Voorbereidingen treffen, tijd vrijmaken. Het was hem allemaal gelukt om een mogelijk gaatje in zijn overdrukke agenda te vinden, om afspraken en dergelijke te verzetten en voor zolang zijn positie als schoolhoofd tijdelijk aan iemand anders over te dragen. Eén weekend betekende weinig tijd, maar hij had het kunnen regelen. Eén weekend naar Nova, geld mee, bagage mee. Want het alternatief kostte klauwen met geld. Waar die plotselinge genegenheid vandaan kwam om William op z'n minst nog een kans te gunnen zodat hij ook gewoon naar school kon en een diploma kon halen als ieder ander voor.. voordat het te laat was - hij wist het niet. Maar het was aanwezig sinds hij de situatie van de jongen pas echt ingezien had, hij het had kunnen vergelijken met Diva's vloek. Liever wilde hij zijn overleden vrouw achter zich laten, maar het was alsof juist die herinneringen aan Diva hem soms wat toegankelijker maakte in omvang met leerlingen. Was het niet zo geweest dan was hij vandaag de dag nog steeds de harde onverschillige man zoals hij hier de eerste dag was aangekomen, die schreeuwde om het minste en geringste, direct overging op lichamelijke straffen als leerlingen tegendraads werden en die zich zelfs zuur tegenover iedere collega opstelde. Niemand die destijds tot hem door wist te dringen en hem dus maar onbegrepen liet doen. Ook niemand die achter dat harde voorkomen een zachtere kant had gezocht. Moeder had hem gezegd dat hij een lieve man was, en eigenlijk kon hij dat ook zijn.
De weken voordat hij naar Nova zou vertrekken had hij stapels aan medicijnen voor de cel van William gelegd; antibiotica, pijnstillers, bijzondere goedjes van Erdse origine voor een sterkere gezondheid en solide botten. Alles wat hij ook maar op de ziekenzaal had kunnen verkrijgen, met de doktoren en assistenten denkend dat het allemaal voor zichzelf bedoeld was. Iedere keer als William het niet gemerkt had was hij ongezien naar de kerkers geslopen om een nieuw klein pakje aan pillen of potjes aan medische drankjes bij de rest te leggen, net zolang tot het zich tot een klein hoopje had gevormd. Of William het gemerkt had en er ook gebruik van had gemaakt kon hij niet met zekerheid nagaan, al meende hij dat het hoopje iedere keer wat ingezakt was als hij zijn eten en drinken kwam brengen. Uiteindelijk had hij een retour weten te bemachtigen van het saldo van zijn bankrekening, en kon hij zich gereed maken voor de reis naar Nova. Hij kon met zijn eigen shuttle gaan, die Deshas hem ooit cadeau had gegeven, maar dan moest hij een piloot inhuren en dan was hij nog duurder uit. Het was dus gewoon een reis met de Novaanse openbare met tassen vol bagage en medereizigers naar de planeet die hij het meest haatte. Het hotel had hij niet al te duur uitgezocht, met een simpel kamertje en een simpel arrangement en beschikbaar vervoer vanaf de locatie. Hij had zijn verblijfplaats enkel gebruikt om er te eten en te slapen; overdag zat hij bij verschillende klerenmakers die met pure Novaanse stoffen werkten, de kristalgrotten in het Noorden en bij Het Bureau in het centrum van de hoofdstad om zaken met het koude zweet op zijn rug en een ergerlijke frons tussen zijn wenkbrauwen te tekenen en af te handelen. Zijn paspoort was ongeldig verklaard en als volbloed Shadraan zijnde hadden de Novanen nu niet bepaald het beste met hem voor gehad. Maar het was gelukt. Na drie en een halve dag was het hem na alle tegenslagen dan eindelijk gelukt. Hij had onder dure bedragen Novaanse edelstenen weten te verkrijgen, speciale stoffen laten weven en het resultaat na een succesvolle proef direct gekocht. Dat was het alternatief. Hij had het netjes in laten pakken zodat alle moeite niet voor niets zou zijn geweest en nam meteen erna de shuttle terug naar de school.
Savador was vandaag pas net aangekomen, had nog last van jetlags, pijnlijke gewrichten en een betreurenswaardig lege portefeuille. Maar het vreemde gevoel van glundering had zich meester van hem gemaakt en was zelfs groter dan zijn vermoeidheid. Met het alternatief in handen beende hij zo snel als zijn uitgeputte benen hem konden dragen richting de kerkers, het pakketje voor zich uit alsof hij er niets mee wilde laten gebeuren. Tegen Williams verslechterde toestand kon hij niets doen - hij was ex-tandarts, geen dokter - maar dit alternatief moest goed genoeg zijn om de jongen en zijn medeleerlingen op toepasselijke wijze te laten wennen aan elkaar en het schoolleven waar William zich spoedig in kon mengen.
'Ventura..' Buiten adem kwam Savador aan bij de cel van William. Aan zijn warrige lange lokken, de wallen onder zijn ogen en de uitdrukking op zijn bleke gezicht alsof hij op het punt stond ziek te worden toonden aan dat hij niet op Nova was geweest om er een kleine vakantie te vieren, maar zich echt van hot naar her over de planeet had gehaast om iets voor de jongen te regelen. Dat alles resulteerde nu in het vriendelijk bruin verpakte pakje in zijn handen. Savador zocht in de zak van zijn mantel, viste er de sleutelbos uit en opende met de juiste sleutel de celdeur. Meteen sloeg de warmte van de aangenaam gemaakte kamer en de vurige muren van de Raziaanse spreuk die hij erop had uitgesproken in zijn gezicht. Zorgvuldig sloot hij de deur achter zich af, waarna hij zich meteen naar het krakende bed begaf en zich er als een oude man op de rand liet neerzakken om allereerst een beetje op adem te komen. Het pakje zette hij naast zich op het bed. De afgelopen dagen had hij niets anders gedaan dan zijn inspanning geleverd. Toen Savador zich de overhaast van de schouders had weten te schudden besefte hij zich pas echt hoe moe hij eigenlijk was. De broeierige warmte in de kamer, speciaal voor Williams magere bouw en slechte doorstroming, maakte hem wat loom. Uiteindelijk richtten zijn slangachtige ogen zich op de jongen en staarde hem een lange tijd zwijgend aan. 'Ik neem aan dat je het een beetje uit hebt kunnen houden tijdens mijn afwezigheid?' vroeg Savador zacht.

- En ik wist weer eens geen fatsoenlijke titel xd
Le William :3

De warmte van de vuurspreuk straalde aangenaam tegen zijn rug, hoewel de stenen vloer hard en ongemakkelijk bleef. Hij zat op de grond, met zijn benen hoog opgetrokken en zijn vingers zacht en zorgvuldig om de randen van het enige boek dat hij vaker dan twintig, misschien wel dertig keer gelezen had. Het boek wat hij van Alice gekregen had, nadat zijn eerste exemplaar ruw in de fik gestoken was. Voor zijn ogen hadden zijn ouders het op één na belangrijkste in zijn leven verbrand, voor hem het ergste wat ze hadden kunnen doen. Behalve dan Alice in de fik steken, dan waren de stoppen doorgeslagen. Zijn vingers streelden over de woorden van Shakespeare, voorzichtig, alsof hij ze kon breken. Voor het eerst in tijden zat hij weer eens zo, opgekruld tegen de muur. Het mocht er misschien helemaal niet bijzonder uitzien, maar voor William was het heel wat; als hij al op de grond kon zitten kwam hij er meestal niet vanaf, omdat dat teveel pijn deed. Maar op de grond komen kostte ook al veel kracht. Vooral met opgetrokken knieën; daar begon hij nog niet eens over. En nu lukte dat gewoon. Het was niet dat hij ineens beter begon te worden, dat het eindelijk begon te werken wat Alice gedaan had; daar trapte hij niet in. Hij wist ook wel dat het kwam door die man, waar hij niets van begreep. De Hoofdmeester die aan de ene kant zou koud had gedaan, maar aan het einde van hun eerste ontmoeting er zo gedeprimeerd uitgezien had dat William hem niet terug verwacht had. En toch was hij gekomen, iedere keer weer. Met voedsel en dergelijke. Soms moest hij teruggekomen zijn zonder dat hij het gemerkt had, want op een dag een paar weken geleden had er opeens een klinisch wit doosje op de grond gelegen. William had er wantrouwig naar gekeken, had het genegeerd. Het was vast gevallen; aan andermans dingen moest hij niet zitten. Maar een tijdje later lag er nog iets anders, een potje. En zo begon het zich langzaam op te hopen, tot er zich een klein stapeltje gevormd had. William had wat pakjes bestudeerd, was erachter gekomen wat het allemaal was; medicijnen. Dingen waar hij thuis niet aan had kunnen komen omdat hij er simpelweg het geld niet voor had; Alice ook niet. En dan wist hij ook nog eens niet wat hij nodig had. Zijn dagen bestonden uit pijn; hij had nog niet echt geweten dat hij ook andere klachten ging krijgen dan alleen de wormen. In het begin had hij de medicijnen alleen bekeken, ze niet gebruikt. Hij durfde het niet. Want het innemen van zo'n pil hield in dat hij.. dat hij toegaf aan de hoop, dat hij probeerde te herstellen en geloofde dat er een reden was om langer te leven. Maar als hij al bijna dood was.. wat was die reden dan? Hij kon het niet geloven, wist het allemaal niet. Maar toch.. Hij had een paar dagen later weer over gegeven, de emmer volgestort met de rode vloeistof die niet meer bij hem leek te horen. En die vervloekte wormpjes.. Het maakte hem misselijk ze te zien bewegen, zonder reden, alleen maar om hem te pesten. Om hem te laten zien dat zij aan de winnende hand waren. William staarde naar de wormpjes, verwenste hen. Hij kon dan ook, kon hen ook laten zien dat hij zou winnen.. Hij graaide naar een doosje, waarop stond dat het pijnstillers bevatte. Misschien.. Hij lag half op de grond, voelde zich nog helemaal ziek van de aanval net. Met trillende vingers had hij een pilletje uit het folie kunnen werken en dat ingenomen, samen met het water dat hij nog had staan. En het had geholpen. Hij had het eigenlijk niet kunnen geloven toen hij zich minuten later van de grond afwerkte; het deed minder pijn. Vol verbazing had hij naar de verpakking zitten staren, kon niet geloven, wilde het niet geloven. Maar het deed het. William stopte de pillen weer terug en legde het zorgvuldig op zijn oude plaats, zodat het niet leek alsof hij ervan genomen had. Hij wilde het niet laten merken, dan was hij zo zwak.. en straks hoopte de man nog dat hij er beter uit ging zien, maar dat zou nog zoveel tijd kosten.. Valse hoop, dat wilde hij vermijden. Langzaamaan begon hij ook naar de andere dingen te kijken, vroeg zich af wat het waren. Antibiotica, vreemde spulletjes die je botten sterker moesten maken.. Allemaal dingen waarvan hij niet eens wist dat ze er waren, dat ze hem zouden kunnen helpen; ze lagen hier, binnen handbereik. Hij nam er wel eens wat van, maar niet teveel; straks raakte hij nog verslaafd, of afhankelijk. En daar had hij helemaal niets aan; hij had ooit gehoord dat pijnstillers op een gegeven moment niet meer werkte.. dus daar moest hij voor oppassen. Nu had hij er één ingenomen en kon zo zitten, ongezien in het hoekje van de cel. De cel bleef donker, net zoals zijn kleding. Alleen de witte streep op de zijkant van zijn vest, over zijn armen, die viel op. En zijn witte haar, natuurlijk.
De weken gingen rustig voorbij, hij had veel minder last van aanvallen, sliep beter. Zijn huid bleef bleek en zijn linkerhelft pijnlijk, maar zijn wallen leken wat minder diep en hij durfde nu echt te zeggen dat hij zich 'beter voelde dan ooit'. Nooit had hij gedacht dat een simpel pilletje zoveel tot gevolg kon hebben, echt niet. En dat allemaal dankzij Savador. Dat de man dat gedaan had, al die medicijnen dumpen, hem niet dwingen of ernaar vragen, hem gewoon laten doen. Hij had het nooit achter hem gezocht en kon het nauwelijks geloven, maar toch was het zo. Toch gaf de man om hem, al was het maar als een patiënt. Hij keek niet op van zijn boek toen hij voetstappen hoorde naderen, onderbrak een zin van Shakespeare bijna nooit; men moest dan maar wachten tot hij klaar was. Misschien was het Savador wel, die hij al een paar dagen niet meer gezien had. Zoveel anderen kwamen er nu ook weer niet. 'Ventura..' Check, check, dubbelcheck; de Hoofdmeester was terug. William hoorde de sleutelbos rinkelen, de deur van de cel ging open. William bleef zitten op de grond, keek hoe de man binnenkwam en gaf nog geen antwoord. Hij was eerder verbaasd; de man zag er zo moe uit, alsof hij dagenlang had gefietst op de eeuwige hometrainer. Hij was bleek, moe, niet echt ongezond maar gewoon uitgeput. Daarom liet hij zich ook bijna meteen op het bed neerploffen, gokte William. Maar wat was dat vage pakje? Meer medicijnen? Hij gebruikte ze niet, zei hij tegen zichzelf, nog niet van plan om het toe te geven zolang er niet naar gevraagd werd. William legde zijn boek neer, voor één keer een zin onderbrekend. Hij wilde wel een uitzondering maken. Zijn starende blik bleef op Savador gericht, tot die uiteindelijk het woord nam. William zelf had niet zoveel te zeggen. Een vraag, over zijn conditie. Geen vraag over medicatie. William knikte, na even nagedacht te hebben. 'Het gaat prima hier,' beaamde hij, twijfelde altijd dingen die hij moest zeggen als mensen vroegen hoe het ging. Nee, het gaat niet goed, ik ga dood was zo'n afgezaagd antwoord. Maar; het gaat géwéldíg was ook niet waar. Dilemma. Williams blik gleed even naar het pakketje, was nieuwsgierig naar wat het was. Zijn armen rustten op het boek en hij bleef roerloos zitten, niet van plan om ergens anders naartoe te gaan tot het hem gevraagd werd.

Hoe zou hij de man kunnen bedanken voor de medicijnen zonder door te laten schemeren dat hij ze gebruikt had? Want dat was gewoon uitgesloten. Hoop, hoop, verdomme, iedereen verlangde naar hoop en hij die het misschien het meest nodig had, wilde er niets mee te maken hebben. De wereld was één grote paradox, één grote, bittere weerlegging van haar eigen beweringen. William bleef zitten, strekte zijn benen voor zich uit zodat hij wat gemakkelijker zat. De man zag er afgepeigerd uit, alsof hij de laatste dagen heen en weer gerend had zonder pauze. Voor hem. William begreep er helemaal niets van, maar de liefdadigheid raakte hem, of het nu voor hem was of vanuit een ander motief. Iemand zat zijn tijd en geld op te offeren voor een hopeloos geval, iemand was bezig een half lijk te redden en nieuw leven in te blazen. Iemand stak moeite in zijn zaak, hulp uit een totaal onverwachte hoek. Hij moest de man toch wel bedanken. William was tot zijn dertiende gewoon geweest zoals iedere andere jongen, misschien wat introvert, maar gewoon.. normaal en hij had een goede opvoeding gekregen. Dat hij er nu uitzag alsof hij een mislukte Frankenstein was, wilde niet zeggen dat hij gelijk een onbeleefd kreng geworden was! De man sprak met geen woord over de medicijnen en liet niet merken dat hij eventueel gewild had dat ze gebruikt zouden worden. Wel wierp hij even een blik in de emmer, waar jammer genoeg wel wat in zat. Voor veel mensen zou dat alsnog walgelijk zijn; voor William was het een wonder dat de emmer niet tot de nok toe gevuld was. Het bodempje wat er nu in zat was natuurlijk wel meer geweest, maar hij was er met zijn gebrekkige magie - die wel sterker was geworden door de wormen maar heel slecht functioneerde vanwege zijn slechte lichamelijke conditie - had hij lang niet alles weg kunnen spoelen om het minder erg te laten lijken. De neiging om te verbergen wat er gebeurde bleef honderd procent zijn stijl, hoeveel men er ook over mocht weten. Hij schrok even op uit zijn gedachten, die erop fixeerden hoe de man sneaky te bedanken, toen Savador opstond en het boek voorzichtig pakte. Het boek. Zijn boek. William wilde bijna in de verdediging schieten toen hij het alweer terugkreeg, met een herhaling van de naam. 'De Meester,' bevestigde William, met een knik van zijn hoofd. Zijn absolute passie. Niet dat mensen dachten dat verminkte mensen Shakespeare lazen. Lezen met één oog ging dan wel wat lastiger, maar het kon. En dat was het idee. Als hij een opgever was geweest, had hij hier niet eens gezeten. 'Kom naast me zitten, jongen,' vroeg de Hoofdmeester van hem, nadat deze zelf op het bed was gaan zitten en even bij leek te moeten komen van de inspanning. Hij had écht veel energie in dit hele gebeuren gestopt, niet? Dat moest helemaal niet, dat mensen zoveel gingen doen! Dat was hij helemaal niet waard, anders hadden zijn ouders hem ook al niet als minderwaardig beschouwd. Hij moest het zelf uitzoeken, maar nu liep iemand anders zo zijn best te doen.. Naast Alice had nog nooit iemand zo'n genegenheid vertoond en om eerlijk te zijn had William geen flauw idee hoe hij daarmee om moest gaan. Hij sloot zijn hand om de bijna vertrouwde kille tralie naast zich en kwam voorzichtig overeind, met het boek in zijn andere hand. Dat ging hij onder geen beding op die vieze vloer leggen; je wist nooit wat ermee kon gebeuren. Hij kwam langzaam overeind, probeerde het snel te doen maar durfde het niet echt aan. Bij hem was het namelijk eerder zo dat als je een 'knak' hoorde die normaal alleen voortkwam als je je nek kraakte of wat dan ook, het een gebroken bot was. En dat risico nam hij liever niet. Uiteindelijk was hij helemaal overeind, wat toch beter was gegaan dankzij de pijnstiller die hij ingenomen had. William liep naar het bed en ging voorzichtig zitten, legde het boek naast zich neer, waarna hij zijn blik op de man naast hem richtte. De man met het pakje. Oké, het was bijna kerst, maar zo te zien had dit heel veel moeite gekost.. Savador gaf en korte uitleg; was op Nova geweest, had betaald.. had betaald, hoe kon hij dat ooit terug betalen? William fronste lichtjes, was enigszins zorgelijk. Ja, hij dacht nog steeds over de toekomst, hoewel hij niet zeker wist of hij er wel één had; je kon altijd proberen. De man begon het pakje te openen, om te laten zien wat erin zat. William wist niet wat hij moest verwachten, had eigenlijk helemaal niets verwacht ondanks de beloftes. Hij hield zijn hoofd wat schuin toen er uiteindelijk twee heel fijn gemaakte bandjes uitvielen, goud en rood, compleet met edelstenen en een vreemde taal waar hij niets uit op kon maken. Het enige wat hij kon was Puffoons en Cassiaans, ga dan een eind weg met je Novaans. Er leek bijna licht van de bandjes af te komen. William bleef ernaar kijken, zijn blik gevangen door de vreemde dingen. Misschien was de tactiek wel dat iedereen naar de bandjes zou kijken en hem zou negeren? Savador hield één ding op ooghoogte en begon met de uitleg, waar William de hele tijd zwijgend naar luisterde. Zelfs als hij iets te zeggen had gehad, was hij nu sprakeloos geweest. Ze waren mooi, maar zelfs voor iemand als hij met nul magie aanleg straalden ze magie uit, macht die hem vertelde dat ze bijzonder waren. Dat ze niet zomaar overal te krijgen waren. Dat er daadwerkelijk veel moeite voor gedaan was. Nogen Lux. Hij wilde de woorden prevelen, maar deed dat uiteindelijk niet. De uitleg nam teveel aandacht in beslag. Ze verbergen je.. paste mooi aan bij zijn onzichtbaarheidstactiek, opgaan in de menigte en dergelijke. Onzichtbaar? Wat maak je me nu? Williams blik was een frons, hij probeerde alle informatie ineens te verwerken. Niet zozeer het stappenplan van de Lux, dat was nogal duidelijk. Maar de impact die het zou hebben; wat het zou betekenen. Wat het allemaal mogelijk maakte, hoeveel deuren het open gooide. Dat was radicaal veel en het besef naar wat de man zojuist voor hem gedaan had sloeg in als een bom. Hij was geen monster meer.
William had geen woorden om te zeggen, wist niet wat er de lading zou dekken van wat er door hem heen ging. Hij had het idee dat zijn ene oog wat troebel werd, vochtig. De bandjes werden op zijn schoot gelegd, de oplossing was binnen handbereik en niet eens zo ver weg.. Hij hoefde alleen maar de bandjes te pakken en een nieuw iets begon. Het was zo onwerkelijk. 'Ik.. Hoe..' Hij kon geen fatsoenlijke zin formuleren, zijn stem was zacht en ietwat hees, maar dit keer niet van een komende aanval. Hoe kon hij zoiets ooit terugbetalen, iets terugdoen wat er ook maar tegenover stond? William slikte. Was dit nu wat men bedoelde, als zij over een wonder spraken? In een soort intuïtie van de enige reactie die hij ooit had vertoond bij een persoon die iets aardigs voor hem deed, omdat dat maar bij een persoon was, sloot hij zijn armen om de grotere, bredere man naast zich heen. De enige die hij ooit dankbaarheid had betuigd was Alice en zij kreeg altijd een knuffel; voor hem was het een bedankje, geen liefdesverklaring of een regelrechte aanval. 'Dankuwel,' uitte hij nog, als een soort uitleg van zijn actie. 'Dankuwel..' Mooi, ook gelijk bedankt voor de medicijnen zonder iets door te laten schemeren. William liet weer los, was niet van plan urenlang om iemands nek te blijven hangen. Dat was iets over the top. Voorzichtig keek hij naar de bandjes, naar wat ze betekenden. 'Is het dan niet raar als er een tas door de lucht zweeft?' vroeg hij, met een licht trillende stem. Zijn handen beefden ook een beetje; ongeloof, overvallen door van alles en nog wat. Dit was te mooi om waar te zijn, toch? Hij was toch niet aan het slapen? 'Ik kan maar beter wakker zijn,' mompelde William, half tegen de bandjes en half tegen zichzelf. Want o wee als hij nu sliep, dan was er iemand die een mep ging krijgen.

U bracht me op ideeën met uw partnertekstje~

Hij had zijn ouders nooit begrepen, al snapte hij heus wel dat hij niet het perfecte zoon geweest was. Er waren zoveel dingen die hij fout gedaan had! Niet op tijd zijn, niet willen leren en ongehoorzaam zijn in het algemeen.. Maar was dat nu echt een reden geweest om alles wat hij leuk vond te vernietigen? Net zoals zijn boek, wat ze voor zijn ogen in de kachel gesodemieterd hadden. Vonden ze het leuk om hem zo te zien? Hadden ze lekker gelachen?! Hij hoopte het, hij hoopte dat hij het hen ooit betaald kon zetten op de een of andere manier, niet met bloedwraak of iets dergelijks maar gewoon.. gewoon.. Zolang hij hen maar nooit meer hoefde te zien. Hij keek nogmaals naar de bandjes, die er zo normaal uitzagen, zo meisjesachtig eigenlijk, als je erover nadacht. Maar zo zag hij ze niet, voor hem waren het sinds hij de betekenis van de dingen wist bijna relieken, in die paar seconden had hij iets nieuws gevonden om te aanbidden. Om die vervloekte hoop op te vestigen. Hij was zo overweldigd, zo verrast dat er überhaupt iets voor hem gedaan was. Door die man nog wel, de man die zich eerst precies zo had gedragen als vader. Beide hadden hem iets gegeven, alleen waardeerde hij het laatste gift vele malen meer dan het eerste. Die eerste, dat was er eentje die hem zijn leven lang bij zou blijven. Nou ja, het enige geluk was dan nog dat dat misschien niet zo lang was.
Goed, overvloed aan emoties, hele hoop mist en black-out van ongeloof in zijn hoofd resulteerde in.. Wacht, wacht even! Terugspoelen, rewind, wat?! Zat hij nu.. De Hoofdmeester.. Wat moest die man wel niet van hem denken nu? Niet al teveel goeds, dat kon hij zo ook wel vertellen. Vreemdste, slechtst doordachtste handeling ooit? William wilde snel weer loslaten, de man leek nogal geschrokken van zijn handeling. Ja, vind je het gek jongen. De eerste de beste misvorming knuffelde je, joechei! Williams ogen vlogen open, hij begon zich af te vragen waar hij nu in 's hemelsnaam mee bezig was. Maar de man zat zo stil, leek zo geschrokken.. Was dat wel een goed teken? Plots voelde hij een klopje op zijn rug, een soort bevestiging dat zijn nek niet gebroken zou worden uit woede. Dat het niet zo asociaal erg was, wat hij gedaan had. William liet los, keek een beetje verlegen naar de grond. Hij was ook altijd zo lekker bezig, hé. Vaagjes knikte hij op de opmerking. Dat was wat vrouwen deden als ze van iemand hielden, niet? Alice knuffelde hem ook, ten slotte. En als hij van iemand kon zeggen dat ze om hem gaf, dan was het van Alice.
De vraag die hij stelde kreeg als antwoord een wedervraag, waar William even over na moest denken. Zijn vingers speelden met de bandjes, voorzichtig, alsof ze van glas waren. Daarna schudde hij zijn hoofd. 'Ik denk het niet,' bevestigde hij opgelucht. De stilte volgde en William begon te proberen of hij de dingen überhaupt rond zijn polsen kon krijgen. Dat zou moeten lukken, toch? Zijn vingers trilden vanuit een soort opwinding, een soort vertwijfeling, een ophoping van emoties die er niet over eens konden worden wie er nu eerst gevoeld moest worden. 'Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow,' sprak Savador ineens. Direct sloegen de radars aan en begon Williams brein de woorden te analyseren, had de hint van het boek niet eens nodig om erachter te komen dat ze van Macbeth kwamen. Hij had het boek al zo vaak gelezen, hij zou de stukken uit zijn hoofd op kunnen zeggen als er maar één acteur over was in de wereld en hij gekozen zou worden. In zijn weigering om voor school te leren, had hij heus wel iets geleerd. 'Creeps in this petty face from day to day,' rolde er automatisch uit zijn mond, kreeg eindelijk een bandje vast en stond op. Het Shakespeariaans was overladen met hints en onderliggende betekenissen. Hoe kon hij, van alle mensen, de vraag in de ogen van Savador missen? Een moment lang klemden zijn vingers zich om de rand van zijn bed, het kostte hem inspanning om te beseffen wat hij nu ging doen en of hij zich überhaupt wel wilde realiseren wat er dan ging gebeuren. Wat de gevolgen zouden zijn. William sloot zijn oog een moment, haalde diep adem en kwam overeind. Kon hij nog terugkomen voor de medicijnen? William twijfelde even, maar de man hoefde niet te denken dat hij ze al gebruikt had. 'Is het goed als ik er een paar meeneem?' vroeg hij voorzichtig, knikte naar het klinisch witte stapeltje op de grond. Hij stond niet helemaal recht, maar de pijnstiller hielp wonder boven wonder nog steeds. Paar stappen doen, dichter naar de uitgang van de cel toe. Een kleine stap die in zijn hoofd zo groot was, hij kon het niet overzien. Maar hij wilde de gevolgen hiervan wel dragen; zoveel erger kon het toch onmogelijk zijn? Dit zou moeten lukken, hij zou er zijn best voor doen.. De drempel over, de deur door. Het voelde als een gigantische overwinning, om eerlijk te zijn, en ergens moest de blijdschap die hij voelde overduidelijk te zien zijn in zijn blik. Het was nog niet te laat.

Er bestond dus zoiets als een glimlach uit een onverwachte hoek. Als er iets was wat hij niet verwacht had toen hij hier binnenstapte, was dat eigenlijk alles wat er gebeurd was. Bijna alles. Het was gewoon zo onwerkelijk dat hij nu door de gangen zou kunnen huppelen, bij wijze van spreken, zonder dat mensen hem zouden zien. Nou ja, na verloop van tijd zouden ze hem wel moeten aanschouwen, maar in stadia. Rustig. Het was gewoon te mooi om waar te zijn en toch was het geen droom, noch een nachtmerrie. Het leek alleen alsof de kans die hij nu kreeg nooit had kunnen komen, omdat dat precies was wat zijn ouders hem ingeprent hadden. Hij verdiende niet beter dan wat hij nu had, hij behoorde niets beters te krijgen dan een mok met ijskoud water en een bord met wat eten op de koude, kille stenen van de kelder, waar zijn vader de wormen gedumpt had. Daar mocht hij creperen, overladen door kruipende, vretende beestjes die het daglicht niet behoorden te zien. En hij was minder dan hen, had zijn vader geroepen voor hij de deur dichtgeslagen had. Dit was wat hem toekwam. Hoeveel hij ook protesteerde, schreeuwde, gilde, huilde.. Het enige licht dat door een kier van de deur was gekomen, kwam als Alice langskwam. Zodra de wormen een beetje geïmplanteerd waren was hij weer naar zijn eigen kamer verscheept, zodat lieve Alice niet de kelder in zou gaan en op haar buurt aangevallen zou worden door de walgelijke beesten. Ze had hem moeten horen gillen, zijn ogen weg moeten zien draaien, zijn lichaam moeten zien schokken als in een stuiptrekking die zo de laatste kon zijn. En toch was ze van hem blijven houden. Als hij nu genoeg zijn best deed om door de school te dwalen en gewend te raken aan alles, dan.. dan.. dan kon hij bewijzen dat hij het waard was geweest, haar liefde, haar zorg. Daar was hij bereid ver voor te gaan. 'Natuurlijk, jongen. Ze zijn allemaal van jou,' was het antwoord. William knikte en knielde moeizaam op de grond om wat van de doosjes en potjes te pakken, er even totaal niet aan denkend dat het eruit zag alsof hij random doosjes pakte - of wist wat erin zat. Hij was overdonderd, opgewonden over wat er allemaal ging gebeuren. Hij kon de buitenwereld zien zonder capuchon op zijn hoofd. Toch deed hij het ding op, uit gewoonte, uit angst; wat moest hij denken? Als er iemand was die recht door de magie van de bandjes heen keek wilde hij niet dat.. Hij pakte zijn tas, klemde het boek tegen zich aan. Hij was niet bereid het in de rommelige tas te stoppen, tussen medicijndoosjes met scherpe puntjes, die de kaft ontzettend konden bekrassen. En stel je voor dat er een pennenstreep op kwam! Nee, hij hield het ding wel vast. Het was nu tijd, hij kon niet rekken, en het was toch iets positiefs. Het licht tegemoet, zo konden ze dit wel noemen. Hij liep verder, ging naast Savador staan en keek om zich heen. De weg zou hij nooit weten hier, dus dat werd wachten tot de man ging lopen. Het gepiep van ongedierte, het geruis van wind en water dat hier constant hing; het deed er niet meer toe. Hij kreeg de kans hier weg te gaan en een oud deel van zichzelf, het deel zonder hoop, hier achter te laten. Die kans moest hij benutten. 'Is er ook.. een periode waarna ze uitgewerkt raken?' vroeg hij voorzichtig, dacht er nog niet teveel over omdat zijn enigszins levendige verbeelding er dan rampscenario's omheen zou maken die hem een hartaanval van ongeluk konden bezorgen. Hij keek opnieuw naar de bandjes, als om zich ervan te verzekeren dat ze er waren, dat ze bestonden en niet opgelost waren in de seconde dat hij er niet naar gekeken had. Zijn grauwe huid leek alleen nog maar grauwer naast de diepgekleurde bandjes, om eerlijk te zijn. Een graadmeter qua gezondheid. Hoe mooier de bandjes eruit zagen in vergelijking met hem, hoe slechter het met hem ging, niet? William haalde nogmaals diep adem, rechtte zijn schouders wat een ongelukkige pijnsteek tot gevolg had. Bandjes deden niets aan gezondheid, prentte hij zichzelf in. Dat was een heel belangrijk aspect, om eerlijk te zijn.

Dat hij dit zomaar.. in de schoot geworpen kreeg, zonder prijs die ertegenover gesteld werd, zonder ultimatum van dit of dat, zonder een belofte of een contract dat hij zou moeten ondertekenen. Het was gewoon vertrouwen, dat in hem gesteld werd, ook al kende de man slechts zijn naam en zijn gezicht. Het deel van zijn geschiedenis moest nog heel vaag zijn; het had iets met ouders te maken en met wormpjes, die tot gevolg hadden dat hij er nu zo walgelijk zwak uitzag. De capuchon was een vertrouwd gewicht op zijn hoofd, de zware, dichte stof was hij al zo gewoon dat het eerder als een gemis voelde wanneer hij het ding niet ophad. Hij wist precies tot waar de verhullende schaduw liep, wat erbuiten zou vallen en wat er verdacht uit zou zien. Maar nu, nu zou dat niet meer nodig zijn. Hij durfde het bijna niet te geloven, maar hij bleef het herhalen als een mantra, in zijn hoofd. De woorden zongen achter elkaar door, haakten aan elkaar vast en vormden een eindeloze slinger die door bleef kronkelen om hem te vertellen dat het echt waar was. De man stond al buiten te wachten en William stopte de medicijnen zo snel mogelijk in zijn tas, het boek ondertussen krampachtig tegen zijn borst aandrukkend. Daar zou het veel minder onder lijden, dan als hij het in zijn tas stopte. Dat ding was een regelrechte gevarenzone voor een prachtig boek, als dat van Shakespeare! William deed zijn best om het ding niet te laten vallen, terwijl hij de medicijnen zo in zijn tas probeerde te rangschikken dat ze niet bij het minste of geringste kapot zouden slaan tegen elkaar. Zo.. dat spulletje met calcium en dergelijke, voor sterkere botten, de pijnstillers ernaast, nog een potje met het een of andere spulletje tegen de misselijkheid, meer pijnstillers - die doosjes fungeerden als de perfecte stopper tussen de flesjes - nog iets dat vitamine A bevatte, wat misschien wel hielp tegen de plotse aanvallen van kleurenblindheid, overige vitaminepillen, een hele hoop antibiotica.. Het waren meer medicijnen dan hij ooit gezien had, om eerlijk te zijn. Hij voelde zich net een wandelende apotheek, alleen dan eentje die rijkelijk gebruik maakte van zijn eigen voorraad. Maar het mocht. Het was.. allemaal zo onwerkelijk! Ergens verwachtte hij nog steeds half om half dat hij straks door duistere krachten terug getrokken zou worden, de kerkers in, om daar de rest van zijn leven te slijten op de koude grond. Maar het gebeurde niet. Niets bewoog, niets roerde zich in de schaduwen die hij nu de rug toekeerde, hoewel het voelde alsof hij er al jaren deel vanuit maakte.
Hij was uit de cel, het ding ging opnieuw op slot, maar nu zonder gevangene achter de tralies. Hoeveel wanhopige handen waren langs die ijzeren stangen gegleden, in de hoop dat er meer doorheen zou kunnen dan alleen hun graatmagere armen? Hij kon het zich niet helemaal voorstellen, omdat hij nooit echt opgesloten had gezeten. Hij had weg gekund als hij dat gevraagd had, of als Alice gekomen was. Hij had altijd weg kunnen gaan. Maar zij, die hier eerder gezeten hadden, zij niet. Zijn gedachtes werden afgekapt toen hij gealarmeerd werd door het plotse verdwijnen van het rinkelen van de sleutelbos. Zijn vraag leek onverwacht gekomen te zijn, hoewel er antwoord op gegeven werd in een zachte toon. Bij beschadiging.. Hij keek naar de bandjes, die er zo solide uitzagen, maar ook.. kwetsbaar. Misschien moest hij er maar voor zorgen dat niemand ze zag. Zijn vertrouwen in zijn medemensen was nu niet echt.. groot, dus besloot hij vrij snel dat hij alleen Alice erover zou vertellen. En als zij iemand naar die bandjes zag grijpen, dan was het daar snel mee gedaan. Hij miste de geforceerde glimlach van Savador, keek pas op toen de man al halverwege zijn zin was. Bedachtzaam knikte de jongen, hij streek wat haar uit zijn gezicht en besloot het er maar op te houden dat hij snel naar de bibliotheek zou moeten gaan om die spreuken te zoeken. Het enige voordeel van die wormpjes, zijn magie was beter, dus op een niet al te hoog niveau zou het moeten lukken. Vast wel. En anders moest hij hulp vragen aan de desbetreffende leraar. Hij vergat bijna door te lopen, toen Savador hem bij zijn schouder pakte en hem door de gangen begon te begeleiden. William was blij dat hij geen last had van zijn been; hij liep al een stuk soepeler dan eerst, minder schokkerig, al was het nog niet helemaal gladjes. Voor hem voelde het als een enorme verbetering. Kwam waarschijnlijk door de pijnstiller in combinatie met medicijnen. Meer vragen kon hij zich niet echt bedenken, over de bandjes; ze waren zo wonderlijk op zich al. 'Dan moet ik snel een keer naar de bibliotheek,' besloot Will hardop voor zichzelf. 'Dus..' vroeg hij, als om het zeker te weten, 'ik kan nu gewoon meedoen aan de lessen en dergelijke?' Alice zou zo blij zijn om dat te horen! De gangen waren lang, hij kon zich de weg terug van geen kanten meer herinneren, maar het maakte niet uit. Hij vertrouwde de man erop, dat deze hem naar de uitgang zou brengen en volgde hem dan ook. 'En kan ik bij u terecht, mocht er iets zijn?' Garantie. Hij wilde garantie, zeker nu het allemaal zo wankel en zo ongeloofwaardig was, al kon hij de bandjes aanraken en zien met zijn eigen ogen. Dit was gerust de grootste stap voorwaarts te noemen in zijn geschiedenis, for sure.