Zwijgzaam staarde Flynn naar een van de muren van zijn kamer terwijl hij de viool losjes in zijn hand hield. Een viool, het instrument dat van alle instrumenten die er bestonden zijn voorkeur had gekregen. Persoonlijk vond hij dat de muziek die op een viool gemaakt was veel mooier klonk dan de muziek die afkomstig was van een gitaar, maar ieder zijn smaak. Vooral deze viool was speciaal voor hem, omdat hij het instrument van Samantha had gekregen. Op die dag waren ze precies een jaar samen en zoals elke man was hij de exacte datum weer vergeten. Flynn wist nog goed hoe hij beteuterd naar de grond had gekeken toen de brunette het grote pak in zijn handen had geduwd, durfde haar niet aan te kijken uit schrik dat ze boos zou zijn. Lachend had ze gezegd dat ze hem wel zou vergeven als hij morgen kookte voor haar en de afwas deed. Vaag kon je in het pak de vorm van een vioolkoffer herkennen en gretig had hij het pak opengescheurd. Toen hij de koffer openmaakte wat het eerste wat hij dacht dat het cadeau erg veel gekost moest hebben, maar die gedachte vervloog redelijk snel toen hij de zwarte viool op het zachte fluweel had zien liggen. Met goude letters waren hun namen erop geschreven en de viool zelf was al perfect gestemt geweest. Met een glimlach van oor tot haar had hij de strijkstok vast genomen en speelde hij een paar vrolijke liedjes. Dat was echt de mooiste avond van zijn leven, een herinnering die hij koesterde. De man ontwaakte uit een soort trance, stond op en legde de viool terug in de koffer. Misschien werd het eend tijd om zijn collega's te ontmoeten inplaats van zo asociaal in Cruinne te blijven zitten. Lesaiah kende hij al, dus daar hoefde hij niet meer te gaan aankloppen. Bij de heer van het duister zou hij nu ook maar wegblijven voordat hij zijn zelfbeheersing verloor, maar ooit zou hij daar wel eens naar toe gaan om de man te leren kennen. De vrouwe van het lucht was ook niet echt een optie omdat ze zijn tegenpool was. Op een dag zou het er wel eens van komen, maar vandaag niet. Dus had hij nog drie keuzes over: Licht, water en vuur. De vrouwe van het water had blijkbaar een hond bij zich had hij ergens opgevangen. Honden, van die zachte beesten die met hun staart kwispelden als ze wilden spelen, dieren die hij wel mocht, maar nu even geen zin in had. Razianen hadden een nogal vurig karakter, ook iets waar hij op dit moment geen behoefte aan had dus bleef er nog maar een mogelijkheid over: de vrouwe van het licht. Rustig liep hij de deur uit en volgde de grote hoeveelheden lichtmagie naar Crahaya. Toen hij recht voor de deur stond aarzelde Flynn even. Misschien had ze wel geen tijd voor hem door al dat papierwerk waarin zij waarschijnlijk net als hij in bedolven was omdat ze pas nieuw was, maar aan de andere kant kon ze misschien ook blij zijn dat hij haar wat afleiding bezorgde? Na een tijdje had hij een besluit genomen en klopte zachtjes op de deur die toegang tor de vertrekken gaf. Het leek hem wel zo netjes om niet zomaar binnen te vallen.

Waarom ben ik zo slecht in titels verzinnen?
Luce, eigenlijk redelijk duidelijk xD

Nu had Luce de tijd gehad om haar spullen uit te pakken. Ze had al eerder wat spullen vooruit gestuurd en elke doos met de naam erop voor de bestemde kamer, stond ook netjes in die kamer. Slaapkamer dozen in de slaapkamer, woonkamer in de woonkamer en zo stond alles op zijn plekje. Ergens was de kamer vrij groot. Zeker nu alle dozen langzaam aan verdwenen, Luce de tijd had gehad om alles netjes op te ruimen en in te richten zoals zij zelf wilde. Ze had de bank anders neergezet. In plaats van dat hij naar de muur gericht was, had ze hem gedraaid naar het raam. Ze had een heerlijk uitzicht, dus daar wilde ze van genieten. Verder had ze de twee stoelen aan de andere kant neer gezet, naast een klein dressoir. En bijna overal stonden wel kaarsen, het was een vrij vrouwelijk interieur geworden. Ze had zelf voor elkaar gekregen om in een van de vensterbanken een zitplekje te creëren. En al zei ze het zelf, ze was er behoorlijk tevreden over. Goed er kon nog wel het een en ander gebeuren. Zoals de kleur van de muren etc. Maar daar had ze tot dusver geen zin in gehad. Dat kwam misschien later wel. Maar ze had inmiddels meer het idee dat Cahaya nu acht bij haar hoorde en dat het meer een thuis was. En dat was iets wat haar een vrij goed gevoel gaf.
Luce zat heerlijk in het vensterbank, kop thee in haar handen en Felix op haar schoot. Zachtjes aaide ze het beestje over zijn vacht waarop hij zachtjes bromde. Luce zelf keek uit het raam. Het was een heerlijke Winterdag, alleen had zij liever de zomer. Een tijd waarop de zon veel scheen, en dat was juist haar element. Ze had dan in de winter vaak een dipje, zoals eigenlijk iedereen die wel eens had. Maar dan moest ze ook toegeven dat ze in de winter de sfeer vaak heerlijk vond. 's Avonds lekker de kaarsjes aan. Heerlijk. Luce nam een slok van haar thee. Zacht geklop hoorde ze op de deur. "Kom maar binnen, hij is open." Haar zachte vriendelijke stem klonk door de kamer heen. Wie zou het kunnen zijn? Misschien was het Lesaiah wel, hoewel ze dat ergens wel betwijfelde. Maar het zou net zo goed Fealwen kunnen zijn die nog even langs kwam. Maar net zo goed iemand die ze nog niet kende. Gespannen keek Luce naar de deur. Felix had al actie ondernomen en sprong van haar schoot af en liep vrolijk naar de deur, waar hij voor ging zitten en het allemaal eens goed bekeek. Luce grinnikte. Ging van haar haast liggende positie zitten en keek naar waar Felix keek. Ze vond het nog steeds enigszins spannend. Ze kende nog bijna niemand, en misschien waren er wel meer mensen die voor Eric kwamen? Ze was even vergeten dat dat ook nog kon en dat dat werk er ook nog bij zat, nou ja, we zullen zien.

-Haha, geeft niet.
Hmm, ik ving hem wel een beetje.... o.O

Flynn had in heel zijn leven nog maar twee Novanen ontmoet, was meestal in gezelschap van mensen uit Erd of Gren. Bij Grenanen voelde hij zich bijna het meest op zijn gemak omdat hij er zoveel met Fennon was geweest. Het was dan volgens hem ook niet echt raar dat Samantha een Grenaanse was, een lief Grenaans meisje dat met een vingerknip bloemen uit de aarde kon laten oprijzen. Ok, iedere bewoner van Gren kon dat, maar toch was het voor hem alsof alleen zij dat kon. Het enige wat hij van Novanen wist, was dat ze meestal wel vriendelijk en vrolijk waren en met die beperkte informatie stond hij nu voor de deur van de machtigste magican op Nova. Flynn had misschien gezworen om nooit meer te proberen alles van iedereen te weten te komen, maar de nieuwsgierigheid die hij al van kinds afaan bezat zou nooit verdwijnen. Door die nieuwsgierigheid was hij wel te weten gekomen dat de voormalige heer van het licht net als Fennon verdwenen was en dat een vrouw zijn plaats ingenomen had. Nu had hij dus twee mannelijke en vier vrouwelijke collega's. Met moeite onderbrak de man zijn gedachtenstroom en klopte op de deur. Bijna meteen hoorde hij een vrouwelijke stem roepen dat de deur open was en zachtjes duwde hij deze open. In eerste instantie had hij de kat die voor de deur zat niet eens gezien, maar toen hij het gevoel had dat iets hem vanaf de grond doordringend aankeek, keek hij toch naar beneden. "Hallo." Met een soepelheid die je nooit van zo'n oude man als hij zou verwachten zakte hij door zijn knieën om de kat te strelen. Eigenlijk was het redelijk onbeleefd om eerst het huisdier en dan pas diegene voor wie hij kwam te begroeten. Met een lichte grijns keek hij op naar de LM van het licht. De grijns veranderde in een zenuwachtige glimlach terwijl hij opstond en naar de vrouw toeliep. "Flynn Cédric Lumière Yuan, heer van de aarde," stelde hij zich netjes voor en als een echte gentleman pakte hij haar hand en drukte zijn lippen er zachtjes op. Als je hem zag in zijn merkjeans met een doodgewoon t-shirt zou je niet meteen zeggen dat hij het in zich had, maar hij kon zich echt wel netjes gedragen. "Zo dus jij bent de nieuwe LM in heel het zooitje." Je kon niet direct zeggen dat hij geen groentje meer was op het gebied van al dat papierwerk en toestanden, ookal was hij waarschijnlijk de oudste van heel de school. Het deed gewoon goed om niet meer de nieuwe te zijn.

Luce had, volgens haar, niet de makkelijkste binnenkomst gehad. Lesaiah had voor de kamer gestaan en gelijk moest Luce aan het werk, papieren onder tekenen etc. Goed ze had gewacht tot ze weg waren en toen naar de papieren gekeken, ondertekend en bij Lesaiah terug gebracht. Maar om zo snel met je neus op de feiten gedrukt te worden had Luce niet verwacht. Het was gewoon zo dat.. Dat Luce had verwacht dat ze vast wel een dag rust zou hebben, de tijd om haar eigen spullen op te ruimen en een beetje te wennen. Maar nee. Nu zat ze in de vensterbank met een ander stapeltje papieren. Hoewel, de papieren lagen naast haar, Felix op haar schoot en in haar handen een heerlijk kopje thee. Gewoon even nergens aan denkend. Ja denkend aan haar planeet, waar zij nu de leiding over had. Als ze het goed had gezien moest ze binnenkort weer naar Nova toe voor wat besprekingen, maar hier had ze ook nog genoeg zien staan. Een leerkracht, ook wel opvolger van Lesaiah, was niet helemaal in orde. En aangezien Luce een medische aanleg had, zou het best kunnen dat ze haar ook nog eens zouden vragen om het op te lossen, maar dat ging alleen maar als hij zich los wist te maken van zijn meester. Goed ze zou het allemaal nog we zien. Ze liet het gewoon op zich afkomen. Immers leefde Luce dag tot dag. Geklop op de deur.
Felix, luie opdonder, bedacht zich waarschijnlijk dat hij Luce moest beschermen of iets, wat als een waakzame hond, alleen dan in de vorm van een kat, ging hij voor de deur zitten en zacht miauwen. Luce was ook recht gaan zitten en keek fronsend van de kat naar de deur. De deur werd zachtjes open geduwd waarna Luce een man voor de deur zag staan. En alle aandacht die Felix eiste kreeg hij ook. De man boog door zijn knieën en hurkte bij de kat neer. Luce glimlachte even. Vreemd beest. Ze man stond op, en ook Luce stond op vanuit de vensterbank. "Flynn Cédric Lumière Yuan, heer van de aarde," Luce glimlachte even, wilde wat terug zeggen, maar voelde en zag hoe haar hand in zijn hand kwam te liggen, die hij naar zijn mond bracht voor een kus. Dit was zo ouderwets, dat het haar ergens wel charmeerde. "Luce Nessa Suniva Lior, aangenaam." zei ze met haar zachte vriendelijk stem er achter aan. "Zo dus jij bent de nieuwe LM in heel het zooitje." Luce glimlachte. "Wrijf het er nog maar eens in, ja." Luce had Felix opgepakt. Aaide het beestje over zijn kop en zette hem in zijn torenhoge krabpaal. "Kom verder, wil je iets drinken." Luce was altijd al gastvrij geweest, maar op de een of andere manier was ze nu nog meer gastvrij als dat ze normaal was. Ze zette even haar bril recht en haalde een hand nerveus door haar haar. Sinds die ene keer had ze het niet heel erg met mannen, en het liefst had ze zo min mogelijk contact met het anderen geslacht. Met Eric was het anders geweest, het duurde even maar bij hem wist ze dat ze niet bang hoefde te zijn voor wat dan ook. Maar met menig ander man zou dat nog wel even duren. Dat kon kort zijn, maar ook heel lang.

Als een klein kind stond hij daar, kauwend op zijn wang nadat hij de vrouwe van het licht op zijn eigen manier had begroet. Als kleine jongen had hij het altijd geweldig gevonden om te zien hoe de meeste mannen hun danspartner begroet hadden. Gewoon een lichte kus op hun hand en die rijke, verwende vrouwen waren tevreden. Het was niet omdat hij dat van de meeste vrouwen vond dat die conclusie ookal bij de vrouw voor hem trok, het was gewoon iets wat hij had overgenomen. Flynn was al op jonge leeftijd begonnen met die tactiek toe te passen. Eerst telkens bij zijn moeder, daarna bij andere vrouwelijke familieleden en na een tijdje zelfs bij de meisjes in zijn dorp. Het was geweldig hoe mensen achter zijn rug begonnen te zeggen dat hij veranderd was, dat hij precies meer durfde. In korte tijd was hij van een onzekere jongen veranderd naar de charmeur van de eeuw. Sommige jongens van zijn leeftijd waren hem toen komen vragen hoe hij het deed, de meisjes versieren. Oude gewoonten, had hij steeds sompelweg geantwoord, was echt niet van plan om iedereen zijn geheim te vertellen. Het begroeten van vrouwen op die manier was zegmaar allang uit de mode, maar het hoorden gewoon bij zijn karakter en niemand zou dat ooit kunnen veranderen. Het kauwen stopte en zijn glimlach werd iets breder toen de vrouw zich voorstelde als Luce Nessa Suniva Lior. Luce, mooie naam voor een mooie vrouw. Je kon nu niet zeggen dat ze lelijk was met haar lange zwarte haren en bril die wel bij haar paste, zo op het eerste gezicht. Helemaal niet onaardig bedoelt. Door het antwoord van Luce keek hij haar even schuldbewust aan, het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te kwetsen. "Sorry, het voelt alleen goed om niet meer de nieuwe te zijn." Hij glimlachte en liep verder naar binnen. "Gewoon water is goed, dank je." Flynn kon het zich nu niet permitteren om dronken te worden, dus hield hij het maar bij water. Lesaiah had het al voor elkaar gekregen om bij de heer van het duister dronken te worden en hij ging haar echt niet nadoen. De vrouwe van het woud kon best grappig zijn als ze dronken was. Veel details had hij nooit kunnen onthouden van die keren dat ze dronken geweest was, waarschijnlijk omdat hij op die momenten ook altijd te diep in het glas gekeken had. Het viel de man op dat Luce een best wel nerveuze uitstraling had, misschien omdat ze hem nog niet kende? "Je hoeft niet zo nerveus te zijn hoor, ik bijt niet." Grapjes, iets waarmee hij mensen op hun gemak probeerde te stellen naast zijn charmante glimlach. Het was raar, maar het voelde net alsof hij nu nog meer zijn best deed om het vertrouwen van een vrouw te winnen dan anders. Misschien vond hij het gewoon belangerijk dat zijn collega's hem vertrouwden? Een andere verklaring kon hij er op dit moment niet echt voor vinden. Flynns blauwe ogen gleden over de kamer, namen elk stukje in zich op. De kamer zag er vrolijk uit al dat licht dat door de ramen viel, iets heel anders dan zijn kamer waar er wel wat licht aanwezig was, maar ook weer niet zo heel veel om de warme sfeer te behouden.

Luce voelde zich eigenlijk altijd onwennig bij andere mannen. Maar waarom zei ze nooit. De enige personen die van haar 'geheim' af wisten waren haar ouders en haar zusje. Ze had ooit op het punt gestaan om het Eric te vertellen, maar dat was geen optie. Ze kon het niet en zou het ook niet kunnen. Alles wat haar er aan zou herinneren liet ze graag achter zich, kwam er niet mee in contact. Het enige wat ze niet kon vermijden waren de mannen. Maar daar had Luce zich bij neer gelegd. Enkel het vertrouwen in de man was geschaafd. Verder, ze hield gewoon niet van mannen. En ook niet van vrouwen als je het in die zin opvat. Ze hield niet van de liefde. Die had haar ooit al kapot gemaakt en dat gebeurde niet nog eens. Luce bekeek de man in eerste instantie eens goed. Hij leek niet onaardig, maar dat leek Cas destijds ook. En aan kansen geven deed ze niet echt, ze moesten zelf bewijzen dat ze te vertrouwen waren, hoewel, als LM moest je ook te vertrouwen zijn, toch? Dus dan moest deze Flynn dat ook zijn. Luce glimlachte nadat ze zichzelf had voorgesteld. Hij maakte een opmerking waar Luce op in ging. "Sorry, het voelt alleen goed om niet meer de nieuwe te zijn." Luce glimlachte. "Geeft niet." Ze nodigde hem uit om binnen te komen en vroeg of hij iets wilde drinken. Misschien moest ze hem toch een kleine kans geven. "Gewoon water is goed, dank je." Luce knikte en liep naar het keukentje om een glas water in te schenken. Uiteindelijk liep ze terug naar het kleine kamertje, zette het glas neer en ging zitten. Wat nerveus haalde ze een hand door haar haar. Ze kon er niks aan doen, maar het was gewoon het onwennige gevoel dat ze bij een man had. Waar Flynn erg op in speelde. "Je hoeft niet zo nerveus te zijn hoor, ik bijt niet." Luce glimlachte. Niet goed wetend wat ze er op moest zeggen, of hoe ze er op moest reageren. Ze zat gewoon te glimlachen. Ze volgde zijn blik door de kamer heen. "Het is nog niet helemaal opgeruimd, sorry daarvoor." Waarom ze sorry zei? Gewoon omdat ze zelf het liefst alle alles in orde wilde hebben, netjes en opgeruimd. Niet iets wat nu aan de orde was. De stapeltjes papieren lagen nog overal en nergens en een enkele doos stond in de kamer. En misschien zei ze het wel om op een ander onderwerp te komen. Want op wat hij had gezegd wist Luce even geen raad.

Luce was wat nerveus, dat zag je zo. Ze glimlachte alleen maar bij zijn opmerking en streek weer door haar haren. Flynn zelf zou normaal ook wel wat met zijn vingers beginnen te vriemelen als hij iemand nieuw ontmoette, maar nu kon hij zich nog redelijk goed beheersen. Het zou niet echt een goed begin zijn om daar als man bij een collega overal aan zitten te prullen. Dat was volgens hem meer een vrouwending. Voorzichtig, alsof hij bang was om de bank te breken, ging hij zitten en nam een slok van het glas water. Terwijl hij dat deed liet hij zijn blik even door de kamer gaan. De dozen die er nog stonden herinnerden hem eraan dat hij zijn eigen kamer ook eens dringend wat persoonlijkheid moest geven. Iets zoals een foto van hem en Samantha op de vensterbank ofzo, maar dat zou hem waarschijnlijk te veel pijn doen om naar te kijken. Zijn vioolkoffer stond sowieso al in een vaste hoek, anders zou hij het ding nooit terug kunnen vinden. Tja, soms was hij redelijk slordig, maar voor zijn muziekinstrument droeg hij wel zorg, net als voor zijn dansschoenen. Zonder die dingen zou hij nergens zijn, kon hij zijn passie niet meer uitvoeren. Als dat gebeurde zou hij waarschijnlijk met tranen in zijn ogen naar Lesaiah rennen om bij haar te gaan uithuilen. Ja, hij was misschien al over de driehonderd, maar als het over zijn dierbaarste bezittingen ging kon hij soms huilen als een klein kind. Zijn aandacht werd weer op Luce gevestigd toen ze zich verontschuldigde omdat haar kamer nie helemaal opgeruimd was. Wacht, waarom verontschuldigde ze zich daarvoor? Net alsof het zijn vertrekken waren die ze helemaal ondersteboven had gezet. "Mij stoort het niet hoor. Anders wil ik wel helpen met opruimen?" Het was een voorstel dat ze mocht aannemen of afwijzen. Veel maakte het hem niet uit zolang ze haar kleding zelf maar deed. De kleding van een vrouw was niet iets waar hij graag in rond snuffelde, alleen als Samantha vroeger vroeg om te helpen zoeken met wat ze moest aantrekken, neusde Flynn nogal eens in haar kast, maar voor de rest bleef hij er liever uit. "Maar als je het niet echt leuk vind dat ik aan je spullen kom hoeft het niet." De vrolijke glimlach die op zijn gezicht stond vertelde iedereen dat wat hem betreft het ijs gebroken was. Het had zo zijn voordelen om spontaan te zijn. Sommige mensen ergerden zich daaraan, waarschijnlijk omdat hij mensen waar hij mee praatte niet zo makkelijk liet gaan. Als je bijvoorbeeld bij hem op café zit kon het soms zijn dat je er 's morgens nog zat, gewoon omdat hij de hele tijd door bleef zeveren over vanalles en nog wat omdat hij niet opnieuw alleen thuis wilde zitten. De jaren na Samantha's dood waren zwaar geweest en soms waren er dezer dagen nog dagen dat de tranen volop over zijn wangen stroomden, had hij gewoon gezelschap nodig. Nu hij wist dat Les hier ook in de buurt was kon hij soms wel naar haar toe gaan als er iets aan de hand was, maar zij had waarschijnlijk zelf ook al wel veel aan haar hoofd met haar gemuteerde opvolger.

"Mij stoort het niet hoor. Anders wil ik wel helpen met opruimen?" Het was een lief voorstel, maar het liet Luce een beetje onwennig voelen. Ze had het altijd al niet zo op mannen, en bij vrouwen kon ze zich wat sneller op haar gemak voelen, maar bij mannen was het altijd anders geweest. Ze vertrouwde hen nooit zo snel. Soms ook helemaal niet, dat lag vaak ook aan de omstandigheden waar ze zich in bevond. En op dit moment zou ze het haast wel moeten, hij was haar collega, maar toch, het voelde nooit zo zeker. Eric was het ook niet zo snel gelukt, het had misschien wel een halve eeuw geduurd voor het daadwerkelijk goed ging tussen hen. Dat ze hem volledig kon vertrouwen. En dat kwam alleen maar door een man, waar ze liever niet aan dacht. Maar zo af en toe popte hij toch in haar hoofd. Luce schudde even haar hoofd om hem weer weg te krijgen, terug in het laatje waar hij hoorde, op slot en niet meer open. "Dat is erg vriendelijk van je.. maar..." Luce zweeg even. Hoe ging ze dit nou weer goed brengen. Goed uitleggen dat ze het liever niet had. Deels omdat veel spullen iets te persoonlijk waren, zoals de foto's met haar familie e.d. "Maar als je het niet echt leuk vind dat ik aan je spullen kom hoeft het niet." Luce glimlachte wat onzeker en ging op een van de stoelen zitten, iets verder van hem vandaan, alsof hij kon bijten... Ze keek even naar de foto die in de vensterbank stond, waar ook een kaarsje brandde. Soms wou ze dat haar lieve zusje er nog was, voor raad of tips. Dat deed ze de tijd die ze nog hadden, ze gaf haar tips om uit die rottige jaren te komen. Maar het werd alleen maar rottiger toen ze bleek te zijn vermoord. Luce had altijd een voorgevoel had, maar nooit aan toe gegeven. Ze wilde het niet geloven en dus deed ze het ook niet, haalde het gelijk weer uit haar hoofd. Ze keek weer even naar Flynn, dit moest vast voor hem ook ongemakkelijk zijn. "Heb jij veel familie gehad?" Het kwam er zo maar uit, als een soort opwelling. Alsof ze daadwerkelijk zo een heel levensverhaal zou vertellen. Ze wou dat ze het niet had gezegd, hierdoor kwamen vragen, vragen die ze misschien wel niet wilde beantwoorden. Luce voelde zich even dom, gewoon omdat ze het vroeg. Omdat ze niks kwijt wilde over haar eigen, maar aan de andere kant wilde ze het zo graag.. Eric was altijd een luisterend oor geweest als ze ergens mee dwars zat.. En dat luisterend oor was weggevallen. Hij was dan ook een van de weinige die echt wist wat er in haar verleden had afgespeeld...

Het was aan Luce's reactie te zien dat ze liever niet had dat hij aan haar spullen kwam. Tja, hij had het voorgesteld dus kon niemand hem iets verwijten. Ergens snapte de man het ook wel, zou zelf ook niet willen dat een buitenstaander aan heel persoonlijke spullen kwam. Zijn opvoeding verplichte hem gewoon om het toch te vragen. Waarom hield hij zich eigenlijk nog aan de dingen die zijn ouders erin gedramd hadden terwijl ze hem toch niet moesten hebben? Het had als een messteek in zijn hart gevoeld toen de twee mensen om wie hij het meest gegeven gaf gewoon hun rug naar hem hadden toegedraaid. Onbewust balde Flynn zijn handen tot vuisten bij die gedachte. Hij had alles gedaan om hen trots te maken en dan kreeg hij dat: stank voor dank noemen ze dat. In de stilte die volgde werd hij zich van de positie van zijn handen bewust en ontspande ze. Om toch maar iets te doen te hebben schoof hij wat naar voren op de bank en pakte het glas met water van de tafel en nipte eraan om het daarna weer terug te zetten. Zelf wist hij ook niet echt wat te zeggen, dus begon hij wat met zijn vingers te spelen. Soms wist hij ook niet echt wat te zeggen in de buurt van mensen die hij nog niet echt kende. Bij Lesaiah zou hij gewoon over vanalles en nog wat kunnen praten, zoals hoe zwaar de training wel niet geweest was en hoe onrechtvaardig Fennon en Ferost soms konden zijn. Flynns mondhoeken krulden om tot een glimlach, maar die verstrakte wat toen Luce vroeg of hij veel familie had. Tja veel? Zijn grootouders zijn op redelijk jonge leeftijd gestorven, dus die heeft hij nooit echt gekend. Een broer of zus had hij niet en zijn vader was ook enigskind. Dus dan had je nog zijn ouders en zijn oom en tante die hij de lucht in had laten gaan. "Niet echt nee. Mijn ouders bestonden praktisch niet eens voor mij dus beschouwde ik me altijd als een wees." In een weeshuis is hij dan misschien wel nooit terecht gekomen, maar hij leefde wel al vanaf zijn zestiende bij vrienden of op straat. De enige die hij een beetje als familie beschouwde was Samantha en die was nu dood. Voor heel even viel het masker dat hij normaal op zijn gezicht had staan af en welden er een paar tranen op in zijn ogen. Het was gewoon echt niet eerlijk, zij verdiende het niet om te sterven. Dan was hij nog liever zelf gegaan om haar een kans te geven om een gelukkig leven te leiden. Flynn had al een paar keer aanzelfmoord gedacht, maar telkens weer was hij tot de conclusie gekomen dat zelfmoord voor lafaards was. Diegene die dood waren hadden geen pijn meer, waren van alles verlost. De mensen die overbleven hadden het vaak zwaar. Niet dat iemand hem echt zou missen, maar toch gedroeg hij zich niet als een lafaard. De man probeerde zich zo snel mogelijk te herstellen, trok het masker terug op. Niemand moest weten hoe kwetsbaar hij op sommige momenten was, dan kon hij evengoed de titel van legendarische magician afgeven. Hij knipperde ven met zijn ogen en keek Luce verontschuldigend aan. "Sorry, familie is nogal een gevoelig onderwerp." Al snel was de glimlach terug naar boven gekropen en legde hij zijn armen op zijn benen.


Sorry voor de belachelijk late reactie o_O

Luce kon er niks aan doen. Haar spullen waren voor haar erg persoonlijk en met haar niet al te veel vertrouwen in de man vond ze het dan ook moeilijk hem te laten helpen. Daarbij had ze gewoon liever dat ze zelf haar spulletjes op ruimde. Dan kon ze ze een plaatjes geven en wist ze waar ze alles had neergelegd. Het klonk misschien best gek, maar de spullen hadden een grote waarde. Sommige dingen waren al eeuwen oud, het een iets jongen dat het ander, maar Luce droeg het vaak met zich mee. Ze sleepte het dan mee van huis naar huis. Van gebouw naar gebouw en van kasteel naar kasteel. In de afgelopen eeuwen had ze aardig wat huizen bewoond en ook aardig wat keren dus verhuisd. Het was enigszins vreemd om nu een appartementje te hebben, nadat je jaren lang in kasten van huizen hebt gewoond. De trainingen die ze daar dan had waren voor Luce zeker niet makkelijk en het duurde ook heel lang voor ze Eric en zijn trainingen volledig vertrouwde. Eric had er zelf ook veel moeite in moeten steken, dat wist ze. Maar zijzelf ook. Het vertrouwen hebben dat een man niet alleen slecht is, was nog verdomde moeilijk. Aangezien de man die het allemaal had aangericht ook een ontzettend aardige man was.. Inderdaad, was. Nadat ze hem beter leerde kennen werd het aardige steeds een beetje minder. En nu zat ze in haar kamer, met een man. Iets heel ongewoons. Iets wat ook zeker niet prettig aan voelde voor Luce. En precies op dat moment gooide ze er iets uit dat ze liever niet er uit wilde gooien. Een vraag over zijn familie. Best stom, want Luce zou er zelf niet eens over willen praten. Niet met iemand die ze nog niet vertrouwde. "Niet echt nee. Mijn ouders bestonden praktisch niet eens voor mij dus beschouwde ik me altijd als een wees." Ze knikte even, nipte zelf even van een glas drinken (als ze die had, zo niet heeft ze hem nu) en keek hem aan. Ze zag ergens tranen opwellen. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond. "Ooh, het spijt me!" Ze staarde even naar haar voeten die wat ongemakkelijk schoven. "Ik wilde je niet herinneren aan iets vervelends. Sorry.." Mompelde ze er achteraan. "Het spijt me echt." O, wat voelde ze zich nu ongemakkelijk. Erg ongemakkelijk. Ze vond het zelf niet fijn om over te praten, laat staan wat andere mee hadden gemaakt. En in de eeuwen die ze leefde maakte ze zeker het een en ander mee. "Sorry, familie is nogal een gevoelig onderwerp." Luce keek hem even aan. "Nogmaals, sorry." Luce klemde haar handen om het glas heen.

-- Ik weet even geen volgend onderwerp... xD
Misschien heb jij ideeën..
O en het geeft niet hoor. Vind het leuk dat we het nog wel voort kunnen zetten

Hoe zou het eigenlijk voelen om een echte familie te hebben? Familie die om je geeft, die je beschermd tegen de boze buitenwereld. Flynn had nooit liefde van zijn ouders gekregen, zelfs voordat hij beschuldigd werd van diefstal hing er al een spanning tussen de twee volwassenen en de jongen. Hij had het altijd gedaan, had op de een of andere manier zelfs schuld aan de belastingen die ze niet konden betalen. Hij moest eten hebben om te overleven, hij moest naar school om dingen bij te leren. School heeft hij niet eens afgemaakt, gewoon omdat het hem te veel aan zijn ouders deed herinneren. In plaats daarvan zwierf hij rond op straat en leerde de dingen die hij moest weten van zijn vrienden. Natuurlijk was hij niet trots op wat hij in die tijd had gedaan. Zijn magie was het enige waar hij nog echt intresse in had, dus daarvoor oefende hij wel, leerde het goed te gebruiken. Samantha, zij was eigenlijk diegene geweest die hem helemaal terug op het goede spoor had gebracht. Fennon had ook zo zijn bijdrage geleverd, maar achter zijn rug deed hij nog altijd dingen tegen de wetten van Erd in. Alleen op de uitstapjes naar Gren hield hij zich koest, wilde geen twee boze Legendarische Magicians op zijn dak hebben. Door Luce's verontschuldigingen werd hij terug naar het heden gehaald. De rebelse tijd was voorbij, hoefde niet meer terug te komen. De glimlach kwam terug op zijn gezicht terecht, bereikte deze keer ook zijn ogen. "Het is niet erg, Luce. Jij kon het niet weten." Niemand wist het, alleen Lesaiah en Luce nu misschien voor een deel. Zij zouden hem kunnen raken op zijn zwakke plek. Even streek hij met zijn hand door zijn blauwe haren en tikte onbewust met zijn voet een melodietje op de vloer. De glimlach werd breder en in een soepele beweging stond hij terug op zijn benen. "Kan je vioolspelen?" Op de een of andere manier moest iedereen in zijn ogen viool kunnen spelen. Het was een prachtig instrument dat gewoon veel te weinig gespeeld werd. "Blijf waar bent. Dan ga ik een viool halen." Zonder nog op een antwoord te wachten, liep hij de kamer uit en zette koers naar Cruinne. Eenmaal daar pakte hij de zwarte koffer van de muur, draaide zich om en liep terug naar Cahaya. Wat onwennig bleef hij in de deuropening staan en kauwde weer wat op zijn wang. "Wil je het leren spelen?"


Because I can :3
Ik ging er maar vanuit dat ze geen viool kon spelen?
Als er iets niet klopt hoor ik het wel n_n