Hold me closer one more time
Say that you love me in your last goodbye

Haar hele wezen focuste zich op het papier voor zich. Al een kwartier lang was er geen druppel inkt meer op terecht gekomen, was er niets uit haar slanke vingers gevloeid. Verder dan een paar regels tekst kwam ze gewoon niet, en het was niet eens echt goede tekst. Zelfs haar gebruikelijke tekeningetjes langs de kantlijn waren weggebleven. Haar hele inspiratie, ondanks de grote verandering rond haar, was weg. Alles was uit haar hoofd weg, slechts het nerveuze getik van haar vingers op het schetsblok gaf aan dat ze wakker was. Stella was de bibliotheek ingedwaald in een poging om haar slaapzaal te vinden, iets wat haar tot nu toe nooit in een keer gelukt was. Het was hier groter dan bij haar thuis, en dat wilde heel wat zeggen. Er waren ook een stuk meer mensen dan ze ooit bij elkaar had gezien. In de bibliotheek, een van de meest rustige ruimtes in deze hele school, alleen al twintig. Voor een normaal persoon misschien een heel normaal aantal, maar voor Stella een drempel waar ze niet overheen durfde te stappen. Thuisschool had haar verlegenheid alleen maar verergerd, haar mensenschuwheid niet bepaald verminderd.
Onzeker draaide ze een blonde lok om haar vinger, keek ze naar de goudgele kleur van haar nagels. Zou het normaal zijn, hier, om iedere dag je nagels opnieuw te lakken? Of zouden ze denken dat ze een soort tic had? Of een schoonheidsfreak was? Nerveus beet Stella op haar lip. In het plaatje passen, daar moest ze voor zorgen, had haar vader gezegd. “Mi amor, zorg er gewoon voor dat je niets vreemds doet. Dan vinden ze je heus wel aardig.” Haar moeder had alleen afkeurend gekeken hoe ze vertrok, hoe ze alles wat ze had geleerd achter zich liet voor iets onbenulligs als magie. Zuchtend leunde ze met haar hoofd tegen het raam, haar benen opgetrokken en haar bovenbenen als een soort ondergrondje gebruikend voor het notitieblok. Of ze in de vensterbank mocht zitten wist ze niet, maar er lagen kussens en er waren wel meer mensen hier die het deden, dus daar besloot ze niet over te gaan tobben. Stella was lang blij dat niemand haar had aangesproken, of haar had gevraagd of ze hulp nodig had. Dan zou ze gaan stotteren, en een blunder maken. Dat zou raar zijn, zou ze erbuiten vallen. Weer draaide ze een blonde pluk haar om haar vinger, bleef naar buiten staren. Het regende. In tegenstelling tot Nova scheen het hier geregeld te regenen in de herfst. En in de winter sneeuwde het. Sneeuw kende Stella alleen uit boeken, van plaatjes en uit verhalen van haar vader, die wel eens op Cassia was geweest. Het zag eruit als wol, maar dikker en het smolt tot water. Heel kleine ijskristallen, wist Stella, maar het was moeilijk voor te stellen hoe dat voelde als je enige aanvaring met ijs ijsklontjes waren, en als genezing voor die keer dat ze haar enkel verzwikt had. Maar het was nog geen winter, dus de sneeuw moest wachten. Onbewust keek ze weer naar haar blaadje, waar nu wél een paar woorden stonden.
De winter moet wachten
Tot de herfst is gegaan
En als de winter mag komen
Waait de herfst door de bomen

Gereserveerd. Ja, gedichtje is van mezelf. Ik weet het, is niet heel goed.

Rustig liep hij door de hal heen. Probeerde mensen zoveel mogelijk te ontwijken. En was daarom ook op zoek naar zijn kamer. Zodat hij daar even tot rust kon komen. Hij vond het al verschrikkelijk genoeg om in een lokaal te zitten 10 meisjes en de rest jongens. Met zijn hand gleed hij over de muur, en al snel verdwenen die weer in zijn vest. Waar ze eigenlijk altijd zaten. Hij had altijd zo’n probleem gehad met meisjes vrouwen dames of hoe je ze ook noemen wou. Hoewel de meeste mensen het niet eens doorhadden, zat hij zichzelf van binnen helemaal op te fokken. En daarbij was er ook nog eens het probleem dat leerlingen hier geen alcohol mochten drinken. Waarom in vredesnaam. Alcohol was het enigste wat hem een vrij gevoel kon geven. Dat hem eventjes tot rust kon brengen. En wanneer hij er helemaal doorheen zat, kon hij alcohol pakken om zichzelf daarna op te fleuren. Het maakte hem warm en dat was wat hij nodig had. Iets dat hem warm maakte, iets dat met hem meeleefde. En dat deden mensen niet. Die leefde niet met hem mee, verklaarde hem het vaakst voor gek, en gooide woorden naar hem toe wat het er allemaal niet beter op maakte. Wat hem juist meer deed smakken naar de bittere smaak van alcohol. Hoe graag hij ook wou stoppen, het lukte niet. Hij hield vast aan de alcohol, en de alcohol aan hem.
Wanneer hij aan de einde van de hal zijn kamer nog niet gevonden had, mompelde hij wat in zichzelf. Met grote letter was er op de deur geschreven BIBLIOTHEEK. Zij hand reek naar de deurklink en drukte die naar open. Misschien was een bibliotheek nog wel stiller dan zijn eigen kamer. Dus zoveel maakte het eigenlijk niet uit. Wanneer hij binnen was, haalde hij zijn neus op. De geur van oude boeken hing er rond. Het stonk, was niets voor hem. Maar goed, hij had nu even rust nodig. Wanneer hij verder de bieb inliep zag hij ergens achterin op de vensterbang een blondharig meisje zitten. O, fijn is dat. Krijgen we dat probleem ook nog eens. Vlug liep hij het meisje voorbij en ging aan de tafel zitten vlakbij de vensterbank. Met zijn rug toe naar het meisje. Houd je in. Houd je mond. Geen hoi zeggen. Met zijn ellenboog leunde hij op de tafel. En voorzichtig legde hij zijn hoofd in zijn handen. Kom op, houd je waffel. Hij voelde hoe hij warm werd, nu werd hij ook nog eens rood. Hij bleef net zolang voor zich uitstaren totdat de warme minder werd. Tot hij zeker wist dat hij niet meer rood was. Daarna draaide hij zich een kwart om op zijn stoel, en staarde voorzichtig naar het meisje. Wanneer hij de teksten van Celty weer voor zich kreeg draaide hij zijn hoofd weer weg. Niet zo staren naar een meisje. Waren haar woorden. Ze had gelijk, hij moest niet zo staren.

Héla, flutties. c:

Tik, tak, tik tak. Het geroffel van de regen op de ruiten werd overstemd door het getik van een klok, die ze nog niet eerder had opgemerkt. Het was zo'n geluid waar je, als je er eenmaal op lette, je vreselijk aankon ergeren, omdat het telkens maar door ging, zonder te stoppen of zachter te worden. Maar als je er dan even niet op lette, dan ging het geluidje op in de mengelmoes van geluiden die stilte vormden. Dingen als ritselend papier, voetstappen die wegstierven, deuren die open en dicht gingen. Zo lang er niet gepraat werd, noemde men het stil. Thuis in de gigantische bibliotheek was het anders geweest, daar was het dichter bij echte stilte gekomen. Omdat alleen Stella daar had gezeten, totaal afgesloten van de buitenwereld met een sprookjesboek in haar handen. Daar had de klok ook getikt, meende het blonde meisje zich te herinneren, maar het was nooit een punt van irritatie geweest. De grote, imposante klok met slingers en ding dong geluiden als er een heel uur aanbrak was deel van de kamer geweest. Ze kon zich eigenlijk geen dag meer herinneren dat ze níet tevreden soezend naar het geluid had geluisterd, tot haar moeder binnenkwam en de rust verstoorde door Stella op de vingers te tikken en te vertellen "dat een dame niet onderuitgezakt zat, omdat dat vreselijk boers was" en dan had Stella zich aangepast. Al die keren hadden haar aangeleerd een houding aan te nemen die comfortabel, maar toch netjes was. 
Vanuit haar plekje op de vensterbank kon ze het grootste deel van de bibliotheek zien, zonder dat ze zelf echt de aandacht trok. Haar ogen focusten zich voorzichtig op de deur, toen die een klein stukje opende. Er kwam iemand binnen, nog iemand. Er waren al zoveel mensen, een beetje minder mocht wel, graag zelfs. De jongen liep naar de tafel vlak bij de vensterbank, ging met zijn rug naar haar toezitten. Als een soort onbewuste reactie wierp Stella een blik uit het raam, in een poging haar wegloopneigingen te onderdrukken. Dat zou pas echt raar zijn, als er gewoon iemand kwam zitten en je liep al weg uit angst dat je een gesprek moest aanknopen. Vaak was dat helemaal niet zo, maar het blonde meisje las teveel boeken om zoiets te weten. In verhalen waren meisjes altijd heel spontaan, konden ze het vaak goed met anderen vinden. Soms probeerde Stella zich zo voor te stellen, spontaan en vrolijk en alles, maar dat was gewoon vreemd. Haar wangen brandden bij het idee alleen al, hoe gênant. Alles was gênant vandaag, zeker toen ze precies omkeek toen de jongen zijn blik weer wegdraaide. Haar toch al rode wangen werden nog roder, waarna ze in een onhandige schouderophaal weer naar buiten keek. Het was allemaal grijs en grauw, daar. Hierbinnen was het misschien minder koud en nat, maar het was qua sfeer niet beter. Stella was gespannen, om een reden die ze zelf niet eens begreep. Kom op; Er zat gewoon een jongen aan die tafel, wat kon dat haar schelen? Bijtend op haar lip legde ze haar notitieblok en pen opzij, stond bijna geruisloos op. Bijna, want haar nervositeit zorgde voor de benodigde klunzigheid om haar spullen te laten vallen. Haastig raapte ze het bij elkaar, liep langs de jongen. Aan de andere kant van de tafel hield ze weer halt, en zorgvuldig legde ze de spullen nu op de tafel. Het was zo'n hele lange tafel met een heleboel stoelen die wel vaker in bibliotheken stonden. Ervoor zorgend dat het gedicht verscholen ging onder een aantal tekeningetjes van voornamelijk engelen en chibipoppetjes draaide ze zich naar de boekenkast, proberend een boek te vinden wat de blos van haar wangen kon vegen.

De regen tikte op de grond. Kwam waarschijnlijk neer op de aarde. Het zachte getik op de achtergrond was vervelend. Vreselijk vervelend. Maar helaas zat er geen aan-uitknop op. Het hoorde nou eenmaal bij de herfst. Daar stond de herfst om bekend. Om zijn regenachtige dagen. En als hij iets niet kon plaatsen was het wel de regen die vanuit de hemel naar beneden viel. Het was zo nat zo vervelend. Het was gewoon helemaal niets voor hem. Het liefst had hij het weggelaten, evenals sneeuw en kou. Hij verachte het was dan ook blij dat hij nu binnen zat en niet naar buiten moest. Voorzichtig tilde hij zijn hoofd weer op en legde zijn handen op de tafel neer. Ging met zijn nagel over het ouder hout en schreef er woordjes in. Al snel hoorde hij achter zich gerommel. Het blondharige meisje dat daar zat was waarschijnlijk opgestaan, liet vervolgens ook nog een spulletjes vallen. Want hij hoorde duidelijk hoe een pen op de grond viel. Daarna kwam ze zijn richting op. Hij draaide met een ruk zijn hoofd weg. Wou haar niet aankijken, maar probeerde ondertussen ook te verbergen dat er niets aan de hand was. Met zijn hand deed hij net alsof hij een pluk haar wegschoof. Maar dat deed hij enkel om te voorkomen dat zij hem kon zien. Wanneer het meisje aan dezelfde tafel ging zitten, alleen dan wat verder weg verliet een opluchtende zucht zijn mond. Gelukkig was ze niet tegenover hem komen gaat zitten. Dat zou vreselijk zijn geweest. Hij was dan waarschijnlijk de bieb uitgelopen, weg gegaan. Op zoek naar zijn kamer om zich vervolgens te verstoppen en zichzelf uit te schelden voor alle woorden die zijn woordenschat kende. Puur omdat hij een meis noch een jongens zonder enkele problemen kon aanspreken. Schaamde hij zich ervoor? Ja. Zeker weten. Maar hij kon het niet veranderen. Wanneer hij een poging deed om zichzelf te veranderen lukte het toch niet. Probeerde hij een keertje spontaan over te komen werd het niet gewaardeerd. En dat deed hem niet ten goede. Hoewel hij het voor elkaar heeft gekregen om op zijn minst met een meisje te praten. Daar was hij dan ook trots op. Dat hij een gesprek aan ging. Iemand die hem de tijd gunde die hij nodig had. En niet alles haastig wou doen. Zij liet hem uitpraten en vertelde hem wat hij misschien beter kon doen. Misschien niet op een fijne manier, maar ze vertelde het hem. En dat deden vele niet.
Wanneer het blondharige meisje haar spulletje had gevestigd op haar plaats liep ze naar de boekenkast toe. Waarschijnlijk om een boek te pakken. Wat zouden er op die blaadjes staan. Iet wat nieuwsgierig leunde hij naar rechts om te kijken of hij kon zien wat erop stond. Maar dat lukte niet. Het ene blaadje overlapte weer een ander blaadje. Het was dus bijna onmogelijk om te kijken wat erop stond. Dus liet hij het er maar bij liggen. Het was niet voor hem bedoeld. Dus hoefde hij ook niet te weten war erop stond. Rustig begon hij weer verder te krassen in de tafel, hoewel hij af en toe naar het meisje keek. Zijn groene ogen gingen van het meisje, naar de blaadjes naar de tafel. En bleven daar dan even hangen. Even schoof hij naar achter. Zou hij weer vertrekken. Het was hier niet zo rustig als hij gehoopt had dat het zou zijn. Maar hier blijven zitten deed hem wel mensenkennis op. En dat kon hij af en toe goed gebruiken. Een zachte zucht verliet zijn mond terwijl hij toekeek hoe de laatste drie mensen een weg baande naar de deur. Op weg naar waarschijnlijk hun kamer. Hij keek weer rond in de bieb en concludeerde dat zij en hij nu de enigste waren die er nog zaten.

Ze voelde het bloed gewoon trillen in haar wangen, wilde dat het rozerood wegvaagde. Maar haar hele lichaam stond op trillen, toen ze haar vingers langs de oude boeken liet glijden. Macbeth, Romeo en Juliet, een Midzomernachtsdroom, ze was kennelijk bij Shakespeare begonnen met zoeken. Stella had de boeken minstens drie keer gelezen, zowel in het Novaans als in de vertaling van het originele stuk naar de mengtaal die ze hier spraken. Het waren wel sprookjesachtige verhalen, maar niet zoals Stella het graag las. Ze had moeten toegeven dat het geweldige boeken waren, maar gewoon niet haar soort literatuur. Hoewel haar moeder dat natuurlijk wel vond, Stella las in haar bijzijn alleen maar dat soort boeken. Het voelde als verraad om een sprookjesboek te pakken in de buurt van haar strenge moeder, hoe graag ze die ook las. Haar vingers gleden verder naar beneden, licht boog ze voorover. Gedichtenbundels, verzen, verhalen en een aantal klassieke epossen als Gilgamesh en Odysseus. Duidelijk dat het hier niet echt op een ordelijke manier gesorteerd was, dacht het meisje wat geïrriteerd. Boeken waren heilig, in haar oogpunt, dus je moest er niet half verveeld mee omgaan. Niet alsof het toch maar vervangbare stukken bedrukt papier waren. Het waren hele verhalen, levens die erin beschreven stonden. Zelfs al had je twee dezelfde boeken, dat ene omgevouwen hoekje of die koffievlek erin maakten net het verschil. Zo had Stella minstens drie exemplaren van Rozewit en Rozerood, iedere keer met een iets andere versie. Ze stoorde zich niet aan de hoekjes die ze erin had gevouwen, maar als een ander dat deed, dan moest diegene vluchten voor zijn leven. Die boeken waren alles wat ze had, alles waar ze op vertrouwde.
Naast het gerikketik van de regen hoorde ze opeens ook het gekras van een nagel over hout. De jongen was nog steeds niet weg. Weer een hartklopping die haar blos verergerde. Had ze nu echt niet weg kunnen lopen? Waarom had ze nu zo nodig moeten blijven, het werd toch alleen maar erger op deze manier. Haar ogen gleden nog vlugger, nog zenuwachtiger over de boeken tot ze uiteindelijk maar een boek pakte wat ze nog niet gelezen had. Puffoonse poëzie, niet meteen haar favoriete soort leesvoer. Ze moest het er maar mee doen, dan had ze tenminste iets om zich op te concentreren naast haar blos wegkrijgen. Zou de jongen nu nog steeds naar haar kijken, of had hij al iets interessanters gevonden? Dat laatste hoopte ze in stilte, maar toen ze even opkeek na het schurende geluid bleek niets minder waar te zijn. Bijtend op haar lip liep ze toch maar terug naar haar plek, probeerde zo zacht mogelijk te gaan zitten. Wat natuurlijk mislukte, want de stoel schoof met een enorm lawaai naar achteren. Op een willekeurige pagina sloeg ze het boek open, probeerde zich op het keurige handschrift van de schrijver te focussen. Veel verder dan drie regels kwam ze niet toen ze zich realiseerde dat net de laatste mensen wegwaren. Verdorie, nu zat ze alleen met de jongen in de bibliotheek. Lekker was dat. Onzeker streek ze een pluk haar naar achteren, draaide ze een lok haar om haar vinger. Niet praten, proberen de blos weg te krijgen, focus je op je boek. Die gedachten bleven maar door haar hoofd cirkelen, en dat was exact wat Stella deed. Probeerde. Het lukte namelijk absoluut niet.

Nutteloos, maar ja~ Hopelijk kun je er iets mee

Hij keek weer op, naar het meisje. Een boekenfanaat? Vast, met haar vinger bekeek ze elke boek. Weer keek hij naar de tafel. Hij las boeken, als het moest. Verder niet. Het was niet dat hij niet van boeken hield maar hij las ze gewoon niet. Hij las enkel boeken wanneer het hem gevraagd werd, of wanneer het moest voor een of ander vak. En vroeger, wanneer hij in bed lach, vertelde zijn moeder hem verhaaltjes, sprookjes. Over een dappere prins die dat een prinses zou redden uit een toren waar een draak voor liggen zou. Ooit wou hij die dappere prins zijn. Maar al gauw bleek dat die rol niet voor hem weggelegd was. Zijn rol zal het kneusje zijn geweest. Of iemand die ook verliefd was op de prinses maar totaal geen kans had tegenover de prins. Dat was daarom ook een van de vele redenen dat hij geen boeken las. Hij hoopte tot nu nog dat hij ooit die ene prins zou zijn. Maar hij had geen hoop daarvoor. Het zou hem toch niet lukken. Het geluid van een schuivende stoel deed hem opkijken. Het blonde meisje was gaan zitten aan de tafel. Vlug draaide hij zich weg, ging een beetje op het puntje van de stoel zitten. Naast de stoel zat zijn tas. Met de boeken van de lessen die hij gehad had. Voorzichtig gleden zijn handen in de tas, en viste er een werkboek en een leesboek uit. Rustig legde hij die voor zich neer. Hoopte daar zijn aandacht in de kunnen vinden. Rustig sloeg hij de twee boeken open, en viste uit zijn broekzak een pen. Rustig begon hij de vragen een voor een te lezen. Vervolgens zocht hij het antwoord op in het boek dat boven het werkboek lag. Maar echt zijn aandacht erbij houden lukte niet. Het blonde meisje leidde hem om de een of andere reden af. Telkens met haar vinger om een plukje haar. Hij zag het in zijn ooghoeken.
Rustig stond hij op, met nog steeds de pen in zijn handen. Hij drukte er net zo hard in tot de topjes van zijn vingers wit werden. Daarna liet hij de kracht in zijn vinger minder worden. Rustig liep hij langs het meisje heen. Keek haar nog even na meer verdween vervolgens in een van de boekenkasten. Met zijn rug stond hij tegen een van de kasten aan en wachtte even tot zijn gezicht minder rood worden zal. Moest hij haar nu aanspreken. Zal hij nu een prins zijn? Hij beet op zijn lip, en kreeg snel een boek uit de kast. Had geen flauw benul welk boek het was. En liep weer langs het meisje. Laat je boek nou niet vallen. Laat je boek nou niet vallen. Wat moeilijk liep hij weer naar zijn plek en legde het boek naast zich neer. Wanneer hij de titel las wist hij pas welk boek hij gepakt had. ‘Algebra voor beginners’ stond er met grote letters op de cover geschreven. O fijn, typisch weer iets voor hem om zo’n boek te pakken uit duizende boeken die er lagen. Rustig liet hij zijn hoofd weer op zijn hand zakken en keek naar zijn vragen. Hij las ze wel, maar drongen niet tot hem door.

Ja slechter dan ik dacht ._.

Het ritme van de verzen was doods en gevoelloos, de hele diepgang van de poëzie ontging het meisje totaal. Het waren gewoon wat woorden op een stukje papier, deze gedichten. Normaal kon ze rijmende gedichten wel waarderen, maar dit was teveel op rijm gericht, te weinig op de eigenlijke diepgang van de hele poëzietak van de literatuur. Net kinderrijmpjes, maar dan over de zin van het leven en hoe men ware liefde vond. Oppervlakkig en dood, alsof iemand probeerde duidelijk te maken dat het toch alleen maar een sprookje was, het hele ware liefde gedoe. Maar Stella wist dat het tegendeel ook waar kon zijn. Haar ouders waren het perfecte voorbeeld, hoe teder en voorzichtig ze met elkaar omgingen, alsof ze bang waren elkaar te breken. En toch hielden ze enorm veel van elkaar, wist de blondine. Genoeg om elkaars gebreken te kunnen negeren. Bijna hoofdschuddend glimlachte ze half, denken aan haar ouders op zo'n tijdstip. Alleen zij zou dat doen, maar dat hoefden anderen niet te weten. Dan zou ze een moederskindje worden, een verwend nest met rijke ouders dat om het minste of geringste naar haar pappie toerende en daar haar zin kreeg. Stella kende dat soort types wel, uit boeken. Ze kende alles en alleen maar uit boeken, leek het wel. Ze kon mensen redelijk inschatten, door de honderden boeken die ze had gelezen. Op het moment leek haar situatie een beetje op dat uit een meisjesboek, dat ze elkaar stiekem leuk vonden maar niet durfden aanspreken. Op het kleine punt na dat ze de jongen eigenlijk meer vreesde dan aardig vond. 
Haar hand gleed weer naar de vulpen, begon haar notitieblok weer onder te schrijven. Ze vertaalde de gedichten naar het Novaans, in een poging ze beter te laten klinken. Vergeefse moeite, het waren nog steeds dode zinnen. Daarna probeerde ze het naar haar krakkemikkige Puffoons te vertalen, maar zelfs toen was er niet echt diepgang. Conclusie, een slechte dichter, of gewoon een slechte periode in zijn carrière. Bijna steunde ze met haar hoofd op haar hand, toen ze ineens verstijfde. Niet omdat ze had geleerd dat dat niet mocht, maar omdat ze de jonen hoorde opstaan. Hij liep achter haar langs, iets wat Stella automatisch recht liet zitten. Haar wangen waren net wat verminderd, maar speelde nu weer op. De pen rolde wat verloren uit haar vingers toen de jongen tussen boekenkasten verdween en ze weer een soort van alleen was, verstijfd van verlegenheid en angst om nu raar over te komen. Kalmeer, Stella, klonk een stemmetje in haar hoofd, je hoeft niet zenuwachtig te zijn, je moet hem gewoon niet aanspreken. Kort schudde ze haar blonde krullen, plukte aan het rokje van haar uniform. Kalmeer, dan komt het wel goed. Je bent geen karakter in een boek, je hoeft nu niet op hem af te stappen. Haar adem ging weer regelmatig, maar toch verliet hij haar mond ietwat opgelaten toen hij weer achter haar langs liep. Vanuit haar ooghoeken gluurde ze naar het boek in zijn handen. Iets met algebra, wist ze te lezen. Stella was een ramp met algebra, kwam niet verder dan een kwadratische vergelijking van de laagste soort. Moest de jongen nu echt een boek pakken waar ze niets over wist? Zenuwachtig beet ze op haar lip. Jezus, ze wist niet eens wie hij was, en ze schaamde zich al voor haar gebrek. Alsof hij dat ooit zou weten, eigenlijk hoopte Stella hem hierna nooit meer tegen te komen. Haar handen schudden het papier weer recht, verborgen haar tekeningen weer onder stukken leeg papier. Daarna stond ze op, pakte het boek en zette het weer terug. Alles met trillende vingers van ongemak. Daarna bleef ze nog even twijfelend voor de boekenkast staan. Ging ze nu nog een boek pakken, of zou ze nu weggaan? Het was al ongemakkelijk genoeg geweest in haar ogen, maar nu weggaan leek haar ook weer laf. Misschien kon ze een boek meenemen, zodat het leek alsof ze- Haar gedachten werden compleet onderbroken door de zachte klap van haar pen op de grond, haar pen. Verdomme, die was ze vergeten. Zo oneerlijk, zo stom. Met rode konen draaide ze zich om, zakte ze door haar knieën. Haar ogen gericht op de pen, haar vingers trillend van zenuwachtigheid. Waarom gebeurde het haar altijd? Uiteindelijk wist ze het zwarte voorwerp te pakken te krijgen, stond ze weer op. Zonder nog verder te kijken legde ze het ding op tafel, greep een boek uit de boekenkast en ging weer zitten, probeerde de indruk te wekken dat ze zat te lezen. Iets wat niet lukte, gezien het Romeo en Julia was. Gênant, enorm gênant. In zo'n situatie een tragisch liefdesverhaal lezen.

De eerst zacht tikkende regenspetters, begonnen nu steeds harder te tikken. De kleine druppels werden steeds groter en de eerst zo kleine bui werd een regenbui. De mensen die buiten stonden rende nu weg en liepen in de plassen die zich daar creëerde. Wat was hij blij dat hij binnen zat. Hij haatte regen, had er niets mee. Wanneer hij in bed lag, vond hij het prima. Mocht het zo hard regenen als het maar regenen kon. Dat sliep altijd zo lekker in. Kon je je concentreren op een bepaald ritme. En dan, plots ben je verdwenen in je slaap. Dat was dan misschien een van de weinige voordelen van regen. Voor de rest had het alleen maar nadelen, je werd nat, het was koud je kan andere schoenen ervoor aantrekken. En zo kon hij er wel veel meer bedenken. Dat was niet zo moeilijk. Zijn hand gleed naar het boek dat hij zojuist gepakt had. Algebra. Vreselijk. Rustig opende hij het boek en liet zijn ogen over de cijfertjes en woordjes glijden. En gesloten ogen klapte hij het boek weer dicht en schoof het weg. Waarom doen alsof je er iets van wist als je er geen donder van begreep? Hij kreeg er zelfs ‘bijles’ voor aangeboden. Maar dat sloeg hij af. Hij wou niet bij die andere zitten. Maakte hem zenuwachtig, en hij was dan bang om fouten te maken. Maar die gedachten had hij altijd. Hij wou het goed doen. Maakt niet uit met wat. Wat hij deed moest goed gedaan worden. Hoewel, het meeste wat hij deed faalde.
En dus van zijn motto afweek. Hij zuchtte, pakte zijn boeken op en schoof die weer in zijn tas. Hij had er echter toch helemaal niets aan.
Het was hem niet onopgemerkt gebleven dat het blondharige meisje was opgestaan. Wat onhandig. En vervolgens haar pen liet vallen. Zachtjes beet hij op zijn onderlip en keek toen hoe het meisje de pen weer oppakte, en vervolgens naar de boekenkast vluchtte. Uit de kast haalde ze een boek tevoorschijn. Op de kaft stond met grote letter Romeo en Julia. Een sprookjesverhaal. Hield ze daarvan. Hij schatte haar toch zeker 16jaar oud. Hij hoorde niet te oordelen op het uiterlijk van iemand. Als iemand van sprookjes verhalen hield, dan hield diegene daarvan. Hij was overigens wel de laatste wie iemand zou afkraken op zo’n gebied aangezien hij zelf ook genoeg dingen had waar je hem heel erg op zou kunnen oordelen. De meeste mensen die hem kennen, kennen hem als een gezellig jonge, een vrolijke en fantasie rijke jongen. Maar voordat hij zulke dingen liet zien moest hij je vertrouwens en je kennen. En dat deed hij niet snel. Dat vertrouwens. Hij liet wel snel merken aan mensen dat hij het beste met die persoon vort had. Maar vertrouwen in iemand heeft hij eigenlijk nog nooit echt gehad. Puur omdat er vaak misbruik van gemaakt was toen hij klein was. Hij zuchtte, keek naar het raam achter zich en zag dat de regen al wat afgenomen was. Wanneer het helemaal droog zou zijn ging hij weg hier. Dan ging hij naar buiten kijken of er nog een droog plekje was, waas hij wél alleen kon zitten. Zonder dat er toch nog iemand was. Hij draaide zich weer terug en keek het meisje aan. Zal hij de vragen welk boek ze aan het lezen was? Had hij daar de lef voor? Wat ruw beet hij op de binnenkant van zijn wang en liet die vervolgens weer los. ‘W-welk boek lees je?’ zijn stem was zacht, haast onhoorbaar. Maar hij had wát gezegd dat was namelijk al een hele grote stap vooruit. Dat hij durfde te praten tegen iemand die hij niet kende. Een vage glimlach was op zijn gezicht te zien en rustig keek hij haar aan.

Het was best triest, hoe het verhaal iedere keer weer verschrikkelijk afliep. De eerste paar keren had het blonde meisje gewoon gehuild vanwege het verdriet dat in het boek zat opgesloten. Ze stierven, allebei, door een dom misverstand. Als die twee gewoon hun ouders hadden kunnen vertellen dat ze van elkaar hielden, zou het dan wel goed zijn gegaan? Zouden die twee dan gewoon oud zijn geworden, kinderen hebben gekregen, een gelukkig leven hebben geleid? Als hun ouders geen vete hadden gehad, zouden die twee dan gewoon blij zijn geweest? Waarschijnlijk wel, zo liep het in ware liefde. Liefde ging wel over rozen, want ook rozen hebben doorns. Het leven was geen sprookje, vertelde het boek haar, maar Stella wist dat het maar een verhaal was. Het kon net zo goed zijn dat zij wel een prins vond, zoals alle andere verhalen vertelden. Het hoefde niet altijd slecht af te lopen, hield het blonde meisje zichzelf voor. Daarom las ze al die boeken, om te zien of er ooit een verhaal over haar leven was geschreven. Zodat ze kon weten hoe het met haar af zou lopen, in plaats van telkens de verassing af te wachten. Maar er was nog nooit een verhaal geschreven over een meisje dat bijna nooit het huis uit was geweest, een strenge moeder en een lieve vader had. Een meisje dat zich altijd gedroeg, nooit iets fout deed. Want zo was Stella. Ze was braaf, ouderwets. Als ze iemand ontmoette die ouder was dan zij, een volwassene, dan maakte ze altijd nog een klein kniksje om respect te betuigen. Zo was ze nu eenmaal. Ontiegelijk beleefd, bang om ook maar een vlieg kwaad te doen.
Haar handen hielden het boek bijna krampachtig vast, om maar geen blunder te maken. Er kon maar weinig misgaan met een boek aan tafel zittend, maar Stella zou zich er niet over verbazen als het haar lukte al die blunders in een keer te maken. Zacht op haar lip bijtend las ze het verhaal door, bleef op een pagina hangen. Ze kon zich gewoon niet concentreren op het verhaal, las de woorden wel maar begreep ze niet. Veel te zenuwachtig was ze, veel te nerveus omdat er iemand naast haar zat. Haar adem hield ze haast in, vond het moeilijk om een geluid te maken. Alles klonk luid in haar oren, zo gespannen was ze ondertussen. Zo ook de stem van de jongen, die vanuit het niets ineens een vraag stelde. Ze wist dat de vraag ongetwijfeld zacht gesteld werd, maar in haar oren klonk alles gewoon heel erg luid. Hoogrood keek ze op, zich tevergeefs proberend te verbergen achter haar pony. ‘R-Romeo en Julia, van William Shakespeare.’ Zo. Dat was eruit. Het had wat klunzig geklonken, dat wist Stella ook wel, maar ze was nu eenmaal een kluns met nieuwe contacten. Voorzichtig klapte ze het boek dicht, legde ze het naast zich op tafel. Haar oog viel op het boek wat de jongen had. Oke, nu niet in paniek raken, vertelde ze zichzelf. ‘En jij?’

Al snel gaf het meisje antwoord. Ze las dus inderdaad het boek Romeo en Julia, van William Shakespeare. Hij kende maar echter weinig van die schrijver. Wist dat hij bekend was en mooie verhalen had geschreven en ook gedichten schreef. Verder ging zijn kennis over William niet. Vele mensen kende hem. Hij niet, geen idee waarom niet, hij had nooit de behoefte gehad om zich er echt in te gaan verdiepen. Wij waarschijnlijk wel. Of zo vond gewoon dat specifieke boek gewoon geweldig leuk. Wanneer ze naar zijn boek vroeg keek hij weer naar het boek dat daar lag. Algebra. Vreselijk wat moest je ermee het was onnodig. Oké misschien was het niet onnodig maar hij had er gewoon geen behoefte aan om het te leren. Net zoals dat Romeo en Julia boek. Daar had hij ook geen behoefte aan om te gaan lezen.
Het weinige regen dat nog uit de hemel viel was nu haast onhoorbaar. Je hoorde enkel heel zacht getik dat bijna niet meer hoorbaar was. Hij pakte een pen uit zijn etui die in zijn tas lag en begon er wat mee te spelen. Moest hij nou echt antwoord geven op de vraag die ze net aan hem stelde? Waarom was hij nou nooit zoals de andere hier. Spontaan altijd vrolijk en maakte snel vrienden. Maar nee, hij moest weer een uitzondering zijn. Hoewel er in de stem van het meisje ook een zachte verlegenheid in was verstopt. Misschien was hij dan toch niet zo eenzaam. Hij grinnikte zachtjes en keek weer uit het raam. In de bibliotheek zaten veel ramen wat zorgde voor veel licht. Zodat je altijd een boek kon lezen. Nou niet altijd. Zodra het donker begon te worden gingen de lichten vanzelf aan. Alsof ze waren ingesteld op een tijd en dan aangingen. En heel toevallig was dat zodra het buiten donker begon te worden. Hij keek weer weg richting het meisje. En bekeek de kaft van het boek nog eens. Op de kaft stonden een man en een vrouw. Zij had twee armen om zijn nek geslagen, en kuste hem waarschijnlijk teder. Hij stond in de opening van de toren die omringt was door gewas. Rozen struiken. Die zo akelig konden steken wanneer je er met een vinger tegen aankwam. Moest je nagaan wat er zou gebeuren zodra je erin zal vallen. Dat zou zeker geen pretje zijn geweest voor die twee. Hij wist overigens wel een ding van het boek af. Het liep slecht af. Ze kwamen niet bij elkaar terecht. Hij had ooit een keer gehoord dat de een onthoofd was en de ander is gestorven van liefdesverdriet. Alsof je daaraan kon sterven. Ook werd er veel over gedold. Zo werd hem een keer verteld dat Romeo en Juliet bestonden uit twee mannen. En dat de een zich verkleedde als vrouw omdat homo zijn toen niet hoorde. Onzin vond hij dat. Maar hij kon er wel om lachen. Hij was noot zo serieus type.
Hij liet zijn pen los en legde die neer op de tafel en keek van het boek naar het meisje en weer terug. Algebra. ‘Eigenlijk..’ begon hij al wat losser dan voorheen. Puur omdat zij op dit moment de enige was die hem zien kon. Of horen kon. ‘Ik lees helemaal niets’ en met een ruk schoof hij het boek van de tafel dat met een doffe klap in zijn tas viel. Toeval? Waarschijnlijk. Maar hij had het alweer verknald door een stom antwoord te geven terwijl het haast overduidelijk was dat hij een boek aan het lezen was. Dat kon zelfs een kind van 4jaar zien. En die had hem dan waarschijnlijk ook met sukkel bestempeld. Hij keek weg van het meisje en richtte zich op het boek dat in zijn tas lag.

Het zachte getik van de regen stierf steeds verder weg, er was geen ander geluid meer waarmee Stella zich kon afleiden. Het gesprek; Als je het zo kon noemen, verliep stroef en vreselijk ongemakkelijk, zelfs voor een niet sociaal persoon als Stella. Soms wilde ze gewoon zijn als de heldin uit een boek, een dapper, spontaan en getalenteerd meisje, dat alles wat ze tegenkwam wel wist te overwinnen, of tenminste ervoor zorgde dat het minder erg werd dan het eerst had geleken. Maar ze wist ook wel dat sprookjes en verhalen niet echt waren, en altijd vreselijk toevallig. Het was gewoon een gevoel dat iedereen wel eens had, overtuigde ze zichzelf, iedereen wilde wel eens iemand anders zijn. Haar vader had vast niet altijd schrijver willen zijn, haar moeder had vast ook dromen gehad. Marielle uit de keuken was lang niet altijd van plan geweest kokkin te worden, en toch gebeurde het. De meeste mensen in de wereld hadden gewoon niet veel geluk, peinsde Stella terwijl ze door het raam naar een langsvliegende vogel staarde. Het gegrinnik van de jongen deed haar opkijken, weer diep blozen. Had ze nu iets lachwekkends gedaan? Haar gedachten hardop uitgesproken? Echt, ze begreep het niet. Stella begreep van de meeste mensen al weinig, maar deze jongen was nog veel moeilijker om mee te praten. 'Eigenlijk...' Hij legde zijn pen weer weg en schoof het boek in zijn tas, wat ze volgde met haar ogen. Haar armen lagen nu een beetje over elkaar heengeslagen op de tafel, in een rustende positie. Algebra, stond er in grote letters op het boek. Wiskunde, dook er in haar hoofd op. Stella was niet goed in wiskunde, haalde ternauwernood een zeventje. Het was voor een normaal iemand best goed, maar Stella was achten en negens gewend. 'Ik lees helemaal niets.' Haar ogen sprankelden heel lichtjes van een binnenpretje. Ja, Stella vond het grappig wat hij zei, hoewel ze dat nooit hardop zou vertellen. Daar was ze veel te beleefd voor, veel te goed opgevoed. Ze had zonder te lachen de meest vreemde mensen moeten ontmoeten, haar lach inhouden kon ze als de beste. 'Oh,' kwam er verbaasd uit, 'Maar wat doe je dan hier? Het is een bibliotheek en zo, dan moet je toch wel iets met boeken doen? Wat kun je hier anders doen?' Een hele hoop woorden achter elkaar voor Stella, die weer heel charmant rozerood werd. Ze sprak zichzelf tegen, want zij had ook niet echt een boek gepakt in het begin. Ze had zitten schrijven, tekenen, een beetje zitten niksen, zoals haar moeder het uitdrukte. Niet eens een of ander verslag geschreven, nee, gewoon wat nutteloze zinnetjes op leeg papier, en wat krabbeltjes die op tekeningen leken.

Hetwildenietvandaag

Vreemd hoe ene verslaving zo’n impact kan hebben op je leven. Wanneer je verslaving zo groot is, dat je er elke dag, elk uur elke minuut ermee bezig bent, dat je naar een bepaald moment van een dag leeft zodat je het weer gebruiken kan, dan is het gewoon niet meer leuk. Dan begint de verslaving die ooit zo klein begon, een hel te worden. Dan kan je niet anders dan leven naar datgeen wat je voor eventjes heel vrolijk maakt. Maar zodra je het niet kan gebruiken. Om redenen die niet leuk zijn, dan stort je leven in. Weet je eigenlijk niet meer waar je mee bezig was, en weet je ook niet wat je moet doen. Je kan je je leven niet meer herinneren voor je verslaving. Daarom is een verslaving ook zo verdomd moeilijk en vervelend. Je weet niet wat je ervoor deed, en je weet niet wat je erna moet doen. Dus is de veiligste zone, de zone dat je gewoon door blijft gaan met de verslaving. Wat overigens ook de slechtste zone is van alles. Een zachte ‘oh’ was enkel te horen van het blondharige meisje aan de andere kant van de tafel. Hij keek weer weg en begon weer zo zachtjes aan met zijn nagel op de tafel te schuren. Alsof het een soort gewoonte begon te worden zodra hij zenuwachtig werd. Het hielp ook wel een beetje. Zorgde ervoor dat hij iets anders aan zijn hoofd had dan elke keer weer dan vreselijke vrienden maken en sociaal doen. Want hoe erg hij ook zijn best deed het was nooit goed genoeg. Hij keek het meisje weer aan, zag dat haar wangen rood gekleurd waren. Schattig was het. Gelukkig was hij dan niet de enigste die zich vreselijk voelde. Of het warm had, want wanneer je rood werd, kwam dat doordat er bloed naar je wangen stroomde. En dat bloed was warm. Of in ieder geval het was iets in die trans, had hij ooit meegekregen tijdens een les biologie. Hij kijkt tijdens lessen vaak het liefst uren naar buiten, kijken wat andere mensen aan het doen zijn, en zodra hij betrapt zou worden door de leraar verzon hij wel een smoesje. Dat er iemand op zijn bek ging. Of dat hij gewoon de avond ervoor slecht geslapen had. Niet dat de leraar het geloofde maar hij kwam er altijd makkelijk mee weg.
Plots, zo uit het niets ratelde het meisje een boel woorden. Een heleboel. Hij keek er eigenlijk een beetje van op. Dat er zoveel woorden uit haar mond kwamen. Ze had niet verwacht dat ze zo plotseling een hele zin zou vertellen. Nouja een zin, het was eerder een vraag. En die was niet zo moeilijk te beantwoorden. Want het was heel logisch waarom hij hier was gekomen. Voor de stilte die er was. Voordat het meisje vele woorden begon te gebruiken. Het luchtte wel op, want dan was er tenminste nog iemand die iets zei. Maar het was zo spontaan, en zo niet verwacht. Weer kleurde het meisje rood. Diëgo glimlachte vriendelijk naar haar en opende vervolgens zijn mond. Hopend dat er geen verkeerde woorden uit zouden komen. ‘Ik kwam hier eigenlijk voor de rust.’ Zei hij al eerst. Hij keek nog steeds naar het meisje en krapte vervolgens met zijn hand in zijn nek. ‘Nouja rust, laten we het erop houden dat ik hier per toeval kwam. Ik was op zoek naar mijn kamer maar kwam hier terecht.’ Een hele reeks woorden verliet zijn mond. Hoe kreeg hij het voor elkaar om in een keer zo veel woorden te gebruiken bij iemand die hij niet kende. Misschien kwam dat doordat zij ook veel woorden gebruikte, dat hij zich aan haar aanpaste. Hij legde zijn hand weer op zijn schoot en keek het meisje aan. Zal hij om haar naam vragen of niet. ‘Wat las je ookalweer?’ STOMKOP! Hij wist donders goed dat ze Romeo en Julia aan het lezen was. Waarom moest hij nou weer zo graag de vraag herhalen. Het liefst hoopte hij dat ze hem niet gehoord had. Maar dat kon niet anders dan dat ze hem wel gehoord had.

Kan gebeuren c: