Het was de meest desastreuze brief die ze ooit gekregen had. De eerste brief die haar echt een hartaanval bezorgd had. Haar moeder had haar blijkbaar niet anders kunnen bereiken of wachten tot de vakantie of het weekend; het was dus belangrijk genoeg om zo helemaal via de post te komen, via allerlei sorteringssystemen die niemand met een gezond verstand zou vertrouwen, op weg naar Wren die je al evenmin kon vertrouwen met post. Als haar naam erop stond betekende het meestal niets goeds; net als die brieven waar netjes opstond dat ze van school getrapt was en dergelijke. Brieven van leerplichtambtenaren waren nu eenmaal niet zo goed, eerlijk waar. Goed, ze had de brief opengemaakt omdat ze dacht het handschrift te herkennen en het bleek nog van haar moeder te zijn ook. De brief begon met een normale aanhef, wat haar niet echt liet schrikken of wat ook, al waren de letters een beetje schokkerig. Goed. Lieve Wren. Normaal begin, zeker voor moeders, al was Wrens moeder niet zo slijmerig ingesteld. Okay. Verder lezen, niet bang worden en er vooral niet teveel achter zoeken. De eerste paar regels ging het prima, niets aan de hand. Iets over wat ze 'dringend moest vertellen', wat niet 'kon wachten'. Goed, Wren was nu dus nieuwsgierig. Ze zat op de grote bank van de Luchtetage, benen over de leuning van de bank, las de brief veel sneller dan ze enig ander boek zou lezen. Ze wilde weten wat erin stond. Haar wenkbrauw begon omhoog te trekken. Iets gebeurd.. voordat ik 'je vader' kende. Vader tussen haakjes? Ging dit de verkeerde kant op? Wren las verder, was nu echt geprikkeld om te weten wat er stond. Mensen op de etage moesten vreemd opgekeken hebben toen ze haar benen met een zwaai op de grond plantte en met opengesperde mond naar de letters staarde. 'WAT?!' Haar stem galmde over de etage, maar Wren lette er niet op. In plaats daarvan duwde ze ruw de deur open naar de gang, begon op een snel tempo naar de Dark Magicians etage te lopen. What kind of sick joke?

Al even hard gooide ze de deur naar de andere etage open, stopte alleen even om rond te kijken of ze Yazuki de trut en Zephyr zag. Die.. die mensen.. 'Hey!' riep ze hard, toen ze hen zag, beende op hen af. Zonder verder iets te zeggen duwde ze de brief onder Yazuki's neus, omdat die het dichtstbij zat. 'Wisten jullie dit?' Haar uitdrukking was ontzettend boos, haar hand had ze in haar zij geplant. Er stond, kort samengevat, dat haar vader haar vader niet was maar dat zij, Wren Máraz, het buitenechtelijke onerkende en nog iets kind was van de vader van verdorie Yazuki en Zephyr! What the hell? Was het een grap? Dan ging ze iemand vermoorden. Beter nog, ze ging nu iemand vermoorden.. Ze had een stressbal nodig. Wren beet op haar lip, probeerde tot tien te tellen. Dit was gewoon te walgelijk. Dus.. haar vader was niet haar vader maar.. God, dit was te verwarrend. Te stom. Te..