Met een vermoeide blik en slapeloze nachten hebbend achter de rug, liep Delaija richting de lerarenkamer, met krukken. Ze was deze week weer eens met een van haar stomme acties bezig geweest. Ze was tijdens het lezen van de trap gelopen en natuurlijk moest ze net op dat moment weer struikelen. De hele afdaling naar beneden was ze nogal pijnlijk gevallen. Ze had haar voet gebroken, maar had geen moeite gedaan om naar een dokter te gaan of zo. Ze had er gewoon een strak verband omheen gedaan en gehoopt dat het zou overgaan. Nu had ze wel wat gips om haar been, die ze bij de dokter was laten zetten. Ze had niet te veel gezegd, het feit medespelend dat de dokter zich niet erg op zijn werk focuste maar vooral naar het kijken naar iets wat ze niet zo prettig vond en waar ze hem graag een stamp voor in zijn gezicht had willen geven. Mannen waren gewoon altijd hetzelfde. Ze grijnsde even. Alleen maar een man was anders. Terwijl ze dacht aan hem, voelde ze haar hart luid kloppen, maar ze probeerde het te negeren. Dadelijk zou ze nog een keer vallen en dan had ze weer zoveel last van haar voet, daar had ze nu niet bepaald zin in. Ze liep rustig door, terwijl ze zich probeerde te concentreren op de nogal vervelende krukken. Ze zag zich al aankomen op de date met Akito. Ja, ze had het dus echt gedaan. Ze had een of ander briefje in zijn locker gelegd, niet eens wetend of het de juiste was en was giechelend weggegaan. Ha, als Malaika er was, kon ze meidenklets houden!

Helaas werd dat haar niet gegund. Malaika was er helaas niet. Misschien les aan het geven of zo. Je moest soms op de raarste gevallen invallen en daar ging dan heel je vrije tijd. Gelukkig had Delaija het nog niet vaak meegemaakt. Ze legde haar krukken ergens neer, ze had niet zo'n zin om te kijken waar zij ze neerlegde. Daar was ze gewoon een beetje te vermoeid voor. Ze legde haar hoofd in haar handen en begon daar wild door te wrijven. Ze was erg moe geworden de laatste tijd en dat viel ook goed te zien aan haar. Leuk hoor, in plaats van een rasechte vrouw een zombie op je date, leuk voor Akito. Delaija grinnikte en bloosde. Leuk.

- Miss Malaika -

Invallen, uitvallen.. De laatste tijd wist ze het verschil niet meer. Vandaag was ze weer eens ingeroepen om een les op te vangen, maar het bleek dat de stagiaire de les zou doen en dat er helemaal niets aan de hand was. Nou ja, kon ze weer toetsen nakijken. Het had haar zonnige humeur in ieder geval weinig gedaan. De zon scheen, dat was voor haar genoeg. Ze had haar tas over haar schouder hangen met nog wat toetsen en praktische opdrachten erin. Misschien moest ze naar haar kamer gaan.. Nee, in de lerarenkamer was misschien nog wel iemand die haar aan de praat kon houden en de verveling die uiteindelijk zou komen kon verdrijven.
De deur stond al een stukje open, wat haast wel moest betekenen dat er iemand binnen was. Malaika liep vrolijk naar binnen. 'Hoi Delaija!' riep ze opgewekt toen ze haar vriendin zag. Iemand op wie ze ten alle tijde kon steunen. Aarde was een krachtig element, stevig en betrouwbaar. Anders dan licht, wat zich gemakkelijk en naïef liet verdrijven door de schaduwen om uiteindelijk langzaam weer terrein te winnen. Licht was speels, onbezorgd en vrolijk. Aarde was solide en sterk. Ze schoof een stoel achteruit en zette haar tas daarnaast. Daarna liep ze naar de koffieautomaat om een espresso te pakken. 'Wil jij ook wat?' Ze kwam weer terug en ging zitten. Malaika zag toen pas de krukken. 'Meid, wat heb je gedaan!' Delaija was af en toe een beetje dromerig, maar om nu je been te breken.. De vrouw zag er ook moe uit. Malaika keek lichtelijk bezorgd. 'Gaat het goed met je?' Nu even niet nakijken, het was belangrijker om met Delaija te praten en erachter te komen wat er met haar was, of er in ieder geval voor te zorgen dat ze even afgeleid was. 'Hoe is het met Akito?' vroeg ze wat later, omdat ze daar heel benieuwd naar was. Soms waren zij en Delaija gewoon schoolmeisjes.. Ach ja, die moest je ook hebben. Opgroeien, daar had je een heel leven voor.

'Hi Malaika!' riep ze als een klein kind door de lerarenkamer. Nu haar nog een knuffel geven en het plaatje was compleet, maar dat liet ze achterwege. Ze waren dan wel schoolmeisjes soms, maar een knuffel hoefde echt niet. Ze had haar gisteren nog gezien met Savador. Dat was best wel een raar moment geweest, maar het had ook een nieuwe eigenschap bij haar gewekt: hulp voor mensen zoals Savador. Maar hij verdiende het. Ze zag hem eerlijk gezegd nu veel liever rechtop lopen dan dat hij in zo'n positie zat in een rolstoel die niet echt zo snel ging en waar je veel kracht voor nodig had om het voort te duwen. Ze gunde het niemand. Ze was bijna opgestaan om de rolstoel een zetje te geven zodat ze hem een beetje kon helpen, maar had zichzelf kunnen tegenhouden. 'Ja, dankje,' zei ze toen ze Malaika bij het koffieapparaat zag staan. Ze was wel heel erg vermoeid. Ze had zelfs geen koffie genomen en dat was niet normaal voor haar doen. Ze grijnsde. 'Ik ben nog al onhandig van de trappen gevallen. Leraar zijn is niet zonder gevaar,' grapte ze, ook al wist ze erg genoeg dat het haar eigen onhandigheid en haar vermoeidheid was die het voor elkaar gekregen had en niet het leraar zijnde. Toch speelde dat wel een kleine rol, aangezien ze dankzij het lerares zijn erg vermoeid was de laatste tijd. En probeerde dat maar eens te maskeren voor je klas. Meestal smeerde ze een of andere duffe crème die zogenaamd zou helpen op de wangen en ging ze dan weer verder. Tot nu toe had het nog niet veel geholpen.

'Ja hoor, alleen wat moe,' zei ze eerlijk tegen Malaika. Malaika zelf zag er zonnig uit, zoals altijd eigenlijk. Ze keek naar Malaika en bloosde toen ze over Akito begon. 'We zijn nog niet uit geweest, maar ik heb het briefje wel in zijn locker gestopt en ben giechelend weggegaan. Je had ons moeten zien dansen,' zei ze en ze sloot haar ogen bij het idee. Ze grijnsde. 'Een kus op mijn hand op het laatste moment, een echte gentleman,' zuchtte ze als een verliefd schoolmeisje. 'Maar genoeg over mij. Hoe gaat het met jou? En de liefde?' zei ze en ze wiebelde met haar wenkbrauwen. Eigenlijk waren zij en Malaika echt kleine kinderen bij elkaar. Echte schoolmeisjes die het leuk vonden om over elkaar te praten. Delaija maakte het niet zoveel uit. Als ze maar lol hadden samen en die hadden ze zeker. 'Al gevoelens voor iemand?' zei ze en ze keek nieuwsgierig naar Malaika. Een poosje later schoof ze haar stoel naar achteren. 'Je raadt het nooit,' zei ze en ze wees naar haar kleding. 'Maar ik heb een jurk aan gedaan,' zei ze en ze showde hem. Het was een mooie witte jurk, die in tegenstelling tot andere witte jurken niet doorschijnde en haar een mooi figuur gaf. Ze bloosde.

De stem van haar vriendin galmde vrolijk door de kamer, als begroeting. Malaika stak totaal onnodig haar hand op, als nog een extra begroeting. Dat leek haar handiger dan te gaan knuffelen: niet alleen zou dat er vreemd uitzien, ook zou het vreemd overkomen. Malaika was blij dat ze een goede nachtrust gehad had, ze was verrassend wakker. Normaal gesproken was ze wel opgewekt, maar niet altijd even helder. Vandaag leek het echter alsof de denkbeeldige ramen gewist waren; ze begreep dingen veel sneller en het voelde goed om wakker te zijn. Dat moest toegevoegd worden aan het 'Do' lijstje! Ze gaf Delaija een kopje koffie. Eigenlijk haalde ze best veel koffie.. Misschien kon ze beter koffiedame worden dan dat ze lerares was! Nou ja, dit werk ging haar voorlopig nog goed af, dus.. Malaika grinnikte even medelijdend toen Delaija over haar voet vertelde. 'Geneest het goed?' vroeg ze, toch wel bezorgd. Als het verkeerd aangroeide had je echt een probleem! Op Nova had je veel genezende kristallen. 'Als je iets nodig hebt, zeg het maar hoor! Ik heb connecties op Nova,' lachte Malaika, om haar bezorgdheid niet al te veel te laten blijken. Daar werd Delaija misschien alleen maar ongemakkelijk van. 'Je ziet er vermoeid uit. Sorry dat ik het zo in één keer zeg,' merkte Malaika op. Delaija zag er niet zo uitgerust uit als zij zich voelde.. Het onderwerp veranderde echter snel naar Akito, wat Delaija liet blozen. Malaika kreeg een brede lach op haar gezicht. Dit was gewoon.. Ja, hoe moest je het anders noemen? Schattig. 'Ik heb jullie zien dansen,' lachte ze. 'Als hij niet zou ingaan op je uitnodiging, dan sleep ik hem persoonlijk mee, beloofd!' Delaija en Akito pasten gewoon goed bij elkaar. Hopelijk zouden zij en Norwood ook zo bij elkaar passen.. 'Ik ben blij dat ik niet zo close hoefde te dansen,' grinnikte Malaika, doelend op haar danspartner. Kijk, ze geloofde wel dat hij aardig en alles was, maar verder..
Het onderwerp werd nogmaals geswitcht, nu naar haar. Malaika sloeg haar ogen even neer en merkte dat ook zij ging blozen. Delaija's wenkbrauwgewiebel maakte het alleen maar erger. 'Nu kan ik het ook niet meer ontkennen,' verzuchtte ze, duidend op haar wangen. 'Eigenlijk.. nou ja, ik zal maar eerlijk zijn..' Ze wilde het graag vertellen, maar stel dat er iemand binnenkwam. Malaika boog wat naar voren, zodat ze tegen Delaija kon fluisteren. 'Je moet het echt aan niemand vertellen,' begon ze, het standaard maar wel benodigde zinnetje. 'Ik.. ik ben verliefd op Norwood,' vertelde ze daarna, maar ze ging nog niet achteruit. 'Ik weet dat het verkeerd is, hij is getrouwd en zo.. Maar hij is ook verliefd op mij.. En op zich is het zo verkeerd, maar om er nu tegen te vechten..' Malaika zweeg weer, misschien kon Delaija haar mening geven? Snel keek ze naar de jurk en probeerde er oprecht in geïnteresseerd te zijn. 'Mooie jurk! Echt een prachtige stof,' complimenteerde ze Delaija.

Haar wenkbrauw trok zich automatisch omhoog. Ze gunde Malaika echt wel een partner. Zo'n zonnige en vrolijke dame verdiende het gewoon, maar om met iemand te gaan die getrouwd was en - Delaija had het ergens gehoord - ook al een eigen zoon had? Dat leek gewoon bijna niks voor Malaika. Ergens was ze wel blij dat Norwood haar ook leuk vond, ook al vond ze het niet echt een goede reactie van hem, tenzij hij met Madeline zou praten. Het leek wel alsof ze in een soort soap waren beland. Zij was verliefd op iemand die haar collega was en werd helemaal gek van hem en Malaika was op iemand die al getrouwd was en een kind had, naar verluidt. Ze schudde verbaasd haar hoofd en keek vervolgens glimlachend naar haar stof. 'Bedank, maar, Norwood?' vroeg ze. Dat laatste fluisterde ze, terwijl ze naar Malaika gebogen was. 'Pas maar op, jullie twee. Norwood heeft ook een kind en als Madeline erachter komt en hij nog niet met haar gepraat heeft, dan heb je de poppen pas echt aan het dansen,' zei ze en ze keek Malaika aan, maar grijnsde wel. Eigenlijk was het verkeerd om haar vriendin aan te sporen, maar ach. Nooit was iets in deze wereld helemaal perfect, zij ook niet. 'Stiekem duim ik wel voor jullie, hoor. We zijn alleen in een soap beland en kunnen er niet meer uitkomen,' zei ze en ze grijnsde vrolijk naar Malaika. Ze knikte. 'Een beetje vermoeid, ja. Niet gek hoor, met al dat nakijkwerk. Ik ben ook niet echt zo'n mens dat lang uitslaapt, gewoonweg omdat ik dat niet kan en kan me dus niet eens lekker verslapen', zei ze en ze glimlachte. 'Maar maak je daar maar geen zorgen over, dat is mijn zorg,' drukte ze Malaika op het hart. Toen keek ze weer naar haar vriendin en boog zich naar haar toe, zodat zeker niemand hun zou kunnen horen. 'Over Norwood, je hebt hem toch niet toevallig...' eindigde ze en ze trok een wenkbrauw op en grijnsde ondeugend. Eigenlijk was ze net een schoolmeisje die gewoon heel erg blij en opgewonden was dat haar vriendin eindelijk de ware liefde had gevonden, net zoals zijzelf. Malaika was al best lang hier, toch wel een paar maanden en had haar droomprins eindelijk gevonden. Zij was hier dan weer wat langer en had ook haar droomprins gevonden, als ze het zo maar mocht zeggen. Maar of het ooit wat zou worden, dat wist ze niet. Ze keek naar Malaika en legde haar handen in elkaar.

O, ze had het weer een beetje verkeerd uitgelegd.. Malaika liet Delaija uitpraten en begon toen zelf uit te leggen. 'Ja, het klinkt nogal soapachtig.. Maar eigenlijk ging het wel wat anders dan jij nu denkt, als ik weet wat jij denkt,' glimlachte ze. 'Norwood kwam het mij vertellen.. Hij heeft het ook al tegen Madeline gezegd.. Ik vind het echt zo lullig voor haar..' Malaika sloeg haar ogen neer. Dat was het ook. Lullig. Ze had nee moeten zeggen, maar.. was hij dan gelukkiger geweest? De grijns van Delaija gaf haar echter weer wel wat hoop. 'Wat leuk,' lachte ze bij de opmerking over de soap. 'Spelen we eindelijk eens een paar hoofdrollen,' grijnsde ze, terwijl ze Delaija zachtjes porde en daarna nog een slok van haar koffie nam. Malaika zuchtte even. Soms was alles ook gewoon te lastig.. 'Als je maar weer bijslaapt, dan zal ik me niet teveel zorgen maken,' gaf Malaika toe. Ze maakte zich gewoon snel zorgen, ondanks haar optimistische karakter. Het was niet zo moeilijk te bedenken dat er alsnog van alles mis kon gaan. Aan iedere wolk zat een gouden randje, maar ook een regenbui, niet? 'Het voelt echt zo raar,' verzuchtte ze, ingaand op het onderwerp waar ze net zelf over begonnen was. 'Ik vind het echt lomp van mezelf dat ik weer iemands huwelijk moet verpesten.. Madeline is zo'n aardige vrouw.. Ze heeft nu wel alle recht om me te verachten!' Malaika staarde naar de tafel en vouwde haar handen om haar koffiebekertje. 'En als iedereen erachter komt, want dat moet toch ooit gebeuren.. Jij bent eigenlijk de eerste collega die het weet,' voegde ze eraan toe. Nu ze er eindelijk over kon praten ging ze dat doen ook, tot Delaija haar af zou kappen natuurlijk. Het lag zwaar op haar hart, hoe graag ze Norwood ook zag. 'Ik ben hier nog maar net en dan ga ik al alles verpesten.. Soms denk ik dat het wel beter zou zijn geweest als ik niet gekomen was,' dacht Malaika hardop. Echt, dan had alles hier gewoon z'n gang kunnen gaan en had Norwood gelukkig kunnen zijn met Madeline. Maar toen kwam zij en veranderde ze alles, gooide ze alles weer overhoop. Terwijl dat juist hetgene was wat ze echt niet had willen doen. Malaika zuchtte nogmaals en keek met een lichte glimlach naar Delaija. 'Bedankt voor het luisteren..'

Met een medelijdende en bezorgde blik, keek Delaija naar Malaika toen die haar verhaal deed. Ze schudde haar hoofd. 'Zo moet je niet denken,' zei ze en ze schoof haar stoel dichter naar Malaika toe. 'Luister, het is gewoon zoals het nu is. Norwoord vindt jou leuk en jij vindt hem leuk, daar is niks aan te doen. Liefde komt uit onverwachte hoeken,' glimlachte Delaija, terwijl ze een nipje van haar koffie nam en naar Malaika keek. Hopelijk kon ze haar vriendin een beetje geruststellen. Malaika was een lieve, leuke vrouw. Die hoefde zich nergens zorgen over te maken. 'Trouwens, Norwood heeft toch netjes gezegd tegen Madeline dat het niet meer ging tussen hun? Ik zie het probleem niet. Hij is beschikbaar en jij ook,' zei ze en ze nipte weer aan haar koffie. Je kon het heel moeilijk gaan bekijken, maar eigenlijk was het waar wat ze zei. Norwood had netjes tegen Madeline gezegd dat het over was en was verliefd geworden op Malaika, misschien daarvoor al. 'Jij en Norwood hoeven je nergens voor te schamen,' zei ze bemoedigend tegen haar vriendin. Ze wilde niet dat haar vriendin ermee bleef zitten en wou haar een goed gevoel geven. Als Norwood iets had gezegd tegen Madeline, dan was er geen opzet in het spel. Als Norwood dat niet had gedaan en hij zou Malaika hebben verteld dat hij verliefd op haar was, dan zou het wel erg gemeen geweest. Maar zo was het niet, dus hoefde geen van beide zich ergens druk om te maken. Ze nam nu een iets grotere slok.

Met een simpele beweging deed ze al het nakijkwerk in haar tas. Malaika was nu veel belangrijker. Ze konden nu een goed gesprek hebben zonder dat iemand hun lastig viel. Als Norwood nu opeens binnen zou komen, hoe zouden die twee zich dan tegenover elkaar gedragen met haar erbij? Norwood waarschijnlijk kalm en vriendelijk, maar Malaika zou misschien ietwat zenuwachtig zijn. Waarom? Bang dat zij het ging vertellen tegen Norwood dat ze van hun bijna-relatie wist? Daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Zij ging toch niks vertellen tegen Norwood. Ze sloot haar ogen en ging even met haar hand door haar ogen. De rug van haar hand gleed ruw heen en weer tegen haar ooglid. Ze was echt nog moe. Als niemand hier was, dan zou ze zich gewoon neergelegd hebben en in slaap gevallen zijn. Maar ze moest haar aandacht behouden op wat ze moest doen. Ze moest Malaika uit de sleur helpen, moest nog een hoop nakijken en mocht straks pas in slaap vallen. Ze zou voor die tijd niet in slaap vallen. Ze keek naar Malaika. 'Je hoeft je echt nergens zorgen over te maken,' vertrouwde ze haar vriendin toe en ze keek glimlachend naar Malaika. 'Jij en Norwood,' grijnsde ze en plagend, maar geamuseerd, keek ze haar aan.

- Late reactie O.o maar ik heb er de tijd voor gevonden nu! ^^ -

Malaika keek op naar Delaija, die vond dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Het was aanlokkelijk om dat zomaar aan te nemen.. En eigenlijk had ze dat ook al een beetje gedaan. Het voelde alleen heel verkeerd om er ineens licht over te gaan denken. Ze zou het wel langzaam weg laten sijpelen, tot ze zeker wist dat er niet ineens een bom af zou gaan.. Een figuurlijke bom dan, maar die waren er genoeg. Gelukkig was Delaija iemand die je als een typische 'bommenruimer' zou kunnen kwalificeren. Malaika nam een slok van haar koffie en besloot dat paniek nu niet nodig was; ze moest alleen opletten en dan vooral op zichzelf.
Ze merkte dat Delaija er nogal moe uitzag, ondanks de koffie die ze al naar binnen gewerkt had. Malaika kneep voorzichtig in Delaija's schouder en lachte naar haar. 'Wel wakker blijven, hoor,' zei ze, 'anders moet ik je straks nog naar je kamer slepen!' Dat zou best vermoeiend zijn, eigenlijk.. Zo sterk was ze nu ook weer niet. 'Je bent echt een geweldige steun,' vertelde Malaika haar vriendin eerlijk. Het voelde nu toch alsof de druk op haar schouders minder geworden was, ze voelde zich meer ontspannen.
Delaija lachte nu en had een plagerig toontje. Malaika grijnsde naar haar. 'En jij met Akito,' lachte ze. O, ze wilde echt weten hoe dat af zou lopen. 'Wij zijn allebei een beetje onhandig in de liefde, hé..'

"Poehoe..." sprak een kalme mannenstem over de gangen van SSA. Met kalme passen liep Norwood richting de lerarenkamer. Het werd eens tijd dat hij een bak koffie dronk. Het geeuwde kort. Het was vermoeiend sinds Madeline weg was, een kind opvoeden. Ach, hij sliep tenminste weer, dat was een hele overwinning. Aageth in slaap neuriën en dan zelf slapen om in de ochtend weer op te staan, hem eten te geven, te laten boeren, eventuele andere zaken doen. Nog een klein verhaaltje voorlezen en dan was het tijd om aan het werk te gaan. Hij moest er zelfs een kloon voor aan de pas brengen. In zijn kamer liep nu een tweede Norwood rond om alles daar in orde te houden. Ach Norwood moest ook zijn werk doen. En daarbij hij kon het niet over zijn hart krijgen om Aageth alleen te laten. Rustig stapte Norwood verder.

Eenmaal bij de ingang hoorde hij nog net de laatste zin van Malaika naar buiten komen. "Nou nou zeg, dames, zo onhandig zijn jullie toch ook niet..." kwam de stem van Norwood naar buiten toen hij de lerarenkamer binnen kwam. Hij glimlachte enkel en liep direct door naar zijn postvakje. "Eens kijken..." mompelde hij meer in zichzelf. Hij schoof zijn laatje open. "Het, potver, weer geen liefdesbrieven. En ik ben wel zo populair bij de dames..." sprak hij grinnikend. Norwood kon het even niet laten. Hij kwam overeind met een paar werkstukken en deed deze in zijn tas. Legde zijn tas naast een stoel neer en pakte een mok. Vulde deze met koffie. Wat melk en suiker er in en rustig nam hij plaats tegen over de twee. "Ook goedemorgen allebei..." sprak hij ze nogmaals aan maar nu meer gericht op een goede begroetting. Norwood nam een slok van zijn koffie. Het moment van hem en Malaika in haar lokaal stond hem nog vers in zijn geheugen. Hij glimlachte enkel en zweeg kort. Hij keek kort naar Malaika. En die zag er zoals altijd weer stralend uit. Norwood glimlachte enkel. "Zo, weer een dag die voor de deur staat..." sprak hij. Hij ging wat achterover zitten tegen zijn leuning aan. Niet rechtop, dat was zo formeel. Gewoon wat tegen de rugleuning. "Maar ik stoor toch niet of wel..." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Als hij ongelegen kwam zou hij de twee weer in alle rust verder laten praten.

(Ja sorry ik kon het echt niet laten. Toen Delaija's post zei dat Norwood spontaan binnen kon vallen was dat opgevat als een verborgen hint XD. Anyway, als ik hem moet verwijderen zeg het maar.)

Malaika knikte vrolijk naar Delaija. 'Geloof me, geen winkel zal veilig zijn,' lachte ze. Ze zag het al voor zich; twee vriendinnen die met eigenlijk teveel tassen aan hun armen door de straten liepen, zoekend naar bordjes die hen vertelden waar de 'sale' was. Ach, zoiets zou in ieder geval gezellig worden! Malaika fronste even toen ze hoorde over Akito. Zomaar verdwijnen? 'Inderdaad, mannen genoeg,' vond ze, blij dat Delaija zich niet liet ontmoedigen door de verdwijning van Akito.
Een bekende stem liet merken dat er nog iemand in de lerarenkamer was. Malaika keek op, met een glimlach. 'Goedemorgen!' groette ze vrolijk. Norwood merkte iets op over zijn post, waar Delaija een grapje over terug maakte. Malaika grinnikte wat. 'Sorry, ik ben de mijne vergeten,' plaagde ze. Delaija sprak hem al tegen op zijn laatste opmerking voor zij iets kon zeggen. Misschien moest ze toch iets minder obvious doen en sneller nadenken, dan viel het niet zo op. Nog plannen.. 'Het leek me leuk om Norwood de Gardens van Komokova te laten zien,' vertelde Malaika. Delaija vond het leuk om over dit soort dingen te praten, dat wist ze. Ach ja, ze kon haar net zo goed laten. 'En jij? Want zodra ons loon gestort is, sleep ik je mee naar Oak's Field,' lachte Malaika, niet in staat om dreigend over te komen. Als ze Akito nog een keer tegenkwam, zou hij weten ook dat hij Delaija achtergelaten had! Maar ja, die kans was nogal klein, zelfs als Malaika daadwerkelijk haar mond open durfde te trekken.

- Sorry, niet zoveel inspi D: -

Norwood zweeg kalmpjes toen hij een reactie kreeg van Delaija. "Jaja, niet veel handiger dan mij?" sprak hij vragend om haar zin af te maken en grinnikte. Toen hij bij zijn postvak stond en de reactie van Delaija hoorde glimlachte hij. "Tja, je kunt helaas niet alle vrouwen hebben..." sprak hij en haalde zijn schouders op. Niet dat hij dat wilde, in tegendeel. Hij had veel liever één goede echtgenoot dan tientallen waar je nog niet eens je volledige aandacht op kunt vestigen. Rustig liep Norwood naar de tafel en keek glimlachend naar Malaika. Haar vrolijke begroetting was hem totaal niet ontgaan. Integendeel, het had zijn hart weer eens een gat in de lucht laten springen. Hij glimlachte en nam een rustige slok van zijn hete koffie. Hij glimlachte en keek naar de klok, ze hadden nog de tijd. Op tijd opstaan had altijd zo zijn voordelen. Vooral dat je je goed kon voorbereiden op de dag. En zoals nu, kon je nog wat kletsen met wat collega's. "Plannen voor het weekend?" sprak hij. "Jazeker..." voegde hij er aan toe. Malaika leek hem als een teamspeelster al aan te vullen met wat hun van plan waren. Hij had al door dat Delaija het wist, maar met iemand als Malaika, was het wel te begrijpen. Ten eerste zat hij hier tegenover twee goede vriendinnen, die ongetwijfeld lief en leed met elkaar deelde. En daarbij opgeteld, als een van de vriendinnen voor een persoon gevoelens had, dan zou het niet lang verborgen blijven. Of de ene vind het uit, of de andere kan het totaal niet voor zich houden. Dat Delaija het wist vond hij niet zo'n ramp. In tegendeel, Norwood had zelfs het idee om het aan Shong te vertellen. Het kleine paarse ventje, met de witte hanenkam die niet alleen zijn collega was. Of een mede opvolger van een legendarische magician. Nee, het was ook een goede vriend. Zet Shong en Norwood op de plaats van de twee dames in deze kamer en je zult hetzelfde effect hebben, maar dan met een mannelijk tintje. Norwood glimlachte en keek naar Malaika. "Dan zal ik maar mijn wekker op een goed tijdstip zetten, ik kan het niet veroorloven om me te verslapen. Als een heer dien je de dame niet te laten wachten..." sprak hij kalm en vriendelijk. Hij had wel manieren, maar ook hij kon ze wel eens vergeten of onbewust breken. Rustig nam hij nog een slok. "En jij Delaija, heb jij nog plannen voor dit weekend?" sprak hij kalmpjes.

Snel keek Delaija van Malaika naar Norwood. Ze waren ook zo schattig samen. Malaika, het naïeve, vriendelijke persoon en Norwood, het vriendelijke, rustige persoon. Sommige persoonlijkheden waren gewoon zo hetzelfde bij hun, maar sommige verschilden ook. Natuurlijk, dat was niet erg. Als iedereen op de wereld hetzelfde was zou het maar een saai boeltje worden. Delaija slikte even toen Norwood haar een vraag stelde. De vraag deed haar denken aan het afspraakje waarvoor ze Akito gevraagd had. Jammer dat zij niet kon zeggen dat ze iets ging doen samen met hem, maar goed. Dat deeltje was nu toch wel verleden tijd. Ze wreef door haar rode haren. Ja, ze had het rood laten kleuren bij de kapper. Gewoon, omdat ze het leuk vond staan. En ze leek ook ouder… Grr, dat stukje, daar wou ze het dus niet meer over hebben! ‘Ik denk dat ik lekker eenzaam op mijn kamer ga zitten, denkend aan jullie in de Gardens,’ zei ze plagend en ze stak haar tong uit, waarna haar gezicht even vertrok. ‘Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik ga doen. Ik had eerst wel plannen, maar die zijn een beetje veranderd. Ik denk dat ik maar eens ga speeddaten,’ zei ze en ze moest zelf lachen. Zag je het al voor je? Delaija met andere mannen? Uh uh, non! Mooi niet. ‘Waarschijnlijk gewoon huiswerk nakijken,’ zei ze en ze wreef even nadenkend over haar achterhoofd. ‘Stel gewoon niet zo’n moeilijke vragen!’ zei ze lachend tegen Norwood, omdat ze er echt niet uitkwam wat ze ging doen. ‘Ik weet het al!’ zei ze opgewekt en aan haar twinkelende ogen op te merken kwam er weer eens iets dufs. ‘Ik ga Shong vragen of hij mee wilt gaan zwemmen,’ zei ze lachend en nu stonden de tranen gewoon in haar ogen van het lachen.

‘Oké, ik ben echt belachelijk. Het is maar weer eens bewezen: zelfs leraren kunnen niet normaal doen,’ zei ze en ze grinnikte even, waarna ze nadenkend aan haar knot trok. Om te zorgen dat er geen haren loslieten, hield ze gelijk op. ‘Maar nee, ik weet dus echt niet wat ik moet gaan doen dit weekend. Goh, je stelt een klein vraagje en ik doe er vijf minuten over om het normaal te beantwoorden,’ zei ze en ze grinnikte even. Ze wist dat als er een man zou zitten in het lokaal die ze leuk vond, dat het verergerde. Maar dan kreeg ze ook constant een rode kop. Ze grinnikte even en wreef over haar achterhoofd. ‘Ik wens jullie wel in elk geval al veel plezier,’ zei ze glimlachend en gemeend naar Malaika en Norwood. ‘Jullie zijn heel leuk samen,’ grinnikte ze, als een zeventienjarig schoolmeisje. Ze knipoogde samenzweerderig naar Malaika.

- Oh oh, sorry sorry! Fucking laat! :p -