Ja, ze had een koffieverslaving als ze er zo over nadacht. Zonder koffie ging het echt mis tegenwoordig. Ze was nog wel gewoon vrolijk, en luchtig en alles, maar ze had het idee dat ze nog steeds niemand kende hier, dat ze alleen maar een paar mensen van uiterlijk kende en een paar bij naam en dat de rest aan haar voorbij ging. Zo was het misschien niet, maar zo voelde ze zich wel. Rottig. Ze had zich juist voorgenomen om alles en iedereen hier te leren kennen, om bij wijze van door de gangen te huppelen en 'hoi' zeggen tegen iedereen die random langsliep. En dat was ook gelukt, de eerste tijd dat ze hier was. Maar die stomme naïviteit van haar, die haar in allerlei problemen leek te krijgen.. Ergens wist ze ook wel dat ze wat rationeler naar de wereld moest gaan kijken, maar ze was er niet toe in staat, kon niet bij iedereen die ze zag bedenken dat er misschien wel een duivels persoon achter die glimlach schuilging. In haar wereld leefden alleen maar mensen die zingend en lachend de dag doorbrachten; verdriet was er af en toe maar was zo weer vergeten. Haar wereldbeeld kon zo zonnig zijn dat de meer depressieve zielen ervan moesten overgeven. Kwam deels door haar Lichtmagie, zei haar moeder altijd; ze had alleen maar Lichtmagie en niets anders, dat maakte dat licht haar sterk beïnvloedde. Maar het grootste deel van datgene wat haar nu moeilijkheden veroorzaakte, zat gewoon bij haarzelf; hoe ze was opgegroeid, vrolijk, gelukkig, hoe het was nu ze op zichzelf moest vertrouwen. En op Norwood, natuurlijk. Gelukkig was hij er voor haar geweest, bijna meteen.
Lusteloos liet ze haar hoofd op haar hand steunen, met de andere hand roerde ze nutteloos de melk door de koffie heen. Het wit vermengde zich langzaam met het zwart, verdween soms maar kwam dan weer boven. Haar nakijkwerk lag naast haar, maar ze was er nog niet aan begonnen. Ze had vandaag helemaal nergens zin in. Delaija had ze ook al een tijd niet meer gezien, de vrouw die haar beste vriendin was. Ze konden altijd zo gezellig lachen en praten, maar nu was zij ook weg. En Norwood had ze ook al even niet meer gezien, het werd echt saai. Ze zou meer mensen moeten leren kennen. Het was ook zo stil en koud buiten. Nog een opluchting dat Kerst eraan kwam, anders was die hele decembermaand helemaal niets. Ze begon in haar tas te rommelen, op zoek naar een pen. Toch maar iets gaan doen dan, ze werd niet betaald om te niksen, uiteindelijk.

[Miss Katherine~ Voordat ik wegga xD Lame titel is lame]

Waarom had ze deze baan weer gekozen? Oh ja, omdat ze geld nodig had. Net optijd kon Katherine de papieren tegenhouden voor ze op de grond smakten. Vandaag was ze er niet echt met haar hoofd bij, deels omdat Percy de hele tijd door haar gedachten spookte. Een traan liep geruisloos langs haar wang naar beneden terwijl ze richting de lerarenkamer liep, maar voor deze haar kin kon bereiken had ze hem al weggeveegd. Nooit had hij haar in de steek gelaten en had haar altijd gesteunt, totdat hij die blonde meid ontmoette. Toen kon hij het blijkbaar niet meer aan om met iemand samen te zijn die diabetes had, ookal waren ze dan verloofd. Het was net alsof suikerziekte besmettelijk was, dat liet hij toch doorschemeren toen ze hem om een verklaring vroeg. Ze snoof even door die gedachte en liep stug door. Toen ze hem gekwetst had aangekeken was hij begonnen met het hele ‘het ligt niet aan jou maar aan mij’ gedoe waardoor ze nog kwader was geworden. Woest had ze een vaas vast gepakt en naar zijn hoofd gegooid, schreeuwend dat hij maar terug naar zijn liefje moest gaan en nooit meer moest terugkomen. In haar moedertaal had ze dan nog een paar verwensingen nageschreeuwt voordat ze de deur met een smak dichtgeslagen had. Na een tijdje kon ze er gewoon niet meer tegen dat Percy’s gezicht de hele tijd voor haar ogen zweefde. Deze keer kon ze niet voorkomen dat de papieren uit haar gevoelloze handen gleden en verspreid op de grond vielen. De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze zich tegen de muur liet zakken en zachtjes snikte, spelend met de ring om haar vinger. Katherine had het nooit over haar hart kunnen krijgen om deze uit te doen en weg te gooien. Met opgetrokken knieën zat ze daar, Katherine Pierce, de vrouw die haar emoties als de beste kan verbergen, niet dus. Ooit moest de bom barsten en dat was dus vandaag. Katherine hield nog van Percy, ookal was hij vreemd gegaan. Ze miste hem en de leuke dingen die ze samen gedaan hadden. De twee hadden elkaar ontmoet op een feest van haar vader en waren allebei als een blok voor elkaar gevallen, maar wat wil je ook als hij met van die schattige bruine ogen naar je kijkt? Toen Katherine een zachte snuit tegen haar hand voelde tikken, keek ze op en pakte het zwarte poesje op haar schoot. “Ik kan hem niet vergeten, Minou. Niet na al die leuke tijden,” Klonk het trillerig terwijl de de uitgelopen mascara van haar wangen veegde. Na een tijdje zag je alleen nog maar aan haar ogen, die wat rood waren, dat ze gehuild had, maar dat kon evengoed van de vermoeidheid komen. Nog altijd trillend stond de jonge vrouw op en pakte alle papieren terug op. Gelukkig was de gang uitgestorven, want wat moesten de leerlingen of collega’s wel niet denken als ze haar hier zo hadden zien zitten? Na even haar rode haren uit haar gezicht te hebben geveegd zette ze haar weg verder naar de lerarenkamer. Hopelijk waren daar niet te veel mensen aanwezig, want ze zou niet weten wat ze moest zeggen als iemand zou zien dat ze gehuild had en vroeg waarom. Zachtjes duwde Katherine de deur open en gluurde naar binnen. Er zat alleen maar een vrouw, lerares lichtmagie zo te voelen. Even voelde ze zich ongemakkelijk, want duisternis en licht ging niet echt goed samen, maar na diep inademen duwde ze de deur verder open en liep naar binnen. “Hallo,” begroette ze de vrouw met een zwak glimlachje. Je kon zeggen dat Katherine geen volbloed Shadraan was omdat ze niet echt een hekel had aan Novanen, ze voelde zich gewoon wat ongemakkelijk bij mensen die die magie beheersden. Zachtjes trok ze een stoel naar achter en nam plaats voor de vrouw. “Katherine, aangenaam.” Netjes stak ze haar hand uit en wachtte tot de vrouw die had geschud.

Donkere, rottige maand. Ze hield helemaal niet van donker, duisternis was nu juist alles behalve haar element. Als ze érgens geen aanleg voor had.. Haar blik gleed weer over het nakijkvel, even liet ze een nagel langs een regel glijden in de hoop dat ze iets in zich op kon nemen, er iets mee kon en mensen blij kon maken met een goed cijfer.. Ze had er gewoon de energie niet voor. Malaika zou nooit ergens moeten gaan wonen waar de zon een halfjaar niet opkwam, dat zou zo de hel zijn! De deur ging open, dat hoorde ze omdat haar aandacht er opsprong als een hongerige kat op een gewonde vogel. Eindelijk iets anders. 'Hallo,' hoorde ze een onbekende stem, die van een vrouw bleek te zijn. De vrouw ging voor haar zitten en stak netjes haar hand uit. Duistere Magie. Dat kon ze nu echt gebruiken, maar het bleef een collega.. En misschien was ze wel helemaal niet zo depressief als Shadranen aangemerkt werden.. Wie zou het weten? Malaika glimlachte, observeerde het gezicht van de vrouw die zich Katherine noemde terwijl ze haar hand aannam en die stevig schudde. 'Aangenaam, Katherine! Ik ben Malaika.' Ze liet de hand weer los, plaatste die weer rond het koffiekopje om haar handen op te laten warmen. Lag het nu aan haar, of glom er nog iets op het gezicht tegenover haar? Alsof ze haar gezicht pas nog gewassen had, en er water op achtergebleven was. 'U bent mijn collega van Duistere Magie, neem ik aan?' Malaika glimlachte, al kostte het haar meer moeite dan normaal. 'Trouwens, niet om onbeleefd over te komen, maar er zit nog een beetje.. water, denk ik, op je gezicht,' attendeerde Malaika Katherine erop, wees naar haar wang. Ze was ook zo'n flapuit, als ze nu maar niet onbeleefd overkwam, dat zou echt een goede eerste indruk zijn, zeg.

Het was gewoon moeilijk om Percy te vergeten, maar hij was vreemdgegaan dus was het ook niet moeilijk dat Katherine kwaad was geworden. Misschien kon ze zich volop in haar werk storten en misschien een andere man zoeken? Ze was nog jong, dus er zou vanalles kunnen gebeuren. De vrouw voor haar schudde haar hand en even glimlachte Katherine zwakjes. Novanen stonden om hun vrolijkheid bekend, dus misschien kon de vrouw voor haar, haar wel opvrolijken. 'Aangenaam, Katherine! Ik ben Malaika.' Toen Malaika haar handen om het kopje voor haar vouwde, werd ze er zich van bewust dat ze iets vergeten was. Katherine wilde opstaan, maar de volgende woorden van de lerares zorgde ervoor dat ze toch nog even bleef zitten. “Inderdaad, jij bent zeker lerares lichtmagie?” Het kon goed zijn dat ze zich vergistte, want er liepen hier ook docenten rond die vakken zoals kunst en muziek gaven. 'Trouwens, niet om onbeleefd over te komen, maar er zit nog een beetje.. water, denk ik, op je gezicht,' De jonge vrouw haalde snel haar hand over haar wang en merkte dat er inderdaad nog een paar zouten tranen op zaten. Katherine veegde de overige tranen van haar gezicht en stond op om ook een kopje koffie te gaan halen: zwart, zonder melk of suiker, alleen een klein lepeltje honing. Dat was een gewoonte die ze van haar vader had overgenomen. Veel mensen vonden het vies en snapten niet dat de koffie daarna nog te drinken was, maar in werkelijkheid smaakte het net hetzelfde als dat je er suiker in zou doen. Met nog altijd een zweem van een glimlach om haar lippen liep ze terug naar haar plaats en nam een slok warme koffie. "Werk jij hier al lang?" Dat was gewoon een vraag om het gesprek op gang te houden. Op sommige momenten had Katherine tijd voor zichzelf nodig, maar op momenten als deze dat ze zich wat rot voelde had ze behoefte aan gezelschap en het kwam redelijk goed uit dat Malaika zich in de lerarenkamer bevond.

Goed, dat was belediging #1 binnengesleept en goede indruk #1 in het water gevallen. Ze begon weer goed. Sinds Norwood weg was, was haar concentratie gewoon gezakt tot een nulpunt en hield ze het niet meer uit. Hij moest toch ergens zijn? Desnoods onder een steen verstopt in een winterslaap, kon haar het schelen! Maar toch bleef het de maand van gezelligheid en feestdagen en dergelijke, dus moest ze vrolijk blijven. En momenteel deed ze daar enorm haar best voor, eerlijk waar. Het was alleen een beetje moeilijk. Als het nu een beetje lichter zou worden buiten.. Maar zij kon ze zon niet beïnvloeden, ze bleef maar een gewone vergevorderde Licht Magician. Ze was heus geen wonder met die magie, daar was de Legendarische Magician al voor. Goed. Concentreer je op dat 'innerlijke licht', dacht Malaika. Iemand had haar er ooit over verteld, toen ze zich verdrietig voelde, verloren. Ze moest zich concentreren op de vrolijkheid, de goedheid, het licht in jezelf. En als je dat met je eigen Licht Magic kon versterken, moest je dat doen. Lerares Light Magic.. dat betekende inderdaad dat ze het moest kunnen. Malaika glimlachte en knikte, was zichzelf aan het concentreren op alles wat haar vrolijk maakte en dergelijke, probeerde het te versterken. Kijk, een random ontmoeting als deze was al leuk en gezellig! Zelfs al zat er water op het gezicht van je gesprekspartner, het kon helemaal goed komen. De vrouw tegenover haar leek niet al te vrolijk, dus zij moest vrolijker blijven om de balans in stand te houden. En daar zou ze haar best voor doen.
Honing? Dat was een aparte composiet voor je koffie. Malaika keek even naar het potje, als om zich ervan te verzekeren dat het honing was. Dat had ze nog nooit geprobeerd, wel een leuke gewoonte. Kijk, vrolijk blijven! Ze kon nu zelfs haar glimlach behouden; ze ging al vooruit. 'Nog niet zo heel lang, om eerlijk te zijn,' antwoordde Malaika op de vraag van Katherine. 'Iets langer dan een jaar nu, denk ik. Maar je raakt hier zo snel gewend dat het al snel wel tien jaar lijkt,' vond ze. 'En jij? Ik geloof dat er best een tijdje is geweest dat de vorige docent Dark Magic geen les kon geven. Gelukkig ben jij er nu om het vak op te vangen.' Ja, het wisselde hier wel met leerkrachten, maar aan een kant was dat ook wel goed voor de leerlingen. Veel verschillende invalshoeken, altijd een nieuwe kans om de aandacht vast te houden. Want daar moest je je best wel voor doen. 'Hopelijk doen de leerlingen niet te lastig, tegen een nieuwe lerares?' vroeg Malaika. 'Bij mij valt het altijd wel mee, maar er zijn er altijd een paar die koste wat kost willen zeuren,' herinnerde Malaika zich met een glimlach, waarna ze weer naar Katherine keek. 'Heb je eerder al ergens anders les gegeven, of is dit je eerste keer?' Beter haar pauze volpraten, daar bleef ze nog vrolijk van.

Honing? Ja honing, een zoet spul dat je koffie ook wat zoeter kon maken en eigenlijk even goed werkte als suiker. Katherine zag Malaika kijken en kon wonder boven wonder een glimlach op haar gezicht toveren. Rustig liep ze terug naar haar stoel met dezelfde geforceerde glimlach op haar gezicht geplakt. Shadranen lachten in het algemeen eigenlijk al vrij weinig, maar als ze eerlijk moest zijn paste dat feit niet echt bij haar. Als ze zich goed voelde stond er altijd wel een glimlach op haar gezicht, maar alleen als ze zich echt goed voelde en er niemand voor haar zat of stond die ze absoluut niet moest. In dit geval voelde ze zich rotslecht, maar had ze wel een goede gesprekspartner, dus een klein glimlachje kon er wel af. Malaika was misschien wel haar tegenpool, maar dat wilde toch niet zeggen dat ze elkaar direct moesten afschrijven als onbelangrijk. Het kon toch dat ze elkaar mochten of elkaar zelfs wilde helpen met problemen of met het aanpakken van irritante leerlingen of iets dergelijks? Ok, sommige Novanen waren soms iets te vrolijk naar Katherine's goesting, maar meestal kon ze zelfs met die mensen omgaan. Het viel Katherine wel op dat de vrouw voor haar wat stiller was dan de gemiddelde Novaan, maar dat waren haar zaken niet dus vroeg ze er ook niet naar. "Ik ben er zelf nog maar pas en ik hoop dat ik me hier snel thuis zou gaan voelen." Opzich moest dat niet echt een probleem zijn aangezien ze iemand was die zich makkelijk kon aanpassen. Als ze nu een deel van haar collega's leerde kennen kon ze misschien bij hen terrecht als ze met een probleem zat of ze kon naar de hoofdmeester gaan, al vond ze het nooit echt nodig om de man met van die kleine onbenullige zaken te gaan storen. "De leerlingen vallen eigenlijk heel goed mee. Al komen ze soms wel te laat." Op dat gebied kon ze heel streng zijn en leek het erop dat ze om het minste straf uitdeelde, maar regels waren regels en die moesten gevolgd worden. "Het enige wat ik ooit gedaan heb is stage gelopen in Shadra, dus echt zelf de lessen voorbereiden en die dingen is volledig nieuw." als ijverige studente had ze netjes de universiteit afgemaakt voordat ze naar hier vertrokken was. Als jonge vrouw van tweeëntwintig was het allemaal nieuw, maar als ze echt haar best deed lukte het wel.