Allen liep met zijn handen in zijn zakken door het besneeuwde landschap. Verveeld schopte hij tegen een steentje en vroeg zich af waar zijn broer nu was. Ach, dat maakte eigenlijk niet zo zeer uit, het was gewoon dat hij zich verveelde. Geluiden van motoren namen steeds meer toe en in de verte lande een shuttle. Allen twijfelde even en liep toen snel in die richting. Misschien waren er nog leuke meiden om mee te praten. Als je een meisje hielp met de weg, was ze over het algemeen zeer dankbaar. En Allen kon een lief meisje op zijn tijd wel waarderen. Hij was niet echt de persoon voor een vaste relatie, daarvoor was hij te hyperactief, te impulsief ook. En daarvoor waardeerde hij zijn vrijheid te erg. Hij moest er niet aan denken om aan een of ander mens vast te zitten, iemand die de hele tijd bij hem wilde zijn, waardoor hij nooit meer lol zou kunnen hebben. Of in ieder geval minder vaak kon doen wat hij wilde. De deuren van krakkemikkige shuttle schoven open en Allen begon meteen met kritische blik te zoeken naar een interessant persoon. De eerste was meteen ook de beste optie. Die zag eruit als een of ander hooghartig rijkeluiskind, keek alsof hij te goed was voor deze simpele mensen en rekte zich toen geeuwend uit. Allen grijnsde en zijn ogen fonkelden bij de gedachte die in hem op kwam. Hij zou maar eens kijken hoe die jongen heette. Zodra hij dit als mogelijkheid bedacht begon hij te lopen. Hij had geen zin om lang na te staan denken over zijn beslissingen, over zijn actie's. Nee, het leven moest snel en turbulent zijn, vol met bruisende gebeurtenissen. Achter de zwartharige jongen kwamen ook nog meisjes naar buiten, maar geen van hen was echt memorabel. Het waren allemaal suffe giebelende tutjes, veel te saai voor hem. De ander had hem ook in de gaten en grijnsde. Allen lachte zijn typische kwajongenslachje en stak zijn hand half op. Loom haalde hij zijn hand door zijn feloranje haar. ''Hoi... Allen,'' stelde hij zich simpelweg voor na zijn niet heel erg enthousiaste begroeting. Nee, hij was niet aan het springen van vreugde, maar als dit echt zo'n hooghartig joch was zou het nog leuk kunnen worden. ''Nieuw aangekomen?'' Zijn vraag werd gevolgd door nog een scheve lach en hij bekeek de jongen voor hem beter. De andere passagiers hadden moeite met zich een weg naar buiten banen, grotendeels omdat Allen samen met de ander het pad blokkeerde. Mensen zuchtten ongeduldig en een jongen duwde hem ruw opzij. ''Dat had je ook kunnen vragen hoor!'' riep hij het wegsnellende figuur spottend na. Die had blijkbaar haast en was niet in staat om netjes zijn mond te gebruiken. Een meisje wilde er duidelijk langs, maar sprak ook geen woord. Ze had dan geen buitengewoon mooi of memorabel uiterlijk, maar hij was gewend om met alles wat los en vast zat te flirten. Daarom moesten mensen hem ook niet al te serieus nemen, complimenten waren geen garantie voor een echte liefde. Zoiets dachten de meeste meisjes wel, maar dat praatte hij dan snel uit hun hoofd. Met een charmante grijns stapte hij opzij en legde zijn hand op de schouder van de andere jongen. Hij duwde die krachtig een stukje opzij, zodat de deuren vrij kwamen. Zo kon het kind er ongemoeid langs en de mensenstroom kwam op gang. Hij liet zijn hand weer zakken en stapte iets achteruit. Toen bekeek diens bleke gezicht onderzoekend en richtte als laatste zijn blik op diens bloedrode ogen.
Eerste post met Allen :O Hoop dat het oke is dat hij Saito komt trollen ^^

De jongen keek vriendelijk uit zijn ogen en stelde zich met een hele waslijst aan namen voor. Saito, nog iets, nog iets en een of andere oninteressante achternaam. Niet iets om te onthouden dus, slechts Saito zou maar moeten voldoen. De jongen klonk rustig en beleefd, was tot nu toe aardig te noemen. Zijn lach werd beantwoord en daarna volgde ook het antwoord op zijn vraag. ”Wel, dat blijkt lijkt me wel zo is het niet.” Allen knikte lachend, daar had de jongen natuurlijk gelijk in. Maar het kon toch ook zijn dat hij bij familie op bezoek was geweest? Ach, hij had geen zin om daar nu een discussie over te hebben en besloot het dus gewoon maar zo te laten. De jongen leek niet heel vrolijk meer toen hij opzij was geduwd. Even was het stil en Allen wachtte geamuseerd op een boze reactie. Die kwam niet, enkel een ietwat bittere vraag. Gecombineerd met een nog steeds vriendelijke glimlach maakte het een vreemd geheel. ''Ach, ik zal zien wat ik voor je kan doen als je de volgende keer weer een uitgang blokkeert, Saito,'' sprak Allen vrolijk. Zijn ogen schitterden plagerig. Hij vond het allemaal behoorlijk amusant, geheel onbelangrijk. Hij had wel in de gaten dat de ander het niet leuk vond, wat het enkel interessanter maakte. Hij hield van kijken hoe ver je kan gaan, mensen plagen en soms een beetje pesten. Leraren dwarszitten was dan nog wel het leukste, omdat die met hun starre geesten door het kleinste grapje geïrriteerd raakten. Maar het was ook prima om een medeleerling met scherpe opmerkingen te bestoken. De jongen zette zijn kraag op tegen de wind, die over het platform joeg. ”Maar blijkbaar zit jij hier al langer op school neem ik aan?” vroeg Saito vriendelijk. ''Hmm, dat lijkt me ook vrij duidelijk, nietwaar?'' Als je zoiets vroeg, kon je een sarcastisch antwoord verwachten. Allen was niet van plan om de lieve helpende leerling uit te gaan hangen. Als de ander iets wilde weten, zoals bijvoorbeeld de weg naar zijn afdeling, mocht die daar zelf om vragen. En dan zou hij misschien overwegen om vriendelijk te helpen, zonder spottende, plagerige opmerkingen. Allen wilde kijken hoe ver hij bij deze vriendelijke jongeman kon gaan. Zou die boos worden, een scherpe opmerking terug maken of alles lijdzaam ondergaan? ''Zou jij in het vervolg zo vriendelijk willen zijn minder obvious vragen te stellen?'' vroeg hij met een zoet stemmetje. Het spottende ondertoontje was duidelijk te horen. Hij vond het leuk om mensen uit te dagen. Hij lachte uitnodigend. Wachtend op een interessante reactie. Want al was deze jongen tot nu toe zo lief en aardig gebleven, hij had het vermoeden dat er wel iets anders in zat. Dat Saito niet eeuwig vriendelijk zou blijven, maar een andere reactie zou geven. En dan had Allen het liefste woede of iemand die hem met een spottende opmerking aan te kunnen. Als iemand boos was, zijn controle verloor, kon een enkel lachje genoeg zijn om de ander door te laten draaien. Hij was niet gemeen, was altijd vrolijk en eigenlijk ook best behulpzaam. Maar hij had gewoon een plagerig karakter, samen met zijn broer stonden ze bekend om hun grappen, hun geplaag. Ze hadden bij Savador al een goede reputatie gezet door zijn kamer in te komen in de overtuiging dat het een kunstlokaal was. De man mocht hen nu al niet, bedacht hij met een lachje en het was pas net begonnen.

Hij wist niet waar Charlie was, misschien de bbibliothecaresse weer aan het irriteren. In de bieb hadden ze al een aardige reputatie opgebouwd. Als ze hun gezicht lieten zien verdwenen meer dan de helft van de studenten. Dat was altijd leuk om te zien, hoe alle stuudjes meteen wistend at dit geen leren zou worden. Allen vond het aan de ene kant jammer dat zijn broer er niet was. Dan zou hij hier nu niet staan, maar was ergens anders samen lol aan het maken. Anderen met sneeuwballen bekogelen of schaatsen. Nee, het was nooit saai. Als er verveling op de loer lag bouwden hij en zijn broer een feestje, brachten leven in de brouwerij. Maar dit was ook een goed alternatief, die hij anders niet had ervaren. Een jongeman, hier net aangekomen. Felrode ogen en pikzwart haar. Een darkmagician. Met een charmante lach op zijn gezicht gelijmd als een tweede natuur. Leek niet boos te krijgen, al was dat vast maar schijn. Iedereen was boos te krijgen. Niet dat dat Allens doel was, nee, hij zocht gewoon vermaak. Hij was een beetje een plaaggeest, een, een feestbeest. Leefde in het nu, dacht niet goed na over zijn acties. Impulsief, ja dat zeker. Vrolijk, bijna altijd. ''Ach, kom op nou, Saito. Ophouden met dat gedoe, je zult toch echt beter je best moeten gaan doen. Want natuurlijk kán ik je wel vertellen waar de etage is, dus het antwoord op je vraag is ja.'' Teleurgesteld schudde Allen het hoofd. ''Ik had wel beter van je verwacht, je zou toch je best gaan doen... maar geen zorgen, we blijven oefenen!'' Hij knipoogde kort naar de jongen. Het zoete was nog niet verdwenen, Allen sprak nu met overenthousiaste blije stem. Alsof hij een goede vriend probeerde te helpen, aanmoedigde. ''Dus, probeer het maar opnieuw of verzin iets anders. Maar onthoud het: niet obvious, oke?'' Het was nu weer leeggelopen op het platform. Alle mensen hadden een warmer heenkomen gezocht, de koude wind uit. Allen had het niet koud, hij was goed voorbereid op pad gegaan. Warme, winddichte jas aan en dan dikke wanten in zijn zakken. De wind speelde met zijn oranje haar. Ze waren wel eens uitgescholden, uitgemaakt voor vuurtoren. En de dader merkte dan snel genoeg hoe warm vuur echt was. Want hun haar was dan wel vurig, maar hun lichtmagie kon het pas echt heet maken. Allen kon tegen een grapje, zou ook eerst een scherpe opmerking terugmaken. Maar sommige jongens bleven maar doorgaan op hun worteltjesgrappen. En dan kon er best iets verkeerd aankomen. Hij werd niet snel boos, zag overal de humor van in. Maar er was een grens waar je niet over moest willen gaan. En anders moest je op de blaren zitten. Hij keek Saito aan, vol vreugde. Benieuwd hoe deze nu weer zou reageren. Of dat masker af zou glijden, waarschijnlijk niet. Of er een scherpe opmerking zou komen, vast wel. Saito zou wel van zich af weten te bijten. Des te leuker. Want een conversatie met verlegen personen liep snel vast.
Bwaah et ik zie nu pas dat ik per ongeluk met Dominic had gepost *facepalm*

Saito keek hem even nadenkend aan. ”Oké ik ga mijn best doen.” Zo ontzettend overdreven vrolijk. Zo onschuldig. Met die grote rode ogen. En dat onwetende lachje. Als een kind dat voor het eerst de grote wijde wereld betreed. En daar allemaal nieuwe spannende dingen ontdekt. In zijn naïviteit alleen de goede dingen ziet. Alleen maar blij is. Daar deed Saito hem enigszins aan denken met zijn gedrag. Maar aan de andere kant leek het ergens zo nep. Zo gespeeld. Want het was allemaal zo overdreven. Als het echt was had hij een extreem happy persoon ontmoet. En anders iemand die zeer overtuigend kon toneelspelen. want het leek zo echt. Bijna alles klopte. Maar ergens bleef toch de twijfel. Hij besloot gewoon maar mee te gaan in het spel. Tot nu toe was het hartstikke vermakelijk om te zien hoe de jongen vrolijk op elke spottende opmerking reageerde. De jongen keek hem bedenkelijk aan. Wist blijkbaar niet wat hij moest zeggen. Of wilde die suggestie wekken in ieder geval. Hij vond het zo irritant wanneer hij zich bij elke beweging af moest vragen of het gemeend of gespeeld was. Hij was zelf geen type voor toneelspel. Hij was direct, spottend, plagerig. Genoot van het leven. Wist niet goed wanneer hij zijn mond moest houden. Maar hij verborg zijn gevoelens nauwelijks. Daar was hij gewoon te naïef voor. Nou was naïef eigenlijk een verkeerd woord. Maar hij had niet echt iets te verbergen, zijn echte emoties waren ook niet afschrikwekkend. Tenzij je een bloedserieuze, doodsaaie nerd was. Dan zou je gillend weg moeten rennen zodra je een pluk vurig oranje haar zag.

Saito had blijkbaar besloten wat hij ging zeggen. Of had besloten dat het juiste moment voor deze woorden was aangebroken. ”Is het dan mogelijk dat jij Allen die hier dus toch al enige tijd op school zit en dus weet waar mij etage is mij daar ook daadwerkelijk heen kan begeleiden? Zo’n arme, nog totaal onbekende leerling op deze grote, wereldse school met zo veel nieuwe indrukken en zo veel nieuwe gezichten.” Zo ontzettend vrolijk. Allen legde nadenkend een slanke vinger tegen zijn wang. ''Wel...'' Een korte pauze, waarin zijn blauwe ogen onderzoekend over het gezicht van Saito gleden. Hij grijnsde onschuldig. ''Het is wel zielig... Om je nou helemaal alleen te laten staan. Hier midden in de wildernis. In de duisternis. En dan de vreselijke kou.'' Hij zweeg even, rilde en grijnsde spottend. Was het nou echt de bedoeling dat hij medelijden kreeg? Dan zou Saito nog wat beter zijn best moeten doen. ''Niet bang zijn...Allen is er om je te redden, arme jongen. Hij zal je wel verdedigen tegen de gemene buitenwereld.'' Hij sprak op beschermende toon. Alsof hij werkelijk een klein hulpeloos jochie had aangetroffen. En net als tegen kleine kinderen sprak hij over zichzelf in de derde persoon. Hij grijnsde vrolijk. Dit was echt veel leuker dan wat hij had verwacht toen hij alleen uit de school was vertrokken.