Jurkje 8D:

Masker:

Zijdezacht en haast dartelend golfde de dunne stof langs haar lichaam bij elke stap. Elke soepele voortbeweging van haar slanke lichaam, enkel gehuld in de traditionele kleding. Halloween, hoewel het niet haar feestdag was vond ze de afleiding die het gaf nu perfect. Geheel vrij om te bewegen, en naar haar mening zou dat geen enkel probleem moeten vormen. Ze was een deel van de school, dus mocht ze in haar ogen ook gebruik maken van dit soort evenementen. Zich te laten omgeven door vrolijke kinderen, lachend en dansend vol met levendige energie. Zich te laten opvrolijken door hun stemmen, bewegingen en eventueel een volwassenere afleiding. De cafés zouden vol zitten met mensen, en hoewel ze haar gezicht niet in de disco zou laten verschijnen was het gemaskerde bal iets wat oude herinneringen opriep. De langen linten van haar jurk die golvend als een dunne omslagdoek aan het begin op hun plek werden gehouden door een versierd, ijzeren band rond haar bovenarm. Los van de jurk, maar geheel passend bij het plaatje. De dunne bandjes, versiert door de dunne ijzeren draadjes die in krullen en kronkels langs haar huid waren gezet. En simpele masker, in de zelfde enige kleur die haar jurk lichtelijk bevatte met de steen in het midden op haar voorhoofd. Met een ingetogen uitdrukking op haar gezicht, de vage glimlach op haar volle lippen en haar haast nederige houding alsof haar aankomst niets inhield en ze gewoon een van de gasten was verplaatste ze zich door het café. Haar sneeuwwitte haar was half opgestoken, met een paar plukken die boven haar oor begonnen in een prachtig vlechtwerk naar een bijeenkoming op haar achterhoofd waarbij ze een haast onmogelijke structuur aannamen en daarna als los haar naar beneden vielen. De kapster had een extra glimlach en bedankje gekregen voor haar uren werk, terwijl Neara tegelijkertijd de zaken afgehandeld had en de rapporten had geschreven terwijl haar hoofd in een klem werd gehouden door de kapster in de poging er een kunstwerk van de maken. Door de vele mensen, en haar vastbeslotenheid dat ze zich geheel zou ontspannen, merkte ze Savador in de verste hoek van het café niet op. Zelfs zijn magie bron, hartslag of ademhaling merkte ze niet op. Wilde niets opmerken, bande elk iets wat maar enigszins bekend leek uit om nergens op te hoeven letten. Als er iets gebeurde zou ze het weten, maar verder was het onbelangrijk. Met een vriendelijke glimlach die haar ogen haast deed stralen achter het masker keek ze op naar de barman die haar vriendelijk en met een zenuwachtige blos toeknikte, iets te overdreven alsof hij niet wist of hij nou moest buigen of enkel knikken. Sommige gesprekken vielen stil, groepjes mannen keken op van hun bier of andere dranken om haar gewichtloze gestalte te volgen. Geen enkele leek haar zilveren blik te vangen, en zonder enig geluid te maken in de haast stilgevallen kroeg gleed ze door onder de boog naar de ruime balzaal. Eerst dit, daarna zou ze de rest van de activiteiten mee maken. Zich misschien wel laten rondleiden door enkele mensen aangezien ze zich expres niet op de hoogte had gesteld van de verschillende dingen die deze avond zouden plaatsvinden. Verrassingen was ze niet al te dol op, behalve als ze erop voorbereid was.

Neara × Savador
*gromt* NIEMAND MEER

- SEKSYHEID <3
THE PHAAAANTOM OF THE OPERA IS HERE

Ergens in een donkere, net door een toorts beschenen hoek in de kroegruimte met de ouderwetse en middeleeuwse structuur van houten balken, houten muren en houten vloeren, stond Savador te praten met één van de obers die onder andere zijn steentje bij zou dragen met de Halloween-activiteiten die hier in verband met de school plaatsvonden. Zelf gehuld in zijn zwarte driedelige pak, met een witte sjaalachtige stropdas om zijn hals en een colbert onder zijn overjas met split van donkerpaarsachtig fluweel, tot slot het halve Phantom-achtige masker over zijn bleke gezicht om het totaal af te maken. Hoe hij vanaf een afstand zichtbaar af en toe lachte en afwisselend luisterde naar de ober om daarna weer zelf te reageren, leek en was het een doodnormaal dialoog. Maar hoezeer hij ook een warme lach uitstootte of een brede glimlach op zijn smalle lippen forceerde; zijn slangachtige ogen zagen dof en vermoeid en lachten bovendien niet mee. Niet sinds hij zich juist sinds enkele weken weer een gehuwd man kon noemen. De bruiloft met Uda had tot zijn grootste spijt deze maand nog plaatsgevonden. Hij wilde haar niet, hield ook niet van haar, maar zijn kinderen hadden een moeder nodig nu de biologische er niet meer langer voor ze kon zijn. De ober kon uit dit enkele gesprek natuurlijk niet inzien dat al zijn optimistische uitdrukkingen hem de grootste energie vergden, de dwaas.
Het naderde, verplaatste zich inmiddels over de drempel van de gezellige volgepakte taverne. In eerste instantie had hij het nog niet eens door, te druk in gesprek, maar toen de enorme krachtbron aan luchtmagie voelbaar was voelde het als een aangename siddering langs zijn ruggengraat aan. Direct keek hij op, liet zijn ene oog en het andere door het gat van het sinistere masker door de Bokkenburcht kijken. Overhaast, bijna wanhopig. Het moest haar wel zijn, maar wat maakte het haar toe om vanavond hier op te komen dagen, bij iets dat híj georganiseerd had? Was het opzet? Nee, waarschijnlijk niet. Het was ongetwijfeld de zuivere klassieke muziek galmend en weerkaatsend tegen de wanden van de reusachtige balzaal, de elegante paren die over de dansvloer zwierden, de traditionele sfeer die zo lonkend voor haar waren. Net zoals zij lonkend voor hem was. Zijn gesprekspartner keek vragend naar de zijkant van zijn gezicht toen hij niet reageerde op zijn vraag, wachtte nog een poos op antwoord en draaide toen ook zijn hoofd in de richting waar de bleke man naast hem zo naar staarde. Zijn blik had haar gevonden zoals zijn blik daar áltijd in slaagde wanneer ze in de buurt was, juist op het moment dat de hele taverne haar wonderbaarlijke verschijning opmerkte en leek stil te vallen onder indruk. Hoe langer hij naar haar staarde - ook al gaf ze hem geen blik waardig - hoe meer hij zich van binnen voelde smelten. Alsof zich een intense hitte vanuit zijn ziel ontplooid had en nu zijn organen, met name zijn hart, ernstig verbrandde. Savador slaakte een zachte trillerige zucht, zijn brede schouders die in het pak nog eens extra verbreed werden zakten er van in, en hij verplaatste een bleke hand naar zijn borst om het onstuimige kloppen van zijn hart tegen proberen te gaan. Ze was zoals hij zich haar altijd voorgesteld had, tot in detail als in zijn stoutste dromen. Haar slanke fijne gestalte met de ronde vrouwelijke vormen, de brandschone jurk en haar golvende lokken zo wit als sneeuw waren typisch, maar niet zo typisch dat het gewoontjes werd. Dat zou ze nooit worden. Ze zou het ook nooit kúnnen worden. Een engel, dat was de enige manier hoe hij haar voorkomen kon beschrijven. Haar verschijning was een lopende explosie van schoonheid en creativiteit, met de losse lintjes die soepel langs haar beeldige jurk meezwierden, het complexe vlechtwerk van haar fraaie kapsel en het elegante masker met edelsteen dat aspecten van haar gezicht verborgen hield. Zonde, maar tegelijkertijd zo mysterieus als het was. Savador bekeek door zijn masker met half open gevallen mond ieder klein detail van haar contouren. Hij werd bijna aangedreven tot de drang haar vast te pakken, haar te zoenen, haar te voelen. Neara - wat was ze weer mooi. En wat ging ze er weer vandoor met zijn hart, de zwaanachtige dievegge. Als het kon wilde hij de hele avond met haar dansen. Op het halfronde buitenbalkon achter de hoge ramen in de balzaal, romantisch in de serene stilte van de sterrenbezaaide nacht en het kille maanlicht dat hen zou beschijnen. Dan zou hij haar liefhebben, zeggen dat hij van haar hield en dat het hem spijt. Maar dat was onmogelijk. Koppig als hij was, was hij nog steeds 'boos' op haar, liep hij nog steeds rond met hun laatste ruzie als permanent fragment in zijn achterhoofd, en bovendien was hij pas geleden weer getrouwd. Haar ten dans vragen en liefhebben was uitgesloten. Ze was een verraderlijk secreet, een snol, een feeks. Absoluut. Nee. Verreweg van niet.
Zijn slangachtige ogen volgden iedere beweging toen Neara uiteindelijk voortschrijdde naar de balzaal, de blik in zijn smalle gespleten pupillen was smekend, bijna zielig toen ze ook hem gewoon voorbij ging. Ze hadden ruzie. Ze haatten elkaar, nog steeds. Toch kwam Savador langzaam in beweging en ging haar aangetrokken door haar schoonheid, lieflijkheid en persoonlijkheid enkele tellen achterna, tot grootste verbluffing van de ober die hij daarbij achteloos achterliet. Zij was belangrijker nu. Dat mens van een Uda stond als een lelijke pad uitbundig naar hem te zwaaien toen hij de balzaal binnenkwam, met Asema op een arm waarvan ze de donkere lokken in twee staartjes gebonden had - als de 'goede' moeder die ze trachtte te willen zijn - en een glas champagne in haar andere dacht ze al helemaal in het familiepatroon te vallen. Elwin zat geknield op een stoeltje vlak bij zijn zusje en pleegmoeder, gehuld in net pak gemaakt op maat. Savador had zijn blik vanuit zijn ooghoeken nog altijd op de vrouw gevestigd die hij wel wilde, maar sloeg zijn ogen emotieloos neer toen hij in Uda's richting kwam en hij meteen begroet werd door een walgelijke natte smakzoen tegen zijn ingevallen wang. 'Hier, neem Asima van me over, dan haal ik nog een glaasje champagne. Fijn jaar hebben ze, zeg.'
Niet eens fatsoenlijk de naam van zijn kinderen uitsprekend. Hij kreeg de kleine meid terug in zijn armen gedrukt en weg was ze weer. Op naar het volgende glas zodat hij haar tegen het einde van de avond waarschijnlijk strontbezopen mee terug naar het kasteel zou moeten nemen waar ze uiteindelijk zodra ze in bed lag weer om seks smeekte, iets wat de afgelopen weken al een tijdje aan de gang was en hij altijd geweigerd had. Met Asema in zijn armen tegen zijn borst gedrukt drukte Savador zich met gebogen hoofd tegen de muur. Tussen zijn sluike zwarte lokken die over zijn bleke gezicht vielen door dwaalde zijn blik veel te vaak naar zijn gevoel opnieuw af naar de uitbundige schoonheid van elegantie, de gratievolle vrouw die er voor hem wél aan toedeed.

Costume de Savador:

Ander masker, surrey 8D:

Met de ingetogen glimlach, haar neergeslagen ogen achter het verfijnde masker maakte haar aanblik onschuldig. Haar jurk maakte haar vrouwelijker dan ze al was, elke vezel in haar lichaam weerspiegelde het uiterste van wat een vrouw kon zijn. Hoe een vrouw kon verschijnen, de uiterste kunst van een man te doen nastaren met een enkele oogopslag. Ze was doorgelopen, haar schouders naar achter om haar statige houding voor geen moment te verliezen, haar stappen soepel waarbij het tikken van de hakken amper hoorbaar was. Als je enkel naar de schriftelijke punten van haar outfit ging kijken zou ze niet moeten opvallen, was haar jurk een traditioneel oud feestgewaad van Puffoon en paste het masker bij het gemaskerde bal. Ze sloeg haar blik op zodra ze de balzaal betrad, volgde met haar zilveren blik de glijdende paren, bekeek de gemaskerde mensen aan de zijkanten waarvan de meeste hun blik ook op haar hadden gevestigd. Maar geen enkel persoon leek haar aandacht vast te kunnen blijven houden, en terwijl ze doorliep viel haar aandacht via haar ooghoeken op een akelig bekende vrouw. En alsof haar blik er op gebrand was, alsof haar ogen haar hart en ziel wilden pesten was het eerste wat ze zag de ring. De linkerhand van de vrouw, versierd met de simpele trouwring. Van binnen stak het, wist ze dat haar reactie overdreven was. Waar baseerde ze dit op, welke reden had ze om zo op Uda te reageren. De vrouw was net getrouwd met de man, maar dan ook net getrouwd, die zij als ideale speler had gezien. Ideale medespeler voor haar spellen, haar vertier door de dagen heen om zich aan de sleur te onttrekken. Maar al die spellen leken zelf de sleur te worden, en de ring brandde op haar netvlies. Ze had niet gedacht dat hij zo snel zou trouwen, het was nog maar een enkele week of twee geleden dag hij haar het nieuws had verteld. Dat ze in woede was ontstoken om iets waar ze haar vinger niet op kon leggen. Ze liet zich niet verteren, ze zou zich niet laten kleinmaken doordat ze zichzelf te ver had losgelaten. Een ober liep langs, zenuwachtig als de jonge jongen was met het blad met champagne glazen erop, zijn ogen gebrand op die van haar. Met een vriendelijke glimlach verbrede ze haar mond, waarop de jongen onhandig in een reflex stil bleef staan. Zijn wangen verkleurd, zijn blik nu zenuwachtig in die van haar gericht en liet hem telkens wegschieten. Met een zacht bedankje pakte ze een glas, waarop de jongen schuin grijnsde en toen ongewillig door liep. Met het glas in haar handen liep ze door naar een enkele sta tafel die nog niet bezet was. Gedachteloos, en haar blik afwezig zette ze haar glas hierop neer na een slok. Als Uda hier was, zelfs met de kinderen, dan kon het niet anders dan dat hij hier ook was. Hij zou zijn kinderen nooit alleen bij haar achterlaten, dat was tenminste een conclusie die ze zelf zou maken na het zien hoe ze omging met haar eigen zoon. Te nieuwsgierig was ze, en te gewild om zijn aanwezigheid enkel en alleen maar weer te voelen. Gewoonweg om niet gelijk met een klap zich los te moeten maken van de spellen, van zijn aanwezigheid hierin. Zonder dat het voelbaar of merkbaar was opende ze haar geest, liet ze het slot wat ze erop had gezet om geen bekende aspecten op te vangen los glijden. Moeiteloos, en veel te snel, voelde ze hem weer. Hoorde ze zijn hartslag en ademhaling, en de stem die tegen hem sprak. Als ze op zou kijken wist ze dat ze hem recht kon zien, dat ze kon zien hoe hij eruit zag. Wat hij had aangetrokken op deze avond, wat zijn idee was geweest bij zijn eigen kostuum. Haar vinger streelde de rand van het glas, draaide hier zachtjes rondjes op waarbij ze als de rust zelve naar de bruisende inhoud bleef kijken. Langzaam kwam haar kin omhoog, stopte haar vinger met het strelen van het glas. Haar ogen sloegen op, precies op het moment dat ze haar hoofd draaide om naar de dansvloer te kijken. Had haar blik voor geen seconde op hem gericht, alsof ze hem niet had gezien. Alsof hij er niet stond en er niet was, alsof zijn aanwezigheid even normaaltjes was als elk ander persoon in de zijzaal. Een glimlach krulde weer op haar lippen terwijl ze het glas naar haar lippen bracht, bekeek de dansende paren en voelde haar eigen verlangen om weer te dansen. Niet zo sterk, maar met haar herinneringen aan de fantastische dansen die ze eens in het verleden had gedanst met mannen die het konden. Die waren geoefend in die kunst, en de passie die dan bij je op kon borrelen enkel en alleen door zijn leidende lichaam. Op dat moment viel haar blik op twee starende ogen, vol zekerheid en vertrouwen. Ergens merkte ze een grote vleug van arrogantie en een iets te groot zelfvertrouwen zodra ze zich richtte op het gezicht wat erbij hoorde. De zwarte, halflange haren waren met een grote portie haarstijlingsproducten naar achter gekamd. Het pak wat hij aanhad was in haar ogen simpel, wist dat dit tot niet werkelijk tot een simpel pak beschouwd kon worden onder de gewone burger. Ze had door kunnen kijken, maar de zelfverzekerdheid in de jonge man zijn ogen maakte haar nieuwsgierig. Maar weinig zag ze die blik in vreemde mannen ogen als die zich op haar richtte, enkel bij mannen die ze kende of vaker zag. De schuine grijns op de man zijn lippen moest charmerend overkomen, zijn houden nonchalant hoe hij tegen de muur leunde omringt door zijn vrienden. Zijn schoenen herkende ze, hoefde ze niet eens naar te kijken om te zien dat hij deze schoenen bewust had aangetrokken. Zwarte heren schoenen, met de speciale gladde zool die je ijverig moest poetsen wilde je ze glad houden. Speciaal bedoeld om soepel en gladjes over de dansvloer te bewegen, en zijn doel wist ze zodra hij zich omduwde van de muur af met zijn schouder en tussen de mensen aan de zijkant een weg naar haar toe baande. De glimlach op haar lippen was blijven lippen, maar voor de show en om het hem niet te gemakkelijk te maken sloeg ze haar ogen neer en nam nog een slok. Alsof het totaal niet in haar opkwam dat hij naar haar toe zou lopen, dat het kruisen van hun blikken volkomen toeval was geweest. Ze voelde hem naderen, voelde hoe zijn blik op haar ontblote rug was gevestigd. Een hand op haar schouder bevestigde haar gevoel, de charmerende glimlach in haar ooghoek toen ze haar blik opsloeg sprak genoeg. ’Mag ik deze dans van u?’ alsof ze nog niet had geweten wat ze wilde glimlachte ze vriendelijk naar hem. ‘Maar natuurlijk,’ ze zou haar eigen plezier niet tegenhouden door Savadors aanwezigheid, zou zich vermaken zelfs als hij er was. Elegant, en de man probeerde zijn plezier van haar ja-woord te onderdrukken maar de uitbundige schittering in zijn ogen kon hij niet weghouden. Verraadde zijn opgetogenheid, en ze wist dat als hij zijn charmerende houding niet had willen behouden hij over zijn schouders met een brede grijns naar zijn starende vrienden had gekeken. Geleid door zijn handen liep ze met hem mee naar het midden van de zaal, zijn passen al haast zweverig met de muziek mee. De glimlach op haar lippen kreeg iets uitdagends, een omschakeling die de jongeman van rond de begin twintig even deed verbazen. Maar al gauw snapte hij het, speelde ze grijns nu breed op zijn lippen en deed een stap schuin opzij. Zijn hand tilde op, zette kracht op Neara’s lichaam zodra hij zijn arm optilde en mee trok. Leidde Neara’s lichaam in een soepele pirouette onder zijn arm door om haar daarna op te vangen in een haast perfecte danshouding. De muziek veranderde, verlangzaamde terwijl Neara’s en haar nieuwe danspartner tussen de mensen door zweefde.

- Dat eerste masker is veel mooier o__o

De versierde aspecten van de balzaal die het Halloween-thema weer zo origineel uit de verf liet komen, de eveneens starende mannen die geheel onbekend voor hem waren, Uda die aan zijn arm stond te sjorren - allemaal onbelangrijk. Hij had maar oog voor één iemand. Hoe een vrouw een hoger toppunt van elegantie en schoonheid kon bereiken, hoe ze de wereld in stilte liet omkeren bij iedere gratievolle stap zoals een zwaan met sierlijk gebogen hals zou voortbewegen. Het bewijs dat dit allemaal mogelijk was stond daar in de zaal, een aantal meters van hem verwijderd. Alsof ze net zo normaal en doorsnee als iedere andere gast was hier, hoe ze zichzelf met de stroming liet meevloeien alsof ze net zo goed bij dat zooitje hoorde. Voor hem niet, zeker niet. Ze was een diamant tussen de kiezelstenen, eentje die zijn aantoning voor haar verbluffende schoonheid niet eens opmerkte. Eenzaam en zonder companie tussen de dansende paren die langs en voor haar heen over de dansvloer zwierden. Het deed hem pijn haar zo te zien, hoe ook zij het verlangen moest voelen om gewoon enkel te dansen. 'Vader.' Een klein peuterknuistje klauwde zich aan zijn kleding vast en trok de stof bij zijn borst samen. Zwijgend keek Savador even op zijn dochtertje neer. Asema en ook Elwin hadden in de tussentijd hun motoriek ontwikkeld, het staan en het nog voorzichtige lopen, zelfs het spreken leek eindelijk op gang te komen. En Asema's eerste woordje was 'vader' geweest. Geen papa; vader. Een directe aantoning dat ze de intelligentie van hem geërfd had. In tegenstelling tot zijn zusje had Elwin het niet zo op het denkwerk, de rekel was meer een knulletje van doen en ontdekken. Savador trok Asema in een betere grip in zijn armen op, drukte een kus op haar zachte kruin. Als er iets was wat het kind liever vermeed, dan waren dat hoge grote ruimtes volgestouwd met vreemde mensen. Het wilde getik van glas tegen glas, een schel akelig gelach. Uda was weer in aantocht, hij kon het merken aan haar dolende pas. Schaterend kwam ze aangezwalkt, het nieuwe volle glas champagne in een slappe magere hand opgeheven. De drank klotste van alle kanten over de rand en liet sporen na alsof ze spontaan aan het wateren was. Ze kwakte haar hoofd tegen zijn schouder alsof ze doodmoe was, slaakte een zucht van tevredenheid en draaide zich daarna in een half rondje om waarbij ze het glas champagne in één keer achterover sloeg. Totaal niet helder. Daar was hij dus al bang voor. 'Echt een goed jaar,' gooide ze er na een luide onsmakelijke smak uit. Savador had zijn ogen neergeslagen, lette niet echt op haar. Maar hij hield Asema stevig tegen zich aangedrukt. Nog steeds durfde hij zijn kinderen niet aan haar toe te vertrouwen, alleen zo nu en dan als hij er zelf bij was. Anders niet. Zijn slangachtige ogen kropen langzaam weer omhoog, zijn blik nu straal langs Uda heen gevestigd op het richtpunt dat sinds haar komst al zijn aandacht getrokken had. Eén van de obers stond bij haar, jong en naïef zoals aan de blos op de wangen van de zenuwachtige jongen te zien was toen hij haar een drankje aanbood. Zijn ogen bleven haar tussen zijn sluike lokken door volgen toen ze zich vervolgens naar een nog vrije statafel begaf, een slokje nam van haar champagne en haar glas ten slotte neerzette. Ze moest zich vast verveeld voelen nu hun spelletjes waren stopgezet, waarschijnlijk niemand anders had dan Joseph en haar troost opnieuw probeerde te vinden bij talloze andere mannen. Het idee alleen al! Hij was de protagonist in haar spelletjes, de hoofdpion, de leidende rol.
Nee, nu niet boos worden. Niet opfokken. Je hebt een kind vast.
Ook in het moment dat hij haast beetje bij beetje zijn temperament stond te verliezen, scheurde hij zijn blik niet van Neara af. Starend, alsof ze op haar vastgelijmd waren. En vurig hopend wachtend opdat ze plotseling zou opkijken en hem recht in de ogen blikte. Hoe graag hij haar nu voor zich alleen zou willen hebben..
Waar keek ze naar? Ze keek ergens naar! Bijna op zijn tenen probeerde hij over de hoofden van andere bezoekers uit te kijken, wanhopig zoekend naar het punt waar ze haar aandacht wél op richtte. Hij voelde Asema zich aan zijn borst vastklampen in die opgerichte positie, maar hij had er eigenlijk geen aandacht voor. Daar was het punt. Haar bron van aandacht, een simpele ziel die haar blik wel waardig was. Een arrogante gladjakker, een walgelijk hooghartig mannetje met zijn halflange haardos naar achteren gekamd met ongetwijfeld een flinke kwak gel. Begin twintig, te zelfverzekerd. Hij kende dat soort typetjes, kon ze ook zo tussen zijn leerlingen vandaan plukken. Dat hoogmoedige soort, figuren die uitgeband moesten worden. Een uitdrukking van woede en jaloezie ontstond in de goudachtige nuances van zijn pupillen, maar zijn houding was ongelovig en verslagen op het moment dat Neara gewoon - zonder enige problemen - zomaar instemde met de vraag van de jongeman. Een vraag die vanzelfsprekend was om op een avond als deze te vragen, maar die hij zéker niet uit de mond van zo'n kwal wilde horen komen. Horen was het nog niet echt. Hij las het meer af van zijn jonge lippen. Zag hem toch opgetogen zijn toen hij Neara's instemming hoorde, de schittering in zijn ogen, de oprichtende houding van enthousiasme. Ronduit zielig. Werd zeker vaak afgewezen of met een klap in het gezicht verbaasd achtergelaten.
'Waar kijk je naar?' Uda's lelijke gezicht gooide nog meer roet in het eten toen ze met dat hoofd recht voor zijn gezichtsveld ging staan. Het secreet draaide haar hoofd in een ruk om, sloeg hem bijna in het gezicht met die dunne ongewassen slierten van haar. 'Ahaaa,' bracht ze op een veelzeggende toon uit toen ze zich weer naar hem toedraaide en hem een schuine grimas toonde die een falende poging was tot een uitdagende grijns. 'Jij hebt gewoon zin om lekker los te gaan? Dan doen we dat toch gewoon, Savador, lieverd, je bent een heerlijke danser. Kom!'
'Ik - nee..' Savador staarde met een blik dat hij de bui al zag hangen bijna smekend op Uda neer om dit alsjeblieft niet te doen. Zonder ook maar enig gehoor aan hem te geven stoof ze het glas achteloos ergens neer op een tafel waar het vervaarlijk op de rand balanceerde, nam hem gretig bij de arm en trok hem met onnodige drang mee. Als een angstig kind dat niet daar de controleruimte van de tandarts wilde, zette Savador zich met alle macht tegen door zijn zwartgelakte herenschoenen schuin tegen de vloer te duwen. 'Maar de kinderen..!' Een ongeïnteresseerde wuif van haar dunne hand met vals gelakte zwarte nagels. 'De kinderen kunnen terecht bij Thamias, die knul heeft nooit een meid aan de haak geslagen en heeft dus toch niks beters te doen. Vanavond draait het om óns!' Nog net voor hij het arme meisje met haar hoofd op de grond kon laten vallen, lukte het hem Asema aan de lange slungelige zoon van Uda te overhandigen. Hij werd met twee handen in zijn rug verdergeduwd, meegesleurd over de al aardig drukke dansvloer, en voor hij het wist had Uda haar tengere lichaam al in een danshouding verwrongen en zijn armen om haar middel gebonden. Als een lichtgeraakt paard bruiste ze vervolgens los in onfijne trekbewegingen, zwieringen en een veel te dichte houding waarin hij na enige moeite op in wist te spelen door met alle tegenzin de leiding te nemen. Toch niet helemaal, want hoewel hij als de toch wel keurige danser die hij was netjes zijn passen vloeiend over liet gaan, bepaalde Uda de richting en snelheid, haar hoofd daarbij ongepast met gesloten ogen tegen zijn borst gedrukt. Nu net zo zwierend als alle andere koppels die zich steeds langs hen heen bewogen als een draaiend carroussel vol sierlijkheden en vervaagde kleuren en vormen. De expressie op zijn klamme gezicht alles behalve geamuseerd, eerder opgesloten en benauwd. Hij wilde dit niet, hij wilde terug naar de kant bij zijn kinderen, de hartverscheurende beelden van zojuist wegdrinken met een glaasje wijn en verder niets meer met Uda te maken hebben. Alsof het nog niet erg genoeg was hadden ze zich over de dansvloer ook onbewust verplaatst naar waar Neara elegant als de dansende zwaan die ze was de ruimte in beslag nam met haar danspartner en sierlijk langs hen heen zwierde. Op hetzelfde ogenblik deed Savador onder drang hetzelfde, betrok zijn gezicht een paar keer wanneer Uda met haar lompe poten op zijn tenen stond, onderdrukte de geïrriteerde trekken over zijn smalle lippen als ze zich dichter tegen hem aantrok en zowat in omhelzing met hem stond te dansen, de parasiet. Maar hoe vaak ze haar hakken ook misplaatste tussen zijn herenschoenen, hoe sterk ze haar grip om hem verstevigde en des te slechter ze ging dansen met haar aangeschoten gezwalk - Savador had zijn blik sinds het moment dat hij vlak naast Neara danste zodat het leek alsof zij een spel van elegantie met elkaar deelden onmogelijk van haar af kunnen scheuren. De slangachtige ogen bleven als vastgevroren op haar gevestigd en waren beide als spiegels van zijn ziel, die zijn bekrompen en ongelukkige emoties onbewust direct aan haar zouden tonen zodra de hartopspringende mogelijkheid bestond dat ze voor even - al was het maar héél even - haar adembenemende poelen naar hem zou opslaan.

Weiß ich, maarja. Zeg wel op msn waarom ik 'm veranderd heb, anders is 't weer zo'n lang lulverhaal boven aan de post c:


Zijn aanwezigheid maakte iets los. En ergens speet het haar dat het meer voelde als een soort wraak actie. Alsof ze vanavond een zichtbaar bewijs zou geven dat ze zich ook zonder hem zou kunnen vermaken. Dat hij niets anders was dan andere, dat ze zichzelf ook kon overtuigen dat het niets was geweest. Dat hij weer een van de weinige was geweest die zich werkelijk voor haar open gesteld had, en dat het niet moeilijk zou zijn hem te dwingen zijn hart weer te sluiten en haar in haar eigen eenzaamheid te laten rond dwalen. Haar weer veilig in haar eentje te laten, omdat ze op die manier controle over alles in haar leven kon houden. Vandaar dat ze zonder twijfel de blik van de jonge gladjanus vast had gehouden. Had ingestemd op zijn vraag en nu zwierig de dans begon op de dansvloer. Alsof het hen beide geen moeite kosten, haar eigen passen zo lichtvoetig zoals ze altijd liep. Zijn houding net iets te statig hoewel zijn leidinggevende lichaam niet hartgrondig werd. Hij had vaker gedanst, en hoewel het duidelijk was dat hij dit zelf ook wist, kon hij haar ook enkel op gevoel leidde. Hoewel het niet op haar egale, smalle gezicht zichtbaar was, ving haar gehoor de akelig scherpe stem van Uda op. Diens woorden, en het gestamel dat ze als antwoord kreeg. De warme glimlach op haar lippen bleef, de routine in haar stappen bleef, maar haar ogen kregen iets afwezigs. Van binnen lachte ze, kon ze het niet helpen dan op een vriendelijke manier geamuseerd te zijn om die twee. Hoe hard Savador haar probeerde te ontlopen, kon ze het komische van zijn situatie inzien. Ze wist dat hij het alles behalve grappig zou vinden, en het vrolijke gevoel in haar hart verdween zodra hij weer ten tonele kwam in haar gedachtes. Ongewild bleef ze zich focussen op de vrouw, kon nog net voorkomen dat ze haar nagels in de huid van de dolgelukkige jongen boorde bij het horen van haar woorden en het merken wat ze deed. Ze hoefde niet te kijken om te zien hoe ze bewoog, hoefde niet te kijken om te zien hoe ze Savador met zich mee trok. Hield vastgelijmd haar blik in die van de jongen, die het zichtbaar steeds warmer kreeg onder de groeiende intensiteit van haar eigen zilveren ogen. Besefte niet dat dit niet door hem kwam, zag dit enkel als een traktatie. Ze liet het zo, de simpele ziel zou de rest van het jaar iets hebben om over op te scheppen. Zolang hij maar netjes bleef zou ze mee gaan in zijn pogingen. Met soepele passen, draaiend om elkaar heen zwierf Neara met de jongeman over de dansvloer. Vanuit haar ooghoeken werd haar aandacht toch naar de zwarte schaduw getrokken, kon ze vanuit die kleine beelden het kostuum van Savador in zich op nemen. Het halve, witte masker deed haar glimlachen, enkel en alleen al de gezichtsuitdrukking die daarop te lezen was deed haar bijna grinniken. Alsof karma hem zonder aanwijzing of sturing betaald zette. Het was een harde gedachte, maar de pijn in haar hart werd hierbij wel verlicht. De jongen had niets door van haar innerlijke reacties op iets geheel anders dan hij, hun lichamen waren steeds dichter naar elkaar toe gekropen en hun passen steeds bijeengepakter. Nu bleven ze op een kleine ruimte haken, de muziek rustiger en de paren leken in een harmonie op de klanken mee te deinen. Telkens als ze de draai maakte en ze haar blik terug bracht in de ogen van de jongeman zag ze zijn ogen. Zag ze de goudkleurige kijkers strak op haar gericht, voelde ze zijn blik branden op haar halfnaakte rug zodra ze doordraaide. Het verzachte haar glimlach samen met de verlangzamende passen, deed het weeïge gevoel in haar weer terug komen. Waarom moest hij zo kijken, waarom kon hij haar niet gewoon met rust laten. In haar ogen was het over, had ze niets meer om zich aan op te trekken en had hij zijn keuze gemaakt. Hij had het voor de kinderen gedaan, een rede waarbij ze zichzelf nietig voelde. Natuurlijk gingen zijn kinderen voor, dat had ze zelf ook gedaan. Alleen nu had ze zich er niet op voorbereid, leek de jongen steeds vastberadener in zijn stappen te worden ter poging om Neara te verrassen. Hoewel haar lichaam de draai mee volgde, vestigde haar ogen zich voor niet in die van de jongen. In plaats daarvan gleden ze over zijn schouder omhoog, om als een bliksemslag op het halve masker met de goudkleurige ogen te blijven hangen. Niet voorbereid op deze fout bleef haar blik hangen, zag je voor een enkele seconde zelfs de schrik in haar ogen. Lichtjes, daarna doofde het weer bij het zien van zijn ogen. Nu zag ze hem pas echt, voor de langdurige twee seconde dat ze de mogelijkheid had om hem aan te kijken. Maar de jongenman maakte zijn draai af, trok haar mee waarbij ze verder doordraaide en hun oogcontact al even abrupt werd verbroken. De muziek veranderde, waarbij de dans langzaam afgerond werd onder een lichte leiding van Neara zelf. 'Kan ik u misschien wat te drinken aanbieden, Vrouwe?' met een vriendelijke glimlach blikte ze op naar de jongen zodra ze stilstonden aan de zijkant van de dansvloer. 'Het spijt me, maar ik zal vanavond niet te lang op de zelfde plekken blijven hangen,' sloeg ze zijn aanbod, met de bijbedoelingen daarbij uiterst vriendelijk af, de warme glimlach nog op haar lippen toen ze de beteuterde glans in zijn ogen zag. Langzaam, duidelijk ongewillig, liet de jongen de danshouding uiteindelijk varen. Met de hand van Neara in die van hem leidde hij haar nog netjes de dansvloer af, om haar met een buiging en een zachte kus op haar hand los te laten bij de ingang van de danszaal. Haar glas champagne was ze vergeten, wilde ook niet terug naar de plek zo dichtbij zijn kinderen. Ze waren gegroeid, ze waren verder gekomen dan ze in die korte dagen op Shadra had leren kennen. Ze draaide zich om, de glimlach op haar lippen had haast een trieste glans. Hoe lang was dat nu bijna alweer geleden, die wonderlijke dagen waarin ze zichzelf had losgelaten en had genoten van het plaatje waar ze zo graag deel van wilde maken. Hoe ze had genoten van de tweeling, hoe ze nu merkte dat ze ze op dit moment ook overheerlijk vond. Hoe hun tengere lichaampjes schreeuwde om te knuffelen, om liefgekoost te worden en om te worden overgoten met aandacht. 'Vrouwe?!' ze wilde doorlopen, was nu halverwege het vertrek toen de zwarte stem van de dikkige barman weerklonk. Met een glimlach keek ze op, liep naar de bar toe waar automatisch een stukje ruimte ontstond tussen twee mensen in. Vanuit diens ooghoeken werd Neara stiekempjes in de gaten gehouden door de gasten, terwijl de hartelijke barman met de theedoek over zijn schouder zich op Neara richtte. 'Ik neem aan dat u hier voor alle activiteiten van Halloween bent. Ik ben toch uiterst tevreden over alles, en hoe leuk de kinderen zich erin storten,' de man leek totaal geen moeite te hebben om met haar te praten, iets wat Neara gerust stelde en waarbij ze instemmend op zijn woorden knikte. 'Het is oogstrelend,' beantwoorde ze hem vreugdevol, een zoveelste teken dat kinderen bij haar een warm onderwerp was. 'Ik heb hier wat foldertjes met alle activiteiten, als u die nog niet heeft en wilt?' kwam de duidelijke reden van zijn roepen boven. Even gleden Neara's ogen bedachtzaam naar beneden, naar het foldertje in de barman z’n hand. 'Weet u wat, doe maar niet. Deze keer wil ik verrast worden,' glimlachte ze breed naar de man, wie haar al even breed beantwoorde en haar antwoord duidelijk kon waarderen. 'Ik raad toch het spookhuis wel aan,' grijnsde de roodwangige man vrolijk, waarna hij zijn hoofd weer knikte in wijze van buiging zodra Neara weer omkeerde om weg te lopen. Door naar de deur naar buiten, had haar verblijf hier korter gemaakt dan ze wilde. Misschien later op de avond, het masker zou op haar gezicht blijven om haar hieraan te herinneren. In de koude nacht stapte ze naar buiten, waarbij haar ogen even omhoog dreven naar de met sterren bezaaide hemel. De donkere straten waren enkel verlicht met grote fakkels, om het Halloween gevoel geheel te maken. Er liepen hier en daar zelfs kleine kinderen in groepjes met volwassenen in wijze van het snoepgoed ophalen bij de deuren. Vertederd liep Neara door, haar ogen op het jonge grut gericht, de linten van haar jurk spookachtig rond haar lichaam zwevend.

Hij wist dat zij het moest weten, dat hij onophoudelijk naar haar keek alsof zijn ogen zo in die positie waren blijven staan. Dat hij de danspartner voor zijn neus, zijn eigen vrouw die hij niet wilde maar die ergens net zo gelukzalig moest zijn als de jongen die Neara uitgekozen had, gewoonweg niet belangrijk vond. Zij was maar een timide asdeeltje in vergelijking met Neara, die als het hoge rijzende vuur figuurlijk boven iedere aanwezige dame in de zaal leek uit te torenen en afweek van de rest. Niet omdat er iets mis met haar was, integendeel. Bij Medusa, wat zou hij nu graag weer een praatje met haar aan willen knopen. Gewoon op een normale manier, net doen alsof hun vorige ruzie nooit gebeurd was. Het was zijn intentie niet geweest, en toch was het gebeurd. Altijd weer dat vurige temperament dat voor alles en overal een stokje leek te steken, maar zonder dat kon hij zich geen volbloed Shadraan noemen. Tegelijkertijd was het zijn trots en het bewijs van zijn nationaliteit. Zoals ze alletwee pal naast elkaar over de dansvloer gingen kon hij haar bijna aanraken, haar typische geur opsnuiven in de waas van haar vervaagde wit en zilver in haar draaipassen. Maar hoe dichtbij ze nu ook bij elkaar mochten zijn, ze waren onmenselijk ver weg van elkaar. Dat maakte ertoe dat hij zich belabberd voelde, net zo verloren als op de momenten dat zijn broek voor de klas omlaag werd getrokken in zijn jeugdige dagen. Op hetzelfde moment werd dat onfijne gevoel deels weer geblust, alleen al door het wilde kloppen van zijn hart bij haar nabije aanwezigheid. Zelfs de arrogante kwal die het heertje dacht uit te kunnen hangen maar daar in nog geen honderd jaar aan kon voldoen werkte hem nauwelijks op de zenuwen. Het zou ook verschrikkelijk zonde zijn om zijn aandacht van Neara af te scheuren en zijn blik op de jonge snotter te richten, om zijn gedachten te vullen met beelden van dat afzichtelijke hoofd en Neara's verschijning in zijn fantasie daarmee volledig te verpesten. Savador betrapte zichzelf er toch enigzins op toen hij op de binnenkant van zijn wang beet op het moment dat de muziek wat geleidelijker aan ging en de lichamen van Neara en de kerel automatisch dichter naar elkaar toegetrokken werden. Uda kakelde luid over de dansvloer, schopte met een krijsend 'hallee' haar schriele beentjes in de lucht waarbij één hak door de zaal tuimelde en ze als gevolg in luid lachen uitbarstte. 'Uda, alsjeblieft.' Hij irriteerde zich mateloos aan haar ongepaste gedrag, zijn stem had zacht geklonken, de woorden eigenlijk meer in zichzelf gesproken dan echt op haar gericht. Want zijn aandacht, die ging nog steeds naar de vrouw naast hen. Uda was kennelijk te aangeschoten om dat te merken. Op de rustigere maat van de klassieke muziek waar Neara zo van moest houden leek ieder danspaar op hetzelfde moment van een hoge uitzwellende toon in het muziekstuk een sierlijke draai te maken, zo ook hij - al moest hij Uda's slappe lichaam stevig in zijn armen houden om haar niet als een vloeibare pudding tussen zijn vingers door te laten ontsnappen en als een drabje afzichtelijkheid op de grond te laten glijden. Zijn slangachtige ogen nog op Neara gericht, hij had het al bijna opgegeven op het moment dat het onverwachts gebeurde. In een volgende draai dwaalde haar blik over de schouder van de jongeman af en haakte zich recht vast in de zijne. Ze leek er zelf van te schrikken hoe ze hem even aan bleef staren, maar hij durfde te wedden dat ze nog niet zo half ontzet was als hij. Voor twee hele seconden keken ze elkaar weer aan, haar zilvergrijze poelen in de goudachtigen van hem. Hij voelde een schok door zich heen gaan bij het oogcontact, zijn hart maakte een vreemde hobbel waarna een wee gevoel in zijn maag dromerig bleef aanhouden. In zijn verbazing bleef hij vanaf dat zekere moment als aan de grond genageld staan, Uda's ene hand nog in de zijne en zijn andere om haar middel, maar zijn ogen vol onbegrip en ontzetting alleen nog maar starend naar dat ene punt van schoonheid. 'Sav..?' Giechelend richtte Uda haar hoofd op en staarde over zijn borst naar hem omhoog, haar kin tegen zijn middenrif zoals ze als een ondeugend meisje tegen hem aangedrukt stond. Waarschijnlijk lag de vraag op het puntje van haar tong waarom hij plots zo stilstond, maar er kwam alleen maar gelach over haar lippen. Hij had geen oog voor haar, zijn blik was nog altijd starend gericht op het punt waar Neara's ogen voor even de zijn weer hadden ontmoet, ook al was ze enkele minuten geleden al meegenomen in een nieuwe draai zodat hun oogcontact harteloos verbroken werd en stond ze er al lang niet meer. Pas enkele minuten later leek hij uit zijn gedachten te ontwaken en schoot zijn blik verstrooid heen en weer toen hij zijn hoofd uiteindelijk naar Uda terugdraaide. 'Ik.. ik heb even wat frisse lucht nodig..' Zonder haar nog aan te kijken rukte Savador zich uit Uda's verstikkende greep los en haar onbegrijpend maar nog altijd lacherig door de drank achter te laten op de dansvloer. Meteen klampte de ongefatsoeneerde vrouw zich aan een ander vast, een dikke man met een hoed en walrussnor. Ze deed maar. Met een drietal van zijn bleke vingers tegen zijn slaap gedrukt beende Savador de zaal uit en baande zich koortsachtig een weg door de drukte in de taverne, waar schaarsgeklede serveersters met dienbladen vol schuimend bier rondzwaaiden en kwabbige harige mannen zaten te schuddebuiken om bizarre gedeelde verhalen. Buiten was het fris, je adem kon er condenswolkjes vormen die oprezen naar de volle maan, maar bovendien was het heerlijk rustig in vergelijking met de knusse benauwde drukte daarbinnen. Savador trok het halve masker van zijn gezicht, liet zich met zijn rug tegen een muurtje leunen en slaakte een diepe verlichtende zucht. Dit had hij echt even nodig gehad. Wat deed Neara hem ook aan?
Vermoeid steunde hij met zijn achterhoofd tegen het muurtje en staarde naar de sterren, waar Diva ergens in het hiernamaals vredig moest voortleven. Tijd om opnieuw even voor zichzelf te rouwen had hij niet. Op het moment dat hij de verstikking van tranen weer voelde opkomen, hoorde hij de ouderwetse voordeur van de Bokkenburcht krakend opengaan en het drukke gepraat en gelach uit de taverne de straten vullen. Voor even maar, toen werd de deur weer gesloten en galmden er zachte, bijna onhoorbare geluiden in de nacht. Savadors gezicht betrok toen hij Neara's slanke gestalte de straat in zag lopen, weg van de Bokkenburcht en de gezelligheid. Wat, was ze alweer uitgedanst? Ze mocht wel verdergaan nu hij er toch niet meer bij was, wat kon hem het ook schelen. Misschien had ze het juist alleen maar pal voor zijn neus gedaan om hem te stangen. Onbewust was de blik in zijn slangachtige ogen chagerijnig geworden terwijl hij haar met ingehouden adem nakeek. Hij draaide zijn hoofd toen de deur weer openging en de geluiden van drukte weer sterker werd. Maar boven het lawaai uit van lage stemmen van volwassenen kwam een jong kinderstemmertje er helder bovenuit. Het riep iets dat leek op 'mevrouw', waarna de deur werd dichtgeslagen en een kort uitgerekte schaduw over de straten naderde tesamen met kleine onstuimige pasjes. 'Mefrouw!' Een klein jongetje hobbelde opgelaten op zijn korte beentjes voort de vrouw achterna die al half in de nacht was verdwenen. Pas nu kwam hij met een schok tot de conclusie dat het zijn eigen zoon was, gehuld in dat nette herenpakje op maat met de hoge kraag en dat warrige zwarte haar dat zo zacht als dons was. 'Elwin!' riep Savadors stem over de straten terwijl hij zich uit de schaduwen onthulde en op het tweetal kwam afgebeend. 'Elwin, kom onmiddellijk terug!' De jongen had zich vast van zijn stoeltje laten glijden en was Neara blindelings achterna gegaan, hij had haar natuurlijk herkend. Met een stralend gezichtje draaide Elwin zich om, te overweldigd door zijn enthousiasme om geïntimideerd te zijn door de snerende toon van zijn vader. Zijn kleine handjes hadden zich al aan de witte jurk van Neara vastgegrepen. 'Papa! Dit is die witte mefrouw van het park!' Hij draaide zich met schitteringen in zijn felgroene ogen terug en keek gefascineerd naar Neara op. Het 'wit' in die benaming verwees naar haar bleke lokken en de lichte kleding die ze altijd droeg. 'Dit is mama.'
Savador had Neara nu geen enkele keer aangekeken terwijl hij haar naderde, deed zelfs net alsof ze er helemaal niet stond. Maar bij die laatste woorden stond hij even met pijn in zijn hart stil en liet zijn verwrongen blik afdwalen naar het fijne gezicht omringd door de sneeuwwitte lokken dat hij al zo vaak in zijn dromen had gezien. Voor heel even maar, het was nauwelijks aankijken te noemen. 'Dat is mama niet,' sprak hij uiteindelijk. Hij schrok er zelf van hoe hees zijn stem klonk, want hij zei het met een tegenstrijdig gevoel. 'Je weet heel goed wat er met mama is gebeurd, dat heb ik je al honderdduizend keer verteld. Kom, straks vat je kou.' Aan zijn kleine handje trok Savador zijn zoon mee en draaide zich om, zonder Neara nog aan te kijken. In een langzame pas liep hij terug naar de Bokkenburcht, maar Elwin draaide zijn hoofd om en staarde langs de arm van zijn vader met een verbeten blik als van iemand die wel degelijk gelijk had en niemand die dat inzag. 'Maar dat is mama,' bracht hij huilerig uit. Savador bleef even stilstaan, keek op Elwin neer, en bukte zich toen om het jongetje met een onderdrukte kreun op te tillen. Over de brede schouder van zijn vader bleven Elwins felgroene ogen verzekerd van zijn eigen feiten op Neara gevestigd terwijl hij nu in een langzamere pas weer teruggevoerd werd naar een plaats waar hij onder hoede was van een afzichtelijk mens dat hij niet eens een moeder kon noemen.

Ze had geweten, gevoeld dat Savador langs haar heen gesneld was toen zij bij de bar stond te praten. Voelde hoe graag ze ergens binnen had willen blijven zolang hij buiten zou zijn, hoe de druk op haar schouders om haar houding statig en de sierlijke glimlach op haar lippen gedrukt te houden dan af zou nemen en ze meer kon ontspannen. Alsof ze zichzelf wilde bewijzen zolang hij in de buurt was, zolang zijn starende blik op haar gericht was zonder dat ze terug keek en ze moest laten zien dat dit alles haar niets had gedaan. Hoezeer ze eerst van die blik had genoten, om te weten dat elke kleine beweging van haar lichaam gade geslagen werd. Hoe elke emotie op haar gezicht uitgedokterd werd, hoe elke hapering van haar vingers duizenden redenen kon hebben in zijn hoofd. Maar nu werd ze er haast zenuwachtig van, en ze kon moeilijk plots nu weer terug gaan naar de danszaal. Uiteindelijk, weer even rustig alsof er niets aan de hand was, was ze richting de deur gelopen. Het café uit gelopen zonder opzij te kijken, alsof ze niet wist dat Savador daar een meter of twee van haar verwijderd stond. Had haar half onblote rug naar hem toegekeerd en was de met fakkels flauw verlichte straat ingelopen. Achter haar opende de deur zich weer, en met haar goede gehoor herkende ze het kleine brabbelende stemmetje van zijn zoon. Het kleine jongetje dat zo levendig uit zijn ogen keek, dan het mooie van het leven haast zelf symboliseerde. Haar passen verlangzaamde toen Elwin haar nog een keer riep, stond uiteindelijk stil en draaide haar bovenlichaam een stukje om naar het hobbelentje lichaampje te kijken. Het was onmogelijk om het kleine jongetje te negeren. Hoe het jongetje gekleed was, leek hij net een mini vorm van zijn vader. Hoewel zijn warrige kapsel enkel overeen kwam met de kleur, en de helder groene ogen haar deden afvragen hoe zijn biologische moeder eruit gezien moest hebben. Haar deed afvragen wat hij van zijn moeder had geërfd, en het deed haar ergens afvragen hoe haar eigen kind eruit zou zien. Savadors stem schelde geschrokken over de lege straat naar zijn zoon toen de kleine handjes zich aan de dunne golvende stof van haar jurk vastklemde. Haar helderen ogen bleef op de kruin gericht van Elwin, zag hoe het enthousiasme van diens gezicht afspatte. Van binnen verkrampte ze toen Savador dichterbij kwam, en haar hart leek doorboord te worden met een houten staak toen ze Elwin hoorde spreken. Haar ogen in die van Elwin gericht die blij omhoog keek, haar eigen blik zonder enig masker zichtbaar. Gevuld met pijn, verdriet en een onmogelijke schok, dacht voor een moment niet eens aan het feit dat Savador in de buurt was. Nog nooit had een kind haar zo genoemd, nog nooit had ze zichzelf toegestaan zo bezig te houden met één enkel kind. Ook Savador was gestopt met lopen door de woorden van zijn zoontje. Maar Neara kon het niet opbrengen om weg te kijken van het kleutertje, kon het niet verhelpen dat haar volle lippen van elkaar waren gekomen. Haar gezicht wende zich toch af, van vader en zoon, toen Savador zacht sprak. Hij had gelijk, maar toch staken zijn woorden evenzeer als die van zijn zoontje. Hij werd van haar weg gehaald, alsof ze vergif was voor het jongetje. Haar statige houding die van haar af had gestraald leek te zijn ingezakt samen met de schaduwen die haar in de donkere straat had opgeslokt. Haar gezicht afgedraaid toen Elwin weg werd getrokken, voor een moment beseffend dat ze maar haar hand hoefde te bewegen om hem aan te raken. Om Savador voor een enkele, laatste keer kon aanraken. Maar haar handen bleven slapjes langs haar lichaam hangen, verzwolgen door haar eigen pijn. Waarom liep alles de laatste jaren niet meer zoals ze wilde. Waarom was Airmid zomaar verdwenen, hoewel ze het niet erg vond om de leiding te hebben over Puffoon aangezien ze erop getraind was, en waarom moest er één man zijn die haar het bloed onder haar nagels vandaan kon halen en er voor kon zorgen dat ze enkel haar eigen trots kon behouden door even hard naar hem uit te vallen. Waarom scheurde hij telkens dat masker weg alsof het totaal geen moeite kostte, en waarom kostte het haar totaal geen moeite om zich te laten gaan bij hem, om naast hem in slaap te vallen en de volgende ochtend pas te beseffen dat ze daar niet kon blijven. Haar ene hand kwam omhoog, omvatte haar lippen toen Elwin door bleef gaan. Huilerig bleef doordrammen dat zijn vader het fout had. Hij werd van haar weg gehaald, van haar weg genomen door de man waar ze voorheen nog naast had geleden. Hij maakte de afstand groter, vergrote het gat tussen haar en haar droom die alsmaar door haar achterhoofd door dreef. Hoe Elwin, als dit alles op een ander moment, tijd en plaats was gebeurd, had volmaakt. Al was het maar voor die enkele secondes geweest dat ze in de overtuigde groene ogen kon kijken. De volmaakte ogen die in volle overgaven het eens was met die woorden. Maar ze zou zichzelf, hem, en vele andere voorliegen. Achter het masker waren haar ogen gesloten, was haar hand in het duister voor haar lippen geslagen om het bijten hierop tegen te gaan. Plots voelde haar keel alsof hij dichtgeknepen werd, werd de pijn in haar hart haar teveel en boog haar hoofd naar beneden. Tussen haar dichtgeknepen oogleden vulde het vocht zich op, om onder het masker door over haar wangen te rollen. Nog voordat Savador binnen was kwam haar bevroren houding plots tot leven. Haar passen versneld totdat ze net niet rende, verdween in de straat op een weg die ze zelf niet wist. Snelde voort, had het geluk dat ze geen enkele levende ziel tegen kwam. De deuren van de huizen waren gesloten, en in de verdonkerde ramen was enkel haar witte gestalte als een snelle schaduw te zien. Hoe meer haar passen versnelde hoe sneller de koude wint langs haar gezicht streek. Met gesloten ogen verlangzaamde paar passen totdat ze stil stond in een onbekend stukje van het dorp. Een open stuk waarop de wind plots een stuk harder waaide. Met gesloten ogen en haar kin opgeheven liet ze het langs haar huid strijken. Tilde het haar haar en de losse linten van haar jurk op. Leek het als een zingende fluistering om haar heen te glijden, alsof de geestenkrijgers uit het Rijk der Winden haar toespraken. Haar versnelde hartslag begon langzamerhand op de windvlagen mee te deinen. Verlangzaamde weer waarbij haar gezicht zich ontspande. Haar huid was koud, haar lippen van elkaar los en de tranen van haar huid opgedroogd. Op dit soort momenten verlangde ze het meeste naar de hoogste punten van de wereld, om haar vleugels uit te slaan en dagen met de bovenmenselijke wezens mee te reizen. Om weer met beide benen op de grond te komen staan, om haar gedachtes weer op een rijtje te krijgen en alles uit te bannen wat haar van haar werk hield. Langzaam opende haar ogen weer, gericht op de met sterren bezaaide hemel. En nog was het enkele wat haar hoofd vulde de kleine Elwin met zijn vader, de stille Asema en de verachtelijke Uda met haar belachelijke opvoed methodes. Duwde dit opzij met de gedachtes aan haar werk, en uiteindelijk kon ze alles uitbannen met het feit dat ze pas één enkel iets op deze avond had bezocht. De avond was pas net begonnen, en ze zou zich niet meer zo laten afleiden. Zelfs al zou ze Savador overal tegenkomen waar ze was, ook al zouden ze gedwongen worden tot een gesprek of zelfs een dans. Haar masker zou opblijven, de vriendelijke glimlach op haar lippen zou niet meer verdwijnen. Zelfs zijn lippen zouden het nieuwe slot op haar emoties niet breken zolang zijzelf de kracht niet verloor. Het zou hem deze avond niet lukken, niet met het bijzijn van zoveel mensen. Langzaam daalde haar kin, draaide haar lichaam en liep de eerst volgende straat weer in om over de zelfde weg terug te lopen. Een hernieuwde kalmte straalde van haar rechte houding af, elke pas met zoveel meer sierlijkheid als daarvoor. Elke hartslag verspreidde de rust in haar omgeving zodra ze koers zette naar de vollere straten vol kleine kraampjes, verklede kinderen en groepjes volwassenen die in gesprekken verwikkeld waren. Bij het eerst volgende kraampje met warme drank bleef ze staan, zou zich vanaf nu ook geheel in de wereld van deze mensen gooien. ‘Eén kopje graag,’ glimlachte ze naar de vrouw achter het kraampje, die met een haast verbaasde blik pas na enkele secondes in beweging kwam en een mok warme vruchtendrank vulde. ‘Dank u,’ met een vriendelijke glimlach betaalde ze de vrouw, om zich daarna om te draaien en het glas tussen haar handen te houden tegen de kou. Het zou teveel warmte weg nemen van alle mensen in deze straat om haarzelf weer tot een optimale temperatuur te verwarmen en de lucht rond haar lichaam ook zo te houden. Ze zou zich opwarmen zoals alle mensen het hier deden, zou van dingen genieten zoals zij dat deden.

Hij was verbouwereerd geweest, maar had er niet echt een reden toe. Neara wist dat hij er had gestaan, dat hij daar verscholen in de schaduwen stond, ver weg en verwijderd van het licht en de warmte en het gezelschap. Genesteld in een hoek van de herfstkilte. Zoals altijd zou hij voelbaar voor haar zijn, zijn trillerige ademhaling hoorbaar en zijn aanwezigheid zo opmerkelijk als de enige heldere ster aan de hemel. Maar ze liep hem voorbij, straal de duisternis in, wellicht om zich te begeven naar de volgende activiteit nu ze het hier gezien had. Dat was niet waar hij op hoopte. Hij had het gemaskerde bal samen met de waard en de waardin van de Bokkenburcht georganiseerd, had de handen met Malaika ineen geslagen om er een topavond van te maken. Hij moest grotendeels van de avond hier blijven, en hij zou misschien niet eens meer een kans hebben om haar opnieuw te zien en haar in stilte lief te hebben en haar te bewonderen. Wilde ieder klein detail in zijn geheugen griffen; de manier hoe ze liep, de slierten van fijne doorzichtige stof die om haar slanke welgevormde lichaam golfden zoals haar sneeuwwitte lokken dat deinsend deden over haar ontblootte rug. Krakend ging de oude deur van de taverne weer open, het getinkel van het welkomstbelletje boven de deur weerklonk boven het gelach en geklets door de straten, en het mocht niet zo zijn of Elwin kwam de witte mevrouw achterna gehobbeld. Alsof het zijn eigen moeder was en hij zijn biologische nooit of te nimmer gekend had. Eigenlijk was dat ook wel zo; hij en Asema waren enkel zuigelingen geweest toen Diva nog echt met ze bezig was. Savador schrok, en hij schrok van zichzelf hoe zijn snauwende geblaf het volgende moment de nacht vulde. Neara moest hetzelfde voelen toen hij de spieren naar zijn hart voelde samentrekken bij iedere stap dat hij dichter in haar buurt kwam. Hij keek haar niet aan, zij keek haar niet aan. Pas toen hij als aan de grond genageld bleef staan bij Elwins plotselinge opmerking en zijn blik even afdwaalde naar dat prachtige engelengezicht, maar nog had ze haar zilvergrijze ogen niet naar hem opgeslagen om uit verbazing terug te staren. Nee, hij wist niet wat er in haar omging. Hoeveel en hoe ontzettend pijn het haar van binnen deed. Als de jonge, naïeve en onwetende ziel die Elwin op zijn onstuimige leeftijd nog was keek het jongetje nog altijd even enthousiast naar de witte mevrouw, mama, omhoog, de gebroken en teneergeslagen blik die ze als een poppentheater onbeschaamd aan hem, een kind, durfde te tonen alles behalve doorhebbend. Savador zachte woorden moesten het moment verpesten, maar het was pure waarheid dat over zijn smalle lippen kwam. Diva had dit kind gebaard na een tijd van pijnlijke steken in haar buik en weeën waardoor hij constant bij haar zijde was gebleven en daar nooit van was weggeweken tot het moment dat ze hem zelf los had gelaten. Niet Neara. Het deed hem des te meer pijn toen hij Elwin aan de hand nam, zich omdraaide en langzaam terug begon te lopen naar het centrum van bier en dans en Uda, aspecten waar hij op het moment helemaal niets voor voelde. En ook hij voelde de brok in zijn keel de aanleiding geven tot tranen, hoe hij zichzelf zijn hersenpan in zou willen slaan voor de woorden die hij zojuist gezegd had, maar hij kon het niet. Hij keek neer op de tegendraadse Elwin, bukte om hem op te tillen en zette langzaam zijn pas verder voort. Alleen bij de ingang, toen het belletje rinkelde en hij de deur al half geopend had, draaide hij zich met zijn zoon op één arm nog een enkele keer om om Neara zien weg te vluchten in de nacht. Een verstikkend gevoel greep naar zijn keel; de houding en de manier waren niet de hare geweest. Alsof ze vluchtte voor haar gevoelens als het wanhopige meisje met de karamelkleurige ogen. En hij was de oorzaak, ongetwijfeld. Belabberd verplaatste Savador zich door de drukke menigte om in een futloze beweging aan te schuiven aan de bar en onbewust de aandacht te trekken van de barman die met de handdoek over de schouder net een glas stond schoon te draaien. 'Ah, daar hebben we de conrector. Wat mag het zijn? Iets sterks neem ik aan, dat zou je wel kunnen gebruiken. Ach, hallo ventje - wie is de kleine man, als ik vragen mag?' De vriendelijke mollige man boog zich ver over de bar om Elwin in zijn felgroene ogen te kijken. Elwin was vervelend. Hij bonkte op en neer op zijn knie en bewoog zich heen en weer tegen zijn borst alsof zijn vader een klimrek was. Savador kon hem met één enkele hand in bedwang houden en voorkomen dat hij zou vallen, maar hij staarde leeg voor zich uit. 'Wijn,' luidde zijn enige antwoord, de overige vragen van vriendelijke interesse straal negerend. Na licht opgetrokken wenkbrauwen en een nauwelijks zichtbare ophaling van de schouders werd er een vol glas rode wijn voor zijn neus geschoven, waar Savador zich mee probeerde te verzadigen. Het lukte niet, zelfs wijn lukte niet. Neara dwaalde continu door zijn gedachten, als het witte spook waar ze vanavond in positieve zin zo mysterieus veel op leek. Hoe ze nu als moederziel allenige ziel eenzaam over de donkere straten moest zwerven. Eigenlijk was ze best eenzaam, kwam hij tot de conclusie. Ze had zijn warmte nodig. Het was alleen het feit dat hun beide koppigheid in de weg zat, hun verdomde trots. En zijn domme fout om zich te laten ketenen voor het leven aan dat mens van een Uda. Na één enkele handeling waarbij hij zijn glas in een keer achterover sloeg plaatste hij het met een klap weer terug neer op de bar, pakte Elwin onder zijn oksels op en schoof van zijn kruk. Neara - hij moest in haar buurt blijven. Het was eenzelfde drang waarin hij snakte naar wijn en liefde, waarom hij al met een aardig aantal vrouwen was vreemdgegaan. Hij had het net zozeer nodig als Neara, en dat maakte hen als yin en yang en twee druppels water. 'Pap?' Elwin keek nieuwsgierig naar zijn vader op.
'Stil maar, jongen. Wij moeten iets belangrijks doen.' Ze moesten naar buiten, en vlug - als ze nog snel waren..
Ze kon immers niet ver zijn. Zijn benende passen waren vluchtig en snel, zijn zwijgzame schaduw strekte zich uit over de kinderkopjes in de schemering, zijn halve Phantom-achtige masker weer zijn gezicht bedekkend met het enkele ooggat en de bolle wangen, de aanlokkende warme gloed van de flakkerende kaarsen op iedere tafel in de taverne en in de houten kroonluchter als een wiel aan het plafond dat hem van achteren bescheen langzaam vervagend naarmate hij steeds verder in de nacht verdween. Met Elwin nog in zijn armen en het geklak van zijn herenschoenen met de lage hak die door de verlaten straten galmde. Asema was veilig bij Thamias, het joch was wel oké. Uda zou zich vermaken met de walsende walrus en pas in krijsen en tieren uitbarsten als ze merkte dat hij verdwenen was. Hij liep snel, niet één enkele keer verlangzaamde hij zijn pas of stopte hij, ook al had hij geen idee waar ze heen was gegaan en welke paden ze had belopen. Intuïtie? Waarschijnlijk toch niet helemaal. Bij een donkere kruising werd hem de aandacht getrokken tot een nieuwe oase van gezelligheid, licht en drukte in een zijstraat. Hier waren kraampjes opgezet en er werden warme dranken uitgedeeld, waar verklede kinderen lachend en zigzaggend tussen de stalletjes doorrenden met in de ene hand een zak vol snoep en in de andere een brandende lampion in motieven van hun thuisplaneet. Vlammen voor Razen, zwarte veren voor Shadra, een blad en een bloem voor Gren. Maar in tegenstelling tot vele andere gasten en bewoners in Oak's Field die zich aangetrokken voelden om onder deze drukte en gezelligheid zo onder de mensen te komen, begaf hij zich niet volledig in ieders zicht. Bij de hoek van een donker straatje bleef hij staan, zijn rug half tegen de muur gedrukt en zijn slangachtige ogen achter het witte masker het plein afspeurend naar de duif tussen de kraaien. En daar - zijn hart sprong ervan op - dáár stond ze. Bij een kraampje, met een mok warme drank en in vol zicht begeven onder de menselijke samenhang van vriendelijke gesprekken en uitnodigende confrontaties. Als een Godin over alles en iedereen, zoveel afwijkend van de rest. Savador kon uren naar haar kijken, doodstil en ademloos. Want zijn adem werd toch wel benomen. Het moest weer in het honderd lopen en verpest worden toen een jongeman hem opmerkte, verscholen in de schaduwen met een kind in zijn armen alsof hij zich niet in de knusse drukte wilde mengen. Met een houten beker Erds bier gooide de kerel een gehandschoende hand in de lucht. 'Zeg, vriend! Kom er toch bij, dit is een feest voor iedereen!' Zijn lallende stem luid genoeg om de aandacht te trekken van menig mens hier in deze klein verzamelde cohesie, en vooral iets waar Savador zich flink over op kon fokken nu hij opgemerkt was. Het was aan zijn stevige passen alleen al te zien toen hij op de kerel afstapte en naar de lange rode neus van diens Victoriaanse masker greep. 'Ik zou me maar heel snel uit mijn buurt begeven, vriend, met je kan bier en je openbare dronkenschap,' hij trok het masker aan de neus ver van het gezicht van de man af. ' - Want ik kan dit feestje voor iedereen voor jou laten eindigen in een week op water en brood.' Hij liet de neus tussen zijn bleke vingers ontsnappen zodat het masker pijnlijk hard tegen het gezicht van de jongeman klapte, die zijn bier op de grond liet kletsen en met zijn handen voor zijn bloedende neus klagend wegwankelde. Savador bleef hem met een norsige frons nakijken, maar keek verbaasd omlaag toen hij Elwin hoorde giechelde. Het jongetje had waarschijnlijk plezier in dat leedvermaak, met die knoestjes ondeugend voor zijn lachende gezichtje. 'Vermaken we ons?' Hij kon het niet weerhouden of zijn eigen mondhoeken waren ook omgekruld tot een brede glimlach, gevolgd door zijn eigen zachte lachen toen Elwin het bijna uitgierde. Zo vader zo zoon? Met meezwierende lokken draaide Savador zich met zijn blik nog op zijn zoon gericht in een ruk om, deinde zijn sluike haar tot op ruglengte sierlijk mee toen hij langzaam weg begon te lopen. Maar zijn hoofd draaide zich, en met dezelfde vermakelijke grijns wierp hij een blik over zijn schouder, Neara in een rechte lijn aanstarend. Kom dan, secreet. Charmant, oogstrelend, aanlokkelijk secreet. Volg me maar.
Zijn exacte bedoeling om haar weer mee terug de tent in te lokken, letterlijk, en zichzelf met zijn aantrekkingskracht voor haar en haar zwakte voor Elwin als het lokaas in het spel gooiend als een vuil trucje om haar weer in zijn baan, op zijn manier mee te sleuren. Hij was al weg, zelfs zijn schaduw was allang versmolten met de duisternis van de steegjes en straatjes om de spanningsfactor constant te houden en nu quitte te staan door ook een zoektocht voor haar op te stellen zoals hij naar haar gezocht had.

Met de mok tussen haar handen geklemd die ze van ijskoude kegels weer tintelend liet opwarmen stond ze midden in de straat. Voor de kinderen was haar uiterlijk op een avond als deze gewoon, was ze een verklede vrouw die iets voorstelde wat ze niet wisten. Ze was niet verkleed als heks, mummie of vampier. Enkel de meeste volwassenen en tieners die rond liepen leken te beseffen dat haar uiterlijk iets anders had, dat haar gehele aanwezigheid iets anders was. Maar haar zilveren ogen bleven in de mok gericht, waaraan ze voorzichtig dronk om haar lippen en tong niet te verbranden. Tegelijkertijd luisterde ze naar het kalmerende effect van de zingende kinderen, de gesprekken die gevolgd werden en de mensen achter de kraampjes die hun waar probeerde kwijt te raken. Net, met de laatste slok draaide ze zich om en gaf de mok netjes weer terug aan de vrouw. Iets wat ze toch wel zo aardig vond, aangezien het een stenen mok was en ze wist dat deze in normale kringen niet iets was wat je zomaar aan vreemde mee gaf. Net op het moment dat de vrouw met een onzekere glimlach de mok weer overnam uit haar handen werden de meeste mensen afgeleid door de lallende harde stem van de jongeman. Dat was in eerste instantie niet wat haar opviel, het was weer die zelfde ademhaling en hartslag die haar deze keer wel deed opkijken, aangezien hij werd vergezeld door een kleiner iets van deze aspecten. Vanuit haar ooghoeken keek ze om, vond dat ze anders teveel zou opvallen aangezien merendeel van de mensen om haar heen naar het zelfde schouwspel keken. Een zachte zucht ontsnapte bij het horen van zijn woorden, voelde ergens de irritatie gemengd met de amusatie in haar op komen. Het was weer typisch hij om zo overdreven op een vriendelijke uitnodiging te reageren. Volbloed shadraan dat hij was. In haar oren was het een loos dreigement, maar aangezien de jongen al geschokt genoeg was van het harde masker die weer terug had geslagen bleef ze doodstil op haar plek staan. In eerste instantie wilde ze naar de jongen toe lopen, maar het heldere gegiechel deed haar ogen weer even snel terug schieten naar vader en zoon. Pas nu, werkelijk nu was het te zien dat Elwin een zoon van zijn vader was. Met een glimlachende zucht bleef ze naar het kleutertje kijken. Hij vond het grappig wat er was gebeurd, en ze vroeg zich af of hij wel de gehele situatie had begrepen. Terwijl de meeste mensen met een gefronste blik naar het tweetal keek, en de andere alweer door waren gelopen bleef Neara op haar plek staan. Kijken naar het tweetal dat met z’n tweeën bezig was. Voelde voor het eerst in deze avond een moment van ontspanning toen ook Savadors mondhoeken omkrulde toen Elwin harder begon te lachen. Het zou wat worden als die tweeling groter werd, en ze hoopte dat Uda ze niet geheel als maniakken zou opvoeden. Met Savadors korte lontje en ook met Uda’s ontoepasselijke manier van opvoeden zag ze die twee niet het geduld opbouwen die je vaak in het leven nodig had. Tussen de mensen, voor het blote oog maar half zichtbaar bleef ze staan. Bleef ze staren zonder dat ze het door had toen Savador zich omdraaide. Ze had niet geweten waarom hij daar had gestaan, wilde niet weten dat het was omdat hij haar achtervolgd had. Vertelde zichzelf omdat het was om Elwin weer rustig te krijgen en hem te vermaken met het Halloween gebeuren in de straten. Zijn passen langzaam, haast ontspannen terwijl hij met zijn zoon op zijn arm doorliep. Maar zijn omdraaien had ze niet voorzien, en het even plotselinge oogcontact deed haar spieren verkrampen. De sierlijke glimlach vol puurheid op haar lippen zakte af zodra hun blikken kruiste, maar deze verbreken kon ze niet. Niet zoals daarvoor leken zijn ogen vol energie te zitten, was de grijns op zijn lippen oprecht maar uitdagend. Een lichte frons ontstond tussen haar wenkbrauwen, net een fractie van een seconde voordat Savador zich weer omdraaide. Wat wilde hij, en waarom voelde ze het bloed weer in haar oren suizen enkel bij het zien van die vermaakte grijns op zijn lippen. Haast nukkig sloeg ze haar armen over elkaar, staarde naar het punt waar Savador in de mensenmassa was verdwenen met de deinende Elwin op zijn arm. In pure opstandigheid wilde ze zich nu omdraaien, de andere kant op lopen en hopen dat ze hem de rest van de avond niet meer zou zien. Maar iets in haar was getriggerd, de nieuwsgierigheid groter dan de koppigheid en de woede. ‘Bij Barl,’ mompelde ze in zichzelf, om daarna met een licht versnelde pas de zelfde kant op te lopen als hij. Ze was nog boos op hem, woedend zodra ze aan zijn woorden dacht. Maar zijn hoofdrol in haar spellen was ze nooit vergeten. Aangetrokken door zijn uitdagende blik, zijn uitdaging tot een volgend spel, was aanlokkelijker dan ze had gedacht. Hoewel het haar geen moeite kostte zijn bron weer te vinden, zijn warmte omtrek in haar geest te krijgen, elke ademhaling en hartslag als een pulserend licht in die zelfde omtrek te zien. Met deze vele mensen was het zelfs voor haar moeilijk zijn precieze bewegingen te vinden. Als twee schaduwen, wit en zwart, volgde ze zijn bewegingspatroon. Volgde de na pulserende luchtverplaatsing van alles wat ze van hem kon opvangen. Als hij het zo ging spelen kon hij haar krijgen, zou ze hem zo in de hoek drijven dat hij niet meer zeker wist wie nou de leidende factor was in het spel. Voor haar omgeving leek het alsof ze gewoon tussen de menigte door liep, haar blik voor zich uit gericht en haar golvende haar die elke beweging volgde samen met de linten van haar jurk. Maar in haar gedachtes en geest was de gehele mensen partij er niet. Enkel de straten en het lokaliseren van Savador. Hoe beter ze hem zag hoe meer haar mondhoeken geamuseerd omkrulde. Ze zag hem niet, was niet in een straal van honderd meter te zien. Maar waar hij was wist ze precies, hoe hij ademhaalde wist ze precies, elke versnelling van zijn hartslag ving ze op, elk geluid wat hij produceerde kwam boven elk ander geluid uit. In een seconde krulde haar mondhoeken spontaan om in een glimlach vol zekerheid. Ze sloeg een straat in, een smalle donkere steeg waar ze doorheen gleed, om voor op het pad van Savador te komen. Hij was een hoek om gegaan, zoals meerdere keren, maar deze keer had hij de steeg niet genomen. Met een uiterst vriendelijke uitstraling mengde ze zich weer in het gespuis, stond stil bij een kraam met kleine Halloween decoraties. Van spelden tot haarklipjes in de vorm van heksen, van kettingen met de duurste stenen tot stafjes voor de rondlopende prinsessen. Vriendelijk knoopte ze een gesprek aan met de oude verkoopster, die maar met alle enthousiasme haar verzameling op de tafel stuk voor stuk de geschiedenis voorhield aan de excentrieke en beroemde vrouw. Alsof de gratie van haar af spatte glimlachte ze vol overgaven naar de vrouw bij het zien van het volgende exemplaar van de broche, precies op het moment dat ze wist dat ze in het gezichtsveld van Savador zou verschijnen. Haar sneeuwwitte lokken golfde mysterieuzer dan voorheen, haar jurk leek als een hemels werk langs haar huid te glijden. Haar zichtbare aandacht op de vrouw voor zich gericht, maar alles werkelijk op de naderende man gericht met het halve masker. Ze zou hem verslaan in zijn spel, ze zou hem te slim af zijn al koste het haar heel de avond. Haar voorname dat deze gehele avond niet aan hem gedacht zou worden vervloog als sneeuw voor de zon. Hoe had ze kunnen weten dat de smiecht het zo ging spelen. Haar uit zou dagen op een manier waarop hij wist dat ze het niet kon afslaan. De glimlach op haar lippen levendig toen ze voorzichtig de ketting terug gaf aan de vrouw en haar vriendelijk bedankte. Ze werd uitbundig nagezwaaid door het oude vrouwtje, die trots daarna naar de plots vele klanten keek die zich hadden verzameld bij haar kraampje. Met een glimlach keek ze om over haar schouder naar het kraampje terug, om daarna in een fractie van een seconde naar Savador te kijken. Haar glijdende passen brachten haar verder door Savador uit, hielden zich rustig zolang de man zich achter haar bevond en ze wist dat ze in zijn zicht was. Ze zou het hem spijt laten hebben dat hij haar had uitgedaagd op deze avond. Om een extra doorn in het oog te zijn voor hem streelde een onzichtbare hand over het wangetje van Elwin, als een warme bron langs zijn zachte huid. En een zachte fluistering in zijn oor die misschien nog maar net hoorbaar zou zijn voor Savador, uiterst expres, sprak ze het jongetje toe. ’Papa is de helft van zijn masker vergeten, niet? Staat wel gek hè?’ de toon van haar stem vrolijk, plagend waarbij ze het jongetje uitdaagde hardop te reageren op haar plotselinge stem.

Waarom, o, waarom ze dacht zich zo onopvallend tussen het normale volk te kunnen begeven, hoe ze ervan overtuigd leek te zijn zich ook best in dat patroon te verplaatsen wanneer het voor haar beter uitkwam. Maar met haar lokken als een wit glanzend verendek en de meerdere aspecten van haar pure Puffoonse origine die tevens extra nadruk legde op haar schoonheid liet haar zoveel meer afwijken van de rest dan ze zelf ongetwijfeld moest denken. Neara, evenzeer gekleed naar het thema van Halloween en een gemaskerd bal. Neara, die zich vertoonde in een alledaagse kroeg en danste met de eerste de beste fijne kerel in de balzaal. Neara, met een mok warme drank bij een kraampje op een plein van gezamenlijkheid. Neara, die noch zo vergeleken kon worden met de normale lui deze avond op straat. Vanuit zijn 'verborgen schuilplaats' hield Savador haar continu in het oog, iedere timide beweging van haar lichaam in zich opnemend als een detail dat net zo belangrijk was als al haar overige handelingen. En hij kon alleen maar zuchten en roerloos staren met de sterrenhemel boven zijn hoofd die al net zo sereen was als dit moment. De opgelaten stem die dit alles in duizenden scherven van onheil uit elkaar liet spatten schalde door de nacht, te luid en te ergerlijk. Met zijn overblije smoel en zijn opgeheven biermok waar het schuim van over de houten randen liep was behalve de aandacht van de dronkenlap ineens ook de interesse getrokken van vele andere omstandigers. Als volbloed Shadraan had hij niets anders gedaan, de drang dwong hem ertoe dat ene te doen dat typisch was voor mensen die toebehoorden tot een volk dat bestempeld werd als nors en duister en met vele bewaarde tradities. Het masker klapte hard terug, hij negeerde de brandende blikken van getuigen en genoot ondanks de harde uitdrukking op zijn bleke gelaat van het moment van overmacht. Verdiende loon. Hij was zelfs zo in de ban van zijn eigen triomf dat hij Neara's richting niet inkeek, ook al voelde hij ook zij in zijn richting kijken. En hij zou onmisbaar zijn blik even naar haar hebben laten afdwalen, waarschijnlijk onbewust, als Elwin niet dat schattige vermaakte lachje uitgeslagen had, met die vingertjes gekromd voor zijn ondeugende mond vertrokken in een olijke grijnsje. Zijn wenkbrauwen hadden zich verbaasd opgetrokken toen hij op zijn zoontje neerkeek, maar zakten weer omlaag toen zijn mondhoeken omkrulden en hij een moment later met hem meelachte. Misschien was iets of iemand dat hem aanvoelde juist wat die lege pijnlijke plek kon opvullen voor al die verspilde jaren van leegte en eenzaamheid. Pas nu zag hij in dat het alleen zijn eigen vlees en bloed waren die dit konden doen. Met z'n tweeën lachten ze net zolang tot hun lachen langzaam maar zeker verstomde, zelfs toen mensen nog ontzet bleven kijken en ze alweer doorliepen. Maar hij voelde haar kijken, hij voelde haar blik in zijn rug tussen zijn schouderbladen, en al was het niet zijn directe bedoeling geweest om op deze opvallende manier haar aandacht te trekken; het was gelukt. Zijn passen waren langzaam, zijn lange zwarte lokken deinden mee op iedere stap, Elwin keek nog breed lachend naar zijn bleke gezicht op ondanks dat hij als baby zo afstandelijk was geweest tegenover zijn vader en zich alleen open had gesteld aan zijn moeder. En om het tot slot af te maken draaide Savador zijn hoofd half om, zijn slangachtige ogen als goudgekleurde lokazen recht in de zilvergrijze poelen die terugstaarden, op het eerste gezicht weifelend alsof ze nauwelijks kon geloven dat hij dit deed. De brede grijns op zijn gezicht weerspiegelde zijn hooghartige houding, zijn triomfantelijkheid bij deze handeling waarmee hij de laatste stap van zijn plan uitvoerde. Langs de vele voorbijlopende mensen in een waas van tijd en ruimte die er nu niet aan toededen, de hoofden als donkere schimmen en de sfeerlichten om hen heen leek het oogcontact veel langer te duren dan dat het eigenlijk was. Maar om opzettelijk de spanning erin te houden, verbrak hij het contact, draaide zich om en verdween als in het niets in de menigte die als een poort voor hem en Elwin openden en achter hen weer leek te sluiten door nieuwe op elkaar drommende mensen langs de kraampjes en stalletjes. Ze zou volgen, geen andere optie mogelijk, dat wíst hij gewoon. Met de kleine jongen op een arm die kirde van plezier bij al die bizarre fenomenen van voorbijgaande heksen en mummies, uitgholde pompoenen, vlaggen, wimpels en lampionnen, beende hij voort in zijn nette pak die verreweg nog niets weghad van een Halloween-kostuum als je het masker en de sierende overeenkomsten met een Phantom niet opmerkte. Hij negeerde mensen die hem nakeken, waarschijnlijk herkenden als de hoofdmeester van de school verderop en de opvolger van de Heer der Duisternis, liep in zijn vluchtige pas bijna zelfs een zwarte kat onder de voeten die toepasselijk in het thema van vanavond viel, maar die hier op het moment niet hoorde te zijn tussen de mensen. Straten liep hij uit, hoeken sloeg hij om, alles om het reeds uitdagender te maken voor zijn 'secreet'. En zijn geamuseerde grijns werd steeds breder bij iedere nieuwe stap die hij nam, bij ieder nieuw obstakel dat hij op zijn achtervolginspad voor Neara creërde om haar op een zo charmant mogelijke wijze te hinderen. Het was een vertier, weer een ander soort spel dat ze normaal met elkaar speelden en elkaar - bewust of onbewust - als pionnen in het speelveld opstelden. Het was uitdagend, bijna kinderlijk. Bij de volgende laan passeerde hij het kruispunt weer, waar hij opnieuw een hoek omsloeg om vervolgens weer uit te komen bij een nieuw open stuk waar kraampjes langs de voor paarden en koetsen afgesloten weg stonden opgesteld. Gesuikerde appels met kaneel in de vorm van pompoenhoofden, sieraden en maskers; er werd van alles bij de kraampjes verkocht. Niets trok zijn aandacht terwijl Elwin zijn ogen uitkeek, zijn blik schoot zoekend in het rond bij het gevoel van onzekerheid dat hem plotseling overspoelde. Alsof alles toch niet helemaal op rolletjes liep zoals hij het wilde. Met een frons werd zijn pas automatisch verlangzaamd, zijn blik gleed zoekend in het rond. Tot hij haar met een schok en verwijdde ogen in een fractie van een seconde zag staan, daar bij het eerstvolgende kraampje met decoraties in het thema van Halloween. Uit ontzetting stond hij zelfs even stil, zijn blik heen en weer schietend door de omgeving op zoek naar een weg of verborgen uitgang waar ze hem zo sluw voor was gegaan. Bij Medusa!
Geprikkeld door deze onverwachte gebeurtenis, dit vuile trucje van de velen die ook zij in bewaring voor hem hield in het spel tot het juiste moment aanbrak om hem daarmee te overtroffen, beende hij haar schalks voorbij, zijn neus in de wind en zijn norse statige houding recht en zo gracieus dat het bijna van zijn hele positie af te lezen was zich niet te willen laten overmeesteren door zoiets simpels. Haar amusatie in het voorbijgaan was bijna voelbaar, hoe ze hem hier later nog zovelen keren tot irritatie toe mee kon ergeren, misschien wel in schateren uit zou barsten zodra hij buiten gehoorafstand was. Zijn passen versnelden zich weer als bij donderslag, maar Elwin richtte zich verrast in zijn armen op en draaide zijn hoofd nieuwsgierig om bij de voelbare streling langs zijn huid. 'Papa is de helft van zijn masker vergeten, niet? Staat wel gek hè?'
En ja hoor, het kon er ook nog wel bij. Elwin die het uitgierde van plezier en spontaan in zijn handjes begon te klappen, Savador die met kloppende aders bij zijn slaap zijn geduld om niet in woede uit te barsten met alle moeite bijeen moest verzamelen en het secreet dat alweer spoorloos uit het zicht verdwenen was. 'Papa,' nog nalachend legde Elwin zijn hoofd in zijn nek en keek naar het grote-mensengezicht van zijn vader op. 'Je moet het lijmen.' Alsof het nog niet beschamend genoeg was rolde er een tweede heldere lach omhoog uit zijn keel. Ha ha, leuk hoor. Kinderhumor. Chagerijnig liep Savador verder, weg van de menigte en de mensen die misschien mee hadden kunnen genieten. Hij zou haar opnieuw wat laten zien, hij zou weer de leidende rol grijpen en haar versteld doen laten staan. Hij wist niet waar ze was, maar het deed er niet toe. Hij wist dat ze toch niet lang op dezelfde plek zou blijven. Voor de verlaten plaats terug bij de Bokkenburcht, veilig buiten het licht en de lonkende gezelligheid daarbinnen, zette hij Elwin neer en knielde op de grond voor hem zodat hij op ongeveer dezelfde ooghoogte was. Een bleke hand had zich om het schriele kinderschoudertje geklemd, en in de ander hield hij twee ambachtelijke koeken voor, waar Elwin met grote ogen naar keek. Want het waren niet zomaar koeken, het waren de Shadraanse varianten met het kokos in het midden waar hij zo dol op was.
'Denk je dat je je zusje er ook één kunt gaan brengen?' vroeg Savador zacht. Elwin knikte gretig, pakte één koekje uit vaders hand en hobbelde enthousiast weg, de taverne in. Voldaan keek Savador hem na en kwam langzaam weer overeind, zijn rug tegen de muur in de verborgen schaduwen gedrukt. Daar was hij voorlopig even van af om dit spel tot een goed einde te brengen. En dat hield in; om het spel te winnen. Een zacht geslis gleed over zijn smalle lippen, uit het eerste opzicht had het nog het meeste weg van het aanhoudelijke gesis van een slang, maar de tonen vormden klanken en die klanken vormden de woorden van een oude spreuk. Eén van de velen die hij gestudeerd en zichzelf aangeleerd had uit de oude Shadraanse spreukenboeken die hij vaak tot diep in de nacht door had gespit in de tijd dat hij nog eenzaam was en niemand anders dan Saethion als gezelschap had. Hij liet zich samensmelten met de schaduwen tot hij er zelf één was, liet zich ermee één worden om zijn te lokaliseren identiteit en aanwezigheid te beschaduwen, tenzij je een geoefend oog had en je je verdiepte in de kunsten van de Shadraanse magie. Spreuken in het spel gooien was misschien vals, maar valsspelen; daar hield hij wel van. Als de onnatuurlijke schaduw in de andere donkere duisternis, gleed het als een zwarte schim over de vloer als van een grote vogel die overvloog, en verdween vervolgens in het niets. Het was niet de hoofdingang die hij nam, of de ingang waarbij je eerst door de drukte van de voortaverne moest waar het eten werd opgediend en de drank aan tafel werd gebracht, nee. Hij kwam weer uit bij de balzaal zelf, verborgen in één van de donkere zijhalletjes als van een kathedraal, maar waar stelletjes in de schemering stonden te zoenen en te lachen om hun nog onzekere en voorzichtige manier van doen. Daar nam hij zijn menselijkere vorm weer aan, al was hij nog één en al schimmigheid die haast onzichtbaar tegen de muur gedrukt stond. Met zijn hoofd opzij en blikkend over zijn brede schouder liet hij zijn slangachtige ogen door de zaal gaan, waar nu even een rustig nummer door het orkest werd bespeeld en er een rustpauze op de dansvloer leek te heersen, niet moeilijk te zien aan de dansparen aan de kant met een glas drank of een hapje, glimlachend pratend met elkaar of in groepjes. Uda stond zich te bekommeren aan een tafeltje wat voor drank ze nu eens zou nemen, Thamias zat zich met over elkaar geslagen benen te vervelen in een stoel aan de kant en daar zag hij ook Elwin weer, die vrolijk het laatste koekje met zijn zwijgzame zusje deelde. Savadors blik ging weer terug naar de versierde ingang van de zaal, waar hij ieder moment het oogstrelende wit van haar lokken en de ranke vorm van haar lichaam verwachtte aan te treffen, misschien verbaasd omdat hij - als het goed was - voor even van de overzichtelijke kaart in haar hoofd geveegd was en nu nog deels onopmerkelijk moest zijn. Want hij wist dat ze hier terug zou komen, dat het haar aantrok om hier naar dit oord terug te keren en in nieuwsgierigheid te wachten op de volgende zet in het oneindigende spel.

Kalm, rustig en sereen was ze omgedraaid en doorgelopen. Op dat zelfde moment was Savador met zijn zoon haar hooghartig gepasseerd, iets waarop haar blik zich vestigde. Geprikkeld door zijn norsigheid krulde haar mondhoeken geamuseerd om, kwam haar hand omhoog om haast stiekempjes naar Elwin te wuiven. De pijnlijke woorden van de jongen alweer achter haar geschoven, de kleuter had er niets aan kunnen doen. Hij vond haar plotselinge verrassing alles behalve leuk, en het voelde goed om hem zo te zien door haar acties. Enkel en alleen omdat de woede in haar hart nog steeds niet was gedoofd, en deze dingen kleine goeddoeningen waren voor die pijn. Voor zijn acties, voor het gebruiken van haar hart en hem daarna ‘liefelijk’ weg gooien met zijn houding alsof hij het niet had willen doen. Na haar gewuif had ze de jongen fluisterend toegesproken zonder haar lippen te bewegen, reageerde de jongen spontaan in een uiting van plezier. Zelfs het kleine monstertje had ze aan haar hand op deze kleine minuutjes, iets wat haar soepele passen ver achter Savador aan enkel en alleen maar soepeler en losser maakte. Geamuseerd merkte ze de stijging van zijn hartslag op, de mogelijke woede die hem dit moest geven. Ze zag hem niet meer, maar volgde elke beweging van hem en zijn zoon. De brede glimlach op haar gezicht verborg ze achter haar hand bij het horen van Elwins woorden, kon nog net haar lach hardop onderdrukken. De jongen had niet beter met haar mee kunnen spelen, en de woorden van het jongetje waren van goud geweest. Ze hield haar stem verder bij zich, vond voor het moment dat ze nog wel genoeg met zijn zelfbeheersing had gespeeld. Hoe krachtig zijn passen ook waren, haar benen bleven rustig en soepel. In volkome kalmte liep ze door de drukke straat, bekeek de versieringen die boven de straat waren opgehangen. Genoot van de geluiden om haar heen, de geuren die haar allemaal bereikte en liet haar gedachtes half naar vroeger af dwalen. Naast dat, naast het toch nog enigszins genieten van deze avond op de manier wat ze van plan was geweest, hield ze elke stap van Savador in de gaten. Niet perfect, het leek haar nergens voor nodig. De man kon elke straat inslaan wat hij wilde, ze zou hem toch weer vinden. Zacht neuriënd liep ze door, stopte voor een moment bij een kraampje om een gevallen heksenhoed op te pakken en deze met een glimlach terug op het sip kijkende meisjes hoofd te zetten. Op haar hurken, met een glimlach keek ze in de stralende ogen toen het meisje merkte dat haar verloren kledingstuk weer gevonden was. Met een zachte, tedere tik op het neusje strekte ze haar benen weer en liep door. Zacht neuriënd vervolgde ze haar weg, totdat haar stappen langzaam verlangzaamde en er een lichte frons op haar slanke gezicht ontstond. Een enkele seconde was hij naar de tweede plek geschoven, had het meisje haar aandacht getrokken en had ze niet zo op hem gelet. Waar was hij gebleven. Met langzame passen, afgeleid wat te zien was aan de vooruit kijkende blik en de gefronste wenkbrauwen, liep ze door terwijl ze doorzocht naar de aanwezigheid van Elwin. Deze vond ze, de kleine bron omringt door vele andere. Hij was terug in de danszaal, naast zijn zusje. Maar waar was zijn vader, waar was de vuillak gebleven. Haar passen versnelde, bedacht zich dat hij nooit ver kon zijn van zijn zoon als hij een minuut daarvoor nog met hem had gelopen. De danszaal, het was haar enige aanknopingspunt om hem te vinden. Om het daarna te vervolgen, om hem deze slag niet te laten winnen. Haar passen leken gehaaster als je haar bewegingsmanier kende, haar nog kalme blik nu strak gericht op de houten deur van de taverne. Rustig duwde ze deze open, waarbij haar blik even opzij schoot bij het voelen van een verbreking van het magische net. Haar kaken klemde zich op elkaar. Wat zij had gedaan met magie was niets meer dan iets wat ze altijd al deed, dus een spreuk gebruiken kon je het niet noemen. Die vuillak had meer gedaan, en dat was te merken aan het magische net wat een onderbreking had, was verward en was gebruikt. Maar zodra ze de drukke taverne weer instapte ontspande ze haar kaken. Door het masker heen schoten haar ogen heen en weer over de aanwezige, negeerde de vrolijk kijkende barman die haar aandacht probeerde te trekken met een brede lach. Haar houding recht, statiger dan voorheen toen ze binnen was gekomen met een haast nederige houding. Hij moest in de buurt zijn, wetend dat zijn kinderen hier waren. Langzaam liep ze naar de toegang van de danszaal, waarbij haar ogen van Uda naar haar zoon schoten, om vervolgens stil te komen hangen op de tweeling die opgetogen hun lekkernij op peuzelde. Sceptisch kroop een wenkbrauw omhoog, gleden haar ogen omhoog terwijl ze haar kin optilde. Negeerde de verbaasde en opeens uiterst opgewonden blik van de jongeman van voorheen. Waar was hij, ze voelde zijn aanwezigheid vaag. De irritatie was plots uit haar zilveren ogen te lezen, kon er niet tegen dat hij haar net dat kleine beetje te slim af was. Dat ze net niet zijn werkelijke locatie kon aanwijzen, en ze niet als een wanhopige kat elk hoekje van de taverne af zou zoeken. Zo wanhopig zou hij haar niet krijgen, hij mocht willen dat ze zo naar hem zou gaan zoeken. Precies op dat moment leek het dat ze zich weer wilde omkeren, om terug te gaan naar de bar en daar te blijven. Alsof ze Savador lang niet belangrijk genoeg vond om het spelletje mee voort te zetten.

Sla uw slag ooh duistere, roosbijtende, halfgemaskerde, langharige vreemdeling c:

Hier is uw Saf in Antonio Banderas stijl
OLÈ *geklapper van castañuelas op de achtergrond*

Vanuit de sinistere schaduwen kon hij haar feilloos blijven bespieden, want ja - het was zoals verwacht. Precíes zoals verwacht. Haar statige gestalte, zowel haar macht als haar lichaam die konden refereren aan dat van een Godin, van haar fluwelen lokken met de sierlijke slag als van poedersneeuw, de welgevormde jurk en de meeruisende linten; ze was daar. Teruggeroepen naar het oord van muziek en dans, de zaal met de enige dansvloer in de wijde omtrek, de blikkerende kroonluchter en de elegantie zoals je die in een antiek dorpje verder zo gauw niet meer kon vinden. Teruggekomen om een antwoord te krijgen op haar vraag, om alles in haar verstrooiing van zijn plotselinge maskering weer op een rijtje te zetten. Want ja, hoe kon het toch in hemelsnaam dat hij zomaar niet meer was op te sporen op dat handige kompas in haar hoofd? Hoe hij haar met een beetje meer doorzetting en moeite weer net iets te slim af was. Hij en zijn vuile trucjes, daar moest ze inmiddels al wel gewend aan zijn. Zag haar nu verloren staan op de dansvloer, zoekend en blikkend, het arme schaap. De wolf komt je verlossen uit je lijden. De slang loerend op de zwaan, maar als geliefde of prooi? Want hoe opwindend Savador het heimelijk wel niet vond dat ze nauwelijks aandacht aan elkaar besteedden, maar tegelijkertijd zo dicht in elk anders buurt wilden zijn. Het maakte hem ertoe haar kleding van haar lijf te willen scheuren en haar terug mee te nemen naar de kamer waar ze voor het eerst een bed met elkaar hadden gedeeld. Opnieuw en opnieuw. Het mocht decennia duren, het moest verguldigd zijn als een gravering op een kroon en een zegel op een hoffelijke brief. Het was alsof het om niemand, níemand anders dan om hen twee draaide. Vooral vanavond voelde hij de passie en de hartstocht zich meester van hem maken. Ze stond op het punt weer te vertrekken, verveeld in het spel nu hij haar had weten te overmeesteren met die laatste zet. Zijn slangachtige ogen zagen het achter het mystieke masker als van bot, enkel al aan haar houding en haar manier van bewegen. Hij had geen gebruiksaanwijzing nodig, geen jarenlange studie, geen braille. Misschien een talent dat enkel in haar geval gold, maar hij kon het zien. En hij zou het niet laten gebeuren dat ze zomaar de zaal weer zou verlaten, geen sprake van. Zijn lange nauwe overjas met de split aan de achterkant ging in een ruk van zijn arm uit, evenals het donkerpaarse mouwloze colbertje eronder dat zo strak had gezeten. Zijn brandschone witte overhemd eronder gaf zo'n ander beeld dat het leek alsof hij zich in andere kleding had verwisseld, waarvan het minste maar waar was. Zijn blik dwaalde weer naar Neara af, zijn verschijning weer zichtbaar toen hij zich uit de schaduwen onthulde. Het was nu of nooit.
Precies op het moment dat het orkest op het podium Raziaanse instrumenten inzetten en de eerste klanken van een aangrijpbare tango uit het verre verre zuiden door de balzaal klonken greep zijn bleke hand naar de hare, zijn manchetten strak om zijn polsen maar de mouwen van het dunne overhemd los hangend om zijn arm, en zijn lichaam geheel onverwachts tegen haar achterkant gedrukt. Verrassend, maar des te meer en gemakkelijk hij haar in de dans mee kon slepen. Het was misschien wel een ander verhaal geweest als hij haar niet onaangekondigd beet had kunnen pakken en al in formele danshouding op de muziek had moeten wachten om op het juiste moment netjes in te springen. Zijn hoofd boog zich iets over haar ranke schouder, zijn sluike zwarte lokken hangend over haar bovenlichaam. Bij de opwelling van de muziek en naarmate het puur Raziaanse stuk van de passie en liefde meer op gang kwam liet hij haar sierlijk omdraaien om haar direct in de juiste danshouding te nemen; lichamen dicht bij elkaar, rechterhand op haar onderrug, de andere vrije arm gestrekt en de handpalmen zacht tegen elkaar gedrukt. Zijn gouden ogen blikten zwijgend maar veelzeggend op haar neer, maar het mocht niet lang duurde tot hij overging in de el paseo. Twee keer langzaam, twee keer vlot, de man vooruit en de vrouw die zich door de man liet leiden achteruit. Als het erop neerkwam was Savador een bailarin in stijldans, tevens de tango. Vijfentwintig jaar studie op Razen leverde wat op voor je eigen cultuur. Op de bal van zijn voet draaide hij zich soepel om en nam Neara in de draai mee, de kleine hakken van zijn herenschoenen schoven en klakten bij iedere stap op en over de vloer. De bleke hand met de hare erin strekte hij zodat hun armen op gelijke lengte zaten, de andere tussen haar schouderbladen duwde haar dicht naar hem toe. Hun hoofden die in een ruk naar links bewogen. In stevige zekere passen dansten ze bijna wang tegen wang, met hun hoofden in dezelfde richting, kijkend over hun handpalmen die zachtjes tegen elkaar waren geduwd naar een punt in het niets. Hij liet de greep weer los, liet Neara in een pirouette overgaan. Zonder haar arm los te laten of zijn strakke blik van haar af te wenden leidde hij haar op armlengte draaiend om hem heen mee, zijn smalle lippen niets meer dan een rechte doodserieuze streep.
'Geef je fout toe,' sprak Savador haar zacht toe. Het lag aan haar, de aard en de wortels van de misstap waren bij haar ontsprongen. Zij moest dus ook weer de stap nemen om het weer op het juiste spoor te brengen. Hij was niet weggelopen bij hun laatste confrontatie, dat was zij. Hij trok haar slanke lichaam in een elegantie draai weer naar zich toe, begeleidde haar in de slepende stappen dwars door de balzaal en over de dansvloer zonder van haar af te wijken en bij iedere nieuwe stap er honderd procent verzekerd van te zijn zijn eigen lichaam tegen de achterkant van het hare gedrukt te houden. Haar linkerarm even opgeheven zodat zijn neus die haar vormen en warme huid afging ook even langs haar zachte oksel streek, om die vervolgens weer met zijn eigen arm erbovenop om haar eigen buik en middel te leggen. Hij liet haar in het einde van de pas weer naar zich toedraaien om haar weer in de gebruikelijke danshouding te nemen, bijna een omhelzing met zijn gezicht vlakbij haar zachte naar parfum ruikende lokken, waarbij ze ervan gediend was nu haar been over zijn heup te leggen. Alsof hij totaal genoeg van haar had duwde Savador haar het volgende moment weer van zich af, om met de benende passen alsof hij boos was weer op haar af te lopen en zijn rechterarm om haar middel te haken, zijn andere in de lucht gerezen en zijn rechterbeen over de vloer gestrekt als een hidalgo. Hij dwong haar bovenlichaam naar beneden door over haar heen te buigen en door zijn knie te buigen, en terwijl hij de opgeheven arm langzaam weer liet zakken trok hij zijn uitgestrekte been schuivend over de vloer weer naar binnen en naar zich toe. Uithijgend in haar gezicht met hun voorhoofden tegen elkaar nam hij Neara terug langzaam weer terug in een rechtere positie, maar dacht er nog niet eens over om zijn ogen van de hare af te scheuren. 'Zielloze loeder met je karamelkleurige verborgenheid,' zei hij zo kalm als stilstaand water. 'Je weet dat je fout zat en je dat feit met geen mogelijkheid kan ontlopen.' In een vlotte draai waarbij het haast leek alsof hij er zijn woede in wilde laten weerspiegelen tilde Savador haar op waar zij het weer behoorde af te maken door een been omhoog te gooien. Om haar onthutst en duizelig te maken, al was dat maar schijn, liet hij haar daarna aan een gestrekte arm zo veel en snel in de rondte draaien dat er van haar gestalte enkel nog maar een heldere waas van sierlijke vaandels en meezwierende lokken in elegantie zichtbaar was. Zijn been strekte zich weer uit over de dansvloer hoe hij haar vervolgens in zijn greep nam, in volle contole over de passie en de gratie die van het schouwspel afspatte. In de liefdevolle houding die zo botste met hun boze verhoudingen tegenover elkaar op het moment boog Savador zich weer over haar heen, verder dit keer; misschien wel om haar onzichtbaar voor de toeschouwers te stangen. Haar lichaam met de ranke vormen van een zwaan liet hij leunen over een arm, hield haar bovenlichaam er ook deels mee tegen met de beschermende hand tussen haar schouderbladen, haar dwingend zich zover achterover te buigen dat ze haar hoofd in haar nek moest leggen, ondersteboven naar de gasten langs de muren moest kijken en de punten van haar lange bleke lokken met slag over de grond zouden hangen. Met vol zicht op haar inkijk boven de rand van haar jurk besteedde Savador er echter geen aandacht aan. In de voorover gebogen positie had hij zijn ogen gesloten en genoot van haar structuur, de elegante vormingen, haar geur en vrouwelijkheid met zijn smalle lippen die op enkele centimeters boven haar vlees haar huid aftastten, haar proefden, en zijn neus die zich wegstopte in het plekje tussen haar hals en decolleté en haar lokken. Hoe hij de hartstocht enkel maar voelde stijgen bij het loslaten van dit lang bewaarde begeerte, hongerig als het beest dat hij kon zijn als hij voor even niet de beschaafde nette man was. Zijn lippen verplaatsten zich zodat ze nu op een paar kleine millimeters nog nét niet haar volle lippen raakten, maar wel over het glanzend rood uithijgden. 'Zeg dat het je spijt. Werp je voor mijn voeten, kus mijn schoenen. Maak het ertoe dat je voor mijn vergiffenis moet smeken.' Een beweging alsof hij haar uiteindelijk wel ging kussen, maar Savador legde enkel zijn wang schuin tegen het hare. 'Geef je fout toe,' fluisterde hij zacht in haar oor, zijn eerdere woorden herhalend. De overige gasten die nooit of te nimmer konden matchen aan zo'n adembenemend schouwspel, niet de passie ervoor hadden en ook niet wisten hoe ze dat moesten plaatsen. Asema die zwijgzaam maar geboeid toekeek, Elwin wiens mondje al net zo openstond nu hij zijn vader en de witte mevrouw zo zag, en Uda die zich inmiddels van de tafel met drank afgewend had en nu met tranen in haar ogen haar longen uit haar lijf stond te schreeuwen uit jaloezie. Hoe bijzonder aangrijpend hij kon dansen, maar dit in hemelsnaam niet bij haar kon tonen - juist omdat zij één van die personen was die de passie ervoor niet bezat. Neara; zij was de passie zelve. Ze kon schreeuwen wat ze wilde, de hartkloppende warme tonen van de tango overstemden haar toch, overstemden alles en iedereen alsof dit - dít wat er nu gaande was in de balzaal, waarom talloze gasten de taverne uitgesijpeld waren om dit bijzondere te kunnen zien en waarom ze nu stuk voor stuk ademloos aan de kant stonden - er alleen maar toe deed. Niemand in Kovomaka die ook maar in de buurt kwam van het niveau van hun heimelijke liefde, geen stel en geen paar; al zo leek het op dit ultieme moment. Alleen zij, de dans, de muziek en de wereld.

Ze wilde omdraaien, zich op andere dingen focussen totdat hij terug kwam. Totdat ze hem weer de volle laag zou kunnen geven, enkel en alleen omdat hij zijn vuile trucjes had gebruikt. Op het moment dat ze zich wilde omdraaien, ze enkel haar voet had verschuift, kwam het als een haast warme golf weer terug in haar geest. Ze voelde hem, zag hem achter haar en kon weer elke hartklopping onderscheiden uit die van alles om haar heen. Haar kaken klemde zich op elkaar, bleef de enkele seconden haast stijfjes staan toen ze het ritselen van zijn kleding hoorde. Ze had het niet zien aankomen, had de muziek horen aankomen maar zijn plotselinge besluit kwam vanuit het donker. Niet geweten dat dit zijn bedoeling was geweest, en haar ademhaling stokte voor een moment op haar geopende lippen toen zijn lichaam zich al even onwaarschijnlijk tegen die van haar drukte. Haar hand was in de zijne verdwenen, haar kin was in die zelfde plotselinge aanraking omhoog gerezen alsof hij deze omhoog gedrukt had. Haar blik was naar beneden gericht, langs haar eigen jukbeenderen naar zijn hand. Zag het witte overhemd, maar liet de rest voor nu aan haar verbeelding over. Waar haalde hij het lef vandaan. Hoe durfde hij haar op deze manier te benaderen, de Vrouwe van de Lucht. Tegen haar aangeplakt alsof ze bekend waren, alsof alles wat er gebeurd was open en bloot was geweest voor de buitenwereld. En toch, ondanks de puur zuivere irritatie die door het overgebleven stukje haat in haar hart omhoog was geschoten, voelde ze warmte van zijn lichaam uitnodigend. Bracht het een passie die vermengde met de rest van alles in haar hart. Haar kaken ontspande toen zijn hoofd over haar schouder bewoog, keek opzij enkel door haar ogen in diens hoeken te houden. De uitdrukking op haar gezicht strak maar gracieus. Hij kon het krijgen zoals hij wilde, maar dan ook krijgen zoals hij enkel van kon dromen. Ze zou hem laten voelen en zien wat voor fout hij had begaan, hem laten verlangen zoals ze voorheen had geprobeerd. Een macht op hem los te laten die enkel de puurste vrouw bij een man kon doen. Soepel, duidelijk geschoold door de lange jaren heen en verscheidene dansen. Haar lichaam soepel en lenig, waardoor het gecontroleerde omdraaien door Savadors beweging haast geoefend leek. Alsof ze dit alles hadden afgesproken, ingestudeerd en nu aan iedereen toonde. Hoezeer haar lichaam onder zijn controle leek als leidende factor, haar starende blik recht in die van hem gericht. Een koelte en een uitdaging was er haast in af te lezen, alsof ze totaal niet onder de indruk was van zijn handelingen. Alsof ze niet verwachtte dat er verder dan dit iets spetterends kwam, alsof hij het hierbij zou houden. Geen verandering was er op haar gezicht gezien zodra zijn lichaam in beweging kwam, zijn bovenbeen tegen die van haar drukte in de passen. Nam totaal geen afstand, hield het gebruikelijke grote contact tussen lichamen in de dans geheel in tact. Hun lichamen tegen elkaar geplakt, haar voeten die lichtvoetig en even vlug zijn passen volgde. Haar ogen die geen enkel moment uit die van hem los kwamen, bleef hem bij elke pas uitdagen tot meer. Geen enkel woord gesproken, maar hele gesprekken waren bezig tussen hen twee. Alsof het afgetimed was ging ze met hem mee, haar dunne benen sprongen haast elegant tussen de losse slierten van haar jurk door om telkens een glans van haar vrouwelijke, zachte huid bloot te geven en het niet te bedekken achter de dunne, toch wat doorzichtige stof. Vanuit de zijwaartse stappen draaide haar lichaam onder zijn arm door, om als een haast langzame draaikolk de verschillende tintent wit in een geheel te brengen. Voor het moment een grotere afstand tussen hen in, maar nog steeds was er geen tevreden tint op haar gezicht te vinden. Eerder een haast verveelde oplichting van haar wenkbrauwen, om even haar mondhoek flinterdun te laten omkrullen alsof ze hem van binnen uitlachte. Zelfs zijn strakke blik deed haar niet huiveren, deed de neiging om zijn hand fijn te knijpen die de hare vast had groter worden. Zijn stem klonk zacht, maar uiterst verstaanbaar voor haar woorden. Om weer dichterbij te komen liet ze zich mee gaan in de draai, om zichzelf haast weer tegen hem aan te plakken. ‘Welke fout? Om met zo’n weerzinwekkende danspartner de dansvloer op te stappen. Je hebt gelijk, slechte keuze,’ haast nonchalant krulde haar mondhoeken om terwijl ze doodnormaal naar hem opkeek. Natuurlijk wist ze waarop hij doelde, natuurlijk voelde ze de drang om hem een klap te verkopen voor zijn onwetendheid. Maar zo makkelijk zou hij haar niet aan het praten krijgen, zo makkelijk zou ze het hem niet maken. Hij was verdwenen uit haar blikveld, maar met haar gezicht opzij gedraaid streelde haar neus nog net niet zijn kaaklijn. Elke pas ging ze mee, elke pas werd met een kracht en passie uitgevoerd die de kijkende bewonderaars allemaal verkeerd zouden opvatten. Een passie voortgedreven op de wil om te kleineren, te verpletteren en kapot te maken uit pure woede. Even leek haar huid te sidderen onder zijn intieme aanraking, maar doordat hij achter haar stond kon hij de lichte en korte verandering in haar ogen niet zien. Ondanks de woede wist ze dat er iets in haar was wat hiervan genoot, wat meer wilde van hem. Meer druk van zijn lichaam wilde voelen, zijn handen over de naakte delen van haar lichaam wilde voelen glijden. Als was het enkel in de schijn van de dans, al was het enkel om haar van haar stuk te brengen. Met een wilde draai werd ze terug gestuurd, zwaaide haar been alsof het niets was in de draai mee omhoog om zichzelf om hem heen te wikkelen. Haar been over zijn heup te leggen, hun voorhoofden haast tegen elkaar aan waarbij haar blik langzaam van beneden weer omhoog gleed naar die van hem. Een moment later werd ze van hem af geduwd, waren haar passen naar achter snel maar soepel. Liep ze in het begin haast een paar uitdagende passen met hem mee naar achter toen hij weer op haar af beende. Alsof deze gehele dans een spel was, iets wat eigenlijk ook enkel waar was. Een spel om elkaar gek te maken, om een flauwe smoes te hebben toch bij elkaar te staan ondanks de haat. Haast in een botsing vonden hun lichamen weer contact, gleed haar been met die van hem mee alsof er onzichtbare touwtjes aan vast zaten en ze beide aan elkaar vast maakte. Pas op het moment dat zijn borstkast echt tegen die van haar drukte liet ze zich langzaam en met een haast verscholen glimlach achterover zakken. Voor een moment holde haar rug verder dan zijn borstkast tegen haar aan drukte. Kantelde haar kin omhoog waarbij ze haar hals aan hem vrij gaf, haar ogen voor een moment sloot in de gratie die de soepele houding gaf. Haar lichaam werd weer opgeheld, haar voet naar de ander gebracht en hun lichamen nog aan elkaar geplakt alsof ze nooit los waren geweest. Haar ogen vonden de zijne weer, leken vanuit de haast ontspannen blik die zich had gevormd op het moment dat zijn borst tegen haar aangedrukt had terug te schieten naar de koele uitstraling. Deze verstrakte enkel maar samen met haar opeen klemmende kaken bij het horen van zijn woorden. ‘Werkelijk?’ was haar al even zachte en simpele antwoord. Het totaal niet met hem eens, dat was duidelijk. Geamuseerd was haar blik op het moment dat hij weer draaide en ze haar lichaam vlotjes de lucht in voelde tillen. Hij had zijn kracht terug, en het zou haar niets verbazen als hij in enkele dagen weer zijn oude conditie terug had. Gewillig, alsof ze hem voor deze ene keer tegemoet zou komen, sloeg haar been omhoog. Even afgeleid volgde ze zijn armen, draaide om haar as en verplaatste zich op de bal van haar voeten zo vluchtig dat het haast leek alsof ze enkel rond draaide. Overgegeven aan zijn kracht viel ze als het waren uit in zijn armen, haar hand doorgeschoven naar zijn nek onder zijn gitzwarte lokken. Ze moest toegeven dat haar hartslag versneld was, dat dit alles een grote inslag was op haar zelfbeheersing. Dat hij zo met haar durfde te slepen, zo van haar gebruik maakte in een zaal vol toeschouwers. De hand die niet in zijn nek lag, lag gestrekt en haast liefelijk op zijn bovenarm. Drukte voor de show, en enkel om hem spijt te laten hebben dat hij deze zet had gemaakt, haar lichaam geheel tegen hem aan. Borstkas tegen borstkas, voorhoofd tegen voorhoofd alsof ze als liefdespaar elkaar weer hadden gevonden. Weer met een lichte vertraging bewoog haar bovenlichaam naar achter. Zo ver, dat haar blik pas met plots een lichte glimp van amusatie pas van hem af sprong toen ze haar hoofd in haar nek legde en weer door boog, verder dan zijn lichaam haar kon volgen. Haar ogen deze keer open, zag in een flits de toeschouwers die er eigenlijk niet meer toe deden. Voelde zijn adem tegen haar huid, voelde hoe haar lichaam hem vast hield zodat hij haar niet zou laten vallen. Iets veerde ze terug, gaf hem de mogelijkheid ook zijn bovenlichaam tegen haar aan te brengen. Toch sloten haar ogen zich op het moment dat zijn gezicht haar huid raakte. Haar gezicht bewoog terug, samen met hun lichamen die langzaam weer omhoog bewogen. Voor even was haar blik gericht op zijn nabije lippen, ademde haar eigen versnelde adem over die van hem uit. ‘Ik ben je scharrel niet die je kunt bevelen,’ siste ze woedend terug, waarbij haar blik opsprong met een nieuwe felheid. Hoewel haar woorden de woede hadden geuit was het niet op haar gezicht zichtbaar, bleef deze helder. Enkel de blik in haar ogen gaf zich over aan haar werkelijke gevoel, maar ze waren zo dicht bij elkaar dat de toeschouwers het niet zouden zien. Haar ogen bleven in die van hem vastgelijmd, gaven een nieuwe betekenis aan het gezegde “als blikken konden doden”. Hij had naar adem snakkend op de grond gelegen als ze de kans had gehad, als ze zichzelf had toegestaan de wanhoop van binnen los te laten. Maar ze zou zich niet geheel aan hem verliezen, niet in deze woede en in geen enkele andere emotie die door haar heen geschoten had op momenten in het verleden. ‘Welke fout? De fout dat ik naar een man liep die me gebruikte. Die koos om te trouwen en mij daarbij aan het lijntje te houden. Mij hield voor het eigen plezier, en waarbij ik hem zat ben als een jurk uit de mode. Hij zichzelf van de hoogste toren af mag gooien zonder dat ik om zal kijken?’ haar zachte stem zo scherp als een tweezijdig mes, fluisterde hem de woorden toe zonder enige genade. Dat ze om hem gegeven had, als was het maar een klein beetje, liet ze ongewild los in deze woorden. Maar zoals het nu klonk had hij het allemaal verspild, had hij het weggegooid op het moment dat hij los had gelaten met Uda te trouwen. ‘Hmm. Dat was ik bijna vergeten. Gefeliciteerd met je nieuwe gezinsuitbreiding. Ik hoop dat jij en je vrouw een lang, láng leven met elkaar zullen delen,’ alsof ze hem keihard in zijn gezicht uitlachte om zijn keuze, er nog eens inwreef hoe oerdom hij was geweest. Maar hoe kil haar woorden klonken, diep in haar hart deed het haar pijn. Wilde ze niet dat hij zo vast geklemd zat, enkel en alleen om puur egoïstische redenen. In een draai waarop het leek alsof hij de leiding had stapte ze om elkaar heen om in een al even plotselinge stilstand weer schuin tegen elkaar stonden. In het zelfde moment was Neara op haar tenen omhoog gekomen, had ze haar been voor een tweede keer om zijn heup geslagen en haar voorhoofd op zijn schouder gelegd. Als de verleidster in het stukje bracht ze langzaam haar bovenlichaam bij hem vandaan, gleed haar been strelend langs die van hem weer naar beneden en volgde de passen draaiend om elkaar heen. Naast elkaar in een snel tempo dat mee deinde op de tonen van de muziek, stapte over elkaars benen heen in een snelheid die je zou kunnen duizelen. Opnieuw een draai waarbij de basis danshouding aangenomen was. Hun lichaam tegen elkaar, maar op het moment dat ze uit de draai kwamen zakte ze beide door een knie. Zij lager dan hem, hij boven haar terwijl ze elkaar hijgend aankijken. Haar hand om zijn schouders heen, de andere nog in de zijne. Hun lippen zo dicht bij elkaar dat ze zijn huid voor een fractie van een seconde voelde. De muziek stief in een laatste krachtige noot weg, zij bevroren en deinden op hun ademhaling in de laatste pas verweven. Langzaam rezen ze weer omhoog, geheel aan elkaar gelijk waarna haar armen van hem af gleden en naast haar eigen lichaam kwamen te hangen. Elkaar aankijkend, hun lichaam schuin tegenover elkaar en zo dicht op elkaar dat de paar centimeter lucht ertussen haast niets leek. Haar ogen vastgevroren in die van hem terwijl een luid applaus vanaf de randen van de danszaal opsteeg. Een geluid zo hard dat Uda’s geschreeuw overmeesterd werd, een geluid dat bij werd gezet door zijn kinderen met hun kleine handjes. Haar ogen schoten weg, schuin opzij alsof ze niet kon besluiten hem aan te blijven kijken of haar blik over het publiek te laten glijden. Nog even speelde haar blik terug naar zijn opverende en neergaande borstkast. Keek naar de witte stof van zijn overhemd, bleef doodstil staan onder het luide geluid van het geklap. ‘Hier is de aandacht die je wilde,’ haar zachte stem was enkel hoorbaar omdat ze zo dicht bij elkaar stonden. Geen woede of uitdaging in haar woorden, enkel een emotieloze stem. Een afbreuk na dit alles, maar ze kon het niet in zich op krijgen op te kijken, hem aan te kijken en dan nog weg te kunnen lopen. Haar hart klopte achter haar ribben zo versneld dat ze zich af vroeg of het werkelijk alleen door het dansen kwam. Zonder hem aan te kijken draaide ze zich van hem af en liep met een neergeslagen blik van hem weg dwars over de danszaal. Hoe haar emoties over konden springen was vervloekend, en hoewel haar woede enkel gestegen was na zijn woorden kon ze de drang om bij hem te blijven niet uitschakelen. Om zijn huid zachtjes te voelen, al was het maar een lichte aanraking van hun vingers als ze naast elkaar stonden. Op haar hakken kon ze haar passen nog net niet over laten gaan in een versnelde pas, golfde haar witte lokken achter haar aan evenals de losse jurk. Voor haar ontstond een automatisch gangpad van klappende mensen die door leek te gaan tot in het café zelf. Haast schuchter keek ze op naar de mensen. Hoe goed ze hiermee had leren omgang, hoe zeer dit op dit ogenblik ontbrak. Weg. Dat was de enige oproep dat in haar hoofd duidelijk was. Ze had niet moeten terugkomen uit pure nieuwsgierigheid, ze had niet de drang willen voelen om te kijken wat hij met Elwin had uitgespookt en wat hij zelf had gedaan. Weg was de enige uitweg die haar hart nu wilde. Voordat ze zichzelf zou verliezen, tegen hem uit zou vallen in een hysterisch geschreeuw. Haar zorgvuldige masker voor al die mensen zou breken enkel door zijn toedoen, enkel en alleen omdat hij iets had gedaan. Enkel omdat hij haar op die manier had aangeraakt. Tegen haar had gesproken. Enkel en alleen omdat… Hij er was geweest. Binnensmonds vervloekte ze hem tot de onderwereld terwijl ze het café uit stapte en de deur achter haar dicht viel. Met gebalde vuisten schoot ze naar recht, schoot meteen de dunne zijstraat in waar het licht van de lantarens de schaduwen niet konden weg jagen. Haar gebalde vuisten drukte tegen haar voorhoofd, verborgen haar polsen en onderarmen de verwarmde en licht verkleurde wangen. Haar ogen kneep ze dicht terwijl ze doorliep, voelde dat ze op het juiste en laatste moment van hem weg gelopen was. Haar handen trilde, haar passen stopte en slapjes liet ze zich met haar rug tegen de muur aan vallen. ‘En Barlas, sería torturado. Os seus polgares deben ser suspendidos,’ in een wanhoop fluisterde ze haar vervloekingen, terug gevallen in haar eigen moedertaal. Langzaam zakte ze door haar knieën, dacht niet eens aan de slierten die op de grond lagen. In een pure poging zichzelf uit de bewoonde wereld te verwijderen om haar gehele innerlijk weer tot orde te krijgen verborg ze haar magie bron. Enkel haar zachte gefluister in haar zelf en haar verkrampte lichaam in de schemering van de schaduwen was zichtbaar als je het diepe straatje in keek. Langzaam liet ze haar armen naar beneden zakken en steunen op haar knieën. Starend in het niets naar de grond bleef ze zitten als het kleine meisje dat ze vroeger was. Afgedwaald om zichzelf te weerhouden de leidsters en leiders van het weeshuis de weg af te blazen. In haar eentje omdat elk kind haar eng vond, in zichzelf gekeerd omdat niemand contact zocht door haar plotselinge woede-uitvallen. Ook op dit moment wist ze niet of ze wilde huilen of elk stukje huid van Savador wilde laten verkleuren met blauwe plekken. Of ze hem liever wilde wurgen of zijn zachte handen over haar lichaam wilde voelen. Ze wist het niet meer, ze wist niets meer. ‘Mamá,’ weerklonk haar zachte stem opeens gepijnigd, drukte ze de knokkels van haar opnieuw gevormde vuist tegen haar slaap. Por que iso aconteceu. Por que non sei que facer, mamá,’ haar zachte gefluister enkel om zichzelf niet eenzaam te voelen. Om zichzelf het idee te geven dat er iemand was die antwoord kon geven op haar vragen, haar kende zoals enkel haar ouders hadden gekend. Maar ze wist dat als die twee haar nu zouden zien, dat ze niets van de jonge Neara terug zouden vinden. Enkel als ze het slot rond haar hart los zou laten. Maar wat er dan precies zou gebeuren wist ze niet. Voor nu wilde ze niet gevonden worden, wist ze niet eens wat er in het café gebeurde. Wist ze niet of Savador haar achterna was gegaan of genietend van haar reactie aan een glas champagne stond te nippen. Ze wist het niet en wilde het niet weten. Had elke magiebron van haar eigen ziel afgekapt van de buitenwereld, zich in haar eigen cocon verborgen. Niet eens de kracht om terug te lopen naar het kasteel en deze verpeste avond achter haar te laten. Ze had zelfs geen fut meer om het spelletje voort te zetten, was veel te ontzet van alles wat ze voelde en eigenlijk niet wist. Wilde niets meer dan antwoord op haar vragen, maar was veels te bang om deze vragen hardop te stellen aan de gene om wie het ging. Haarzelf, haar eigen hart en hem.

Natuurlijk slaagde hij erin haar te doen laten verrassen, precies naar zijn oorspronkelijke bedoelingen. Natuurlijk sloeg ze een onoverzichtelijke stap in haar denkvermogen en de basis-uitleg van het spel in haar achterhoofd over. Ze kon zijn zetten niet omzeilen, die per beurt steeds onverwachter en des te ingewikkelder aan konden komen. Hun prioriteiten, talenten - hoe hij fysiek sterker was als man, haar vuist op vuist gemakkelijk aan kon. Zij die hem zo uit zijn sokken kon meppen met een enkele windvlaag en haar onstuimige bron van kracht. En dan hij weer, die meer vuile trucjes op de binnenkant van zijn mouw gespeld had dan een ervaren oplichter met koffers vol spotgoedkoop en bedriegend neppe producten. Hij overviel haar, hij merkte het aan de onafgemaakte stap waarbij ze haar schuivende voet abrupt stop zette op het moment dat hij achter haar was gaan staan, haar slanke hand al in de zijne genomen en de eerste klanken van de vurige muziek al zwevend door de zaal voor ze er ook maar iets tegen kon beginnen. Want een dans afslaan; dat deed je gewoon niet. Je kon nog zo prachtig dansen en je nog zo elegant kleden - sloeg je een dans af, dan viel heel dat plaatje van klasse en beschaving direct uiteen. Tevens Shadraanse traditie, maar het was gewoon een gouden regel.
De afgunst op haar reine gezicht bij dit onvoorbereide gebeuren deed de vlam in zijn binnenste aanwakkeren en zijn amusatie des te meer vergroten. Haar hoofd naar zijn schouder gedraaid, haar kin omhoog - gracieus, maar ze blikte pas glurend vanuit haar ooghoeken naar hem toen hij zijn hoofd over haar schouder boog en hij gehinderd werd terug te kijken door zijn eigen gordijn van sluike donkere lokken hangend langs weerkanten van zijn bleke gezicht. Hij zou haar wat laten zien, met gemengde gevoelens meenemen in de dans zoals de man van behoren sowieso al behoorde te doen. Omdat hij wist dat hij het kon, en nog aardig goed ook. Hoe de gratie in de dans werd behouden zoals het uitging naar alle oogstrelende dingen in de wereld. In de plotselinge ruk waarmee hij Neara met haar blik en gezicht naar zich toedraaide alsof hij zich daarover al kon irriteren en haar in stilte vertelde om in hemelsnaam niet zo'n flauwe houding aan te nemen voor zo'n aangrijpelijke dans. Starend in haar ogen, die kille zilvergrijze poelen die sereen zoals altijd nu alles behalve toegevend terugstaarden, haar gezicht behouden in een weinig onthullende plooi alsof dit niets was, vooral hij niets betekende. Savador liet zich er niet door inpalmen, allerminst. Dat mocht ze willen. Zijn strenge slangachtige ogen blikten al net zo koeltjes terug, bleven haar zelfs roerloos aanstaren toen hij zijn been langs haar heup moest zetten voor de eerste passen van de dans, en hoe Neara daar onontzet in meeging door de passen van de vrouw die volgden al net zo stijlvol en vluchtig af te laten stemmen op de zijne. Als de wind zelf draaide ze soepel onder zijn arm door om zich vervolgens te laten leiden door hem in de zijwaartse passen, het moment waar hij voor even de gelegenheid kreeg om vast een voorproefje te nemen op haar vrouwelijkheid, zijn neus bij haar oksel en zijn duim strelend over haar opgeheven pols. In een nieuwe draai bracht hij haar dichter naar zich terug, om weer letterlijk lijf tegen lijf in de dans te staan, haar schijnend spottende stem kalm met een verwacht weerwoord waar hij enkel om kon glimlachen. 'Welke fout? Om met zo’n weerzinwekkende danspartner de dansvloer op te stappen. Je hebt gelijk, slechte keuze.' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een smal triomfantelijk glimlachje.
'Met totale onverwachting en niet onder gewilling,' vulde hij doodkalmpjes onder de schone passen aan. Hij liet zijn ogen de hare weer opzoeken om erin te verdrinken. 'Teleurstellend, Neara, dat je niet eens beseft dat je onder mijn leiding de dansvloer op bent gestapt om je nu onbewust door je eigen verblindende genot op te laten gaan in mijn bewegingen. Ik heb het je gezegd, nietwaar? Wat je ook doet of zegt, je zou naar me terugkomen - en hoe verrassend; je kwam terug.' Of ze wilde of niet, het moest zo zijn. Het was gewoon zo. En ze kon met smoesjes aan blijven komen - hij zou ze toch stuk voor stuk feilloos teneerhalen met sterkere argumenten. Alsof het zegje daarmee gedaan was werd de dans onafgebroken vervolgd, een oversprong naar de volgende pas waarbij ook hij zichzelf haatte om te genieten van de warmte van haar ontblootte rug drukkend tegen zijn borst, haar billen tegen zijn geslachtsdeel en haar achterhoofd tegen zijn borst waardoor hij uitademde over haar sneeuwwitte kruin en het puntje van haar neus haast langs zijn kaaklijn streek. Ze draaide, zwierde en zweefde, en alsof het niets was - want voor haar was het ongetwijfeld ook niets - legde ze in het uitgangspunt van de vloeiende draaibeweging haar ontblootte been over zijn heup en bracht hun voorhoofden naar elkaar toe, waarbij Savador met stille vuren in zijn gouden irissen in haar traag omhoog kruipende ogen staarde. De dansvloer werd voor even het toneel voor hen in het quasi-moment dat tegelijkertijd zo verschrikkelijk echt was toen hij haar van hem vandaan duwde en de hakken onder zijn herenschoenen boze klakkende geluiden per toeval ritmisch door de muziek heen lieten gaan toen hij weer op haar af kwam gebeend en Neara achteruit deinsend meeging in zijn tempo. Hun lichamen vonden elkaar weer, hij liet haar niet zomaar begaan. Hoe ze zich naar elkaar toebewogen leek in eerste instantie pijnlijk, maar in zijn aderen stroomde enkel de passie en de wil door op de tonen van de muziek en de bewegingen van elegantie. Soepel bracht hij haar omlaag, liet haar rug meekrommen alsof hij een vroegtijdige buiging voor zijn gasten maakte. Lette hierbij niet op de toch al onzichtbare uitdrukking op haar gezicht, de net wegtrekkende aspecten van haar verscholen glimlach rond haar mondhoeken. Zijn aandacht ging uit naar de zachte hete huid die weer bloot kwam te liggen in deze houding, toegankelijk voor hem om te betasten en te bekneden met zijn kaak en lippen. De tango hervattend bracht hij haar geleidelijk aan weer terug op beide voeten, vond haar ogen weer toen ze hem weer net zo koel en hachelijk als voorheen aankeek. 'Werkelijk?' Kortaf, haar antwoord op zijn woorden die haar mogelijk hadden kunnen raken op een negatieve manier, haar imago als het bange meisje met de karamelkleurige ogen zonder enige schaamte terughalend. Hij reageerde niet, waarom zou hij ook? In plaats daarvan wierp hij haar omhoog, zijn armen licht trillend onder haar alles behalve zware gewicht doordat hij hersteld was, ja, maar nog niet in zijn allerbeste conditie. Niettemin was zijn grip sterk, bleek er zelfs onzekerheid in te vinden om haar niet te laten vallen, wat er ook gebeurde - ondanks hun overspelingen van enkel voor hen zichtbare woede. Haar lange slanke been omhoog, deed hem voor even het felle licht van de kroonluchter boven hen beschaduwen, en zijn hoofd laag om niet als een ongelikte schoft onder haar jurk te spieden. In een duizelingwekkend fenomeen wierp hij haar terug op haar voeten en liet haar in een spookachtig waas om haar as draaien, haar niet de kans gunnend om haarzelf te oriënteren. Geërgerd als hij was doordat zijn bezorgdheid bij het haar in de lucht te doen laten rijzen ook voelbaar bij haar moest zijn geweest. Boos als hij was doordat hij voor even zijn medogenloze mantel had laten vallen. Hij ving haar weer op in een overhangende beweging, met een slanke hand in zijn nek - haar vingers die speelden met zijn lange lokken - de ander tegen zijn bovenarm en hun bovenlichamen tegen elkaar aan, bijna liefdevol. Hoezeer ze elkaar ook mochten verafschuwen, Neara's galopperende hartslag pulseerde via hun lichamelijk contact door naar het zijne en maakte het ertoe dat zijn eigen bron van leven met sprongen oversloeg in dit intieme moment. Hij kon er niets tegen beginnen of een hese kreun van genot had zijn smalle lippen al verlaten, verdomme. Hij haatte haar, hij lonkte naar haar. Zijn hete hijgen streelde onbewust haar tintelende huid, hij kuste haar nog net niet door zijn wang schuin tegen de hare te laten rusten. Ook toen hij haar nog steeds in zijn armen hield en ze zich langzaam maar zeker weer oprichtte om weer borst tegen borst te staan. 'Ik ben je scharrel niet die je kunt bevelen,' hij schrok van de plotselinge felheid in haar stormende ogen, de sissende toon van haar stem als honing terwijl ze haar gezicht zo mooi in de trek van onschuld wist te houden - maar hij hervond zichzelf weer en zijn eigen behoorlijke houding van ijzerhard staal. Rustig als de kalmte zelve staarde zijn slangachtige ogen haar terug aan, zwijgend. 'Dan maak ik je tot mijn scharrel,' sprak hij zacht terug, weer flink met haar teisterend doordat er niet echt uit op te maken was of hij met die woorden haar als slons wilde refereren of zijn stiekeme liefde aan haar betoonde. Hoe ze het volgende moment naar hem keek alsof ze hem dood wilde hebben, vernederd en verminkt als een zielig afgeslacht dier; het deed hem niets. Hij zag het als extra moeite, bestempelde het als enkel en alleen meer emoties die speciaal naar hem uitgingen. Medusa, wat een verering. 'Welke fout? De fout dat ik naar een man liep die me gebruikte. Die koos om te trouwen en mij daarbij aan het lijntje te houden. Mij hield voor het eigen plezier, en waarbij ik hem zat ben als een jurk uit de mode. Hij zichzelf van de hoogste toren af mag gooien zonder dat ik om zal kijken?' Ai, dat kwam hard aan. Zou hard aan hebben gekomen als er een andere man in zijn schoenen had gestaan. Geen spoor, geen enkel greintje dat haar woorden hem pijnigden, ook maar iets met hem deden. Niets dat in zijn kalme ogen of aan zijn serene houding veranderde. Hij zette de dans ondertussen voort alsof er niets gaande was, nam haar aan haar arm en wikkelde haar andersom weer tegen zich aan in de zwierende glorie. 'Het is niet jij die ik gebruik,' hij wisselde zijn arm, dwong haar naar zijn andere schouder. 'Dat is Uda. Waarheid hoeft niet altijd waarheid te zijn, trouwerijen gaan toch stuk zoals jouw tere hartje en passie is pas passie zodra je het zelf weet.' Zijn sluike lokken vielen langs zijn brede schouders naar beneden in de beweging hoe hij zijn hoofd voorover boog en ze nu letterlijk wang tegen wang stonden. 'Denk daar maar eens over na,' fluisterde Savador zacht in haar oor. Zo statig en ijzig kalm, met charme gebracht. Maar van binnen, van binnen gooide zijn hart zich in onstuimige capriolen op. Uiteindelijk en eindelijk dan toch een regelrechte toegeving dat ze daadwerkelijk om hem gegeven had, hem liefhad zoals hij naar haar liefde en warmte had gesnakt. 'Hmm. Dat was ik bijna vergeten. Gefeliciteerd met je nieuwe gezinsuitbreiding. Ik hoop dat jij en je vrouw een lang, láng leven met elkaar zullen delen.' Opnieuw een poging om hem onderuit te halen, maar voor even gleed er een zwakke zeldzame glimlach op zijn gezicht. Geschonken aan haar, maar of het gemeend was naar haar toebehoren of naar zijn eigen gedachtes, dat was nog maar de vraag. 'Dat hoop ik ook,' reageerde hij zacht. 'Maar niet met deze vrouw,' maakte hij zijn zin af, al net zo vraagverwekkend als het open einde van een goed boek. Stuk voor stuk aanwijzingen die op haar konden wijzen, maar waaruit dit nergens direct uit op te maken was. Gemene spelletjes kon hij ook spelen, en die kon ze krijgen ook. Zijn bleke handen hielden haar lichaam in bedwang, hij bleef zonder enkele zichtbare emotie in zijn houding van rolvervullende man staan, zelfs toen ze haar blote been langs zijn heup streek en haar bovenlichaam verleidelijk van hem af bewoog. Wat zo moeilijk en waanzinnig vlug oogde, zo soepel ging het hen beide af bij de zigzaggende wisselingen van hun schoenen, het flitsende en razendsnelle voetenwerk dat enkel mooi neergezet kon worden door de ervaren dansers. Zijn bleke hand gleed terug naar het plekje tussen haar schouderbladen, de andere hield haar hand tussen zijn vingers toen ze op dat ogenblik elegant door een been zakten, voorzichtig maar soepel als een handeling op leven en dood uitgevoerd door een behendige chirurg. Met hun gezichten zo dichtbij dat de huid van hun willende lippen nog net niet langs elkaar streken dwaalden zijn slangachtige ogen van haar zilvergrijze poelen verlangend af naar haar mond en weer terug. Weifelend, alsof het een impact zou maken op zijn tijdelijke 'boze' imago van vanavond als hij de grens toch overschrijdde en zijn lippen op de hare zou drukken. Hij deed het niet; het stuk was aan haar einde en bij de laatste beslissende klanken die in een korte stilte door de zaal wegstierven voor hun publiek in een luide ovatie van applaus en gejuich losbarstte, wist hij dat hij nog even de allerlaatste pas ter afsluiting af moest maken en het amuserende spel aan zijn einde was gekomen. Het beste excuus ooit om voor even weer in haar buurt te kunnen zijn, weer even van haar had kunnen genieten en idem dito. Precies op elkaar afgestemd waren ze weer overeind gekomen, stonden zelf nu met hun lichamen schuin tegenover elkaar vreselijk dichtbij. Hij in de houding van een ware gentleman met een arm in zijn zij en zijn vingers van de hand tegen zijn heup gekromd om zijn hoog opgetrokken broekrand waar hij de zoom van zijn overhemd netjes in had gestopt, steunend op een been en de andere iets gedraaid met de punt van zijn herenschoen wijzend naar de met klappende mensen volgestouwde muur rechts van hem. Uithijgend en recht naar beneden kijkend om op Neara neer te blikken. Zij moest al net zo de tijd nemen om op adem te komen als hij, om de nasidderingen van dat geweldige moment nog over haar heen te laten komen. Elkaar tijdlang aanstarend, het applaus en de waardering van de toeschouwers deden er niet toe. Voor even scheurde ze haar blik van hem af alsof zijn intimiderende starende blik teveel werd, liet het afdwalen om een punt van uitvlucht te zoeken tussen alle enthousiaste mensen en de overweldigende lichamelijke dankbetuigingen voor het tonen van dit grandioze spektakel, maar ze zocht al gauw zijn slangachtige ogen weer op alsof híj als enige als dat punt nu kon dienen. 'Hier is de aandacht die je wilde,' sprak ze zacht, voor hem hoorbaar in de korte afstand dat ze van elkaar verwijderd waren. Met de hand tegen zijn heup hijgde Savador nog uit, keek nog steeds al net zo emotieloos op haar neer. 'Jij weet net zo goed als ik dat dit niet is wat ik wil,' zei hij alleen maar als reactie terug. Hij bleef in kalmte staan, keek niet op of om naar de mensen, maar schoot in een ruk naar voren toen hij zag hoe Neara zich omdraaide en van hem wegliep om haar bij haar arm te grijpen. Zijn bleke hand sloot zich om haar pols, en in zijn uitgestrekte arm wist hij haar om te draaien en even tegen te houden. Zijn blik gleed bijna hopeloos over haar gelaat heen voor hij haar met een bekrompen frons in een omhelzing nam - schijn, maar zo had het geleken - en als in een goocheltruc de zwart krullende slierten mist rond zijn vingers met hetzelfde middel als waarmee hij dit prachtige inboezemende moment van hun seconden close zijn waar had weten te maken tot een felrode roos tussen haar witte lokken toverde; magie. Zijn ogen lieten zich weer verdrinken in de poelen van de hare toen ze vervolgens weer langzaam terugschoten.
'Laat dat een vergriffing zijn van vanavond,' sprak hij zacht. Zijn hand bewoog zich omhoog, een tweetal vingers duwde tegen de bloembladen in de vurige kleur van hun gedeelde passie. Bij de directe aanraking kleurden ze langzaam zwart, zo gitzwart als zijn haar en de nacht tot de hele roos beschaduwd was tot de sombere kleur die geen kleur was. 'En tevens het symbool als de ontknopte bloem die je bent,' eindigde Savador zacht. Haast met de zichtbare trek op zijn bleke gezicht liet hij haar arm vervolgens spijtig los, liet haar met de hand waarmee hij haar voor even nog had weten tegen te houden half opgeheven gaan en verdwijnen in de nacht. Zijn ogen tergerlijk gesloten, zijn kaken uit berouw op elkaar. Wilde de pikzwarte roos haar niet als een herinnering aan vanavond schenken, aan de vernedering hoe ze nog lang niet volbloeid was al dacht ze dat soms wel - wilde het in stille liefde laten dienen als een aandenken aan hem, als een teken dat ze geduldig op hem moest blijven wachten. Ze begaf zich door het gangpad van na-applaudiserende mensen die haar breed glimlachend in ontvangst namen bij haar nadering, liet de zaal waar het zojuist allemaal gebeurd was achter met hem die haar met een lege blik nakeek, eveneens omringd door klappende mensen. Ze zagen hun gebrokenheid niet in, hadden enkel de dans gezien en de gedeelde passie - niets meer dan dat. Ze konden het niet weten. Stuk voor stuk van hun plek komend en drommend om hem heen sloten ze hem in en blokkeerden automatisch het pad dat hij wilde lopen, de kans om haar achterna te gaan en haar in zijn armen te sluiten. Hij voelde voorzichtige handen op zijn onderarm, schouderklopjes, iemand nam de gelegenheid en overhandigde zijn overjas terug. Niemand die ook maar geweten had dat hij zo kon dansen, dat die mysterieuze witharige vrouw zich zo voort kon bewegen en hoe ze samen het perfecte danspaar vormden. Niemand die hem ook maar een beetje ruimte gaf nu een teneergeslagen gevoel zich traag meester van hem maakte. Er werden vragen aan hem gesteld alsof hij een of andere beroemdheid was, Uda trok kermend en sjorrend aan de stof van zijn overhemd, hoge heren kwamen met drankjes aan om hem te belonen - hij kon alleen maar nietsziend staren naar het punt waar hij Neara had zien verdwijnen. Nors draaide Savador zich uiteindelijk om, negeerde alle vragen en opgetogen opmerkingen, alle aangeboden drankjes en zelfs de waard die breed grijnzend en handenklappend de zaal binnenkwam. 'Kom, Elwin - Asema. We gaan,' sprak hij zijn geïnteresseerd toekijkende kinderen bot toe. Asema die stilletjes maar braafjes haar handje in de zijne liet glijden, Elwin die uiteindelijk ook zijn enthousiasme hervond en vrolijk om hem heen stuiterde. 'Papa! Papa! Ik wil ook zo dansen!' Met een ongemeend 'haha' dat eerder een monotone uitspraak van de letterlijke woorden waren dan echt lachen en een zwakke 'ja' bracht hij de jongen met een enkele aai over zijn bol weer tot rust, maar Elwin greep zich vast aan zijn pantalon en keek met schitterende ogen naar hem op. 'Gaan jij en de witte mevrouw nu trouwen?' Voor even leek Savador vervaarlijk nijdig op hem neer te kijken, maar hij sloeg zijn overjas over zijn schouder, duwde Elwin vooruit en beende met zijn vragend kijkende kinderen aan zijn zijde met ijzig snelle stappen de zaal uit, door hetzelfde kathedraal-achtige gangetje als waaruit hij Neara had bespied, de rumoerige mensen die zich allen op hem richtten daarbij verbaasd achterlatend. Een enkele kwam hem nog achterna toen hij al een paar enkele meters buiten in de koude avondlucht was. 'Meneer Sathandiai!' hield de vervelende man hem breed glimlachend op, hem achterna sukkelend met een paperblock en een pennetje terwijl hij een klunzige poging deed om gauw zijn jas aan te trekken. Het lukte hem om Savador abrupt stil te laten staan en hem over zijn schouder haast dodelijk aan te staren. 'Kunt u een klein verslag geven voor uw subtiel neergezette dans voor in de Oak's Fieldse krant?'
'Nee.' Het kwam er al net zo nijdig en recht door zee uit als zijn houding en gelaatsuitdrukking lieten zien. In een ruk draaide Savador zich weer om en liep onvergefelijk door, de eens zo opgelaten man die zijn notitieblok en pen bijna smekend had opgeheven in stomverbaasde teleurstelling achterlatend. 'Papa.' Een luid kinderhoestje schalde over de donkere verlaten straten. 'Heb je het koud?' Voor Asema knielde hij neer, ritste haar jasje tot aan haar kin dicht om gehoor te geven aan haar waarschuwing. Hij wilde terug naar het kasteel en gauw. Genoeg gehad van deze avond, van de verwarrende gevoelens en de pijnlijke hartkloppingen als hij weer aan Neara dacht die zomaar weg was gevlucht van de menigte. Hij wilde zijn bed in en haar alleen in zijn dromen zien, waarin ze van hem hield en waarin ze momenten deelden zo ultiem dat de tango van vanavond werkelijk waar nog níets was. Zijn gefronste vastberaden blik strak voor zich uitgericht, het gesnuif van één van zijn stil meelopende kinderen zo nu en dan, het geklak van zijn herenschoenen galmend door de lege uitgestorven straten. Ergens in de verte blafte een hond. Het was al laat; laat genoeg om de gezellige knusheid rondom de kraampjes op straat af te sluiten en je óf te begeven naar een kroeg waar je met een glas drank en de barman de gezelligheid weer oppakte, óf naar huis om jezelf de rust, de leegte en de stilte te bieden. Leeg rustte zijn blik even op Asema's donkere kruintje; het meisje liep zelfstandig naast hem mee. Elwin moest graag aan de hand en leek de grootste moeite te hebben om de flinke vlugge passen van zijn vader bij te houden. Bij een kleine regenplas boog hij wat door zijn knietjes, zette zich af en sprong als de miniatuur Phantom versie van zijn vader in het spattende water. 'Elwin.' Het jongetje keek stilletjes naar het klamme gezicht van zijn vader op, wilde zachtjes sorry zeggen maar deed het toch maar niet bij het zien van die diepe frons. Want dat had zijn vader altijd als hij ergens mee zat.
Ze sloegen een hoek om; de weg naar de grens van Oak's Field, die regelrecht terug naar het kasteel leidde. Deze straat was donker met zacht druipende regengoten en knipperende straatverlichting, niet in de stijl van Halloween gebracht alsof deze was overgeslagen. Elwin vond het te luguber, dat merkte hij aan hoe het kinderhandje de grip om zijn veel grotere hand krampachtig verstevigde en de jongen dichter bij hem ging lopen. Hier hoorde Savador al iets waardoor ook hij zo snel mogelijk weg wilde hier; niet omdat hij nu zo bang was, maar hij wilde zijn kinderen zo snel mogelijk in veiligheid hebben. Een soort zacht gemompel - sissend, alsof er woede achterzat. Hij stapte stevig door, sloeg een steeg in waardoor ze een kortere weg konden nemen.. en daar zat ze. Ineengedoken tegen de muur op de grond, haar armen steunend op haar knieën, haar lege ogen doelloos voor haar uitgericht en de sierlijke slierten van haar jurk slordig en gekreukt over de vuile grond gedrapeerd. Hij herkende haar met een schok direct in de smalle streep maanlicht, haar witte zilverachtige lokken glinsterend in het licht van de sterren alsof het daadwerkelijk poedersneeuw was. Verloren onderuit gezakt als een bezopen slons, maar waar ze zelfs dronken nooit aan kon opleven omdat ze er nu eenmaal veel te mooi voor was. Rillend en klein gemaakt, hoe ze het zichzelf onbeschaamd aan kon doen - hoe ze het wáágde in deze kou zo roekeloos buiten te zitten. 'God - '
Savador was midden in zijn stap stil blijven staan, was langs haar heen gelopen als hij haar niet gezien had. Ze had haar voelbare aura van magie uitgeschakeld, dat moest wel - de gigantische krachtbron die typisch was voor een Legendarische Magician was niet voelbaar. Schuin staarde hij met fronsende afkeur op haar gebroken gestalte neer, voelde de onstuimige hartkloppingen zonder beheersing weer opspelen bij haar oogstrelende aanzicht. 'Mama!' jubelde Elwin opgewekt, dat aspect op de achtergrond door zijn vader nu negerend. Simpelweg omdat hij het niet merkte. Nors fronsend liet Savador het handje van zijn zoontje los, griste in een ruk zijn overjas van zijn schouder en knielde voor Neara neer. 'Wil je soms doodvriezen in dat dunne jurkje?' vroeg hij zacht maar geërgerd in haar oor terwijl hij haar koude lichaam in een warme uitnodigende omhelzing inwikkelde in zijn overjas en in de knusse houding zijn eigen lijf als haar persoonlijke kachel bood. Zijn handen die een poging deden om haar warm te wrijven namen onbewust ook de gelegenheid om zijn duimen geruststellend zacht over haar huid te laten strelen. Zo bleef Savador neerknielen, met zijn hoofd over haar schouder en tegen het hare, de kinderen die stilletjes met vragende mondjes toekeken, zijn handen die haar de benodigde warmte schonken in een simpele toegeving van liefde en begeerte zoals hij haar de hele avond al in zijn greep wilde houden en waar hun ontwijkende overspelingen van intieme maar afstandhoudende danspassen in hun elegante dans van vanavond helemaal niet nodig was geweest.

Ze had zich weg willen draaien, hem achter willen laten en hem haar ontblote rug willen toekeren. Maar ze werd tegengehouden, haar simpele ontsnappingspoging aan hem werd gehinderd door hemzelf. De hand om haar pols trok haar terug, voelde zijn lichaam te dicht bij het hare. Haar ogen bleven koeltjes op zijn borst gericht, alsof zijn halve omhelzing haar niets uitmaakte. Ze wilde zijn ogen niet ontmoeten, haar hart vond hem te onwaardig en het restje withete woede gunde hem het plezier niet. Op het moment dat ze terug week van hem af voelde ze de schuiving van haar haren, had ze zijn spreuk gevoeld maar leek niet te bewegen onder de plotselinge aanwezigheid van de roos. Even schoten ze omhoog, keken hem aan zonder hem echt te zien. Zijn vingers kwamen omhoog, bewogen langs haar gezicht terug naar de roos die tussen het zorgvuldige in model gestoken haar gestoken zat. Haar kaken klemde op elkaar bij zijn woorden, konden hem aan de ene kant wel slaan om dit. ‘Geen onkruid?’ klonk haar haast pisnijdige reactie plots, schoten haar ogen omhoog. Met een draai van hem af verbak het contact tussen hun huid, streelde ze de dansvloer met haar zachte maar versnelde passen. Blindelings naar de uitgang, het slot op alles wat in haar hart verborgen had gezeten achter de wervelende woede dat op springen stond. Ze vervloekte zichzelf voor de nieuwsgierigheid die haar hier had gebracht, wilde hier weg alsof haar grootste angst hier lag. Vervloekte hem tot die onder zijn huid, wist dat de woorden enkel gemeend waren op dit moment. Dat ze hem op dit moment niet kon uitstaan voor het breken van haar masker, haar slot en het verpesten van haar avond om haar zo bezig te houden. Het spelletje zo persoonlijk te maken dat ze geen uitweg meer kon vinden, haar klem gezet. Met haar rug tegen de muur, benauwd en angstig als ze was. Haar lichaam reageerde op haar eigen gevoelens, was opzij geschoten om een tijdje later in een steeg te verdwijnen. De lichte verkleuring op haar wangen omdat het haar zo bezig hield, zich er over opwond en zich woedend maakte naast de gemengde gevoelens. Slapjes, de energie niet om door te lopen, leunde ze met gebalde vuisten tegen de muur aan met haar ontblote rug. Zo in zichzelf gekeerd dat haar magie het zelfde deed en ze terug viel in haar moedertong. Langzaam was ze naar beneden gezakt, haar stuitje nog tegen de muur aan en haar lichaam tegen haar bovenbenen gedrukt. Haar armen gleden langzaam om haar knieën, haar wazige blik voor zich uit gericht. Probeerde aan niets te denken, probeerde haar binnenste weer op orde en rust te krijgen. Opgeslokt door de schaduwen was haar gestalte nog steeds zichtbaar, wenste ze op dit moment dat haar uiterlijk minder opvallen was. Zelfs de zachte geluiden in de nacht die ze anders zo feilloos had gevolgd kwamen niet door. Hoorde niets van de geluiden die de tweeling maakte, wist zelf niet eens welke weg ze genomen had. Joseph had ze geboden de avond niet op haar te letten, zelf op pad te gaan. Hij was verdwenen voor de avond, iets waar ze zelf voor had gezorgd maar nu wenste dat ze het nooit gedaan had. In zichzelf gekeerd alsnog niets meer uitmaakte, alsof de wereld kon vergaan; als haar innerlijk maar weer op een rijtje stond. Haar verborgen karaktertrek scheen sterker te zijn dan ze zelf dacht, toen voor haar langs de bekende kinderbeentjes trippelde samen met de zwarte herenschoenen. Ze wist het, hij genoot van haar rampzalige houding. Ze keek van hem weg, wilde geen blik richten op zijn triomfantelijk gestrekte rug die ze dacht te vinden als ze op zou kijken. Wilde de tere kinderlichaampjes niet zien, wetend dat hij ze niet in haar buurt zou laten. Ze wilde hem niet, wilde niet dat hij bleef staan om met een medelijdende blik op haar neer te kijken. Zijn kinderen toe zou spreken en hen verbieden spelletjes te spelen met mensen omdat dit er anders van kon komen. Geklutste gevoelens, onbeantwoorde vragen en verkrampte spieren. Pas toen een zachte stem hoorbaar was zakte haar blik verder naar beneden. Even trilde haar blik, trok wat opzij over de grond alsof ze een poging deed hem aan te kijken. Het was nog niet eens het beeld wat in haar hoofd vormde hoe hij erbij stond wat het pijnlijkste was, het was Elwins stem dat weer het zelfde herhaalde als voorheen. Ze kon het niet laten, kon haar drang niet tegen houden om de kleine jongen aan te kijken. Het enthousiasme op zijn gezicht was pijnlijk, en toch krulde haar mondhoeken haast treurig omhoog. Hoe open haar ziel even leek te zijn geweest, zo snel sloot hij weer toen Savador voor haar neer knielde. Haar spieren spande zich, de toon op haar gezicht verstrakte zo snel dat het duidelijk enkel was omdat hij in de buurt kwam. Haar rug strekte zich, drukte tegen de muur aan op het moment dat het jasje plots rond haar schouders lag en hij had gesproken. Haar lichaam verstijfd onder zijn aanraking, beantwoorde zijn woorden niet en staarde enkel zijdelings naar zijn gezicht. Koel, in de hoek gedreven als een prooidier. Haar ogen volgde zijn gezicht alsof hij haar zojuist geslagen had, snapte hem op dit moment voor geen meter. Hoeveel toneelstukken wilde hij opvoeren, hoe ingewikkeld wilde hij het maken zodat ze hem uiteindelijk niet meer zou volgen. Hij had haar waar hij wilde. Aangezien ze hem niet kon aankijken doordat hij plots zo dichtbij was gaan zitten gleed haar blik langzaam vooruit. De kracht om hem weg te slaan had ze niet, en plots deed het zoveel pijn om hem zo dichtbij te voelen dat haar ogen zich sloten. ‘En, geniet je?’ niet duidelijk over wat ze het had, de omhelzing of zijn winnen in hun spel, klonk haar zachte stem in zijn oor. Had ze haar lippen bewogen en bewoog ze haar gezicht weg van hem om de pijnlijke trek niet aan hem te tonen. Hij omhelsde haar alsof er niets aan de hand was, alsof er niets was gebeurd en ze nog op Shadra waren. ‘Moet je je kinderen niet naar huis brengen? Ze moeten al lang in hun bed liggen,’ fluisterde ze door, bewoog haar lichaam naar de muur toe om met gesloten ogen en haar gezicht opgeheven naar de lucht er tegenaan te leunen. Kinderlijk als het was stond ze op het punt om hulpeloos in huilen uit te barsten, waarom wist ze niet. Nog erger, ze vond zichzelf op dit moment zo zielig in negatieve zin en hopeloos dat als zij de gene was die langs was gelopen ze zich had dood geïrriteerd aan haar. ‘Je hebt me waar je me wilt hebben, het is nu zinloos om me enkel alleen maar meer de grond in te boren door zulk medeleven te tonen,’ alsof het een zakelijk spel was geweest weerklonk haar stem nog even zacht, zo simpel zoals haar woorden waren. Langzaam opende ze haar ogen, bleef naar de zwarte hemel staren. Haar huid koud door de buitenlucht, zelfs de tweeling kon haar aandacht niet trekken door er enkel te zijn. Elke emotie in zichzelf uitgeschakeld om zich nog enigszins te beschermen. Als een hol vat staarde ze omhoog, een leegheid alsof haar ziel niet meer aanwezig was.

Hij had de herinnering aan vanavond willen verwezenlijken, maar had vooral de herinnering aan hém willen verwezenlijken. In de vorm van het symbool van de romantiek; een knalrode roos waar de passie vanaf spatte door er enkel en alleen je blik op te laten vallen. Een rode roos die hij maakte tot de traditionele zwarte van Shadra, en waar hij zijn onredelijke opmerkingen aan toevoegde - woorden die nog lang in haar oren na zouden moeten galmen, maar die hij met met een stekende pijn in zijn hart over zijn smalle lippen bracht. Hij had dit spel gewonnen, ja - maar hij had nooit gedacht dat ze haar verlies uit ging zitten in een koude verlaten steeg, niet eens half verhuld in het maanlicht. Wat dacht ze wel niet? De kinderen keken zwijgend toe terwijl hij een zucht slakend door zijn knieën ging en zijn overjas van zijn schouder pakte, zelfs Elwin zweeg nu. Natuurlijk - hoe vreemd zou het voor hen wel niet moeten zijn om deze gracieuze witharige dame eerst zwierend en zwevend over de dansvloer als de elegantie zelve te zien en vervolgens verloren en ineengedoken op straat tussen het vuilnis?
Goed, hij had het spelletje misschien iets te sluw meegespeeld. Maar dat was toch wat ze wilde? Dat was toch wat ze al die jaren al gedaan had met verschillende mannen bestempeld als haar speelpionnetjes? En nu kon ze het niet hebben dat één van die pionnen haar zogezegd schaakmat zette, eindelijk de queen verslagen na al die vergeefse vorige pogingen. Hij kon nu niet verwijten dat hij er niet van genoten had, maar waarom ze in hemelsnaam nu weer zo problematisch moest doen. Het was altijd hetzelfde liedje. En precies dezelfde reden waarom ze laatst in een knallende ruzie van elkaar weg waren gelopen. Waarom zij van hem weg was gelopen. Typisch.
Hij zag de omkrullingen van haar mondhoeken niet, hoe er voor even een trieste glimlach op haar volle lippen verscheen en ze in een kort ogenblik opkeek naar Elwin. Hij kon haar om het feit haten dat ze nooit zo spontaan naar hem glimlachte, zich niet meer openstelde voor hem. Waarom ze altijd alles moest ontkennen alsof het er niet aan toe deed, al schoof hij een roos in haar haar als afscheid, al danste hij de hele avond met haar, al had hij haar lief. Alsof ze stom en blind was voor al zijn verspilde inspanningen. Met een norse gezichtsuitdrukking wikkelde hij haar in zijn overjas en sloot zijn armen in een omhelzing van toegevende warmte om haar heen. Helemaal niet om haar nog eens extra teneer te halen, haar het gevoel te geven dat hij in totale overwinning was, dat hij een arrogante en hooghartige kwal was die maar wat graag te hoog van de toren blies om zijn eigen triomf en de geschonken aandacht van de mensen. Nee - hij was weggegaan, wilde zo snel mogelijk terug naar zijn kamer, trof haar hier tegen en het minste wat hij kon doen was om haar klamme lichaam warmte te bieden. Hoe gespannen hun verhouding op het moment ook mocht wezen, hoe hun zielen ook mochten nasidderen van de gedeelde passie; ze moest begrijpen dat hij een kwetsbare en tamelijk naakte vrouw hier op de koude straat niet zomaar achter kon laten, en al helemaal niet als zij het was. Helemaal geen nieuwe opgezette act of een bijbehorende volgende stap van het spel. Hij mocht nog zo zijn gemene trucjes hebben, het was niet zo dat hij ze zou blijven gebruiken tot ze zich zo vernederd voelde om voor de rest van haar leven maar spontaan te gaan kruipen wanneer hij in de buurt was. 'En, geniet je?' haar zacht sprekende stem in zijn oor als fluweel, niet erg duidelijk om er iets uit op te maken wat ze nu eigenlijk bedoelde. Zijn omhelzing verslapte even, met een frons tussen zijn wenkbrauwen week hij iets terug om haar aan te kunnen kijken.
'Hou toch op, Neara, dat spelletje is op hetzelfde moment beëindigd als de laatste pas van de dans van vanavond,' reageerde Savador nijdiger dan hij bedoeld had, zijn strenge stem vlot sprekend door de stilte van de nacht. 'Dacht je dat ik het daarvoor deed? Je bent net een klont ijs. Ik ben enkel zo vrijgevend om je mijn warmte te bieden. Doe ik het niet dan zit je hier morgenochtend nog - en ze zullen je heus niet vinden in dit afgelegen steegje.' Hij zweeg en ging weer verder met zijn handen - zijn handen die over haar blote huid streken om haar op temperatuur te houden, met of zonder stof van zijn overjas. Zijn hoofd legde hij voor nu maar niet meer over haar schouder. Over alles te letterlijk nemen te spreken. Waarom ze zich ook altijd zo moest gedragen, ergerlijk gewoon. 'Moet je je kinderen niet naar huis brengen? Ze moeten al lang in hun bed liggen,' fluisterde Neara weer. 'Daar was ik ook naar op weg. Kom, ik breng jou ook terug naar je kamer. Ik kan je hier niet zo achterlaten.' Terwijl hij langzaam weer overeind kwam nam hij zijn overjas mee om deze een paar keer uit te slaan, zodat hij haar lichaam straks in de volle lengte zou kunnen bedekken met de gevoerde stof. 'Je hebt me waar je me wilt hebben, het is nu zinloos om me enkel alleen maar meer de grond in te boren door zulk medeleven te tonen.' Sérieus? Dacht ze nu echt serieus dat hij het daarvoor deed?
'Ik heb geen idee waar je het over hebt,' spuwde Savador geïrriteerd de woorden uit, de verontwaardiging er duidelijk in te horen. Ze duwde zich dichter tegen de muur, sloot zich nog verder van hem af en staarde zielig naar de sterrenhemel boven hen. Mooi was dat. Hij zette in een trage beweging een afwachtende hand tegen zijn heup en slaakte een zachte zucht. 'Neara,' haar naam nu plots veel kalmer uitsprekend, haast lieflijk.
'Ik boor je niet de grond in en ik zit ook niet met je te sollen. Waarom zou ik dat nog doen na vanavond?' Geen antwoord? Er volgde in ieder geval wel een lange stilte. Elwin schuifelde stilletjes heen en weer en wreef zacht snuivend in een oog. Hij merkte ook dat ze hier niet te lang konden blijven. Opnieuw zuchtte Savador. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij bukte en Neara overeind hielp, de overjas in een arm over haar schouders geslagen. Dicht bij hem zodat ze geen warmte tekort zou komen. 'Maak me maar uit voor alles, sla me tot ik blauw zie, je hoeft zelfs niet eens iets te zeggen of te doen. Maar ik breng je wel terug.' Zorgzaam trok hij de kraag van de overjas voor haar hals naar elkaar toe en loodste haar traag mee het lugubere steegje uit - de eerste paar passen nog klein en langzaam zodat Neara haar tempo kon vinden op haar gevoelloze benen en hem bij kon houden. Dit was het minste wat hij voor haar kon betekenen als ze zich zo voor hem afsloot.

Ze trok haar gezicht bij hem weg, keek van hem weg bij zijn oppering. Ze had zijn andere woorden met een ongelovig geluidje weg geslagen, geheel verwrongen in het beeld dat de rollen omgedraaid waren. Ze in het spel was verslagen en ze enkel zijn speeltje was dat nog maar weinig keuzes had. Wenste dat ze hem nooit had ontmoet, enkel en alleen om het hopeloze en alle vragen in haar hoofd nooit te gehad te hoeven hebben. Hij wilde haar terug brengen, na alles wat hij had gedaan wilde hij nog de heer spelen. Het zou beter zijn als hij haar gewoon daar liet zitten, haar door de nacht liet dwalen zodat haar poging om zelfs haarzelf te begrijpen niet voor niks zou zijn. Hij strekte zijn benen, en pas een moment later volgde haar ogen zijn lichaam dat nu boven haar uit torende. Haast beledigd draaide ze haar ogen na haar woorden weg bij het horen van zijn reactie, vond het onterecht dat hij nu geïrriteerd raakte. Haar blik gleed omhoog, staarde naar de sterren in de hemel in een poging zijn hele aanwezigheid te negeren. Hij mocht het zielig vinden, hij mocht ervan genieten. Het maakte haar niet meer uit wat hij vond en dacht. Hij had kanten van haar gezien die ze niet meer terug kon draaien, had haar vrijer gezien dan ze zelfs bij Joseph was zonder dat hij het werkelijk wist. Ze negeerde zijn woorden, geloofd hem niet meer. Aan haar hand werd ze vervolgens omhoog getrokken, had de puf niet in haar lichaam om hem tegen te houden. Zelfs niet om zijn jas van haar af te schudden, ergens kwam de warmte haar ontzettend bekend voor. Merkte ze nu pas hoe verkleumt haar spieren waren, hoe koud haar huid was en hoe de vermoeidheid door haar botten kroop. Met neergeslagen blik en de jurk die volgens haar eigen mening plots helemaal niet zo goed zat staarde ze vanuit haar ooghoeken naar de schuifelende tweeling. ‘Je hebt de slag gewonnen, maar niet de oorlog,’ sprak ze achter zijn woorden aan, bedacht zich even of ze zijn voorstel in voorhand zou nemen en hem werkelijk bond en blauw zou slaan. Even schoten haar ogen omhoog, de woede en wanhoop niet meer zichtbaar. Enkel vastberadenheid, waarbij de rest van haar gezicht de kracht niet bezat om het in de volle honderd procent aan hem te laten zien. Met haar koppigheid keek ze vervolgens van hem weg, zelfs toen hij haar onder lichte dwang met zich mee nam. Al zouden ze alles weer opnieuw moeten opbouwen, ze zou zich geen tweede keer door hem zo laten overmeesteren. Zo laten verassen en ergens zo van hem laten genieten dat ze zichzelf verloor en niet meer begreep. Toch liep ze naast hem, haar ogen af en toe afgedwaald naar de mee waggelende kleuters waar de vermoeidheid vanaf straalde. Over de straten liepen ze door, het enige geluid wat er was maakte zij. Haar golvende lokken gleden strelend langs haar gezicht, verborgen voor enkele secondes telkens haar neergeslagen ogen en de lichte kleur op haar jukbeenderen. De gehele weg sprak ze geen woord, keek niet op bij de geluiden die te horen waren. Enkel trok haar blik af en toe naar Asema en Elwin, vond een rust in enkel naar het kijken. Al gauw doemde de toren voor hun op, en hoewel ze zich opgelucht voelde dat de deur steeds dichter in de buurt kwam stak nog steeds het feit dat er iets was. Ze wilde hem niet aankijken, wilde hem liever weg zien lopen dan zien komen, wilde met hem praten en zijn aandacht krijgen. Alles in haar hoofd was verwarrend, had de neiging alle emoties uit te zetten en de komende week als lege ziel rond te lopen met het masker van rust en vriendelijkheid op haar gezicht vastgelijmd. De brede deur was bereikt, zwaaide open door het bijzijn van de grote magische kracht waarop het reageerde. De grote hal werd zichtbaar, met de brede ouderwetse trap omhoog die zigzaggend omhoog liep naar elke etage. De jas gleed van haar schouders af, bleef over Savadors hand hangen waarna Neara een paar stappen van hem af deed. Even schoot haar blik omhoog, bleef in die van hem hangen. Even, toen klemde haar kaken zich op elkaar en wende ze haar gezicht af gevolgd door haar lichaam. Haar passen richting het kasteel waren langzaam, de jurk en haar witte lokken golfde achter haar aan als een vertraagde schaduw. Bracht haar door de deuren de trap op. Ze had zich niet geheel afgesloten, iets wat haar had wakker had gehouden. Het luide kinderstemmetje brak door merg en been bij haar, was iets wat haar op het randje van geestelijk wankelen bracht. Pas toen de kleine pasjes hoorbaar waren, toen ze de tweede trap al op was stopte ze en draaide ze zich haast geschrokken om. Het kleine gestalte van Elwin waggelde haar in een rennend tempo achterna. Hoe het onder geroep van zijn vader toch de trap op hobbelde, de hoek om en zijn felgroene ogen in die van haar richtte. Zijn handjes uitgestrekt en zijn gezichtje vertrokken van frustratie. Haar lippen kwamen van elkaar toen het jongetje vermoeid de voor hem hoge traptrede op probeerde te komen. Waar was het jongetje mee bezig, ze hoorde zijn gepruttel en geroep niet eens. Het drong niet tot haar door, enkel het kleine lichaampje dat met een verschrikt gezicht leek te blijven haken. In een flits schoot ze zelf in een reflex terug, schoot in een witte waas naar hem toe. Haar handen vingen het kleine lichaampje op, ving Elwin op toen hij struikelde. ‘Kom kom,’ suste ze hem geruststellend toe toen Elwin na een aantal secondes van de schrik bekwam en hem op een gejengel zette. Het opgevangen lichaampje tilde ze omhoog, kwam zelf op vanaf haar knieën en nam het jongetje in haar armen. Drukte het vermoeide en huilerige jongetje zachtjes tegen zich aan en legde een hand op zijn achterhoofd toen de vuistjes zich om haar kleding klemde. Waarom hij haar precies achterna was gerend wist ze maar half, maar hem negeren had ze nooit gekund. Zachtjes legde ze haar eigen wang tegen die van hem, streelde het achterhoofdje over het warrige zwarte kapsel om hem tot rust te krijgen.

Het zat tussen haar oren, het zat allemaal tussen haar oren. En of dit nu een nieuw onopmerkelijk spelletje was om hem mee gek te maken, hij zou zich nu niet opstellen als beschikbare pion. Vanavond niet meer. Hij had inderdaad waar hij haar hebben wilde, en daar bleef het ook bij. Betreurenswaardig dat zij niet hetzelfde dacht. Ze bewees maar weer hem bij lange na nog niet doorgrondig genoeg te kennen, natuurlijk niet. Wanneer kon je ook met absolute zekerheid zeggen een mens helemaal te kennen, zonder voorafgaande jarenlange studies en gedeelde jaren?
Het prikkelde hem dat ze als uit onverschilligheid van hem wegkeek, hoe ze een haast spottend geluid uitbracht bij zijn woorden. Het maakte hem netelig. Maar nee, hij kon er weer niet op reageren. Dan zou het net zo aflopen als de vorige keer. Hij - hij moest altijd de rol als 'volwassene', 'oudere' en 'verantwoordelijkste' op zich nemen om het niet alweer op ruzie uit te laten draaien. Als twee kleine kinderen, broer en zus, waarvan de oudste het heft op handen moest nemen en zich niet moest aantrekken van het geklier van de jongste omdat hij of zij zogenaamd wijzer was. Dit was precies eenzelfde situatie. Hij háátte haar kinderachtige gedrag die opspeelde op z'n tijd als een plaatselijke stortbui in dit herfstseizoen. Godverdomme. Nog tegenwerken ook.
Moeizaam kwam Savador weer overeind, keek nors op haar neer. Mevrouw wendde haar blik weer af en bleef in alle talen zwijgen. Die Puffoonsen, luchtig volk. Maar dat was totaal niet in haar tegendradigheid te herkennen nu. Negeer het maar weer, sla het aanbod van een heer maar weer af alsof het er niet aan toe deed. Graag of niet hoor. Moeilijk wijf. Zelfs de eenzame sterren aan de donkere hemel gunde ze eerder haar aandacht dan aan hem. Fraai was dat. Dan gewoon maar op de doen-manier. Niks zeggen - gewoon doen. En dat deed hij ook toen hij Neara aan haar hand omhoog trok en hij zijn overjas ter warmte bood over haar schouders, gelegd in de arm die hij langs haar schouderbladen legde. Het was nog een wonder dat ze gewoon meewerkte. Maar het hoefde weer niet lang te duren of die rode lipjes openden zich weer en lieten er een allemachtig verdomdee opmerking over komen; 'Je hebt de slag gewonnen, maar niet de oorlog.' Jezus, bleef ze er nu over doorzagen? Het was toch goed zo, ze hoefde niks te zeggen. Toch weer doen he. Savador snoof, beende in een snellere pas met haar onder zijn arm verder, zijn kinderen af en toe aansporend om door te lopen met een hand in hun rug. 'Bespaar je energie liever voor je passen,' sprak hij nors terug. Slag gewonnen, oorlog niet - het zal allemaal wel. Maar kennelijk probeerde ze maar wat duidelijk te maken op haar eigen stomme vage manier dat hun ruzie nog lang niet bijgelegd was. Ze zweeg - ein-de-lijk zweeg ze toen ze de steeg uitkwamen en hun weg in totale stilte vervolgden, met enkel het geluid van hun dubbele voetstappen, het gespat van de kindervoetjes als Elwin heel stiekem in een piepkleine regenplas stapte om vervolgens onschuldig naar de hoge brede rug van zijn vader op te kijken. Alle overige geluiden van de nacht waren verstomd, ook de lokkingen van gezelligheid uit de Bokkenburcht die drie straten verder nog hoorbaar waren. Het was alleen zij en de stilte nu, zij viertjes alsof ze een doodnormaal gezin vormden. Savador was blij dat Neara niet meer sprak, hoefde haar gezeur nu niet aan zijn hoofd. Maar ergens was het jammer. Hoe spijtig het was dat die stomme ruzie nog niet was vergeven en vergeten, hoe ze anders uit hadden kunnen kijken naar een nacht samen gevuld met slapen, liefhebben en seks. Gewoon, op zijn persoonlijke kamer op de verdieping die de leraren helemaal voor zich alleen hadden. Uda wist toch niet waar zijn eigen kamer was. Niet op zijn kantoor. Het risico om betrapt te worden was te groot. Vanuit zijn ooghoeken bekeek Savador haar, begeerde haar in alle stilte. Hoe haar sneeuwwitte lokken golfden en deinsden op haar naakte huid bij iedere stap, de prachtige jurk die wat scheef zat, haar volle rode lippen, teneergeslagen ogen en serene uitdrukking. Af en toe, zag hij, dwaalde haar blik af naar zijn kinderen alsof ze ze tot haar eigen wilde maken. Zwijgend richtte hij zijn blik weer voor zich uit. De hoge ouderwetse poorten die het schoolterrein van de buitenwereld scheidden, Oak's Field al ver achter hen gelaten. Het was stil, natuurlijk was het dat. Het pad dat hen naar het kolossale vaalbruine kasteel in de verte leidde was ontruimd van bladeren en grind. Achter de grote hoge kasteelramen brandde geelachtig licht dat in een vage gloed over het buitenterrein geworpen werd. Sommige leerlingen moesten al op bed liggen, anderen waren nog op of vermaakten zich tot in de late uurtjes in de disco. Het was Halloween, dit weekend mocht het. De Toren stak als een lange witte paal scherp af tegen het volle maanlicht, hoog reikend naar grijsachtige sluierwolken die langzaam langs de maan gleden. Maar een paar enkele meters van het kasteel af, die meters waren ze iedere nacht van elkaar verwijderd. Hij hoefde het maar af te leggen of hij was al bij haar. Het leek zoveel meer. Zijn slangachtige ogen vestigden zich op de grote eikenhouten deur van de Toren die automatisch al openzwaaide. Hier zou hij haar alleen moeten laten, deze avond afsluiten alsof het zich nooit had afgespeeld. Ergens stak het hem - hij wilde haar het liefst gewoon meenemen naar zijn kamer, weer even het echte familiegevoel beleven. Voor zichzelf, maar ook voor haar. Hij realiseerde zich dat dat niet kon. Zijn blik gleed iets naar rechts, keek langs de openstaande deur recht de aanvangshal van de Toren binnen. Onbewust deed het hem altijd aan Deshas denken, hoe zijn ex-leermeester hem altijd naar Dorchadas riep als hij iets nieuws voor hem in petto had; een training of een reis naar het Rijk der Schaduwen waar hij hem mee naartoe zou nemen. Savador liet zijn blik teruggaan, keek even naar zijn arm waar zijn overjas nu slapjes over hing en richtte zich toen op Neara. Even keek ze naar hem op, even staarde hij haar in haar zilvergrijze poelen van rust aan. Toen boog hij zijn bovenlichaam naar voren en drukte een snelle kus op haar wang dat moest dienen als stil afscheid. Meteen daarna wendde ook hij zijn blik af, keek Neara niet meer aan tot ze zich helemaal omgedraaid had. Hij richtte zijn neergehangen hoofd pas weer op toen ze als in haast slow-motion richting de Toren liep en zich langzaam maar zeker verder van hem verwijderde. Met haar sneeuwwitte lokken die golfden en deinsden op haar naakte huid bij iedere stap, de prachtige jurk die wat scheef zat, haar volle rode lippen, teneergeslagen ogen en serene uitdrukking. Een stekende pijn ontplooide zich in zijn borst, hij keek haar met een wanhopige frons met een wee gevoel in zijn maag na. Wilde niet dat hun voormalige afscheid op deze manier verliep. Wanneer zag hij haar weer? Trof hij haar aan, gewoon zomaar toevallig in de gangen van het kasteel als hij zich tussen de chaotische menigte van drukke leerlingen een weg naar het lokaal moest banen waar hij les moest geven? Of moest hij weer urenlang uit het raam van zijn kantoor staren, zijn blik strak gevestigd op de Toren in de hoop haar witte schimmige gestalte voor één van de kleine raampjes te zien? Het was zo frustrerend. Hij zag haar nog net de trappen oplopen. Nu of nooit. Omdraaien en weglopen, niet meer achterom kijken. Dat was het beste. Verwrongen, hij oogde bijna behuild, keek hij omlaag naar zijn kinderen. 'Kom,' spoorde hij ze zacht aan, hoorbare spijt in zijn stem die nu al begon op te spelen. 'We gaan naar huis.' Hij wilde al aanstalten maken om verder te lopen, het laatste stukje over het gras af te leggen richting het kasteel, maar Elwin had zich als een bang dier stevig vastgeklemd aan zijn broekspijp. 'Nee!' Hij riep het luid uit op dit late tijdstip; zijn lichte stemmetje schalde over het terrein. Savador trok er zelfs even zijn wenkbrauwen over op; het jongetje kon tegendraads doen, ja, maar was de meeste tijd alles behalve opstandig. 'Kom - Elwin.' Een tweede poging. En weer een tegendraadse 'nee', gebrul in de nacht. Hij probeerde zijn zoontje op te pakken, hem desnoods mee te dragen om hem daarna zijn bed in te krijgen, maar Elwin plofte in het gras neer om zijn evenwicht te verzwaren, sloeg en schopte en barstte vervolgens in huilen uit. Dikke tranen die over zijn gezichtje biggelden, snot dat zich in dat kleine neusje ophoopte en over zijn bovenlip sijpelde. Bij Medusa, wat dit nu weer had te betekenen. Zijn vaderlijke bewegingen om hem mee te krijgen werden hardhandiger, hij sjorde een enkele keer met een ruk aan de smalle schouders van het kleutertje. 'En nu luister je naar je vader!' Ook zijn eigen stem verheven. Eigenlijk droeg hij een haat voor kinderen en kon er al helemaal niet tegen als ze begonnen te grienen. 'NEE!' De gil snerpte nog na in zijn gehoorgang toen Elwin zich los wist te rukken en richting de openstaande deur van de Toren dribbelde. 'Ik wil naar mama!'
Wat had dat kind toch. Wat voor trauma had hij opgelopen? Savador reikte nog hopeloos een hand naar hem uit, werd in alle onbegrip achtergelaten op het donkere grasveld. Tevergeefs. Elwin keek niet eens meer naar zijn vader om toen het jongetje de hoek om verdween en enkel zijn kleine schaduw nog zichtbaar was als een glijdende gedaante over de muren. Te gek voor woorden. Als de onbeholpen vader leek hij bijna op het punt te staan om uit frustratie in huilen uit te barsten, al was dat voor nu nog maar schijn. 'ELWIN SABRIËL SATHANDIAI!' In een vlug benende pas naderde Savador de Toren en verscheen zijn withete gestalte van woede het volgende moment om de deur, met een stilzwijgende Asema op een arm. 'Je gaat NU luisteren en meekomen, hoor je?!'
Zijn slangachtige ogen schoten als bliksemschichten door de met toortsen belichte ruimte, zijn blik haakte zich uiteindelijk vast op het punt waar een zwarte schaduw net weggleed. Opgefokt als hij was stond hij binnen een mum van tijd onderaan de eerste trap, zag Elwin tot zijn grootste afgunst al op de tweede trap omhoog klimmen onder wanhopig gepruttel en roepingen aan de witte mevrouw die hij voor mama aanzag.
'Hier komen!' siste Savador hem hees toe, zijn stem nu onderdrukt tot een fluistering alsof hij bang was enige Legendarische Magicians die al op bed lagen wakker te maken. Hij kwam zijn zoontje al in een rap tempo achterna, zijn bleke hand zoekend en tastend langs de brede muren en de traptreden. Na een paar treden verminderde zijn tempo al wat onder licht gehijg, hij was ook de jongste niet meer. Het gebeurde te snel om alles direct te kunnen voorzien; Elwin die in zijn schrik en haast voor zijn boze vader aan de volgende trap begon, bleef haken achter een trede en voorover viel. Hij voelde hoe zijn hart in zijn keel bonsde; de grootste schrik van een ouder. Hij wilde er niet eens aan denken als Elwin ongelukkig over die harde stenen treden naar beneden tuimelde en zijn fragiele kleine lichaampje onderaan de trap onbeweeglijk bleef liggen. Onbewust hadden zijn ogen zich verwijd, de verticale pupillen zich versmald tot flinterdunne kleine spleetjes. Hij kon zijn ingehouden adem pas weer verlicht laten ontsnappen toen hij merkte hoe Neara naar voren was geschoten en de val van het jongetje brak. Roekeloos; hij was zo roekeloos. Dat had hij toch niet van hem geërfd, als kind dacht hij al diep na over alles wat hij deed. Neara suste Elwin toe, Elwin zette het op een blèren, ze tilde hem op om hem meer op zijn gemak te stellen. Zijn maag keerde zich om terwijl Elwins harde uithalen die uitmondden in gesnik zijn gehoor bereikte, nietsziend staarde hij even leeg voor zich uit naar de trap. Hij wilde hier weg, wilde zijn kinderen zover mogelijk uit de buurt hebben van die gevaarlijke trap. Wat dacht hij ook om die zomaar te beklimmen met die kleine lengte? Elwin liet zich begaan toen Neara hem zachtjes tegen zich aandrukte, verborg zijn behuilde gezichtje in haar warme hals terwijl hij gesmoord doorsnikte, de witte mevrouw vragend om haar warmte en beschermen door haar tussen zijn grienen door aan te spreken met mama. 'Elwin,' fluisterde Savador nu. Hij stond nu pal voor Neara's neus, uithijgend en leunend met een gestrekte arm op de trapleuning, Asema nog op een arm. Hij werd hier echt te oud voor. Neara en hij - ze stonden tegen over elkaar met ieder een kind in de armen, alsof ze daadwerkelijk de ouders van het grut waren. Zijn goudkleurige ogen gleden langzaam naar haar zilvergrijze spiegels van emotie op, voor even staarde hij haar met een ernstige frons tussen zijn wenkbrauwen aan. Zijn blik ging daarna even naar Elwin. Hoe comfortabel het jongetje zich voelde in die warme vrouwelijke armen die hij al zolang niet meer had kunnen evenaren, hoe hij echt bij haar wilde blijven alsof ze zo vertrouwd voor hem was. Savador beet op zijn tong, sloeg zijn blik even grimmig neer. Tot hij uiteindelijk zo'n diepe zucht slaakte dat zijn brede schouders er omlaag van zakten en hij zich er wel bij moést neerleggen.
'Goed dan,' gaf hij met grote hoorbare tegenzin toe. 'Voor deze keer. Maar morgen slaap je gewoon weer in je eigen bed, hoor je Elwin?' Hij wilde zijn blik niet eng over laten komen, niet streng, niet boos. Het ging alleen vanzelf. 'Nou, geef je vader een kus.' Savador liet de lucht via zijn neusgaten langzaam en verveeld ontsnappen toen hij zich dichter naar Neara moest toebewegen om het voormalige afscheid van zijn zoon te ontvangen. Elwin draaide voorzichtig zijn hoofd zijn kant op, snoof de snottebellen terug naar binnen en legde zijn kleine armpjes om zijn vaders hals, over de lange zwarte lokken. Automatisch al op ongeveer de juiste hoogte doordat Neara het jongetje nog vasthield. 'Papa niet meer boos?' fluisterde hij schor in zijn oor. Savador aaide hem over zijn smalle achterhoofd. 'Papa niet meer boos,' herhaalde hij zacht de woorden voor zijn kind met zekerheid. Voorzichtig drukte Elwin zijn natte mond tegen zijn bleke ingevallen wang, een lange draad van snot achterlatend. Met een betrokken gezicht veegde Savador het weg met zijn mouw, zijn smalle lippen zuur op elkaar geperst. Natuurlijk moest Elwin daarom lachen. Hij glimlachte zwakjes terug. Het was weer goed. Ging het ook maar zo makkelijk met hem en Neara. Zijn glimlach gleed weer van zijn gelaat toen zijn blik naar haar afdwaalde om plaats te maken voor een emotieloze uitdrukking. Even sloeg hij zijn ogen weer neer, schraapte zijn keel, keek haar zwijgend weer aan.
'Leg hem maar direct op bed,' sprak hij zacht, zijn blik vanzelf weer traag omlaag glijdend naar haar slanke hals om niet in die beschuldigende serene ogen te hoeven kijken.
'Hij is moe. En geef hem ook wat warme melk met honing voor het slapengaan, daar wordt hij rustig van.' Savador zweeg weer. Hij keek Neara niet meer aan, al wilde hij het nog zo graag. Hij had haar wat advies gegeven, Elwin bleef voor de nacht bij haar, hij had hier niets meer te zoeken. In principe kon hij zich na die woorden omdraaien, de trap aflopen en weggaan, terug naar het kasteel waar hij Asema op bed zou leggen om vervolgens zelf onder de wol te kruipen en met afgunst af te wachten tot Uda zich dronken en opgewonden naast hem tegen hem aan zou vleien. En ongetwijfeld was het juist dát tegenvallende vooruitzicht dat hem hier hield, alsof hij niet zomaar kon vertrekken door een te grote drang die hem lonkte om bij haar te blijven. Zo lang en rekkend mogelijk.

Sussend drukte ze het jongetje zachtjes tegen zich aan, haar wang tegen het hoofdje van de kleuter. Haar armen om het snikkende lichaampje heen, haar wazige blik naar beneden gericht terwijl ze omhoog kwam vanuit haar gehurkte houding. Haar eigen lichaam was zo vlug gegaan dat ze het zelf amper door had gehad, had enkel het langzame beeld van de vallende Elwin gezien. Hij was zo klein, zo breekbaar en de warmte van het jongetje voelde zo veilig in haar eigen armen. Zelfs toen Savador zo vlak voor haar stond, zich geschokt op zijn zoontje richtte vond ze de kleine afstand niet erg, hield zich voor een moment meer bezig met het geruststellen van het jongetje op haar arm. ‘Het is al goed,’ fluisterde ze het jongetje toe, liet haar lippen tussen de zwarte lokken kruipen en drukte ze tegen zijn hoofdje. Daar bleven ze liggen, om op de kijken zodra ze voelde dat Savador zijn blik op haar had gericht. Waarom voelde ze een gemis zodra ze hem aankeek, waarom was de stilte met zijn geschokte hijgende adem en het snikken van Elwin plots zo vertrouwelijk. Hoewel ze hem kon slaan om zijn woorden en daden wist ze dat ze dat vaker had gekund. Ze vaker zijn bloed wel had kunnen drinken, hem uit de toren had willen blazen omdat hij haar trots gekrenkt had of hij haar uitdaagde deze te verdedigen. Maar daar tegenover stonden herinneringen en ervaringen waar ze altijd al naar had gesnakt. Kleine momenten van veiligheid, vertrouwdheid en stukjes vervulling van een droom. Al was het allemaal nep, zolang zij zich er echt bij kon voelen klopte het toch ergens? Haar ogen bleven besluiteloos op Savadors gezicht gericht toen hij zich weer op zijn zoontje richtte die al langzaam kalmeerde. De kleine vuistjes tegen haar huid gedrukt evenals zijn lichaampje, het gezichtje in haar hals en zijn kleine snikjes als teken dat hij bijna over de schrik heen was. Ze bleef hem aankijken, zag de grimmige zucht en volgde niet geheel zijn gedachtegang. Elwin had geroepen, had iets geroepen wat ze niet was. Haar ogen verwijdde zich spontaan bij het horen van zijn woorden, haar lippen kwamen van elkaar in een plotselinge radeloosheid. Ze voelde hoe het hoofdje van Elwin zich oprichtte bij die zelfde woorden. Stomverbaasd staarde Neara over Savadors schouder in het niets toen hij zich naar haar toe boog om dichter bij zijn zoontje te komen. Stomverbaasd, zo van haar stuk geblazen dat ze geen woord uit kon kramen. Waar had hij het over, wilde hij echt zijn zoontje bij haar laten overnachten? Waar moest hij slapen, wat moest ze ingodsnaam met een kleuter van bijna drie zonder enige voorbereiding. Het drong zelfs niet tot haar door dat Savador plots zo dichtbij was, het kleine verzoenende moment tussen vader en zoon ging totaal aan haar voorbij. Pas bij het gegiechel van Elwin knipperde ze weer met haar ogen. Met een ruk schoot haar blik terug naar die van hem, later dan dat hij zijn blik op haar richtte. Ze kon het masker niet terug krijgen, kon het niet voor elkaar krijgen bij deze plotselinge omwenteling. ‘Pardon..’ zo radeloos had ze nog nooit in zijn bijzijn geklonken. Met verwijdde ogen staarde ze hem aan. Zelfs toen hij weg keek drong de ongemakkelijkheid en spanning die er normaal tussen hen was niet door. ‘Hoe.. Hoe wil je dat dat lukt?’ ze had niet eens melk in huis, zo gauw ze zich kon herinneren. Ze wist niet eens of Joseph al boodschappen had gedaan, waar moest Elwin slapen. ‘Ik kan hem moeilijk naast me in bed leggen, toch? Straks rol ik over hem heen in mijn slaap. Ik ben niet gewend dat er iemand naast me slaapt,’ het was dat haar stem de vloeiende melodie uit zichzelf had, anders had ze als een stotterende tiener voor hem gestaan. ‘Wat moet hij aan? Ik heb geen eens melk of honing. Volgens mij,’ het laatste kwam er zachter uit, leek zich plots te realiseren hoe ze erbij stond. Haar ogen schoten van hem weg, opgelaten en haast verlegen hield ze Elwin plots krampachtiger vast dan voorheen. Ongemakkelijk, besefte dat ze niets wist of kon als het om kinderen ging. Ja, ze vond het heerlijk om bij ze te zijn. Om met ze te spelen en ze alle aandacht te geven. Maar alle praktische dingen had ze nooit geleerd, kinderen waren nog nooit op zo’n manier in haar handen gestopt dat ze er werkelijk voor had moeten zorgen. De lichte, vage kleur op haar wangen leek ietsjes sterker te worden. Plots duidelijk ongemakkelijk, voelde zich uiterst kwetsbaar na haar eigen woorden. Haar ogen neergeslagen, plukte aan Elwins kleine jasje en staarde zo nu en dan even naar zijn schoenen. ‘Ja, oké,’ alsof ze dat daarvoor nooit had gezegd rechtte ze haar rug maar ontweek zijn ogen. Wist dat ze het masker te lang weg had gelaten, ze zich kwetsbaar had opgesteld tegenover hem en leek zich er haast om te schamen. Haast met een ruk draaide ze zich plots om, vond haar laatste woorden genoeg antwoord op zijn besluit dat Elwin bleef slapen. Ze was te overdonderd om te weigeren, kon nu niet terug krabbelen. Zelfverzekerd, iets wat misschien een beetje komisch overkwam door de lichte blos op haar jukbeenderen en onhandige blik die zich oprichtte naar Elwin. Ze liep de hoek om, waardoor ze zichtbaar moesten zijn voor Savador. ‘Je moet me wel helpen oke?’ sprak ze het jongetje zachtjes toe die haar met grote ogen aankeek en toen zijn mondhoekjes breed krulde. ‘Oké?’ klonk haar zachte stem wat strenger, waarop het jongetje giechelend knikte en naar zijn vader keek.

- Wakker worden + niet meer in slaap kunnen vallen = drang om te posten o3o
Maar gut. Toch nog efkes snel *kuch* voor mevroi gedaan :3
En nog wel voor de accu van de laptop leeg is geraakt

Hij vond het erg dat hij zijn eigen kind niet in bedwang had kunnen houden, hoe het had kunnen gebeuren dat Elwin een vreemde vrouw als zijn biologische moeder aanzag en zijn volle vertrouwen in haar durfde te steken. Je moet weten dat je vader nog druk bezig is om die ene vrouw daadwerkelijk tot je moeder te maken, Elwin. Maar dat kon hij de kleine knaap niet zeggen, hij zou het toch nog niet begrijpen. Net zoals hijzelf vaak genoeg de rode draad kwijtraakte als het om confrontaties tussen hem en Neara ging. Eerst de tango waarbij ze geestelijk mijlenver van elkaar af dansten vanwege de trots en afgunst jegens de ander maar tegelijk zo dicht en tegen elkaar aan, nu weer dit alsof ze doodnormaal weer terugvielen in een gezinspatroon. En dan beweerde ze te zeggen dat híj het was die vuile spelletjes met haar brein speelde. Maar hoe de situatie ook mocht zijn, in hoeverre ze ook van elkaar verwijderd waren door dat stomme conflict; het was een hele opluchting om het tafereel dat vlak voor zijn ogen gebeurde te aanschouwen, hoe ze Elwin behendig had weten op te vangen voor het ergste had kunnen gebeuren. Om nu al één van zijn kinderen te verliezen nu hij eindelijk kinderen had - daar wilde hij niet aan denken. Samen met zijn geld, wijn en hoge titeltjes waren ze zijn meest waardevolle bezit. Alsook de laatst nagelaten aspecten van Diva, die twee welpen. Savador kon zijn van schrik ingehouden adem met een nog wild nakloppend hart laten ontsnappen. Elwin was nog zo klein, zo kwetsbaar voor alle onvermijdelijke gevaren in de wereld. Ergens voelde het bekend. Neara die zich met zijn huilende zoontje tegen haar aangedrukt traag uit haar gehurkte positie overeind kwam, hem zachtjes toesuste om hem gerust te stellen en haar lippen lieflijk op zijn hoofd drukte. Zo bekend.
Zijn gouden slangachtige ogen die nog enige angsten toonden voor wat er was gebeurd als Elwin niet was opgevangen staarden haar nog met een lichte ernstige frons aan. In de tussentijd werkte zijn brein stomend en op volle toeren om op een conclusie te stuiten waar dit overbekende gevoel in godsnaam vandaan kwam, dit amper te zien aan zijn afwezige houding. Hij voelde zich wat verstarren toen hij enkele seconden later pas realiseerde dat Neara recht in zijn blik terugstaarde. De frons werd dieper, geleidelijker. In de stilte - op het gesnif van Elwin na - kon hij haar alleen maar als aan de grond genageld roerloos in haar ogen kijken. Een plotselinge schok door zijn lichaam, alsof hij zich opeens iets belangrijks besefte. Bij Medusa, waar waren ze mee bézig? Hij zou haar enkel afzetten bij de Toren en vervolgens zelf vertrekken om de kinderen op bed te leggen. Hoeveel pijn het hem ook zou doen om haar zomaar weer alleen en onbeschermd achter te laten. Hij had het zichzelf beloofd, ingeprent, er in gedachten op gezworen absoluut niet langer te blijven dan nodig was. Al vanaf het moment dat hij haar per toeval had aangetroffen en van straat geplukt had, met haar dicht aan zijn zijde over straat gelopen had om haar te escorteren naar haar warme veilige kamer - en zag hem nu hier nog wezenloos staan, te kampen met zelfhaat omdat hij niet eens kon opleven naar zijn eigen verwachtingen. Waanzin.
Hij wist zichzelf over te halen zijn blik van haar lonkende ogen los te scheuren en zijn aandacht op zijn zoon in haar armen te richten, moeizaam. Elwin was inmiddels alweer wat bekomen van de schrik gelukkig. Niet alleen haatte hij het om het zenuwslopende gejengel van onwetende kinderen aan te horen, hij kon er ook moeilijk tegen om dierbaren in pijn te zien. Dat was nu niet meer van belang. In alle vredigheid had Elwin zijn bonkende hoofd van het huilen te rusten gelegd tegen Neara's schouder, soezelig en sereen om de geruststellende warmte van haar huid, haar uitnodigende lieflijkheid die hem vertelde dat het goed was. En dat was het ook. Maar het liet Savador hoe dan ook in twijfel, bedenkelijk fronsend terwijl er binnenin hem een tweestrijd gaande was. Uiteindelijk had hij zich er wel bij neer moeten leggen. Eén blik op Elwin die zich klaarblijkelijk in zijn nopjes voelde was genoeg. Wat er alleen nog vooraf moest gaan was een voormalig afscheid tussen vader en zoon zodat hij hem morgen weer op kon halen, alsof hij hem gewoon op de peuterspeelzaal achterliet. Een warme knuffel zoals hij ook zou doen als hij Elwin op bed legde, het jongetje in de stoeipartij voor bedtijd op zijn rug worp en het bovenstuk van zijn kleine pyjama omhoog trok om proestende geluidjes op zijn navel te maken, waarop Elwin in een harde gillende lach schoot. Hoe hij daarna in de zwarte manen van zijn vader ging hangen en op hem klom alsof hij een klimrek was, en hoe papa daarna al gauw even liggend uit moest hijgen omdat hij het in zijn rug kreeg. Voor nu was het alleen een enkele omhelzing, een kus, een lach en een glimlach. Hij lette voor even niet meer op Neara terwijl hij met zijn zoontje bezig was, die nu ook zijn zusje een zoen drukte, midden op haar neus. Zag niet hoe haar blik zich uit plotselinge ontzetting verwijd had en ze nu over zijn schouder in het niets staarde, bezonken in haar eigen radeloosheid. Besefte niet hoe dit alles een slag in haar heldere bewustzijn maakte, hoe onverwachts het voor haar moest zijn. Het was niet zijn egoïsme in dit geval. Hij ging er zelf onbewust al van uit dat het geen enkel probleem moest zijn, omdat hij wist hoe groot haar liefde en gemis voor kinderen was. Hoe geweldig ze kon optreden als een substitute moeder en hoe ervaren ze met ze om kon gaan. Hij merkte het pas toen zijn aandacht weer naar haar afdwaalde op het moment dat ze opeens begon te spreken, zag het nu aan haar. 'Pardon..' Haar stem droeg een zeldzame toon met haar mee, eentje die hem duidelijk het idee gaf dat ze bij God niet wist wat ze ermee aan moest. De hopeloosheid was ook van haar gezicht af te lezen, die twijfel in die verwijdde poelen van gebruikelijke en nu ontbrekende sereniteit. 'Hoe.. Hoe wil je dat dat lukt?' Met toegeknepen ogen staarde Savador haar onderzoekend aan, zijn hoofd iets gekanteld, een grimas op zijn smalle lippen die zich vaag al ontplooid had tot een nauwelijks zichtbare halve glimlach. Bijna alsof hij gefascineerd in haar was geraakt, maar met name die vertederende schattigheid die ze nu ongewild aan hem toonde door gebrek aan informatie. Ze was zo open, zo onmisbaar.. onweerstaanbaar.
'Ik kan hem moeilijk naast me in bed leggen, toch? Straks rol ik over hem heen in mijn slaap. Ik ben niet gewend dat er iemand naast me slaapt.' Achjee, achjee. Die typisch moederlijke overbezorgdheid. Het maakte haar des te snoeziger, al verbaasde hij zich erover dat ze nog niet begon te stotteren. 'Wat moet hij aan? Ik heb geen eens melk of honing. Volgens mij,' de weifelende toon in haar laatste woorden en haar dalende stemvolume uit onzekerheid maakte hem er toe haar spontaan vast te willen houden, gewoon omdat ze zomaar ineens zo snoezig moest zijn. Tja, moeilijke vraag ook; wat moest een kind toch aan bij het slapengaan? Zijn mondhoeken krulden heel langzaam maar zeker verder om uit amusatie nu ze zich leek te realiseren hoe ze erbij stond, plukkend aan Elwins kostuum met neergeslagen blik uit schaamte - hoe er zelfs lichte verkleuringen op haar wangen verschenen en ze haar gracieuze houding moest en zou behouden, kosten wat het kost. 'Ja, oké,' rug recht, kin omhoog, busten vooruit. Zo, nooit gebeurd. En Savador kon er weinig tegen doen of er kwam een zacht gelach uit zijn keel omhoog die opwelde in volume en langer aanhield dan hij eigenlijk gewild had. Hij deed een poging om het te stoppen maar kon het gewoonweg niet. Zelfs niet toen hij zich weer tot Neara richtte om het voor haar te verhelderen. 'Je bent schattig, wist je dat?' kwamen de woorden eindelijk zacht en vloeiend over zijn lippen toen hij wat bijgekomen was, glimlachend en nog half nagrinnikend. 'Maak je niet zo druk - ik kom straks alle benodigde spullen wel brengen.' Een geruststelling dat hij het helemáál geen ramp vond om haar zo verstrooid te zien, een poging tot. Als het kon had hij er een hand op haar kruin bij gelegd, een kus op haar voorhoofd gedrukt, maar ze draaide zich om en liep weg. Smoezend met Elwin, de arme ziel. Alsof ze de jongen smeekte om mee te werken, wilde ze dit voor haar beschamende moment verwateren en een goede indruk op hem achterlaten als rechtzettend bewijs dat ze het wel degelijk kon. Savador wierp zijn zoontje een kleine knipoog toe toen Elwin nog voor een laatste keer zijn richting inkeek. Met een geamuseerde zwakke glimlach vestigde hij zijn blik vervolgens op Neara's rug terwijl ze van hem wegliep. Pas toen ze helemaal uit het zicht verdwenen was draaide hij zich ook om, daalde de trap af en liet de Toren als het hoge tegen de maan afstekende gebouw achter in de nacht. Meteen op het moment dat de hoge deuren van de Toren zich achter hem sloten en de medogenloze kilte van de buitenlucht zich diep door zijn overhemd en pantalon in zijn botten nestelde verdween de glimlach op zijn bleke gelaat als bij donderslag. Het maakte plaats voor een leeg en incompleet gevoel, somber bij de gedachte dat hij enkel nog terug zou komen om Elwins spullen te leveren en hen daarna écht alleen moest laten. In gedachten verzonken stak Savador traag het gras over dat mosgroen belicht werd door het bleke licht van de volle maan. Asema bleef hij voor dat kleine stukje naar het kasteel gewoon maar in zijn armen dragen, aan haar stille houding te merken begon ze ook al moe te worden. Niet verrassend voor iemand zo jong van haar leeftijd; het was immers al over twaalven.
Terug bij zijn kantoor was het een hele opluchting dat Uda nog niet terug was, strontbezopen in de vermoeide positie hoe ze zich dan ongetwijfeld nog gehuld in haar kleding schuin had neer laten vallen over zijn bed, luid ronkend en met het slijm dat langs haar mismaakte mond omlaag liep. Die zwierf waarschijnlijk nog ergens in Oak's Field rond, hangend aan de vette nek van een gezette geilaard, zwalkend en lallend over de verlaten straten. Stomdronken natuurlijk. Deed er niet toe, maar Savador hoopte vurig dat ze nog lang wegbleef. Hij had Asema voor zolang op zijn bed gelegd. Zijn overjas wierp hij in het voorbijgaan over de rugleuning van zijn bureaustoel terwijl hij alle spulletjes bij elkaar scharrelde; Elwins zwart gestreepte pyjama met een gepatchte anaconda erop afgebeeld, tutter, luiers, extra kleding, melk, honing, zijn pluchen leguaan. Hij stapelde het allemaal op elkaar op zijn bureau terwijl hij zichzelf ondertussen hinkend op een been ontdeed van zijn kleding. 'Kom, kleine meid.' In enkel zijn ondergoed boog hij zich over Asema heen, die al bijna half weggedoezeld was op het dekbed. Hij tilde haar op haar voeten, haalde haar bleke armpjes omhoog om de bovenkleding over haar hoofd uit te trekken. Ze moest haar pyjama nog aan. 'Vond je het leuk, Halloween?' Interactie, een beetje praten tegen je kinderen. Maar Savador was te druk in de weer om haar de pyjama aan te trekken, om vervolgens naar zijn eigen nachtkleding te zoeken. Asema leek ook veel te moe om te reageren. Hij viste een zwart mouwloos hemd en een bijhorende losse donkergrijze broek tussen zijn kleding. Het hemd zat hem iets te nauw om zijn toch nog aardig afgetrainde bovenlijf en de broek was slobberig en van dunne stof, maar het was te doen. Hij trok er een donkerblauwe ochtendjas over aan, openhangend zodat de losse ceinturen meezwierden bij iedere beweging. Had hij alles? Nazoekend gleden zijn slangachtige ogen door het vertrek. Gauw wendde hij zich nog even naar een kast om daar nog even een speenfles en tuitbeker uit te halen die hij bij de rest van de spullen voegde. Ja, hij had alles. Met moeite wist hij én de stapel spullen én Asema in zijn armen te dragen, maar hij vertrouwde het niet om haar alleen hier achter te laten. Op zijn blote voeten beende Savador met zijn armen vol over de lege gangen. Het hele kasteel leek wel uitgestorven; des te minder kans hij liep om een nieuwsgierige leerling tegen het lijf te lopen, die hoogst waarschijnlijk net terugkwam van Oak's Field. Hij voelde er weinig voor door die kleine bemoeials gezien te worden in nachtkleding en ochtendjas. In enkel deze dunne kledij was het buiten opeens een stuk frisser. Beschermend tegen de kou hield hij de slaperige Asema dichter tegen zich aan terwijl hij het grasperkje dat de Toren van de school scheidde weer moest oversteken. Het gras was nat en koud en kriebelde onder zijn blote voetzolen. Het was verrustend te weten dat het binnenin de Toren weer wat warmer was. De harde stenen treden van de trappen die hij zojuist nog in woede opgeklommen was voelden kil aan, maar de lange gang met de verscheidende kamers van de Legendarische Magicians en het lange rode karpet met de geborduurde motieven was een stuk aangenamer. In de bekende deuropening van Angani bleef Savador zwijgend staan.
'Hier zijn alle spullen. Pyjama - fles - melk..' Met teneergeslagen blik overhandigde hij Neara al Elwins spulletjes, de amusatie van zijn lachen en de glimlach op zijn bleke gezicht was nergens meer te bekennen. Met de tuitbeker in zijn ene hand - want met de andere hield hij Asema nog vast - bleef hij even twijfelend staan. Zwijgend sloeg hij zijn blik vervolgens naar Neara op. 'Wellicht moet ik de melk nog even voor Elwin klaarmaken,' sprak Savador zacht. 'Het is aanmaakmelk. Die moet exact op de juiste temperatuur gebracht worden,' zei hij er nog zachter achteraan. Dat zou hij niet aan de kook brengen met een gewoon gasfornuis, nee - daar had hij altijd al zijn vuurmagie voor gebruikt. Het werkte immers veel preciezer dan steeds in een pannetje te moeten kijken of de melk al klaar was. En hij kon het weten met zijn tweede baantje als leraar vuurmagie.

Beschaamd om het feit dat ze zich zo vrij had opengesteld, zich zo onwetend voor hem had laten zien. Alsof hij een gat in haar onzekerheid had geprikt, enkel en alleen door een paar woorden waarbij hij het niet eens bewust was wat hij deed, had ze van Savadors gezicht weg gekeken. Wilde de ontplooiende glimlach op zijn lippen niet zien. Ze wist dat dit zijn uitgangspunt niet was geweest, dat hij enkel met zijn hoofd bij zijn zoontje had gezeten die zich hopeloos aan haar had vastgeklemd. Maar alsnog, hij had haar in een situatie gebracht die niet veel voor elkaar kregen. Ze kon zijn lach bijna hardop horen zonder dat hij zijn lippen zelfs maar van elkaar had gebracht, stond voor een ogenblik ongemakkelijk erbij toen ze besefte hoe kwetsbaar ze zich had neergezet. Ze wist dat haar poging om haar houding weer opnieuw te verkrijgen een slap iets was geweest, lachwekkend haast. Maar ze had zo gauw niets anders in zich, had haar rug weer gerecht en haar blik op Elwin gericht om die van hem te ontwijken. Enkel haar kaken klemde op elkaar bij het horen van zijn lach, kon het niet laten om met een verhitte blik opzij te kijken naar hem. Wenste dat haar lichte huid nu niet de vage verkleuring vertoonde. De volgende schrik voor een moment was weer zichtbaar in haar ogen. Hoe noemde hij haar. Stomweg bleef ze hem aanstaren, en pas toen hij overging naar het volgende onderwerp schoten haar ogen beschaamd terug. Ze was toch geen meisje van zestien. Hoe kon hij haar.. schattig noemen. Haar blik bleef op haar plukkende vingers gericht, kon onmogelijk nog haar masker terug krijgen. Hij had hem gebroken, voor nu aan diggelen geslagen met enkele simpele woorden. En het ergste was nog dat ze besefte dat hij het meende. Een laatste poging om zichzelf en haar houding nog te redden was het wegdraaien van zichzelf en de trap op te lopen naar haar eigen kamer met Elwin in haar armen. Nukkig, opstandig, enkel en alleen omdat hij haar had gecomplimenteerd op een manier dat het iets bij haar deed opende ze de deur. De gordijnen waren open, maar het licht van de maan gaf maar een zwak schijnsel de kamer in. Met haar vrije hand maakte ze een vluchtige maar soepele beweging waarna de staanlampen aansprongen. Voorzichtig zette ze Elwin neer op het zachte kleed voor de stoelen en de banken die om een lage bijzettafel waren gezet. Op haar hurken met haar armen om haar knieën keek ze neer in Elwins groene ogen. ‘Ben je moe?’ vroeg ze zachtjes, liefelijk alsof ze het antwoord nog niet wist. Elwin knikte op haar vraag, en op het moment dat ze weer wilde opstaan schoten de handjes de lucht in en klonk zijn zielige gejammer weer. ‘Voor deze ene keer oké? Totdat papa alle spulletjes heeft gebracht,’ het jongetje knikte hevig alsof hij het later nooit meer zo zou vragen. Glimlachend tilde ze het jongetje weer op. Zag in dat ze zich waarschijnlijk pas kon omkleden zodra Elwin sliep. Met de jongen op haar arm, dicht tegen zich aan omdat het jongetje zijn armen om haar hals had geslagen en zijn hoofd tegen haar sleutelbeen had gelegd, liep ze met hem rond. Zacht pratend tegen hem, liet hem dingen zien. Wees dingen aan vanuit het raam, haast zenuwachtig wachtend totdat Savador aan zou kloppen. Haar zachte stem ging langzaam open in een geneurie terwijl het jongetje in haar armen steeds stiller werd. Voorzichtig probeerde ze enkele papieren op te ruimen, liep ze door naar haar slaapkamer om haar nachtjapon van kort, fluweel zijde mee terug te nemen en hem over de bankleuning te hangen. De deur had ze open gelaten, naast haar kwam er nooit iemand op de bovenste etage. En nu zou enkel Savador nog in de deuropening verschijnen, en daar wist ze van. Zacht neuriënd liep ze langzaam heen en weer. Het jongetje in haar armen had zijn ogen gesloten en was in een slaap verzonken. Glimlachend keek ze op het kleine propje neer, zijn armpjes slapjes om haar nek, haar eigen armen beschermend om hem heen. Ze voelde hem aankomen, zoals ze dat eigenlijk altijd voelde. Maar toch keek ze pas op toen hij sprak, liep langzaam naar de deur opening aangezien hij daar was blijven staan. Alsof ze beide het zelfde waren wisselde ze de spullen, ieder een dreumes in hun armen en de onhandigheid die het gaf aangezien ze maar één arm vrij hadden. Toen ze de helft pas over had genomen keek ze bedenkelijk naar de rest. ‘Leg de rest maar op mijn bed, dan zoek ik het wel uit,’ zachtjes had ze gesproken, haast fluisterend toen ze had gemerkt hoe slaperig Asema bij haar vader zat. Voordat ze zich had willen omdraaien – haar lichaam was al half gedraaid – stond Savador nog twijfelend voor haar. Bij zijn woorden staarde ook zij bedenkelijk naar het flesje, alsof daar alle antwoorden van haar pijn, verwarring en vragen vanaf te lezen waren. ‘Misschien wel slimmer ja,’ ze had werkelijk geen flauw idee hoe wat waar, ze vond het al heel wat dat het jongetje in slaap was gevallen. Diep in haar voelde ze een lichtelijke vreugde, bij het feit dat Elwin zich zo aan haar vast klampte, Savador haar nog bleef helpen. Aan de andere kant was het zijn eigen schuld dat hij moest helpen, en voelde ze zich ongemakkelijk onder de spanning. Met de spullen in haar hand liep ze zachtjes naar haar slaapkamer, was Elwin alweer wakker geworden door de plotselinge stemmen en het ophouden van haar zachte zingen. ‘Even je pyjama aandoen. Dat ligt lekkerder dan dit, niet?’ sprak ze zachtjes en liefdevol tegen het jongetje toen ze hem op haar dekbed neerlegde naast de spullen. Daar tussenuit plukte ze de pyjama, keek ernaar en kon een vage lach op haar lippen niet onderdrukken. Het was ook weer typisch hoe Savador zijn kinderen zijn eigen invloeden gaf. Het zou haar namelijk niets verbazen als Elwin zich ook goed voelde in gekleurde kleding. Voorzichtig kleedde ze het jongetje uit, die tot haar grote opluchting, nog een beetje mee werkte. Toen het jongetje zijn kleding aan had keek ze glimlachend op hem neer. ‘Nog eventjes naar papa toe?’ de zinnen kwamen zo soepel over haar lippen, maar ergens in haar vond het zo verschrikkelijk raar om haar dit te horen zeggen. Gezien de gehele situatie voelde ze zich ergens niet gemakkelijk, voelde zich een indringer in het hoofdje van de jongen. ‘Kom hier,’ lachte ze zachtjes naar Elwin toen deze met een slaperig hoofd gewoon bleef liggen, tilde het jongetje weer op zodat ze borst naar borst tegen over elkaar waren. Haar armen om hem heen, liet hem wat naar achter leunen terwijl ze glimlachend op hem neer keek. Elwin leek ietsjes te ontwaken van de geluiden in het huis, haar zachte gepraat en de geluiden van zijn vader. ‘Ik weet niet of hij het nog moet hebben?’ haast onzeker stond ze bij Savador. Haar ogen neergericht, wist dat haar masker haar niet meer zou redden en voelde zich vreselijk naakt. ‘Waar moet ik hem straks laten slapen?’ was het wel zo slim de twee peuters uit elkaar te halen. Zou hij zich niet de hele nacht zorgen maken. Zou zij de hele nacht niet wakker liggen om het feit dat ze bang was dat er iets gebeurde terwijl het kind onder haar zorg was. Ergens wilde haar onzekere verstand dat hij in de buurt bleef, zodat ze dit niet geheel alleen hoefde te doen. Voorzichtig gaf ze Elwin over aan zijn vader, onder een zachte verklaring dat zij zich dan kon omkleden. Vanaf de bankleuning plukte ze haar nachtjaponnetje mee, verdween in de slaapkamer om de jurk van zich af te laten glijden. Snel schoot ze in haar japon, pakte de ochtendjas zodat ze niet half naakt rond zou lopen in zijn bijzijn. Terwijl ze de woonkamer terug in liep plukte haar vingers voorzichtig aan het kapsel om het ingewikkelde werk eruit te krijgen. Langzaam liet ze zich op de bank zakken, staarde afwezig voor zich uit terwijl ze haar witte lokken los maakte en ze glijdend langs haar gezicht naar beneden vielen. ‘Ik weet niet of dit zo’n slim idee is, Savador,’ bracht ze de woorden uiteindelijk over haar lippen. Gaf haar onzekerheid nu eindelijk toe, gaf aan dat ze werkelijk geen idee had hoe ze dit moest doen.

Ondanks al haar tevergeefse pogingen om haar gevallen masker voor hem nog snel te herstellen wist Savador ergens in zijn achterhoofd nu al dat dit hem nog lang bij zou blijven. Neara - de zwijgzame stille vrouw van gratie en sereniteit, nooit vulgair sprekend of gedragend, en al zeker niet kwetsbaar opstellend. Nee, zo zou hij haar niet meer meemaken, was hij bang. Die schattigheid was goud waard. Hij had er niets anders om kunnen doen dan erom in lachen uit te barsten, met een felle vuurschietende blik van dien. Waar hij zich absoluut niets van aantrok, natuurlijk. Haar gewoon recht in haar gezicht schattig noemen was ook al zoiets, al leek het eerder ontzetting bij haar op te roepen dan afgunst. Hoe schattig ze weer moest doen door verlegen weg te kijken bij die opmerking. Schattigheid in schattigheid. Maar het was de waarheid, en de waarheid mocht gezegd worden. En vervolgens liep ze weg, grimmig, haar rug naar hem toekerend. Zonder enig besef dat dat haar des te lieflijker maakte, de naïeve vrouw. Met Asema in zijn armen had Savador zich vervolgens ook omgedraaid om met een naglimlach op zijn smalle lippen terug te keren naar het kasteel. Spullen voor Elwin, wanhopigheid en bijna zelfs lichte paniek; ze wist zelf niet eens waartoe ze in staat was. Dat ze heus wel voor een kind kon zorgen maar dit door haar eigen onzekerheden simpelweg niet zag. Hij kende het verhaaltje, kon zichzelf ook een beetje in haar herkennen. Hij had zelf ook niet geweten hoe en wat bij de geboorte van zijn kinderen. Natuurlijk was hij gelukkig op dat moment, vanzelfsprekend. Maar hij had nooit een antwoord op de vraag in kunnen vullen of hij een goede vader voor ze zou zijn, ook als hij de zorg helemaal op zich alleen moest nemen. En nu was dat laatste realiteit geworden en wist hij niet beter. Elwin was op hem gesteld, Asema voelde zich fijn bij hem. Er was geen enkel probleem. Het was alleen bij dat tijd om dat uiteindelijk in te gaan zien. En die tijd wilde hij Neara al te graag gunnen.
Hier en daar stommelde hij rond in zijn kantoor, alle geluiden zacht smorend om geen enkele aandacht te trekken. Bang om Uda opeens tegen het lijf te lopen als hij de ruimte weer wilde verlaten. Ze mocht hem niet zo zoekend zien, het was beter als ze er niets van wist. Een kind van hem dat voor een nacht bij een andere vrouw sliep, dat was taboe voor haar. Zelfs al was het niet eens haar eigen kind en had ze een heimelijke hekel aan ze omdat ze van Savadors vorige vrouw waren. Hier en daar verzamelde Savador alle benodigde spullen; de luiers, de kleding en de melk. Alles zodat Elwin niets tekort zou komen voor de nacht, hij wilde het de jongen zo comfortabel mogelijk maken. Ondertussen hees hij Asema in haar zachtroze pyjama, trok tussendoor zelf een stuk van zijn kleding voor de nacht aan. En zo snel mogelijk weer weg, zachtjes voordat Uda toevallig terug zou komen. Dat mens moest maar tot in de vroege uurtjes in Oak's Field blijven - ergens hoopte hij dat zij het was die uitgeteld en onderuit gezakt ergens in een steegje haar roes uitsliep met haar kop tegen een vuilnisbak zoals hij Neara vanavond nog ongeveer had aangetroffen. Maar zij behoorde niet tot het vuilnisbakkenras, tevens ook een reden waarom hij haar bijna geforceerd had om terug mee te komen naar het kasteel. Door de nacht sloop Savador terug, de spullen in zijn armen en Asema slaperig tegen zijn borst. Het was een geluk dat hij niet over een grindpad moest, dat zou hem alleen maar tijd kosten met die scherpe stenen onder zijn voeten. Bij Angani aangekomen bleef hij in de deuropening staan, zijn slangachtige ogen gevestigd op Neara die met Elwin voorzichtig rond het meubilair liep, hem zacht toesussend en geruststellend. Elwin sliep al. Hij keek pas naar haar op toen ze zich tot hem wendde. Onhandig overhandigde hij haar alle spulletjes, zwijgend in de ongemakkelijke stilte doordat ze niet wisten wat te doen of te zeggen. Hij kon de situatie het beste als onwennig beschrijven, ze stonden zo vlak voor elkaar met de snauwende confrontaties en de hartstochtelijke wentelingen van de gedeelde dans nog als verse fragmenten in hun achterhoofd. 'Leg de rest maar op mijn bed, dan zoek ik het wel uit,' fluisterend, alles moest fluisterend met ieder het slapende kind in hun armen alsof het nooit anders was geweest. Traag gleed Savadors blik over haar gelaat omhoog, zijn slangachtige ogen de hare zoekend. Met de fles in een bleke hand bleef hij twijfelend staan. De melk klaarmaken kon hij beter doen, hij deed niets anders elke avond voordat de kinderen naar bed moesten. Uiterlijk tussen zeven en acht, vaak ook vroeger omdat ze tijdens het avondeten al half in slaap dommelden. 'Misschien wel slimmer ja,' vond Neara. Toen ze zich omdraaide en in de andere kamer verdween hief hij de in slaap verzonken Asema hoger op tegen zijn borst en liep met het pak melkpoeder en de fles verder de kamer in. De pot honing zette hij op een tafel neer. Op het brede zitvlak van een comfortable fauteuil zette hij Asema neer, die in de grote stoel direct leek weg te zinken. Hij zeeg er met een kleine glimlach voor neer toen het meisje half wakker werd en slaperig met diezelfde slangachtige oogjes naar haar vader staarde. 'Nog even volhouden. Ik breng je zo naar bed, goed?' Zijn bleke hand streelde zacht langs haar zachte kinderhuidje, al net zo grauw als die van haar vader. Het meisje knikte zwakjes, melk met honing hoefde ze niet. Voor de zekerheid vroeg hij het iedere keer opnieuw als hij het voor Elwin klaarmaakte, maar ze had altijd geweigerd. Savador drukte een kus op haar voorhoofd, trok één van de kussens over de hardere armleuning als zachte steun die ze kon gebruiken om haar hoofd op te laten rusten. Met het flesje in een hand stond hij vervolgens op om naar de kraan te lopen, die hij voorzichtig met water vol liet lopen. De waterstraal op zijn zachtst, zijn angst voor water kon hij voor nu niet gebruiken als het water in de wasbak kletste en alle kanten op spatte. 'Ik weet niet of hij het nog moet hebben?' Voor hij het wist stond Neara weer bij hem, Elwin op een arm die ze zijn pyjama had aangetrokken. Hij draaide zijn hoofd even naar haar toe, zijn blik gleed even zwijgend over haar gezicht terwijl zijn handen de taken verder uitvoerden voor het klaarmaken van de melk. Hij wendde zich weer van haar af, zijn blik en aandacht gericht op zijn hand die het afgesloten flesje met water een keer goed schudde. 'Er is geen avond dat hij het niet moet hebben. Je kunt hem er midden in de nacht nog mee wakker maken,' zei Savador terwijl het schudden nu stopte en hij het water uit het flesje weer in de wasbak liet lopen. Even schoonspoelen van tevoren, was wel zo hygiënisch. 'Waar moet ik hem straks laten slapen?' Belaagd door vragen terwijl hij zijn vaderlijke taken probeerde uit te voeren. Het was wel duidelijk dat ze er onzeker over was, en dat ze inmiddels wel moest weten en zich er met ongemak bij neergelegd had dat haar gespleten masker niet zomaar weer hersteld kon worden op deze manier. Zwijgend draaide hij de dop met de speen er weer goed op, druk in de weer maar ondanks dat toch bereid om al haar vragen te beantwoorden. 'Bij je in bed,' luidde zijn korte antwoord. 'Ik neem aan dat je geen extra bedden hebt?' Hij zette het flesje op de aanrecht neer, trok zijn ochtendjas uit om deze gauw over een bankleuning te leggen en zijn handen vrij te maken voor Elwin toen Neara hem de jongen overhandigde. Terwijl hij met Elwin in zijn armen richting de bank liep verliet ze de kamer om nu eerst voor haarzelf te zorgen. Hij gunde haar de tijd om haar om te kleden. Elwin onderdrukte een zachte geeuw toen hij hem op de bank neerzette. Hij strooide wat melkpoeder uit het pak in de fles, maar een klein bodempje. Niets meer, niets minder. Het stond op de bereidingswijze op de verpakking om het daarna weer met water te vullen. Dop er weer op, goed afsluiten. Hij keek even op toen Neara weer binnenkwam, gehuld in haar nachtkledij. Zijn blik gleed even over haar heen, maar ze droeg een ochtendjas van dunne stof. Niet veel onthullends. Achter hem liet ze zich naast Elwin op de bank zakken. 'Ik weet niet of dit zo’n slim idee is, Savador.'
'Wat niet?' Zonder haar aan te kijken schudde hij met de fles om de melkpoeder met het water te mengen. Een minuut lang, als het kon een minuut en een half. Hij stond net op het punt om zijn handen om de fles heen te leggen en het met behulp van vuurmagie te verwarmen tot een minimum temperatuur - niet te heet, niet te lauw, anders liep hij of kans om het plastic van de fles te smelten of zat Elwin met melk met koude brokken - tot zijn blik uit het smalle raam op een donkere schim viel dat nogal in zigzaggende lijnen over het grasveld zwalkte. Fronsend liep hij naar het raam, boog zich over de vensterbank voorover om zich met half toegeknepen ogen op de vreemde figuur te focussen. 'Verdomme!' Hij draaide zich abrupt van het raam weg, knipte in zijn vingers om alle brandende kaarsen in het vertrek spontaan te doen laten doven, en verschafte Neara nog geen enkele uitleg van zijn overhaaste acties. Alsof hij er zeker van wilde zijn niet gezien te worden had hij zich tegen de muur gedrukt, zijn hoofd gedraaid om nog toezicht te hebben op het donkere buitenterrein, de fles melk nog in een hand. Pas na enkele lange minuten stilte draaide hij zijn hoofd richting Neara en staarde haar door het duister aan. 'Ik vrees dat ik geen andere keus heb dan hier vannacht ook te verblijven met Asema,' sprak hij zacht, alsof hij bang was zelfs hier gehoord te kunnen worden. 'Uda is terug.' Een verduidelijking van zijn houding, maar zeker geen verlichtende. Al was het mens ongetwijfeld te dronken om de brandende lichten in Neara's kamer te kunnen opmerken, misschien zelfs wel te suf om te merken dat hij niet eens aanwezig was in zijn kantoor; hij kon maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Want als ze de volgende ochtend wakker werd met koppijn en humeurig was van haar roes en ze merkte dat er ook maar iets niet klopte kon de hel al losbreken.

Ze had Elwin aan zijn vader overhandigd, had niet hardop gezegd dat Josephs bed waarschijnlijk deze nacht onbeslapen zou zijn. Daarbij wist ze dat Joseph het niet erg op prijs stelde als er een kind in zijn bed zou slapen, gewoonweg opdat ook hij gesteld was op zijn privacy en de liefde van zijn vrouwe voor kinderen nooit helemaal had begrepen. Toch was ze zenuwachtig terug gelopen naar haar slaapkamer om zich om te kleden, zag het al voor zich hoe ze in haar slaap over het jongetje heen rolde en het verstikte. Later was ze terug gekomen, was naar de bank gelopen en daar gaan zitten. Uiteindelijk had ze de woorden over haar lippen gekregen, haar zorgen voor Elwin gingen voor op dit moment dan haar eigen masker. Haar kaken klemde op elkaar bij zijn vragende antwoord. Wist hij nou werkelijk niet waar ze het over had. Nukkig keek ze van hem weg, hoewel ze wist dat hij haar niet eens aankeek, met zijn rug naar haar toe stond en zijn aandacht gericht had op het flesje. ‘Dit alles met Elw-‘ haar woorden hadden al veel moeite gekost om uiteindelijk over haar lippen te krijgen. Maar ze werd nog eens afgekapt door zijn gescheld, draaide nu wel haar hoofd om om hem geïrriteerd en verbaasd aan te kijken. Nog voordat ze haar ogen op hem had kunnen richten was het licht uit. ‘Savador?’ haar stem klonk verhoogt, fluisterend. Ze wist iet of ze verbaasd moest zijn of boos. Waar dacht hij dat hij mee bezig was? Geluidloos was ze opgestaan, haar blik op Savador gericht. Het licht van de maan gaf een vage schimmering zodat ze hem nog kon vinden zonder de lucht te gebruiken. Langzaam was ze naar hem toe gelopen, een duidelijke irritatie in de trekken van haar bewegingen. Waar dacht hij plots zo mee bezig te zijn, wat was er buiten. Zonder te kijken tastte ze de buiten omgeving af, hoorde de geluiden en besefte plots waar hij zo om gescholden had. Met armen over elkaar geslagen bleef ze vlak voor hem staan, haar eigen blik nu naar buiten gericht op het waggelende gestalte van Uda. ‘Pardon?’ weerklonk haar zachte stem streng, waarbij haar ogen weer terug naar hem schoten. Ja, dat Uda terug was wist ze nu ook wel. Ongelovig en haast streng staarde ze hem door het donker aan, haar armen krachtig over elkaar geslagen. ‘Want dit zou de eerste nacht zijn naast je nieuwe vrouw in bed?’ duidelijk niet blij met zijn conclusie bleef ze voor hem staan, besefte amper dat de afstand tussen hen te klein was voor een normaal gesprek tussen twee personen. ‘Nu doe je de lampen weer aan, ik ben niet van plan door mijn eigen huis op de tast te lopen,’ zonder enige beweging bleef ze voor hem staan, keek hem streng aan dat aanduidde dat ze geen enkele tegenstribbeling wilde hebben. Haar blik gleed opzij, terug naar het raam om het verdwenen gestalte van Uda te zoeken. Met een geïrriteerde zucht draaide ze zich van Savador weg, keek naar de tweeling op de bank en de stoel. Het bleef stil in de kamer, een sfeer die zelfs niet vroeg om geluid. ‘Ik ben gek,’ mompelde ze terwijl ze met haar duim en wijsvinger hoog het botje van haar neus vastpakte. ‘Goed, Asema kan met Elwin bij mij slapen. Maar jou wil ik niet van de bank af zien komen,’ over haar schouder wierp ze hem een strakke blik toe. Als hij maar een enkele poging deed om haar op die manier te benaderen zou ze hem slaan, wetend dat ze zichzelf anders weer kwijt zou raken. Eerst wilde ze antwoorden voor zichzelf, voordat hij zich weer in haar hoofd zou boren en denken onmogelijk maakte. ‘Geef je zoon te drinken, dan leg ik Asema in bed,’ ze draaide haar gezicht terug, liep kalm naar de stoel toe en tilde voorzichtig het meisje op. ‘Zullen we jou maar eens gauw instoppen?’ haar strenge stem van daarnet was omgetoverd in een liefelijk warmte terwijl ze het meisje voorzichtig tegen zich aanlegde. Even schoot haar blik terug naar Savador toen ze langs hem heen liep, draaide toen haar blik van hem af en leek haar kin ietsjes verder de lucht in te steken. Rustig en uiterst voorzichtig legde ze het dekbed open, zette haar knie op het matras om Asema verder weg op het bed voorzichtig in het kussen te laten zakken. ‘Nu lekker dromen totdat de zon weer opkomt,’ met een aai over haar zwarte haren en een zachte kus op haar voorhoofd legde ze de deken over het meisje heen. Ze knipte het licht uit, en keek in de deuropening nog even over haar schouder om te checken dat alles goed was. Toen trok ze de deur dicht tot een kier, en richtte toen haar aandacht de woonkamer in. ‘Als je nog wilt douche of wat dan weet je het te vinden,’ midden in de woonkamer bleef ze staan. Haar ogen op Savador gericht, wist dat ze hem ergens gewoonweg had moeten weigeren om hier te overnachten. Haar hart versnelde nog steeds bij het terugdenken aan het café en zijn aanrakingen. Ze wende haar blik af, stopte haar gedachtegang en bleef staan.

Hij was te druk in de weer geweest om zich volledig en helder open te stellen aan al haar vragen, had het zelfs zwaar irritant gevonden als zij het niet was geweest. Natuurlijk wist hij wel waar ze het over had en waar ze op doelde, maar de avond en de gebeurtenissen op het bal hadden zijn hoofd volgepropt met gedachtes waardoor hij voor de aspecten van buitenaf automatisch wat afwezig raakte. In een ruk was zijn bleke hand plotseling opzij geschoten, het geluid van zijn knippende vingers galmde zacht na door de kamer die opeens aardedonker was. Hij stond in dat strakke hemd met zijn rug tegen de muur gedrukt, zijn hoofd gedraaid, doodstil, en zijn slangachtige ogen gespannen gericht op iets of iemand dat zich op het moment buiten bevond. 'Savador?'
'Shht!' Hij siste Neara nijdig toe toen ze natuurlijk weer een duidelijke reden moest hebben voor zijn gedrag van oversprong, de zeik. Op het zelfde moment maakte hij een ruwe wegwuivende beweging met zijn arm en staarde haar waarschuwend door het duister aan, een stil teken dat hij haar dwong om verdomme haar mond dicht te houden. Hoe hersenloos het was, maar zo typerend als reactie als mensen alsnog met een leeghoofdige 'huh' en een vraag aankwamen als het toch duidelijk was dat ze stil moesten zijn. En hoe hij zich eraan kon ergeren. Zijn ernstige blik bleef fronsend gericht op Uda's zwalkende schim buiten over het grasveld, hoe haar valse gelal zelfs hier en door de ruiten nog vaag te horen was. Zijn aandacht ging automatisch weer uit naar Neara toen hij haar witte gestalte van de bank op zag staan en naar hem toe zag lopen. 'Blijf zitten!' Medusa, kon ze voor één keer niet eens doen wat hij van haar vroeg? Ze stond nu voor hem als mevrouwtje Ikzalueenswatzeggen, haar armen voor haar borst over elkaar geslagen en hem afwachtend aankijkend. Kennelijk was haar ook al opgevallen waar al dat mysterieuze gedoe van hem zo nodig voor was geweest. Veel keus had Savador niet. Hij zou vannacht hier moeten blijven, de kinderen hier houden. 'Pardon?' Jézus, alsof hij vroeg om haar gehele spaarrekening alsjeblieft op te mogen maken aan flessen wijn. Nijdig gefronsd staarde Savador op haar kleinere gestalte neer, het leek bijna alsof hij zich zo tegen de muur gedrukt had uit angst voor haar. Hij stond gedrukt tussen de aanrecht en het raam, Neara stond met een tappende voet van komt er nog wat van dicht bij hem en Uda huppelde buiten nog vrolijk over het grasveld. Hij kon geen kant op. 'Want dit zou de eerste nacht zijn naast je nieuwe vrouw in bed?' beet ez hem streng toe. Er gleed een afkeurende trek over zijn bleke gezicht, zijn smalle lippen persten zich woedend op elkaar. 'Even ter informatie, maar ik moet al twee volle weken een bed met dat zwijn delen!' siste hij hees in haar fijne gezicht terug. Trut. 'Nu doe je de lampen weer aan, ik ben niet van plan door mijn eigen huis op de tast te lopen.' Moest ze nu weer zo moeilijk doen?
'Commandeer me niet!' Zijn stem verhief zich wat in de aanvallende snauw. Zij was hier degene die altijd de bel moest laten knappen en de sfeer moest verpesten, niet hij. Wat geschrokken van zijn eigen nijdige uithaal sloot hij abrupt zijn lippen weer op elkaar en bleef haar verhit aanstaren. Met moeite wist hij zijn bleke gezicht vervolgens weer in de plooi te krijgen en zijn lichaam te ontsnappen. Hoe ze hem keer op keer weer uit zijn schulp liet kruipen in een woedende uithaal en tegelijkertijd zijn hart op hol liet slaan. Voor nu was die frustratie enkel zichtbaar in het zichtbare zweet dat in druppels langs zijn slaap omlaag gleed. Zijn mondhoeken waren half omgekruld tot een zwakke glimlach. Een voor een kwart gelukte poging tot een zwakke glimlach. 'Wel wel. Ironisch hoe de nacht onze gedachtegang zo gemakkelijk weet te beïnvloeden met verzwarende vermoeidheid op ons helder denkvermogen, nietwaar?' Zijn toon klonk zacht, bijna fluisterend, maar vooral kalm. Hij had zichzelf weer onder controle weten te krijgen. Hij zou zich niet door haar laten overmeesteren - in plaats daarvan zou hij haar zelf teneerhalen met opmerkingen die ze weinig kon hebben. 'Ik kan enkel kaarsen doven en zover ik weet is dit niet jouw huis maar een nietige kamer die op jouw naam staat in een gedeelde Toren. Maar goed, als je er zo op staat..' Ergerlijk zoals hij ongetwijfeld ook kon zijn knipte Savador in zijn vingers en liet één enkel kaarsje weer ontvlammen. Eentje maar. De rest van de lichten waren nog net zo beschaduwd als voorheen. Het was veilig; Uda was uit het zicht verdwenen. Het laatste stukje van haar langgerekte schaduw gleed langzaam over de trappen van het kasteel en werd binnengehouden achter de grote zware deuren toen deze krakend dichtvielen. 'Ik ben gek,' weer met een uitdrukking van irritatie bleef zijn blik op haar rug gevestigd toen ze zich omdraaide en van hem wegliep. Het liefst had hij erop gereageerd met 'dat weet ik', maar hij hield zich in. 'Zeur niet zo, mens. Als je je egoïsme dan zo graag wilt bewijzen vannacht dan slaap ik met Asema wel op de bank,' zei Savador haar chagerijnig na. 'Goed, Asema kan met Elwin bij mij slapen. Maar jou wil ik niet van de bank af zien komen.' Ja, want hij was toch zo'n verschrikkelijke boosdoener. Alsof het hem nog niet duidelijk genoeg was werd hem een strakke blik toegeworpen, die hij in stilte beantwoordde met een scherp gestaar terug. 'Heb je me niet gehoord?' siste hij woedend. 'Commandeer me niet!' Hij was Joseph niet, alsjeblieft zeg. 'Geef je zoon te drinken, dan leg ik Asema in bed.' Nee hè! Madame draaide zich al om naar Asema om haar op te pakken en naar bed te brengen. Met dat mierzoete stemmetje waarmee ze haar toesuste, en die ze wel tegen het kind kon opzetten maar onmogelijk tegen hem. Het deed zijn gebalde vuisten trillen, zijn kaken zo stevig op elkaar klemmen dat hij bang was zijn eigen tanden te verbrijzelen, een dikke ader bij zijn slaap kloppen. 'HELEMAAL niet!' Hij wist niet hoe snel hij bij Neara en zijn dochtertje moest komen, half struikelend en klauterend over de stoelen, tafels die hij ruw opzij beukte in zijn benende passen. Hij smakte bijna op zijn gezicht toen hij uiteindelijk bij Neara was en ze hem gewoon straal voorbij liep. In de kamer waarin ze verdwenen was had ze Asema al op bed gelegd, onder de dekens alsof het al vaststond dat ze daar zou slapen. Hij had Elwin aan haar overgeleverd voor de nacht ja, Asema niet. Daar had hij niets over gezegd. 'Nu lekker dromen totdat de zon weer opkomt.' Hij duwde haar kwaad opzij met zijn heup. 'Kom maar bij papa liggen, anders is hij zo eenzaam, want die witte heks wil hem geen comfort en warmte bieden,' hij boog zich over Asema heen terwijl hij op een nijdige toon haar woorden verboog, vond het te gek voor woorden dat ze dacht dat als hij één van zijn kinderen aan haar overhandigde ze ze allemaal meteen in haar zorg kon nemen. Maar zo werkte dat niet. Hij wilde ook wat gezelschap op die harde bank in de koude nacht. Met Asema in zijn armen - die met vragende oogjes van de een van de ander keek en er geen moer meer van snapte - snelde Savador nors terug de kamer in. Koekeloere mens, hij had Elwin nooit aan haar over moeten laten. Nu dacht mevrouw weer over hem te kunnen bazen. 'Als je nog wilt douche of wat dan weet je het te vinden,' douchen, alsof hij zo'n vuillak was.
'Ga zelf maar!' riep Savador uit de woonkamer terug. 'Jij bent hier degene die zijn mond moet spoelen!' Nog zacht navloekend in het Shadraans zette hij Asema terug in de stoel en beende met snelle boze stappen naar de aanrecht om haastig een paar lepels honing in het flesje met melk te kwakken. 'Díul mó bhod,' de zachte verwensing in de Shadraanse taal had langs zijn stevig opeen geklemde kaken zijn lippen al verlaten terwijl hij voor Elwin die stilletjes op de bank zat neerknielde met de gevulde fles in zijn handen. Als dat kind zijn melk gehad had nam ze hem samen met haar onuitstaanbare houding maar mee en flikkerde ze maar op naar haar bed. Savador hoefde haar voor even niet meer te zien.

x Díul mó bhod = suck my ****

Ze irriteerde hem, een overwinning al was het kinderachtig. Beet hem toe alsof hij achtelijk was, door het donker heen alsof ze een of ander crimineel stel waren. ‘Eigen schuld,’ siste ze hem even hees toe. Hij had er zelf voor gekozen om met dat zwijn te trouwen, moest hij nu niet bij haar gaan komen klagen. Dat had ze eerder duidelijk gemaakt, de ruzie was er niets voor niks gekomen. Ze had zich van hem af gedraaid, hem gecommandeerd de lampen weer aan te doen. Ze negeerde zijn volgende sneer, keek hem over haar schouders aan. Ze kon het geïrriteerde rollen van haar ogen niet onderdrukken bij zijn woorden, draaide haar hoofd daarbij ook weg en liep van hem weg. De luchtdruk achter haar opeengeklemde kaken verhoogde zich, kwam er in een korte sis uit terwijl ze haast naar de benend door de woonkamer begaf door het schijnsel van de maan en de ene grote kaars. Hoewel het geheel tegen haar gevoelens in ging liet ze het toe dat hij hier mocht overnachten, enkel en allen bij het idee van een stomdronken Uda bij de tweeling in de buurt. ‘Wil je hier nog slapen, of niet?’ siste ze nog altijd fluisterend in het belang van de half slapende kinderen, een al even vurige blik over haar schouder in zijn goudkleurige ogen. Als hij zo door ging zou hij straks hardhandig door het raam vliegen en buiten op de grond landen. Mocht hij gezellig naast Uda slapen, en enkel nu hoopte ze dat de vrouw werkelijk doorzette met haar pogingen zijn broek uit te krijgen. Hij was op glad ijs, dat had ze hem duidelijk gemaakt met haar gesis en haar blik. Ze was naar Asema toe gelopen, vond het belachelijk dat het jonge kind op een bank moest slapen. Zelfs zijn schreeuw hield haar niet tegen, liet haar blik niet van de deur van de slaapkamer af schieten toen hij naar haar toe snelde. Ze wilde terug lopen, maar werd half overhoop gelopen door een woedende Savador. Haar handen balde zich letterlijk tot vuisten toen hij langs haar heen schoot en zacht sprekend tegen Asema het meisje weer optilde. ‘Je wilt dat kind op een bánk laten slapen, zo jong als ze is?’ was haar eerste zorg die ze in zijn gezicht siste toen hij langs haar heen liep. ‘Alsof je een plek verdiend naast me in bed. Wie denk je wel niet dat je bent,’ met opeen geklemde kaken bleef ze tegen de deurpost aangeleund, haar armen over elkaar geslagen en haar strakke ogen koelbloedig op Savador gericht. Alsof hij na al dit nog maar over de drempel mocht komen, nog maar enigszins kon verwachten dat ze hem aardig zou aanspreken. Ze had zich kwetsbaar tegenover hem opgesteld, en in haar hoofd was dat een grote fout geweest ook al had ze er niets aan kunnen doen. Haast walgend had ze hem toegesproken dat de douche ter beschikking was mocht hij daar gebruik van willen maken. Stijf bleef ze staan, onbewegelijk terwijl haar ogen Savador geen seconde verloren. Alsof hij dingen zou uitspoken zodra haar aandacht van hem af zou springen, zag hem niet meer toen hij in de keuken stond maar hield elke hartslag in de gaten. Als stekende ijspegels volgde haar blik hem verder de woonkamer in toen hij naar zijn zoontje liep. Waarom was hij hier überhaupt, waarom kon hij de woorden zelfs maar over zijn lippen brengen dat hij hier moest blijven omdat Uda zo nodig terug was gekomen. Hoe meer ze naar hem keek hoe groter de nieuwe woede werd, hoe zwaarder het op haar hart lag en hoe koeler haar blik werd. De sneeuwwitte lokken golfde in een nieuw tempo rond haar gezicht, leken een duistere waas en spel te spelen langs haar gezicht. Gaf haar ijzeren houding duidelijk het beeld dat hij zich op het randje bevond. Met haar schouder tegen de deurpost bleef ze toekijken hoe hij zijn zoontje te drinken gaf, hoe het jongetje met zijn slaperige gezicht het flesje aan zijn mond zette. Langzaam, in een enkele slome knippering, gleed haar blik van hem af. Wendde ze haar blik van hem weg naar het raam met de haast zwarte achtergrond. Haar borstkas veerde versneld op en neer, wist niet wat haar bezielde dat ze ja had gezegd op zijn vraag die eerder een verklaring was die hij zelf had vast gesteld. Ze wilde dit niet, ze wilde niet de spanning in haar borstkast, de aangespannen spieren en de snijdende vervloekingen over en weer. Waarom bleef hij, hij moest zelf ook wel weten dat er niets anders dan dat kon ontstaan op dit moment tussen hen. Vermoeid steunde een vinger tegen haar slaap, eiste de woede van de hele avond en alles wat er gebeurd was zijn tol. Ze was bekaf, iets wat plots van haar gezicht af te lezen was en haar neergeslagen ogen. Het was onwennig, dit alles was zo anders dan van normaal dat zelfs dat haar tegen werkte en haar enige reactie daarop irritatie kon zijn. Normaal op zulke avonden als ze moe was van de hele dag gezeur en geklaag aan haar hoofd van oude mannen die dachten beter dingen te kunnen weten en leiden dan haar. Die dachten haar te slim af te kunnen zijn, die bleven klagen omdat ze iets nog steeds niet had opgelost. Nog steeds geen antwoorden op dingen had gegeven waar ze meer tijd voor nodig had, die aan haar vermoeide hoofd bleven zeuren als ze niet snel genoeg de problemen uit de weg ruimde. En hoe vaak moest ze ze wel niet op hun plek wijzen, voornamelijk de nieuwe die dachten hun plekje te kunnen veroveren door zelfstandig en zelfverzekerd over te komen. Na de eerste twee vergaderingen hoorde ze vaak geen geluid meer uit hun mond zodra zij tegen hen gesproken had. Ze met een vriendelijke glimlach en ijskoude woorden had duidelijk gemaakt waar hun plek was. Zeker waar hun plek was als ze zich niet gedroegen zoals het moest. Normaal was ze na zulke dagen alleen, was zelfs vaak Joseph er niet. Luisterde ze in haar eigen stilte naar de klanken van de muziek, om met een glas wijn in een van de stoelen plaats te nemen en het komende uur niets anders te doen dan met gesloten ogen te luisteren. Maar nu was hij er, dolde hij om haar heen. Dolde hij in haar hoofd rond, hield haar bezig en wroette in haar ziel alsof hij alles met opzet deed. Alsof ze de controle over alles verloren had, en hij doodnormaal over haar heen walste. Haar masker kapot had geslagen, haar zelfbeheersing verkleind had zodra ze alleen waren. Haar voor hem open had gesteld. De woedende trekken waren langzaam van haar afwezige gezicht gegleden, haar ogen half gesloten onder haar naar de grond gerichte blik. Waarom kon hij haar geen genade geven – haar ogen gleden op om zijn gezicht te vinden – en haar met rust te laten zodat ze niet geplaagd werd met vragen en irritaties – haar blik vond zijn gouden ogen en bleef daar stil hangen – en waarom moest dit alles zo buiten de lijnen lopen die ze had getrokken, kon ze geen beheersing meer vinden over haar eigen lichaam en geest zodra hij maar in de buurt kwam of sprak – haar wenkbrauwen waren zonder dat ze het merkte lichtjes naar elkaar getrokken, geen boze of bedenkelijke frons. Meer een wanhopige afwezige uitdrukking bij haar gedachtes – wat wilde hij van haar – flinterdun op haar gezicht te zien. Met een plotselinge spanning van haar spieren kwam ze in beweging. Sloeg haar blik neer, wilde ze niet als spiegels van haar ziel laten functioneren. Hij mocht het niet zien, hij was het niet waard om nu nog over te denken. En al de pogingen die ze deed om dat niet te doen, maakte haar weer bewust dat ze er werkelijk moeite voor moest doen. Haar kaken op elkaar geklemd liep ze naar hem toe om naast hem bij de bank stil te blijven staan. ‘Klaar?’ har stem zacht, haar blik doorgeschoten naar Elwin om die van hem te ontwijken. Wilde om andere redenen dan hij hem nu even niet aankijken of überhaupt zien. Toen Elwin zijn drinken op had boog ze langs Savador heen naar voren om met een afwezige glimlach het jongetje op te tillen. Haar ogen lachte niet mee, waren enkel op Elwin gericht omdat ze ze ergens op moest richten. Voorzichtig drukte ze het jongetje haast treurig tegen zich aan, stapte van Savador weg om de te kleine afstand te vergroten. ‘Als ze niet kan slapen mag je haar in het bed leggen. Als je niet bang bent dat ik haar straks iets aandoe of dat je anders sterft van eenzaamheid,’ haar zachte stem deed de gepijnigde woorden afzwakken, maar ze waren duidelijk genoeg. Haar ogen niet op hem gericht, draaide zich toen om en liep naar de slaapkamer. Met haar vrije hand sloot ze de deur zodra ze in de slaapkamer verdwenen was, leunde tegen de muur naast de deur en drukte het hoofdje van het jongetje zachtjes tegen haar huid. Haar kin steunde op zijn kruin, haar blik omhoog gericht en probeerde haar trillende handen te ontspannen door haar armen strakker rond het jongetje te leggen. Deze leek met alles eens te zijn, doezelde weg tegen haar warmte. Zo bleef ze staan in het donker, het lichaampje van Elwin krampachtig tegen zich aan zonder hem pijn te doen of te verstikken. Probeerde haar trillende lichaam rust te brengen. Ze had het koud, was moe en de emoties leken hierdoor enkel en alleen aan te sterken. Het was onwezenlijk, enkel de gedachte dat hij aan de andere kant van de deur zou slapen. Te dichtbij, een afstand waarop ze gemakkelijk haar woede, verdriet en wanhoop doordat ze haarzelf niet eens begreep. Sukkelig tilde Elwin zijn hoofd op, keek naar haar op. Zwakjes glimlachte ze door het donker naar het jongetje, drukte haar lippen geruststellend tegen het voorhoofdje doen Elwin haar vragend aankeek. ‘Kom, we gaan slapen,’ fluisterde ze glimlachend naar hem, liep naar het bed en legde hem er midden in met zijn hoofdje op een van de grote kussens. Vervolgens ontdeed ze zichzelf van de ochtendjas, sloeg de deken wat open en kroop naast het jongetje het bed in. Het was koud, een reden waarop ook Elwin naar haar toe rolde en tegen haar aan kroop. Midden in het enorme bed lagen ze met z’n tweeën, haar eigen knieën opgetrokken en de deken zo ver omhoog dat Elwins gezichtje nog net zichtbaar was, haar arm over het kleine lichaampje heen zodat hij gehele beschermd werd door haar eigen lichaam. Elwin had zijn helder groene ogen al gesloten, was alweer bijna weg in dromenland. Maar Neara staarde door het donker voor zich uit, een treurige glimlach op haar gezicht bij het intense geluk dat zich door haar verspreidde bij het vasthouden van het jongetje. Hij was niet van haar, maar enkel deze mogelijkheid om het één keer in haar al lange leven te kunnen doen was iets waar ze enkel van gedroomd had. En toch was de pijn ook aanwezig, de droevigheid dat ze wist dat dit maar voor een enkele keer was. Zeker met de relatie die nu was ontstaan tussen haar en Savador, wist ze dat dit misschien wel de laatste keer was dat ze de tweeling zo dichtbij kon zien en vasthouden. Maar het was niet erg. Het brak haar hart, maar ze was hierop voorbereid. Zoals altijd was ze erop voorbereid dat iets weg zou gaan waar ze van hield. Langzaam sloten haar ogen zich, wilde zo lang mogelijk van het slapende kleutertje tegen zich aan genieten. Maar de dag had zijn tol geëist. Hij had haar uitgeput, lichamelijk en geestelijk. Met haar wang op het zwarte korte haar dat zo op die van zijn vader leek viel ze in slaap, het jongetje in haar eigen opkomende warmte gewikkeld. Beschermend tegen alles van buitenaf, egoïstisch omdat ze het anders nooit kon doen en gebruik van hem nam.