Hij liep het trappetje af zijn nieuwe leven tegemoet. De raket van Cassia doemde hoog boven hem uit. In zijn handen hield hij zijn twee grote koffers vast. De koffers waren van leer met leren riempjes als sluiting. Zijn donkerrode haren glinsterden toen de zon zijn gezicht raakte. Er lag een kalme glimlach om zijn lippen toen hij zijn voeten op de tegels zette. Hij had een blauw gewaad aan, met een witte cape die hij om zijn hals geknoopt had. Kratos droeg eigenlijk altijd zulke kleren, daarin kon hij zich vrij bewegen. Aan zijn voeten droeg hij bruine schoenen. Schoenen die er nieuw uitzagen, dit omdat hij ze bijna nooit droeg. Hij liep het liefst op blote voeten, alleen binnen deed hij zijn schoenen aan en daar werden ze eigenlijk niet vies. Hij zette zijn koffers op de grond en voelde in zijn binnenzak naar de plattegrond die hij gekregen had. Hij had hem al meerdere malen doorgenomen, maar hij kon het niet laten het nog eens te doen. Yadi zat op zijn schouder. De schildpad keek om zich heen. Ze had blijkbaar ook door, dat er iets nieuws stond te gebeuren. Het zou Kratos niks verbazen want het diertje was heel slim. Hij keek even in zijn ooghoek naar Yadi, maar toen gleed zijn blik weer naar de kaart die hij open gevouwen had. Met zijn wijsvinger volgde hij de gangen door het gebouw, totdat hij de lerarenkamer aantikte. “Daar ga ik zo heen Yadi,” zei hij toen rustig. Het was midden op de dag, dus hij verwachtte dat er wel iemand zou zijn. Hij wou graag weten, met welke leraren hij te maken had. Dit werd zijn eerste keer dat hij op een school les zou gaan geven en hij had er heel veel zin in. Toen hij de brief ontvangen had, had hij ongeveer een week met een grijns om zijn lippen rondgelopen. Zijn zusje was er op een gegeven moment zo zat van geworden, dat ze toen ze aan het oefenen geweest waren een plens water in zijn gezicht gestuurd had. Hij zuchtte even zacht terwijl hij aan zijn jongere zusje dacht. Ja, haar zou hij zeker gaan missen. Alleen zo’n kans had hij niet kunnen laten liggen, dat wist zij ook. Ze was ook heel blij voor hem geweest, maar hij had in haar ogen gezien dat ze het niet leuk vond dat hij weg ging. Hij vouwde de kaart weer op en stopte hem terug in zijn binnenzak. Toen bukte hij zich en pakte de koffers weer op. De blik in zijn bruine ogen gleed nog eens over zijn omgeving die zich voor hem uitstrekte. Het zag er prachtig uit. Hier zou hij zeker kunnen wennen. Hij had de drang om meteen naar het water te lopen, dat hij zag glinsteren in het zonlicht, maar hij wist dat hij dat niet kon maken. Ook zou hij zijn koffers weg moeten brengen. Daarna zou hij alle tijd hebben om het hier te onderzoeken, nou ja alle tijd, totdat hij les zou moeten geven. Maar dan nog zou hij tijd krijgen om het te verkennen, daar twijfelde hij niet aan. Hij dwong zichzelf rustig te blijven lopen en niet zijn pas onnodig te versnellen, dan zou Yadi er misschien wel afvallen. In zijn hoofd zag hij de plattegrond weer voor zich. Eerst zou hij zijn koffers en Yadi naar zijn kamer brengen, die hij aangewezen gekregen had. Daarna zou hij naar de lerarenkamer gaan.

Hij zette de glazen bak op het tafeltje, die hij uit zijn koffer gehaald had. Daarna liep hij naar de kraan. Hij draaide de koude kraan aan, waardoor het water meteen begon te stromen. Hij richtte zijn aandacht op de straal die niet meer in het putje stroomde maar een bol vormde. Hij hield zijn armen in een V-vorm terwijl de bol water steeds groter werd. Toen bewoog hij de bol met een onderhandse beweging in de richting van de bak. Met een zacht spat geluid viel het water in de bak zonder te morsen. Hij draaide zich met een glimlach terug naar de kraan en deed hem weer uit. Yadi die naast de bak toegekeken had, kroop over de rand in het water. Hij liet de koffers staan waar ze stonden, die zou hij straks wel uit gaan pakken. “Vermaak je Yadi,” zei hij toen. Hij beende naar de deur en deed die met een zachte klik achter zich dicht. Op naar de lerarenkamer.
Als je het eenmaal doorhad waren de kamers vinden niet zo’n probleem. Ook al was hij twee keer de verkeerde kant op gelopen, de derde keer ging het goed. Hij stond voor de deur met het bordje lerarenkamer. Hij duwde de klik naar beneden en liep naar binnen. Zijn blik gleed even door het gezellige vertrek. Er was verder nog niemand, blijkbaar had hij het toch verkeerd ingeschat. Hij liep naar de dichtstbijzijnde stoel en liet zich erop zakken. Hij vouwde zijn handen in elkaar met zijn ellebogen op de leuning. Zo staarde hij een tijdje voor zich uit, hij dacht na over hoe hij zijn lessen zou gaan geven en aan zijn zusje. Ze zou het hier ook heel leuk gevonden hebben waarschijnlijk. Zijn gedachten werden verstoort toen hij de deur open hoorde gaan. Zijn kalme blik gleed naar de deur, waar hij iemand binnen hoorde zou komen.

[Daar is hij dan =D . Iedereen welkom.]

Goed. Layla had het tot nu toe al super gehad. Malaika was een super aardig mens en haar lokaal was gelukkig niet klein. Hoewel Layla misschien wel het een en ander bij zich moest hebben, drukte in een kamer kon ook al een paniek aanval veroorzaken. Dat was misschien wel het nadeel van alles. Ze had zelfs al haar aparte kamer, op de etage van de leerlingen, al het een en ander verbouwd zodat het niet kleiner overkwam als dat het was. Ze had het bureau in de hoek geduwd, haar bed bij het raam en de kast naast de deur. De rest aan stoelen, kasten of wat dan ook had ze er uit geschoven. Maakte haar niet uit waar het heen ging of wat er mee gebeurde, zolang het maar niet in haar kamer stond. Zo had ze meer het gevoel dat alles groter was. Het liefst zou ze het lokaal van Malaika ook nog aanpassen. Het een en ander er uit verwijderen, maar dat ging niet. Ze moest roeien met de riemen die ze had. Het kwam wel goed. Zoals ze hier binnen kwam vallen gebeurde niet meer. Ze schaamde zich rot dat Romano het had gezien. Een leerling notabele. Layla zuchtte even, pauze. Malaika was al vrij snel uit het lokaal gegaan, die zal vast in de leraren kamer zitten, en aangezien ze nog wat aan Malaika moest vragen, liep Layla dus ook naar de lerarenkamer. Hopelijk zaten er niet te veel mensen in de kamer.
Voorzichtig maakte Layla de deur open. Ze was bijna bang voor wat er achter de deur zat. Maar tot haar verassing was het een vrij grote kamer. Hoewel het ook hier niet te druk moest worden. Opgelucht haalde Layla adem. Dit was echt een meevaller. Ze zou het hier wel redden. Uiteindelijk. Even bleef Layla in de deur opening staan toen haar blik zich op de man in de kamer viel. "O, sorry." Zei ze met een glimlach. "Ik had niet gezien dat u hier was." Ze kende nog niet eens alle leerkrachten, dus ze had ook geen idee welke er voor haar zat. "Uhm, heeft u misschien Malaika gezien?" Layla liep richting de man toe. "Ik ben haar stagiair." Layla glimlachte vriendelijk. "Ik ben Layla, Layla Meyer" Layla stak netjes haar hand uit. Ze was de beleefdheid gewend, ze was immers zo opgevoed. Layla ging op een van de stoelen zitten, nadat ze er een aantal opzij schoof. Zo voelde ze zich toch prettiger. Dan had ze een soort uitweg als het mis ging. Maar hopelijk ging dat niet gebeuren.

-- Halloooo!

Het was hem niet ontgaan dat de jonge vrouw die de deur open deed opgelucht zuchtte. Hij zou niet weten waarom, maar hij zou het haar ook niet zomaar vragen. Waarschijnlijk was het iets waar ze het liever niet over had en hij zou niet de gene zijn die dat uit haar zou proberen te trekken, zeker niet omdat hij haar niet kende. Hij boog zich iets verder achterover in zijn stoel terwijl hij haar rustig in zich opnam. Hij had zich onbewust gericht op het water dat door haar lichaam stroomde, waardoor hij de mengeling van licht en vuur magie door haar lichaam voelde. "O, sorry." Hij dwong zichzelf zijn blik op te richten en in haar ogen te kijken. Ook om zijn lippen ontstond een glimlach toen hij in haar glimlachende gezicht keek. "Ik had niet gezien dat u hier was." Hij schudde even zijn hoofd terwijl de glimlach om zijn lippen breder werd. “Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen hoor. Jij hebt toch even veel recht om hier te zijn als mij of zie ik dat verkeerd?” verbrak hij zijn zwijgen. “Bovendien ben je hier waarschijnlijk meer bekend als mij,” vervolgde hij er zacht lachend achteraan. Hij fronste even zijn wenkbrauwen toen ze het had over ene Malaika. Hij pijnigde zijn hersenen om het lijstje van leraren weer voor zijn ogen te halen. Hij had de namen in zijn hoofd proberen te stampen, maar zoals bijna alle dingen die je in je hoofd probeerde te stampen kon je het op een of andere manier dan niet los van elkaar zien. “Ah,” zei hij toen plots. “Ik weet het weer,” Zijn gezicht ontspande zich weer. “De docente lichtmagie als ik het goed heb,” vervolgde hij met een onderliggende vraag in zijn opmerking. “Nee, ik ben nog niemand tegen gekomen op de gangen.” Ging hij verder. “Hier is ze in ieder geval niet,” Hij keek nog eens om zich heen alsof ze opeens onder een stoel vandaan zou komen. Toen keek hij haar weer rustig aan, vlak voordat ze zichzelf voorstelde. "Ik ben Layla, Layla Meyer" Hij stond op van zijn stoel toen ze hem zijn hand toereikte. Hij nam haar hand aan en schudde hem even. Toen liet hij haar hand weer los en liet zich terug op de stoel zakken. Zijn handen vouwden zich meteen weer in elkaar terwijl zijn rug tegen de rugleuning aan leunde. “Aangenaam Layla, mijn naam is Kratos, Kratos Aurion.” Zei hij toen. “Ik ben de nieuwe leraar water magie,” Hij blies even zijn donkerrode haar uit zijn gezicht en keek toe hoe ze een paar stoelen aan de kant schoof en daarna pas op een ging zitten. Hij trok opnieuw een van zijn wenkbrauwen op, maar wel zo dat het haar niet opviel. Of het was een vreemde gewoonte van haar of het had te maken met de manier waarop ze binnen gekomen was. Hij hield zich er in ieder geval stil over, ze zou het hem wel vertellen als ze dat nodig vond. “Dus jij bent de stagiaire licht magie, bevalt dat?” vroeg hij toen ze op de stoel zat. Hij was benieuwd naar de meningen van anderen over deze school. Hij had er al erg veel van gehoord en ook dat het een hele goede school was, maar hij vond het altijd interessant om verhalen van anderen te horen.

Hij schrok op toen hij het geklop op de deur hoorde. Meteen gleed zijn blik naar de deur toen die open ging. Een man met een gitaar stapte de lerarenkamer binnen. "Ah, sorry. Ik wilde Herr en Fräulein niet storen." Hij glimlachte even. “Je stoort niet hoor,” zei hij toen. “Mijn naam is Kratos, Kratos Aurion. Ik ben de nieuwe leraar water magie.” Herhaalde hij voor de nieuwkomer, die ongetwijfeld iets met muziek te maken had. “Een mooie gitaar heb je daar,” vervolgde hij terwijl zijn aandacht even naar de harp ging die hij bij hem thuis had staan. Ja, hij hield ook van muziek. Alleen hij had de harp niet meegenomen, hij vond het instrument veel te groot. Hij keek Layla weer aan en duwde zichzelf toen uit de stoel, waar hij een beetje in onderuit gezakt was. Hij liep naar het koffiezetapparaat en keek achterom. “Willen jullie ook een kopje koffie?” vroeg hij toen. Hij keek van Layla naar de man en weer terug. Er lag een vrolijke blik in zijn ogen. Hij vond het fijn om wat gezelschap te hebben.

Het was misschien wel vreemd dat Layla opgelucht adem haalde bij het zien van de ruimte. Maar dat was iets wat Layla deed en niet anders meer kon doen. Gewoon het feit, dat de ruimte groot genoeg was, liet haar naar binnen lopen. Zodra ze ook maar dacht dat hij te klein was maakte ze rechts ommekeer. Dan waagde ze het niet meer. "Nou, dat vraag ik me ook nog af.." Grinnikte ze op zijn reactie. Layla keek hem even vragend aan over haar vraag waar Malaika was. Ze moest nog wat bespreken over haar opdrachten en wat ze zou doen in de lessen. Of ze misschien bijles zou geven of wat dan ook. Maar ook Malaika was hier niet. Zo hoorde ze. Hmm.. waar kon ze dan zitten. Al snel begon er een lichtje te branden waas ze zou kunnen zijn. Malaika had wel erg vaak zijn naam laten vallen tijdens een gesprek. Ze zat vast en zeker bij Norwood. Layla glimlachte even, en liep op de man af. Ach, als ze hier even zou blijven zou Malaika dat vast niet erg vinden. Layla stelde zich voor. Zoals ze het altijd al had gedaan. Netjes een hand schudden. Check. Hij stelde zich ook voor, als Kratos. Ze knikte even vriendelijk terwijl ze zelf in een stoel zakte en zuchtte. Natuurlijk voordat ze de weg vrij maakte. Wat er waarschijnlijk vreemd uit zag voor Kratos. Wat een dag was het weer. Gelukkig vielen in ieder geval de ruimtes mee. “Dus jij bent de stagiaire licht magie, bevalt dat?” Layla knikte. "Jup, Malaika is erg aardig. Dus dat valt mee. Maar ik moet er nog wel aan wennen, aan de drukte in de lokalen. Die niet al te groot zijn." Layla dacht even aan de ochtend. Ze had al gelijk een pil in genomen, gewoon voor de zekerheid. "Maar de school verder is top. Ik wou dat ik er op had gezeten." Grinnikte ze. Layla zuchtte even.
Haar ogen schoten naar de deur die open ging. Was die dicht?! Het was maar goed dat ze dat niet wist, anders werd ze gek. Ze keek de man aan die binnen stapte. "Ah, sorry. Ik wilde Herr en Fräulein niet storen." Layla keek even naar Kratos die er gelijk op in ging. "Uhm, zou u de deur misschien open kunnen laten?" Het was misschien een rare vraag, maar voor Layla leek het of de kamer dan nog meer ruimte was, en of ze meer lucht kon krijgen. Al keek ze er wel wat onzeker bij. Het kwam niet vaak voor dat er iemand vroeg of ze de deur open wilde laten. "En ik ben Layla, Layla Meyer." Volgde ze Kratos na zijn voorstellen. Ze glimlachte terwijl de man zijn gitaar begon te stemmen. Aandachtig bekeek ze de gitaar en hoe hij er mee omging. Dit moest wel een muzikant zijn. "Zeg dat wel. Daar is de mijne niks bij." Zei ze vol verwondering. “Willen jullie ook een kopje koffie?” Layla keek naar Kratos. "Hmm, dat lijkt me lekker." Glimlachte ze. Ze draaide zich even om naar de andere man. "Hoe lang speelt u al?"

Hij luisterde naar haar toen ze vertelde hoe ze het vond op de school. “Dat vindt ik mooi om te horen,” zei hij toen. “Ik ben gewoonweg heel nieuwsgierig hoe anderen het hier vinden,” vervolgde hij ter verduidelijking. Ergens leek hem dat ook best wel logisch, hij was hier verder nog nooit geweest. Alleen hij wist dat sommigen het vervelend vonden er over te vertellen, gelukkig was dat bij Layla niet het geval. Al was er toch iets vreemds aan haar, iets wat ver binnen in hem bekend voorkwam, maar hij kon er zo nog niet bij. Waarschijnlijk zou hij er vanzelf opkomen. Die punten van herkenning zouden hem vanzelf wel te binnen schieten. "Uhm, zou u de deur misschien open kunnen laten?" Hij keek Layla verrast aan, maar dat was wel het punt waarop het hem begon te dagen. Ze had claustrofobie en niet zo’n klein beetje ook. Hij had niet gedacht dat het zo erg kon zijn en het leek hem heel erg om daar mee te moeten leven. Nou snapte hij ook haar opmerking over de kleine ruimtes. Hij was niet van plan om het hardop te gaan zeggen zeker niet nou ze meer gezelschap hadden. Hij keek op toen de man weer op stond en de deur weer open deed. Hij vroeg er verder ook niet naar. "Klavier Gavin. Ik vervul de rol van docent Muziek," Hij knikte even. Ja, dat was eigenlijk ook best wel duidelijk. “Aangenaam Klavier Gavin,” zei hij toen voordat hij opstond en naar het koffiezetapparaat liep. Toen er van beide bevestiging kwam dat ze wel koffie wouden draaide hij zich weer met een grijns terug naar het apparaat. Hij keek om het koffiezetapparaat heen totdat hij de koffie gevonden had. Toen draaide hij daar de dop vanaf en schepte de koffie in het apparaat. Daarna pakte hij de kan waar het water in moest en liep ermee naar de kraan. Hij draaide de kraan open en vulde de kan totdat er genoeg in zat. Daarna deed hij die terug in het koffiezetapparaat en drukte het ding aan. Hij draaide zich om naar Layla en Klavier Gavin en leunde tegen het aanrecht. Terwijl hij hun verdere gesprek volgde. Hij keek even verrast in de richting van Klavier Gavin toen hij zei dat de gitaar niet van hem was, maar van een vriend die in de gevangenis zat. Kratos voelde aan dat daar een heel verhaal achter zat. Het koffiezetapparaat begon achter hem te pruttelen dus draaide hij zich terug en deed een van de kasjes open, om de kopjes te zoeken. Toen hij het tweede kastje open deed zag hij ze staan. Hij pakte er drie uit en zette die op een dienblad die in het eerste kastje stond die hij open gedaan had. Ook zette hij daar melk en suiker op, omdat hij niet wist of Layla er ook wat in had. Het knopje van het koffiezetapparaat zei klik als teken dat die klaar was. Hij haalde de kan er onderweg en schonk de drie kopjes vol. Toen pakte hij het dienblad op en liep ermee terug naar Layla en Klavier Gavin. Hij zette het dienblad op het het tafeltje die het dichts bij stond en schoof die iets meer naar de stoelen toe. Toen liet hij zich weer in een stoel zakken. “Tast toe,” vervolgde hij met een vrolijke grijns om zijn lippen. Toen keek hij Klavier Gavin aan. “Ik speel harp al heb ik mijn harp thuis gelaten,” zei hij toen. “En jij Layla jij speelt ook gitaar?” vroeg hij er achteraan, waarbij zijn blik naar haar toe ging. Voordat hij zijn kopje van het dienblad pakte en er een suikerklontje in liet vallen. Toen leunde hij gemakkelijk achterover, met het kopje in zijn beide handen geklemd. Hij richtte zijn aandacht op het kopje en nodigde de hete damp om eruit te komen. Toen nam hij een slokje van de koffie, die een seconde daarvoor nog heet geweest was.

[Hoe kun je een hele post schrijven over een koffiezetapparaat XD ]

Layla glimlachte. "Nou, je bent vrij om het te vragen." Layla had normaal gesproken nergens problemen mee. Niet met vragen, kritiek of wat dan ook. Maar zodra het begon over haarzelf, en dan voornamelijk haar emoties en haar ziekte, dan praatte ze er liever overheen. Dat waren de punten waar ze het liever met niemand over had. En al zeker niet haar claustrofobie. Ze schaamde zich rot om haar ziekte. En zeker omdat vele altijd dachten dat ze zich aanstelde. Misschien dat Romano dat ook wel nadat hij haar had gezien bij haar 'O zo geweldige' aankomst. Ze keek naar de man die binnen kwam. De deur was dicht, iets waar ze nu al de zenuwen van kreeg. Voorzichtig en haast beschaamd vroeg ze of hij de deur open wilde laten. En een haast onhoorbare zucht kwam van haar af toen hij hem open deed. "Ja, bedankt." De opluchting haast in haar stem te horen. Kratos stond op naar het koffiezetapparaat terwijl Klavier begon over zijn gitaar. Hij was van iemand in de gevangenis. Dat was best heftig. Layla keek eigenlijk gelijk naar de grond. Zoiets was gewoon heftig en erg om mee te maken, als een vriend in de gevangenis beland. Nou wist ze zelf niet wat er aan de hand was, maar ze kon zich prima inleven in hoe je je zou kunnen voelen. "Eens zien... Ik ben begonnen toen ik een jaar of zes was, ik ben nu vierentwintig, dus ik speel ongeveer achttien jaar." Layla knikte. "Wauw, dat is lang." Zei ze haast bewonderd. De stem van Kratos volgde als snel. Hij speelde harp. Ook een instrument waar ze respect voor had, dat moest niet makkelijk zijn. Layla had altijd al de grootste moeite gehad met haar gitaar, en ze was kritisch over zichzelf, dus vond ze dat ze er nu nog niks van bakte, na een kleine 10 jaar spelen. Layla keek naar Kratos. Terwijl ze een kopje pakte met de koffie er in, er een suikerklont in liet vallen en een heel klein scheutje melk, hoorde ze zijn vraag aan. "Jap. Sinds mijn 12e. Al vind ik zelf dat er nog vele fouten in mijn spel zitten. Maar het spelen zelf is altijd heerlijk." Layla blies de damp wolkjes weg van haar koffie en nipte er voorzichtig aan. "Het is altijd zo dat ik het idee heb dat ik in een andere wereld verdwijn, wat ik zelf heerlijk vind." Layla dacht even aan wat Kratos had gezegd. "Hoezo heb je eigenlijk je harp thuis gelaten, had gaaf geweest als je hem mee had." Achteraf had Layla wel kunnen weten waarom hij hem niet mee had. Zo'n gevaarte in een shuttle, dan had je nog een kleinere ruimte over.. Dat zou pas een ware hel zijn geweest. Dan was je pas in de hel der hel gekomen. Of ergens in die buurt. Vandaar dat Layla die van haar had thuis gelaten. De ruimte die haar koffer had ingenomen, was al te veel geweest. laat staan dat er dan ook nog een gitaar bij moest komen. Een über hel dus! Dat zou ze nooit hebben overleefd. Layla nam nog een slok van de koffie.

"Zeg maar gewoon Klavier, ik heb het niet meer zo op mijn achternaam," Hij draaide zich nog eens om bij het koffiezetapparaat en knikte toen. “Oké, dan zal ik je voortaan gewoon Klavier noemen,” zei hij toen. Hij vroeg niet waarom, die blik van Klavier zei genoeg. Er zat vast een geldige reden achter, maar Kratos was nooit iemand die doorvroeg, dat liet hij aan andere over. Toen liep hij terug met het blad en ging zitten met een kopje koffie in zijn hand. Hij luisterde naar Layla toen ze zei dat ze tien jaar speelde alleen dat ze vond dat ze nog veel fouten maakte. Natuurlijk kon dat mogelijk zijn, maar ze kon ook bescheiden zijn of ze wist het niet van zichzelf. Allemaal mogelijkheden die hij kon overwegen. “Dat is toch ook al een behoorlijke tijd,” zei hij toen met een glimlach om zijn lippen. Hij knikte toen ze zei dat ze het gevoel had dat ze in een andere wereld verdween. “Ja, een instrument spelen is echt mooi om te doen.” Vervolgde hij toen. Het was een van de dingen die hij altijd graag gedaan had, samen met het verbeteren van het beheersen van water magie. "Hoezo heb je eigenlijk je harp thuis gelaten, had gaaf geweest als je hem mee had." Hij schrok op uit zijn overpeinzing en keek Layla weer aan. “Ach ja, ik vond het zo’n gedoe. Zo’n grote harp mee te nemen. Dan heb je grote kans dat je hem beschadigd.” Legde hij toen uit. Ergens had het waarschijnlijk wel gekund, maar het had hem geen goed idee geleken. Misschien zou hij hem een andere keer over laten komen, dat was natuurlijk altijd nog een idee. Hij nam nog een paar slokjes van zijn koffie en keek toen weer in de richting van Klavier, die net iets wilde gaan zeggen.
"Zou u een stukje voor ons willen spelen?" Hij keek nieuwsgierig naar Layla, dat was natuurlijk altijd leuk. Om iemand te kunnen horen spelen. Hij was benieuwd of ze het wou doen. “Dat lijkt me inderdaad leuk,” vervolgde hij. Hij zette zijn lege kopje weer op het dienblad en vouwde zijn handen weer in elkaar, iets wat een gewoonte van hem was. Het kwam niet vaak voor dat hij anders zat als op die manier. Als hij ontspannen was zat hij bijna altijd zo. “En wil jij als Layla wil spelen en ze gespeeld heeft jij ook een stukje spelen Klavier?” vroeg hij toen. Hij luisterde eigenlijk alleen muziek als het live was, anders nam hij daar nooit echt de tijd voor. Hij was eigenlijk altijd bezig, dus dat kon hij er volgens hem gewoon niet bij doen.

Layla knikte bij het antwoord van Kratos. Het was ook logisch dat hij hem niet mee zou nemen. Harpen waren immers grote voorwerpen. En om dat in een shuttle te doen, dan had ze zelf nog amper ruimte om te zitten. En sommige reizen waren niet kort, dat wist Layla maar al te goed. Layla werd even overspoeld door de vraag van Klavier. Het liefst had ze nee gezegd, maar ook Kratos wilde haar wel horen spelen. Hoezo had ze het dan ook gezegd. Ze kon helemaal niet zo goed spelen, en echt een nummer in dr kop had ze niet. Meestal tokkelde ze er gewoon wat op los. Gelijk al had ze het gevoel dat ze het moest doen, Kratos leek er al helemaal klaar voor te zitten, en Klavier had de gitaar al naar haar uitgestoken. Ze zuchtte even en nam de gitaar aan. Haar hoofd licht rood aangelopen plaatste ze haar vingers op de snaren. Ademde even diep in en sloeg toen de snaren aan. Layla had haar ogen even gesloten bij het horen van de eerste tonen die de kamer vulde, maar opende ze weer bij het aanslaan van de volgende tonen. Hier en daar hoorde je kleine foutjes, van verkeerd geplaatste vingers of een verkeerde slag, maar al met al viel het wel mee. Maar Layla was zoals gewoonlijk weer eens te kritisch op zichzelf. "Hmm, dat was bagger." Ze gaf de gitaar terug aan Klavier. Layla zuchtte even. Greep de kop koffie en nam er een grote slok van. Wat ze niet wisten was dat Layla bijna alles zelf had geleerd. Ze had maar even een leerkracht gehad, maar na een aanval door haar claustrofobie was ze daar ook mee gestopt. Had gewoon te veel boeken gekocht met liedjes en speelde dan. Ze leerde zelf noten lezen waardoor ze steeds, jaar bij jaar, weer een beetje leerde. En zo was ze 10 jaar verder. Het was dan ook vaak zo geweest dat als het niet lukte de gitaar in de hoek van de kamer belandde tot ze het weer wilde proberen. Zo had hij wel eens een kwartaal lang in de hoek gestaan en had Layla er gewoon naar gestaard. Dan begon ze piano te spelen tot dat niet lukte en ze toch weer naar de gitaar verlangde. Gitaar kon ze dan ook vele malen beter omdat piano gewoon niet lukte. "Nu ben ik wel benieuwd naar jou spel Klavier." Ze glimlachte en wachtte aandachtig af. Misschien kon ze nog wel een keer met haar kleine probleempjes bij hem terecht. Misschien, ooit.

klikje (het gitaar spel dan, en dan wat fouten er in bedenken )

“Oké, dan zal ik je voortaan gewoon Klavier noemen,” Klavier knikte dankbaar. Mooi, dat was alvast een probleem opgelost. Hij hielt zijn kopje koffie in beide handen vast en nam af en toe een slokje. Meteen voelde hij hoe de cafeïne in zijn bloed werd opgenomen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Een kopje koffie kon wonderen doen en al zijn zorgen wegwerken. Tenminste, voor eventjes. Daarna zou hij weer overnieuw moeten gaan peinzen over alles wat was gebeurd de afgelopen jaren. Afwezig luisterde hij naar Kratos, die begon over waarom hij zijn harp had thuis gelaten. “Ach ja, ik vond het zo’n gedoe. Zo’n grote harp mee te nemen. Dan heb je grote kans dat je hem beschadigd.” Hij knikte afwezig. Daar had 'ie een punt, het was altijd een gevaarlijke zet om kwetsbare instrumenten mee te nemen. Hij dacht snel terug aan de gitaar die hij toen helemaal uit Borginia had laten overkomen om samen met de bekende zangeres Lamirioire te spelen. Zijn hand balde zich tot een vuist toen hij dacht aan Daryan Cresend, zijn voormalige tweede gitaar bij de Gavinners. Hij had er voor gezorgd dat die prachtig gitaar in vlammen was opgegaan.
Klavier liet niets van zijn stemmingswisseling merken in zijn gezicht, maar zijn hand trilde van woede. In gedachten probeerde hij zichzelf te kalmeren en luisterde naar het gitaarspel van Layla.
Zo als ze al had gezegd zaten er inderdaad een paar fouten in, maar de meeste waren gewoon schoonheids foutjes. Die waren er niet moeilijk uit te halen. Hij knikte toen ze de gitaar teruggaf en eens dacht. Wat zou leuk zijn om te spelen. Ja, zijn eigen persoonlijke nummer natuurlijk.
Hij plaatste de gitaar op zijn knie en sloeg de snaren aan. Het duurde niet lang voordat de kamer gevuld werd met de muziek die hij speelde. Zelf hoorde hij een tig aantal fouten, fouten die de andere waarschijnlijk niet zouden horen. Soms vond 'ie het bijzonder irritant dat hij zo ontzettend perfectionistisch was. Fouten waren jammer genoeg te snel te horen, bij hem dan, niemand anders hoorde ze.

[Klik]

Hij luisterde aandachtig naar het lied van Layla. Hij hoorde wel een aantal punten dat het iets mis ging, maar die waren bijna niet noemenswaardig. Hij glimlachte rustig toen ze de laatste snaar aansloeg. "Hmm, dat was bagger." Hij keek haar vragend aan. Hij vond het helemaal niet slecht gaan, maar misschien was ze te kritisch voor zichzelf. Hij herkende dat wel, waarschijnlijk was iedereen dat wel die een instrument bespeelde. Hij schudde even zijn hoofd. “Je hoeft niet zo kritisch voor jezelf te zijn Layla. Ik vond het heel mooi en ik heb er van genoten,” zei hij toen. Dat was zeker waar. Die keren dat hij muziek kon luisteren daar genoot hij dan altijd van. Hij keek toe toen Layla de gitaar terug gaf aan Klavier. Hij was heel nieuwsgierig wat Klavier zou gaan spelen. Ook naar hem luisterde hij aandachtig. Het waren allebei twee hele mooie nummers. Hij vond het helemaal niet erg om op deze manier kennis te maken met de school. Hij mocht Layla en Klavier graag, tenminste dat dacht hij naar dat moment. Eigenlijk wist hij het wel zeker. Toen ook Klavier uitgespeeld was klapte hij in zijn handen. “Ook alweer zo’n mooi nummer,” zei hij glimlachend. Toen keek hij ze even een voor een aan. “Ik vond het leuk om kennis met jullie te maken en met jullie muziek, maar ik denk dat ik me maar eens moet voorbereiden op mijn eerste les.” Vervolgde hij toen. Er klonk een lichte teleurstelling door zijn stem. Hij had hier graag nog wat langer gebleven, maar hij wist dat hij dat moest doen. Daarbij moest hij maar weer eens gaan kijken of Yadi zich nog vermaakte, ze kon best ondeugend zijn al ze zich verveelde. Hij had geen zin dat ze zijn kamer al meteen overhoop haalde. Ook moest hij zijn koffers maar eens uit gaan pakken. Hij zou ze vast nog vaak genoeg tegen komen, dus dan konden ze verder praten. Hij duwde zichzelf uit de stoel en liep naar de open deur. “Nou tot ziens Layla en Klavier,” zei hij. “En ik zou de deur open laten.” Vervolgde hij terwijl hij naar Layla keek. Toen verdween hij door de deuropening. Hij neuriede zachtjes de twee liedjes voor zich uit, die ze daarnet nog voor hem gespeeld hadden.

[Topic uit]