Ha, de gymzaal was leeg, dat had hij gehoord. Leraar ziek, lesuitval; time to rock. De gymafdeling had niets tegen hem, met gym deed hij altijd enthousiast mee. Dus wist hij ook waar dingen waren, lagen, stonden, kon alles vinden. Zo ook de reuze speakerset waar ze wel eens met de hele klas op gingen dansen. Maar nu had hij het ding zelf nodig. Goed, hij was aangeschoten geweest toen hij en zijn vrienden met elkaar afspraken dat ze een dansje in elkaar zouden flansen en dat de volgende keer in de disco uit zouden voeren. Oké, aangeschoten, misschien was het wel een beetje erger dan dat, een beetje.. dronken.. Misschien, maar dan met mate!
Romano sleepte snel het ding verder naar voren en zette muziek op waar een flinke beat in zat, zodat hij het dansje dat ze al voor een stukje verzonnen hadden goed op de maat kon oefenen. Als je dronken was ging dat namelijk een stuk slechter, dus hij moest ervoor zorgen dat hij het fatsoenlijk kon. Of ja, goed genoeg om zich aan zijn belofte te houden. Zijn vrienden en hij hadden aan een groepje meisjes beloofd dat ze op z'n minst vijf minuten los zouden gaan met allemaal stoere moves, een soort van dansje. Lallend hadden ze ingestemd. En hij gaf gelijk toe dat hij nog extra training nodig had, vandaar dat hij er nu ook was. Gelukkig waren er geen mensen die hij kenden. Met Dancing Queen - het mysterieuze maar toch leuke meisje dat hij ontmoet had in de disco - had hij het nog wel uitgehouden, maar de rest van de wereld zou hem uitlachen, dat hij een belofte serieus nam. Misschien zou hij het gewoon niet moeten doen, maar dat was pas flauw.
De muziek begon direct na een druk op de knop, gelijk een nummer dat hij wel oké vond. Enthousiast begon hij te tellen. '5, 6, 7, 8!' Linkerbeen voor, drie stappen naar voren, slide, been omhoog, loopje en.. en.. en dan? Romano stopte, de muziek draalde door maar hij kon het zich even niet herinneren. Opnieuw dan. Naar voren, naar voren, slide, been omhoog, loopje en.. naar achteren! Ja, dat was het! Dus, een stap naar achteren, opzij, klappen in die handen. 'Olé!' Was Spaans ja, maar whatever. Het ging om de sfeer die hij ermee kon creëren. Nu moest hij zelf nog wel iets verder verzinnen aangezien na nog een paar vreemde pasjes die hij wel wist de 'free-style' kwam; met andere woorden, klooi maar wat aan. Goed, hoe ging hij dat doen? Random begon hij wat pasjes op te halen die hij ooit geleerd had van de één of andere gast in de disco, probeerde er een geheel van te maken al lukte dat niet echt. Proberen, proberen, proberen!
Uiteindelijk stopte hij even, haalde zijn pols langs zijn voorhoofd al zat er niet echt zweet op en rekte zich uit. Dat ging beter dan verwacht! Zo nog een keer oefenen en dan moest het wel goed komen. De muziek bleef maar doorgaan, had al best wel wat nummers gehad maar was nog niet aan het einde. Twee keer hetzelfde nummer was ook weer zo irritant. Hij draaide een rondje, wilde net weer verder gaan toen hij meende iemand gezien te hebben. Nog iemand hier? Snel draaide hij opnieuw, een kwartslag dit keer, en keek een persoon recht aan. Van verbaasd ging zijn uitdrukking naar enthousiast, hij stak overblij zijn hand op naar het meisje. 'Hey! Kom je ook dansen?' Ach ja, spontane Romano met z'n vragen waar niemand ooit 'ja' op wilde zeggen.

||Mitsue||

Goed, dan geen hand schudden. Romano trok zijn hand weer terug, hij snapte op zich wel dat ze het niet wilde aangezien zijn hand best zweterig moest zijn na een tijd intensief dansen. De meeste meisjes waren daar niet van gediend. Hij had totaal niet gemerkt dat ze erg gespannen keek en er niet al te losjes bijstond, dat ze hem niet glimlachend aankeek; het zei hem allemaal niets. Lichaamstaal lezen was nooit zijn sterke kant geweest. Altijd was hij bezig met vrolijk zijn, optimistisch; altijd probeerde hij anderen daarin mee te nemen. Hij had alleen maar oog voor de positieve dingen die mensen uitstraalden en aangezien dit meisje niet al teveel positiviteit uitstraalde, viel hem ook niet veel op. Ze zei niet eens wat; in zijn ogen betekende dat, dat ze wel heel erg veel zin moest hebben om te dansen. Anders was ze niet binnengekomen, de harde muziek had vast al een paar argeloze voorbijgangers weggejaagd. Maar zij was er juist op af gekomen. Ze had er blijkbaar zelfs zo'n zin in, in dansen, dat ze hem niet de hand wilde schudden en er geen woorden voor kon vinden. Aldus Dr. Romano.
Ze had diepbruine ogen waarmee ze de speakerset bestudeerde. Romano keek ook even naar het ding, vond het geweldig dat hij het mocht gebruiken. Zelfs nu hij niet echt bekend stond als de.. laten we zeggen, meest verantwoordelijke of slimste jongen van de school. Alcohol was nog steeds geen wondermiddel om je slimmer te maken, anders had hij het wel gemerkt. Maar echte party-animal die hij was, gaf hij er niets om.
Goed, maar hoe leuk het ook was om hier te staan en niets te zeggen tegen het meisje dat graag wilde dansen, hij moest echt verder anders had hij zijn dansje nooit af voor zaterdagavond. 'Ik ga weer verder, hoor,' zei hij, met zijn brede lach die vaak aanstekelijk werkte. Hij was een echte Raziaan op het gebied van spontaniteit en gezelligheid, dat was in zijn hele doen en laten terug te zien. 'Op shuffle dan maar,' mompelde hij tegen zichzelf, drukte op een paar knopjes en zorgde ervoor dat de muziek weer begon te spelen. 'Niet teveel op de vreemde pasjes letten,' lachte hij boven de muziek uit, alle tekenen van walging die het meisje uitstraalde negerend. Hij had geen zin om haar naam te vragen, of andere dingen die je normaal vroeg als je iemand niet kende. Hij was hier om te dansen en dat zou hij doen. Even raakte hij het kwijt, pakte het al snel weer op. 'Zo kan ik het nooit onthouden,' zei hij, opnieuw tegen zichzelf. Goh, hardop denken maakte je ook zoveel slimmer. 'Als je andere muziek wil is dat geen probleem hoor!' Als ze dan toch zo graag wilde dansen was beginnen met bewegen een goed begin, niet?

Ze was dus toch niet zo stijf als ze eruitzag! Romano had haar hele geschokte reactie genegeerd – als hij hem überhaupt al had opgemerkt – en begon vrolijk verder te dansen. Hij moest het dansje zo goed kennen dat hij de pasjes nog kon doen terwijl hij straalbezopen was. Dat betekende veel oefenen, precies waar hij mee bezig was. Om eerlijk te zijn was hij hiermee meer bezig dan hij ooit maar aan zijn huiswerk gedacht had. Het nummer had een lekkere beat erin, was niet te snel zodat zelfs hij het nog bij kon houden met zijn a-professionele gedoe en het was lang genoeg om het dansje een stuk of vier keer in te proppen. Hij had het weer eens goed uitgekozen.
Hij ging verder met oefenen, herhaalde, mompelde er af en toe bij, maande zichzelf aan niet alles te vergeten, begon soms vanuit het niets opnieuw en deed zijn uiterste best het in zijn gedachtes te prenten. Hoewel sommige danspasjes er niet uitzagen en hij niet al te slim bezig was om dingen met elkaar te combineren, wilde het hem steeds beter lukken. Steeds vaker viel hij niet over zijn eigen voeten, struikelde hij niet middenin het een of andere vierkantje en kon hij zijn positieve lading vergroten. Hij ging zo op in zijn eigen oefening dat hij eerst niet doorhad dat iemand mee ging doen; het meisje van net. Ah, zie je wel dat ze van dansen hield!
Hij keek even naar haar, grijnsde breed en ging weer verder. In een dans had je geen woorden nodig. Zo, héhé, voorlopig wel goed. Hij vond dat hij wel een pauze verdiend had en begon naar de installatie toe te lopen, wilde bijna op het pauzeknopje drukken tot hij zag dat het meisje ook aan het dansen was. En hoe. Hoewel het in zijn aard lag anderen te complimenteren voor de meest uiteenlopende dingen, zag hij oprecht hoeveel emotie ze in de dans stopte, hoe goed ze was. Haar vest lag ergens op de grond maar, wat was het belang van dat ding nog, nu de persoon eronder zichzelf wat meer liet zijn? Niet dat Romano in staat was er zo diep over na te denken. Hij keek gewoon, liet de boodschap van de dans – redelijk onvertaald, dat wel – tot zich doordringen. Zweeg en keek. Even leek er geen einde aan te komen, niet dat hij daarom gevraagd had. Maar uiteindelijk, toen ook het liedje eindigde, draaide Romano het wat zachter op het moment dat het meisje in haar eindpose eindigde en daar even in bleef staan. Je zag duidelijk aan haar dat ze net een inspanning geleverd had. Romano moest eerlijk zeggen, hij was onder de indruk. Zo wilde hij ook wel verschijnen, al dansend, in de club; iedereen even impressen met zijn geweldige skills. Gevalletje droom lekker verder.
Uiteindelijk draaide ze zich een beetje om, keek hem aan en sloeg gelijk haar ogen neer. Hij lachte breed naar haar, al keek ze al niet meer, en begon te applaudisseren. ’Bis! riep hij plagerig. ’Dat was goed! Hij rekte de klinkers van ‘goed’ wat uit om zijn enthousiasme te laten blijken. Positiviteit all over, anders kon Romano gewoon niet reageren. Sorry voor reactie van net? Welke reactie? Het kwam niet eens in hem op daar verder naar te vragen, hij schudde zijn hoofd dat ze zich er geen zorgen over hoefde te maken. ’No big deal,’ zei hij, gelijk zijn Engelse uitspraak oefenend voor geen enkele reden. Oh, die vraag had ze eigenlijk misschien beter niet kunnen stellen. Want nu brandde hij los. ’Oh, zomaar een dans die ik beloofd heb te doen als we uitgaan volgende keer,’ vertelde hij vrolijk. ’Ik heb namelijk een weddenschap, dat ik dit nog steeds kan dansen aan het einde van de avond. Hij keek even naar zijn voeten, alsof hij wilde gaan overleggen wat zij van de dans vonden, maar praatte gelukkig niet echt tegen zijn lichaamsdelen. ’Maar zo goed als jij, dat zou mij nooit lukken! Waar heb je zo leren dansen? Kun je een move voordoen?’ Soms was hij net een te blij kind, iets wat hij nooit af zou leren. Tomaten en vrolijkheid; als je met Romano omging moest je dat erbij nemen.