenover Alan zitten. 'Je gaat zeker weer vals spelen of niet soms?' Verontwaardigd keek hij Alan aan. Oh ja, de lieve zachtaardige aura begon weer op te komen. De lucht was erg ongemakkelijk en heel akward. Alan was al bezig met schudden en Kanda zat er maar naar te kijken. 'Zullen we het spel staks wat spannender maken?' Kanda kreeg een grijns op zijn gezicht wat maar één ding kon betekenen. Niet veel goeds.

Oehoeh Kanda... *smirk*

x I'll take him down, a king with no crown x

Nog niemand had hem verslagen met het spelletje poker. Hij was altijd wel de winnaar geweest en mensen waren altijd zo verbaasd dat hij zoveel geluk had. Het was voor hem geen kwestie van geluk. Integendeel, het was een kwestie van zijn geluk zelf maken, het spelletje zo spelen dat hij altijd de winnaar zou zijn. Hoe? Valsspelen natuurlijk. Vaak hadden mensen het niet eens door. Hij deed het dan ook op een onmerkzame manier zodat ze hem niet zouden betrappen. In het spel zelf wist hij altijd wel de hoogste kaarten te krijgen en kregen de andere lagere, zoals two of a kind of zo iets terwijl hij met een royal flush straight met het geld ervan door ging. Mensen hadden het als vreemd beschouwd dat zo'n kleine jongen zo goed kon pokeren, dachten vaak ook niet dat hij vals speelde omdat hij er gewoon zo schattig en onschuldig uit zag, dachten maar dat het een kwestie van geluk was. Idioten, dacht hij altijd achteraf. Zelfs in de organisatie wisten ze er vaak niet van. Een paar beschuldigden hem er echter wel van maar dan zou Alan uiteraard zijn onschuldige gezicht opzetten, doen alsof hij niet wist waar ze het over hadden. Hij kon zich ergens nog goed herrineren dat hij ook altijd van Kanda won. Als het toen lukte, zou het nu ook moeten lukken.
'Wie, ik?' vroeg Alan op een onschuldige toon, begon de kaarten rustig te delen terwijl hij met zijn rug tegen het houten voeteinde van het bed leunde. Hij had de kaarten gedeeld, legde het potje tussen hen in en pakte zijn kaarten op. 'Hmm, spannender? Hoe?' mompelde hij zachtjes maar lachtte van binnen. Wauw, Kanda deed zelfs mee met zijn plannetje, alsof hij zijn gedachten had gelezen... Oke, nu werd het toch wel wat verdacht. Misschien was het gewoon toeval dat ze op dezelfde gedachten stuitten. Of Kanda wist van zijn plannetje. Nee, hoe kon hij daar nou achter komen? Alan was immers het onschuldige typje, hij zou nooit geniepige plannetjes bedenken. Alleen wanneer hij moordde zou dat gebeuren maar moorden deed hij gelukkig al niet meer dus hij had geen enkele reden om zich zoals toen te gedragen. 'Jouw beurt, Kanda.' zei hij, keek de zwartharige samoerai met een rustige façade aan terwijl hij ergens zin had om keihard te gaan lachen. Maar dat zou hij wel doen als zijn plannetje voltooid werd.

Kanda moest een verandering maken in het feit dat Alan nooit verloor. Na een paar beurten gespeelt te hebben legde hij een paar kaarten aan de kant en pakte er wat van de stapel. Nee niet van de stapel maar uit zijn mouw. Mooi Alan had het niet gezien. Hij had nu hele goeie kaarten. dus gooide hij ze op tafel. 'Royal straight flush.' Hij lachte naar Alan. 'En ik dacht nog wel dat je nooit verloor?' Hij leunde een beetje achterover met zijn armen over elkaar om de reactie van Alan te bekijken. Hij moest het spannender maken. Hij wist het gewoon. Strippoker. Dat zou het allemaal wat leuker maken. 'Ja inderdaad, spannender. Je weet wat ik bedoel.' Er verscheen een geniepige, gemene lach op Kanda's gezicht. Dit had hij vaak geoefend toen hij op Razen verbleef. Hij had daar een paar missies gehad maar kon toen nog niet terug omdat zijn shuttle was gesmolten. Hij moest daar een paar maanden zitten dus had hij maar wat truukjes geleerd. Dat deed hij echter alleen om tegen Alan te winnen met poker. Dat was omdat hij zeker wist nog een keer met hem te kunnen spelen. Misschien was het maar een simpele droom, maar die simpele droom kwam wel uit. Kanda was tevreden en keek Alan aan. Dat was het gezicht wat hij een paar jaar lang had willen zien. Er zat maar een kleine pauze tussen zijn volgende woorden. 'Strippoker.' De lach op Kanda's gezicht werd telkens groter. Dit was niet hoe hij zich "normaal" gedroeg. Hij was ineens niet meer de bekende knorrige chagrijn meer. Hij was alleen zo in de buurt van Alan en als er niemand anders was. Alleen dan kon Kanda de vele meerdere zijdes van zijn karakter laten zien. Andere mensen dachten dat hij een grote chagrijn was zonder enige emoties. Dat was dus niet het geval. Kanda had wel degelijk emoties en niet zo'n beetje ook. Hij had gevoel voor Alan als niets anders. De knorrige Kanda was verliefd.

Kanda denkt nu waarschijnlijk van muhahaha

x I'll bring him down, a king with no crown x

Net toen Alan dacht dat hij triomfantelijk zijn kaarten kon laten zien en kon aantonen wie hier de meester in pokeren was, bleek dat toch niet zo te zijn. Zijn ogen werden groter toen hij Kanda's kaarten eenmaal zag alsof iemand opeens een slangennest voor zijn neus schoot, liet zijn eigen setje kaarten vallen en griste die van Kanda van het matras, bekeek ze vervolgens met groeiende verbazing. 'Wacht, dit is geen - Nee, wat - Hoe de...?' kraamde hij verstrooid uit. Hij wist niet wat hij moest zeggen, kon nog steeds zijn ogen niet geloven dat al die kaarten... echt een royal straight flush vormden! Hij wierp de kaarten toen terug en keek Kanda fel aan, geen spoortje van de eerdere rust op zijn gezicht aanwezig. 'Jij valsspeler!' Kanda kon nooit zulke goede kaarten hebben! Die had hij nooit gehad en die kon hij ook nooit hebben omdat hij altijd degene was die won! Hij eindigde een ronde altijd met Royal straight flushes, niet hij! Niemand deed dat. Kanda moest wel valsspelen anders kon het niet. Hij had vast zijn tactiek uitgevogeld, de observante kwal die hij ook was. Er ontging niks aan die kerel, zelfs niet het feit dat hij valsspeelde. Niemand had het tot op deze dag ooit gemerkt, had hem erop kunnen betrappen en hij? Hij wist er gewoon vanaf en speelde net zo hard vals terug als Alan dat deed. Alan kon dat niet accepteren. Hij kon het niet en wou het niet. Hij. Verloor. Nooit.
Alan bleef Kanda fel aankijken, zelfs nadat hij had geopperd strippoker te spelen. Zijn gezicht leek voor even een standbeeld, alsof hij voor eeuwig zo fel zou kijken maar toen vormden zijn lippen zich tot een grijns. Zijn blik werd duister, zo duister dat het haast beangstigend was. Alsof hij de vorm van een donker en diep bos had aangenomen. Nog even en het licht in de kamer zou verdwijnen door zijn aura. 'Goed.' zei hij toen met een lichte trilling in zijn stem. Het feit dat Kanda wellicht achetr zijn plan was gekomen deerde hem niet meer. Het ging er nu alleen om dat hij Kanda uit zijn kleren kreeg, uit al zijn kleren om wraak te nemen op zijn actie. Zonodig om het erger te maken, zou hij de deur open gooien en de menigte uitnodigen om hem gezamenlijk uit te lachen, zo vals was hij op het moment al kwam het alleen maar omdat dit soort dingen het ergste in hem naar boven brachten. Black Alan was weer terug. 'Ik maak je af.' zei hij in een lage toon, eentje die vrijwel duister als lichtelijk seductief klonk. Hij begon de kaarten te schudden, deed het snel en handig zodat ze snel konden beginnen. Hij deelde de kaarten, ramde de pot haast op het matras in plaats van leggen. Nu had Kanda hem serieus gekregen en op het moment zou Alan alles doen om het Kanda te bezuren.

Alan goes dark~
En sorry voor de latigheid D:

Zo te zien kon Alan er niet zo goed tegen dat Kanda zomaar won. Jij valsspeler! Alan noemde hem een valsspeler? Ja natuurlijk. 'Alsof jij niet vals speelt. Ik ken je wel langer dan vandaag.' Kanda ontkende niet dat hij vals speelde. Nee integendeel, Kanda ging het Alan inwrijven dat hij ook kon verliezen. En hij wist wel dat Alan niet tegen zijn verlies kon. Kanda ging weer rechtop zitten. Er kwam een duistere aura van Alan af. Die aura had hij lang niet meer gezien. Die aura die Alan had was helemaal niets verandert in de afgelopen jaren. Dat betekende dat Alan serieus begon te worden, wat precies was wat Kanda wou. Een serieuze Alan die niet zou stoppen voordat hij gewonnen had. Die Alan waar, gek genoeg, Kanda voor gevallen was. Kanda verloor het eerst volgende potje en die daarop volgende ook. Zijn schoenen en zijn jas waren onder-andere al uit. Het potje daarop won hij weer. 'Weet je nog, die ene missie waar ik vast bleef zitten op Razen doordat mij shuttle was gesmolten? Daar heb ik leren pokeren.' Hij keek Alan aan met een grijns op zijn gezicht. Hij pakte de kaarten en begon te schudden voor een nieuw potje. Hij had ook truukjes geleerd voor het schudden dus dat ging hem ook wel goed af. Nog niet zo goed als Alan maar het leek erop. Hij deelde de kaarten netjes en vals. Alan kreeg slechte kaarten en hij de beste. Dit werd weer een winnend potje voor Kanda.

Whaaa ik ben weer inspiratieloos...

x I'll bring him down, a king with no crown x

Het kon hem even niet schelen wat Kanda vond. Het enige wat hem kon schelen was het spel en het winnen ervan. Hij wou Kanda afmaken, hij wou hem een lesje leren voor het incident in de kantine en de overige aantal incidenten. Hij wou hem een wijze les leren: Dat je nooit maar dan ook nooit met Alan Walker moest sollen tenzij je vernederd wou worden. Zijn duistere blik betekende al niks goeds, maar als je verder ging met pesten werd het erg. Dan zou hij alles doen om je af te maken. En in die fase zat hij nu. Hij zou net zo lang doorgaan tot hij Kanda verslagen of vernederd had voor hij zich weer normaal zou gedragen. Het was eigenlijk het killer-instinct wat weer boven kwam, het moment waarin hij zich afsloot voor alles en iedereen om zich te richten op maar één ding: Doden. Maar nu was het killer-instinct wat omgebogen en veranderd, zodat hij zich niet richtte op het doden maar op het terugpakken. Dat was wel zo gunstig, natuurlijk.
Alan grijnsde toen hij de schoenen van Kanda uit zag gaan en deelde het volgende potje, die hij uiteraard weer won waardoor Kanda zijn jas uit trok. Het begon al. Het zou langzaam maar geleidelijk gaan voor hij al zijn kleding zou kwijtraken. Hij fronste toen hij zag dat hij het volgende potje won maar nam het niet zo serieus, schopte zijn zwarte laarzen uit. 'Weet je nog, die ene missie waar ik vast bleef zitten op Razen doordat mij shuttle was gesmolten? Daar heb ik leren pokeren.' 'En zeker ook het valsspelen?' vroeg Alan met een opgetrokken wenkbrauw en keek naar hoe Kanda de kaarten schudde. Toen hij klaar was met schudden, deelde hij ze weer uit. Hij pakte zijn kaarten op, fronste toen er slechte tussen zaten. Ja, dit kwam zeker weten door Kanda. Hij had met het potje lopen spelen waardoor hij alle goede kaarten kreeg en Alan alle slechte. Ze speelden het potje uiteindelijk uit en helaas verloor Alan weer. Alan legde zijn kaarten chagrijnig weg en trok het lintje om zijn nek tergend langzaam uit de strik, liet het vervolgens rustig op de grond vallen. De regel was echter dat accessoires geen kledingstukken waren, dus trok hij ook gelijk zijn zwarte giletje uit. Hij keek Kanda weer aan. 'Je kan niet delen. Ik doe het wel.' zei hij en pakte de kaarten op, deed wat truukjes tijdens het delen omdat dat gewoon leuk was.

Very derpish.

Kanda ging al jaren lang met Alan om. Hij had dus ook al heel lang met Alan meegekeken als hij ging pokeren. 'En zeker ook het valsspelen?' 'Dat heb ik van jou geleerd.' Kanda had weer een potje gewonnen en Alan deed zijn gilletje uit. 'Je kan niet delen. Ik doe het wel.' 'Sure. Uitslover.' Rustig gaf Kanda de kaarten af. Hij wist als hij Alan liet delen dan was de kans groot dat hij zou verliezen. En ja, dat gebeurde ook. Kanda verloor. Hij haalde het touwtje uit zijn haar om vervolgens zijn shirt uit te doen. Hij legde het touwtje op zijn nachtkastje. Het touw was rood wan kleur met aan de uiteinden kleine zilveren roosjes. Kanda deed zijn shirt uit en gooide die op het bed. Zijn tatoe was zichtbaar geworden. Hij had die al langer dan hij kan herinneren. Een drie met een cirkel eromheen die zich uitbreidde in vlamachtige vormen. Kanda ging weer zitten om verder te spelen. Het enige wat hij nog aan had was zijn broek en onderbroek. Hij reek zijn hand uit om de kaarten te pakken. De vlammen van zijn tatoe begonnen te bewegen en verspreidde zich uit. Kanda had niks door en keek gewoon naar zijn kaarten die er niet al te best uitzagen dus ging hij maar weer valsspelen. Alan had gek genoeg niets door. Kanda won dit keer weer eens. Daarna Alan weer. Zo ging het een paar potjes door en uiteindelijk zaten ze beide in hun ondergoed. Kanda begon weer te hoesten, hij wist dat dit niet goed af ging lopen. Hij pakte een doosje uit zijn nachtkastje en pakte er een raar uitziende pil uit. Hij slikte hem zonder moeite door. Het waren zijn medicijnen die hij had gekregen tegen het ophoesten van bloed door een vloek. Er zat alleen een raar bijeffect aan de medicijnen. Dat was bijna meteen te zien. Hij begon te zweten en gedroeg zich heel aanhankelijk. Kanda's gedrag was niet normaal meer en het was ook niet echt zo'n goed iets voor Alan. Het was ook niet zo handig dat ze in hun ondergoed zaten. Kanda kon er niet meer tegen. Hij leunde naar voren, duwde Alan op de grond en hield met zijn linker hand Alans polsen vast. Met de andere aaide hij even over Alans wang. Kanda hijgde diep. Hij hield Alan op de grond zodat hij niet weg kon komen. Doordat Kanda veel zwaarder was en veel langer, kon hij Alan gemakkelijk vast houden in deze positie. Kanda had zijn rechter hand onder Alans kin die hij omhoog duwde. 'Sorry Alan.' Kon hij nog net tussen het hijgen door brengen. Kanda kuste Alan alsof zijn leven ervan af hing. Ze lagen op de grond met alle spelkaarten nog om hun heen. Het was werkelijk een gigantische bende op de grond in hun kamer.

x We dance in dark suspension, and you bury me in the ocean floor beneath you x
x Where they'll never hear us scream x

Natuurlijk deelde Alan het zo in dat alle slechte kaarten naar Kanda gingen en alle goede kaarten naar hem. Hij zou hem vanzelfsprekend niet laten winnen, dat zou hij nooit laten gebeuren en vooral niet in deze bui. Hij was op dit moment echt vreselijk. Wat je hem nu ook aandeed, hij zou het tien keer harder terug doen zonder ook maar te letten op of je pijn had of het onprettig vond. Het kon hem niet schelen. Hij was nou eenmaal in die duistere sfeer gekomen en hij zou er ook in blijven tot hij kreeg wat hij wou. Dat was op dit moment het winnen van Kanda. Hij wou hem inmaken, laten zien dat hij niet de baas over hem kon zijn in het spel waarin Alan baas over iedereen was. Hij zou niet verliezen met het spel waar hij mee begonnen was. En die gedachte was intenser dan hij zelf doorhad.
'Ha.' zei hij triomfantelijk toen Kanda weer eens verloor en zijn haarlintje en shirt op gaf. Kanda met los haar deed Alan al iets. Die losse donkere lokken die als een soort waterval over zijn schouders vielen lieten hem er zoveel eleganter uit zien. Alan pestte hem soms wel eens met zijn lange haar door hem ''chopped-hair'' te noemen maar in werkelijkheid voelde hij er heel wat anders bij. Hij was simpel gezegt mesmerized door zijn pracht en elegantie. En het gevoel werd erger toen Kanda zijn shirt uit trok. Alan richtte zijn ogen op de grond, voelde een blos over zijn wangen kruipen die hij op dit moment echt niet kon gebruiken. Deels omdat hij op deze manier toegaf aan zijn gevoelens en deels omdat het Kanda's aandacht zou trekken. Dat laatste zou sowieso wel gebeuren. Kanda was té opmerkzaam.
Alan hief zijn hoofd weer naar Kanda en zijn ogen vielen gelijk op de tattoeage die hij al jaren bij zich droeg. Het was groter geworden in de twee jaar dat hij hem niet zag. Dat baarde Alan zorgen maar hij besloot er niet over te beginnen tot hij opeens iets vreemds zag aan zijn tattoeage. Het... bewoog! Enkele zwarte vlammen hadden zich bewogen en hadden zich nog meer over Kanda's schouder verspreid. 'K-Kanda... Je tattoeage bewoog.' mompelde hij verbijsterd en scheurde zijn blik van de tattoeage af om weer naar Kanda te kijken, enigszins bezorgd. Dat duurde niet voor lang want hij merkte dat ze weer verder gingen. Hij raapte zijn kaarten op en richtte zich maar weer op het spel. Het spel ging gewoon weer door en allebei moesten ze kledingstukken opgeven tot ze allebei in hun onderbroek zaten. Alan had het op dit moment vreselijk warm gekregen, wat ook te merken was aan zijn rode wangen al waren zijn wangen niet rood om alleen die reden. Het was zover. Nog één potje en één van hen zou verliezen en Alan was vastbesloten niet de verliezer te zijn. Ten eerste omdat hij zijn onderbroek niet graag uittrok, ten tweede omdat hij Kanda wou vernederen op zo'n manier dat het gewoon gemeen was maar wel een goede manier om hem terug te pakken en ten derde, hij wou winnen. Het was gewoon die obsessieve drang om van Kanda te winnen die elke keer weer om de hoek kwam kijken en daar kon Alan helaas niks aan doen. Hij was gewoon competitief ingesteld.
Alan werd afgeleid van het spel doordat Kanda begon te hoesten. Hij keek op naar hem, herkende deze situatie wel. Hij had het zo vaak gehad. Het begon met hoesten en daarna kwam er bloed uit. Het kwam allemaal door die vloek die al jaren op hem rustte. Het baarde Alan zorgen maar hij wist dat Kanda het in de hand had, anders was hij nu wel gestorven. Toch hoopte hij dat de vloek niet verder escaleerde want dan kon het nog wel eens naar worden voor Kanda. 'Gaat het weer?' vroeg hij toen Kanda weer op de grond zat. Eigenlijk was dat een domme vraag. Kanda zat er te hijgen als een paard, begon te zweten en hij vroeg of hij oké was? Ja, zeer domme vraag. 'Het is weer de-' Zijn stem kapte er plotseling mee. Kanda verdween uit zijn zicht en het enige wat hij nu nog zag was het witte plafond met de ruwe textuur. Hij voelde de kaarten niet meer in zijn handen, die vlogen nu door de lucht en daalden neer op de grond. Daarnaast voelde hij iets dat zijn polsen vastklemde en een zwaar lichaam bovenop de zijne. Kanda verscheen weer, bewoog zich duidelijk naar zijn gezicht toe. Alan besefte zich nadat hij de linkjes had gelegd pas in welke positie hij zich bevond. Hij stond versteld, zijn ogen waren groot en hij kreeg plots een vreemd en onprettig gevoel. Hij kon geen geluid meer uit brengen. Zijn keel liet het gewoon niet toe. Zachte vingers streken over zijn gladde wang, vonden een weg naar zijn kin om het een licht duwtje te geven zodat zijn hoofd wat naar achteren kantelde. 'K-Kanda...' bracht hij haast ademloos uit. Zijn stem klonk niet harder dan een zachte fluistering. 'Sorry Alan.' Het enige wat Alan daarna nog hoorde waren zijn eigen hartkloppingen, hartkloppingen op het tempo van een trein alsof zijn hart probeerde zich uit zijn borst te kloppen. Zachte lippen waren tegen de zijne gedrukt en begonnen zich al snel te verwikkelen in een passievolle kus. Alan kneep zijn ogen dicht, probeerde zijn polsen los te wrikken uit Kanda's greep. Nee, dit mocht niet... Dit mocht niet en dit kon niet. Ookal voelde het zo fijn en ookal wou hij het zo graag. Een gevoel diep van binnen bleef zich ertegen verzetten, vastberaden om de tweestrijd in Alan te winnen en op dit moment was het een nek-aan-nek race. Alan probeerde zich te bedenken wat hij nu moest doen maar de lust kwam op een gegeven moment zoveel opspelen dat het moeilijk was om zich ertegen te verzetten. Hij scheidde zijn lippen langzaam, als een vraag naar meer.
Tot hij zijn tanden hardhandig in Kanda's onderlip zette.

Trololol~

Kanda bleef Alan vasthouden in deze positie zelfs toen hij werd gebeten in zijn onderlip. Kanda kon er niets tegen doen. Zijn lichaam deed niet meer wat hij wou dat het deed. Kanda's ogen waren niet meer grijs. Nee, ze waren zwart geworden. Kanda was zichzelf aan het verliezen. Hij kon alleen maar denken aan Allan en dat was het enige. 'Je kan me niet meer tegenhouden.' Kanda kon zijn lichaam niet meer stoppen. Dit wou hij niet doen, althans niet op deze manier. Zijn hoofd zakte naast dat van Alan. Kanda likte aan Alans oor en beet erin. Het bloed van Kanda's lip vloeide langs Alans hoofd. Alles leek erop dat Alan zou worden verkracht door een Kanda die waarschijnlijk niet zoiets wou doen. Kanda bleef Alan vasthouden en hij ging verder. Zo ver dat Kanda het voor elkaar had gekregen om hun beide naakt te krijgen en Alan bijna te verkrachten. Dat gebeurde enige tijd later ook. Nee. Kanda wou dit niet, dit was hij niet. Er verschenen tranen in Kanda's ogen. Zijn ogen waren nog steeds zwart en emotieloos. Kanda schreeuwde maar niemand kon hem horen. Het medicijn was te sterk. Kanda kon niet meer tegen het effect. Een effect wat in het begin nog te verdragen was maar nu kon zelfs een sterk iemand zoals Kanda niet meer aan. Hij had deze medicijnen gekregen om de vloek te verminderen. Dat deed het ook maar bij elke pil werd het effect sterker en sterker. Kanda had al veel pillen gehad. Verschillende doosjes met de pillen. Dit was het laatste doosje en dan zou de vloek genoeg zijn gebroken om die voor altijd te kunnen opheffen. Dit kon Kanda alleen niet zonder hulp. Als hij zijn medicijn had genomen kon hij niet meer zichzelf zijn. Dit wist hij voorafgaand wel maar wou het zo lang mogelijk onderdrukken. 'Help me, Alan!' Zijn gezicht sprak voor zich, alleen zijn ogen waren verduisterd. Terwijl hij "bezig" was schreeuwde Kanda naar Alan. Waarom kon hij hem niet verstaan? Kanda's lichaam was niet meer van hemzelf. Zo erg dat hij niet eens meer kon spreken voor zichzelf. De Kanda die normaal nooit om hulp zou vragen kon niet meer doen dan wachten tot hij werd geholpen.

Kyaaaa epic faalheid XD lalala ik is weer inspiratieloos ><

x We dance in dark suspension, and you bury me in the ocean floor beneath you where they'll never hear us scream x

Hij liet Kanda's lip pas los toen hij aanstalten maakte om zich terug te trekken. Een zoutige vloeistof bleef achter op zijn lippen, Kanda's bloed. Alan nam even diep adem, probeerde zich te vermannen en weerstand te bieden aan dat vreemde gevoel wat door zijn hele lichaam begon te gieren. Weliswaar niet heel sterk al wist Alan dat het veel erger kon. Niet dat hij dat werkelijk waar ooit had gevoeld. Hij had natuurlijk wel enige ideën van hoe dat ging. Toch was het idee wat rooskleurig in zijn hoofd: Het zou rustig, romantisch en uit liefde en affectie jegens de ander gaan. Uit verlangen naar elkaar. Niet uit... medicijnen en bittere lust.
'Je zou dit niet doen als je die pillen niet had genomen...' fluisterde Alan zachtjes. Hij keek hem niet eens boos aan, noch klonk hij boos. Hij klonk... Hij wist het zelf niet eens. Bedroefd? Teleurgesteld? Geschokt? Misschien toch wel boos? Of verlangend? Als hij naar het gevoel binnenin hem moest luisteren, zou het echter angst zijn. Angst voor dat dit nog verder zou gaan, angst voor dat Kanda iets zou doen waar hij spijt van zou krijgen, angst voor dat dit wellicht hun hele relatie zou verpesten en hij hem nooit meer normaal aan kon kijken. Kanda kon dat alles verwekken door maar één enkel ding te doen: Verder te gaan.
Alan kneep zijn ogen dicht toen Kanda zijn tanden in zijn oor zette. Hij probeerde zijn hoofd weg te draaien en zijn dunne polsen uit Kanda's grip te wrikken maar helaas zat hij helemaal vast op hem moment. 'K-Kanda... Stop... Voor het t-te laat is...' smeekte hij bijna. Zijn stem leek Kanda's oren neit eens te bereiken. Hij ging gewoon door zonder acht te slaan op Alan's woorden. Zijn spieren spanden zich aan bij elke aanraking van zijn oor tot zijn nek gleed, vervolgens van zijn nek tot zijn borst en steeds lager en lager terwijl geen enkel plekje onaangeraakt bleef, tot Kanda Alan echt luidruchtig had gekregen. Het was begonnen met zachte klaaglijke kreuntjes die steeds luider waren geworden tot Alan het eigenlijk wou uitschreeuwen. Hij hield zich echter in en bracht zijn geluiden tot een zachter volume. Elke prikkel in zijn lichaam brandde alsof hij in vuur en vlam was gezet. Ergens was het erg aangenaam maar dat gevoel werd overmeesterd doordat dit dus niet ging zoals het had moeten gaan. Kanda... dwong hem... De Kanda die hem door de jaren heen met zijn leven had beschermd... Alan opende zijn waterige ogen, de tranen liepen al in zilveren sporen over zijn wangen. Hij keek Kanda recht aan. Zijn ogen waren pikzwart, niet de vertrouwde donkergrijze kleur. Het leek alsof hij in trance was en ergens was dat ook een feit. De pillen hadden hem dit aangedaan. Die hadden hem volledig veranderd. 'K-Kanda... J-Je - AHH!' Hij kon het niet helpen maar het uitschreeuwen. Een afschuwelijke withete pijn schoot door hem heen en kroop over zijn ruggegraat alsof hij een elektrische schok kreeg. Hij vloog haast van zijn plek en de tranen schoten opnieuw in zijn ogen. Het voelde onprettig en niet alleen dat. Het deed pijn, vreselijk pijn. Hij was veel te gespannen voor dit. De bewegingen van Kanda maakten het erger. Hij voelde iets nats over zijn been druipen maar hij wist niet wat het was. Hij wou het eigenlijk ook niet weten. Hij kneep zijn ogen half dicht en wist eindelijk zijn handen los te krijgen. Hij drukte de rug van zijn ene hand tegen zijn mond om zijn geluiden te dempen. Het enige aan geluid dat er uit hem kwam was enkel gesnik en gesmoorde kreuntjes. Meer niet. Hij wou niet schreeuwen, wetend dat als hij dat deed anderen hem misschien konden horen en dat konden ze beter vermijden als ze niet voor schut wouden staan en als ze niet in de problemen wouden komen. Alan keek Kanda aan door halfopen ogen, zag tranen op zijn wangen glinsteren. Hij haalde zijn hand weg, hief allebei zijn handen in de lucht en reikte naar Kanda's gezicht. Hij wou zijn handen op zijn wangen leggen maar hij kwam niet ver. Voor zijn bevende vingers Kanda's wangen zouden aanraken, verslapten zijn armen en vielen ze omlaag. Ze belandden met een zachte plof op de grond. Alan's hoofd zakte opzij maar zijn ogen bleven nog even open. Zijn lippen bewogen en fluisterden iets, wat echter zo zacht en zwak eruit kwam dat het onverstaanbaar was. Hij voelde hoe hij in een diepe duisternis zakte, hoe de klauwen van de duisternis hem vastgrepen en hem in een zwart meer probeerden te verdrinken. Het werd donkerder en donkerder. Het geluid van zijn gejaagde ademhaling stierf weg, net zoals alle pijn en gedachten en hij belandde in een lange lange droom, ver weg van alles waar niemand hem kon horen schreeuwen.

Typ jij maar de laatste post en dan is dit topicje klaar c:
Tenzij je dat niet nodig vindt~

PROFILE MAGICIAN

» Anger that hurts till the bone. And I can't handle it alone. [Nocte]

Stripped down to the bone~

Stripped down to the bone~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen