Nee!
Ja!
Nee!
Ja!

Het stemmetje in zijn hoofd sprak hem altijd tegen, maar hij wilde niet naar de bibliotheek omdat hij en zijn broer zegmaar allergisch waren voor boeken. Waarom kon Allen niet naar de bibliotheek gaan om hun kaart af te maken? Nee, hij had zogezegd andere dingen te doen terwijl ze eigenlijk nooit iets apart deden. Nee, hij kon zijn leven gaan risceren om hun kaart af te krijgen. Hij had nog niet eens tegen Allen kunnen zeggen dat deze tegen hun moeder moest zeggen dat hij van haar hield, mocht hij dit niet overleven. Met een grimmige trek op zijn gezicht duwde Charlie de deur van de Bibliotheek open en liep naar binnen. Meteen werd er een spervuur van geshht op hem afgevuurd toen hij per ongeluk een stoel liet vallen. “Jees, je mag hier niet eens ademen,” mompelde de jongen terwijl hij de stoel terug op vier poten zette. Heel voorzichtig ging hij zitten en legde een stuk van de kaart die ze hadden gemaakt en een potlood op de tafel. Chalie’s blauwe ogen gleden even over heel de omgeving terwijl hij de gangen die door de boekenkasten doorliepen nauwkeurig op schaal begon na te tekenen. Vijf kasten aan de linkerkant, dan zeven centimeter er tussen en vier boekenkasten. Aan de linkerkant juist hetzelfde, alleen waren die kasten iets hoger. De jongen niesde door de hoeveelheid stof die hier aanwezig was en daar ging het geshht weer. Nadat hij de voorste rijen getekend had, stond hij op en liep naar achteren om de volgende rijen op kaart te gaan zetten. Met nog altijd diezelfde grimmige trek om zijn mond liet hij zich tegen een boekenrek neerzakken en tekende rustig verder. Hij was zo gefocust op het tekenen dat hij niet eens doorhad dat er iemand naast hem stond mee te kijken.

Niet letten op de titel of de flutheid van de post n_n

Mineko was van plan om huiswerk te gaan maken, maar hij kon zijn concentratie er niet echt bij houden. Hij had zijn boeken voor zich liggen, maar elk geluid was genoeg om hem af te leiden. Er kwam iemand binnen en met een luide knal viel er iets om. Nieuwsgierig keek Mineko op en hij zag een roodharige jongen een stoel overeind hijsen. Hij grinnikte toen alle overige bezoekers luid begonnen te sissen. Zij waren duidelijk niet zo blij dat de roodharige de rust kwam verstoren. Mineko deed zijn best om zich te concentreren op zijn boeken, maar kon het niet laten om te kijken wat de jongen aan het doen was. Die keek met een gefocust gezicht rond en tekende iets op een papiertje. Telkens werd de omgeving even afgespeurd en dan snel wat lijnen op papier geschetst. Mineko vroeg zich af wat de jongen precies tekende, het leek haast wel alsof hij de bibliotheek aan het vereeuwigen was. Maar waarom zou iemand dat doen? De bibliotheek was wel mooi en oud, maar om er nou een tekening van te maken. Hij richtte zijn blik weer op het boek voor hem, maar kon zich nu helemaal niet meer concentreren. Achter hem hoestte iemand en het bekende gezucht en gesteun begon weer. Mineko keek grinnikend om en zoals verwacht was het dezelfde onruststoker als daarvoor. Die was blijkbaar klaar met de voorkant van de bibliotheek en verplaatste zich naar achter. Mineko zuchtte en klapte het boek dicht. Nog meer doen zat er niet in vandaag en hij stopte zijn spullen in zijn tas. Hij liep naar achteren om de boeken terug te zetten en zag de jongen tegen een kast aan zitten. Nieuwsgierig liep hij stil dichterbij. Hij zette snel het boek weg en keek even van een afstandje toe hoe de jongen geconcentreerd aan het tekenen was. Op het vel stonden blokken verdeeld met een vaste tussenafstand. Mineko fronste en liep naderbij. Hij had gedacht dat het een schets van de bibliotheek zou zijn, maar nu leek het eerder op een soort schema. Hij bleef op een kleine afstand staan. ''Wat ben jij geïnteresseerd in de bibliotheek zeg,'' zei hij sceptisch en een klein glimlachje krulde om zijn lippen. De jongen zag er nou niet bepaald uit als een leergierig persoon en al helemaal niet als iemand die interesse zou moeten hebben in een bibliotheek. Hij keek naar de lijnen op de tekening en probeerde een bekende vorm te herkennen om te achterhalen wat dit voor moest stellen. ''Ik ben Mineko. Sorry dat ik je zo stoor, maar ik zag je tekenen en wilde weten wat het was.'' Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op en glimlachte vriendelijk. ''Maar nu ik het zie... wat is het? Een schema?'' Hij haalde zijn hand door zijn haar en probeerde nog steeds te bedenken wat het kon zijn. Het was iets met de bibliotheek, iets met blokken op gelijke afstand van elkaar en dan een soort pad ertussen. Hij wist niet precies wat het was en dat was heel frustrerend.
[Do you mind? Yay voor lame titels<3]

Het puntje van zijn tong stak uit zijn mond terwijl hij een paar lijnen weggumde en terug opnieuw tekende. ''Wat ben jij geïnteresseerd in de bibliotheek zeg,'' klonk een stem naast hem en Charlie schoot bijna twee meter de lucht in. Zijn hart ging wilt tekeer terwijl hij de jongen aankeek. “Echt geïnteresseerd kun je het niet noemen. We hebben namelijk een allergie voor boeken.” De jongen sloeg tegen zijn voorhoofd toen hij merkte dat hij in het meervoud gesproken had. “Sorry, gewoonte.” Charlie keek de jongen even met zijn gebruikelijke grijns aan, maar concentreerde zich al snel terug op de kaart. Hij merkte dat de jongen zijn tekening bekeek en blijkbaar probeerde uit te maken wat hij juist aan het tekenen was. ''Ik ben Mineko. Sorry dat ik je zo stoor, maar ik zag je tekenen en wilde weten wat het was.'' Hij stopte met tekenen en keek Mineko terug aan. ''Maar nu ik het zie... wat is het? Een schema?'' Charlie grinnikte even, precies alsof hij zich met een schema zou bezighouden. “Charlie, aangenaam en nee het is geen schema, meer een stuk van een kaart.” Hij wees met zijn potlood bepaalde punten aan. “Dit zijn de kasten die daar staan met de loopruimte. In dat stuk kan iemand van 1.90 m zich makkelijk verbergen.” Grijnzend keek hij Mineko aan en ging er maar vanuit dat hij het snapte. “Een doodgewone kaart van de Bibliotheek dus.” Eindigde de jongen zijn uitleg terwijl hij rustig wat verder tekende. Als dit stuk af was, zouden hij en zijn broer ongeveer heel de school. Toen hij klaar was met tekenen stond Charlie op en rekte zich uit. Zijn spieren waren wat stram geworden van het zitten. Met zijn papieren liep hij terug naar de tafel om de kaart fatsoenlijk af te werken. Toen hij klaar was schoof hij zijn stoel naar achteren om iets tegen de bibliothecaresse te gaan zeggen. “Ik weet niet of u het weet mevrouw, maar daar liggen ergens een paar dode ratten onder de kast.” Met een onschuldige glimlach keek Charlie de vrouw aan die bleek wegtrok. Zonder nog een woord te zeggen draaide ze zich om en liep de bibliotheek uit. “Zo, daar zijn we ook weer vanaf.” Op zijn gemak ging hij terug zitten en legde zijn voeten op de tafel. “Weet je? Ik snap niet waarom mensen zo graag in de bibliotheek zitten. Zoveel is er nu toch ook weer niet aan.” Charlie keek Mineko vragend aan terwijl hij zijn haar even uit zijn ogen veegde.

De jongen was blijkbaar erg geschrokken van zijn plotselinge aanwezigheid en keek hem “Echt geïnteresseerd kun je het niet noemen. We hebben namelijk een allergie voor boeken.” Mineko keek hem bevreemd aan, hij zag maar een persoon hier, waarom sprak de jongen dan in meervoud. De jongen realiseerde dit zo te zien ook en sloeg zichzelf tegen zijn hoofd. “Sorry, gewoonte.” Mineko knikte, maar keek nog steeds een beetje bevreemd naar de jongen. Had hij soms een broer, waarmee hij normaal gesproken samen was? Zijn gedachten hierover werden verstoord toen de jongen uitleg begon te geven over de tekening. “Charlie, aangenaam en nee het is geen schema, meer een stuk van een kaart.” Hij wees met zijn potlood bepaalde punten aan. “Dit zijn de kasten die daar staan met de loopruimte. In dat stuk kan iemand van 1.90 m zich makkelijk verbergen.Een doodgewone kaart van de Bibliotheek dus.” Het was dus een kaart, een plattegrond van de Bibliotheek. En de bedoeling was dat je wist waar je je kon verbergen. ''Een doodgewone kaart van de ontzettend interessante bibliotheek dus... Zodat jij en degene waarover je in meervoud sprak weten waar jullie je kunnen verbergen.'' zei Mineko. Hij wist niet waarom de jongen wilde weten waar hij zich kon verbergen, maar had wel een vermoeden. later zou vanzelf wel blijken of dit klopte, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Charlie tekende ondertussen verder aan de kaart en Mineko herkende nu inderdaad het patroon van kasten en tafels. Charlie stond op en rekte zich uit. Hij liep terug naar de tafels en Mineko volgde hem. Hij was blij dat de jongen de rust was komen verstoren, dit was een veel leukere manier om je dag door te brengen dan met pogingen om huiswerk te maken. Ontspannen ging Mineko op een tafeltje zitten en keek hoe de kaart werd afgewerkt. Toen die klaar was stond Charlie op en liep naar de bibliothecaresse te zeggen. “Ik weet niet of u het weet mevrouw, maar daar liggen ergens een paar dode ratten onder de kast.” Mineko grinnikte om haar verbaasde en geschokte uitdrukking toen het woord rattem werd genoemd. De vrouw trok bleek weg en liep vlug de bibliotheek uit. “Zo, daar zijn we ook weer vanaf.” De roodharige jongen ging weer zitten men legde zijn voeten op de tafel. Zo te zien had deze jongen een plagerig karakter, wat zijn interesse in verstopplekken verklaarde. “Weet je? Ik snap niet waarom mensen zo graag in de bibliotheek zitten. Zoveel is er nu toch ook weer niet aan.” Charlie keek hem vragend aan en Mineko zocht naar de goede woorden om dit te proberen uit te leggen. ''Nou, hier zijn zoals je ziet...'' Met een wijds armgebaar wees hij naar de boekenkasten. ''Boeken te vinden over zo ongeveer alle onderwerpen. En voor huiswerk kan dat natuurlijk wel van pas komen. Verder zou het hier rustig moeten zijn en dat was het ook totdat jij binnen kwam,'' zei Mineko met een grijns die duidelijk maakte dat hij het verre van vervelend vond dat de rust was verstoord. De bibliotheek was al een stuk leger geworden en de meeste leerlingen waren op zoek gegaan naar een andere studieplek. ''En tja... rust is wel handig als je je moet concentreren. Beantwoord dit je vraag een beetje?'' Een vervelend stukje plastic stak in zijn nek en Mineko begon de koptelefoon te herschikken totdat hij er geen last meer van had. Nadat hij dat gedaan had keek hij naar Charlie. ''Wie is de mysterieuze persoon die ook niet van boeken houdt? Heb je broers of zussen? Welke magie beheers je? Ben je nieuw hier?'' Zoals altijd weer nieuwsgierig en benieuwd naar de achtergrond van iemand die hij net ontmoet had. Het drong nooit tot hem door dat anderen misschien geen antwoord wilden geven op al zijn vragen. Dus wachtte hij de antwoorden op zijn vragen zou krijgen.

''Een doodgewone kaart van de ontzettend interessante bibliotheek dus... Zodat jij en degene waarover je in meervoud sprak weten waar jullie je kunnen verbergen.'' Charlie knikte uitbundig ja terwijl hij verder tekende. Hij en Allen zouden veel verstopplaatsen nodig hebben, anders waren ze vast en zeker de pineut als Savador of een andere leraar achter hem aankwam. Het gezicht van de bibliothecaresse was gewoon lachwekkend toen hij tegen haar zei dat er ergens in de bibloitheek ratten lagen. ''Nou, hier zijn zoals je ziet...'' Mineko wees eerst naar een deel boekenkasten voordat hij verder ging. ''Boeken te vinden over zo ongeveer alle onderwerpen. En voor huiswerk kan dat natuurlijk wel van pas komen. Verder zou het hier rustig moeten zijn en dat was het ook totdat jij binnen kwam,'' Charlie knikte grijnzend en tikte met zijn potlood op tafel. “Boeken heb ik al niet nodig aangezien ik mijn huiswerk zelden maak.” De nadruk op ik was duidelijk te horen. “Misschien is dat ook wel de reden dat leerkrachten me niet moesten.” Een kleine frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij stopte met tikken toen de overige leerlingen, die toch probeerden om hier verder te studeren, hem vernietigend aankeken. Mineko vond het niet echt erg dat hij de rust wat was komen verstoren aan zijn grijns te zien. ''En tja... rust is wel handig als je je moet concentreren. Beantwoord dit je vraag een beetje?'' Hmm, rust. Charlie kon niet eens twee minuten blijven stil zitten dus dan was een bibliotheek ook niet echt de geschikte plaats voor hem. “Ja ongeveer,” antwoordde hij op de vraag van Mineko terwijl hij er een tweede potlood bij pakte en gewoon om de rest te treiteren wat harder op de tafel sloeg. Meer dan de helft van de leerlingen die er nog zaten liepen mopperend weg naar hun kamers of naar buiten, waar ze waarschijnlijk meer rust zouden hebben dan hier. ''Wie is de mysterieuze persoon die ook niet van boeken houdt? Heb je broers of zussen? Welke magie beheers je? Ben je nieuw hier?'' De jongen stak zijn handen in de lucht toen de stroom van vragen uit Mineko’s mond kwam. “Easy, Mineko. De persoon waar ik het over had is Allen, mijn tweelingbroer. Dat beantwoord meteen ook al je tweede vraag. Wij beheersen allebei lichtmagie en zijn inderdaad nieuw hier.” Even haalde hij adem en stelde zelf een vraag: “Heb jij de hoofdmeester al ontmoet? Ik en Allen namelijk al wel en dat was niet echt gezellig moet ik zeggen.” Hij kon een grijns niet onderdrukken toen hij terug aan die keer dacht dat ze per ongeluk zijn kantoor waren binnen gelopen. Daar was Master Savador niet erg blij mee geweest en volgens hem hadden ze niet echt een goede indruk achter gelaten.

“Boeken heb ik al niet nodig aangezien ik mijn huiswerk zelden maak.” De nadruk op ik was duidelijk te horen. Met een potlood werd ritmisch op de tafel getikt. “Misschien is dat ook wel de reden dat leerkrachten me niet moesten.” Charlie fronste lichtjes en stopte met tikken. De leerlingen die nog steeds een poging deden om hier te leren keken hen geërgerd aan. Mineko glimlachte verontschuldigend, hij begreep wel dat dit nogal irritant was. Maar zelf had hij totaal geen zin in leren en was blij met iedere geboden afleiding. ''En tja... rust is wel handig als je je moet concentreren. Beantwoord dit je vraag een beetje?'' vervolgde hij zijn pleidooi voor de bibliotheek. “Ja ongeveer,” luidde het antwoord op zijn vraag. Charlie had nu een tweede potlood gepakt en tikte nu extra hard op de tafel. Een groot deel van de overgebleven leerlingen stond luid mopperend op en liep de bibliotheek uit. De jongen stak zijn handen in de lucht toen de stroom van vragen begon. ''Easy, Mineko. De persoon waar ik het over had is Allen, mijn tweelingbroer. Dat beantwoord meteen ook al je tweede vraag. Wij beheersen allebei lichtmagie en zijn inderdaad nieuw hier.” Mineko knikte en bloosde lichtjes toen hij werd aangesproken op zijn vele vragen achter elkaar. Hij was nou eenmaal nieuwsgierig en hoeveel hij ook zijn best deed, de vragen bleven komen. Als hij eenmaal begon met vragen stellen kwam er meestal een hele reeks aan vragen, hij wilde gewoon alles weten. Nu stelde Charlie zelf een vraag en aandachtig luisterde Mineko. “Heb jij de hoofdmeester al ontmoet? Ik en Allen namelijk al wel en dat was niet echt gezellig moet ik zeggen.” De jongen grijnsde en dacht duidelijk terug aan zijn eigen ontmoeting met de ijskoude man. Ook Mineko's gedachten dwaalden even terug naar het moment dat hij samen met zijn zusje voor de grote houten deur had gestaan. Om haar gerust te stellen was hij gaan zingen, een oud slaapliedje wat hun moeder altijd zong. En dat had de chagrijnige hoofdmeester op zijn zachts gezegd niet echt kunnen waarderen. ''Jazeker, een geweldig inspirerend figuur...'' sprak Mineko sarcastisch. ''Een ervaring om nooit meer te vergeten, dat kun je wel zeggen. Hij heeft echt altijd een goed humeur en verwelkomt je altijd met een stralende lach...'' Mineko grinnikte toen hij het hoofd van Savador voor zich zag. Die kon hun geneurie niet bepaald waarderen. ''Als je hem boos maakt, is een goede schuilplaats inderdaad handig,'' dacht Mineko hardop. Zo te zien zou de roodharige jongen dat nog wel nodig kunnen hebben, het was niet echt een brave overijverige leerling. Mineko vond het heerlijk als er weer wat leven in de brouwerij zou worden gebracht, zelf was hij niet zo zeer een lafaard, maar hij hield zich meestal wel aan de regels. Hij was zeker geen rebel die alle regels brak, maar was wel in voor een geintje op zijn tijd.