Het feit dat zijn lessen er voor een dag weer opzaten, betekende nog niet dat hij vrij was. Nee, hij kon zijn tijd erna mooi besteden aan het afwerken van de stapels aan mappen en documenten en het ordenen daarvan. Want het was altijd een chaotisch boeltje op zijn bureau, hoe netjes en adequaat hij van persoon ook mocht zijn. Saethion had geen handen en een secretaresse had hij niet. Het was dus niets nieuws dat hij nu diep gefronsd over de desk van zijn bureau gebogen stond, een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen en een zichtbare opgezwollen ader uit frustratie zichtbaar op zijn bezweette voorhoofd. Misschien moest hij een aantal insteekmapjes voor zijn eerstvolgende verjaardag vragen. Niet dat hij van iemand ook maar een presentje zou krijgen, twee door een kleuterhand gemaakte tekeningen van zijn kinderen daarbij niet meegeteld. Met een kleine zucht die hij slaakte zeeg Savador neer in zijn bureaustoel, zijn hand rustend op de rugleuning daarvan. In een langzame beweging vouwde hij zijn bleke handen ineen tegen zijn onderbuik en strekte zijn benen. Hij moest het werk voor vandaag maar aan de kant leggen en het eventjes rustig aandoen. Daar was hij wel aan toe. Gasten konden altijd onverwachts langskwamen, leerling of geen leerling. Daar was hij van op de hoogte. Hij opende langzaam zijn slangachtige ogen toen er niet veel later op de deur van zijn kantoor geklopt werd en er inderdaad nieuw bezoek voor zijn persoonlijke ruimte stond te wachten. Savador fronste even, liet zich toen weer terugzakken maar rechtte zijn positie al gauw weer bij de conclusie dat hij de persoon niet zomaar voor zijn deur kon laten wachten. Waarschijnlijk weer iemand die met zichzelf of anderen in de knoop zat en voor advies kwam vragen. Of met andere woorden; een oplossing. Hij moest oplossingen uit zijn mouw schudden zoals de antwoorden op vragen die hem tijdens de les gesteld werden over zijn lippen liet vloeien. Ofschoon hij nu wilde of niet; het werd nu eenmaal van hem verwacht. Met alle tegenzin schikte Savador zijn onderuitgezakte houding en plaatste wat objecten opzij om meer ruimte op zijn bureau te hebben. 'Binnen,' klonk zijn bittere stemgeluid hoorbaar door het hout van de deur heen. Het viel te bezien wat voor moeilijke opgave hem nu weer werd opgedragen.

Traag sloeg hij zijn slangachtige ogen naar de binnentredende persoon op, bekeek de witharige jongen die over de drempel van de deur stapte even kort. Hij kende hem niet, zoals hij zovelen nog niet van persoon kende. Misschien alleen bij naam. Het was tenminste een kleine verlichting dat de jongen een soort rust over zich leek te hebben. In herrieschoppers had hij al helemaal geen zin. Rustig sloot de jongen de deur van het kantoor waarna hij zich bescheiden voor zijn bureau opstelde. 'Goedemiddag, Master,' begon hij kalm te spreken. 'Ik ben Alan Walker. Ik ben zojuist de klas uitgestuurd en moest naar u toe gaan.' De ijzige ogen van de Hoofdmeester staarden de jongen, Alan, over zijn in elkaar gevouwen handen aan. 'Werkelijk,' kwam er na een ongemakkelijke stilte wrevelig uit. De klas uitgegooid en naar het schoolhoofd gestuurd. Die aura van rust om hem heen leek dus iets misleidends te zijn. Spijtig. Alweer een nieuwe rebel. Het leken er iedere godganse dag meer te worden. Met een kleine beweging van zijn hand gebaarde Savador nors naar de gastenstoel tegenover zijn bureau. 'Zitten,' beval hij streng. Met herrieschoppers had hij nu eenmaal niet het beste voor.

Het was naar zijn intentie beter als rebelse kinderen hun gelaatsuitdrukking aanpasten aan de manier waarop ze zich in werkelijke zin ook gedroegen. Het onschuldige sloot niet aan op hun duivelse gedrag. Het waren schijnheilige misbaksels, allemaal. En stuk voor stuk kwamen ze allemaal eens aan de beurt om langs zijn kantoor te komen, weggestuurd door de minder lakse leraren. Zo ook dit joch. Met een automatisch verhardde uitdrukking op zijn bleke gelaat rechtte Savador zijn houding, maar scheurde zijn kille blik daarbij geen enkele keer van Alan af. Het zou hem bezuren wat deze jongen nu weer uitgevreten had. Hoe het ook gewend of gekeerd werd, het moest in ieder geval iets zijn dat niet in zijn smaak viel. Zijn starende slangachtige ogen bleven Alans minste of geringste bewegingen tot in het kleinste detail volgen toen de jongen zich op het bevel langzaam neer liet zakken in de voor gasten bestemde stoel. 'Ik was tijdens de les in slaap gevallen,' viel Alan direct met de deur in huis. 'Dat was eigenlijk de reden.' Savador bleef enkel star in zijn stoel zitten, alsof hij geen kant uit kon met die simpele mededeling. Maar werkelijk, bij Medusa; in slaap vallen? Dat was nu juist één van de zovele redenen die hij haatte, alsof leraren met hun uitgebreide uitleg gewoon voor jan juttemus voor de klas stonden. Dan had het ook geen zin om naar de les te komen. Geen wonder dat het joch naar hem gestuurd was. En ergens bezinde het hem ook, want de meeste leraren zouden hem ermee weg laten komen met een nutteloze waarschuwing. Alsof het joch het dan niet nog een keer zou doen. Fijn dat hij niet de enige docent op school was die een wat meer rigide kijk op alles had. Hij werd al gauw als klootzak bestempeld omdat hij nu eenmaal niet de sofste was, maar het waren juist de 'lieve' leraren die hun werk niet op de juiste manier uitvoerden. Zo gaf je de jeugd niets van orde of discipline mee, en dat was toch wel degelijk de bedoeling. Lesgeven was immers ook een beetje het opvoeden van een groep kinderen in een klaslokaal.
'En heb je wellicht ook een reden voor je reden?' vroeg Savador met licht opgetrokken wenkbrauwen. 'Of is het simpelweg om het feit dat je je amusatie erin vind je als een lakse dwaas op te stellen en graag wilt laten blijken hoe slaapwekkend je de lessen vind door je tafel als hoofdkussen te gebruiken?' Zijn stem verbitterde wat bij de laatste zin, want als hij ergens een hekel aan had, dan waren het wel de luie wezenloze leerlingen die er vrolijk naar floten als het ging om de inzet van motivatie of de wil om ook daadwerkelijk te kunnen slagen in het laatste jaar.

- Ohmai ik zie nu pas hoe kort mijn vorige post is.
Excuses huwr, mijn tussenuur was toen afgelopen en ik moest rrrrrushen naar de volgende les (=w=)~ le

Wrevelig draaide hij zijn duimen langzaam over elkaar heen terwijl hij Alan vanuit een laag oogpunt kil bleef aanstaren. Het was toch ergerlijk dat kinderen hun kindse verschijning behielden, hoe dwars ze ook van karakter mochten zijn. Maar bij hem moest je niet aankomen met puppyoogjes als je onschuld toch niet tot zijn recht komt door de daad die je begaan hebt. Tenzij je een jong snoezig meisje was, dan lag de zaak net iets anders. Maar dat was Alan niet, en dus had Savador ook weinig reden om de uitdrukking op zijn bleke gelaat iets te verzachten. Slapen tijdens je lesuren, kom op zeg. Hij associërde zich genoeg met luie spijbelaars die de vrije bedden op de ziekenzaal opzochten met een smoesje van een kleine verkoudheid of een erge hoofdpijn om een paar extra uurtjes slaap in te halen, en het was al eens een keer zo ver gekomen dat hij een aantal van die dwazen letterlijk aan hun oor het bed had uitgesleurd. Dan was dutten in de klas toch net ietsje erger. Het was beter om je gebrek aan interesse zo min mogelijk aan leraren te laten zien. Dan was de optie om te spijbelen op de ziekenzaal toch aangenamer dan het midden in een klaslokaal te doen. Ze mochten nog zo'n groffe hekel aan hem hebben, maar waren ze maar een beetje meer zoals hij vroeger als student was; gedisciplineerd, streng voor jezelf, ook in de weekenden een studiebol, een beetje meer afgesloten van de rest kon ook geen kwaad. Het betekende minder beïnvloeding en meer sturing in de tijd voor jezelf. Maar net zoals de jeugd was ook de manier van schoolwerk tegenwoordig flink afgezwakt. Spijtig.
'Het komt niet doordat de les me niet interesseerde, wat het in zekere zin wel deed, Master,' reageerde Alan. Kijk, daar had je het al. 'Het komt door iets heel anders wat voornamelijk met mijn mentale toestand te maken heeft.' Savador bleef de bleekharige jongen nors aanstaren, alsof hij meer details over zijn zekere probleempje verwachtte. Want zo te horen zat er weer een hinderpaal aan vast. Met een ademteug besloot hij uiteindelijk na een korte stilte zijn smalle lippen van elkaar los te scheuren en op een rap, bitter toontje zijn gedachten te uiten; 'Het is geen excuus om te zeggen dat je simpelweg te dom bent om de lessen op mijn school te kunnen volgen. Jammer voor je.' Hij zweeg weer even en leunde verder naar achter in zijn stoel voor hij zijn woorden vervolgde. 'En neem me het vooral niet kwalijk om dat 'beledigende' argument, want jij bent hier degene die niet meteen je kwestie op de meest helderste manier weerlegt. Graag direct op het punt komen; een klein geheimpje tussen jou en mij, maar daar kan men namelijk veel meer mee.'
Domme pubers. Al die dommigheid kwam Savador langzaam de strot uit.

Leerlingen wisten niet hoe hij was, of waarom hij de dingen deed die hij deed. In de ogen van de meesten was hij enkel de rijke bastaard die met in elkaar gevouwen handen achter zijn bureautje gezag zat uit te stralen, de klootzak die met de flappen smeet en leerlingen terecht of onterecht hun plek wees. Maar die wetenloze studenten wisten half nog niet hoe hij echt was of kon zijn. Alles deed hij met een reden, en die reden luidde lang niet altijd om enkel zijn leerlingen zo veel mogelijk dwars te kunnen liggen. Hij had heus wel een beetje sympathie, maar het was niet aan hem om dat te laten blijken. Dat behoorden leerlingen zelf voor elkaar te krijgen, op de wijze hoe ze zich tegenover hem opstelden. En viel dat in zijn straatje, dan toonde hij automatisch ook meer genegenheid. Wat dat betreft was hij misschien een nogal gecompliceerd persoon, de strenge man die technisch gezien nog in de vorige eeuw leefde. Misschien dat het daarom niet meer zo soepel was gelopen met zijn ex-vrouw in de laatste maanden dat ze leefde. Waarschijnlijk zou hij naar Alans beeld ook ervaren worden als een harteloze zak. Ondanks dat alles leek zijn opmerking enkel op een belediging, maar was dat het in zekere zin niet. De jongen zou nog wel over enige mentaliteit moeten beschikken, anders had hij hier niet op zijn school kunnen komen. Maar het feit dat Alan nog onder de leeftijdscategorie van een naïeve tiener viel bleef een stekend punt, zoals dat altijd een doorn in het oog voor hem vormde. Het lag aan zijn eigen manier van denken, maar leerlingen deden zich uit zichzelf al gauw hersenloos voor. En hij durfde het niet bepaald te zeggen dat Alan de confrontatie met hem direct op een juiste manier was aangegaan. Savador zag de blik in de ogen van de jongen verharden als woordloze reactie op zijn opmerking, haast symboliserend als kil ijs tegen zijn grijsblauwe irissen. Wel wel, jong en onbegrensd, maar al zo snel van zijn stuk gebracht. Wat een teleurstelling. 'Oh, ik neem het u vooral niet kwalijk, Master,' besloot Alan kalmpjes op zijn woorden te reageren. 'Ik betwijfel het echter of uw opmerking wel geschikt is voor de tong van een Hoofdmeester.' Vreugdeloos krulden Savadors mondhoeken zich lichtjes om tot een nauwelijks zichtbaar grijnsje. 'Argumenten waar een enige kern van waarheid mogelijk op kan berusten hoeven niet met de tong gesproken te worden,' zei hij alleen maar zachtjes, met een spottende verborgen klank in zijn stem die stiekem liet doorschemeren dat hij zich niet onderuit liet halen van zijn standpunt. 'Uw studenten dom noemen helpt ze niet bepaald maar als dat uw methodes zijn zal ik er verder niet over spreken.' Daar had hij Alan te pakken, en bijna gevleid zoals hij er in de amusering door leek te zijn liet hij zich schamper glimlachend terugzakken in zijn stoel. 'Oh, maar ik noem ze bij lange na niet dom,' zei hij kalmpjes. 'Dat lijkt voor je zompige puberbrein enkel zo, maar in werkelijkheid is het niets meer dan een constatering voor de mogelijke poging van je excuus dat je wellicht tegen me op wilde zetten. Maar ik zie in dat je het niet meer kunt volgen en liever een standvast oordeel over jezelf verwacht zoals dat uit je woorden blijkt, dus vooruit; je hebt je op dit moment niet echt een intelligente houding aangenomen, nee.' Zo. Parmantig streek hij de plooien uit zijn gitzwarte mantel glad, voldaan over zijn zegje dat hij weer klaargespeeld had. Discussies tussen hem en leerlingen werden haast nooit door de tegenpartij gewonnen, en daar nam hij zo graag zijn voordeel in. 'Terug naar mijn probleem.' Savador zat met voldaan gesloten ogen en een zwak glimlachje op zijn gelaat nog half in zijn roes van tevredenheid, maar besloot zich uiteindelijk ook te rechten toen Alan uiteindelijk tot zijn punt wilde komen. 'Ik beleef er niet zoveel plezier aan om dit te vertellen. Maar in grote lijnen heb ik last van een chronische stoornis die me nachten wakker houdt, waardoor ik dus tijdens de lessen wel eens in slaap val.' Goh. 'Ik kan er vrij weinig aan doen. Soms heb ik minder last, soms meer. Dat verklaart het wel zo'n beetje.' Zonder zijn blik van Alan af te scheuren, vouwde Savador in een langzame beweging zijn bleke handen tegen zijn onderbuik ineen. 'Werkelijk,' kwam er nu als bijna standaard reactie uit. Zijn geamuseerde stem viel terug in een ijzige kilte om te compenseren met Alans koude toon. Het viel nu niet echt te zeggen dat ze twee handen op één buik waren. 'En jij als onminzaam persoon hebt ongetwijfeld alle nutteloze medicamenten aangenomen die je werden toegereikt?' stelde hij de vraag op een honende toon alsof het al een klinkklaar feit was en hij er zijn minachtende gevoelens over wilde uiten. Savador bleef Alan met een giftige blik afwachtend aanstaren, bijna op een manier dat er een flinke straf op zou staan als de jongen hieraan toegaf.

Het was meestal zo dat de uiting luidde dat leraren nooit leken te luisteren naar de meningen van hun leerlingen. Maar dat deed hij wel, anders had hij ze ook niet kunnen verdraaien en onderuithalen. Alleen gebeurde het niet op een manier waarbij hij figuurlijk een bemoedigende hand op een schouder legde. Dat viel ook nauwelijks van een persoon als hij te verwachten. Als egocentrisch kon hij ook bestempeld worden, maar alleen als leerlingen het er zelf naar maakten. En Alan, dat was naar zijn mening nu typisch zo'n geval waarbij hij liever afging op zijn eigen oordeel, en vanuit zijn mening het verdere probleem schetste om zich er een beeld van te geven. Dat was hij immers dag in, dag uit verplicht om te doen - wanneer er maar verwarde leerlingen bij zijn kantoor aanklopten moest hij al direct klaarzitten voor dat gespuis. En wat hij ervoor terug kreeg; niets. Alleen maar groffe opmerkingen en hatelijke blikken, hondsbrutaal dat het was. Inmiddels was hij er wel aan gewend geraakt, maar het gebrek aan het respect en de discipline bleef toch steken. Het was misschien ook om die reden dat hij zich direct een vijandige houding aannam wanneer er een leerling voor hem op de gastenstoel neervleidde. Ze staken elkaar tegen hem op, roddelden over hem, spotten met zijn zwakke rug, maar oh nee als hij er toevallig aan kwam met ruisende mantel. Dan verstomde al het kwaadsprekerij en weken ze als bange hazen opzij om hem langs te laten. Het was altijd al zo geweest, en het zou naar zijn gevoel ook niet veranderen. Een volbloed Shadraan kon je qua innerlijk niet opeens Novaans maken, en al helemaal niet in zijn geval. Een kwestie van accepteren hoe hij was, maar dat werd kennelijk niet overwogen. Dat hij de haat merendeels zelf veroorzaakte drong ook tot hem door. Het lag eigenlijk een beetje aan hoe complex hij in elkaar stak.
En complex was een juiste verwoording, want hij glunderde zichtbaar om zijn triomf na Alans mening gehaaid onderuit te hebben gehaald. Dom was hij beslist niet, maar het was hoe dan ook ondoordacht om steeds het profijt uit zijn intelligentie te halen. En dat was juist iets wat hij niet besefte. 'Ghrnya sarpa,' viel Alan in een snauw uit die het blijkbaar niet kon hebben van zijn stuk geslagen te zijn. 'Ga je loszinnig over op directe beledigingen dan kun je beter nu meteen mijn kantoor verlaten, want daar sta ik niet naar,' kwam er plotseling veel ijziger uit dan voorheen, zijn kille blik daarbij aansluitend op zijn rap gesproken woorden. Niet dat hij er ook echt een belediging in had kunnen horen, maar het klonk in ieder geval niet zeer vredelievend.
'Slik je woorden liever door als je ze niet fatsoenlijk kunt uiten.' Zijn verticalle dunne pupillen die zijn ogen zo slangachtig maakten hadden zich vervaarlijk versmald tot spleetjes terwijl hij Alan nijdig bleef aanstaren. De jongen keek met een vergelijkbare wrok terug, de brutale hond. Hij vervolgde na de kleine gespannen stilte zijn woorden en negeerde het geërgerde gebaar hoe Alan zijn ogen draaide straal. 'Ik heb geen medicatie gehad. Ik weiger het ook maar te krijgen,' luidde de reactie. 'Ik heb geen behoefte aan die troep die ze gebruiken of aan die verfoeilijke kwakzalvers.'
'Geheid ben je ergens in het verre begin volgestopt met allerlei artsenijen in de hoop op vooruitgang en heb je daarmee het medisch geldbakje onbewust weer doen laten rammelen, zoals alle wetenloze patiënten op die wijze de valse hoop willen behouden,' sprak Savador hem diepgefronsd tegen. Hij geloofde niet dat er geen enkele pil op die astrante tong had gelegen. Mensen met aandoeningen, ziektes en andere kwaaltjes lieten zich al gauw inpakken door allerlei leugens van geneeskundigen. Dat alles voor de genezing, of in ieder geval de vermindering die niet altijd van zich liet blijken. Maar de mens was een domzinnig ras; dat was iets wat hij vanaf het moment dat hij als kind gepest, vernederd, achternagezeten en in elkaar geslagen werd zich al voorbehouden had. 'Dat terzijde,' zette hij zijn oordeel over Alans bewering na een kleine ademteug aan de kant. Hij richtte zijn blik over zijn duim die zacht over de muis van zijn hand wreef, alsof hij diep nadacht. 'En op welk gebied treft deze chronische stoornis je exact, nu we het toch aangeknoopt hebben?' Traag gleed zijn rigide blik weer terug naar Alan om hier afwachtend te blijven hangen. Hij kon het meer overdenken als hij preciezere details had.

Dat niemand graag langs zijn kantoor kwam en dat deze kamer die de typische striktheid als diens eigenaar uitstraalde zelfs een bron van wrevel zou zijn waren klinkklare feiten die binnen de school ook als sappige roddels dienden, maar die hij niet wilde begrijpen. Ze begrepen hem immers ook niet. Hij kon er vrij weinig aan doen of hij bespotte zijn leerlingen, haalde ze concluderend onderuit en bestempelde ze met een negatieve eigenschap die hun onzekerheid nog ietsje meer deed dalen. Dat alles als hij tenminste een reden had om dat te doen. En spijtig genoeg was er vrijwel altijd een geldige reden. Eentje die vaak alleen hij begreep. Maar er waren uiteindelijk zoveel dingen die alleen hij kon begrijpen, en waarom hij ze begreep wist hij zelf ook niet. Hij had er een hekel aan te veronderstellen dat zijn starre houding iets was dat hij in zijn jeugd ontwikkeld had, want zijn kinderjaren waren nu niet echt rooskleurig geweest. Toch moest het waar zijn, daar had hij geen andere conclusies voor. Het jarenlange gepest en de trauma's die hij had opgelopen. Hoe vaak hij in geheim al wel niet had overwogen om een eind aan zijn leven te maken naar aanleiding van alle opmerkingen en de manier waarop men met hem was omgegaan alsof hij niets meer was dan een stuk oud vuil. Het had hem gemaakt tot de harde man die hij vandaag de dag was, gehaat en onbegrepen door de mensen om hem heen terwijl alles wat hij wilde alleen maar een beetje erkenning was. Alan was geen haar beter. De giftige blikken die hij ontving, de niet bepaald eenvoudig te doorgronden houding. Hij was erin gaan geloven dat zijn school van een multi-educatie langzamerhand een inrichting voor moeilijke en onhandelbare kinderen was geworden. Ze haalden stuk voor stuk zowel zijn naam als die van zijn school door het slijk, de vuile insecten. Discipline! Orde! Was het niet duidelijk genoeg met een vuistslag op zijn bureau, dan wel op een hardhandige manier. Ze logen en bedrogen, iedere dag weer. Geen medicatie? Ha. Gaat heen naar je vriendjes en deel je zwakke kwakkels met hen. Een wanhopig iemand probeerde alle mogelijkheden uit, medicijnen of geen medicijnen. En Alan was ook wanhopig, het bleef niet onverborgen voor zijn scherpe blik. Bij Medusa, hopeloos joch. Kennelijk waren zijn woorden een schot in de roos geweest, want zodra Alan zijn beurt nam om te spreken klonk zijn stem opeens zacht en terughoudend; 'Eigenlijk op alle gebieden, Master. Wanneer het zich in lichtere vorm toont, voel ik me prima. Misschien wat moe maar het stoort niet. Maar wanneer het zwaarder wordt, gaat het gewoon mis. Zoals vandaag. Dan val ter plekke in slaap.' Savador hoorde zijn verhaal aan met een doodserieus gezicht, zijn houding stijfjes en roerloos zoals hij daar met zijn handen tegen zijn onderbuik gevouwen zat. Zijn blik licht gefronsd op Alan gericht, want de jongen was nog niet uitgesproken. 'Daarnaast kan ik me vaak niet concentreren en ben ik fysiek te moe om ook maar de trappen op te lopen terwijl ik een uitmundende conditie heb,' vervolgde Alan. 'Het kan soms ook zo zijn dat ik nogal kribbig en chagrijnig doe. Het gaat gewoon niet, hoeveel koffie ik ook naar binnen klok.'
'Verklaart je opstandige gedrag,' concludeerde Savador op een licht geërgerde toon, zijn ogen daarbij gesloten. Toen hij ze weer openden staarden ze Alan recht en doordringend aan, de spleetachtige pupillen borend alsof hij achter die grijsblauwe ogen naar meer details wilde graven. 'Je beheerst lucht- en duistere magie. Doe er iets mee,' sprak hij plots. Misschien een plotselinge omwending in het gesprek, maar dat leek maar zo. Als het joch een beetje creatief was en over een beetje brein beschikte had hij allang een eigenhandige oplossing kunnen bedenken. Kennelijk was dat vergezocht, en opnieuw neigde Savador te willen opmaken dat de mens een wezenloos wezen was. Er was meer in de wereld dan de alledaagse complexe oplossingen na eerst tijd te verdoen door er op te komen. Er bestond iets dat magie heette, en dat kon in de vreemdste gedachtewentelingen de sleutel tot alle oplossingen zijn.

Hoe lang de jongen al die tijd met zichzelf in de knoop had gezeten. Stiekem vond hij zulke feitjes interessanter, eigenlijk amuserend dan de vergelijkbare redenen die hij te horen kreeg als een nietsvermoedende leerling weer de tegenslag had getroffen langs het kantoor te moeten komen. Zoals hij toen hij hier pas werkte er altijd van had genoten om leerlingen het zo moeilijk mogelijk te maken. God, wat had hij toen een verschrikkelijke hekel aan kinderen gehad. Het was tegenwoordig wat geminderd omdat hij zelf vader was geworden en er een aantal personen waren tussen de leerlingen die hem als steunpunt zagen, maar het bleef leuk. En bij Alan was het ook gelukt, al was het waarschijnlijk niet om de reden geweest dat de jongen zat te trillen op zijn stoel bij zijn imponerende aanzicht. No matter. Hij ontving in ieder geval geen opmerkingen meer die op een brutale wijze werden geuit, en ook het gemaskerde gescheld bleef voor zolang dat nog mocht duren achterwege. Of het joch met het verkeerde been uit bed gestapt was deerde hem niet. Alleen hij mocht schelden en snauwen, want hij had er bij Medusa redenen genoeg voor om chagrijnig te zijn tussen al die grove jongelui. En hij werd oud, maar daar werd geen rekening mee gehouden. Deed hij het lekker ook niet. Verveeld liet Savador langzaam de adem via zijn neus ontsnappen terwijl hij iets achterover leunde in zijn luie stoel, zijn blik daarbij nog op Alan gericht. Een oplossing op het probleem was zo simpel. Als het mocht baten, tenminste. Hij haalde een leeg wijnglas tevoorschijn en wreef het op zijn dooie gemakje even schoon met de mouw van zijn mantel. Zijn bleke hand plukte vervolgens een donkergroene fles van de grond. Alsof hij een ingebouwde bar in zijn bureaula had. Achja.
'Ik heb daar nooit aan gedacht. Ik gebruikte de magie vooral voor... andere dingen,' waagde Alan duidelijk te maken zonder nog niet eens enthousiast te zijn over zijn geniale idee. 'Verbaast me niets,' reageerde Savador op een schamper toontje. Alles behalve ruim denkende pubers. Pff. De wijn maakte klokkende geluidjes tijdens het inschenken, en hij staarde geconcentreerd naar de handeling alsof hij even als ervaren wijnproever figureerde. 'Ik kan het proberen... Ik weet zo niet wat maar ik puzzel er wel mee.' Jaja. Van preuts gepuzzel kwam niet veel, vooral niet als dit door kinderhanden werd gedaan. 'Hm.' Inmiddels was Savador opgestaan en schrijdde met het wijnglas aan zijn smalle lippen langs de immens grote boekenkasten langs de wanden die haast tot het plafond reikten. Hij had er talloze spreukenboeken in staan, de Shadraansen in de overvloed, en hij liet een bleke vinger langs de ruggen gaan tot hij tot het exemplaar stuitte dat hij zocht. 'Bedankt, Master,' haalde Alan achter hem zijn concentratie als een vervelende factor tussendoor onderuit. 'En mijn verontschuldigingen voor mijn onbeschofte gedrag.'
'Bewijst enkel je ware insolente persoonlijkheid, nietwaar?' Het duurde een tijdje voor hij het zei, want zijn vinger bleef zoekend zweven voor een rij oude zwart gekafte boeken. Uiteindelijk trok hij één van de grote boeken uit de kast, draaide zich om en liep er mee terug naar Alan. Met een doffe plof kwakte hij het neer op zijn bureau. Het was een dikke pil, met banden over de rug en een bloedrood lint dat als bladwijzer diende. Op de kaft stond een Shadraans symbool, maar de tijd om het nauwkeurig te kunnen bestuderen was er niet, want Savador sloeg het boek open en bladerde snel door de vergeelde pagina's alsof hij precies wist welk hoofdstuk hij moest hebben. Aan de lichte frons tussen zijn wenkbrauwen was echter te zien dat hij het zich in alle concentratie te boven probeerde te halen. Medusa, het was ook alweer zo lang geleden. Hij trok het boek meer naar hem toe, bladerde een twintigtal bladzijdes vooruit, schoof het in een schuine positie zodat hij het niet op zijn kop hoefde te lezen. 'Ah.' Hij bladerde wat terug en schoof het boek weer voor Alans neus. Op de pagina was een lap tekst in de Shadraanse taal te vinden, met kriegelige illustraties naast de alinea's alsof de maker zich meer op de inhoud had willen richten dan de uitvoering, en alle afbeeldingen even vluchtig met inkt en schrijfveer geschetst had. 'Scáth XIII. Het geestelijk verbinden met je schaduw,' legde hij kort uit met een aanduidende tik van zijn vinger op de afbeelding. De overige twaalf Scáth-hoofdstukken hadden inhoudelijk soortgelijke spreuken, maar ieder met andere functies. 'Kort gezegd heb je dus de mogelijkheid je behoefte aan slaap aan je schaduw over te leveren. In feite 'slaapt' je schaduw in dat geval en kun je zelf wakker blijven. Met voorwaarde dat je daarbij ook andere behoeftes of bevattingsvermogens uitschakelt bij gebrek aan beheersing van de spreuk.' Hij nipte even aan zijn glas alsof hij de wijn nodig had voor motivering voor verdere uitleg.
'Ik raad het je sterk aan om het in combinatie met luchtmagie te doen. Schaduwen zijn wezens op zichzelf en in contrast met alles dat hen probeert te overmeesteren, bovendien is de spreuk eigenlijk te hoog van graad. Luchtmagie maakt die controle eenvoudiger. Daarbij kun je de schaduw binnen een bereik van een aantal meter verplaatsen naar een gewenste locatie. Zo hoeft niemand ook maar te weten op wat voor stiekeme spreuken je je tijdens de les zit te concentreren.' Savador liet het boek open liggen zodat Alan zelf de tijd kon nemen om de spreuk te bestuderen, als hij de Shadraanse taal echter kende en de kleine soms wat vervaagde lettertjes kon ontcijferen. Hij zette zijn glas neer en liet zich langzaam weer neerzijgen achter zijn bureau. Daar vouwde hij kalmpjes zijn bleke handen tegen zijn onderbuik en staarde Alan roerloos aan. 'Het is echter geheel aan jou of je de spreuk wil gebruiken of niet,' voegde hij er stijfjes aan toe.

Natuurlijk was de jongen niet op 'magische' oplossingen gekomen, waarschijnlijk had de dwaas hele maanden gespendeerd aan het overdenken van alledaagse kwesties die als mogelijke opties konden figureren. Falende kwesties, welteverstaan, en daar was Savador maar al te wel van op de hoogte. De jeugd van tegenwoordig; snotneuzende brutale pubers, de domme adolescenten. Creativiteit was een term die ze in alle vormen en maten wilden beoefenen, maar een eigenschap waar ze met hun eigen eenvoudige en ondoordachte ideetjes niet aan konden voldoen. En lukte het oplossen van een probleem niet, dan kwamen ze bij hem aan om half in paniek als de kleine kleuters die ze waren aan de plooi van zijn mantel te sjorren en het de meester maar uit te laten zoeken. Dat terwijl diezelfde meester af moest gaan op het ongedetailleerde verhaaltje waarin ze op de meest complexe manieren de reden van hun komst probeerden te weerleggen, terwijl het zoveel eenvoudiger kon. Spijtig.
Met een beetje van deze minachting jegens de jonge - en volgens hem ontroostbare - generatie van deze eeuw doorschemerd, staarde Savador het joch met elegant opgeheven wijnglas roerloos aan over zijn bureau. Hij was voor de jongen met alle moeite en inspanning opgestaan, had wel drie meter afgelegd tussen zijn bureau en de boekenkast en nu had de dwaas een heuglijk dik boek vol relevante oplossingen voor zijn snotneus liggen, dus ja: hij verdiende een wijntje. Omdat niemand anders hem prees om zijn fantastische daden deed hij het zelf maar. En zo ging hij dagelijks door hele flessen wijn heen, maar bloody hell, wat deerde het ook. Het was niet alsof hij zijn rust en comfort in iets anders dan een glaasje op zijn tijd kon vinden met al die stress-opstapelende factoren in de dagelijkse sleur waar hij zich iedere dag opnieuw doorheen sleepte. Met alle rugklachten en lichamelijke kwaaltjes van dien. En over dat eerste gesproken; de spieren in zijn weke rug begonnen nu ook aardig te protesteren tegen het eigenlijk veel te zware werk dat hij moest verrichten en waarmee hij zichzelf flink aftakelde. In stilte nam hij een wat schuinere positie in zijn zwartlederen stoel aan, zijn ene been over het andere geslagen en zijn handen die weer zakelijk in elkaar schoven tegen zijn buik. Zijn roerloze blik bleef op Alan gericht, want de jongen nam de kans aan om de spreuk die hij zojuist als mogelijke oplossing geopperd had voor zichzelf even te bestuderen. De Scáth-reeks. Hij kon zich nog als de dag van vandaag herinneren hoe hij als stille maar ijverige student met al zijn studieboeken een beschut plekje in het woud bij zijn school opzocht om zich daar te richten op alle spreuken in de toen verboden boeken, maar ondanks het verbod op Scáth vanwege een aantal spreuken met nare gevolgen bij het fout leren ervan had hij ze altijd stiekem in zijn bezit gehad, diep onder in zijn schooltas gestopt. Hij was één van de beste geweest op zijn school, de bleke mysterieuze jongeman die met niemand contact zocht en alles behalve sociaal was, maar waar een getalenteerd genie in school. Voor anderen waren het oude muffige boeken, voor hem segmenten uit zijn jeugd. Savador meende een opheldering op Alans gelaat te kunnen ontdekken, maar zo terecht vond hij het niet. Het was nog maar de vraag of de jongen mentaal sterk genoeg was voor de spreuk, en of deze ook daadwerkelijk in zijn kunnen lag. Hij was een talent toen hij zo jong was, ja, maar ook hij had moeite met het uitpluizen van sommige spreuken gehad. En als het voor hem al moeilijk was, hoe hoog moest de moeilijkheidsgraad voor een leerling dan wel niet liggen? De jongen leek er echter niet zo erg om te malen. 'Als mijn stoornis hiermee opgelost word, dan gebruik ik het met genoegen,' een snelle beredenering, met oprechte zekerheid. In dezelfde bewegingloze positie bleef Savador hem even aanstaren. 'Uiteraard is het nog een vraag die onbeantwoord zal blijven,' reageerde hij kalmpjes.
'Het hoeft er maar net aan te liggen hoe erg je ervan bewust bent wat voor consequenties het kan leveren bij het niet kunnen handhaven van deze spreuk. Het is geen basisstof, absoluut geen kinderspel. Voor indicente zwakke dwazen die er op gemakzuchtige wijze mee omgingen waren de gevolgen niet na te vertellen. Ik heb je gewaarschuwd.' En dat was het minste wat hij nu nog kon doen, want het was Alans keuze. 'Afgezien daarvan..' Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt kwam hij moeizaam achter zijn bureau vandaan. Zijn blik verhardde plotseling spontaan. 'Als ik ook maar merk dat er één scheurtje in een van die duizend bladzijden zit, één enkel kreukeltje of ezelsoortje,' sloeg zijn rustige toon opeens om naar een hees, dreigend gesis waarbij hij zijn hand te steun legde op de armleuning van Alans stoel en op imminente wijze dichter naar de jongen toeboog, 'dan verzeker ik je dat ik je op de eerste de beste shuttle naar Shadra zet om langs de grootste bibliotheek in deze nietige wereld te gaan en me een spiksplinter nieuw exemplaar te bemachtigen. Van je eigen kosten en met de straffen wegens onherroepelijk vandalisme van dien!' De strenge, bijna beangstigende blik in zijn slangachtige ogen boorde zich in die van Alan, maar desondanks zijn ernst sloeg zijn bleke hand ondertussen het boek dicht om het in een kalme beweging dichter naar Alan te schuiven in een toereikend gebaar. 'Op hoop van zegen,' wenste hij Alan op een zachtere toon toe. Savador scheurde zijn starende blik van hem los, boog zich langzaam terug en draaide zich uiteindelijk om om in alle kalmte zijn plek achter zijn bureau weer in te nemen. Zolang het joch er maar voorzichtig mee was.