вαѕcαтвαℓℓ

Het getik van de hakken galmde oorverdovend door de gangen. Zijn tempo was wisselend, de ene keer liep hij snel de andere keer weer tergend langzaam. Hij keek af en toen eventjes uit een raam, en dan weer een lokaal in. Maar sommigen kon hij niet naar binnen, de deur was op slot of er waren mensen. Oké, het was wel weer typisch hem om naar binnen te stormen en het zíjn les te maken. Maar hij hield zich in, gedeeltelijk dan. Het kwam voor het grootste gedeelte omdat hij er geen zin in had. Hij had wel betere dingen te doen. Hij had tot nu toe nog geen problemen gekregen, waar hij wel op uit was. Maar hij moest eerst het gebouw een beetje kennen waar hij in huisde voordat hij ook echt iets kon uithalen waardoor hij onmiddellijk weer weggestuurd zou worden van deze vreselijke plek.
Hij bleef staan bij een deur, keek ernaar. Er hing wel een bordje met het woord: jongenskleedkamer, erop. Maar jongenskleedkamers waren nooit leuk. Die van meisjes waren veel leuker! Hij liep verder, bleef weer stilstaan. Ow, kleedkamers naar elkaar. Dat had hij eigenlijk wel zien aankomen, maar het had ook weer zo cliché. Ach, kon het hem wat schelen. Eens kijken of er iemand was, kon altijd grappig zijn. Hij pakte de klink vast. De deur was niet op slot… Met een brede grijns gooide hij de deur open, keek de kleedkamer in. Maar zijn grijns verdween subiet toen er niemand bleek te zijn. Hè verdorie. Het bleek toch moeilijker te zijn dan op andere scholen om je hier te vermaken.
Hij liep de kleedkamer in, deed de deur achter zich dicht. Misschien hadden ze al les… Dan kon hij eens wat kleren over hoop halen. Hij keek weer de kamer rond, er was niets. Hij gaapte, hield wel een hand voor zijn mond. Man, hij werd hier gewoon moe van. Ook knap hoor. Hij keek zette weer een stap verder de kamer in, liep er vervolgens doorheen keek om zich heen. Waarom leek het net alsof de ruimte steeds kleiner werd? Alsof de kasten steeds dichter naar hem toe kwamen. Uiteindelijk besloot hij maar weg te gaan, hij vond het niet meer leuk. De eerste beste deur was zijn bevrijding, of deze het nou wou of niet. Hij stapte de nieuwe zaal in. Maar dit was alles behalve de gang. Gymzaal. Lege gymzaal.
Hij liep naar het midden van de zaal. Groot en leeg. Ach, vond hij niet zo erg. Op het lege gedeelte na. Langzaam dwaalde zijn blik af naar de grond, staarde er een beetje zinloos naar. Hij was pas twee mensen tegen gekomen, en alsnog voelde hij zich zo alleen op deze plek. Hij wou gewoon terug naar huis, naar Hannah. Hij wist precies hoe hij haar kon irriteren, hoewel ze hem altijd leek te negeren. En zij liet hem tenminste nooit alleen. Kwam er ook nog eens bij kijken dat -
Hij draaide zich langzaam om, staarde met grote ogen naar de deur waar geluid vandaan kwam. Was er wel iemand? Niet dat hij het erg zou vinden, was hij tenminste niet meer alleen. Maar dan moest het ook wel echt zo zijn, en dan moest die persoon ook de zaal inkomen. Natuurlijk was het leuker om leerlingen te plagen dan docenten. Maar op dit moment nam hij met alles genoegen, hij had toch niets beters te doen en verveelde zichzelf maar een beetje.

» Éérst Wren!
Daarna zijn anderen van harte welkom ;D

Wren had haar kat in haar armen terwijl ze over de gang liep, wat haar een hoop vreemde blikken bezorgde. De kat op zich was niet zo vreemd, het was alleen dat ze ermee in de richting van de gymzalen liep.. Maar ja, het was dankzij Siri dat ze zich gerealiseerd had dat ze daar nu net moest zijn, de vervloekte gymzaal van alle plaatsen op deze school. Ze haatte gym; je moest je inspannen, je best doen, zweten en samenwerken met mensen die je het liefst een bal in hun gezicht zou gooien. Met andere woorden; een helse plek voor mensen zoals Wren, die nogal op zichzelf waren als er geen vrienden in de buurt waren. Maar om weer terug te komen op de reden waarom ze er naartoe moest; Siri had de gewoonte met haar pootje tegen de bedeltjes van haar armband aan te slaan. Nu had de kat dat wel geprobeerd, maar was dat jammerlijk mislukt omdat het armbandje niet onzichtbaar was, maar in rook opgegaan leek te zijn. En de enige logische oplossing zou zijn dat ze het achtergelaten had. Nadat Wren haar hele slaapplek overhoop gehaald had en drie lokalen afgezocht had - de deur stond toch nog open - had ze zich inmiddels chagrijnig richting de gymzaal begeven, waar ze net nog les had gehad en wat dus een logisch doelwit was voor haar volgende speurtocht naar het armbandje dat ze van Robin, haar broer, gekregen had. Één van die dingen die ze echt niet kwijt wilde raken.. Maar dat was nu gebeurd. En ze ging echt niet wachten tot de volgende les! Wren veranderde haar greep op Siri wat, zodat ze haar wat comfortabeler vast kon houden. Haar armspieren waren wel gewend geraakt aan het kattengewicht, maar toch. Allereerst liep ze de meisjeskleedkamer in; in de jongenskleedkamer bleven geen vrolijke bedelarmbandjes liggen, voor zover ze wist. Ze deed geen moeite de deur achter zich dicht te doen, veel te veel moeite. Daarna checkte ze de haakjes en de grond, maar nergens lag haar armbandje. Gosh, het was ook serieus nergens! Dat was toch onzin! Wren fronste wat en liep toch de gymzaal in, ook al had ze dat willen vermijden. Ze keek nogal geïrriteerd nu en liep de gymzaal onvoorzichtig in. Armbandje? Nowhere in sight. Wat er wel in de gymzaal was? De één of andere vage gast op hakken. Wat? Ja, op hakken. Met grote, blauwe ogen en een opgewekte blik in zijn ogen toen hij in haar richting keek. Wren rolde met haar ogen. 'Interessant hoor, dat er iemand de gymzaal inloopt,' snoof ze, om gelijk de grond en de kastjes af te speuren naar haar armbandje. Zo'n ding kon toch niet verdwijnen? Ze negeerde de starende gast straal en hield Siri voorzichtig vast terwijl ze haar rug naar hem toe draaide om in een kastje te kijken.

Hij staarde, maar vond het niet erg dat hij het deed. Klein meisje, zelfs zonder zijn hakken zou hij nog groter zijn geweest dan haar. Lange donkerblauwe haren en blauwe ogen. Maar hetgene wat het meeste opviel was de kat in haar handen. Mochten ze hier dieren houden? Hij had zelf nog nooit een dier gehad… Alleen gezien. Maar hij werd er altijd uit de buurt van gehouden. Enkel omdat men bang was dat hij de dieren iets aan zou doen, zijn sadistische trekjes kennende. Hij had er zelfs nog nooit eentje aangeraakt. Het enige waarmee hij in contact was gekomen wat fauna betreft; waren insecten. Maar meestal trok hij ook altijd gewoon de poten van de beestjes af.
Ze zei iets, maar hij kreeg het maar half mee; was meer met zijn gedachtes bij de kat. Zij kende hem niet… En het zou toch niet zo moeilijk zijn om een kat af te pakken van een meisje? Hij liep naar haar toe, zijn hakken weer een tikkend geluidje makend. Hij deed niet de moeite om haar om te draaien, sloeg gewoon zijn armen om het meisje heen en zocht met zijn handen naar de vacht van het dier. Het eenmaal gevonden pakte hij het stevig vast tussen in zijn handen. ‘Zo zacht,’ fluisterde hij blij, wist wel dat zij het allang moest weten maar alsnog.
Hij bleef een tijdje zo staan, wou het zachte iets niet verlaten. Maar uiteindelijk deed hij het toch. Dat kind zou zich vast om willen draaien. En het zou gemakkelijk zijn om iets uit haar handen te pakken als ze met haar neus naar hem toe stond. Want dan kon hij het dier ook beter zien. ‘Sinds wanneer mag je hier dieren hebben?’ vroeg hij uiteindelijk, hield zijn hoofd een tikje schuin; het vragende element in zijn zin versterkend. Hij zou hem zo van haar afpakken, maar hij moest wachten. Uiteindelijk zou hij wel krijgen wat hij wou, maar geduld was een schone zaak.

» Minipost ;o

Wat een vreemd joch! Wren kon al niet tegen starende blikken en dan begon hij een beetje. Ja, lekker dan. Het maakte haar zenuwachtig en daar kon ze helemaal niet tegen. Het maakte haar nog chagrijniger, zeker na die zoektocht die haar zeker een half uur gekost had. Of meer, ze had het niet bijgehouden. En nu ging dat joch ook nog eens vreemd doen.. Dit was verschrikkelijk, zeg. Wren merkte dat het armbandje niet in dit kastje was en deed een stap opzij om in het volgende kijken. Ze was geconcentreerd bezig en merkte niet dat de jongen zich verplaatst had, jammer genoeg in haar richting. Als ze het wel gemerkt had, had ze gemaakt dat ze weggekomen was, maar dat was nu al een beetje te laat. Zijn armen zaten het volgende moment al om haar heen. Haar ogen werden direct groter. 'Wat..?' sputterde ze tegen, het jammer vindend dat ze weer eens kleiner was dan de jongere gast. Het werd al snel duidelijk wat hij wilde, aangezien Siri mauwde. Hij fluisterde blij iets over zachtheid en bepotelde de vacht van haar kat ongegeneerd. Wren had nog steeds een uitermate verbaasde blik op haar gezicht. Ze trof het ook weer, hé? Jammer dat hij best een stevige greep had, ze kon zich niet omdraaien. En hem ook geen mep geven, omdat ze Siri vast had. Uiteindelijk liet hij haar los. Viezerik! Wren draaide zich om, haar neus opgetrokken, er niet aan denkend dat dat misschien was wat hij wilde. 'Dieren zijn hier gewoon toegestaan, alleen niet in de lokalen,' antwoordde ze pissig. 'Maar dat betekent nog niet dat je er zomaar aan moet gaan zitten!' Ze was nu echt geïrriteerd en deed geen moeite beleefd te doen tegen de onbekende. Als je aan haar kat kwam, kwam je aan haar! Wat nu eigenlijk ook het geval was.. Ze drukte Siri wat dichter tegen zich aan, zodat de kat stevig in haar greep was. Ze had hem echt een mep willen geven.. In plaats daarvan wierp ze hem een uitermate giftige blik toe, speciaal voor dit soort mensen ontworpen. 'Zoek zelf iets om je mee bezig te houden,' snauwde ze, waarna ze weer naar Siri keek. Arme schat.

Ze was zo klein en schattig. En dan had hij het over het meisje en niet de kat. Want hij wist niet wat de standaard was voor dat soort dieren. Maar zij paste wel bij het plaatjes van Karah en Noah. Misschien was het echt zo dat iedereen hier schattig was. Tenminste een positief ding aan dit hele school gedoe. Als hij niet in hem op was gekomen om haar los te laten zou hij vast en zeker nog dichter tegen zich op hebben gedrukt. Ze was net een klein popje, in zijn ogen dan. En hij hield van speeltjes, en dit was een twee in een pakketje. Schattig meisje met zachte kat.
Hij kon enkel glimlachen nadat ze zich had omgedraaid. Haar, in zijn ogen, semi-boze uitstraling was gewoon komisch. Hij ging een beetje door zijn knieën, zodat hij op ooghoogte kwam met de kat. Hij pakte gewoon de vacht die aan haar wangen zat vast en deed net alsof hij zo dan in haar wangetjes kneep. ‘Maar ze zijn zo schattig,’ merkte hij bedroefd op, keek haar bijna smekend aan, ‘Hoe kon ik er dan vanaf blijven? En vooral nu ik weet hoe zacht ze wel niet is.’ Hij keek weer naar de kat, ging weer ongegeneerd verder. Een kat zou wel perfect zijn, dan zou hij nooit meer alleen zijn. Hij moest er eigenlijk ook eentje aanschaffen, dat zou een oplossing zijn voor een heleboel problemen.
Hij leek haar blik gewoon niet te zien. Maar hijzelf kon veel erger dan dat. Het was te danken aan het feit dat Hannah er immuun voor was, en dat blikken niet dodelijk waren. Anders had hij nu allang weer nieuwe pleegouders. Hij keek haar weer aan, ging weer rechtstaan. ‘O, maar ik heb al iets gevonden,’ merkte hij quasi-onwetend op, ‘Jouw kat.’ Ineens legde hij een hand op haar hoofd, de hoofd van het meisje. ‘En jij, want jij bent ook schattig. Zeg, wat is je naam? En wat is haar naam?’ Het kwam niet in hem op dat ze het misschien niet zou willen zeggen omdat ze dan bang zou zijn dat hij haar achterna zou zitten in de gangen omdat hij haar zo schattig vond. Maar hij kon hier genoeg mensen vinden om te achtervolgen omdat ze schattig waren.

Deze jongen was.. hij was gewoon gek! Hij ging wat door zijn knieën, waarop Wren een stap achteruit wilde doen. Jammer genoeg ging dat niet door; er stond nog steeds een muur achter haar. Hij pakte nu de vacht bij haar kopje vast. Siri zat als verstijfd in haar armen, helemaal niet blij met deze overdreven attentie. Wren was het op dat punt helemaal met haar kat eens, al zou nu weglopen wel tot gevolg hebben dat of de hele kat of alleen de kop in de handen van de jongen achterbleef. Daarom bleef ze maar staan. Wacht, hoe kon hij nu in één keer zo schattig doen? Misschien overdreef ze? Er vanaf blijven.. nou, simpel! Wren mompelde iets onduidelijks, nu niet in staat om uit te vallen tegen iemand die zo schattig praatte. Zijn volgende reactie verontrustte haar. Al gevonden? Ze hoefde niet om zich heen te kijken om te weten dat er niemand anders was. Hij bedoelde haar waarschijnlijk.. en dat kon nooit een goed teken zijn. Wren slikte en drukte Siri stevig tegen zich aan. Jij bent ook schattig? Wat was dat nu weer voor een opening van een nieuwe aanval? Wren fronste en deed haar best de boze blik te behouden. Schattig? Hij was echt geschift! Wren reageerde altijd te heftig, ja, dat gaf ze eerlijk toe, maar hij ging wel een beetje ver in zijn eigen fantasieën. Maar toch zag hij er wel aardig uit, op zich. Net had hij normaal gedaan. 'Ik ben Wren,' zei ze dus uiteindelijk, al kon een glimlach er nauwelijks vanaf. 'Zij is Siri. En wij zouden maar weer eens moeten gaan.' Wren deed een voorzichtige stap opzij en toen nog één, in de hoop dat ze gewoon weg kon lopen zonder dat het joch ging flippen. Dat zou wel heel erg fijn zijn, niet?

PROFILE MAGICIAN