Delivery~

Vervolg op:

Spoiler:

Wren keek naar Siri, die opeens heel braaf was en bij haar in de buurt bleef en net nog helemaal had lopen worstelen om los te komen. Ze zou de kat nooit begrijpen, toegegeven. En toch was ze dol op het dier. Wren keek op toen Ama voorzichtig begon, haar naam noemde. Niet dat die nu zo moeilijk was, eigenlijk vrij simpel. En vrij gemeen, als je erin meenam dat een winterkoninkje gerelativeerd tot andere soortgenoten net zo klein was als zij was ten opzichte van andere personen. Het leven was hard. 'Hmm?' zei Wren, terwijl ze opkeek. 'Oh, ik kom van Puffoon, maar ik heb eerst op Razen gewoond,' vertelde ze terloops. Razen, waar haar vader vandaan kwam.. Nee, daar moest ze nu niet aan denken, dan ging het niet goed aflopen. Ama redde haar door verder te praten en iets te vragen. Wren knikte. 'Oh ja, vanzelfsprekend, etage is wel belangrijk. En er is genoeg natuur hoor! Kassen, een watervalgeval, een groot meer, een grasveld.. Je kunt je uitleven.' Wren keek even naar Siri. 'Kom mee, schat. We gaan Ama even naar de Hoofdmeester brengen.' Ze kon er niets aan doen dat het woord 'Hoofdmeester' er hatelijk uitkwam, ze kon gewoon niet anders. Ze keek met een glimlach naar Amaranth en pakte haar bij de pols. 'Hoe sneller je het gedaan hebt, hoe beter. Trouwens, ik zou Zelda niet meenemen als ik jou was. Vorige keer vrat die slang van 'm Siri bijna op.' Wren vertelde het met een glimlach, ondanks dat de woorden redelijk onheilspellend waren. Voor een kattenliefhebber, dan. Wren begon te lopen, trok Ama met zich mee. 'We zijn er zo!' Niet veel later stonden ze voor het kantoor van Savador, waar Wren de weg nu zo ondertussen wel naar kende. Niet dat ze die weg graag liep. Nou, hop hop, doorlopen! Wren had Ama weer losgelaten tegen de tijd dat ze voor de deur stonden en ze klopte er snel op, voordat Ama iets kon zeggen. Anders zou ze het misschien nog niet doen ook. 'Het lukt je vast wel, anders ga ik wel mee naar binnen,' probeerde Wren haar nog gerust te stellen, al was ze daar helemaal niet goed in.

Amanrath&Savador aub :3~

Begrijpend knipperde Amaranth met haar ogen toen Wren vertelde dat ze van Puffoon kwam, maar haar vader van Razen. Lucht en vuur magie dus. Misschien kon Wren haar dan wel helpen met haar eigen vuur magie, geen flauw idee hebbende dat Wren zo bang was voor vuur. Achja, het leven zat vol verrassingen, niet waar? Ze wou er eigenlijk nog eventjes over doorvragen en deed haar mond er al voor open, maar Wren begon haar al uit te leggen over de verschillende faciliteiten van de school. Nou ja, ook goed, of niet dan? "Nou, dan hebben we nog genoeg om te bekijken," Grinnikte Ama zachtjes, terwijl ze haar kattenmand en haar koffer weer optilde. Wat zou ze blij zijn als ze die koffer eenmaal gedumpt had zeg! Maar ze had dit ook voor een deel over zichzelf afgeroepen, veel te veel papier, schriftjes en potloden meegenomen. Maar ja, stel je voor dat ze te weinig zou hebben. Haar lichaam kon het weer niet laten om eventjes te rillen toen Wren over de hoofdmeester begon. Als Wren dat persoon zo enorm haatte, hoe verschrikkelijk moest de man dan wel niet zijn? Ze sloot haar ogen eventjes en een zucht ontsnapte uit haar mond. Ze waagde een poging om zichzelf mentaal voor te bereiden. Ze schrok echter op toen Wren haar bij haar pols pakte en mee trok. "H-hey.. Wat?!" Bracht ze geschrokken uit. Naar de hoofdmeester? Nu al? Ze had dat liever uitgesteld tot het laatste. Van uitstel komt afstel? Helemaal niet in haar boekje. Maar ze kon het niet na laten om opnieuw lijkbleek weg te trekken toen Wren over de slang van Master Savador begon. Zelda buiten laten dus. Toen Wren Ama eindelijk los liet voor de grote deur, zette ze vlug haar kattenmandje op de grond, ze verwachtte wel dat Wren eventjes op Zelda zou passen. Haar vingers klemde ze echter wat steviger om het handvat van haar koffer. Puur uit nervositeit. Verbouwereerd keek ze Wren aan toen deze al meteen op de deur klopte. Haar maag leek zich wel in zeven knopen te leggen, omdat ze zich zo zenuwachtig voelde. Toen ze een 'binnen' dacht te vernemen aan de andere kant van de deur, legde ze voorzichtig haar hand op de klink en duwde ze deze voorzichtig open. De verlegen muur die ondertussen ietwat verdwenen was bij Wren stond weer sterk. "Goedenmiddag Master Savador.." Sprak ze voorzichtig terwijl ze naar binnen stapte, nou ja, eerder naar binnen schuifelde. Eventjes keek ze nog eventjes om naar Wren, maar daarna richtte ze haar blik nerveus het kantoor weer in. "Ik.. Ik ben nieuw en Wren zei dat ik hier mijn rooster op moet halen.." Haar keel voelde droog. Na hoe Wren over Master Savador had gesproken had ze niet zoveel vertrouwen meer in een goede afloop voor dit hele rooster ophaal gedoe.

Stapels afgewerkte papieren lagen op de hoek van zijn bureau, netjes en geordend zoals hij vrijwel alles als een typische perfectionist keurig wilde hebben. Een vuiltje in zijn glas wijn; weg ermee. Leerlingen zonder fatsoen; directe maatregelingen om ze op harde wijze discipline bij te brengen. Maar jammerlijk voor hem was het bijna nergens op zijn school te vinden, en dat tergde hem. Het was zijn belangrijkste prioriteit, en het was niet bepaald prettig als de jonge eigenzinnige wildebrassen van de jeugd van tegenwoordig alles behalve bereid waren om mee te werken. Bij Medusa.
Savador sloeg zijn lange zwarte lokken achter een schouder en zette zijn smalle lippen aan de rand van een glas wijn. Hij veegde met een hand langs zijn bleke gezicht en zette het laatste boek terug op zijn oorspronkelijke plaats in één van de kasten langs de wand. Spic en span, zoals alles hoorde te zijn. Voldaan nam hij plaats achter zijn bureau, de zoom van zijn lange donkere mantel opzij strijkend zodat hij een been over het andere kon slaan en met opgeheven glas zijn opgeruimde kantoor kon observeren. Als een vorst, want zo voelde hij zich wel, hooghartig als hij was. Leerlingen zagen hem echter meer als een boeman aan dan een leider, iets wat hij vaak genoeg in zijn voordeel nam, maar waar hij zijn reputatie niet bepaald mee opkrikte en al helemaal niet in een goed daglicht stelde. Niet dat hij zich er al teveel zorgen over wilde maken. Kinderen moest je kneden, op harde manieren stimuleren, en hij zou die taak op handen nemen om ze één voor één als de perfecte zoon of dochter voor hun ouders af te laten studeren hier. Als het beeldige voorbeeld dat ze al vanaf hun eerste jaar hier behoorden te zijn, en ze zouden hem op hun blote knietjes bedanken voor alles waar ze hem ooit voor hadden verafschuwd. Dan zou hij het respect in volle maten krijgen dat hij al veel langer had verdiend, jazeker wel.
Zo. Het zag er orderlijker uit dan gedacht. Nu moest Saethion niet het besluit nemen de vloer even te gaan bevuilen met zijn vel. De immens grote Raziaanse Reuzencobra lag over zijn eigen paarsgeschubde lichaam gedrapeerd in een hoek en loerde met zijn felle turkoois-gekleurde ogen de kamer in. De slang bevond zich in zijn tweede vervel-stadium en liet overal waar hij kwam een groot stuk van zijn doorzichtige huid achter. Savador kon er als ervaren slangenhouder op zweren dat het een hels karwei was om een slang van Saethions soort te houden tijdesn de fase dat ze moesten vervellen. Eigenlijk vond hij dus wel dat hij een glaasje wijn verdiend had voor alle taken die hij vandaag had uitgevoerd. Of twee. Tweeënhalf. Drie. Waarom geen vier?
Verdomme, nee hè.. Hij liet zijn glas zakken en keek traag op bij het weerklinkende geklop op de deur, zijn blik nors rustend op het hout alsof hij er dwars doorheen kon kijken. Hij had er een absolute hekel aan als hij gestoord werd tijdens zijn momentje zelfrust van de dag. Dan dronk hij zijn drank, en ja; mensen die op dit tijdstip langskwamen en hem het zagen doen hadden schijnbaar al gauw de neiging om allerlei roddels over hem te gaan verzinnen. Alsof hij zo'n zware alcoholist was. Pff.
'Binnen,' kondigde hij nukkig aan. Een ogenblik later werd de deur nogal timide open gedaan en stapte er een jong blond meisje met een koffer in haar handen zijn kantoor binnen. Savador zat er nogal luitjes bij en bekeek haar zijdelings met zijn vuist half voor zijn mond, waarmee hij zijn hoofd ondersteunde. Zijn slangachtige goudgekleurde ogen staarden haar roerloos aan, als de exacte blik van een slang die op het punt stond medogenloos aan te vallen. Zelfs zijn pupillen waren dun en verticaal, als smalle streepjes in zijn irissen. 'Goedenmiddag Master Savador..,' begon het meisje voorzichtig. 'Ik.. Ik ben nieuw en Wren zei dat ik hier mijn rooster op moet halen..' Meteen erna barstte de enorme slang in de hoek los in een hels gesis, een vaste gewoonte bij onbekende gasten. Midden in de langzame beweging hoe hij van zijn stoel opstond maakte Savador een afkappende beweging naar Saethion, die abrupt stopte en zich brommerig terugtrok. Terwijl hij een aantal van zijn sluike lokken achter een oor schoof richtte hij zich weer tot het meisje. 'Ja,' luidde zijn late antwoord loom, alsof hij ergens diep over nadacht. Hij verliet met een kleine ademteug zijn plek en kwam met ruisende mantel achter zijn bureau vandaan. 'En mag ik vragen wie 'ik' is?' Hij stond bij de kast waar nog een stapel overige boeken op de grond lag, die nogal in de weg konden liggen. Met een voet schoof hij ze achter de deur om zich vervolgens weer tot het meisje te richten. 'Normaliter stellen we ons eerst voor,' vervolgde hij op een norse en iets snellere toon, wat de strengheid in zijn stem des te meer deed versterken. Zwijgend bleef hij met diezelfde doodstarende blik op het meisje neerkijken, zijn beide wenkbrauwen iets opgetrokken. Zoals normaal was bij mensen met een aanleg voor magie was haar magiebron voor hem te voelen, maar dit kon hij als frapant bestempelen. Vuur en water, twee tegenpolen die elkaar normaal afstootten, maar in haar geval als twee magneten aan moesten trekken. Hoe was dat mogelijk? Het was apart en bijzonder, maar tevens iets dat Savador niet helemaal kon waarderen. Watermagie was vreselijk voor hem met zijn waterfobie, vuurmagie was superieur. Hij had er immers voor gestudeerd. Dit kind maakte het laatste ten schande door diens tegenpool te bezitten, en andersom. Haar bestaan was zijn levende bewijs voor haar schande.
Plotseling hief Savador zijn hoofd op met een soort zichtbare flikkering in zijn ogen, zijn blik recht over het meisje heen gericht; alsof er zojuist iets tot hem was doorgedrongen. 'Máraz!' spuwde hij de naam er met alle mogelijke afgunst uit toen hij haar in de gaten kreeg. Hatelijk staarde hij Wren aan. Dat stond daar maar weer voor zijn deur met haar gore kat en een kattenmand. Wat had ze hier nu weer te zoeken behalve hem om zijn leven weer voor vandaag te komen verpesten. Verschrikkelijk. Alleen om die kop al te zien maakte hem schijtchagrijnig. 'En wat doen we hier?' voegde Savador er snauwerig aan toe. Hij was bezig met een leerling en daar had hij haar aanwezigheid alsjeblieft niet bij nodig.

Amaranth leek al wat blijer, losser dan in het begin. Ze lachte zelfs, maakte een spontane opmerking. Dat ging de goede kant op! Daar kon Wren zich toch beter mee vinden, mensen die wat ontdooiden. Oké, verlegen mensen waren handig, maar ze werden zo snel irritant dat je er ziek van werd. De hele zenuwentoestand kwam echter in één keer terug toen Wren Ama ineens meesleurde en haar bijna over de grond meesleepte naar de kamer van Savador. Ze deed alsof het een hel was, terwijl ze de vent nog niet eens kende. Persoonlijk vond Wren dat zij meer reden had om doodsbang te zijn van die kerel, maar ergens bleef ze het maar opzoeken. Het was gewoon teveel een uitdaging voor haar geworden om hem het leven zuur te maken. Ze kon er bijna niets meer aan doen! Vast wel, maar ja.. het bleef gewoon leuk, of Nina er nu bij was of niet. Als ze zo door bleef gaan kon ze straks het hele jaar nakomen.. Had ze dat ervoor over? Over die vraag dacht Wren in stilte even serieus na, tot ze zich realiseerde dat ze echt zo erg was om daar 'ja' op te kunnen zeggen. Ze was écht erg. Ama liet haar kattenmand met Zelda achter, dus pakte Wren Siri op en met haar andere hand de mand, om te kijken hoe Ama de kamer binnenliep met een uitdrukking alsof ze ieder moment dood zou kunnen neervallen vanwege de zenuwen. Ergens wel schattig, hoor. Maar zo maakte je helemaal geen goede indruk. Nou ja, hoe sneller ze erdoorheen was, hoe beter. Ze begon al goed met praten! Hé, waarom moest ze haar naam nu weer noemen? Dat was bijna spelen met vuur, aangezien het Savadors humeur het er niet beter op zou maken. Helemaal niet. Wren zette daarom een brede glimlach op, waar het idee van 'Ik-ben-er-óók-weer' vanaf straalde. Zo'n blik die vertelde dat ze het expres gedaan had. Hij was blijkbaar al niet in zijn goede doen voor hij haar zag, aangezien hij direct over voorstellen begon te zeuren. Een luid gesis vertelde haar dat die walgelijke slang van hem inderdaad aanwezig was. Zeikwijf dat hij was. Wren tilde het kattenmandje wat hoger op en stommelde het kantoor binnen, Siri stevig vasthoudend. Ze kreeg de neiging Ama voor te stellen voor het meisje dat zelf kon doen, maar omdat ze haar volledige naam niet meer wist hield ze dat allemaal maar voor zich. 'Hallooo!' groette ze vrolijk, zag zijn blik omhoog schieten en wist dat ze bull's eye had. Hij spuugde haar naam uit als antwoord, alsof het woord het goorste was wat hij ooit gehoord had. Afgunstig vroeg hij wat ze hier deed, Wren pauzeerde even door de kattenmand neer te zetten voor ze antwoordde. Siri loslaten durfde ze echter nog niet aan; die kat werd immers niet beschermd door een mandje. 'Ik? Ik heb Ama de weg gewezen naar uw kantoor en ik ga haar zo even de slaapzalen wijzen,' kondigde Wren aan met een brede lach op haar gezicht. 'Dus ik wacht even op haar, zodat ze niet hoeft te verdwalen.' Ze pakte het kattenmandje weer op, alleen om Ama gerust te stellen. Die zou haar kat vast niet op de grond willen hebben, met dat ding in de buurt.

Stilletjes keek Amaranth naar binnen, haar violette blik viel op de man die achter zijn bureau zat en er ook niet zo vrolijk bij keek. Twee slangachtige ogen keken haar aan, en gaven haar het gevoel alsof ze een prooidier was. Wat een fijne gedachte, niet dus. Maar toch, ze deed haar best om haar blik niet af te wenden, om niet al te verlegen over te komen, al zat dat natuurlijk diep in haar aard gewoekerd. Het luide gesis van de slang liet haar duidelijk opschrikken en ze klemde haar vingers wat strakker over het handvat van haar koffer heen, geschrokken door de gigantische slang. Haar hart bonsde inmiddels in haar keel. Toen de slang opgehouden was met sissen, richtte ze haar blik weer voorzichtig op Master Savador, nog steeds nogal nerveus. Zijn opmerking over hoe ze begon liet schaamte door haar lichaam spoelen. Wat stom! Hoe kon ze dat nou weer vergeten. I'm doomed Ging er wrang door haar hoofd heen. "H-het spijt me... de naam is Amaranth, Amaranth Glacia," Stelde ze zich ietwat haastig voor om haar fout nog goed te maken. Het voelde als een vuurproef, alsof de hoofdmeester haar al gelijk beoordeelde, maar ook veroordeelde. En tot nu toe, kwam ze nog niet zo goed uit de beoordeling. Naja... Sociaal was ze nooit goed geweest. Ze schrok opnieuw op toen Savador de achternaam van Wren uitspuwde. Zoveel afschuw... Blijkbaar was die haat die ze in de woorden van Wren gehoord had wederzijds. Wren kwam er gelukkig bij, ze voelde zich er tegelijk opgelucht door, maar door de band die Wren scheen te hebben met Savador maakte het ook weer ongemakkelijk. Wren legde in alle gemak uit waarom ze hier was bij haar en Ama's blik ging eventjes van Wren naar Savador en weer terug, ze had hier eigenlijk helemaal niks aan toe te voegen. Maar goed, het was een excuus om stil te blijven die ze maar al te graag aan nam, dus timide hield ze haar mond maar dicht. Ze stond er een beetje ongemakkelijk bij, haar koffer nog steeds in haar vingers geklemd.

Flut, flut m'excuse X.X"

Allemensen, wat was het weer een nerveus vleesje in de kuip. Daar had hij zijn plezier al helemaal niet aan. Tuurlijk, ze was een jong zenuwachtig meisje, en hij voelde zich als man die kinderen had van iemand die veel te jong was geweest aangetrokken tot jonge zenuwachtige meisjes. Maar uiteindelijk zouden ze zich toch wel bij het haatgroepje voegen, en was het niet dat, dan was het wel het angstgroepje zoals de leerlingen zich op die wijze over de cohesie op de school indeelden. Fanclubjes had hij nu eenmaal niet.
Saethion leek iets te intimiderend te zijn op het eerste gezicht, maar Savador kapte zijn dreigende houding af en schonk er verder niet veel aandacht meer aan. Aanwezigheid van slangen was hij al heel zijn leven gewend, of dit nu van een agressieve of dodelijke soort waren of niet. 'H-het spijt me..,' verontschuldigde het meisje zich vlug als reactie op zijn vingertikkende woorden. 'H-het spijt me... de naam is Amaranth, Amaranth Glacia.' Zijn wenkbrauwen trokken zich iets verder op, al bleef de blik in zijn slangachtige ogen hard en streng. 'Werkelijk,' kwam het er bitter uit. Zijn humeur werd er met de minuut slechter op, op het moment dat hij besefte dat Wren er ook was. Waarom, bij Medusa? Kon ze hem niet voor één keer gewoon met rust laten, de achterlijke feeks. Of had ze heel misschien juist een aantrekkingskracht tot hem en maskerde ze het maar heel simpel met haat en nijd omdat ze zelf ook niet wist hoe ermee om te gaan. Dat zou hij alsnog behoorlijk laf vinden. Hij had een traumatische jeugd achter de rug, had met een waterfobie te kampen, was weduwnaar, moest zich dagelijks tussen alle haatdragende leerlingen storten en zich voor die lui inspannen en was bovendien niet de jongste meer - hij was zielig. Daar moest ze zich nu eindelijk eens bij neerleggen. Een schouderklopje in plaats van een gemene opmerking. Als lente en kerst op één dag vielen; dat zou dus nooit gebeuren, vreesde hij. Zag haar nu weer eens pesterig glimlachen. Misselijk werd hij ervan. En eigenlijk had hij geen zin in haar sarcasme. Over Amaranths hoofd staarde hij bokkig terug, zijn eigen mondhoeken strak omlaag.
'Hallooo!' Met kat en kattenmand en al kwam Wren het volgende moment gewoon ongegeneerd binnen gehobbeld en zocht vrolijk zijn blik op, alsof ze het er ook overduidelijk om deed. Die overdreven uitgestreken joligheid over haar gelaat riep kleine vervelende krampjes op bij zijn rug. Dat walgelijke beest onder haar arm zou hem weer een paar uur kosten om alle kattenharen één voor één nauwkeurig van de grond te plukken, zodat hij er zeker van was dat er geen enkel haarpeiltje trots zijn vloer zou besieren. Laat staan die vieze urinegeur. Oh nee, zéker niet!
Savador kwam al kwaad op haar afgebeend, was Amaranth zonder verder ook maar een blik waardig te werpen gepasseerd om zich nu volledig tot dat.. kattenbeest te wijden. Ruw draaide hij Wren aan haar schouders om, pakte haar bij een arm om haar zijn kantoor weer uit te loodsen. 'We gaan hier NIET met katten rond schrijden!' blafte hij terwijl hij Wren meesleepte naar zijn deur. 'Dat weet je donders goed, Máraz, en ik heb bij Medusa géén zin om me altijd maar weer voor je uit te staan sloven!' Hij verhief zijn stem bij zijn laatste woorden om er zijn irritatie in te verduidelijken. Verdomme. Ze was van plan het nooit aan te leren, dat was een feit waarvan hij maar al te goed op de hoogte was.
'Ik? Ik heb Ama de weg gewezen naar uw kantoor en ik ga haar zo even de slaapzalen wijzen. Dus ik wacht even op haar, zodat ze niet hoeft te verdwalen.' Savador kwakte haar als een oud afgedankt stuk vuil op de gang.
'Dan wacht je maar buiten!' De deur sloeg voor hij neus met een geweldige klap tegen zijn voegen, maar zwaaide niet dicht en gleed daarom weer een klein stukje open. Hij was blij toe dat ze die gore kattenmand tenminste niet op de grond had laten staan. Hij zou er zijn nek nog over breken. Voor Amaranth draaide hij zich weer om en gebaarde kortkrachtig naar een stoel in de hoek. 'Zitten,' beviel hij nors waarna hij in een fors tempo weer terug beende richting zijn bureau. Zijn al zwaar slechte humeur was er nog slechter op geworden door Wrens eindeloze gestar. Respectloze klier.

Amaranth maakte van de gelegenheid gebruik om helemaal niets te zeggen, ze zag er enkel zenuwachtiger uit, zoals ze daar stond met haar koffer stevig tussen haar vingers geklemd. Haar blik straalde uit dat ze het liefst weg zou willen rennen en alles achter haar zou willen laten, maar dat kon natuurlijk niet. Als je hier eenmaal binnen gelopen was, dan was dat ook zo en dan bleef het zo. Met een beetje geluk kwam je er de volgende dag weer uit. Nou ja, dat was overdreven, maar als er een spreekstijl was die Wren graag gebruikte dan was het er eentje overladen met hyperbolen. Vooral als mensen je dan geloofden. Niet dat het haar geloofwaardigheid een boost had gegeven, maar wat kon haar dat nu nog schelen? Niemand zou haar toch vertrouwen, aardig vinden of wat ook. Waarom zou zij dat dan wel doen? Siri zat niet gemakkelijk in haar armen, ze begon weer te bewegen. Het was alsof de kat een timer had en als die afliep, kon ze niet meer vastgehouden worden. De kat van Ama leek daar totaal geen last van te hebben; misschien was die wel net zo verlegen als haar bazinnetje was. Dan zou ze van die kat de komende vijf jaar nog geen geluidje uit de kattenmand horen komen. Siri was echt zo anders, besefte ze zich, des te beter nu de andere kat zo stil was. Siri was een dominant, eigenzinnig schepsel dat je het ene moment ditchte voor een bak kattenbrokjes en het volgende moment snorrend op je schoot probeerde te klauteren, alsof er nooit iets mis gegaan was. Misschien leek ze wel een beetje op Wren, of andersom. Maar het probleem was, dat de timer nu al een aardig tijdje aan het piepen was en dat die niet van plan was om opnieuw te starten. Wren klemde haar arm wat steviger om de kat heen, slaagde erin haar vast te houden. Ook de glimlach die alles duidelijk maakte voor Savador bleef op haar gezicht gelijmd staan. Misschien zou ze ooit overwegen aardig tegen hem te doen, bijvoorbeeld als ze een speech mocht houden op zijn begrafenis. Niet dat ze daar zou mogen komen, maar goed; partycrashing was één van haar specialiteiten.
Ze verbrak het o zo fijne oogcontact met Savador om een blik op Siri te werpen, die er niets om leek te geven dat er een levensgrote, dodelijke, giftige, gemene en dikke slang naar haar zat te loeren vanuit de een of andere lugubere hoek van de kamer. Ze leek zelfs van plan haar nagels te gebruiken.. Nogal hardhandig werd ze plots bij haar schouders gepakt en omgedraaid, haar arm was plots een werktuig om haar de kamer uit te werken. Siri leek er echt genoeg van te hebben om zo boven de grond te zweven, zette haar nagels in Wrens shirt en wrong zich los uit haar greep. Ze leek Savadors geschreeuwde woorden niet te horen, deed een poging naar Siri te grijpen maar haar arm zat vast in een soort bankschroef die nog niet aangedraaid was. Wéér uitsloven? Waar kwam die vandaan? De laatste keer dat hij wat voor haar gedaan had lag ze halfdood op de grond! Voor ze hem echter van repliek kon dienen werd ze op de gang geduwd, met Zelda maar zonder Siri. 'Hé!' protesteerde ze, maar de deur werd zo hard dichtgeslagen dat haar haren naar achteren bewogen door de ontstane luchtstroom. Ja, allemaal leuk en aardig, maar het was wel haar kat die daarbinnen zat! De deur gleed weer een beetje open, ze hoorde dat hij Ama beval om te gaan zitten. Als ze nu weer naar binnen ging, was het voor Ama zo goed als verpest. Natuurlijk kon ze dat maken, maar het zou niet helpen voor het verlegen meisje en om haar te vriend te houden. Ze kon net zo goed Zelda naar binnen gooien en Siri voor haar wisselen, maar iemand die een kat had kon toch niet zo slecht zijn? Of lag dat nu aan haar.. De deur stond in ieder geval op een kiertje, dus Wren hoopte dat haar kat snel naar de deur zou gaan of in ieder geval niet richting de slang of richting Savador. Want dit keer was het echt niet haar schuld geweest! Niet dat iemand het zou geloven, maar goed.. Ze wist het zelf, oké? Als ze Siri nu fatsoenlijk terug zou krijgen, dacht ze bij zichzelf, zou ze misschien overwegen om normaal buiten de deur te wachten. Goed, voordat ze in een lachstuip op de grond lag; Siri terug zien te krijgen. Ze zette de kattenmand zorgvuldig neer en ging bij de deur staan, probeerde Siri met haar gedachten naar buiten te krijgen. Jammer, van die niet-bestaande telepathische connectie.

Amaranth's adem blies in een zachte zucht naar buiten terwijl ze zichzelf gerust probeerde te stellen. Het zou vast wel goed komen, of niet dan? Savador zou haar vast niet vermoorden ofzo, tenzij blikken konden doden. Al had ze over ver die slang van hem meer twijfels. Af en toe wierp ze nog een wantrouwige blik naar het dier. Ze bleef eventjes verstard op haar plek staan toen Savador naar haar toe beende en ze trok haar wenkbrauwen ietwat verbaasd omhoog terwijl de hoofdmeester haar gewoon passeerde. Blijkbaar had hij een 'hoger' doel, namelijk Wren. Ze had zijn mondhoeken wel strak om laag zien gaan, en ze was ergens blij dat het toch niet om haar was. Ze luisterde naar het gepraat over en weer, en was ergens blij dat ze niet naïef als ze was zelf naar binnen was gestapt met haar kat in haar armen. Voorzichtig draaide ze haar hoofd naar Wren toe, en zag tot haar grote opluchting dat Zelda stil in haar mandje bleef, die was vast al even nerveus als dat zij was. Ze fronste echter ietwat bezorgd toen ze zag dat de kat van Wren niet zoveel angst had voor de grote slang in de kamer. Nerveus slikte ze iets en bleef ze eventjes naar Siri en de slang kijken, om vervolgens weer op te schrikken en te verstarren toen de deur hard dichtsloeg.
Zenuwachtig ging haar blik naar Savador, die haar nors beval om te gaan zitten. Met vlugge stappen liep ze naar de stoel toe en ging ze erop zitten. Ze had nu echt geen zin om tegen de hoofdmeester in te gaan, niet dat ze dat ooit van plan was. Haar koffer zette ze voorzichtig naast haar stoel neer op de grond. Ergens was ze blij dat het gewicht uit haar handen verdwenen was, licht was haar koffer niet. Langzaam legde ze haar handen op haar schoot neer Nerveus keek ze op naar de hoofdmeester, maar toen viel het haar op dat Siri er nog was. Waarom was Siri nog hier? Ze draaide haar hoofd iets verbaasd om naar de kat te kijken. Was Zelda hier dan ook nog? Ze opende haar mond eventjes om iets te zeggen, maar sloot hem daarna weer zwijgende. Ze wou op dit moment niet tegen Salvador in gaan, hij leek al in niet zo'n best humeur nu hij Wren had gezien. Maar ja, zonder Wren was ze hier helemaal niet terecht gekomen, of tenminste nog steeds zoekende of verdwaald geweest. Ongemakkelijk bleef ze dus stil, eventjes stil. Vervolgens raapte ze haar moed bij elkaar. "Zou ik alstublieft mijn rooster mogen?" Vroeg ze vervolgens voorzichtig. Als ze die had.. kon ze hier weg, of niet dan?

Waarom het precies weer Wren moest zijn geweest die Amaranth tegen was gekomen, en die bereid was haar verder te helpen. Walgelijk kind. Alsof ze normaal ook zo spontaan en behulpzaam was. Dat kwam maar weer binnengestormd met allerlei katten en een ziekmakende grijns op haar smoelwerk die zo mislukt nep was dat hij er wel om kon janken. Ze verbleef zo toch mooi niet op zijn kantoor. Dat ze een nieuw meisje wilde escorteren - fijn. Maar ze bleef wel met haar tirannenbacillen uit zijn buurt vandaan. Ergens had hij er ook een spijtig gevoel over dat Wren waarschijnlijk de eerste persoon was van de leerlingen die Amaranth had ontmoet. Dat betekende een slechte invloed en in het ergste geval een totale wending in haar karakter. Het blonde meisje leek hem nog zo rustig en teruggetrokken. Misschien moest hij maar gaan voorkomen dat ze enige verdere contacten ging leggen met Wren of Nina of wie dan ook van dat brutale gespuis. Ze zaten aan de drank en de drugs, en kwamen ze niet uit een of andere bende dan waren ze wel tienermoeders. Zo zag Savador ze in ieder geval. Geen greintje respect meer tegenwoordig. Iedereen kon maar neervallen en allerlei enge ziektes krijgen, als je een beetje meer geld bezat was je een stoefer en had je je dag niet vandaag, dan vond men het leuk om je nog eens extra te dwarsbomen en dat ene zetje te geven dat leidde tot een emotionele uitbarsting. Maar buiten dat alles was hij ergens blij toe dat hij niet in deze generatie geboren was, maar opgroeide in de tijd dat ieder jongetje bretels droeg, ieder meisje een jurkje en ieder kind alle synoniemen voor respect kenden. Goed oud 1961. Over zijn jeugd begon hij liever niet, maar over het gedrag van kinderen naar volwassenen toe was destijds nauwelijks te klagen. En moest je nu eens kijken. Wat een trieste wereld allemaal weer.
In Wrens gezelschap had hij nu geen zin. Dat blauwe haar dat hem steeds afleidde van belangrijkere zaken die hij zo snel mogelijk afgehandeld wilde hebben, die immens brede grijns en die kromme houding waarmee ze hem steeds benaderde. Ziek werd hij ervan. En hij was haar presentie na korter dan een minuut al kotsbeu. Fronsend gooide Savador haar op de gang, waar ze ook behoorde te blijven tot hij klaar was en ze Amaranth mee kon nemen naar de etages en haar ondertussen lekker kon inpalmen met alle beïnvloedende woordjes en daadjes. Bah. Waarom sloot hij haar niet eens een klein tijdje op in de kerkers, zodat niemand even last van haar had. Mevrouw begon te protesteren, want haar poezelige dierenvriendjes waren belangrijker. Gods, wat een onnodige ophef. Kon Amaranth ook direct zien hoe het hier allemaal aan toeging. Wat voor een vreselijk zooitje ongeregeld het hier was, en dat kwam exact door zulke typetjes als Wren. Savador sloeg de deur dicht en gaf er verder geen gehoor aan. Hoe sneller dit gedoe afgehandeld was, hoe sneller hij weer terug aan het werk kon. Alleen. Met een glaasje wijn. Niemand die hem stoorde. Heerlijk.
Gelukkig was Amaranth lang niet zo opstandig. Ze nam zwijgzaam plaats en zette haar koffer naast zich neer. Goed. Dat was mooi. Die instelling moest ze behouden. Ze moest 'clean' blijven. Niet geïnfecteerd raken door de door en door gerotte aura's van de ergste leerlingen die zich als parasieten op reine zielen van welgemanierde kinderen nestelden, de discipline en de orde eruit zogen en alle narigheden vervolgens uitspuwden.
'Goed,' luidde het chagrijnig. Met een hand tegen zijn heup beende Savador langs Amaranth terug naar zijn bureau, Siri daarbij alles behalve opmerkend. De kat bevond zich net buiten zijn zicht. 'Zou ik alstublieft mijn rooster mogen?' viel Amaranth direct met de deur in huis. Een diepe frons vormde zich tussen zijn wenkbrauwen. Wat een ongeduld weer. Hij kreeg niet eens de tijd formeeltjes achter zijn bureau plaats te nemen. 'Ja,' kwam het er iets nijdiger uitgerold dan zijn bedoeling was. Zo, eerst maar eens even zitten. Hij werd moe van al dat staan. En hij moest aan zijn rug denken.
Het maakte ertoe dat hij zijn hoofd met een ruk omdraaide toen de kamer plotseling gevuld werd met een luider gesis dan normaal, maar het gebeurde allemaal veel te snel voor zijn vijftigjarige inzicht om met zijn blik te kunnen volgen. Saethion lag sidderend in zijn hoekje, schoot woedend naar voren waarna de slang in een mislukte hap zijn kop tegen de vloer beukte en het volgende moment schoot er iets kleins en flexibels langs zijn voeten. Hij verloor zijn evenwicht, maar kon zich onder gesmoord gevloek nog net opvangen aan de rand van zijn bureau. Zijn vlammende slangachtige ogen volgden dodelijk de voorbij flitsende schim en bleven hangen op dat vieze gore kattenbeest van Wren. Wel godverdomme. Wat deed dat beest hier nog?! Was het niet een kattenmand, dan was het wel een kat. Hij had al genoeg slechte ervaringen met katten gehad. Eerst met dat vieze witte beest van Noah dat zijn bureau tijdens de introductie van het nieuwe schooljaar wel als een toepasselijk rustplekje had gezien, en nu dit. Hij wilde gaan zitten, dat was alles wat hij wilde. 'SAETHION!' bulderde hij door het kantoor heen toen de grote paarse slang zich het volgende moment verrassend snel kronkelend in beweging zette en zijn vizier op Siri gezet had. Met één hap was de kat weg, en dat moest hij absoluut voorkomen. Niet omdat het een huisdier van een leerling was. Het was slecht voor Saethions spijsvertering - en bovendien was het een beest van Wren. Savador stommelde half vallend de kamer door - zijn hand op de plaats van zijn hart gedrukt, want serieus; hij kreeg hier nog eens een hartaanval van -, greep een aantal keer mis, maar wist de kat uiteindelijk beet te grijpen bij de staart. Hij pakte het beest met beide armen uigestrekt vast aan haar achterpoten zodat de kat zielig ondersteboven bungelde en loodste het.. ding.. zijn kantoor uit. Wist hij veel hoe hij katten vast moest pakken. Eigenlijk kon het hem ook weinig schelen. Wat was het toch eigenlijk met hem en katten; de beesten moesten altijd in zijn leven terug lijken te komen, randomly opduikend om hem het zo moeilijk mogelijk te maken. Vlakbij de deur leek Siri er echter genoeg van te hebben en werkte ze zich zo flexibel als ze als kat was in een rare draai. 'Damnú ort!' Hij kon er niets anders aan doen dan in het Shadraans te staan schelden, want een felle hak over zijn hand was het resultaat van zijn poging, en alsof dat nog niet genoeg was hing het beest het volgende ogenblik met haar nagels aan zijn broekspijpen. Met moeite lukte het Savador om het opstandige dier bij haar nekvel te grijpen, in een ruk los te krijgen van zijn broek en de deur met een klap weer open te slaan. 'Kat!' spuwde hij het woord er kwaad in haar gezicht uit terwijl hij Siri ruw in Wrens handen drukte. 'Bijhouden!' Ze mocht hem wel dankbaar zijn. Het was dan niet zozeer om haar belang geweest, maar was hij er niet achteraan gehobbeld dan was Siri nu slangenvoer geweest. Savador draaide zich in zo'n ferme ruk weer om dat zijn lange lokken Wren bijna in het gezicht sloegen. Rooster. Hij moest rooster pakken.
Hij wilde dit dolgraag afgehandeld hebben, maar het duurde op deze manier wel twee keer zolang. Alleen maar omdat dat blauwharige kind zonodig haar kat mee had moeten nemen.

Stank voor dank, zeker. Hallo! Zij was het wel die een nieuwe leerling naar zijn kantoor gesleept had en haar verteld had wat ze daar precies moest doen. Ze paste zelfs op haar kat! Maar ja, als hij haar naam riep, dan kwam zij het kantoor gewoon binnen. Met kat en al, want die had ze toevallig bij. Hij zou die slang van hem toch ook niet eerst dumpen en dan pas ergens naar binnen gaan? Tss, dat wilde ze hem nog wel eens zien doen. Dacht het niet. Ze kon aan Savadors gezicht al zien hoe hij dacht over haar ontmoeting met Amaranth en dat hij waarschijnlijk het liefst zou willen dat het meisje haar nooit meer zou zien. Haar invloed was dan natuurlijk ook precies zo als een parasiet, een bacterie! Een aanraking was dodelijk, dan was je voor altijd precies zo'n bitch als het blauwharige meisje waar je mee gepraat had. Welcome in the real world. Alsof Amaranth van moment één op moment twee een grote bek zou hebben omdat Wren haar aangekeken had. Dat was bijna zo'n erge belediging dat het een compliment werd. Wren probeerde er niet teveel over nadenken, maar eigenlijk deed ze dat wel. Het was vast niet nodig geweest om zoveel haat tentoon te spreiden, ze had hem ook gewoon niet kunnen mogen en dan had het niet verder uit de hand hoeven lopen. Ze kon het alleen niet. Van beide kanten af werd het steeds erger, het lontje werd ook steeds korter. Ontploffingsgevaar bij het minste of geringste. Ach wat. Als ze dood gevonden werd stond er in ieder geval op Savadors hoofd geschreven dat hij het gedaan had. En eigenlijk viel het mee! Ze zat niet aan de drank, hielp haar vrienden niet meer om aan drugs te komen, gebruikte zelf ook niet, ze had geen vriendje, geen kinderen, geen trauma's, had nooit onder de brug hoeven slapen en had al helemaal geen baantje als tandarts gehad. Met andere woorden, ze was niet zo zielig of verslaafd als sommigen dachten. Sommigen met een enorme pijl wijzend naar de deur van Savadors kantoor. Alsof ze Ama zover kon krijgen opstandig te gaan doen; dat kreeg ze nog niet voor elkaar met een pijl tegen haar hoofd. En Wren was zo 'goed' in boogschieten dat je alleen bang moest zijn als ze niet op je mikte. In één minuut was ze er alweer uitgegooid. Was dat een nieuw record? Kon haar niets schelen nu; ze wilde haar kat terug, die er nog wel zat. Zelda bleef wel in dat mandje, hoor. Wren was druk in overleg met zichzelf; zou ze haar hand op de deurklink leggen en het verpesten voor Ama door naar binnen te stormen, of zou ze wachten tot ze Siri hoorde miauwen op het moment dat de giftanden van die stomme slang zich in haar donkere vachtje boorden? Optie één klonk veel aantrekkelijker.. Luid gesis liet haar versteend staan; waarom moest Siri nu weer gelijk het allergevaarlijkste in de hele kamer uitdagen? Die kat had net zoveel ingetogenheid als Wren zelf, zeg! God, dat beest zou wat meemaken als het Siri opat! Al moest ze in het midden van de nacht naar zijn kantoor komen, dan zou ze een mes in dat beest steken - aangenomen dat ze daaraan kon komen. Wren was nog steeds bevroren, wist niet of ze nu naar binnen moest gaan om de resten Siri bloederig voor de slang te zien liggen, of om het hoofdje te redden van het beest. Want de waarschijnlijkheid dat Siri nog leefde begon met de seconde te dalen. Ze hoorde een hoop gestommel, protesterend gemiauw; het ging helemaal goed daar. Ze deed de deur voorzichtig wat verder open, wilde weten wat er aan de hand was. Het goede nieuws was dat Siri niet in de buik van de slang was; het slechte nieuws was dat Siri ondersteboven aan haar achterpootjes bungelde. De grote dierenvriend had haar gered van zijn eigen slang. Wren keek met grote ogen toe hoe de kat haar nagels benutte om Savadors hand te verwonden en het volgende moment vloog de kat sissend in haar armen, vergezeld met een verwensing van Savador, die het dier in haar armen duwde. Siris vacht stond overeind en ze had haar oren naar achteren gelegd, siste. Wren begon haar te aaien, was eigenlijk best verbaasd dat Savador haar gered had. Misschien wilde hij geen nutteloze rechtszaak aan zijn broek. Het kon eigenlijk gewoon niet goed gaan als zij dit kantoor binnenliep, of een ruimte waar die man ook was. 'Misschien moet u een tetanusprik nemen,' riep Wren nog achter hem aan, voor een keer niet gemeen bedoeld. Hij had toch haar kat gered en als katten je krauwden moest je daar rekening mee houden. Ze geloofde namelijk niet dat Siri's nagels de schoonste van het universum waren. Haar stem klonk ook oprecht .. bezorgd was misschien een beetje overdreven, maar het klonk niet alsof ze hem dood wenste. Dat kwam vanzelf wel weer.

Amaranth's uitdrukking versomberde iets toen er na haar woorden meteen een diepe frons op Master Savador's hoofd verscheen. Jep, goed gedaan Ama, geweldig. Haar handen wrongen zich iets meer samen toen ze zich bedacht dat ze het er met elk woord dat ze uitsprak niet veel beter op maakte. Ze had best wel van een opvoeding genoten, maar hoe ze ook probeerde beleefd te zijn op dit moment, het liep allemaal in de soep. Great, just great. Haar blik ging eventjes nerveus naar haar handen toe, proberende zichzelf te herpakken. Ze had nu echt eventjes geen flauw idee meer wat ze moest zeggen. Maar ja, dat ahd ze wel vaker gehad. Ook op haar oude school als ze haar weer eens getreiterd hadden had ze met haar mond vol tanden gestaan, of als ze weer eens de beurt kreeg in de klas. Echt assertief was ze nooit geweest, en haar vroegere klasgenootjes hadden daar fijn gebruik van gemaakt. Nu koesterde ze dus de stille hoop dat het hier anders zou gaan.
Een luid gesis leek haar opschrikken uit haar gedachtes en opkijken. De kat van Wren, Siri, dat kon niet missen en de slang. Ze rilde eventjes bij de gedachte. Saethion, zo heette het dier toch? Het had.. Siri toch niet opgegeten? Nee, ze zag de kat wegschieten tot haar grote opluchting, al zag ze met een snelle blik in de richting van de hoofdmeester dat hij helemaal niet blij was met dit hele gedoe. Ergens kon ze het wel begrijpen, het werd wel een erg zooitje hier... Zou het door haar komen? Haar gedachtestroom werd weer onderbroken door een luid gebulder door de kamer heen, het leek wel alsof haar stoel sidderde onder de geluidstrillingen en eventjes bleef Ama ook als versteend zitten op de stoel. Maar uiteindelijk kwam ook zij overeind om een poging te wagen om de kat te vangen. Ze was echt niet van plan om het beestje tussen de kaken van de slang te zien verdwijnen, dat absoluut niet. Ze hield haar adem eventjes geschrokken in toen Savador bijna viel, en kreeg de neiging om te vragen of het wel goed met hem ging, maar ze hield toch maar voor de zekerheid haar mond dicht, alsof haar woorden een tijdbom konden laten ontploffen. Nee, dat liever niet. Een kat aan zijn of haar staart optillen... Dat kon niet goed zijn, en bezorgd keek Ama dus ook toe. Ze keerde uiteindelijk ook maar terug naar de stoel en haar koffer toen de kat naar buiten werd gebracht, er een beetje ongemakkelijk uit ziende. Bang om nog een venijnig woord terug te krijgen, wachtte ze dus ook maar totdat Savador het woord nam. Haar handen plaatste ze weer op haar schoot neer. Ze kende haar gewoontes, en dus ook die dat ze altijd met haar handen ging wriemelen als nervositeits trekje. Niet echt een strak plan om te gaan doen naar haar idee. Voorzichtig keek ze dus maar weer op naar Savador, en wachtte tot hij plaats genomen had achter zijn bureau. Zachtjes maar nerveus slikte ze. Misschien had ze er toch niet goed aan gedaan om Wren mee te nemen? Ze had nu al meteen een niet zo'n beste beurt gemaakt, dat was zeker. Maar Wren was zo aardig tegen haar, dan kon het toch niet zo'n slecht mens zijn?

Gadverdamme, wat had hij gedaan om zoveel ellende mee te moeten maken iedere keer? Katten in zijn kantoor. Katten in zijn buurt, alweer. Was hij op het moment niet aanwezig geweest, dan had hij Saethion zeker aangetroffen met een zielig miauwende bobbel in zijn lijf. Niet dat hij er dan nog iets aan had kunnen doen of ook werkelijk gedaan zou hebben. Laat dan maar lekker liggen. Het ergste wat er dan nog kon gebeuren was dat Wren één of andere organisatie voor het welzijn van dieren tegen hem opzette. Niet omdat ze nu zo'n grote dierenliefhebber was naar zijn gevoel, maar simpelweg alleen om de reden dat het haar kat was die opgeslokt was door een uit zijn kluiten gewassen cobra. Dan had ze zich al zeker niet op zijn kamer op de lerarenetage moeten wagen met dat beest. Daar hield hij al zijn mamba's, adders, anaconda's en allerlei andere soorten. Het zou een festijn zijn geweest voor die beesten als het wel zo gelopen was, want niet alleen Siri zou dan deel maken van hun maaltijd. Die van alle planeten verzamelde beesten vraten alles; van kliekjes tot mensen. Eigenlijk zou hij Wren maar eens een keer in zijn slangenhol moeten gooien, kijken of ze haar brutale gedrag dan eens afleerde. Als ze het overleefde.
Nu stond ze weer buiten te zagen terwijl hij zich iets teveel voor zijn doen in moest spannen om haar straatbeest van zijn geliefde Saethion te redden. En Amaranth bleef maar wezenloos toekijken, het behulpzame kind. De slang mocht die vieze kat absoluut niet hebben. Hij werd nukkig als hij zich met zo'n grote en nog onverteerde vangst in zijn lijf voort moest bewegen, werd agressief en reageerde het dan op hem af. En daar had hij geen zin in. Bij Medusa, de drie evenwijdige sneden over de rug van zijn hand staken rood af en brandden pijnlijk. Dat was waarom hij katten en allerlei andere behaarde of gevederde dieren haatte; ze waren onvoorspelbaar en takelden je toe als ze de kans kregen. Slangen waren ook onvoorspelbaar, maar die beesten waren tenminste rustig, en zo.. kronkelig en trouw. Fijn gezelschap, jaja. En Saethion kon spraakzaam zijn als hij zin had, al was zijn taal een soort sisselachtige spraak in de Raziaanse taal die alleen hij kon verstaan. Siri daarentegen leek hem bijna net zo erg te haten als haar baasje, dat was wel duidelijk. En allejezus, wat een lelijk beest. Zag haar nu in de armen van Wren met haar oren plat en haar vlooierige vacht recht omhoog, blazend in zijn richting met een gerimpelde snuit alsof ze een angstaanjagende tijger moest symboliseren. Mooi niet. Ondankbaar ding, hij had haar toch wel mooi van haar ondergang gered. Maarja, no big deal. Het was Master Savador maar. Die mocht je wel kleineren en onder een duim drukken, want daar was hij voor gemaakt. Hij had er genoeg van.
Met een ruk draaide hij zich om, van plan om Wren achter te laten en zich niet meer op haar te hoeven richten. Zolang ze er ook niet naar zou vragen. Wat ze hoogstwaarschijnlijk toch wel weer zou doen. Was het niet met een woord, dan wel met een daad. 'Misschien moet u een tetanusprik nemen,' riep het onuitstaanbare kind hem nog achterna. Goh, je meent het.
'Misschien moet jij je kat beter bijhouden!' snauwde Savador hatelijk terug voor hij de deur nu wel met een harde klap helemaal voor haar neus dichtsloeg. Hij zou alle mogelijke prikken halen, want hij voelde zich alsof hij nu al zwaar besmet was met allerlei enge ziektes en infecties zolang hij die drie strepen op zijn hand had. Verdomme.
Hehe. Hij leunde even doodvermoeid met zijn rug tegen de deur, zijn ogen fronsend gesloten en de uitdrukking op zijn gelaat bekrompen. Dit apenkooien was echt niet goed meer op zijn leeftijd. Hij voelde zijn hart nu nog hevig nabonzen door al die inspanning. Eigenlijk wilde hij gewoon richting zijn bed sloffen en zich er languit op neervallen, met zijn schoenen nog aan. Even rusten en dutten en geen zorgen hebben en.. - maar hij moest zakelijk zijn. Hij moest nog zich minstens twaalf uur wakker blijven petsen voor hij eindelijk zijn bed kon opzoeken; en twaalf uur was naar zijn mening veel te lang.
'Goed, rooster!' werkte hij zich uit zijn gedachtegang los met forse stem en een eenmalige maar luide klap in zijn hand. Meer om zichzelf wakker te schrikken. Genoeg zinloos gedoe voor vandaag. Nu kwamen de zaakjes. Norsig beende Savador op zijn bureau af, trok er iets te krachtig een lade van open om geïrriteerd tussen allerlei papieren te bladeren. Dat nieuwe meisje zat ook maar alles af te zien. Maarja, reputatie kon op het moment toch al niet veel hoger gaan. Hartelijk bedankt, Máraz. Onder een bleke wijsvinger tikte hij streng een blaadje tegen zijn bureaudesk en schoof dat in Amaranths richting.
'Dit is je rooster,' deelde hij chagrijnig mee.
'De lessen beginnen om half negen, verspreid over de verschillede lokalen. We eten gezamenlijk in de eetzaal en je doet er goed aan niet het kasteel te verlaten 's avonds na negenen.' Verdere vragen mocht ze nog stellen, maar hij zou er wel met alle tegenzin bij gaan zitten. Want als het blijkt dat Amaranth later in het jaar net zo'n terroriseur als Wren zou worden, nam Savador nu al liever zo zijn maatregelen om minder van zijn kostbare energie in haar te steken.

En daar stond ze voor een dichte deur, haar kat aan de andere kant, onzichtbaar voor haar, maar niet onhoorbaar. Het gestommel kon alleen maar betekenen dat dat vieze, geschubde beest achter haar kat aanjaagde. Jammer genoeg waren van die schubbige dingen altijd sneller dan ze leken en dan dat ze uit hun ogen keken. Meestal keken ze loom, slaperig, of giftig, maar dat waren ze meestal. Ze was wel eens in het reptielendeel van de dierentuin geweest. Ze was nog nooit zo snel ergens uit geweest. Kleine Wren wilde zo nodig kleine Siri meenemen en dat vonden de slangen en krokodillen in de bakken helemaal niet erg. Ze zaten zo ongeveer tegen de ruit geplakt, volgenden haar harige metgezel met hun smalle ogen. Ze had zich toen nog niet gerealiseerd dat de dieren achter glas zaten, was teveel in beslag genomen door hoe ze eruit zagen. Zo.. vies. Toen er eentje een uitval leek te doen was Wrennetje krijsend weggerend en had ze geweigerd er weer doorheen te gaan, zelfs al moest ze daarvoor de hele dierentuin doorlopen om het einde weer te bereiken. De eerste honderd meter met tranen in haar ogen, voor de rest met haar hoofd geheven en haar neus in de lucht. Siri dicht tegen zich aangeklemd. Ze wenste dat ze dat nu weer zou kunnen doen, maar als ze naar binnenstapte zou ze waarschijnlijk eerder de deur in iemands gezicht meppen dan dat ze Siri zou helpen. En misschien stond Ama wel net achter de deur, dat kon ze niet hebben. Moest ze het WNF erbij gaan halen? Als dat beest het ook maar waagde haar lieve kat op te vreten, oh, nee, daar moest ze niet aan denken want dan zouden er een hele hoop schubben door de lucht vliegen, als dat monster levend gevild werd. Desnoods eigenhandig.
Nu maar hopen dat dit het enige beest was, wat er te vinden was. Anders was Siri nog steeds in levensgevaar. Wren was pas opgelucht toen ze het bekende gewicht van de kat in haar armen voelde, de vacht langs haar armen voelde strelen. De kat had bewezen een waardige bondgenoot te zijn door Savador te krabben; ze ontving blijkbaar de haathersengolven van haar baasje. Kat beter bijhouden? Opnieuw sloeg de deur in haar gezicht dicht, maar dit keer had ze beide katten bij zich. Wren besloot dat het nu wel weer genoeg was, dat ze geen zin had om het nog lastiger te maken voor Ama. Siri had het maar net overleefd! Het arme beestje had bijna een pootje uit de kom zeker, door Savador. Hij zou de rekening van de dierenarts krijgen. Positive. Moest ze hem zelf een prik geven? Kijken of ze nog een beetje cyanide of arsenicum kon vinden. Wren leunde met haar rug tegen de deur, probeerde Siri nog steeds rustig te krijgen. 'Stil maar,' fluisterde ze in de platgelegde oren. Dit duurde nu wel erg lang. Zou ze.. nee, niet doen. Of toch? Het duurde zo lang.. maar ja.. Nee.. Discussies met jezelf waren altijd langdradig en irritant, eigenlijk. Uiteindelijk hield Wren het niet meer; ze kwam van de deur vandaan en keek om de hoek. Ze had niet eeuwen de tijd en haar benen begonnen pijn te doen. Genoeg excuses. 'Sorry als ik stoor, maar zijn jullie bijna klaar?' Wren hield Siri netjes uit beeld, wilde de slang niet triggeren. Gosh, hoe lang kon een rooster duren?

PROFILE MAGICIAN

» foxy delivery

Delivery~

Delivery~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen