Het was een plan geweest van Nina. Die ze nooit had uitgevoerd als ze nog steeds was zoals ze was toen ze hier kwam. Een rebel, die er alles aan deed om weg te komen. Maar in het jaar dat ze hier had gezeten, dat ze een klier was en een gemene trut, had ze veel geleerd. Ze had geleerd hoe vriendschap was. Normaal was het leuk voor een uur. Of wilde ze niks hebben van gierige trutjes. Zo begon het immers ook met Wren. Die het een en ander had aan te merken bij hun eerste gesprek, maar op dat moment had Nina haar nodig gehad. Ze had er al die tijd over gezeten, over Alice. Naast Savador wist alleen Wren het toen. Het was in een opwelling gekomen. Ze had het gewoon verteld. Ze hadden gelachen, plannetjes gemaakt om Savador te pakken. En dat was toch een aantal keren gelukt. Hoewel ze nog steeds die rebel was, was ze toch veranderd. Ze was warmer geworden, al had dat duidelijk ook een reden. En dat was Mitsu. Hij had haar ingezien hoe veel waarde liefde had. Hoeveel je van iemand kon houden zonder nog ergens anders echte behoefte aan hoeven te hebben. Al hadden zij ook zo hun kleine ruzietjes, hun onenigheden en meningsverschillen. Nina kon oprecht zeggen dat ze van hem hield, en veel ook. En als ze dan heel eerlijk was, was dat al gebeurt bij de eerste keer dat ze elkaar ontmoette, op het strand van Razen. Het moment in het water. Ze had zich er overheen kunnen zetten, doorgegaan met waar ze bezig was en het afgesloten. Ze ging door met waar ze goed in was geweest, jongens, drugs en alcohol. Wat uiteraard haar gevolg had gehad, Alice. Het feit dat het kind was afgepakt was al een ramp geweest, het gevolg was erger geweest, SSA. Waar ze nu natuurlijk geen spijt van had. Zelfs de uren in Savadors kamer, of de plagerijen in zijn lessen, laat staan haar laatste 'straf'. Het was het allemaal waard geweest.
Nu had ze een plan, waarvan ze nooit had verwacht om het uit te voeren. Maar de laatste weken waren verwarrend geweest. Het hele gedoe rondom Alice en de bezoekjes ernaar, die niet makkelijk waren geweest, in totaal al 4 keer. De toestand van Mitsu, en dan voornamelijk zijn moeder. En dan had je Wren nog die haar vertelde over een of andere droom die ze had. Maar Nina kon het haast niet geloven wat ze zei. Haar hoofd puilde al uit van alles, en dan kwam zij met een verhaal waarvan Nina niet eens wist hoe of wat. Ze hoopte dat Wren er uit zou komen, maar Nina had haar hoofd niet bijeen om haar te kunnen helpen. Ze wilde gewoon even rust hebben. Dus had ze het plan gemaakt.
Ze had, zoals ze al met Wren had afgesproken, de les van Savador over geslagen. Was naar zijn kamer gegaan, had een klein briefje op zijn kussen gelegd. Daarin had ze een klein opdrachtje en aanwijzing in geschreven. Als hij het volgde en deed kwam hij bij een volgende uit. En zo ging het wel even door. Tot hij dus uiteindelijk bij haar zou komen. Het was een heel gedoe geweest om het te organiseren, om zeker te weten dat hij les had, er ook daadwerkelijk zat en alle papiertjes uit te schrijven en op te hangen. Zo was er een opdrachtje dat hij zijn hoofd moest leeg maken, even niet aan de thuis situatie mocht denken. En hoe moeilijk het ook zou zijn, hoopte Nina dat het hem lukte. Dat het hem sowieso lukte om bij haar te komen. Ze zat ergens verscholen bij een boom. In de kleding die ze graag droeg, de stijl die ze nog steeds had, ondanks alles. Gewoon lekker bloot. Uiteraard wel aan het seizoen aangepast, maar de decolleté was er, het korte rokje was er. Ze wilde gewoon eens haar best doen voor hem. Nina keek dan ook gespannen naar de kant waar hij vandaan moest komen. Ze had de laatste dagen, weken, niets anders gehoord dan klagen, zeuren en gemopper. Daarom stond er op het laatste briefje, vastgeplakt aan Nina zelf, dat het verboden was om te klagen. Als hij alles zou opvolgen werd het een super middag, dat kon niet anders. En de omgeving paste er perfect bij, de najaarsbloemen die wat kleur gaven, de blaadjes die om haar heen neervielen. Alleen haar bij de boom moest al een dejavu opleveren. Ten eerste een van hun eerste ontmoetingen bij een boom, waar ook het meeste gebeurde voor ze iets kregen, ook niet de makkelijkste ontmoeting. En dan had je nog de boom op Razen. Maar het zou vanzelf komen bij hem, dat gat in zijn geheugen vulde zich toch vanzelf weer op, dat had het elke keer weer een beetje gedaan.
Bij het gekraak van takken en geritsel van bladeren keek Nina opzij. Gespannen afwachtend tot er een blauwe kop met haren tevoorschijn zou komen.. Haar ogen vol verwachting. Hij moest toch elk moment komen, want zo lang deed je er niet over om hierheen te lopen. Maar helaas, Nina keek teleurgesteld naar de grond waar haar hakken een stukje de grond in verdwenen. Hij was er nog niet. Nina knikte de voorbijganger een klein knikje en tuurde naar het gras. Niet eens door hebbend dat er andere voetstappen naderde..

De liefste Mitsuu mag komen.. wat zeg ik, MOET!

Zuchtend zat Mitsu in de les. Zijn moeder was nog steeds ziek en het kon zijn gedachten nog regelmatig afleiden. Mitsu zweeg en tikte met een pen tegen de onderkant van zijn kin. Hij glimlachte. Hij zal wel naar Nina gaan vandaag. Maar zich wel eerst opfrissen na de les. "Let nou eens op, Mitsu sprak de strenge stem van Malaika naar hem. Mitsu keek op en knikte. "Excuses, Miss...." sprak hij en lette de rest van de les beter op. Eenmaal de zoemer legde hij zijn tas over zijn schouder en liep rustig met een klein zuchtje naar zijn etage. Zijn herinneringen van hem en haar waren nog steeds als een soort gatenkaas. Hij zuchtte. De gaten waren al wat gedicht maar dat was naar zijn zeggen niet voldoende. Maar desondanks alles voelde hij zich sterker met haar verbonden dan normaal. En een of andere wachtend gevoel maakte hem meester. Misschien moest hij maar wachten. Hij wierp zijn tas op het kussen niet doorhebbend dat het briefje er lag. "Eerst wat eten, dat lessen heeft me hongerig gemaakt." Zwijgzaam liep hij de keuken in om een boterham te smeren. Hij liep zwijgzaam terug kauwend op een stevige boterham met een heerlijke kaas er op. Hij glimlachte en zag toen pas het briefje. Hij klapte het open. Het was van Nina, het was gewoon haar handschrift. Maar de opdracht was vreemd. Hij las het door. Eet, douchen en een frisse kleding aan trekken. Was de eerste. De eerste stap deed hij al. Hah hij was Nina een stap voor! Hij grinnikte alsof hij over trots was maar hij wilde ongetwijfeld dit doen. Hij zou haar laten zien wat hij kon. Hij at zijn bord leeg. Legde het in de keuken en rende de douche in. Na een kwartier gedouched te hebben rende hij er in zijn ondergoed uit en sprong zijn kast zowat in. Een witte blouse. Een donkerblauwe broek. Met daaroverheen een zwarte vest. Hij knoopte hem wat dicht en las het briefje. Hij mocht het nu omdraaien. Hij moest naar een locatie toe. Hij rende de etage af en ging naar de kantine waar ook zo'n briefje hing. Een volgende opdracht. Hij glimlachte en voerde deze gehoorzaam uit. Hij draaide het om en las: het duistere bos. Fijn daar moest hij dus heen. Hij rende het bos in en ging op zijn instinct af. En tevens vond hij aan de rand van het bos een van de briefjes van Nina. Hij zuchtte. De lastigste. Hij moest zichzelf van alle zorgen ontdoen en zijn gedachten leeg maken. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in. Geen zorgen, geen gedachten. Als dit de moeilijkste was dan wilde hij het kostte wat kost uitvoeren. Het duurde langer dan verwacht maar op een gegeven moment opende hij zijn ogen weer. Knikte even en las de volgende locatie. Hij ging er gehoorzaam naar toe. Het was in Oak's field. Hij glimlachte. Hij voelde dat hij dichter bij zijn doel kwam. Hij had gelezen dat hij bij de disco er ook nog eentje zou vinden. Hij glimlachte. Hij liep echter snel een winkeltje in. Hij kwam terug met niets. Zwijgzaam liep hij naar de kennelijk laatste opdracht. Hij las het. Nee toch nog een, een boom in Kovomaka's Gardens. Zwijgzaam liep hij er naar toe. De zon scheen maar enorm warm was het ook niet. Glimlachend keek hij rond. Het was altijd prachtig hier. Hij glimlachte en liep de tuinen in. Hij ging de bomen na waar ze stonden. Maar de grootste boom deed hem echter verwachtingsvol hopen. Hij glimlachte en liep met een kalme pas langs de mensen. Hij keek naar de lucht tijdens het lopen. Het was prachtig. Dat een dag buiten en opdrachten uitvoeren je kon laten zien dat alles goed was zoals het was. Dat de dingen gewoon zo moesten gebeuren en een rede hadden. Glimlachend stopte hij de handen in de zaken van zijn vest en sloot zijn ogen in een glimlach. Hij liep verder en kwam bij de boom aan. Waar hij moest zijn maar hij zag Nina niet. Ze was er wel maar stond net aan de andere kant van de boom. En de dunste was het niet. Mitsu sloot zijn ogen en concentreerde zich op de magiesoorten en een bekende warme magiebron stond dichterbij dan hij dacht. Hij liep langzaam om de boom heen en legde zijn hand op Nina's schouder. Hij draaide haar langzaam om. Hij zag het laatste briefje. Hij trok het van Nina af en opende het. "Niet klagen..." sprak hij. "En ik had net zo'n lijst aan klachten die de opdrachtgever had gegeven..." sprak hij beteuterd maar zijn glimlach verraadde hem. Hij vond het alles behalve erg om dit te doen. Het zorgde voor afleiding. En hij moest bekennen, halverwege had hij al door dat het van Nina was. Allang. En dat zij op het einde stond te wachten was alleen maar een doorzettertje voor Mitsu. Hij glimlachte en gaf Nina een warme omhelzing. Eentje die hij de laatste tijd nog niet had gegeven omtrend alle vervelende omstandigheden. Hij legde zijn hoofd tegen die van haar. "Dank je....." sprak hij zacht. Hij gaf haar een kleine kus op haar mond en glimlachte.

Die zenuwen maakte haar kapot. Nog nooit had ze zich zo gevoeld. Misschien was het wel een stomme actie geweest. Vond hij het niks of had er geen zin in.. Dan zat ze hier maar. Zittend terwijl iedereen maar voorbij liep en haar gek aan keek. Jeetje, door die zenuwen kreeg ze zin in een sigaret, een drug of alcohol. Het was echt niet normaal. Nina zuchtte even. Het ritselen van de blaadjes verraadde dat er iemand aan kwam, het knappen van de takjes lieten horen dat het echt zo was. Hoopvol keek Nina de kant op waar het vandaan kwam. Ze had geen idee van welke kant hij kon komen. Helaas was het iemand anders die ze vriendelijk toe knikte, maar vervolgens wat teleurgesteld naar de grond keek. Ze wilde zo graag dat hij zou komen. Dat hij alles even zou vergeten. Nina keek op haar klok. Een douche nemen duurde toch niet zo lang, of het eten. De lessen waren inmiddels al een uur geleden afgelopen. Het lopen hier naar toe was ook minstens 20 min. Hij moest er toch allang zijn. Hoe idioot zou ze er nu uitzien, in haar jas waar een papiertje op geplakt was. Vast hilarisch. Nina knikte naar nog een aantal mensen die voorbij liepen. Een kouder briesje stak op. Dat was dan wel weer heerlijk, die magie. Ze kon zichzelf prima warm houden. Voorzichtig stond Nina op. Eens zien of hij al kwam. Nina liep een stukje richting het pad. Niemand te bekennen, tenminste wel wat mensen, maar geen blauw vertrouwd koppie. Nina ging tegen de boom aan staan. Een zucht verliet haar mond. Wat was het ook een stom idee. Stom, stom en nog eens stom. Hoe kon ze ook bedenken dat het leuk zou kunnen zijn... Ze was ten eerste geen romanticus, dus ze had geen idee of dit ook maar enige vorm van romantiek kon zijn. Maar in haar ogen was het het meest romantische wat ze ooit zou gaan doen. Tenminste zoals ze nu was. Misschien veranderde ze later wel in een of andere hopeloze romanticus, wist zij veel. Ineens voelde Nina iets op haar schouder. Met een ruk draaide ze zich om terwijl ze het geen van haar schouders af wilde vegen, maar bleef hangen in de hand van Mitsu, haar blik die bleef hangen in zijn blik. Een glimlach om haar mond. "Je bent er!" Zei ze met de verbazing in haar stem. Ze zag hoe hij het briefje van haar schouder af trok, verdomd, die zat er ook nog. In het moment was ze die totaal vergeten, een voordeel, ze stond niet meer voor schut. Nina grinnikte even op zijn woorden. Ze was gewoon een totaal ander mens als ze bij hem was. Gewoon totaal anders. Echt een verliefde puber, die net zijn eerste liefde heeft. Nina voelde de vertrouwde armen om haar heen, stevige armen, haar lichaam liet haar het gevoel geven alsof ze elk moment in elkaar kon zakken. Niet liet haar armen in zijn nek glijden. Ze had dit gemist. Door al die heisa was er niks van gekomen. Ze drukte zich stevig tegen hem aan. Snoof de geur van hem op. Genoot met elke cel van haar lichaam, met elk vezeltje dat ze had. Ze voelde zijn hoofd tegen die van haar, de woorden die hij sprak. En daarna even kort maar krachtig zijn lippen op de hare. "Geen dank." Fluisterde ze terug terwijl haar lippen die van hem weer vonden. "We hebben het beide denk ik nodig en hard ook." Grinnikte ze even. "Dus je hebt alle opdrachten gevolgd?" Ze keek hem even glimlachend aan en wachtte op zijn antwoord. "Want dan heb ik nog een opdracht voor je." Ze grinnikte even en pakte zijn hand beet. Trok hem mee naar een bankje dat verderop stond en liet hem zitten. Van onder het bankje trok ze een grote mand tevoorschijn, waarna ze hem op zijn schoot wierp. "En die opdracht luid:.." Nina pakte het briefje van de mand.".. Vermaak je." Ze grinnikte even terwijl ze voor hem stond. Hoewel hij bij de eerste opdracht moest eten, hoopte ze dat hij van het zoeken en alles nog een gaatje over had. Ze had de mand vol gestopt met allemaal lekkernijen. Van champagne, ook al was dat dan verboden op school, in het dorp kon je het makkelijk halen, tot aan de aardbeien met slagroom. En nog veel meer lekkers!

Mitsu had alle opdrachten gehoorzaam uitgevoerd. Hij had geglimlacht zonder moeite tijdens alle opdrachten. Wetend dat ze ergens stond te wachten. Hij wist niet dat hij teveel de tijd er voor nam en Nina zich zorgen zat te maken. Zich zelf nog verder naar beneden zat te praten door te zeggen dat hij het toch niet deed. Mitsu glimlachte en keek naar de lucht op het moment dat hij de gardens binnen kwam lopen. Het was gewoon prachtig hier te zijn. De bloemen en planten in herfstkleur. Het was een van de mooiste seizoenen op de kou en regen die soms opspeelde na. Maar daar keek hij doorheen. Hij keek rond maar zag Nina niet. Pas toen hij haar bron voelde, de warme vurige kracht die er af stroomde. Voelde hij ook zijn hart een slag opslaan en zichzelf met warmte gevuld worden. Hij had zijn hand op haar schouder gelegd en haar langzaam omgedraaid. De dampwolkjes uit haar mond verraadde dat ze iets zei. "Tuurlijk ben ik er..." sprak hij en omhelsde haar kalm maar krachtig. Zijn sterke armen om haar heen geworpen en wilde niet meer los laten. Haar warmte straalde door tot hem en kwam tot diep in hem. Het bereikte iedere cel dat ieder op een kerkelijke wijze en als een koor een naam begon te zingen: Ninaaaaa! Hij glimlachte en opende zijn ogen. Hij gaf haar een warme zoen op haar mond en trok het papiertje los. "Dat is dus een makkelijke opdracht..." sprak hij. Hij glimlachte. De woorden deden hem glimlachte. "Iedere opdracht die jij hebt geschreven..." sprak hij. "Hoe hard ik er soms ook op tegen was..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij streek een lok achter haar oor en glimlachte. "Nog een.." sprak hij klagend. "oh, dat mocht ik niet meer, klagen..." sprak hij en legde zijn hand voor zijn mond. Hij grinnikte en liet zich meetrekken naar de bank. Rustig ging hij zitten en kreeg een mand op zijn schoot geplaatst. Hij kon zijn nieuwschierigheid niet bedwingen en maakte deze open. "Die wandeling heeft me hongerig gemaakt en ik eet graag deze lekkernijen op met jou..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij klopte naast zich om te zeggen dat ook Nina er bij mocht komen. "Jij verdient dit immers net zo hard als mij. Ik ben degene die down doet. Maar jij zit met een vriendje opgescheept die down is. Dat is ook geen gemakkelijke taak..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij opende de mand beter en zette het voor zich neer. Hij haalde gelijk de schaal met aarbeien. "Potver, dat jij weet dat ik die lekker vind..." sprak hij. Hij pakte de slagroom en deed een klein toefje op zijn vinger. Hij tikte toen expres tegen de neus van Nina. "De opdracht was me te vermaken, dus dat doe ik ook..." sprak hij terwijl hij een aarbei in zijn mond stak.

De woorden van Mitsu deden een last van haar schouders vallen. Al kon dat al toen ze hem zag. Gewoon het feit dat hij het zei, deed haar goed. Ze glimlachte opgelucht toen ze hem omhelsde. Het was zo heerlijk om het eens te doen, zonder aan allerlei gedoe er om heen. Ze merkte het alleen al aan hem. Het moest een dag zijn waarbij ze geen van beide aan iets zouden denken, behalve aan elkaar. Dat was toch wel een mooie gedachte. "Dat is dus een makkelijke opdracht..." Nina grinnikte even. Ze zou nog wel zien of dat zo makkelijk was. Ze glimlachte bij zijn woorden toen hij een lok achter haar oren schoof. "Ah ah.." Zei ze haast streng op zijn klagende woorden. "Jij moet oppassen meneer.." Zei ze toen hij zijn hand voor zijn mond deed. "Anders geen toetje voor jou vanavond." Fluisterde ze hem toe toen ze hem meetrok naar het bankje. Vrijwel gelijk nadat ze de mand op zijn schoot had gezet bekeek hij hem al van binnen. Hoewel het totaal niet het seizoen was voor de aardbeien, had Nina ze toch nog op de kop kunnen tikken. Ze grinnikte even bij zijn woorden. "Hmm, je maakt het nu wel een beetje goed." Ze haalde de mand van zijn schoot, en klom erop. Niks ernaast zitten. "Nou nou, dat valt best wel mee. Ik kan er wel tegen. Ik ben een harde." Grinnikte terwijl ze de mand nog eens bekeek. Nina greep de champagne uit de mand met de twee glazen, terwijl Mitsu al aan de aardbeien leek te beginnen. "Goede research is het halve werk." Zij ze met een glimlach. Ze schonk de twee glazen in. Ze voelde vlak daarna een vinger tegen haar neus, en niet alleen de vinger. Nina keek even met een opgetrokken wenkbrauw omhoog. Ze legde een van de glazen op het bankje en pakte zijn hand beet. "Is dat zo? Goh, dan moet ik dat ook maar doen.." Zei ze grinnikte terwijl ze de slagroom van zijn vinger af haalde en het in haar mond stopte. Zo, stap 1 was gezet, nu de slagroom nog van haar neus af. Ze boog zich voorover en begroef haar gezicht in zijn nek. Waarbij de slagroom in zijn nek belandde. Daarna pakte ze de glazen op. "Op een geslaagde middag dan maar?" Ze tikte tegen zijn glas en nam een teug. Daarna pakte ze een aardbei, spoot hem vol met slagroom en stopte hem in haar mond "Dit is toch heerlijk." Zei ze met volle mond een een grote grijns.

FLUTERDEFLUT..
Sorry Mitch..

De hele last van moeders, en de last van school. Het gleed van zijn schouders als een paling uit je handen gleed. Het was van hem verdwenen en nu bestonden er alleen hij en Nina, in deze prachtige omgeving. Het was gewoon alsof ze het precies zo had gepland dat hij helemaal op en top hier aan kwam. En dat ze die rotsblok van zijn schouders kon slaan. En het was haar gelukt. Ongetwijfel! "Ja ik pas al op..." sprak hij en maakte het snel goed met een kusje op haar mond. Hij glimlachte en liet zich meetrekken. "Geen toetje?" sprak hij. "Maar toch geniaal dat dit gedaan hebt..." sprak hij zijn klagende woorden goed met lovende woorden. Hij glimlachte en nam een in zijn mond. De zoete en nog verse smaak veroverde hem en liet hem ontspannen. Hij keek op toen ze de slagroom van zijn vinger afhaalde. Hij glimlachte. Maar hij schoot verschrikt opzij toen hij haar neus met slagroom tegen zijn nek voelde. Hij grinnikte en veegde het weg met zijn hand. "Najaaa zeg.......nu moet ik weer douchen. En kan ik wat gezelschap gebruiken..." sprak hij plagend en gaf haar een por in haar zij. Hij glimlachte en nam een glas aan. Hij tikte net zo makkelijk terug. "En op onze gezondheid..." sprak hij. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. "Ik weet iets wat veel lekkerder is dan de gehele aardbeien..." sprak hij. "Het is alleen niet eetbaar, is veel knapper, en liever en zit vlak naast me..." sprak hij en grinnikte. Hij nam een slok van zijn champagne. Hij was niet iemand die graag alcohol dronk maar als de gelegenheid er bij is dan dronk hij wel een glaasje mee. Hij glimlachte en legde zijn arm om Nina heen. Dit was nu al een geslaagde middag. Het kon gewoon niet beter? Toch?

Nina grinnikte toen hij zich toegaf. Ze gaf de kus terug en glimlachte. "Nee, geen toetje, en geloof me. Die wil jij wel hebben." Nina knikte even toen hij aangaf dat hij het geniaal vond dat ze het zo gedaan had. "Danku." Nina had de slagroom van zijn vinger gehaald, voor het geval dat hij haar nog verder insmeerde er mee. En boog zich voorover. Gaf een kus in zijn nek terwijl de slagroom in zijn nek kwam. Doordat ze op zijn schoot zat, en hij opzij schoof van de schrik viel Nina met een plof op het bankje, van zijn schoot af. Waardoor er een hard gelach van haar af kwam. Met moeite kwam ze weer overeind en ging recht op de bank zitten. "Najaaa zeg.......nu moet ik weer douchen. En kan ik wat gezelschap gebruiken..." Nina grinnikte. "Dat zou jij wel willen he.." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor. "Jij zou dit goddelijke lichaam wel naast je willen hebben in de douche, nietwaar." Nina ging weer echt zitten en schonk de glazen in en gaf er een aan Mitsu. "Op een geslaagde middag dan maar?" Had Nina gevraagd. "En op onze gezondheid..." Nina grinnikte. "Oke, op een super middag en onze gezondheid." Ze tikte tegen het glas aan en nam een slok. Wat was het toch heerlijk. Niet alleen het weer en het eten, maar ook het feit dat ze gewoon eens een rustige middag had met Mitsu. Daarna propte ze een aardbei met slagroom in haar mond. Iets wat amper paste. En waarbij ze nog eens ging praten met een volle mond. "Ik weet iets wat veel lekkerder is dan de gehele aardbeien... Het is alleen niet eetbaar, is veel knapper, en liever en zit vlak naast me..." Verbaasd keek Nina om hem heen. "Waar dan? ik zie het niet?" Nog de aardbei wegkauwend stond ze op en liep een rondje om de bank. "Ik zie het echt niet hoor." Ze grinnikte en ging weer bij hem op schoot zitten. Echter nu met beide benen aan een kant. Gelukzalig sloeg ze haar armen om zijn nek. Waarna ze hem op zijn mond kuste. Een tedere zoen. "Sorry, maar volgens mij zag ik iets op je lippen zitten." Ze beet even op haar lip. "Ja, daar nog iets." Zei ze terwijl ze hem nog een keer zoende, echter nu iets langer.

"Dat maakt me alleen maar nieuwschierig..." sprak hij grinnikend en ontving de kus terug. "Jap, ik zou dit goddelijk, en dat is nog zacht uitgedrukt, lichaam wel bij me willen hebben..." sprak hij zachtjes en plagend. Hij grinnikte en ontving haar op zijn schoot. "En vergeet niet op de gezondheid van iedereen die het nodig heeft..." sprak hij doelend op zijn moeder en om haar te plagen om het riddeltje nog langer te maken. Hij glimlachte en nam een slok. Het was best lekker maar hij zou onmogelijk een fles op kunnen. Hij glimlachte en nam nog een aardbei. Ze waren zo heerlijk zoet. Hij at zijn mond leeg en sprak over iets wat lekkerder was. Hij glimlachte toen ze opstond en om het bankje heen liep en het zocht. "Het is niet het gras hoor...en ook niet de afgevallen bladeren, so don't worry..." sprak hij plagend. Ze ging weer op zijn schoot zitten. "Het zit ineens op mijn schoot weer...." sprak hij grinnikend en voelde toen haar armen om zijn nek en ontving de zoen zonder moeite. Hij reageerde er op. "Moet jij nodig zeggen, jij had er ook wat zitten..." sprak hij plagend. Hij glimlachte en keek haar aan met een glunderende blik. Eveneens ontving hij de tweede zoen. Maar dat vond hij niet genoeg. Hij merkte dat hun lippen weer losscheurde. Hij pakte de slagroom bus en spoot een strip op haar mond. "En daar zit nog wat..." sprak hij en gaf haar vervolgens een derde zoen. Hij kon het niet laten, maar hij wilde hem gewoon hebben. Eenmaal toen zijn lippen van haar los kwamen veegde hij het overige weg. "Ik mag boffen met zo'n gezellige vriendin als jou..." sprak hij. "Een hoop jongens mogen jaloers op mij zijn, als je dat eens wist...." sprak hij glimlachend en omhelsde haar. Hij glimlachte en zijn hand verdween in zijn mouw. Zijn hand kwam terug met een vierkant doosje. Hij liet haar los en duwde haar lichtjes van zich af. Vouwde het doosje open alsof het opgevouwen karton was. Sloeg het uit alsof het een deken was en had nu een groter vierkantig doosje in zijn handen. Hij opende het. Een fijne ketting kwam tevoorschijn met daaraan een blauwe roos..." sprak hij. "Het blauwe staat voor mij..." sprak hij kalm. "En de pracht van een roos voor jou..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij deed de ketting om haar nek en glimlachte. Hij trok zijn shirt wat aan zijn kraag naar beneden zodat zijn kraag wat zichtbaarder was. "Ik hoop dat je het leuk vind. Zo heb je toch nog iets om aan mij te denken..." sprak hij en legde het doosje naast hun op de bank. "Ik had een pauze genomen tijdens de opdrachtjes om dit te kopen..." sprak hij. "Ik gaf mezelf nog een klein opdrachtje..." grinnikte hij en gaf haar een klein kusje op haar mond.

"Goed, en op iedereen en dan ook iedereen die de gezondheid nodig heeft!" Grinnikte Nina er achter aan. Nina nam een teug van haar drinken. Waarna ze zocht naar het geen wat Mitsu lekkerder vond. "Het is niet het gras hoor...en ook niet de afgevallen bladeren, so don't worry..." Na een rondje om het bankje te hebben gelopen ging ze weer zitten op zijn schoot. "Oke, gelukkig." Grinnikte ze. "Het zit ineens op mijn schoot weer...." Nina sloeg haar armen om zijn nek heen. "Hmmm, is dat zo." Daarna zoende ze hem. Iets wat inmiddels zonder moeite en met steeds meer liefde ging. "Moet jij nodig zeggen, jij had er ook wat zitten..." Ze glimlachte en zoende hem nog eens. Ditmaal langer. Nina opende haar ogen langzaam toen hun lippen weer van elkaar af scheurde. Ze grinnikte even toen hij slagroom op haar lippen spoot. Niet veel later gevolgd door de lippen van Mitsu die het overtollige slagroom er af wist te halen. "Ze mogen inderdaad jaloers op je zijn!" Zei ze zachtjes in zijn oor terwijl ze omhelsde. Nina keek naar zijn handen die van alles deden en uiteindelijk eindigde met een groot vierkant doosje. Er ging van alles door haar heen. Onder andere wat er in kon zitten. Een armband, ketting of misschien iets heel anders. Maar toen hij het opende kwam er een prachtige ketting tevoorschijn. Een blauwe roos. "Het blauwe staat voor mij. En de pracht van een roos voor jou..." Nina kreeg een blosje op haar wangen. Nog nooit had iemand zoiets aan haar gegeven. Ze was gewoon sprakeloos. Ze liet hem de ketting om haar nek doen, en voorzichtig gleden haar vingers naar de plek in haar hals waar de ketting lag, waar de roos tegen haar huid aan brandde. Een warm gevoel die door haar lichaam verspreidde. Haar vingers omklemde het hangertje. "Dankje," Zei ze zachtjes. "Ik zal je nooit vergeten." Grinnikte ze. "Hoe hard ik het ook probeer." Ze keek hem met een grijns aan. "Nou het was het wachten waard hoor." Zei ze nog voor hij een kus op haar mond kon plaatsen.

Sorry voor deze late(bijna een maand later) reactie.. (en een flopper)
I am verry sorry!
Herinner me er volgende keer ook aann Dan kan ik het niet vergeten

Mitsu glimlachte om haar woorden. Hij knikte en tikte het glas waarna hij het slok voor slok leeg dronk. Hij zweeg en bleef op zijn plaats zitten. "Het zit weer op mijn schoot..." sprak hij grinnikend. Hij kreeg zijn armen om haar heen geslagen. Hij hoorde haar retorische vraag. "Ja dat is zo..." sprak hij en glimlachte. Daarna zoende ze hem. Hij zoende terug. Liet merken dat ze zijn liefde nog steeds met ieder vezel van zijn lichaam had. Hij glimlachte en spoot nog eens expres slagroom op haar lippen. Hij glimlachte. Het was lastig om zo gericht te spuiten dus hij haalde het overtollige weg. Zijn ogen glunderde toen ze wat in zijn oor sprak. Hij glimlachte en legde zijn armen om haar middel. Doordat hij zijn kraag naar beneden trok was ook zijn ketting zichtbaar. Hij had er twee gekocht zodat hij zelf er ook een kon dragen. Hij glimlachte en keek naar Nina die een blosje kreeg. Hij lachte om haar woorden. "Tja, hoe veel ik het probeer, ik kan het ook niet. Een simpel stukje ijzer met een grote betekenis helpt er niet meer of minder door..." sprak hij grinnikend. Hij streek een lok achter haar haar. Hij pakte nogmaals de fles met champagne en schonk nog wat voor hemzelf in. "Moet jij ook nog?" sprak hij. Waarna hij op haar antwoord wachtte en daarna zou doen wat nodig was. Hij glimlachte en legde zijn arm om haar heen. Hij was blij dat ze dit had gedaan. Het had hem serieus opgebeurd om die soms vreemde, maar toch afleidende dingen uit te voeren. Zijn moeder was hij straal vergeten en ergens was het niet erg dat hij dat had gedaan. Hij had zich de afgelopen maanden teveel verdriet ingepompt en dit liet het allemaal los. Dit zorgde voor de juiste afleiding en zo kon hij tenminste weer verder gaan samen met zijn vriendin, Nina.

Nina glimlachte toen haar antwoord werd bevestigd. Hoewel dat helemaal niet nodig was, ze wist het toch wel. Ze had inmiddels haar armen om hem heen geslagen en zoende hem. Wat ze niet anders verwachte was dat hij haar terug zoende. Het voelde elke keer heerlijk. Zelf zo prettig dat ze niet eens meer dacht aan het zoenen van iemand anders, wat ze normaal gesproken vrij regelmatig deed. Maar nu ze Mitsu weer had, was dat allemaal niet meer nodig geweest. Vanaf het moment dat ze hem had ontmoet wist ze het al. Ze was hem geen moment ontrouw geweest, zelf al had ze geen relatie met hem. Maar zodra hij uit het beeld verscheen en niet meer terug kwam, had ze er alles aan gedaan om hem te vergeten. Met het aantal mannen dat ze had gezoend, was niet meer op een hand te tellen, zelfs niet op 2 of 3. Of hoeveel handen je haar ook zal bieden, het waren er ontiegelijk veel geweest. Maar buiten dat, was ze verslaafd geraakt aan hem. Niet meer aan haar drugs(al zou ze er zo nu en dan toch een willen) maar aan hem. Aan de blauwe haren, de vrolijke glimlach en boven dat, zijn prachtige ogen. Nina keek aandachtig naar hem toen hij het doosje tevoorschijn toverde en het voor haar opende en het kettinkje om haar nek deed. Nina bekeek het even en omklemde het met haar vingers. Ze glimlachte en keek op toen hij een lok van haar zwarte haren achter haar oor schoof. "Moet jij ook nog?" Hij had de fles champagne in zijn handen en voor zichzelf inschonk. "Daar zeg ik geen nee tegen." Ze grinnikte en pakte het glas daarna van Mitsu aan. Ze nam een flinke slok. Hoewel ze er niet over zou willen beginnen was ze toch nog bezorgd om hem. Hij had het naar zijn zin, dat zag ze. Maar ze wilde weten hoe het er naast dit alles met hem aan toe ging. Maar Nina wist zich daar op terug te komen. Dit was niet het goede moment om dat te doen, niet nadat zij hem had opgedragen het even allemaal te vergeten. "Heb ik je ooit wel eens verteld hoe lekker je eigenlijk wel niet bent?!" Ze grinnikte. "Want je bent om op te eten." Zei ze met een grijns. En ze vond het ook werkelijk waar. "Ik hou van je.." Fluisterde ze in zijn oor. Er zouden twee mensen zijn die bij haar op de nummer een plek kwamen. Een gedeelde eerste plek. De enige van wie ze zoveel hield waardoor ze haar wereld ervoor zou opgeven. Mitsu en Alice.