Venomous~

Donovan had nooit iets met pluizige en harige dingen gehad. Van jongs af aan had hij er al een hekel aan. Al die pluizige plukken van haar die aan zijn kleding bleven plakken, de haarballen die mee kwamen met al het overige haar en dan ook nog eens het borstelwerk. O god, het borstelwerk. Als hij ooit een hond of kat moest gaan borstelen zou hij het beest accuut kaalschelen. Had je geen last van haar en ook niet van haarballen of iets dergelijks. Bovendien konden ze er kaal net zo schattig of leuk uit zien. Nee, wacht. Dat klopte niet helemaal want als hijzelf kaalgeschoren werd zou hij er echt niet leuk uit zien. Integendeel, hij zou zich helemaal lam schrikken van zichzelf en zou de komende paar jaren rondlopen met een pruik uit schaamte. Hij kon nu eenmaal niet zonder zijn haar. Net zoals... dieren dat eigenlijk niet konden. Zij zouden het dan koud krijgen en hijzelf zou zich dood schamen met zijn kale kop dus allebei zouden ze het niet goed treffen. Wacht, waarom vergeleek hij zichzelf eigenlijk met pluizige dieren?
Hij rolde met zijn ogen toen hij merkte dat hij weer over iets onzinnigs dacht. De laatste tijd dacht hij ook niet echt na over iets zinnigs. Hij wist dat er iets met hem was. Normaal had hij nooit zulke idiote gedachten en dacht hij niet na over dingen zoals dit. Misschien gebeurde dat soms maar wie had nou niet onzinnige gedachten van tijd tot tijd? Nee, er was echt iets mis. En dan echt letterlijk, er was gewoon iets in zijn leven wat miste. Hij kon alleen niet zo 1, 2, 3 uitvogelen wat. Misschien miste hij zijn broer en hun constante gevecht gewoon. Het was vrij normaal voor hem geworden om niet erg sympatiek tegen hem te doen, noch deed zijn broer dat bij hem. Er was altijd wel wat waardoor ze elkaar uitscholden. De ene keer stal Donovan uit een winkel (pocky's) en de andere keer was Dominic zo stom om zijn spullen te mollen wat hij zoals hij zei ''per ongeluk'' deed (nou wist Donovan niet dat het echt per ongeluk was). En dan barstte de hel meestal los, werden ze kwaad op elkaar en sloegen ze met deuren of elkaar. Hun relatie werd als abnormaal beschouwd omdat ze zo onvoorzichtig en bruut met elkaar omgingen maar voor de gebroeders Baskerville was het meer dan normaal. Ze waren het gewend, het was gewoon een soort haat-liefde-bromance verhaal geworden. En Donovan zou het voor geen miljoen willen veranderen.
Met een zucht sloeg hij zijn tekstboek van literatuurles dicht en keek even verveeld rond. Er was bijna niemand in de leerlingenkamer en de personen die er waren, waren óf bezig met leren óf waren bezig met elkaar en sommigen leken hem zo irritant dat hij ze liever niet lastig wou vallen. Mensen zoals nerds en zo. Hij hoefde niet te luisteren naar een heel verhaal over hoe leuk het huiswerk wel niet was of naar een spreekbeurt over bacterieën. Nee, dank je. Hij had liever iets opwindenders. Hij keek weg, richtte zijn blik op de tafel waar een klein wit slangetje op lag. Donovan stak zijn hand uit naar het slangetje en aaide die over zijn geschubde rug. 'Jij hebt zeker ook niks interessants te vertellen, of wel Helix?' Sssss... was het antwoord. 'Dacht ik al.' mompelde Donovan verveeld, sloeg vervolgens zijn ogen ten hemel en leunde naar achteren op zijn stoel, probeerde vervolgens de stipjes op het plafond te tellen.

S A I T O

Dingen als like, wat was het leven toch mooi en prachtig. Vrolijkheid en warmte. God wat vond hij dat dolletjes. Het was één grote grap. Hoe was het toch mogelijk dat er mensen rondliepen die zo naïef als de pest waren. Wat mankeerde ze toch? Hadden ze ook niet net als hem ogen gekregen om mee te kijken? Stomme nutteloze schepsels. De naïevelingen onder de mensheid waren misschien makkelijk te manipuleren. Vaak handig voor een vluggertje achter de bosjes. Stout zo mocht hij toch niet over de medemens denken. Nah hij deed het toch. Maar tegelijkertijd zat er ook geen uitdaging meer in. Het was te simpel. Zoiets dat iemand van zijn leeftijd de puzzel van een kleuter oploste. Toen je klein was leek het allemaal zo bijzonder en groots en onmogelijk, maar nu. Nu was het zo simpel als wat. Hij dacht er niet eens meer bij na. Leek allemaal gewoon vanzelf te gaan. Flirten ja het was zeker iets wat hij erg graag mocht doen. Mits de ander wel aantrekkelijk was. Want anders vond hij het de moeite niet waard. Altijd en overal scande hij de omgeving af op zoek naar iets lekkers. Hier op school had hij al wel wát rond zien lopen. Ja wel wát maar wanneer kwam hét eindelijk eens een keer langs? Hoeveel mensen had hij in de afgelopen dagen ook al weer ontmoet? Nou, drie waarvan hij de namen onthouden had tenminste. Meteen de eerste dag bij aankomst had hij de gozer van een Allen ontmoet. Niet echt zijn type. Dan was er nog dat grietje met het roze haar. God wat was haar naam ook al weer. Lang, rozig, muziek. Miya.. Tsukimiya ja dat was het ja. En dan tot nu toe nog de interessantste en dat was Wren. Hmm, per toeval eigenlijk dat zij degene was die hem vastpakte. Tegelijk ook een domme fout van haar want dan zat je ook aan hem vast. En hij zou je net zolang blijven stalken tot je je gevoelens voor hem bekende. Tot hij kreeg wat hij wil. Want anders zou hij niet stoppen. Hoe lang het ook duurde. Feit was dat hij alleen nog op de andere afdelingen gekeken had. Alle afdelingen behalve die van hemzelf. Van de darkmagicans. Nou laat hij daar nu uitgerekend tijd voor hebben. Geen lessen waar hij heen moest. Gewoon niets. En wanneer meneer niets te doen had ging hij wel op zoek naar wat tijdverdrijf. Huiswerk had hij wel, maar deed hij gewoon niet. Was hem veel te saai voor en daarnaast kon hij zich er totaal niet op concentreren. Met zijn handen diep weggestoken in zijn zakken en met zijn raaf Scyr op zijn schouder liep hij de gang door. Het was zo rustig hier. Of iedereen was op zichzelf bezig met wist hij veel. Óf ze waren allemaal aan het leren. Boring. Op de gang was niemand te vinden dus besloot hij rustig richting de leerlingenkamer. Nog voordat hij de deur volledig open kon doen vloog Scyr op en scheerde de kamer in. Zou genant zijn als hij nu op iemands hoofd poepte ofzo. Hoewel dat wel lachen zou zijn. Nee, in plaats van schijtend rond te vliegen suizde hij op een tafel af en streek daar neer. Keek met zijn donkere ogen naar de jongen met het witte haar dat daar zat. Bekeek hem even en hupte toen om naar het kleine witte slangetje. Net op het moment dat Scyr toe wilde slaan stond Saito naast de jongen en liet zijn stem weerklinken. Gewoon heel rustig. ”Zo behandel je andere toch niet Scyr.” sprak hij de raaf quasi streng toe waarop het dier weer plaats nam op zijn schouder. Saito liet zijn blik over de jongen glijden. Slank, blond, sluik haar dat half voor zijn oog viel, ogen lichtgrijs, smal met een spleetjespupil en een bleke huid. Al met al zwaar aantrekkelijk. Zonder te vragen nam Saito plaats tegenover de jongen. ”Excuses voor het ongemak. Hopelijk heb ik je niet gestoord tijdens je zware studie.” zei hij lachend terwijl hij even een blik op het literatuurboek wierp. Om daarna de jongen schaamteloos te bekijken en hem uiteindelijk weer recht aan te kijken met een charmante glimlach rond zijn lippen.

Hoeveel stipjes had hij nu geteld? Eenentwintig? Of tweeëntwintig? Nee, het waren er zeker eenentwintig... Wacht, die grote stip naast stip nummertje wat dan ook had hij al meegeteld dus waren het er... Ugh, had hij niet wat beters te doen dan stippen tellen? Het was nou niet bepaald opwindend om te doen en tijdverspilling was het zeker. Hij zou liever iets leukers doen, zoals één of andere aantrekkelijke jongen of meisje zoeken of de plaaggeest uithangen en de nerds hier afkraken voor hun vreselijke toewijding aan school. Pff, school. Het kon hem eigenlijk gewoon de pot op. Helaas was hij verplicht naar school te gaan door zijn irritante broer. Hij zag er gewoon het nut niet van in. Oke, hij werd beter met zijn magie, leerde meer mensen kennen en deed misschien wat anders dan de hele dag zijn broer afkatten maar wat had hij er aan? Als hij af zou studeren zouden hij en zijn broer nog steeds de hele dag bekvechten, hij zou het contact niet eens meer houden met de mensen op SSA en voor wat zou hij zijn magie eigenlijk gaan gebruiken? Het enige wat hij met zijn magie kon was huurmoordenaar worden of zo maar waarom zou hij dat nou weer doen. Dan zou hij vies worden van andermans bloed en bloed was ontzettend moeilijk uit je kleding te krijgen. Daarnaast zou hij constant op missies moeten dus ook 's nachts en dan moest hij maar eens zin hebben om uit zijn nest te kruipen. Ook daar had hij geen zin in. Al met al zag hij school dus als een soort tijdverspilling. Het enige goede was dat je vrij toegang had tot het muzieklokaal waar hij zijn hart kon luchten op de piano en dat er soms ontzettend aantrekkelijke mensen rondliepen. Helaas was het snoepje die hij eerder had ontmoet al bezet. Voor de rest had hij vrij weinig mensen ontmoet. Misschien vonden ze hem eng of zo. Ach, hem een zorg. Ze moesten maar leren met hem om te gaan en als ze dat deden moesten ze ook maar gelijk wennen aan zijn uiterlijk. Hij ging zich niet veranderen voor hun. Hij hield bovendien teveel van zijn kroontje, zijn zwarte nagellak en zijn gestreepte shirts. 'Holy f-' Hij viel bijna achterover met zijn stoel, wist nog net de tafelrand vast te pakken met zijn handen. De poten van de stoel landden met een klap op de grond. Hij bleef heel even zitten, geschrokken door de zwarte gedaante die opeens op het bureau was geland en nu doelde op Helix. Net toen hij Helix weg wou grissen uit de buurt van de raaf, hoorde hij een rustige stem die de raaf stopte en hem weg liet vliegen. Donovan zuchtte even opgelucht, nam zijn slang voor de veiligheid maar op zijn hand. Helix gleed over zijn hand, krulde zich erom heen en legde zijn witte kleine kop op Donovan's handpalm. Toen zijn geliefde huisdier veilig was, keek Donovan op naar degene die de raaf terug geroepen had: Een donkerharige jongen met donkere rode ogen. Hij had een leuk gezicht, was waarschijnlijk heel wat langer dan hemzelf (geen wonder met zijn 1,65) en god. Wat een snoepje, dacht Donovan gelijk. Donovan ging wat rechter op zijn stoel zitten, veegde de geschrokken uitdrukking van zijn gezicht en schonk de jongen tegenover hem een glimlach. Zware studie, wat een grap. 'Het geeft niet, ik gaf mijn ''zware studie'' toch al op.'

De raaf die weer op zijn schouder neergestreken was en de naam Scyr droeg was nu al weer een aantal jaren zijn ‘huisdier’. Zijn ouders waren er niet blij mee geweest toen hij het toen nog jonge raafje gevonden had. Het dier was verstoten of uit het nest gevallen. Wie wist wat er gebeurd was. Maar Saito had hem gevonden. Altijd al had hij bewondering voor de zwarte vogels gehad. En hoe konden zijn ouders nou de grote smekende puppyeyes van hun enigste zoontje weerstaan? Daarnaast wilden ze niet nogmaals een woede uitbarsting van het ventje mee maken. Vandaar dat hij alles zo voor elkaar kreeg. Hoefde maar met zijn vingers te knippen of hij kreeg wat hij wilde. Iets wat er met de jaren die verstreken waren alleen maar erger en erger geworden was. Met alles was dat zo. Met snoep, speelgoed, jongens of meisjes. Hij zou het krijgen. Of hij nou hoog of laag moest spelen. Geweld moest gebruiken of niet. Hij zou het krijgen zoals hij het wilde. Punt uit. Het was vreemd dat hij tot nu toe alle andere etages afgezworven had naar aangenaam gezelschap. Waar tot nu toe nog maar één persoon gevonden was. En op zijn eigen etage had hij nog niet eens rondgekeken. Had gehoopt op werkelijk wat donkere typetjes. Hield wel van dat donkere, dat harde. Mysterieus ooh ja zeker. Hoe mysterieuzer hoe beter. Vond het heerlijk als ze hard to get speelden. Was als een voorspel voor hem. Heerlijk. Waarom het dan nog niet in hem op gekomen was hier te kijken? Tja, dat was ook weer zo obvious. En eerst hadden het alleen maar nerds geleken ook. Wat hij juist niet van Shadranen verwachte. Afijn. Bij binnenkomst had Scyr al een geschikte plek uitgekozen. Aan de tafel van de toch wel zeer aantrekkelijke jongeman met het lichtblonde haar en de slangachtige ogen. Slang. Gleed met zijn blik naar beneden. Naar de hand van de jongen waar de witte slang omheen gekruld zat. Zou hij een voorliefde voor slangen hebben? Slangen vond hij ook geweldige dieren. Helaas had hij geen geschikte kunnen vinden. Al de slangen in de winkels waren te standaard. Daar had hij niets mee. Maar deze jongen. Die had een prachtexemplaar. Pasten dan ook perfect bij elkaar. Blijkbaar schrok de ander van de abrupte aanval van Scyr maar herstelde zich al snel weer. De woorden zware studie werden met een licht sarcasme uitgesproken waaruit hij kon opmaken dat de jongen niet zo’n studiebol als de meeste hier was. Mooi, misschien wel iemand waar hij wat mee kon ‘beleven’. Langzaam gleed zijn blik weer omhoog en bleef hangen bij het gezicht van de ander. Ja hij was zeker aantrekkelijk. Het kroontje dat op zijn hoofd prijkte en de gelakte nagels maakte het geheel dan ook helemaal af. Niet zo’n random jongen die je zo over het hoofd zag. Waar het honderd van in een dozijn waren. Saito zette zijn ellebogen op tafel en vouwde zijn handen ineen om zijn kin daar weer op te laten rusten. ”Gelukkig maar. Anders zou ik me ontzettend schuldig gevoeld hebben.” zei hij met een grijns rond zijn lippen. De twee wijnrode ogen bleven op hem hangen. ”Wat onbeleefd van me trouwens.” Saito ging iets verzitten. Maakte zijn handen uit elkaar los en stak zijn rechterhand uitnodigend uit. Mijn naam is Saito. Aangenaam kennis te maken.”

In de tussentijd had Donovan zijn ogen nog steeds niet van de jongen afgewend, bekeek hem dan ook schaamteloos. Hij wou maar dat er meerderen zoals hem rond liepen. Ten eerste was Donovan dol op donkerharige mensen, vooral zwart haar vond hij mooi en als dat met een bleke huid gecombineerd werd had je hem al om. Ten tweede was Donovan niet alleen gek op donker haar maar ook op aparte oogkleuren. Felblauw vond hij bijvoorbeeld erg mooi en bruin vond hij wat saaitjes. En nu was er gewoon een jongen met felrode ogen. Aparter kon het haast niet. Al met al zou de jongen die voor hem zat een geweldig leuk speeltje zijn en uit zijn woorden kon hij merken dat hij nu niet voor één of andere nerd zat. Dat was fijn, hoefde hij geen hersenloos(de ironie!) gebabbel aan te horen. Donovan sloeg zijn ene been of het andere, liet het been wat in de lucht hing een beetje wiebelen zoals hij wel vaker deed. Hij richtte zijn slangachtige ogen op Helix die met zijn kop nog op zijn handpalm lag te sissen. Zijn donkere ogen waren gericht op Saito, onderzoekend maar op zijn hoede. Donovan kon niet echt in de gedachten van een slang kruipen - als ze uberhaupt gedachtes hadden - maar hij wist zo wel dat Helix niet echt de meest spontane en vertrouwelijke was, viel onbekenden liever aan dan dat ze hem aaiden. Hij moest dus voorzichtig zijn of Helix moest Saito zien te vertrouwen. Dat laatste zou wel goedkomen, Donovan liet deze kans niet zomaar zitten. Hij keek weer naar de jongen, grijnsde naar hem toen hij zijn opmerking hoorde. Sarcasme, hé. Hij volgde de jongen toen deze ging verzitten en zijn hand naar hem uit stak om zich blijkbaar voor te stellen. Saito... Ook nog eens een leuke naam. Zijn dag kon nu echt niet meer kapot. Donovan ging recht zitten, stak zijn hand uit naar voren en pakte Saito's warme hand vast. 'Aangenaam, Saito. Mijn naam is Donovan maar noem me gerust Don of zo iets. Klinkt veel leuker.' Hij glimlachte naar Saito, liet zijn hand iets te snel weer los maar dat waren gewoonweg zijn plagende handelingen. Nooit zou hij het de ander te makkelijk maken, anders werd het gewoon saai. Hard-to-get spelen was veel uitdagender en leuker, kon hij de ander lekker gek maken zoals zijn voorgaande slachtoffers dat hadden meegemaakt. En die waren net zo goed als ze kwamen weer verdwenen.

Derp.

PROFILE MAGICIAN