Dit had ze totaal niet zien aankomen, zeker niet nu. De wallen onder haar ogen vertelden de buitenwereld dat ze al dagen niet meer geslapen had en dat kwam enkel en alleen door de brief die ze altijd in haar schoudertas meedroeg. Percy had hem aan haar geschreven en in het begin had ze hem niet eens willen openmaken, maar iets zei haar dat het belangrijk was. Na wat aarzelen had ze de brief toch geopend. De eerste woorden hadden er voor gezorgd dat ze de brief bijna terug had kapot gescheurd, net zoals al die andere waarin hij smeekte dat ze terugkwam, maar de zinnen die daarna volgden hadden haar tegengehouden. Haar vader was ziek en natuurlijk wist de idioot niet wat Meneer Pierce juist had, maar het was sowieso iets ernstig. De brief had ze nu al zeker een maand en ze wist dat ze naar Shadra moest, maar ze had Savador niet willen storen. De man had zelf al een heel deel aan zijn hoofd met de nieuwe leerlingen en zijn eigen kinderen, maar de tweede brief van Percy had de doorslag echt gegeven. Jonathan was nog meer achteruit gedaan en wilde haar zien voordat hij heenging. De hakken van haar zwarte schoenen verbraken de stilte die in de gang van het kantoor van de hoofdmeester bevond. Leerlingen kwamen hier niet, alleen als ze eruit waren gestuurd of nieuw waren. Op dit moment bevond zich niemand in de gang, dus moest ze zich niet verantwoorden voor de paar tranen die over haar wangen liepen. Katherine was haar moeder al kwijtgeraakt bij een stomme brand en ze kon het echt niet aan om haar vader ook te verliezen. Voor Savadors kantoor bleef ze staan, veegde het beetje uitgelopen mascare weg en haalde een paar keer diep adem. De kerstvakantie was bijna voorbij en ze zou wel een week of twee op Shadra zijn, dus moest ze om verlof vragen. De jonge vrouw wilde net op de deur kloppen toen het zachte getrippel van kleine pootjes op de grond haar tegenhielden. Haar groene ogen richtten zich op het kleine zwarte katje dat kwam aanlopen en ze hurkte neer om het beestje in haar armen te nemen. “Het is niet de bedoeling dat je hier rondloopt, Minou. Ga maar terug naar mijn kamer.” Katherine liet het beestje terug los en zo gehoorzaam als ze was trippelde ze terug weg. Voor een laatste keer haalde ze diep adem en klopte zachtjes op de deur van het kantoor. Ze hoopte dat ze vrij mocht nemen, maar als het niet ging zou ze ook niet klagen. Dan zou ze haar vader in het weekend wel gaan bezoeken.


Derp

Misschien was het een goed idee om straks slaappillen te nemen, dan kon ze tenminste een keer slapen zonder al te veel zorgen aan haar hoofd. Als de dingen in haar leven niet snel de goede kant op zouden gaan storte ze nog in, dan kon ze haar baan hier zelfs vergeten. Katherine schrok even toen de deur werd open gezwaaid en Savador in de deuropening verscheen. De man had haar duidelijk niet verwacht, aan zijn lichaamshouding te zien. Katherine was iemand die mensen niet graag stoorden met haar problemen, alleen als het echt niet anders kon. Een rode lok die in haar gezicht hing werd door een slanke vinger terug achter haar oor geduwd terwijl ze Savador in de ogen keek. Eigenlijk snapte ze niet wat de leerlingen zo aan hem haatten, de man had gewoon zijn handen vol met papierwerk en die dingen om altijd even vrolijk te zijn. Net als zij op dit moment. Een paar leerlingen hadden al een opmerking gemaakt over dat ze er niet echt goed uitzag, hadden zelfs voorgesteld om haar naar de ziekenboeg te brengen. Elke keer had ze een zwakke glimlach op haar gezicht getoverd en gezegd dat dat niet nodig was, dat ze het wel zou redden. In het begin had ze zich afgevraagd wat Percy in godsnaam bij haar vader deed, maar elke keer was ze uitgekomen bij de conclusie dat hij wachtte op haar om te smeken dat ze hem zou vergeven, iets was ze nooit van plan was. Hij had zijn kans verkeken toen hij er met dat onozel kind vandoor ging. 'Kom even binnen,' Dankbaar knikte Katherine en liep langs Savador door naar binnen. Het was niet echt aangenaam om op de gang, waar een leerling die toevallig voorbijkwam je makkelijk kon horen, te vragen of ze haar zieke vader mocht gaan bezoeken. Nog altijd hield ze haar lippen stijf op elkaar, was bang dat haar stem veel te hard ging trillen. Maar na een paar minuten werd het toch wel eens tijd dat ze wat ging zeggen. "Ik heb een tijdje terug een brief ontvangen van een... vriend uit Shadra." Even had ze getwijfeld over hoe ze Percy kon noemen. Ze kon toch moeilijk gaan zeggen dat haar ex elke dag naar haar vaders huis ging in de hoop haar daar op een dag aan te treffen? "Mijn vader is blijkbaar ernstig ziek en zijn hart kan het elk moment begeven, nu was mijn vraag aan u of ik een paar dagen vrij kan krijgen om hem te gaan bezoeken." Katherine's zicht werd wat vertroebeld door de tranen, maar ze probeerde zo goed en zo kwaad als het kon om niet in huilen uit te barsten. "Hij had gevraagd om nog een laatste keer langs te komen voordat hij herenigd zou worden met mijn moeder," voegde ze er half fluisterend aan toe en na die woorden kon ze niet voorkomen dat er toch een paar tranen over haar wangen liepen. Eerst kwam haar moeder om in een brand, daarna werd haar hart gebroken en nu zou ze het enige familielid dat ze had ook nog eens verliezen? Nee, dat ging echt te ver. Katherine was nog maar tweeëntwintig en nog volop in de bloei van haar leven! Tevergeefs probeerde de jonge vrouw de tranen weg te vegen, elke keer kwamen er weer nieuwe bij. Over was gewoon niet eerlijk meer, heel haar leven was nooit eerlijk geweest. Ze had alles om het hart van een man op hol te doen slaan. Een mooi gevormd lichaam, een stralende glimlach en een lief karakter als ze goed gezind was, maar natuurlijk pikte zij er weer de verleerde uit.

Katherine's vader was diegene die haar had opgevoed, die haar had gemaakt zoals ze nu was. Ok, soms leek ze meer op een novaanse dan op iemand die van Shadra kwam, maar wat wil je ook als je leert met elk beetje dat je krijgt gelukkig te zijn. Om haar moeder had ze even gehuild, maar niet zo lang omdat ze bijna niets aan haar opvoeding heeft gedaan. Jonathan leerde haar altijd beleefd te zijn en haar charmes te gebruiken en ze kon het nog altijd niet bevatten dat hij er misschien niet meer zou zijn. Savador had nog niets gezegd en liet haar gewoon uitpraten, iets wat ze wel wardeerde. Katherine haatte mensen die je zomaar in de reden vielen terwijl je je best deed om zonder huilen te vertellen wat je dwarszat. Toen ze haar verhaal had gedaan, kon ze zich niet meer bedwingen en stroomden de tranen over haar wangen. Als Savador haar niet in zijn armen had genomen, was ze zeker als een zielig hoopje in elkaar gezakt. Als haar vader haar nu zo gezien had zou hij zeggen dat ze een schande voor de familie was, maar ergens zou hij het wel begrijpen. De jongen vrouw duwde haar neus in de kledij van de hoofdmeester en liet de tranen gewoon vloeien. Een keer moest ze zich even laten gaan, daarna kon ze zich makkelijk groot houden. Na een tijdje waren alle tranen op en keek ze met een waterig glimlachje in de goudkleurige ogen van de man. "Dank je." Kwam er zachtjes uit terwijl ze haar make-up terug wat probeerde te fatsoeneren. Toen pas merkte ze de natte plek die ze had gemaakt met haar tranen. "Nu heb ik heel je blouse verpest." De schittering die normaal in haar ogen te zien was, die ervoor zorgden dat mensen zagen dat ze heus wel van het leven genoot, was voor een deel terug en ze zag er al iets beter uit dan vijf minuten geleden. Katherine was het levende bewijs van het feit dat je hart luchten wonderen deed. Meestal hield ze haar problemen het liefst voor zich, maar in dit geval had ze geen keus gehad. Haar vader had haar met de strengste etiquetten die er waren opgevoed en daar gedroeg ze zich ook naar. Ze streek met haar vingers door haar haren om ze terug een beetje in model te krijgen, veel moeite moest ze er eigenlijk niet voor doen omdat haar haren altijd wel hetzelfde vallen.

Nee, ze kon het niet aanzien dat iemand door haar toedoen ongelukkig was. Het was misschien niet volledig haar fout, maar het was wel haar schuld dat Savador er momenteel zo droevig, zo verslagen uitzag. Katherine had duidelijk de glimlach van zijn gelaat zien verdwijnen door de mededeling dat ze weg moest en even had ze de neiging om naar hem toe te lopen en hem te omhelzen, maar ze hield zich in, vroeg in de plaats ofdat hij graag had dat ze nog even bleef. De meeste Shadranen zouden hun neus alleen maar optrekken als ze zouden kunnen horen wat ze nu dacht. Op dat opzicht was ze uniek in haar soort, alleen kleine kinderen waren misschien nog iets liever dan zij. In het begin hadden haar ouders het raar gevonden dat ze graag mensen hielp om terug te lachen, maar na een tijdje werden ze het gewoon dat hun dochter meer weg had van een Novaan. Het enige wat liet zien dat ze absoluut geen Novaan was, was het feit dat ze helemaal geen aanleg had voor licht magie en nooit van regels afweek, tenzij dat het echt noodgeval was. De glimlach die op zijn gezicht verscheen zorgde ervoor dat ze zich zelf ook beter voelde. Toen hij over haar kleur van haren begon werd haar gezicht bijna even rood en sloeg ze haar ogen even neer. Het was raar geweest dat ze natuurlijke rode haren had, aangezien haar ouders allebei een donkere kleur hadden, maar blijkbaar was het haar grootmoeder aan vaders kant geweest die net dezelfde kleur lokken had als zij. "Dankje." Kwam er na een tijdje uit terwijl ze Savador met haar groene ogen volgde terwijl deze langs haar liep. "Ik denk heus ook wel aan mezelf hoor. Ik kan nog even blijven, maar daarna moet ik echt naar Shadra." Percy zorgde wel voor haar vader in de tijd dat ze weg was, dus ze moest niet bang zijn dat hem nu iets ergs overkwam. "Hoe gaat het met je kinderen?" Katherine had ergens opgevangen dat de man kinderen had en zelf was ze redelijk dol op kinderen.


Sorry voor de laatheid

Hartverwarmend, dat was het enige hoe hij Katherine's omvang kon bestempelen. Geen enkele andere collega behalve Madeline was zo openlijk tegenover hem geweest, zodat ze gewone conversaties hadden als twee gewone mensen die gewoon met elkaar omgingen. Het verwijtende en argwanende gedrag dat vooral de kop opstak achter zijn rug om weggelaten, maar zelfs dan zag hij het terugweerspiegeld in die schijnheilige ogen en houdingen die aan hem blootgesteld werden. Volwassenen werden nooit volwassen. Bij Katherine ontbrak dit, alsof ze hem echt benaderde en nam zoals hij was. Zich niet vluchtig uit de voeten makend met een of ander smoesje als hij er toevallig aan kwam, of dagelijkse gesprekjes ontvluchtend omdat hij volgens velen eng en gemeen was. Het maakte ertoe dat Savador niet precies wist welke houding hij moest aannemen nu hij voor de verandering wel serieus genomen werd en bovenal werd geaccepteerd. Ze had een innerlijke Novaan in zich met haar beïnvloedende optimisme, maar was en bleef een rasechte Shadraan. Dat maakte het allemaal nog even soepeler, want hij vond zijn eigen soort ver teboven staan. Ze schonk hem een verlichtend gevoel met de vraag of hij had dat ze nog even bleef. Anderen zouden dat niet vragen, dat wist hij zeker. Hij kon er niet veel anders aan doen dan er lichtjes om te glimlachen, en misschien uit een reactie van opluchting een complimenterende opmerking te maken over die golvende rode lokken die hem zo fascineerden. Een beetje terughoudend wendde Savador direct erna zijn blik af en richtte zich tot zijn bleke vingers die hij bijna nerveus in elkaar haakte. Voor een kort moment sloeg hij zijn blik weer naar Katherine op en zag tot zijn grootste ontzetting dat haar gezicht bijna net zo rood was aangeslagen als haar haar. 'H-het spijt me,' verontschuldigde hij zich vlug. Bij Medusa, een echte macho was hij nooit geweest. Maar Katherine bedankte hem om zijn positieve opmerking, die er eigenlijk zomaar uitgefloept was. 'Ik denk heus ook wel aan mezelf hoor,' reageerde ze even later op zijn terechtwijzende woorden. Savador trok de bureaustoel naar achteren en gebood haar met dat woordloze gebaar weer plaats te nemen, maar keek haar over de stoel even zwijgend aan. 'Ik kan nog even blijven, maar daarna moet ik echt naar Shadra.' Hij liet zijn gevoel van vreugde ontsnappen in een half grinnikende zucht terwijl zijn mondhoeken zich ontplooiden tot een brede glimlach. Ze was een schat.
'Hoe gaat het met je kinderen?' vroeg Katherine het volgende ogenblik geïnteresseerd. 'Ach..' Met een bleke hand nog rustend op de rugleuning van zijn stoel nam Savador een wat elegantere houding aan. Eerlijk gezegd had hij een persoonlijke vraag zo snel niet verwacht. Hij zette zijn andere hand tegen zijn heup en steunde met de punt van één van zijn herenschoenen tegen de grond. 'Goed, allicht,' gaf hij uiteindelijk warm glimlachend antwoord. 'Asema heeft onlangs al wat leren lezen en Elwin.. ontwikkeld een soortgelijk interesse in slangen.' Hij lachte zacht binnensmonds. 'En jij?' Zijn slangachtige ogen richtten zich weer tot Katherine. 'Heb je nog niet eerder overwogen om - kinderen te nemen?' Savador wist niet precies waarom, maar hij betrapte zichzelf erop dat zijn stem zich opmerkelijk verzachtte bij het laatste deel van zijn gestelde vraag.

Sommige oudere familieleden noemden Katherine altijd de kleine Novaan van de familie, iets waar ze helemaal niet tegen kon. Spijtig genoeg hadden een paar pestkoppen van haar school toen dat 'koosnaampje' hoorden en haar daarmee begonnen te pesten. Lang duurden de pesterijen niet, omdat ze het na een paar dagen zo beu was geweest dat ze een van de jongens een gebroken neus had bezorgd. De jonge vrouw was meestal de rust zelve, maar als ze kwaad was, was ze ook echt kwaad. Woest. Het compliment van Savador zorgde ervoor dat al het bloed naar haar wangen steeg en even keek ze naar de grond. Een bedankje rolde bijna automatisch uit haar mond en na een tijdje keek ze terug op, zochten haar ogen de zijne. Had hij zich daarnet nu werkelijk verontschuldigd omdat hij haar een compliment gegeven had? Langzaam trok het rood weg en kregen haar wangen hun natuurlijke bleke kleur terug. "Gaat u daar maar zitten, het is tenslotte uw stoel. Ik ga daar wel zitten." Met zelfzekere passen liep ze om het bureau heen en ging zitten op de stoel die eigenlijk voor gasten bedoeld was, linker been over de rechter en keurig rechtop. Aandachtig luisterde ze naar Savadors antwoord op haar vraag. Dus zoon en vader hadden net dezelfde intresse, leuk toch? De tijd dat kinderen vanalles wilden leren was volgens haar een van de moeilijkste periode's voor ouders. Je moest je kind dingen die niet altijd even gemakkelijk waren gaan leren en soms werd je er gewoon depressief van. Zelf had ze er geen ervaring mee, maar een vriendin had wel kinderen gehad en soms kwam deze huilend bij haar aanbellen. De vraag die haar gesteld werd verraste haar wel een beetje. Katherine was dol op kinderen, maar om er nu zelf te hebben? Nee, daar was ze nog niet aan toe. "Misschien komt het er ooit eens van, maar eigenlijk heb ik het nog niet echt overwogen, nee." Zo van die kleine voetjes die in huis rondtrippelden leek haar wel iets leuk voor later, maar daarvoor moest ze eerst nog 'de ware' vinden. Iets wat niet echt simpel was. Voor sommige mensen was de eerste de beste man of vrouw die ze tegenkwamen goed voor een relatie, maar zij wachtte liever even totdat ze de persoon in kwestie beter had leren kennen.

Hij vond het bijna intrigerend hoe Katherine haast geen Shadraanse trekjes leek te beschikken als toch - naar zijn gevoel - volbloed Shadraan. De gewoontes van de sombere planeet werden er in de meeste oudherse Shadraanse families er toch op starre wijze ingestampt. Dat was wel bij hem zo het geval geweest - ware het niet thuis, dan wel op school. En het maakte hem tot de strenge kille man die hij vandaag de dag was die door velen gehaat, en door weinigen geliefd werd. Dat verklaarde zijn meer gesloten houding, de drukkende stress en zijn drankprobleem. Daarom was hij verlicht door iemand als Katherine genomen te worden zoals hij was. Ergens geloofde hij niet dat de jonge vrouw achter zijn rug om al zijn gedeelde verhalen en kleine feitjes roddelend door zou lispelen, zoals Malaika en Delaija dat over hem leken te doen.
Savador sloeg zwijgzaam zijn slangachtige ogen neer toen zich lichte verkleuringen op Katherine's wangen ter aanleiding van zijn complimentje vormden. Schattig. Te aantrekkelijk voor zijn gevoel. En hij kon niets anders doen dan lichtelijk in benauwing raken en zich snel te verontschuldigen voor zijn onverwachte woorden. Het was immers niet zijn bedoeling Katherine een slecht gevoel te geven dat ook maar iets in de buurt kwam bij schaamte.
'Gaat u daar maar zitten, het is tenslotte uw stoel,' gaf ze uiteindelijk na een kleine stilte die wel eeuwen leek te duren tussen hen aan. 'Ik ga daar wel zitten.' Zijn mondhoeken krulden parmantig om tot een dankbaar glimlachje op zijn smalle lippen. Hij vond het best, maar hij had het ook helemaal niet erg gevonden als ze in zijn stoel plaats had genomen. Alles voor de gast die hem met evenveel respect behandelde als hij wenste. Terwijl Katherine plaatsnam op de voor gasten bestemde stoel, klemde hij een hand om de zachte rugleuning van de bureaustoel om er langzaam en moeizaam in neer te zijgen. Zijn rug was er nog altijd niet best aan toe. Savador vouwde zijn bleke handen tegen zijn onderbuik ineen en sloeg traag een been over het andere. Even later zette hij een elleboog op de armleuning en streek met zijn duim bedachtzaam over zijn lippen. Een tijd lang bleef hij met een steunende vuist tegen zijn wang in doodse stilte naar Katherine staren, af en toe haar een zwak verlegen glimlachje schenkend of wegkijkend op momenten dat ze recht oogcontact maakten. Ze zat er elegant en keurig bij. Een jonge vrouw in de bloei van haar leven met een haarkleur die al net zo vurig oogde als de jongbloedige passie en motivatie die ze nog had. Het onderwerp berustte even later op kinderen, eigen kinderen welteverstaan. En hij had er geen moeite mee meer persoonlijke details over zijn eigen zoontje en dochtertje met Katherine te delen. Hij betrapte zichzelf erop er zelfs luchtig over te kunnen spreken in haar bijzijn. Misschien wel zo luchtig dat hij haast automatisch dieper op het onderwerp inging en haar een soortgelijke wedervraag stelde. Het was er al uit voor hij er erg in had, en even was hij bang voor een tweede schrikachtige reactie, maar Katherine beantwoordde zijn vraag op een kalme toon; 'Misschien komt het er ooit eens van, maar eigenlijk heb ik het nog niet echt overwogen, nee.' Savador maakte glimlachend een zacht instemmend geluid binnensmonds. 'Wel, je bent ook nog jong,' sprak hij na een kleine ademteug aan het begin van zijn zin terwijl hij zijn handen weer liet zakken en in een langzame beweging tegen zijn onderbuik vouwde. 'Tijd ligt nog aan je voeten,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe. De plotselinge droevenis die zich in zijn toon mengde leek tegelijkertijd te komen met de sombere glans in zijn blik. Niet om het feit dat hij zijn jonge jaren weggegooid had door zich te isoleren van anderen in plaats van op te bloeien, een eenzaam bestaan te leiden omdat toen al niemand iets van hem moest hebben en er met grote bogen om hem heengelopen werd. Ook niet om het feit dat het hem ongelooflijk veel pijn van binnen had gedaan om gewoon niet geaccepteerd te worden door de massa waarin je in meegaat, en waar ieder beetje mens zich aan vastklampt, afhankelijk van is. Iets heel anders hield hem momenteel in zijn ijzige greep. Zij was ook jong geweest. Een heel leven voor haar, alle tijd aan haar voeten. Zijn lieve Diva. En plotseling was ze er gewoon niet meer. Nu hij er nader over nadacht had hij niet eens afscheid kunnen nemen. Ze was gestorven terwijl hij er niet eens van op de hoogte was geweest - op dat moment waarschijnlijk in zijn kantoor aan de wijn, nietswetend en apathisch - en waarvoor? Zijn kinderen hadden geen moeder meer en hij had geen vrouw meer die liefdevol tegen hem aankroop in bed, die hem wel accepteerde en liefhad zoals geen vrouw dat ooit had gedaan. Nu was hij weer terug bij af; gehaat, benijd, angstaanjagend, mentaal gesloopt en vooral gebroken. Savador leek even het besef van tijd en plaats te vergeten. Zijn ademsappel ging zichtbaar op en neer bij de brok in zijn keel die hij zacht wegslikte. Hij richtte zijn ongelukkige lege blik fronsend op de vloer en begon met trillerige vingers de trouwring om de ringvinger van zijn linkerhand te draaien. Het sieraad dat veel voor hem betekende had hij sinds de dag van zijn bruiloft niet meer afgedaan.

Weer zweefde de vraag waarom mensen de man voor haar haatten door haar gedachten. Ze verafschuwde hem en dan vooral de leerlingen, zelfs collega's deden eraan mee. Misschien moesten ze hem eens beter leren kennen, dan wisten ze dat hij niet altijd zo nors of eng was. De man had ook gevoelens die gekwetst konden worden en dat was nu juist hetgeen wat iedereen deed, hem kwetsen. Katherine was een volbloed Shadraan, maar dat wilde toch niet zeggen dat ze alles door een zwarte bril moest gaan bekijken. Shadranen konden ook best optimistisch zijn als ze wilden, maar dat ging alleen als anderen je ook respecteerden. Zelfzeker zat ze daar in die stoel. Hoeveel tegenslag ze ook zou hebben, diegene die haar wilden raken moesten heel hard hun best doen om haar trots te krenken. De trots die haar familie al generaties met zich meedroeg en door de vraag van Savador besefte ze dat zij die generatie zou gaan moeten verder zetten. Natuurlijk zouden haar kinderen een geheel andere achternaam hebben, maar de trots waaraan je haar familie kon herkennen zouden ze wel erven. Als het moest zou ze haar man zelfs smeken om hun kind haar achternaam te geven. Het was raar, maar al haar familieleden, behalve haar vader, waren precies verdwenen, tot as vergaan. Ze had niets meer van haar neven en nichten, nonkels en tantes gehoord. Misschien kwam ze hen op een dag nog eens tegen en ze zou er niet raar van opkijken als ze hen niet eens zou herkennen. " De tijd gaat veel te snel voorbij en het leven is nooit eerlijk," merkte ze op, denkend aan haar moeder. Zij had ook nog een leven voor zich gehad, een leven waarin ze samen zouden kunnen lachen om de dingen die er gebeurd waren. Een band tussen dochter en moeder was sterk en het was net alsof er een stukje van Katherine's ziel mee met haar moeder was gestorven. Als het echt slecht ging met haar vader zou haar andere deel ook sterven en zou er de eerst komende maanden-misschien zelfs jaren- alleen een leeg omhulsel overblijven. Op een dag zou ze zich herpakken, terug van het leven genieten, maar het idee alleen al om als een zombie rond te lopen deed haar gruwelen. Haar groene ogen zochten terug naar die van Savador toen ze de trieste ondertoon in zijn stem opmerkten en langzaam gleed haar blik naar beneden, tot aan de ring die om zijn vinger zat. Onmiskenbaar een trouwring, maar ze had nergens gehoord dat hij een vrouw had. Na een tijdje drong het pas tot haar door dat zijn vrouw waarschijnlijk dood was, dat hij daarom misschien zo gesloten was. "Wat is er gebeurd?" Ze vroeg het zachtjes, durfde niet luider te praten alsof ze bang was dat iemand aan de deur stond te luisteren. Het was een gevoelig onderwerp dat wist ze, maar misschien deed het goed om erover te praten. Als hij er niet over wilde praten moest hij dat zeggen, dan ging ze er ook niet dieper op in. Maar het was slecht om al het verdriet dat je voelde op te kroppen en op dit moment kon zij misschien als vriendin fungeren? Savador had volgens haar gewoon iemand nodig die hem begreep, iemand die hem niet meteen bestempelde als onaardig of eng.

Hij kon niet echt plaatsen hoe en waarom, waar de verschrikkelijk diepe haat jegens hem vandaan kwam. Het feit dat hij het er vaak genoeg zelf naar maakte kon hij niet ontkennen, maar al die negatieve eigenschappen hadden zich in de loop van zijn leven in zijn karakter genesteld als permanente parasieten, ongewild voortgekomen uit alle wanhoop van de dingen die hij had meegemaakt. Was het niet zo dat ieder mens een kans verdiende, hoe slecht en doorgrond diegene ook was? Het stond zwart op wit in de alleplaneetse Bijbels gedrukt, het was een prioriteit en een levenswet. En hij gaf ook niet altijd iedereen een kans, maar het was niet zo dat er alleen maar pure slechtheid in zijn binnenste wemelde. Hij had ook een goede kant, net zoals moeder hem had gezegd. Alle mispunten weggedacht had ze hem een lieve, zorgzame en charmante man genoemd die diep van binnen alleen maar het beste voor iedereen wilde. Zijn eindeloze gesnauw en harde aanpak waren niet voor niks. Hoezeer het ook bleek dat hij het voor zijn eigen plezier deed, hij deed het ook zeker om leerlingen een duwtje in hun rug te geven. Een iets te hardhandig duwtje, maar hij geloofde dat het gewoon meer dan nodig was voor ze zich in de keiharde maatschappij van de wereld van volwassenen wierpen. Met een softe instelling gingen ze het echt niet redden. Diva was zo'n persoon geweest die zijn positieve kant had gestimuleerd door hem de liefde en de aandacht te geven waar hij zolang naar had gesnakt. En daar was hij haar diep dankbaar voor. Katherine deed op het moment ongeveer hetzelfde, en dat was reden voor hem om haar met hetzelfde niveau van respect te behandelen. Ze was zo lief en teder voor haar doen. Daarbij deed ze tenminste een poging nader tot hem te komen en zijn gevoelens te begrijpen. Anders dat zijn andere collega's dat deden. De vooroordelen kwamen hem vaak genoeg de strot uit. Hij was de zogenaamde boeman van de school, die zich sluipend terugtrok in zijn kantoorgrot met slangen en wijn om de eerstvolgende leerling die hem toevallig trof de huid vol te schelden. Welke dingen deed hij steeds fout door dat verkeerde beeld over zichzelf te blijven geven? Het frustreerde hem. Zelfs zijn eigen kinderen leken soms doodsbang voor hem te zijn, alleen al als hij ze streng op iets aan moest spreken om ze een goede opvoeding te geven. Diva zou het ook gewild hebben dat haar nageslacht later plichtsgetrouw en goed gemanierd zou zijn.
'De tijd gaat veel te snel voorbij en het leven is nooit eerlijk,' leek Katherine zijn opmerking te willen verwerpen. Savador keek traag naar haar op van zijn in elkaar gevouwen handen. Hij keek haar een tijdje in stilte aan alsof hij naar woorden zocht, maar zijn mondhoeken krulden even later lichtjes om. 'Lieve kind, en ik dacht nog wel dat je zo'n optimistische kijk op het leven had,' klonken zijn woorden warm en vriendelijk, niet terechtwijzend om haar van die plotselinge kering in omvang te beschuldigen. Zijn brede schouders zakten zichtbaar in bij de zachte zucht die hij slaakte, waarna hij zijn wat droevige blik weer op zijn eigen schoot richtte. 'Maar ik kan je niet meer dan gelijk geven,' stemde hij er op een zachte, sombere toon mee in zonder zijn blik daarbij naar haar op te slaan. Meer liet hij er niet over los, ondanks dat hij zo openlijk met Katherine kon spreken. Hij geloofde dat de boodschap zelf wel op haar overkwam. Zijn leven was immers niet bepaald rozengeur en manenschijn geweest. Een aaneenlopende ketting van ongeluk en slopende gebeurtenissen was een beter woord, al op jonge leeftijd ontstaan toen het erge gepest en de vernederingen al begonnen, en doorlopend tot zijn vijftigste. Wat was een mens zonder zijn wanhoop. Iemand die dat onbekend was ging onwetend en onervaren door het leven, het meest kwetsbaar voor incidenten die je konden treffen als een hamer. Maar Katherine - hij wilde niet dat ze zo laag over haar eigen bestaan dacht. Dat verdiende ze niet. Ze was veel beter van persoon dan de meesten, en als hij kon zou hij haar alle voorspoed schenken die hem mogelijk was. Het probleem was alleen dat hij zelf nauwelijks tot geen voorspoed had.
Desolaat begon Savador langzaam aan de trouwring om zijn vinger te draaien, als een leeg persoon die zich volledig af wilde sluiten voor de buitenwereld en zijn verdriet ontkende. Het was alleen onmogelijk. Het sieraad dat in puur zilver verguld was en dichter naar de schitterende edelsteentjes toe een laagje van zoveel karaats goud bevatte was een eeuwig aandenken aan iemand waarvan hij vreesde dat hij het zonder haar niet gered had. Als het aan hem gelegen had, had hij zich die twee jaar terug allang in zijn kantoor doodgezopen aan wijn in fatale combinaties met pillen voor rust. Het leven leek hem niet waardig te zijn. 'Wat is er gebeurd?' klonk Katherine's stem plotseling zachtjes. Kennelijk had ook zij zijn houding die op het punt van instorten stond duidelijk op kunnen merken. Savador perste zijn smalle lippen stevig op elkaar, verzette zich met man en macht tegen de spieren in zijn gezicht die zijn gelaat lieten betrekken en zijn wenkbrauwen die langzaam in een miserabele frons naar elkaar toe trokken, maar hij kon er niets meer tegen doen of zijn ogen hadden zich al zoveel vocht opgehoopt dat de tranen over zijn bleke wangen stroomden. Verdomme. Godverdomme. Bijna onopvallend wilde hij een elleboog tegen de armleuning van zijn stoel zetten om een hand naar zijn betrokken mond te brengen en zijn gebroken gezicht enigzins nog te kunnen verbergen, maar het was tevergeefs. Hopeloos. Zijn borst en schouders schokten zacht op en neer, zijn pruilende mond strak verborgen achter een hand, de tranen liepen stilletjes maar nonstop over zijn wangen. Bij Medusa, wat was hij zwak. Na al die maanden van zware depressiviteit en afgesloten huilbuien 's avonds in zijn kantoor om Diva's dood en zijn stekende eenzaamheid wist hij zich nog steeds niet overeind te houden. Hij had zijn ogen dichtgeknepen, huilend en zacht snikkend achter een hand, alleen maar om zich zo min mogelijk bewust te zijn van Katherine's reactie. Hij wilde niet zien hoe haar gezicht boekdelen sprak en de vraag of hij nu echt een man moest voorstellen ook van haar uitdrukking af te lezen was. Had hij zich niet even in kunnen houden tot hij weer alleen in zijn kantoor was? Zich vermannen lukte hem nauwelijks. Steeds als hij met een trillerige ademteug over zijn snikken wist te komen, mondde het uit in een nieuwe lange uithaling. Het verdriet bleef maar aanzetten, alsof het een opkropping was die hij al jaren onderdrukt had en die nu explodeerde in een detonatie van wanhoop. Feitelijk voelde hij zich klein tegenover zijn verdriet, verschrikkelijk klein.
'Vergeef me,' wist Savador er als een hese fluistering in één van die uithalen uit te persen. Hij durfde Katherine nog steeds niet onder ogen te komen, de ontzetting of terechtstelling in haar groene ogen te aanschouwen. Niet met dit gebroken gezicht. Zijn altijd zo kille, strenge en grootse maskertje was afgevallen en kapot gesprongen in duizenden kleine stukjes op de grond. In plaats van de jonge vrouw aan te kijken hield hij zijn waterende ogen stijf gesloten en maakte een klein afwerend gebaar met zijn andere vrije hand. 'Vergeef me,' herhaalde hij zacht, ditmaal zo zacht en schor dat het er eerder als een stoot lucht uitkwam. Wat was het ook voor manier om in huilen uit te barsten om zijn eigen verdriet terwijl Katherine juist geruststelling nodig had om haar stervende vader?

Ik vind mijn postjes altijd zo miniem vergeleken met de jouwe o_O

Voor een moment sloot Katherine haar ogen en liet de de leukste momenten uit haar verleden terug naar boven komen. De dag dat haar vader vrij had genomen om met haar iets leuks te gaan doen en ze even niet meer dachten aan de etiquetten. Toen was ze nog maar tien jaar oud geweest en was meteen in haar vaders armen gesprongen terwijl hij zo naar buiten stapten. Ze waren samen naar het park gegaan en haar moeder beloofde om pannenkoeken te maken voor als ze terug waren. Het beeld van het tienjarige meisje die aan de hand van haar vader naar het park huppelde maakte plaats voor Percy's blauwe ogen en warrige zwarte haren. De eerste keer dat ze naar elkaar toe waren durven lopen en op diezelfde dag hadden ze ook verkering gekregen die heel lang stand had gehouden. Na die herinnering richte ze zich terug op de man voor zich. Haar leven was nooit makkelijk geweest, maar ze durfde te wedden dat dat bij geen enkele Shadraan het geval was. Regeltjes en beleefdheden werden constant naar je hoofd geslingerd en vaak vervloekte je je ouders, maar het was het allemaal waard. Het maakte je tot wat je was en in Katherine's geval was dat een jonge vrouw die van de leerlingen respect wilde. Ze moesten niet op hun blote knieën voor haar neervallen, maar ze mocht toch wel verwachten dat ze een beetje beleefd waren en optijd kwamen in de les. Het gedraai aan een ring om zijn vinger en de sombere blik in zijn ogen was haar niet ontgaan. Om dat voor haar te kunnen verbergen moest je echt heel vroeg opstaan. Je zou kunnen zeggen dat ze een grote mensenkennis had, het maakte niet uit wie ze voor zich had. Voor een fractie van een seconde verstijfde ze toen ze de tranen zag lopen, maar zo snel mogelijk herstelde ze en stond zo snel mogelijk op. Haar hakken maakte tikkende geluiden tegen de vloer terwijl om het bureau heen liep en naast Savador bleef staan. Verbijsterd keek ze hem aan toen hij twee keer tussen het snikken door zijn excuses aanbood en deze keer kon ze het niet laten om hem bestraffend toe te spreken. "U moet eens ophouden met zonder rede uw excuses aan te bieden." Haar stem klonk zacht, maar de afkeurende ondertoon was er duidelijk in te horen. Elke keer had haar vader gezegd om alleen je excuses aan te bieden als je in fout was en Savador was dit zeker en vast niet. Voorzichtig legde ze een van haar slanke handen op zijn schouder en kneep er zachtjes in. Katherine ging op haar knieën zitten en legde een vlakke hand op Savadors wang om zijn gelaat naar haar toe te draaien zodat hij haar zou aankijken, als hij zijn ogen opende tenminste. "Ik zou liegen als ik zei dat alles wel goed komt, want u blijft altijd een lege plek in je hard voelen, maar u kunt een andere vrouw zoeken die u lief kunt hebben. Dan wordt er toch een deel opgevult." op dit moment zag ze er heel onvrouwelijk uit zo op haar knieën, maar dat kon haar op dit moment niet schelen. Het was niet om aan te zien dat een man die ze respecteerde zoveel leed. Ja ze respecteerde Savador, want niet iedereen hield het vol als hoofdmeester op een school waar mensen over je begonnen te roddelen.

Haar begrip en haar bijzijn was het minste wat Katherine voor hem kon doen, en daar was hij haar ook dankbaar voor. Maar hij verdiende het niet. Hij verdiende geen kinderen, geen vrouw, geen roem en glorie - hij behoorde in de goot te creperen om alle zonden die hij begaan had in zijn leven. Een halve eeuw aan vrek en wanhoop. Moorden, diefstal, aanrandingen, martelmethodes, een sterke aantrekkingskracht tot kleine kinderen; hij wist niet waar hij mee bezig was. De situatie werd hem te vaak teveel, en dan knapte er iets van binnen. En daar was niets tegen te doen. Wat er vervolgens gebeurde, gebeurde gewoon. Misschien was het anders geweest als hij een rustige jeugd had gehad, meer mensen die vroeger van hem hadden gehouden en begin twintig een vriendin kreeg waar hij nog jaren samen mee was gebleven tot ze uiteindelijk trouwden om verder een lang en gelukkig leven te leiden. Maar zo was het niet gelopen, enkel in zijn dromen. En tijd was iets wat niet teruggedraaid kon worden. Daar bestond geen magie voor.
Toch was hij er in zoverre in geslaagd kinderen te hebben, een vrouw die echt van hem gehouden had, een dubbele baan met een salaris waar menig hooggepromoveerd zakenmannetje jaloers op zou zijn, hij had het zelfs tot opvolger van de Legendarische Magiër van het Duister geschopt. Dat moest toch wel betekenen dat hij het ergens wel allemaal waardig was, en dat er een kant in hem schuilde die dit verdiende. Hij moest alleen de vaardigheid bemachtigen om die andere kant wat meer te tonen aan de haatdragende mensen in zijn omgeving. De vraag was alleen hoe.
De verwarring werd hem teveel zoals alles teveel invloed op hem leek hebben. Het zwijgzame gedraai aan de trouwring om zijn vinger in de pijnlijke stilte resulteerde in de fijne momenten met Diva en het zichtbare verdriet in de vorm van stille tranen die hij periodiek steeds wist op te kroppen en te verbergen voor de buitenwereld. Ze hadden zoveel van elkaar gehouden. Het maakte niet uit dat het een leraar-leerling relatie was die iets te goed tot stand was gekomen, het deed er ook niet toe dat er meer dan dertig jaar verschil in leeftijd tussen hen had gezeten, dat hij een nog onvolgroeid meisje van hem zwanger had laten worden. Ze hadden het fijn gehad en ze hadden hun hart gevolgd, en het was goed geweest. Zijn eerste echte liefde, en daarbij misschien ook de laatste. Want wie wilde hem nu? Als weduwenaar was hij alleen achtergebleven met de kinderen waar hij dag en nacht naast zijn werk voor klaar moest staan, als hij een nieuwe slopende dag vol hatelijke incidenten jegens hem achter de rug had en doodvermoeid naar zijn kamer op de lerarenetage slofte, zich het liefst meteen op bed wilde laten vallen maar zich zeker nog tot na middernacht wakker moest houden om voor de kinderen te zorgen. 's Nachts had hij nog teveel aan zijn hoofd om in slaap te kunnen komen, piekerend starend naar het donkere plafond, en de volgende dag moest hij er dan weer om zes uur uit. Slaap kreeg hij dus nauwelijks. Maar als er iets was wat hij erger vond dan zijn eigen verdriet en rouw, dan was het wel het feit dat zijn kinderen geen moeder meer hadden en er - nu ze wat ouder en bewuster van dingen waren - vragen over stelden. Waarom de andere kinderen op de crèche wel een moeder hadden, waarom mama dood was, wat dood inhield, en dat alles deed hem verschrikkelijk veel pijn om er iets op te kunnen antwoorden. Toch was het zijn plicht als vader zijn zoontje en dochtertje eens mee te nemen naar Puffoon, onder de levensboom waar Diva gestorven was en ze de moeilijke uitleg te geven dat mama hier onder de grond lag, maar ze er van bovenaf altijd voor ze zou zijn. Waarschijnlijk kon hij het dan toch niet droog houden. En terwijl hij aan dit alles dacht merkte hij hoe hij onbewust zelf al zijn wangen bevochtigde met tekenen van verdriet die hij voor zolang voor iedereen had weten te verbergen. Nu kwam het er ook echt uit, bij Medusa.
In zijn eigen droevigheid bezonken achter een hand wist Savador zich er niet te van weerhouden. Zijn verdriet was veel sterker dan zijn pogingen om zich er tegen te verzetten. Het sleurde hem meedogenloos mee, nu gedwongen om zijn zwakkere kant te tonen. In gedachten vloekte hij op zichzelf in het Shadraans, wat voor idioot hij was zich zo op te stellen tegenover Katherine. Dat meisje had nu ook maar met hem te doen terwijl ze hier eigenlijk gekomen was met een reden die haar eigen verdriet betrof. Jezus, wat schaamde hij zich. Zwakke egoïstische zak. Wat een rattelijk mens was hij ook.
Tussen de snikken en de moeilijk te verweren uithalen door wist Savador een verontschuldiging uit te persen om zijn schandelijke gedrag, die tot zijn grootste ergernis weer deels ontwricht werd door een snik die zijn woorden overlapte. In zijn pogingen om zijn diep gemeende excuses aan te bieden had hij niet eens gemerkt dat Katherine was opgestaan en met tikkende geluiden van haar hakken over de vloer naast zijn stoel was gaan staan. 'U moet eens ophouden met zonder rede uw excuses aan te bieden,' sprak haar stem hem opeens vlak naast hem op bestraffende wijze toe. Meteen was hij stil, op het zachte gesnik dat hij niet voorkomen na, maar de hand was langzaam omlaag gezakt en zijn betraande gezicht wist hij weer in de plooi te houden. Van de onderste oogleden ontsnapten hier en daar nog wel tranen die vlot over zijn wangen naar beneden gleden, maar zijn slangachtige ogen staarden glazig en leeg naar de vloer. Licht gechoqueerd door Katherine's plotselinge aanduiding, want zoiets had hij allerminst verwacht. Automatisch wilde hij zich er al over verontschuldigen, maar dat zou hij juist niet moeten doen. Hij hield zich daarom maar stil, wist er ook niets op terug te zeggen. Ergens had ze wel gelijk. Hoe armzalig hij wel niet bezig was door zich ook zielig te verontschuldigen. Ze had er groot gelijk in. Hij voelde de steken in zijn hart verzachtn en plaatsmaken voor een fijn, warm gevoel toen Katherine één van haar ranke handen op zijn schouder legde en er zachtjes in kneep. Hij bleef er roerloos en onbeweeglijk bij zitten, maar kon niet ontkennen dat hij zich er veilig onder voelde. Zijn starende blik bleef glazig vastgelijmd op de vloer, ook toen hij Katherine vanuit zijn ooghoeken op haar knieën neer zag zijgen, maar hij was het volgende moment wel gedwongen zijn hoofd naar haar op te richten bij de hand op zijn vochtige wang die zijn gezicht naar haar toedraaide. Zwijgend bleef Savador haar met zijn blijvende gebroken blik en een halfopen mond doordat zijn keel als schuurpapier aanvoelde door die acute huilbui aanstaren terwijl ze hem zachtjes toesprak; 'Ik zou liegen als ik zei dat alles wel goed komt, want u blijft altijd een lege plek in je hard voelen, maar u kunt een andere vrouw zoeken die u lief kunt hebben. Dan wordt er toch een deel opgevult.' Langzaam kroop er een uitdrukking van ironie op zijn gelaat, die hij net kon bedwingen door er niet ook nog eens een vreugdeloze grimas bij toe te voegen. Dat was allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ze moest eens weten. Ze moest eens weten over Uda, de vrouw die hij nu als zijn echtgenote kon noemen, over haar onbeschofte gewoontes en haar fetish naar hem waarbij ze bizarre dingen deed zoals zijn kleding aantrekken en hem ieder moment dat ze kon grijpen bezighield met overtuigingen tot hij eindelijk eens mee zou komen naar de slaapkamer om dingen te doen waar hij in zijn rouwproces nog even helemaal niet aan toe was. Het was bijna eng te noemen. Bovendien voelde hij helemaal niets voor haar, maar had hij haar enkel in zijn leven toegelaten in de hoop dat ze een goede moeder kon zijn voor zijn kinderen. Dat had heel anders uitgepakt. Uda had een groffe hekel aan zijn kinderen en nam alleen profijt uit de relatie door zich bijna als een psychopatische stalker aan hem te binden. Hij werd er allemaal nog diep ongelukkiger van. Alles wat hij wilde was gewoon een leuke lieve vrouw en zijn kinderen die zoals vrijwel ieder ander kind met en een moeder en een vader opgroeiden. Kennelijk was dat allemaal teveel gevraagd.
Maar hij wilde Katherine niet nog meer opzadelen met zijn eigen persoonlijke en neerslachtige problemen, daarmee maakte hij het haar er alleen maar moeilijker mee. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde. Dus hij bleef stil onder haar woorden, bleef haar alleen maar in haar groene ogen aankijken. Af en toe gleed er nog een traan naar beneden, maar zijn wangen waren al wat opgedroogd en de erge snikken verminderden ook in grote maten. Een tijd lang kon Savador alleen maar in die vriendelijke groene ogen staren, maar na een lange stilte krulden zijn mondhoeken zich lichtjes om tot een waterig glimlachje en legde hij langzaam een hand over de hare die ze over zijn wang had gelegd. Zijn bleke vingers leken de rug van haar hand even zacht te willen strelen zoals ze over haar huid gingen, en hij sloot er half zijn ogen bij om even van het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor stond te kunnen genieten. Zijn duim schoof zich vervolgens zacht onder Katherine's hand om die van zijn wang af te halen en voorzichtig in de zijne te nemen. Hij keek de roodharige vrouw weer aan, zijn glimlach warm verbreed. 'Je bent een lieve vrouw,' sprak hij zacht maar oprecht gemeend. Savador strekte zijn andere arm uit om een hand tegen haar achterhoofd te leggen en bewoog zich het volgende moment iets uit zijn stoel naar voren, haar andere hand nog in de zijne. Zacht drukten zijn smalle lippen zich tegen haar voorhoofd terwijl hij een aantal vurig rode lokken uit haar gezicht wegstreek. Als hij zijn dank niet kon betuigen in zijn verontschuldigingen, dan zo. Zonder verder nog oogcontact met Katherine te maken liet hij haar zachtjes los en stond langzaam op uit zijn stoel. Vrijwel weer net zo statig als dat hij in al zijn strengheid door de gangen beende als hij zich norsig een weg moest banen tussen groepen leerlingen door, liep hij naar het haakje naast de deur om er zijn lange zwarte wintermantel af te nemen. Terwijl hij zijn armen door de mouwen haalde richtte hij zich weer glimlachend tot Katherine. 'Ik ga met je mee naar Shadra,' constateerde hij zonder er opdringerig mee te klinken. Even legde hij een hand op Katherine's hoofd in het voorbijgaan op het moment dat hij terug naar zijn bureau liep om zijn sleutels en dergelijke te pakken. 'Je hebt de steun en de moed beslist nodig. Dat is het minste wat ik voor je terug kan doen,' vervolgde Savador nog altijd met dezelfde glimlach terwijl hij in lades van zijn bureau aan het zoeken was. Uit respect voor Katherine en haar familie zou hij uiteindelijk wel rechtsomkeer maken als ze haar vader gingen bezoeken. Hij wilde immers niet onbeschoft binnendringen in het persoonlijke leven van mensen die hem nauwelijks kenden, en al helemaal niet als dit een doodziek persoon betrof die op het punt van sterven stond.

- Daww je hoeft echt je best niet te doen om er een superlange post uit te laten rollen om een beetje gelijk te blijven aan de mijne.
Inhoud waar je iets mee kunt is belangrijker dan onzindingetjes waarmee ik mijn posts opvul waardoor ze lang worden xD
Dus als ze iets korter zijn vind ik dat helemaal niet erg

Katherine hield er niet van dat andere mensen door haar aan hun problemen werden herinnerd, dus kon ze het zichzelf ook niet vergeven dat Savador door haar toedoen zijn pijnlijkste herinnering opnieuw beleefde zegmaar. Het medeleven dat nu bij haar omhoog kwam, zorgde ervoor dat ze opstond van haar stoel en naast de man op haar knieën ging zitten. Het was niet iets dat ze zomaar bij iedereen deed, omdat ze daar meestal veel te trots voor was. Trots die ervoor zorgde dat ze nooit dingen deed die ze niet wilde, ookal bedreigde iemand haar. Al redelijk veel mensen hadden zo'n fout gemaakt omdat ze toevallig het karakter van een Novaan had. Spijtig voor hun liepen die mensen nu rond met een scheve neus of misten ze een paar tanden. Mensen hoorden niet zomaar te spotten met de jonge vrouw en diegene die dat wel deden konden voelen dat ze fout zaten. De lichte glimlach die op het gezicht van de hoofdmeester verscheen, zorgde ervoor dat ze zelf ook terug begon te glimlachen. De stilte die viel was niet ongemakkelijk, dus verbrak ze hem ook niet. Katherine had gezegd wat ze wilde zeggen en nu was het aan Savador om die stilte te verbreken. Ze liet haar hand op Savadors vochtige wang rusten totdat hij hem er zelf na een tijdje afhaalde en vast bleef houden. Ze verstijfde een fractie van een seconde toen hij een hand op haar achterhoofd legde en zijn lippen op haar voorhoofd drukte. Het was niet meteen iets wat ze verwacht had, maar nog altijd beter dan al die onnodige verontschuldigingen. Snel stond ze recht toen Savador haar los liet en zelf ook uit zijn stoel kwam. Zorgvuldig streek ze de licht kreukels uit haar jurk en keek Savador vragend aan toen deze zijn mantel van de haak pakte. De mededeling dat hij haar zou begeleiden op haar reis was goed nieuws, maar kon hij de school wel even uit handen geven. De andere leraren zouden die korte periode misschien wel kunnen toezien dat er in zijn afwezigheid niets gebeurde. "Als u het niet erg vindt, ga ik eerst snel mijn spullen halen." Voordat ze de deur uitging, liep ze naar Savador toe, ging op haar tenen staan en gaf een kus op zijn wang. "Dank je." Ze was hem echt dankbaar voor wat deed, kon wel wat steun gebruiken.

Savador wilde de schuld niet op Katherine schuiven, niet op de mensen die hem ooit eens iets hadden aangedaan. Dat was allemaal niet zozeer aan de orde. Het lag aan het lot, zijn leven zelf en hoe het gelopen was. Er waren immers maar weinig lichtpuntjes in zijn sombere bestaan, en dat wist hij maar al te goed. Het was misschien ook daarom waarom hij zich verontschuldigde voor zijn eigen falende poging om zijn verdriet kosten wat het kost te onderdrukken, aanstekelijk zoals tranen konden zijn. Het was zeer zeker zijn bedoeling niet om beïnvloedend te zijn met zijn problemen voor Katherine. De jonge vrouw leek het momenteel al moeilijk genoeg te hebben. Maar Katherine toonde niets van ontzetting aan. In plaats daarvan knielde ze naast hem op de vloer neer in een poging hem te doen troosten. Ze was een ware engel. Dat engelengezicht werd nog eens extra benadrukt toen ze hem een barmhartige glimlach terugschonk als stille reactie op de zijne. Het liet haar groene ogen sprankelen en haar vurige lokken sloten daar in aanzicht perfect op aan, en even was Savador met stomheid geslagen door die wonderschone vrouwelijkheid. Vergeheugd genoeg dat Katherine in tegenstelling tot veel te veel anderen hem wel de vriendelijkheid gaf die ook hij nodig had, liet hij zijn adem via zijn neus ontsnappen en haalde tegelijkertijd een bredere glimlach op zijn bleke gelaat tevoorschijn. Waren er maar meerderen zoals zij. Maar zoals dat bij vrijwel iedereen het geval was, bestond er maar één van haar en was ze uniek in haar soort. Te uniek volgens hem.
Hij had zichzelf er nog van willen weerhouden, maar kon het niet laten. Hoezeer hij zich het volgende moment weer mannelijk opstelde, hij kon het in zijn houding, handelingen en gelaatsuitdrukking niet maskeren. Was de kus niet te geweest? Katherine was er lichtelijk onder verstijfd. Medusa, wat moest ze nu wel niet van hem denken? De wijze waarop hij haar snel losliet en uit zijn stoel opstond was onhandig, al wist hij zichzelf vrij snel te herstellen door met benende passen op de kledinghaak aan de muur af te lopen. Zijn gezicht straalde zwaar het tegenovergestelde af. Gelukkig dat hij met zijn rug naar Katherine toe stond en ze het niet kon zien. Hij trok zijn mantel aan en richtte zich met een glimlach weer tot Katherine met de mededeling dat hij met haar mee zou komen. Want Savador was beslist niet van plan haar alleen te laten gaan, zeker niet hoe de omstandigheden nu waren. Katherine leek er naar zijn gevoel blijmoedig onder te zijn. Hij hoopte vurig dat ze niet deed alsof, om hem niet te hoeven kwetsen, en dat ze niet in het geheim zo snel mogelijk van die oude humorloze zak zoals hij werd beschreven af wilde komen. Maar een lieve zachtaardige jonge vrouw zoals ze in zijn ogen was kon toch onmogelijk zoiets grofs denken?
'Als u het niet erg vindt, ga ik eerst snel mijn spullen halen,' gaf Katherine eigenlijk een directe aantoning dat ze geen bezwaar tegen zijn gezelschap leek te hebben, en dat zorgde ervoor dat Savador door zo'n grote golf van opluchting benomen werd dat hij even niet wist wat te doen of zeggen. 'J-ja,' kwam er hakkelend uit.
'Doe dat maar.. lieverd.' Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een klein schuchter glimlachje op zijn smalle lippen. 'Ik zal hier op je wachten.'
Hij had zich staande naast de deur timide gericht op zijn lange sluike lokken die hij in een kleine beweging achter een schouder schoof, zijn lange mantel die hij langzaam dichtknoopte en er wezenloos wat pluisjes en stofjes van af plukte, toen er op dat moment juist iets gebeurde wat hij het allerminst verwachtte. Hij zoog de lucht hoorbaar van lichte schrik op terwijl zijn slangachtige ogen iets verwijdden bij de plotselinge kus op zijn wang. Sprakeloos zocht hij met zijn blik de hare, staarde recht in Katherine's groene ogen en keek meteen weer met lichte verlegenheid weg. Hij voelde zijn lijkbleke wangen zeldzaam verkleuren. 'Dank je,' sprak Katherine, die nergens last van leek te hebben, gemeend. Savador probeerde tevergeefs wat woorden te vormen om een passende reactie over zijn lippen te krijgen, maar kwam niet verder dan zijn mond die hij opende en vervolgens weer sloot. Er vormde zich uiteindelijk een vaag glimlachje op zijn gezicht terwijl hij Katherine zwijgzaam nakeek. Hij draaide zich even later om, moest even met een hand op de rand van zijn bureau steunen om weer bewust te worden van zijn eigen bewustzijn en de situatie van zojuist even te kunnen bevatten, want hij kon er maar geen vinger op leggen wat er nu allemaal in hem omging.
Oh Medusa. God, damnú air - wat stond hij zijn tijd hier te verdoen! Haastig snelde Savador zich naar een zijkamer van het kantoor, waar een toilet stond, een wastafel met spiegel aan de muur en een donkerpaarse poef in de hoek waarover zijn slang en huisdier Saethion zijn meterslange lijf had gedrapeerd en alert opkeek bij het plotselinge binnenstormen van zijn meester. De slang siste even zachtjes op vragende toon, maar er werd geen gehoor aan gegeven. Savador bekeek zijn bleke verschijning in de spiegel en leek alleen maar oog voor zichzelf te hebben. Hij draaide met een hand onder zijn kin zijn hoofd even van links naar rechts, streek met een tweetal vingers langs de lichte wallen onder zijn ogen en de nog zwak zichtbare rode striemen op zijn wangen. Bij Medusa, wat zag hij er weer uit. Dat hij een depressief, veel te hardwerkend en doodvermoeid persoon was, was als een open boek van zijn gelaat af te lezen. Verdomme. Op de lichtste stand draaide hij de kraan open, depte zijn gezicht met niets meer dan wat vocht schoon doordat hij er zich met zijn waterfobie niet tot toe kon zetten om met zijn hele hand onder de kraan te gaan en droogde tenslotte zijn gezicht weer af. Voldaan staarde hij naar zijn spiegelbeeld, schikte tegelijkertijd de kraag van zijn mantel en zijn overige kleding wat en streek de zichtbare plooien in de stof weg. Ja, dat zag er al veel beter uit. Veel mannelijker.
Met een lichte grijns wierp Savador zijn slang in de spiegel die nog steeds zijn kop in opgeheven positie hield even een blik toe. 'Wens me succes, Saethion,' sprak hij zacht, deels ook voor zijn eigen zelfverzekerheid.

- Hier spoedig een nieuw topicje voor openen? :3
Of wilde je die reis naar Shadra gewoon in dit topic doen