Zo… Warm… Waarom had hij het zo warm? Het was ongeveer een dag na dat hele red-Wren-uit-het-meer gedoe begonnen. En het werd steeds erger. Hij wist echter niet dat hij te koppig was om in te zien dat hij daadwerkelijk koorts had, en niet zo’n klein beetje. Vooral omdat hij gewoon alles probeerde te blijven doen wat hij normaal deed. En dan was dus veel naar buiten gaan, nou was het niet het probleem dat hij zich niet warm genoeg aankleedde, maar de wind kon soms toch snijdend zijn. Zijn tempratuur was alleen maar gestegen, en dat resulteerde nu tot een roze blos op zijn wangen. Die aangaf hoe warm hij het wel niet had. De enige optie die hij had gevonden om een beetje af te koelen was door minder warm aangekleed te zijn, dus ook als hij naar buiten ging. Wat alles alleen nog maar erger maakte.
Nu dwaalde hij een beetje rond, was vergeten wat hij ook al weer wilde doen. Een hand die langs de muur gleed, en dan soms over een deur. Maar hij voelde het amper, het drong niet tot hem door. Zijn ogen halfopen, glazig en nergens op gefocust. Hij keek weliswaar naar de grond, maar zijn sloffende pas was zo sloom dat hij zich in die tellen op ieder detail had kunnen focussen. Maar het lukte hem niet, zijn concentratie lag heel ergens anders. En alles werd overstemd door een kloppende hoofdpijn. Ook leek het net alsof hij kortademig was geworden, moest al om de minste of geringste opgave zachtjes hijgen. Hij wist niet wat er aan de hand was en het maakte hem bang. Maar hij was stiekem een beetje te koppig om de juiste connecties te leggen.
Iets of iemand botste tegen hem op. Hij hapte één keer naar adem, zette een stap naar achter. Maar door het feit dat alles een beetje draaide, en zijn evenwichtsgevoel sowieso al de hele dag ver te zoeken was, viel hij. Gelukkig niet al te erg, kwam gewoon terecht op zijn achterste, maar toch… Het had ergens wel pijn gedaan. Hij greep met een hand naar zijn hoofd, sloot zijn ogen. Pijn… Hoofdpijn die zo snel erger was geworden. Hij keek op bij het horen van een stem, knipperde een paar keer. Wacht… Wren? ‘Wren…’ kwam er zwakjes uit, ‘Kun je me helpen overeind te komen?’ Hij wist dat hij het momenteel niet in zich had om het geheel op eigen houtje te doen. Maar hij had haar leven gered, dus stond ze nog bij hem in het krijt. Het laatste wat ze dus kon doen was nee antwoorden op zijn vraag. Hij tilde een hand op, reikte hem uit naar haar. Dan hoefde ze hem enkel nog te pakken en te trekken en was alles weer goed.

Ze pakte zijn hand vast, wat betekende dat ze hem waarschijnlijk ging helpen. Gelukkig, hij zou niet weten wat hij anders gedaan zou hebben. Hij had de kracht nou eenmaal niet meer om zelf overeind te komen. Misschien zou hij gewoon zijn gaan liggen, proberen te slapen. Want het in slaap vallen ging ook maar moeilijk, hij kon de slaap maar gewoon niet vatten. Kwam voornamelijk door die hoofdpijn, en omdat hij het soort persoon was dat hoe dan ook met een deken zou slapen. Ondanks dat hij zowat dood leek te gaan door de warmte, moest en zou hij dat deken over zich heen blijven houden. Hij wist niet waarom, misschien gewoontes. Ach, zo belangrijk was het toch ook niet.
Hij voelde wel dat ze trok, maar het leek allemaal niet echt tot hem door te dringen. Een tweede hand, maar zelfs toen gaf hij geen kik. Pas toen ze wat zei keek hij op, knipperde een beetje verdwaasd. O, hij was te zwaar. Hoe had hij ook kunnen denken dat een klein meisje zoals Wren hem helemaal in haar eentje omhoog zou kunnen krijgen? Nou was dit niet vreemd dat hij zo had gedacht, hij dacht de laatste tijd wel erg vaak dat onmogelijke dingen wel mogelijk waren. Enzovoort.
Hij zette zijn andere hand neer op de grond, spande zijn spieren met moeite aan. ‘Waar zijn we eigenlijk?’ Hij wist bij god niet waar hij was, hij was weer eens afgedwaald zoals gewoonlijk. Met moeite wist hij uiteindelijk overeind te komen, en met de hulp van Wren natuurlijk. Maar het ging allemaal te snel. Plaatste weer een hand tegen de muur, balde deze zwakjes tot een vuist. Alles… Draaide… Zwarte vlekken, overal. Hij zette een stapje opzij, had het gevoel dat hij alsnog zijn evenwicht zou verliezen. Verloor daardoor echt zijn evenwicht, maar realiseerde dit pas te laat om deze weer de hervinden. Hij viel. Ja, hij viel. Hij wist eigenlijk niet of dat hij Wren met zich meetrok, alles was te vaag op het moment. Hij sloot zijn ogen, moest zich ergens voorbereiden op de klap – maar nog voor hij die überhaupt kon voelen was hij al weg. Warmte was zo erg geworden, gecombineerd met het duizelige gevoel dat zijn lichaam nog maar een ding had geweten om te doen: flauwvallen.

» Vaagheid ._.
» Maar kijk maar wat je doet x')

Hij kreeg alles maar half mee, het moment voordat hij viel. Iets over afdwalen, maar verder kwam hij niet. Het ging allemaal ook zo snel, veel te snel. Het vallende gevoel, dat hij ook altijd voelde vlak voordat hij inslaap viel. Hij wist bij god niet dat het nu echt zo was dat hij viel. Net voordat de klap kwam leek alles weg te zijn, gewoon in een tel. Alsof iemand in zijn vingers had geknipt en hij nu weg was. Ergens anders. Was echter wel nog ergens bij bewustzijn, maar zakte steeds verder weg. Het was eng, beangstigend. Hij wilde niet verdrinken in dat… In al dat niets. Het was gewoon niets, hij wilde het niet. Het maakte hem bang. En toch kon hij er niets aan doen. Helemaal niets.

Hij kneep zijn ogen wat strakker dicht bij het horen van een schreeuwende stem. Hoelang was hij precies weggeweest? Waarschijnlijk niet zo lang, omdat hij nooit geheel weg was geweest. Had wel ergens iets gevoel en gehoord, maar echter ver op de achtergrond. Maar het was te zwak om er echt grip op te krijgen, op wat het nou precies allemaal was. Maar hij weigerde geheel weg te vallen, dat weigerde hij gewoon. Omdat hij er nog steeds bang voor was, voor wat er wel niet zou gebeuren als hij toe zou geven eraan. Wat als hij zijn ogen nooit meer zou openen? Als hij het daglicht nooit meer zou zien, enkel nog deze kille zwarte kleur. Nee, dat wilde hij niet. Alles behalve dat.
Zijn ogen gingen langzaam een beetje open, half maar. Ondanks dat er niet zoveel speciaals aan het plafond was, wist hij dat hij het niet scherp kon zien. Hij sloot ze weer, probeerde het opnieuw. Na een paar keer proberen was het goed. Oké, dan was dat probleem ook weer opgelost. Hij kon weer zien, zijn ogen openen. En hij hoefde dus niet meer bang te zijn dat hij zou wegzinken in die vermoeidheid. Het was aanlokkelijk geweest, gewoon lekker slapen. Maar de manier waarop alles gebeurde was niet fijn, het was beangstigend. Was er dan misschien toch iets mis met hem?
Gevoel kwam langzaam terug, vingers… Koude vloer. Maar hij kon zich niet bewegen. Waarom kon hij zich niet bewegen. O, hij kon zich wel bewegen. Draaide langzaam zijn hoofd – keek een beetje om zich heen. Beeld nog steeds niet helemaal scherp. Been, zijn ene been lag niet fijn. Trok deze op, om het op te lossen, had nu beiden benen op de bank. Uiteindelijk slaagde hij erin om een gestalte te herkennen, maar durfde niet zeker van zijn zaak te zijn. ‘Wat is er gebeurd?’ kwam er schor en zwakjes over zijn lippen. Natuurlijk wist hij wel wat er was gebeurd, maar het leek allemaal zo onwerkelijk.

» Flut D:
» Maar het was moeilijk om te typen voor mij heur x')
» Hebmedelijden[À]

Stemmen vaagjes op de achtergrond, maar te ver weg om zich er figuurlijk aan vast te kunnen grijpen. Ze konden hem niet terug leidden naar de werkelijkheid, dat moest hij weer eens alleen doen. Maar hij had al genoeg alleen gedaan in zijn leven, dus kon hij ook nog wel. Stemmen werden steeds luider, maar de woorden – betekenis ervan – drong niet echt tot hem door. Pas toen hij het gevoel kreeg dat hij zich weer kon bewegen deed hij dat ook. Wel met een simpele beweging zoals zijn ogen wat strakker dichtknijpen, maar openen leek zoveel gevraagd. Dat kwam later wel. Deed het later ook.
Zodra de vraag over zijn lippen was gekomen probeerde hij zich volledig te concentreren op de anderen. Het kleine meisje herkende hij wel, maar de ander… Nee. Hij kende haar niet, maar hij kende ook niet echt superveel mensen. Dus zo choquerend was het nou ook weer niet, dat hij iemand niet kende. Maar de manier waarop ze naar hem keek vond hij ietwat vreemd. Hij wilde er geen vooroordelen over trekken, maar het leek net alsof ze dacht dat hij een of ander buitenaards wezen was. En dan dat soort dat andermans hun hersens opslurpte met een rietje. Ja, hij was een fantasierijke jongen en kende heus wel al die verhaaltjes. En haar blik gaf hem gewoon die indruk. Maar hij wist dan ook weer dat hij het uiterlijk had van een mannelijke barbiepop, dus ergens moest ze overdrijven.
Haar houding veranderde zodra ze vragen begon te stellen, die te snel gingen voor hem. Vroeg hij ook altijd zoveel dingen achter elkaar? Arme Wren, want hij had het – voor zover hij zich kon herinneren – twee keer geflikt bij haar. Hij wilde alles eventjes verwerken, zodat hij een normale zin kon samenstellen en alle vragen daarmee kon beantwoorden. Maar nu was het de beurt van het kleine blauwharige meisje. Hij keek haar met grote ogen aan, alsof hij haar daarmee smeekte te stoppen. Al snel werd zijn aandacht getrokken door een hand die nogal wild voor zijn ogen werd gezwaaid. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Rustig… Rustig, anders gebeurde dadelijk weer hetzelfde.
Hij greep met een hand naar haar pols, zodat ze haar hand stil zou houden. ‘Het zijn er drie,’ mompelde hij moeizaam, waarna hij een beetje overeind kwam. Hij greep vrijwel gelijk naar zijn hoofd toen hij eenmaal rechtzat, wilde zich het liefst weer achterover laten vallen. ‘Ik val normaal nooit flauw,’ begon hij langzaam, ‘Het was echt niet mijn bedoeling, het spijt me… Het was gewoon dat ik… Ik…’ Hij stopte eventjes, sloot zijn ogen. ‘Ik was duizelig, meer niet.’ Hij opende ze langzaam, wist met moeite een glimlach op zijn gelaat te krijgen. Maar deze verdween al weer snel, keek naar Wren. ‘O, nee! Ik heb je aangestoken, je bent helemaal rood!’ begon hij ineens overbezorgd, ‘Het spijt me, het spijt me zo erg!’ Opwinding was te veel, voelde zich weer licht in zijn hoofd. Hij liet zich vervolgens ook weer achterover vallen. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij zachtjes, voelde zich schuldig tegenover de twee. Hoewel hij de een niet eens kende, en hij eigenlijk helemaal niets verkeerd had gedaan.

» Ja, hij is een genie. Nee, ik heb geen inspiratie.
» Succes ermee D:

Hij knipperde met zijn blauwe ogen, keek naar het voor hem onbekende meisje. Dacht ze nou werkelijk dat hij… Een jongen die bang was om ook maar één woord verkeerd te spellen in zijn schrift, één foutje te hebben bij zijn huiswerk opgaves, één ding niet gelijk correct te doen bij practicum; het in zich had om zoiets te doen? Hij zou waarschijnlijk al flauwvallen als hij de geur al zou ruiken dingen zoals dat, deed hij ook al bij gewone rook van sigaretten. Hij werd er helemaal gek van, ging overdreven hoesten en deed net alsof hij doodging of zo. Hij wist wel dat hij overdreef, maar hij was daar wel goed in over het algemeen. Hij was gewoon een braaf jongetje, omdat hij zichzelf had geleerd zo te zijn. Was te bang dat zijn slechte opvoeding hem dusdanig zou beïnvloeden dat hij zo zou worden als zijn moeder, en dat wilde hij niet. Dus dan maar maatregelen nemen, en omdat hij het echt niet wilde; was het nogal uit de hand gelopen.
Hij draaide zijn hoofd met een ruk zodat hij weer al zijn aandacht op Wren kon richtten, slikte zachtjes. Niet alleen zij had hem betrapt, hij had zichzelf betrapt. Hij was het gewoon de hele tijd aan het ontkennen voor zichzelf, en er was zoiets als flauwvallen voor nodig om ervoor te zorgen dat hij het eindelijk zou accepteren. Maar hij hield er gewoon niet van als hij lessen moest missen, want dat betekende stof inhalen. En als er een ding was waar hij niet tegen kon was het dat wel. Dan moest hij overuren maken, en zelfs hij verlangde naar zijn welverdiende vrijheid. Gewoon lekker niets doen, beetje zingen en rondlopen. Hij was echt niet zo’n extreem geval dat hij vierentwintigzeven huiswerk maakte, nee dat nog niet.
‘Ik ben niet ziek,’ protesteerde hij zachtjes terwijl hij zijn ogen neersloeg. Natuurlijk zou niemand hem nu nog geloven, maar hij voelde gewoon de behoefte om te proberen voor zichzelf op te staan. Zelfverzekerd te zijn, en dan alleen tegenover Wren. Gewoon omdat… Hij wist niet waarom, misschien omdat hij daadwerkelijk de persoonlijkheid van iemand beu was. Ze was altijd zo dominant, het gaf hem een gevoel alsof hij het nietigste persoontje in het universum was.
Hij keek op, realiseerde zich pas na de woorden van het onbekende meisje dat ze vrij weinig aan had. Voor wat hij gewend was dan. Kon het niet helpen dat hij nog roder werd, zijn blik maar strak op de grond richtte. Want zoals een echte jongen van zijn leeftijd: nu hij het had gezien, zou hij zijn ogen er nog maar met moeite zijn blik er af kunnen houden. Dus dan maar op de grond concentreren. ‘Z-Ze heeft gelijk,’ stamelde hij met een hese stem, kon het beeld niet uit zijn hoofd krijgen, ‘Ik kan… Ik kan beter gewoon teruggaan.’ Hij wilde opstaan, werd weer overvallen door de duizeligheid en ging weer zitten. Hij klemde zijn kaken op elkaar, mocht niet schelden. Hoewel hij er de behoefte wel voor voelde. Hij wilde niet zwak zijn, hij wilde het gewoon niet. Maar hij was het, en moest het maar accepteren. Hij slaakte een diepe zucht. ‘Sorry dat ik jullie hiermee lastig val,’ kwam er zwakjes over zijn lippen, maar daar bleef het ook bij. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Dus dan maar blijven zitten totdat een van de twee met een idee kwam? Want echt denken ging niet zo goed met deze hoofdpijn.

Hij wilde hier niet zijn. Hij wilde zich niet zo voelen. Het was alles behalve fijn, het was intimiderend. Dat hij niet eens voor zichzelf kon opkomen tegenover twee… Meisjes. Nou schatte hij de ander wel ouder dan hemzelf, maar alsnog. Het was ergens nogal beschamend dat hij het zich niet in zich had om zelfs maar een krachtig protest uit zijn mond te krijgen jegens Wren. Hij was als de dood voor de reactie de hij dan zou krijgen van het meisje. Hij werd al bang van sommige typerende blikken die ze hem soms schonk, dat hij het eigenlijk al een beetje had opgegeven. Hij kon het gewoon niet, hij had nooit goed kunnen protesteren. Legde zich altijd maar bij de mening van de ander neer. Het was niet dat hij geen goede argumenten wist, soms wist hij zelfs betere, maar hij durfde het gewoon niet te zeggen.
Hij keek het blauwharige meisje met grote ogen aan, knipperde. Ergens leek hij bang. Was hij ook. Van al de mensen moest zij weer degene spelen die hem braafjes naar de ziekenzaal zou brengen. Ergens in zijn hoofd schreeuwde een stemmetje dat dat nooit goed zou gaan. Stel hij zou weer omvallen? Dan kon ze weer gaan slepen, dat wilde hij haar niet aandoen. Wie weet verrekte ze dadelijk nog een spier in haar arm of iets dergelijks. En dan zou hij het zichzelf weer verwijten en zich weer dagen rot voelen om die reden. Dat iemand anders zich pijn had gedaan dankzij hem. Nu had hij dit ergens wel te goed van haar, aangezien hij haar een soort van gered had. Maar dat mocht… Die… Nien, hij wist haar naam eigenlijk niet – en hij was ervan overtuigd dat dat gewoon een bijnaam was, natuurlijk niet weten.
Een ruk aan zijn pols, dwong hem op te staan. Hij zette vrijwel gelijk nog een stap naar voren omdat hij anders zijn evenwicht zou verliezen. God, hoelang moest dit nog doorgaan? Het werd er alleen maar erger op, maar hij durfde niet te zeggen dat het niet ging zo. Het duurde niet lang of hij werd gedwongen rechtop te gaan staan, knipperde met zijn ogen. Hij keek naar de kant waar de dader moest staan. Wacht eens even… Waar had ze die coltrui vandaag gehaald? Ach ja, niet erg. Bij het horen van haar woorden wendde hij zijn blik af. ‘Ik kan prima zelf lopen,’ murmelde hij zachtjes, weer zo’n zielig protestje. Alsof twee mensen met een ijzersterke mening als die van hen zouden stoppen omdat hij zwakjes probeerde aan te tonen dat het niet nodig was. ‘Alsjeblieft, ik…’ Hij beet op zijn onderlip, wist niet zo goed hoe hij dit alles stop kon zetten, ‘Ik wil jullie hier niet meer belasten, echt niet.’ Een het spijt me kwam er niet uit, enkel omdat hij wilde proberen eens echt over te komen alsof hij stevig in zijn schoenen stond. Wat nu alles behalve zo was.

» Late zinloze post is laat.
» Maar ik heb beetje een Luca block, sorry :c

Waarom wist hij ook altijd weer in situaties als deze te belanden? Hij vroeg zich af of hij er misschien niet gewoon onbewust naar vroeg, maar dat leek zo onmogelijk. Omdat hij het altijd haatte, hij kon er niet tegen. Het maakte hem nerveus en zenuwachtig. En vooral omdat hij zich gewoon niet kon verzetten, twee andere dominante personen die hem zo de grond inboorden wanneer hij ook maar probeerde zijn mond te openen. Al was het maar om te ademen. Oké, dat was misschien een beetje overdreven; maar het voelde wel zo. Hij was nooit echt sterk geweest op mentaal gebied, hield zich indien nodig op de achtergrond. Of deed altijd heel vrolijk alsof er niets aan de hand was. Maar wat was er nou precies aan de hand? Hij. Hij was ziek en zwak. Het was onmogelijk om het probleem te ontvluchtten als je het zelf bent.
Het woordje van de ander legde hem het zwijgen op, was weer eens bang. Hij maakte het alleen maar erger met zijn gezeur. Hij stelde zichzelf achter, en nu ook. En daarom irriteerde hij de ander zo, hij wilde het echt niet. Meende het niet. Maar deze scheen het niet te zien, was te chagrijnig op het moment. ‘Ik wil niet naar de ziekenzaal,’ murmelde hij zachtjes, wilde alles behalve dat. Mensen die in de ziekenzaal kwamen… Die hadden echt hulp nodig, hij maar een ‘verhoginkje’ het was niet veel. Het zou zo over gaan als hij gewoon ging rusten en niet meer zo dom probeerde zijn tempratuur omlaag te halen door in de sneeuw te gaan liggen met enkel zijn shirt aan. Hij moest gewoon eventjes goed nadenken, had dan voorheen niet gedaan omdat hij zo ongelofelijk koppig was geweest.
‘Als het niet teveel gevraagd is,’ begon hij zachtjes, was bang dat het andere meisje weer op hem uit zou vallen, ‘Dan zou ik het liefst weer naar mijn eigen etage gaan. Ik… Ik ben moe.’ Het laatste vond hij erg zeurderig overkomen, vandaar dat het ook zachter was geweest dan de rest. Maar hij was ook echt moe, dat angstgevoel putte hem uit. Zo zeer dat hij gewoon alleen nog maar wilde slapen. Hij wist dat het een gevecht was dat hij onmogelijk kon winnen, probeerde het ook niet. Maar wat hij ook deed… Hij bleef zich maar aangevallen voelen, geïntimideerd. En dat putte hem uit, dus wilde hij slapen.

» Snert post, suddy c:
» Maaraangezienalleinspiratiebeetjeschijnopteraken;
» Maar snel einde eraan maken?