Linde had lang en zorgvuldig nagedacht over alles in haar leven. Haar familie en vrienden, klasgenoten en vijanden. Haar kunsten en tekortkomingen, haar verleden en eventuele toekomst. Nu had ze haar besluit genomen en niemand kon haar besluit veranderen. Overdags was de kerker haast helemaal uitgestorven. In de verte weergalmde de stemmen van een groepje mensen maar Linde lette er niet zo op, belangrijker was dat ze niet gezien zou worden terwijl ze naar de schuilplaats liep die ze een paar dagen geleden had gevonden toen ze hier op onderzoek uit ging. Misschien was haar gedrag de laatste dagen op gevallen want tien de nog door de gangen langs de lokalen liep hadden veel mensen naar haar gewezen en gelachen of zo. s'Ochtens was ze al moe en boos uit bed gestapt en het ontbijt had niet geholpen, in de lessen was ze alleen met zichzelf bezich en lette niet op, ze maakte rare tekeningen van boze dieren en plante die met een mes op iemand afkwamen. Ze was al lang niet meer buiten geweest en zelfs de zonnestralen ontweek ze. De brieven van huis gingen gelijk de prullenbak in en ze snouwde iedereen af die tegen haar maar iets durfde te zeggen. Eerst was het een wonder dat de altijd vrolijke Linde zo moe en boos was maar ondertussen waren de mensen er wel aan gewend. Linde kon zich niet meer herinneren hoe het was om met vrienden te lachen of zich gelukkig te voelen, alleen haar boze gedeelte was er nog. Intussen was ze aangekomen waar ze naar opweg was geweest, ze had tegen niemand iets gezecht en ze wist dat het beter zo was. ze kroop in een spleet achter een pilaar. Ze moest een klein stukje kruipen voor dat ze er werkelijk was. een kleine holte in de muur die leek op een piep klein kamertje. Linde haalde uit haar zak een kaars en lusivers. ze stak de lusiver aan en liet wat kaarsvet op de grond druppelen, snel zette ze de kaars erin voor dat het kaarsvet helemaal had kunnen hardworden. nu de kaars op de grond vast stond voelde ze weer in haar zak en haalde er een kleine dolk uit die ze van een van de mede leerlingen gestolen had. Ze legde hem op de grond recht voor haar. Ze sloot haar ogen en deed een schietgebetje dat alles met iedereen die achter bleef goed zou gaan. ze opende haar ogen, het kaarslicht flakerde zacht en gaf een warm licht. Linde pakte langzaam het dolkje op en pakte hem goed vast. Even twijfelde ze, dit was toch wat ze echt wilde, maar toen zonder twijfel stak ze het dolkje in haar buik. Ze kreunde van de doffe pijd die zich door haar lichaam versprijden als bliksem en voelde haar eige warme bloed op haar handen. Kort leek alles te duiuzelen en toen werdt het zwart. De pijn leek verdwenen te zijn en haar boze vermoeide gevoelen ook, nog nooit had Linde zich zo bevrijd en vrij gevoeld.......................

Hidan was de kerkers aan het onderzoeken, natuurlijk. Hij snuffelde rond en raakte alles aan wat in zijn pad kwam. Hij rook een kaars in de buurt en dan ook nog eens de sterke geur van bloed. Hij kreeg zijn zwartwitte gelaat als hij maar bloed rook. Hij rende op de geur af, kroop door het gaatje en hurkte bij een meisje dat zelfmoord had willen plegen. Ze was nog niet dood. Het bloed had zich al vrij over de grond laten uitspreiden. Hidan ging met zijn vinger door het bloed en stopte daarna deze vinger in zijn mond. Het meisje was geen slecht persoon door de zoete maar toch bittere smaak als teken dat er iets was gebeurt dat het daarom haad teveel werd. Hij legde het meisje op zijn schoot en depte het bloed, nog steeds snakkend naar zijn ritueel, maar hij mocht niets doen. Hij wou niet dat het meisje stierf. Hij deed zijn t-shirt uit en hield het tegen de wonde. Toen viel zijn oog op de dolk en hij depte de wonde zonder maar een woord te zeggen. Hij had dit al eerder meegemaakt, mensen die hun leven beu waren en dan de eenvoudigste uitweg kozen. "Komaan meis..." fluisterde hij zachtjes "Vertel me, waarom doe je dit?"
Hij slikte, het bloed was een factor waar hij immens gek van kon worden en dan zijn ritueel te kunnen uitvoeren. Nee nu mocht het niet. Ze had vrijwillig haar dolk gebruikt, die waarschijnlijk van zijn collectie kwam. Want hij was best slordig als het om zijn wapens ging. Zijn witte haar kwam in kleine sliertjes voor zijn gezicht hangen en hij bleef haar wonde deppen. Hopend dat het zo droog kon zijn. Hij keek het meisje aan en vele vragen spookten door zijn hoofd.

Nog steeds was alles zwart. En Linde wist zolang alles zwart bleef was ze nog niet dood. Plotseling zag ze zichzelf op de grond liggen half op de schoot van een onbekende jongen die bezig was om het bloeden te stoppen. Linde realizeerde zich dat ze eigenlijk helemaal niet dood wilde. Nu ze weer rust had ervaren wist ze al de oplossingen voor haar problemen. Ik mag niet dood gaan, ik mag niet dood gaan. De woorden herhaalde ze telkend in gedachte. Ik mag niet dood gaan, nu nog niet. Ze wist dat hjet haar eigen schuld was als ze dood ging maar ze probeerde zich ertegen te verzetten. Net zo plotseling als dat ze zichzelf had gezien liggend op de grond met overal bloed op haar witte jurk en een plasje bloed naast zich terwijl een jongen haar probeerde te redden werdt alles weer zwart. Ik mag niet dood gaan. Ze probeerde het hart op te zeggen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Een tijdje die voor haar eeuwen leek bleef alles zwart zwart en nog eens zwart. Angstig dacht ze na over de dood. Langzaam begon Linde een helse pijn te voelen die bij haar buik het ergste was. In de verte hoorde ze een jongen zeggen "Komaan meis... Vertel me, waarom doe je dit?" Langzaam kwam ze bij bewustzijn. Voorzichtig opende ze haar ogen wennend aan het licht. Dikke tranen rolde over haar wangen van pijn en angst. Enkele seconde keek ze de jongen recht aan. Haast onverstaanbaar mompelde ze: ''Ik mag niet dood gaan.'' Toen viel ze flauw.

Hidan keek geschrokken hoe ze zachtjes zei: ''Ik mag niet dood gaan.''
Langzaam glimlachte hij en probeerde haar weer bij te brengen door haar slapen te masseren. "Je hebt je rust gevonden. Alles komt goed, ik beloof het je."
Hij had zijn ene hand op zijn t-shirt gelegd dat waarschijnlijk al helemaal doorweekt was. Maar ernaar kijken deed hij niet. Met de andere hand, masseerde hij haar slapen, dat haar tot rust zou moeten brengen. Hij nam dan haar pols vast. Ze was rustig dus dat was al een goed teken. Hij maakte met zijn amateuristische waterspreuk een stukje stof dat op de grond lag ijzig koud en nat. Hij legde het op haar hoofd en zei zachtjes "Je zal niet doodgaan."
Hij aaide haar slapen weer, een voor een en keek haar met een glimlach aan "Kom bij meid, ik weet dat je het kan, je bent sterk genoeg. Alleen als je bijkomt kan ik je wonde verzorgen zonder je al te veel pijn te doen. Het zal even steken maar alles zal in orde komen."
EHBO-zakje vol met goed spul was altijd handig. Hij haalde het uit zijn tas. Hij had dat altijd bij als hij weer zichzelf in de nesten had gewerkt. Hij haalde er ontsmettingsmiddel uit en een watje dat hij bevochtigde aan het natte lapje stof dat op haar voorhoofd lag. Hij haalde het t-shirt van de wonde en deed ontsmettingsmiddel op het watje. Hij begon over de wonde te gaan. Het zag er niet zo erg uit, ze zou alleen even moeten blijven liggen zodat er een korst zou opkomen. "Je zo met een mes steken, je zal wel een reden hebben gehad" zei hij zachtjes met een lichte droefheid in zijn stem.

Vlarde woorden, Linde verstond ze niet allemaal. Vlarde stemmen, niet herkenbaar. Zachte tonen, geen bekend lied. Ze lachte flouwtjes maar de pijn was er nog steeds en lijde haar af. Met gesloten ogen lag ze daar, nog net bij bewustzijn maar op de rand van het onbewuste. Linde hoorde de jongen praten, helemaal verstaan deed ze niet. "Je hebt je rust gevonden. Alles komt goed, ik beloof het je." Linde hoopte het, ze had een domme fout gemaakt die fataal had kunnen zijn en die nog steeds fataal kon zijn. Een koele hand maseerde haar slaap, zacht en rustgevend. Linde voelde ook hoe iets kouds op haar voorhoofd werd gelegt. De koelte maakte haar rustig en deed de pijn verminderen. "Je zal niet doodgaan." Ze opende voor de tweede maal haar ogen en keek de jongen aan. ''Echt?'' Wist ze uit te brengen. Het klonk heel zacht en haast smekend. Toen werdt de pijn haar weer te veel en ze viel flauw. "Kom bij meid, ik weet dat je het kan, je bent sterk genoeg. Alleen als je bijkomt kan ik je wonde verzorgen zonder je al te veel pijn te doen. Het zal even steken maar alles zal in orde komen." De hoofdpijn was weer erger geworden maar ze dwong zichzelf om haar ogen open te doen waardoor ze kon laten zien dat ze hem gehoord had en begreep. Met grote ogen keek ze naar wat hij deed, haar uiterste best te doen niet nogmaals flauw te vallen. Toen hij het t-shirt weghaalde zag ze de wond die ze zichzelf had gegeven. Het dolkje lag een stukje verder op. Zo stil als ze kon bleef ze liggen om te vorkomen dat het prikken van het goedje wat er op het watje zat erger werd. Zachtjes kreunde ze van pijn en weer een vloed tranen kwam langs haar wang naar beneden stromen maar ze moest bij bewustzijn blijven. "Je zo met een mes steken, je zal wel een reden hebben gehad" zei de jongen zuchtend. Nu ze er overna dacht vond ze haar reden om dit zichzelf aan te doen slapjes. Van te voren was ze overtuigd geweest. Ze was het leven moe, ze had geen vrienden, ze had de laatste tijd alleen maar ruzie met haar familie en op school lukte niets meer. De zin van het leven was ze krijt geraakt maar nu ze die had gevonden wist ze de oplosingen. Ze baalde van zichzelf en haatte zichzelf haast om hetgeen wat ze had gedaan en wat ze andere daarmee had kunnen aandoen. ''Dankje dat je me de hel hebt bespaart.'' zei ze met alle moeite. Oprecht van spijt en angst keek ze de jongen aan. ''En sorry.'' Het prikken was gestopt maar de pijn bleef aanhouden, ze verbeet de pijn en dwong zichzelf om bij bewustzijn te blijven toen ze zichzelf weer langzaam voelde wegzakken. Ze greep zich vast aan de arm van de jongen en kneep er hard in om niet weg te glijden naar het onbewuste.

"Je zal niet doodgaan." Ze opende voor de tweede maal haar ogen en keek de jongen aan. ''Echt?'' Wist ze uit te brengen. Het klonk heel zacht en haast smekend. Toen verloor ze weer het bewustzijn en Hidan keek haar bezorgd aan.
"Kom bij meid, ik weet dat je het kan, je bent sterk genoeg. Alleen als je bijkomt kan ik je wonde verzorgen zonder je al te veel pijn te doen. Het zal even steken maar alles zal in orde komen." zei hij en ze opende haar ogen weer.
Zachtjes kreunde ze van pijn en weer een vloed tranen kwam langs haar wang naar beneden stromen maar ze moest bij bewustzijn blijven. "Je zo met een mes steken, je zal wel een reden hebben gehad" zei de jongen zuchtend.
''Dankje dat je me de hel hebt bespaart.'' zei ze met alle moeite. Oprecht van spijt en angst keek ze de jongen aan. ''En sorry.''
"Hey alles komt goed, ik zal waarschijnlijk moeten naaien als het niet stilletjes aan gaat opdrogen. Maar ik denk niet dat het nodig zal zijn." zei Hidan met een brede glimlach "Ik ben blij dat je hebt gehaald, iets hebben om te eten? Kan helpen om je wat sterker te houden."
Hij nam snel uit zijn tas een sandwich met wat vlees tussen. Hij handigde die over aan het meisje in de hoop dat ze die zou opeten. Hij begon dan voorzichtig met zijn hand over de wonde te gaan. Met die hitte zou het bloed moeten opdrogen.

"Hey alles komt goed, ik zal waarschijnlijk moeten naaien als het niet stilletjes aan gaat opdrogen. Maar ik denk niet dat het nodig zal zijn." zei Hidan met een brede glimlach "Ik ben blij dat je hebt gehaald, iets hebben om te eten? Kan helpen om je wat sterker te houden." Ze knikte, eigenlijk had ze best wel honger. Hij nam snel uit zijn tas een sandwich met wat vlees tussen. Hij handigde die over in de hoop dat ze die zou opeten. Hij begon dan voorzichtig met zijn hand over de wonde te gaan. Met die hitte zou het bloed moeten opdrogen. Linde nam een hap van de sandwich, eigenlijk was ze vegatarisch maar daar dacht ze nu nier aan en het vlees deed haar goed. Misschien was vegatarisch zijn niet meer nodig en moest ze gewoon opnieuw beginnen en al de oude gewoontes vergeten. Je hoefde niet altijd aardig te zijn tegen niedereen, en boos worden zo nu en dan was ook niet erg, als het maar geen gewoonte werdt. Toen ze de sandwich op had merkte ze dat ze ook wel dorstig was maar durfde er niet naar te vragen. Ze vroeg al zo veel van de jongen die ze niet eens kende. ''Ik heet trouwens Linde, voor het geval je dat nog niet wist.'' Angstig voor wat ze zou zien keek ze naar de wond waar nu geen bloed meer uitstromde zoals zonet. Het zag er niet zo erg uit als ze dacht maar ze vond het niet prettig om het te zien.

"Hey alles komt goed, ik zal waarschijnlijk moeten naaien als het niet stilletjes aan gaat opdrogen. Maar ik denk niet dat het nodig zal zijn." zei Hidan met een brede glimlach "Ik ben blij dat je hebt gehaald, iets hebben om te eten? Kan helpen om je wat sterker te houden." Ze knikte en hij keek haar met een glimlach aan. ''Ik heet trouwens Linde, voor het geval je dat nog niet wist.'' ze keek naar de wond waar nu geen bloed meer uitstromde zoals zonet.
"Ik ben Hidan aangenaam, zo nu nog wat water voor je nog meer krachten te geven."
Hij nam een beker die op het tafeltje stond dicht bij hen en stofte het af zodat hij er al snel water in kon toveren. Hij keek trots naar het resultaat, perfect drinkbaar, fris en lekker water. Zelfs niet eens warm, wat hem verwonderde. Hij overhandigde het bekertje water aan Linde. "Geef de wonde wat tijd, ze zal genezen. Trouwens, ik heb jou nog nooit eerder gezien. Ben je nieuw hier? Of ben ik gewoon blind?" zei hij met een brede grijns terwijl hij zijn witte lokken haar weer naar achteren streek. Hij bekeek het meisje nu wat aandachtiger, een tweedejaars, purper haar en vrij rode ogen. Zelf had hij wit kort naar achter gestreken haar, purperrode ogen en vrij veel littekens op zijn armen. Hij keek weer met een glimlach naar Linde.

"Ik ben Hidan aangenaam, zo nu nog wat water voor je nog meer krachten te geven."
Hij nam een beker die op het tafeltje stond dicht bij hen en stofte het af zodat hij er al snel water in kon toveren. Hij overhandigde het bekertje water aan Linde en ze begon gulzich te drinken zonder te merken dat ze morsten. "Geef de wond wat tijd, ze zal genezen. Trouwens, ik heb jou nog nooit eerder gezien. Ben je nieuw hier? Of ben ik gewoon blind?" zei hij met een brede grijns terwijl hij zijn witte lokken haar weer naar achteren streek. ''Nee blind ben je niet, ik zit pas een klein maandje hier op deze school. Jij bent nu de eerst die ik echt van naam ken van alle leerlingen hier en ik durf te wedden dat jij de enige bent die mijn naam weet.'' Verlegen keek ze Hidan aan.

"Ik ben Hidan aangenaam, zo nu nog wat water voor je nog meer krachten te geven."
Hij nam een beker die op het tafeltje stond dicht bij hen en stofte het af zodat hij er al snel water in kon toveren. Hij overhandigde het bekertje water aan Linde en ze begon gulzich te drinken zonder te merken dat ze morsten. "Geef de wond wat tijd, ze zal genezen. Trouwens, ik heb jou nog nooit eerder gezien. Ben je nieuw hier? Of ben ik gewoon blind?" zei hij met een brede grijns terwijl hij zijn witte lokken haar weer naar achteren streek. ''Nee blind ben je niet, ik zit pas een klein maandje hier op deze school. Jij bent nu de eerst die ik echt van naam ken van alle leerlingen hier en ik durf te wedden dat jij de enige bent die mijn naam weet.'' Verlegen keek ze Hidan aan.
"Misschien wel maar het is al goed dat je iemand kent he, hopelijk ben ik al goed genoeg om jou te kennen hé." zei hij met een knipoog en hij grijnsde breed "Ik ben heel blij dat je het hebt gehaald, anders had ik het mezelf niet kunnen vergeven. Zo'n mooi meisje dat er een eind aan wilt maken, dat kan niet, ik moest je redden meid. Iedereen verdient een gelukkig leven."
Hij was blij dat ze hier zat, levend bij hem. "Een vraagje, waarom wou je jezelf van het leven beroven? Je ziet er mij toch vrij gelukkig uit."
Hij keek haar glimlachend aan, ja hij begreep het niet waarom mensen zelfmoord wilden plegen. Hij zag dit meer als een vlucht dan als een bevrijding. Hij was natuurlijk vrij positief ingesteld dus wou hij dit meisje een gelukkig leven geven. Dus had hij haar gered.

"Misschien wel maar het is al goed dat je iemand kent he, hopelijk ben ik al goed genoeg om jou te kennen hé." zei hij met een knipoog en hij grijnsde breed "Ik ben heel blij dat je het hebt gehaald, anders had ik het mezelf niet kunnen vergeven. Zo'n mooi meisje dat er een eind aan wilt maken, dat kan niet, ik moest je redden meid. Iedereen verdient een gelukkig leven." Verlegen glimlachde ze naar haar schoot. "Een vraagje, waarom wou je jezelf van het leven beroven? Je ziet er mij toch vrij gelukkig uit."Hij keek haar glimlachend aan. ''Ik weet, het is niet echt een goede reden. Op mijn vorge school begon het, Eerst was ik altijd degene die vrolijk was en tegen iedereen aardig. Maar op een dag was ik opeens iemand anders, ik kon niet meer laggen en lol hebben, ik kreeg ruzie met mijn vrienden en ik deed tegen iedereen boos. Toen begonnen ze mij te pesten en uiteindelijk ook pijn te dien.'' Ze haalde even rustig adem en trok toen haar mouw omhoog. Haar bovenarm zat vol met littekens. ''Ze lieten mij mezelf snijden en ze schreven op me met messen. Alles wat was geschreven hebben ze gelukkig met magie weg gekregen maar de andere zullen voor eeuwig zijn. Toen mijn ouders het ontdekte werde ze boos op me dat ik ze het niet had verteld en we kregen ruzie, eerst wilde ik weglopen maar toen vonden ze deze school voor mij en ik mocht gelijk beginnen. Ik kon niet meer blij zijn en was altijd moe omdat ik s'nachts niet kon slapen van angst bij de herinneringen. Ik ben niet goed met nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe vrienden maken en het einde leek mij de beste oplossing, ik was van de problemen af en die littekens. Ik heb sinds ik hier ben geen contact met mijn ouders en ik durf nu ook geen contact meer op te nemen denk ik.'' Toen ze was uitgepraat begon ze spontaan te huilen. Dikke tranen van verdriet, opgefrotte angst en spijt. Ze liet haar hoofd op haar knieen vallen en begon nog harder te huilen. Alle tranen van de afgelopen tijd kwamen eruit. Alle gevoelens kon ze nu eindelijk los laten en vergeten.

"Misschien wel maar het is al goed dat je iemand kent he, hopelijk ben ik al goed genoeg om jou te kennen hé." zei hij met een knipoog en hij grijnsde breed "Ik ben heel blij dat je het hebt gehaald, anders had ik het mezelf niet kunnen vergeven. Zo'n mooi meisje dat er een eind aan wilt maken, dat kan niet, ik moest je redden meid. Iedereen verdient een gelukkig leven." Verlegen glimlachde ze naar haar schoot. "Een vraagje, waarom wou je jezelf van het leven beroven? Je ziet er mij toch vrij gelukkig uit."Hij keek haar glimlachend aan. ''Ik weet, het is niet echt een goede reden. Op mijn vorge school begon het, Eerst was ik altijd degene die vrolijk was en tegen iedereen aardig. Maar op een dag was ik opeens iemand anders, ik kon niet meer laggen en lol hebben, ik kreeg ruzie met mijn vrienden en ik deed tegen iedereen boos. Toen begonnen ze mij te pesten en uiteindelijk ook pijn te dien.'' Ze haalde even rustig adem en trok toen haar mouw omhoog. Haar bovenarm zat vol met littekens. ''Ze lieten mij mezelf snijden en ze schreven op me met messen. Alles wat was geschreven hebben ze gelukkig met magie weg gekregen maar de andere zullen voor eeuwig zijn. Toen mijn ouders het ontdekte werde ze boos op me dat ik ze het niet had verteld en we kregen ruzie, eerst wilde ik weglopen maar toen vonden ze deze school voor mij en ik mocht gelijk beginnen. Ik kon niet meer blij zijn en was altijd moe omdat ik s'nachts niet kon slapen van angst bij de herinneringen. Ik ben niet goed met nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe vrienden maken en het einde leek mij de beste oplossing, ik was van de problemen af en die littekens. Ik heb sinds ik hier ben geen contact met mijn ouders en ik durf nu ook geen contact meer op te nemen denk ik.''
Toen ze was uitgepraat begon ze spontaan te huilen. Dikke tranen van verdriet en Hidan nam haar vast en streelde zachtjes over haar armen, "zelf sta ik ook vol met littekens hoor meid, maar als ze je nog maar een ding aandoen, zijn ze dood dankzij mij. Niemand zal je meer kwetsen. Dat beloof ik je." zei hij zachtjes en hij keek Linde aan die nu met haar hoofd op haar knieeën zat te huilen. Hidan keek haar verdrietig aan: "Alles komt goed. Ik ben er voor je, ik zal er voor je zijn als je wilt. Ik breek nooit mijn beloftes."

Hidan nam haar vast en streelde zachtjes over haar armen, "zelf sta ik ook vol met littekens hoor meid, maar als ze je nog maar een ding aandoen, zijn ze dood dankzij mij. Niemand zal je meer kwetsen. Dat beloof ik je." zei hij zachtjes en hij keek Linde aan die nu met haar hoofd op haar knieeën zat te huilen. Hidan keek haar verdrietig aan: "Alles komt goed. Ik ben er voor je, ik zal er voor je zijn als je wilt. Ik breek nooit mijn beloftes." Dankbaar glimlachte ze Hidan aan door haar tranen heen die nog steeds als twee watervallen naar beneden kwamen zetten. Met haar hand veegde ze weg maar het had geen zin want de volgende tranen kwamen al weer naar beneden. Ze ging tegen de muur zitten en zat daar naar Hidan te kijken terwijl ze in stilte huilde. ''Ik zou niet weten hoe ik je zou moeten bedanken voor alles, je beloftes, het reden van mijn leven en alles wat ik nu nog niet heb opgenoemd.'' Linde zuchte zacht en probeerde nogmaals de tranen weg te vegen met haar mouw. Met haar rechter hand streek ze zachtjes over de littekens op haar linker hand en in haar ogen kon je de pijn zien die haar was aangedaan en die ze zichzelf had aangedaan. De tranen begonnen weer harder te stromen maar nog steeds huilde ze geluidloos. Haar jurk was van voren nu ongeveer doorweekt met tranen en bloed en op de vloer lag een plasje bloed. Linde had geen idee van tijd en in de kerkers kon je ook nergens aan zien welke tijd het was. Hier waren geen ramen en het licht kwam van fakkels die in de meur gestoken waren. Het licht flakerde en weerspiegelde in haar tranen.